Odwołanie od postanowienia Sądu (dziesiąta izba) wydanego w dniu 12 marca 2021 r. w sprawie T-50/20, PNB Banka / EBC, wniesione w dniu 25 maja 2021 r. przez PNB Banka AS

(Sprawa C-326/21 P)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: PNB Banka AS (przedstawiciel: O. Behrends, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału:

o uchylenie zaskarżonego postanowienia;

o stwierdzenie na podstawie art. 264 TFUE nieważności decyzji EBC z dnia 19 listopada 2019 r., w której EBC odmówił nakazania zarządcy sądowemu wnoszącej odwołanie udzielenia umocowanemu przez zarząd wnoszącej odwołanie adwokatowi dostępu do jej pomieszczeń, posiadanych przez nią informacji, jej personelu oraz jej zasobów;

w zakresie, w jakim Trybunał Sprawiedliwości nie jest w stanie rozstrzygnąć co do istoty sprawy – o przekazanie jej Sądowi do ponownego rozpoznania, aby orzekł on w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności; oraz

o obciążenie EBC kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszącą odwołanie oraz kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi na jego poparcie dwanaście zarzutów.

Zarzut pierwszy odwołania: Sąd błędnie oparł się na orzecznictwie dotyczącym skarg wnoszonych przez podmioty niebędące adresatami na akty prawa Unii o skutku ogólnym, które wymagają transpozycji lub pociągają za sobą uchwalenie krajowych aktów wykonawczych, i zastosował to orzecznictwo do niniejszej sprawy, która dotyczy bezpośredniej skargi na indywidualny akt prawa Unii, który może być zaskarżony wyłącznie w drodze skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE i który wywołuje skutki bezpośrednio, bez potrzeby dokonywania jego transpozycji.

Zarzut drugi odwołania: zaskarżone postanowienie narusza zasadę, zgodnie z którą dostęp do Trybunału Sprawiedliwości na gruncie art. 263 TFUE nie może zależeć od państw członkowskich.

Zarzut trzeci odwołania: zaskarżone postanowienie narusza wyłączną właściwość Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na gruncie art. 263 TFUE.

Zarzut czwarty odwołania: zaskarżone postanowienie jest niezgodne z zasadą, stosownie do której środek prawny nie jest skuteczny, jeżeli ze względów strukturalnych ma on charakter teoretyczny i iluzoryczny.

Zarzut piąty odwołania: zaskarżone postanowienie narusza art. 51 karty.

Zarzut szósty odwołania: zaskarżone postanowienie opiera się na błędnej redukcji teleologicznej kompetencji EBC w zakresie nadzoru ostrożnościowego.

Zarzut siódmy odwołania: Sąd nie uwzględnił, że analiza dokonywana na podstawie art. 47 karty powinna opierać się na sposobie, w jaki dana instytucja europejska rzeczywiście działa i może działać, a nie jedynie na jej zdolności do wydawania formalnych wiążących poleceń osobom trzecim.

Zarzut ósmy odwołania: zaskarżone postanowienie opiera się na błędnym rozróżnieniu między prawem nadzoru ostrożnościowego a prawem upadłościowym.

Zarzut dziewiąty odwołania: Sąd błędnie założył, że EBC nie posiada wymaganej kompetencji.

Zarzut dziesiąty odwołania: zaskarżone postanowienie opiera się na błędnym założeniu co do wpływu cofnięcia zezwolenia na kompetencje EBC.

Zarzut jedenasty odwołania: Sąd błędnie założył, że EBC zastosował się do wyroku z dnia 5 listopada 2019 r., EBC i in./Trasta Komercbanka i in. (C-663/17 P, C-665/17 P i C-669/17 P, EU:C:2019:923).

Zarzut dwunasty odwołania: Sąd nie odniósł się w odpowiedni sposób do zarzutów wnoszącej odwołanie dotyczących jej prawa do bycia wysłuchaną, wymogu uzasadnienia i zasady nemo auditur.

____________