WYROK TRYBUNAŁU (wielka izba)
z dnia 8 listopada 2016 r.(*)
Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie do rejestracji graficznego znaku towarowego zawierającego elementy słowne „compressor technology” – Sprzeciw właściciela słownych znaków towarowych KOMPRESSOR PLUS i KOMPRESSOR – Częściowa odmowa rejestracji – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuł 60 – Rozporządzenie (WE) nr 216/96 – Artykuł 8 ust. 3 – Odwołanie „posiłkowe” – Rozporządzenie (WE) nr 40/94 – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) – Nieznacznie odróżniający charakter wcześniejszych krajowych znaków towarowych – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd
W sprawie C‑43/15 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 3 lutego 2015 r.,
BSH Bosch und Siemens Hausgeräte GmbH, z siedzibą w Monachium (Niemcy), reprezentowana przez S. Biagoscha i R. Kunza-Hallsteina, Rechtsanwälte,
strona skarżąca,
w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowany przez M. Fischera, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana w pierwszej instancji,
LG Electronics Inc., z siedzibą w Seulu (Korea Południowa),
druga strona postępowania przed izbą odwoławczą EUIPO,
TRYBUNAŁ (wielka izba),
w składzie: K. Lenaerts, prezes, A. Tizzano, wiceprezes, M. Ilešič (sprawozdawca), L. Bay Larsen, T. von Danwitz, E. Juhász, M. Berger, A. Prechal i M. Vilaras, prezesi izb, A. Rosas, A. Borg Barthet, K. Jürimäe i C. Lycourgos, sędziowie,
rzecznik generalny: Y. Bot,
sekretarz: M. Aleksejev, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 grudnia 2015 r.,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 1 marca 2016 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W odwołaniu BSH Bosch und Siemens Hausgeräte GmbH (zwana dalej „spółką BSH”) wniosła o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 4 grudnia 2014 r., BSH/OHIM – LG Electronics (compressor technology) (T‑595/13, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2014:1023), na mocy którego Sąd oddalił jej skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 września 2013 r. (sprawa R 1176/2012‑1), zmienionej decyzją zawierającą sprostowanie z dnia 3 grudnia 2013 r. (zwanej dalej „sporną decyzją”) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między LG Electronics Inc. (zwaną dalej „spółką LG”) a spółką BSH.
Ramy prawne
Uregulowanie dotyczące znaku towarowego Unii Europejskiej
2 Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 17, t. 1, s. 146), zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 422/2004 z dnia 19 lutego 2004 r. (Dz.U. 2004, L 70, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 17, t. 2, s. 3) (zwane dalej „rozporządzeniem nr 40/94”), zostało uchylone i zastąpione rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), które weszło w życie w dniu 13 kwietnia 2009 r. Niniejszy spór podlega zatem przepisom proceduralnym zawartym w tym ostatnim rozporządzeniu. Natomiast z uwagi na datę dokonania zgłoszenia do rejestracji, które jest przedmiotem niniejszej sprawy, czyli dzień 24 listopada 2008 r., która to data jest rozstrzygająca dla ustalenia znajdujących zastosowanie przepisów materialnoprawnych, wspomniany spór podlega przepisom materialnoprawnym zawartym w rozporządzeniu nr 40/94.
3 Artykuł 7 rozporządzenia nr 40/94, zatytułowany „Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji”, którego brzmienie zostało przejęte bez zmian w art. 7 rozporządzenia nr 207/2009, stanowił w swym ust. 1:
„Nie są rejestrowane:
[…]
b) znaki towarowe, które pozbawione są jakiegokolwiek odróżniającego charakteru;
c) znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek, mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług;
[…]”.
4 Artykuł 8 rozporządzenia nr 40/94, zatytułowany „Względne podstawy odmowy rejestracji”, którego brzmienie zostało przejęte bez zmian w art. 8 rozporządzenia nr 207/2009, stanowił w swym ust. 1:
„W wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli:
[…]
b) z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, identyczności lub podobieństwa towarów lub usług istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej [odbiorców] na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony; prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym”.
5 Artykuł 51 rozporządzenia nr 40/94, zatytułowany „Bezwzględne podstawy unieważnienia”, stanowiący odpowiednik art. 52 rozporządzenia nr 207/2009, przewidywał w swoich ust. 1 i 2:
„1. Nieważność wspólnotowego znaku towarowego stwierdza się [Wspólnotowy znak towarowy unieważnia się] na podstawie wniosku do Urzędu lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia:
a) w przypadku gdy wspólnotowy znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 7;
b) w przypadku gdy zgłaszający działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego.
2. W przypadku gdy wspólnotowy znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 7 ust. 1 lit b), c) i d), nie można jednakże stwierdzić jego nieważności [nie może jednak zostać unieważniony], jeżeli w wyniku jego używania uzyskał on po jego rejestracji odróżniający charakter w odniesieniu do towarów lub usług, dla których jest zarejestrowany”.
6 Artykuł 59 rozporządzenia nr 207/2009, zatytułowany „Osoby uprawnione do wnoszenia odwołania i do występowania jako strony w postępowaniu odwoławczym”, jest zawarty w tytule VII tego rozporządzenia noszącym tytuł „Odwołania”. Zgodnie z tym przepisem:
„Każda strona w postępowaniu, dla której decyzja ma niekorzystny skutek, może wnieść odwołanie […]”.
7 Artykuł 60 rozporządzenia nr 207/2009, zatytułowany „Termin i forma odwołania”, który również jest zawarty we wspomnianym tytule VII, stanowi:
„Odwołanie wnosi się na piśmie do Urzędu, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia decyzji, której odwołanie dotyczy. Odwołanie uważa się za wniesione z chwilą uiszczenia opłaty […]”.
8 Artykuł 63 rozporządzenia nr 207/2009, zatytułowany „Rozpatrywanie odwołań”, przewiduje w swym ust. 2:
„W trakcie rozpatrywania odwołania izba odwoławcza wzywa strony, tak często jak to jest konieczne, do przedstawiania w terminie wyznaczonym przez izbę odwoławczą uwag dotyczących materiałów przekazanych przez inne strony lub izbę”.
9 Artykuł 65 rozporządzenia nr 207/2009, zatytułowany „Skargi do Trybunału Sprawiedliwości”, przewiduje w swych ust. 1 i 2:
„1. Na decyzje izb odwoławczych w sprawie odwołań mogą być wnoszone skargi do Trybunału Sprawiedliwości.
2. Skarga może być wniesiona na podstawie braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu, niniejszego rozporządzenia lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowania lub nadużycia władzy”.
10 Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009, zatytułowany „Uzasadnienie decyzji”, znajduje się w tytule IX tego rozporządzenia noszącym tytuł „Procedura”. Artykuł ten stanowi:
„Decyzje Urzędu zawierają określenie przyczyn, na których są oparte. Decyzje opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których strony zainteresowane miały możliwość przedstawiania swoich uwag”.
11 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 216/96 z dnia 5 lutego 1996 r. ustanawiającego regulamin wewnętrzny izb odwoławczych Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Dz.U. 1996, L 28, s. 11 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 17, t. 1, s. 221), zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2082/2004 z dnia 6 grudnia 2004 r. (Dz.U. 2004, L 360, s. 8) (zwane dalej „rozporządzeniem nr 216/96”) przewiduje w swoim art. 8, zatytułowanym „Tryb postępowania”:
„[…]
2. W postępowaniach inter partes i bez uszczerbku dla przepisów art. 61 ust. 2 rozporządzenia, wskazanie podstaw odwołania oraz odpowiedź na nie mogą zostać uzupełnione repliką odwołującej się strony, złożoną w terminie dwóch miesięcy od zawiadomienia jej o odpowiedzi, oraz odparciem zarzutów przez stronę pozwaną, złożonym w terminie dwóch miesięcy od powiadomienia jej o replice.
3. W postępowaniach inter partes strona pozwana może w swojej odpowiedzi domagać się unieważnienia [uchylenia] lub zmiany zaskarżonej decyzji w kwestii niepodniesionej w odwołaniu. Takie wnioski stają się bezprzedmiotowe w przypadku odstąpienia powoda od powództwa [wnoszącego odwołanie]”.
12 Po wniesieniu niniejszego odwołania rozporządzenie nr 207/2009 zostało zmienione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2424 z dnia 16 grudnia 2015 r. (Dz.U. 2015, L 341, s. 21), które weszło w życie w dniu 23 marca 2016 r.
13 Na podstawie tego ostatniego rozporządzenia art. 60 rozporządzenia nr 207/2009, zatytułowany obecnie „Termin wniesienia i forma odwołania”, został zmieniony następująco:
„1. Odwołanie wnosi się na piśmie do Urzędu w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia decyzji. Odwołanie uważa się za wniesione z chwilą uiszczenia opłaty. Odwołanie wnosi się w języku postępowania, w którym wydano decyzję będącą przedmiotem odwołania. Pisemne stanowisko przedstawiające podstawy odwołania wnosi się w terminie czterech miesięcy od dnia doręczenia decyzji.
2. W postępowaniach inter partes strona przeciwna może w swojej odpowiedzi wystąpić z wnioskiem o uchylenie lub zmianę zaskarżonej decyzji z powodów niepodniesionych w odwołaniu. Wnioski takie stają się bezprzedmiotowe w przypadku cofnięcia odwołania przez stronę wnoszącą odwołanie”.
Uregulowanie Unii dotyczące krajowych znaków towarowych
14 Artykuł 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 2008, L 299, s. 25), zatytułowany „Podstawy odmowy lub stwierdzenia nieważności rejestracji”, stanowi w ust. 1 lit. b) i c):
„Nie są rejestrowane, a w przypadku gdy zostały już zarejestrowane, mogą zostać uznane za nieważne [unieważnione]:
[…]
b) znaki towarowe, które pozbawione są jakiegokolwiek odróżniającego charakteru;
c) znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek, mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług;
[…]”.
Okoliczności powstania sporu
15 W dniu 24 listopada 2008 r. spółka BSH dokonała w EUIPO zgłoszenia unijnego znaku towarowego dla następującego oznaczenia graficznego:
16 Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 7, 9 i 11 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami (zwanego dalej „porozumieniem nicejskim”). Zgłoszenie to zostało opublikowane w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej nr 4/2009 z dnia 2 lutego 2009 r.
17 W dniu 30 kwietnia 2009 r. spółka LG wniosła sprzeciw wobec rejestracji omawianego znaku towarowego dla wszystkich towarów objętych wspomnianym zgłoszeniem, powołując się na art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Sprzeciw ten opierał się na następujących wcześniejszych znakach towarowych:
– francuskim słownym znaku towarowym KOMPRESSOR, zarejestrowanym w dniu 6 lipca 2007 r. pod numerem 73477434 i oznaczającym: „pralki, odkurzacze, zmywarki, miksery elektryczne, generatory prądu”, należące do klasy 7 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, oraz „kuchenki gazowe, piekarniki; klimatyzatory, urządzenia chłodzące, kuchenki mikrofalowe, wentylatory, urządzenia do oczyszczania powietrza, elektryczne opiekacze, nawilżacze, latarki, reflektory, suszarki”, należące do klasy 11 w rozumieniu porozumienia nicejskiego;
– hiszpańskim słownym znaku towarowym KOMPRESSOR, zarejestrowanym w dniu 25 września 2007 r. pod numerem 2753286 i oznaczającym: „pralki elektryczne, odkurzacze elektryczne, zmywarki automatyczne, miksery elektryczne, generatory prądu”, należące do klasy 7 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, oraz „kuchenki gazowe, piekarniki; klimatyzatory, elektryczne urządzenia chłodzące (komory zamrażania), kuchenki mikrofalowe, wentylatory elektryczne, urządzenia i maszyny do oczyszczania powietrza, elektryczne opiekacze, wentylatory, elektryczne lampiony, suszarki”, należące do klasy 11 w rozumieniu porozumienia nicejskiego;
– brytyjskim słownym znaku towarowym KOMPRESSOR, zarejestrowanym w dniu 7 grudnia 2007 r. pod numerem 2444787 i oznaczającym: „pralki elektryczne, odkurzacze elektryczne, zmywarki automatyczne; miksery elektryczne, generatory prądu stałego; wszystkie do użytku domowego”, należące do klasy 7 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, oraz „kuchenki gazowe, kuchenki (piekarniki); kuchenki mikrofalowe; wentylatory elektryczne; elektryczne opiekacze; reflektory; suszarki elektryczne; wszystkie do użytku domowego”, należące do klasy 11 w rozumieniu porozumienia nicejskiego; oraz
– unijnym słownym znaku towarowym KOMPRESSOR PLUS, zarejestrowanym w dniu 23 sierpnia 2012 r. pod numerem 7282924 i oznaczającym „zasilane maszyny do mycia; zmywarki automatyczne do użytku domowego”, należące do klasy 7 w rozumieniu porozumienia nicejskiego.
18 Decyzją z dnia 3 maja 2012 r. Wydział Sprzeciwów EUIPO uwzględnił częściowo sprzeciw i w konsekwencji odrzucił zgłoszenie do rejestracji omawianego unijnego znaku towarowego dla następujących towarów:
– klasa 7 w rozumieniu porozumienia nicejskiego: „elektryczne urządzenia i aparaty gospodarstwa domowego ujęte w klasie 7, mianowicie elektryczne urządzenia i aparaty kuchenne, w tym czajniki, miksery i roboty kuchenne, wyciskarki do owoców, sokowirówki, centryfugi, młynki, krajalnice, przyrządy elektryczne, otwieracze, ostrzałki do noży, a także aparaty i przyrządy do przyrządzania napojów lub żywności, pompki do nalewania świeżych napojów, połączone z urządzeniami służącymi do schładzania napojów; zmywarki do naczyń; elektryczne maszyny i urządzenia do prania bielizny i ubrań ujęte w klasie 7, w tym pralki, wirówki do odzieży, żelazka, prasownice ujęte w klasie 7; elektryczny sprzęt czyszczący do użytku domowego, w tym elektryczne przyrządy do czyszczenia okien, elektryczne urządzenia do czyszczenia obuwia i odkurzacze, maszyny do zasysania odpadów suchych i mokrych; części do wszystkich wyżej wymienionych artykułów ujęte w klasie 7, w szczególności węże, giętkie rury, filtry do kurzu i worki do kurzu, wszystkie do odkurzaczy”;
– klasa 9 w rozumieniu porozumienia nicejskiego: „urządzenia i aparaty elektryczne, o ile ujęte w klasie 9, mianowicie żelazka elektryczne; wagi kuchenne” oraz
– klasa 11 w rozumieniu porozumienia nicejskiego: „urządzenia grzewcze, urządzenia do wytwarzania pary i do gotowania, mianowicie paleniska, ruszty, kuchenki, grille, opiekacze, urządzenia do odmrażania i podgrzewania, podgrzewacze wody, grzałki, garnki do gotowania z ogrzewaniem własnym, kuchenki mikrofalowe, gofrownice (elektryczne), urządzenia do gotowania jajek, frytkownice (elektryczne); elektryczne ekspresy do herbaty i kawy, ekspresy do expresso, w pełni automatyczne ekspresy do kawy ujęte w klasie 11; urządzenia do chłodzenia, mianowicie lodówki, skrzynie chłodnicze, szafy chłodnicze, urządzenia do chłodzenia napojów, lodówko-zamrażarki, zamrażalniki, urządzenia i przyrządy do robienia lodów; urządzenia suszące, mianowicie suszarki, maszyny do suszenia bielizny, suszarki do rąk, suszarki do włosów; urządzenia wentylacyjne, mianowicie wentylatory, filtry do okapów, wyposażenie do okapów i pokrywki do okapów, klimatyzatory i urządzenia do uzdatniania powietrza, nawilżacze, dezodoranty, rozpylacze perfum (nie do użytku osobistego); urządzenia do oczyszczania powietrza; pompy grzewcze; części do wszystkich wyżej wymienionych artykułów ujęte w klasie 11”.
19 W odniesieniu do pozostałych towarów, dla których wystąpiono o rejestrację, Wydział Sprzeciwów EUIPO uznał, że towary te oraz towary oznaczone wcześniejszymi znakami towarowymi nie są do siebie podobne. W rezultacie oddalił on wniesiony przez spółkę LG sprzeciw, wskazując jako uzasadnienie, że prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd nie istnieje w odniesieniu do następujących towarów:
– klasa 7 w rozumieniu porozumienia nicejskiego: „elektryczne urządzenia do usuwania odpadów zwłaszcza młyny i prasy do odpadów”;
– klasa 9 w rozumieniu porozumienia nicejskiego: „wagi łazienkowe; elektryczne zgrzewarki do folii; urządzenia do zdalnego sterowania, urządzenia sygnalizacyjne i sterujące (elektryczne/elektroniczne) do maszyn i urządzeń gospodarstwa domowego i kuchennych; zapisane i niezapisane nośniki danych do sprzętu gospodarstwa domowego, do odczytu maszynowego; elektryczne maszyny sprzedające napoje lub artykuły spożywcze, automatyczne maszyny sprzedające; sprzęt i programy do przetwarzania danych do kontroli i sterowania komputerowego artykułami gospodarstwa domowego na użytek domowy; części do wszystkich wyżej wymienionych towarów ujęte w klasie 9; ujęte w klasie 9 części do urządzeń i przyrządów elektrycznych ujętych w klasie 9, zwłaszcza żelazek elektrycznych, wag kuchennych”, oraz
– klasa 11 w rozumieniu porozumienia nicejskiego: „lampy na podczerwień (inne niż do użytku medycznego); poduszki elektryczne (nie do celów medycznych), koce elektryczne (nie do celów medycznych); urządzenia do zaopatrzenia w wodę i instalacje sanitarne, w tym w szczególności elementy instalacji doprowadzających parę, powietrze i wodę; podgrzewacze wody, akumulacyjne ogrzewacze wody, błyskawiczne podgrzewacze wody; zlewozmywaki; pompy grzewcze; części do wszystkich wymienionych artykułów ujęte w klasie 11; mechaniczne urządzenia do dystrybucji napojów (dystrybutory do napojów) do nalewania schłodzonych napojów do stosowania w połączeniu z urządzeniami do chłodzenia napojów”.
20 W dniu 26 czerwca 2012 r. spółka BSH wniosła do EUIPO odwołanie mające na celu uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów tego urzędu. Przy tej okazji spółka BSH dokonała w pewnym zakresie ograniczenia wykazu towarów z klasy 7 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, dla których wnosiła o rejestrację znaku towarowego.
21 W swoich uwagach z dnia 31 października 2012 r., przedstawionych w odpowiedzi na pisemne stanowisko przedstawiające podstawy odwołania, spółka LG podniosła, że niektóre z porównywanych towarów, które zostały uznane przez Wydział Sprzeciwów EUIPO za niepodobne, są w rzeczywistości podobne, a w konsekwencji rozpatrywane zgłoszenie do rejestracji powinno było zostać odrzucone także dla tych towarów. W owych uwagach wskazano ponadto, że miały one na celu zmianę decyzji Wydziału Sprzeciwów EUIPO poprzez odrzucenie tego zgłoszenia w szerokim zakresie.
22 Wspomniane uwagi zostały przekazane spółce BSH w dniu 8 listopada 2012 r. za pośrednictwem faksu znajdującego się w sekretariacie EUIPO. Spółka BSH została poinformowana, na żądanie Pierwszej Izby Odwoławczej, o tym, że pisemny etap postępowania został zakończony, a rzeczone uwagi zostały jej przekazane wyłącznie do informacji.
23 Sporną decyzją Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie spółki BSH.
24 W decyzji tej Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO częściowo uwzględniła żądanie spółki LG, które zakwalifikowała jako odwołanie „posiłkowe” („ancillary” appeal), zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 216/96.
25 Tytułem wstępu Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO wskazała, że ponieważ spółka LG nie zakwestionowała oddalenia sprzeciwu w odniesieniu do określonych towarów, decyzja Wydziału Sprzeciwów tego urzędu stała się ostateczna w zakresie, w jakim na jej mocy dla tych towarów dopuszczono rejestrację omawianego unijnego znaku towarowego.
26 Co się tyczy właściwego kręgu odbiorców, Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO, zwróciwszy uwagę, że rozpatrywany obszar odpowiada terytorium Hiszpanii, Francji i Zjednoczonego Królestwa, stwierdziła, iż właściwy krąg odbiorców składa się z jednej strony, w zakresie dotyczącym „elektrycznych maszyn sprzedających napoje lub artykuły spożywcze, automatycznych maszyn sprzedających”, z użytkowników profesjonalnych, zaś z drugiej strony, w zakresie dotyczącym pozostałych towarów z przeciętnych konsumentów, właściwie poinformowanych oraz dostatecznie uważnych i rozsądnych.
27 Jeżeli chodzi o porównanie kolidujących ze sobą oznaczeń, Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO stwierdziła, że istnieje między nimi podobieństwo na płaszczyznach wizualnej, fonetycznej i konceptualnej, a w rezultacie, że są one całościowo podobne.
28 Co się tyczy porównania towarów, po pierwsze, Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO przychyliła się do oceny dokonanej przez Wydział Sprzeciwów tego urzędu w odniesieniu do towarów oznaczonych kolidującymi ze sobą znakami, które ten ostatni uznał za identyczne lub podobne, i w rezultacie potwierdziła, że w przypadku tych towarów istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
29 Po drugie, Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO ustaliła, inaczej niż uczynił to Wydział Sprzeciwów tego urzędu, że „mechaniczne urządzenia do dystrybucji napojów (dystrybutory do napojów) do nalewania schłodzonych napojów do stosowania w połączeniu z urządzeniami do chłodzenia napojów”, należące do klasy 11 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, oraz „ujęte w klasie 9 części do urządzeń i przyrządów elektrycznych, zwłaszcza żelazek elektrycznych, wag kuchennych”, należące do klasy 9 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, oznaczane znakiem towarowym, o którego rejestrację wniesiono, są podobne do towarów, do których odnoszą się wcześniejsze znaki towarowe. Uznała ona, że w wypadku tych towarów istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, a w rezultacie uchyliła decyzję Wydziału Sprzeciwów EUIPO w zakresie, w jakim w decyzji tej oddalono sprzeciw w odniesieniu do tych towarów.
Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok
30 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 listopada 2013 r. spółka BSH wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji. Na poparcie skargi spółka BSH podniosła jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.
31 Spółka BSH nie zakwestionowała wniosków Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO, zgodnie z którymi rozpatrywane towary – w tym te, w odniesieniu do których Wydział Sprzeciwów EUIPO stwierdził, że są niepodobne – są identyczne lub podobne, a kolidujące ze sobą znaki są całościowo podobne, jednak podniosła w ramach swojego jedynego zarzutu, iż w przypadku towarów zawierających lub mogących zawierać kompresor, jak odkurzacze, klimatyzatory i urządzenia chłodzące, oznaczenie KOMPRESSOR jest opisowe, a w związku z tym wcześniejsze krajowe znaki towarowe wykazują „minimum” charakteru odróżniającego. Spółka BSH twierdziła, że przy dokonywaniu oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd Pierwsza Izba Odwoławcza niewystarczająco uwzględniła słabo odróżniający charakter wspomnianych znaków w odniesieniu do tych towarów. Ze względu na taki charakter nawet niewielkie różnice między kolidującymi ze sobą znakami wystarczają jej zdaniem, aby wykluczyć wszelkie prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
32 W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił ten jedyny zarzut, a co za tym idzie – skargę w całości.
Żądania stron w postępowaniu odwoławczym
33 Spółka BSH wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– stwierdzenie nieważności spornej decyzji;
– tytułem ewentualnym, przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd; oraz
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania w obu instancjach.
34 EUIPO wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołania; oraz
– obciążenie spółki BSH kosztami postępowania.
35 Wnioskiem datowanym na dzień 29 października 2015 r. Trybunał wezwał Komisję Europejską na podstawie art. 24 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej do wzięcia udziału w rozprawie celem udzielenia odpowiedzi na wystosowane przez niego pytania na piśmie.
W przedmiocie odwołania
36 Na poparcie odwołania spółka BSH podnosi dwa zarzuty, dotyczące, po pierwsze, naruszenia art. 60 rozporządzenia nr 207/2009 i po drugie, naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.
W przedmiocie zarzutu pierwszego
37 W ramach zarzutu pierwszego spółka BSH zarzuca Sądowi, że potwierdził, nie dokonując żadnego badania, okoliczność, iż w spornej decyzji Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO, opierając się na art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 216/96, zakwalifikowała odpowiedź na odwołanie spółki LG z dnia 31 października 2012 r. jako odwołanie „posiłkowe” i odmówiła rejestracji omawianego znaku w zakresie szerszym, niż uczynił to Wydział Sprzeciwów tego urzędu. Tymczasem spółka LG nie wniosła odwołania, które spełniałoby wymogi przewidziane w art. 60 rozporządzenia nr 207/2009, który to artykuł jako jedyny mógł usprawiedliwiać rozszerzenie odrzucenia zgłoszenia omawianego znaku w zakresie wykraczającym poza to, co zostało stwierdzone w decyzji Wydziału Sprzeciwów. Zdaniem spółki BSH, wbrew wykładni przyjętej przez Pierwszą Izbę Odwoławczą BSH, art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 216/96 nie może bowiem umożliwiać, w braku właściwej podstawy prawnej wynikającej z rozporządzenia nr 207/2009, podważenia części decyzji Wydziału Sprzeciwów tego urzędu, która nie została zaskarżona w odwołaniu głównym i która stała się w konsekwencji ostateczna.
38 Tytułem głównym EUIPO uważa, że zarzut ten jest niedopuszczalny, ponieważ został podniesiony po raz pierwszy na etapie odwołania, posiłkowo zaś, że jest on tak czy inaczej bezzasadny, skoro art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 216/96 pozwala stronie pozwanej na sformułowanie w swojej odpowiedzi na odwołanie żądań mających na celu uchylenie lub zmianę zaskarżonej decyzji z powodów niepodniesionych w odwołaniu.
39 Bezsporne jest, że w zaskarżonej decyzji Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie spółki BSH mające na celu uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów tego urzędu w zakresie dotyczącym odrzucenia jej zgłoszenia znaku do rejestracji w odniesieniu do niektórych ze wskazanych towarów, jednak częściowo uwzględniła wniosek spółki LG, który zakwalifikowała jako odwołanie „posiłkowe” na podstawie art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 216/96 i w drodze którego spółka ta domagała się w swojej odpowiedzi na odwołanie zmiany owej decyzji, tak aby zgłoszenie do rejestracji zostało odrzucone również dla innych towarów, dla których Wydział Sprzeciwów EUIPO zezwolił na rejestrację omawianego znaku. Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO zmieniła zatem wspomnianą decyzję na niekorzyść spółki BSH, odmawiając rejestracji jej znaku dla dodatkowych jeszcze towarów.
40 Z powyższego wynika, że Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO w sposób dorozumiany stwierdziła, iż art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 216/96 wprowadza drugi środek odwoławczy, istniejący obok tego ustanowionego w art. 60 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed przyjęcia rozporządzenia 2015/2424, który nie podlegając wymogom przewidzianym w tym art. 60, umożliwia stronie pozwanej podważenie decyzji będącej przedmiotem odwołania głównego w części, której odwołanie to nie obejmuje, i w ten sposób pozwala na rozszerzenie zakresu sporu zdefiniowanego przez wnoszącą odwołanie.
41 W ramach zarzutu pierwszego spółka BSH zarzuca Sądowi, że w zaskarżonym wyroku nie przeprowadził badania zgodności tej wykładni z art. 60 rozporządzenia nr 207/2009.
42 Bezsporne jest jednak, że spółka BSH na żadnym etapie postępowania przed Sądem nie podniosła domniemanego braku zgodności owej wykładni z art. 60 rozporządzenia nr 207/2009 czy też z jakimkolwiek innym przepisem prawa Unii. W swojej skardze do Sądu podniosła ona jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.
43 Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem umożliwienie stronie przedstawienia po raz pierwszy przed Trybunałem zarzutu i argumentów, które nie zostały podniesione przed Sądem, byłoby równoznaczne z wyrażeniem zgody na wniesienie do Trybunału, którego kompetencje w postępowaniu odwoławczym są ograniczone, sprawy o zakresie szerszym niż sprawa, która była rozpoznawana przez Sąd. W postępowaniu odwoławczym zaś kompetencje Trybunału są ograniczone do oceny prawnego rozstrzygnięcia w kwestii zarzutów i argumentów, które były rozpatrywane w pierwszej instancji (zob. w szczególności wyrok z dnia 21 września 2010 r., Szwecja i in./API i Komisja, C‑514/07 P, C‑528/07 P i C‑532/07 P, EU:C:2010:541, pkt 126 i przytoczone tam orzecznictwo).
44 Co się tyczy wysuniętego w tym względzie przez spółkę BSH na rozprawie przed Trybunałem argumentu, zgodnie z którym ocena prawa Unii jest zastrzeżona dla Trybunału, co stanowi powód, dla którego logiczne jest podnoszenie wyłącznie przed nim kwestii zgodności przyjętej przez Pierwszą Izbę Odwoławczą EUIPO wykładni art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 216/96 z art. 60 rozporządzenia nr 207/2009, należy stwierdzić, że argument ten jest chybiony pod względem prawnym. Jak wynika bowiem z art. 256 ust. 1 TFUE oraz z art. 65 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009, Sąd jest w pełni właściwy, aby w ramach skarg wnoszonych na decyzje izb odwoławczych EUIPO poddawać krytyce wszystkie naruszenia tego rozporządzenia, w tym jego art. 60.
45 Wreszcie, o ile na rozprawie przed Trybunałem EUIPO przyznało, że w zaskarżonej decyzji Pierwsza Izba Odwoławcza tego urzędu częściowo uwzględniła odwołanie „posiłkowe” spółki LG bez uprzedniego umożliwienia spółce BSH przedłożenia jej ewentualnych uwag w tym zakresie, przez co naruszyła zasadę kontradyktoryjności wyrażoną w art. 63 ust. 2 i w art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009, o tyle w braku jakiegokolwiek zaskarżenia tej okoliczności przez spółkę BSH w postępowaniu przed Sądem i w braku najmniejszej choćby krytyki ze strony spółki BSH, jeżeli chodzi o analizę, która doprowadziła wspomnianą izbę do uwzględnienia tego odwołania „posiłkowego”, nie można zarzucać Sądowi, iż tego naruszenia nie rozpatrzył z urzędu.
46 W tej sytuacji zarzut pierwszy należy odrzucić jako niedopuszczalny.
W przedmiocie zarzutu drugiego
47 W ramach zarzutu drugiego spółka BSH podnosi naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, zarzucając Sądowi, że oparł się, w szczególności w pkt 31 zaskarżonego wyroku, na błędnej koncepcji prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, której konsekwencją jest to, że do stworzenia takiego prawdopodobieństwa wystarczy, by dwa znaki towarowe pokrywały się na poziomie elementu czysto opisowego. Koncepcja ta prowadzi w rezultacie do monopolizacji oznaczenia czysto opisowego, czemu jednak ma zapobiegać art. 7 ust. 1 lit. b) i c) tego rozporządzenia.
48 Zdaniem spółki BSH, w przypadku gdy wcześniejszy znak towarowy stanowi dający się łatwo wydedukować wariant wskazówki opisowej, a późniejszy znak towarowy zawiera wskazówkę opisową jako taką, nawet istotne podobieństwo istniejące między oznaczeniami i identyczność towarów oznaczanych kolidującymi ze sobą znakami nie może pozwolić na stwierdzenie istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, jeżeli podobieństwo oznaczeń ogranicza się do wskazówek opisowych i dotyczy wyłącznie towarów, które są opisywane przez tę wskazówkę. Odbiorcy nie dostrzegają bowiem we wskazówce opisowej żadnego wskazania pochodzenia, kierując się przy jego określeniu pozostałymi elementami znaku. Ponadto zgodnie z tym twierdzeniem zakres ochrony wcześniejszego znaku towarowego nie jest ograniczony w sposób ogólny, a jedynie względem samej wskazówki opisowej, co oznacza, że pozostaje on nienaruszony w odniesieniu do pozostałych towarów i innych, podobnych oznaczeń.
49 Tytułem głównym EUIPO podnosi niedopuszczalność zarzutu drugiego. Po pierwsze bowiem, z odwołania nie wynika w sposób wyraźny, które konkretne ustalenia Sądu należy uznać za przedmiot zaskarżenia. Po drugie, twierdzenie spółki BSH, zgodnie z którym Sąd nieprawidłowo zakwalifikował stopień charakteru odróżniającego wcześniejszych krajowych znaków towarowych, ma na celu skłonienie Trybunału do dokonania ponownej oceny stanu faktycznego. Posiłkowo EUIPO twierdzi, że rozpatrywany zarzut jest bezzasadny.
W przedmiocie dopuszczalności
50 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z art. 256 TFUE i z art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że odwołanie ogranicza się do kwestii prawnych. A zatem jedynie Sąd jest uprawniony do ustalenia istotnych okoliczności faktycznych i dokonania ich oceny. Ocena tych okoliczności stanu faktycznego nie stanowi zatem, z wyjątkiem przypadków ich przeinaczenia, kwestii prawnej poddanej jako taka kontroli Trybunału w postępowaniu odwoławczym (zob. w szczególności wyrok z dnia 17 marca 2016 r., Naazneen Investments/OHIM, C‑252/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:178, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo).
51 Ponadto na podstawie wskazanych powyżej przepisów i art. 168 § 1 lit. d) regulaminu postępowania przed Trybunałem odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, którego uchylenie ma na celu, oraz zawierać argumenty prawne, które szczegółowo uzasadniają to żądanie (zob. w szczególności wyroki: z dnia 4 września 2014 r., Hiszpania/Komisja, C‑197/13 P, EU:C:2014:2157, pkt 43; a także z dnia 5 marca 2015 r., Ezz i in./Rada, C‑220/14 P, EU:C:2015:147, pkt 111). W tym względzie w art. 169 § 2 regulaminu postępowania sprecyzowano, że podnoszone zarzuty i argumenty prawne mają wskazywać precyzyjnie motywy orzeczenia Sądu, które wnoszący odwołanie kwestionuje (wyroki: z dnia 28 lipca 2016 r., Tomana i in./Rada i Komisja, C‑330/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:601, pkt 34; a także z dnia 20 września 2016 r., Mallis i in./Komisja i EBC, od C‑105/15 P do C‑109/15 P, EU:C:2016:702, pkt 34).
52 W tym zakresie należy stwierdzić, że w swoim zarzucie drugim spółka BSH nie tylko domaga się przeprowadzenia nowej oceny stanu faktycznego, ale również zarzuca Sądowi niezastosowanie się do zasad prawnych, jakim podlega ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych, co stanowi kwestię prawną, która może zostać przedłożona Trybunałowi w ramach odwołania (zob. w szczególności postanowienie z dnia 7 maja 2015 r., Adler Modemärkte/OHIM, C‑343/14 P, niepublikowane, EU:C:2015:310, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).
53 Ponadto z pism procesowych spółki BSH wyraźnie wynika, że ten zarzut odnosi się w szczególności do pkt 31 zaskarżonego wyroku, który potwierdza niewłaściwe zrozumienie przez Sąd istoty prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, przy którego ocenie charakter odróżniający każdego z kolidujących ze sobą znaków towarowych musi bezwzględnie stanowić najważniejsze kryterium.
54 W konsekwencji należy uznać, że zarzut drugi jest dopuszczalny.
Co do istoty
55 Argumentacja spółki BSH odnosząca się do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, przedstawiona w ramach jej jedynego zarzutu skargi wniesionej do Sądu i odpowiadająca argumentacji zaprezentowanej w ramach drugiego zarzutu jej odwołania, została rozpatrzona w szczególności w pkt 26–32 zaskarżonego wyroku.
56 I tak, przypomniawszy w pkt 26 i 27 orzecznictwo w tej dziedzinie, w pkt 28 wspomnianego wyroku Sąd stwierdził, że w odniesieniu do towarów, dla których Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła sprzeciw, ta ostatnia wskazała – co nie zostało zakwestionowane przez spółkę BSH – że po pierwsze, owe towary są w części podobne i w części identyczne, a po drugie, że kolidujące ze sobą oznaczenia są podobne. Izba Odwoławcza zauważyła, że łączna siła tych stwierdzeń w każdym wypadku wystarczyła, ażeby dojść do przekonania o istnieniu prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, nawet jeżeli wcześniejsze krajowe znaki towarowe należało uznać za mające charakter słabo odróżniający.
57 Sąd dodał w pkt 29 zaskarżonego wyroku, że w ramach oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO w rzeczywistości uwzględniła okoliczność, iż w odniesieniu do rozpatrywanych towarów ani wcześniejsze krajowe znaki towarowe, ani zgłoszony znak towarowy nie mają szczególnie odróżniającego charakteru. Pierwsza Izba Odwoławcza przypomniała jednak, że zgodnie z orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd może istnieć nawet w wypadku znaku towarowego o charakterze słabo odróżniającym, zwłaszcza z uwagi na podobieństwo oznaczeń i oznaczonych nimi towarów lub usług. Może tak być zatem, w przypadku gdy – jak w niniejszej sprawie – rozpatrywane towary są identyczne, a kolidujące ze sobą znaki wykazują duże podobieństwo.
58 W pkt 31 wspomnianego wyroku Sąd zauważył, że skutkiem uwzględnienia podnoszonego przez spółkę BSH argumentu byłoby pozbawienie znaczenia czynnika, jakim jest podobieństwo znaków towarowych, a nadmierne uwypuklenie znaczenia odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego. Oznaczałoby to, że w przypadku wcześniejszego znaku towarowego o jedynie słabo odróżniającym charakterze prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istniałoby tylko w razie zupełnego odtworzenia tego znaku w znaku zgłoszonym, niezależnie od stopnia podobieństwa danych oznaczeń. Wniosek taki nie byłby zgodny z samą naturą całościowej oceny, jaką właściwe organy mają obowiązek przeprowadzić w świetle art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.
59 W rezultacie Sąd uznał w pkt 32 zaskarżonego wyroku, że argumenty spółki BSH na temat słabo odróżniającego charakteru wcześniejszych krajowych znaków towarowych nie mogą mieć wpływu na dokonane przez Pierwszą Izbę Odwoławczą ustalenie dotyczące istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
60 Powyższa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd dokonana przez Sąd w żaden sposób nie narusza zaś prawa.
61 Należy bowiem zauważyć, że Trybunał, oddalając już wcześniej argumentację podobną do tej wysuwanej przez spółkę BSH w ramach jej zarzutu drugiego, kilkakrotnie miał okazję stwierdzić, iż nawet jeśli charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego powinien zostać wzięty pod uwagę w ramach całościowej oceny istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, to stanowi on jednak tylko jeden z wielu elementów uwzględnianych podczas tej oceny (zob. w szczególności postanowienia: z dnia 29 listopada 2012 r., Hrbek/OHIM, C‑42/12 P, niepublikowane, EU:C:2012:765, pkt 61; z dnia 2 października 2014 r., Przedsiębiorstwo Handlowe Medox Lepiarz/OHIM, C‑91/14 P, niepublikowane, EU:C:2014:2261, pkt 22).
62 Ponadto, o ile prawdą jest, że im bardziej odróżniający jest wcześniejszy znak towarowy, tym większe jest prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, o tyle takie prawdopodobieństwo nie jest jednak wykluczone, gdy wcześniejszy znak towarowy ma słabo odróżniający charakter (zob. w szczególności postanowienie z dnia 19 listopada 2015 r., Fetim/OHIM, C‑190/15 P, niepublikowane, EU:C:2015:778, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).
63 W konsekwencji nawet w wypadku wcześniejszego znaku towarowego o charakterze słabo odróżniającym Sąd może uznać, iż prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, w szczególności z uwagi na podobieństwo oznaczeń i oznaczonych nimi towarów lub usług (zob. w szczególności postanowienia: z dnia 2 października 2014 r., Przedsiębiorstwo Handlowe Medox Lepiarz/OHIM, C‑91/14 P, niepublikowane, EU:C:2014:2261, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo; a także z dnia 7 maja 2015 r., Adler Modemärkte/OHIM, C‑343/14 P, niepublikowane, EU:C:2015:310, pkt 59).
64 A zatem dokonane przez Sąd w pkt 31 zaskarżonego wyroku ustalenia obalające tezę bronioną przez spółkę BSH, których dotyczy zarzut drugi, stanowią w rzeczywistości jedynie przypomnienie utrwalonego orzecznictwa Trybunału, zgodnie z którym owa teza nie jest zgodna z samą naturą całościowej oceny, jaką właściwe organy mają obowiązek przeprowadzić w świetle art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, ponieważ wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, jej skutkiem byłoby pozbawienie znaczenia czynnika, jakim jest podobieństwo znaków towarowych, a nadmierne uwypuklenie znaczenia odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego (zob. podobnie wyrok z dnia 15 marca 2007 r., T.I.M.E. ART/OHIM, C‑171/06 P, niepublikowany, EU:C:2007:171, pkt 41; a także postanowienie z dnia 19 listopada 2015 r., Fetim/OHIM, C‑190/15 P, niepublikowane, EU:C:2015:778, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).
65 Co się tyczy wysuniętego w tym względzie przez spółkę BSH argumentu, zgodnie z którym owo orzecznictwo jest błędne, ponieważ prowadzi do monopolizacji wskazówek czysto opisowych, należy stwierdzić, że to nie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, ale art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 51 tego rozporządzenia, a także art. 3 ust. 1 lit. b) i c) dyrektywy 2008/95 mają za cel uniknięcie takiej monopolizacji.
66 Jeżeli chodzi w szczególności o wcześniejsze krajowe znaki towarowe, Trybunał miał już okazję zauważyć, iż z faktu współistnienia wspólnotowych i krajowych znaków towarowych, jak również z faktu, iż ani rejestracja tych drugich nie podlega właściwości EUIPO, ani też ich kontrola prawna nie należy do właściwości Sądu, wynika, że ważność krajowych znaków towarowych nie może zostać zakwestionowana w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu wobec rejestracji unijnego znaku towarowego. W ramach postępowania w sprawie sprzeciwu nie jest też więc możliwe stwierdzenie – w odniesieniu do oznaczenia identycznego z krajowym znakiem towarowym chronionym w państwie członkowskim – bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, takiej jak charakter opisowy i brak charakteru odróżniającego, przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 40/94, jak również w art. 3 ust. 1 lit. b) i c) dyrektywy 2008/95 (zob. podobnie wyrok z dnia 24 maja 2012 r., Formula One Licensing/OHIM, C‑196/11 P, EU:C:2012:314, pkt 40, 41).
67 Oznacza to, że przy stosowaniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 należy przyjąć, iż krajowy znak towarowy, na który powołano się w sprzeciwie wobec rejestracji unijnego znaku towarowego, posiada pewien stopień charakteru odróżniającego (zob. podobnie wyrok z dnia 24 maja 2012 r., Formula One Licensing/OHIM, C‑196/11 P, EU:C:2012:314, pkt 47).
68 W rezultacie, zakładając nawet, że wcześniejszy krajowy znak towarowy faktycznie jest opisowy względem niektórych z towarów, dla których znak ten został zarejestrowany, i że jego ochrona prowadzi do nienależnej monopolizacji danej wskazówki opisowej, to takiej konsekwencji powinno się zaradzić nie poprzez stosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, która już z zasady wyklucza owe towary z ochrony przyznawanej znakom wcześniejszym na podstawie tego przepisu, ale w drodze postępowania wszczętego w danym państwie członkowskim na podstawie art. 3 ust. 1 lit. b) i c) dyrektywy 2008/95 (zob. podobnie wyrok z dnia 24 maja 2012 r., Formula One Licensing/OHIM, C‑196/11 P, EU:C:2012:314, pkt 45).
69 W tych okolicznościach należy także oddalić, jako w każdym wypadku nieistotny, argument spółki BSH, zgodnie z którym Trybunał w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., LG Electronics/OHIM (C‑88/11 P, niepublikowany, EU:C:2011:727), potwierdził dokonaną przez EUIPO odmowę rejestracji jako unijnego znaku towarowego oznaczenia „KOMPRESSOR PLUS” dla odkurzaczy ze względu na to, iż owo oznaczenie jest czysto opisowe. W istocie wyrok ten nie podważa ważności krajowych znaków towarowych, które zostały przywołane przez spółkę LG na poparcie jej sprzeciwu.
70 Wreszcie wbrew temu, co podnosi spółka BSH, nie można z góry i bezwarunkowo wykluczyć, że w przypadku gdy zgłoszony znak towarowy odtwarza z niewielkimi różnicami oznaczenie słabo odróżniające stanowiące wcześniejszy krajowy znak towarowy, konsumenci będą mogli założyć, iż owe różnice między kolidującymi ze sobą oznaczeniami odzwierciedlają różnice w charakterze towarów lub są uzasadnione względami marketingowymi, nie przekładając się na odmienne pochodzenie handlowe, i że może zatem zaistnieć prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd (zob. podobnie postanowienie z dnia 27 kwietnia 2006 r., L’Oréal/OHIM, C‑235/05 P, niepublikowane, EU:C:2006:271, pkt 45).
71 A zatem Sąd, nie naruszając prawa, mógł, przeprowadziwszy własną ocenę stanu faktycznego, dojść w niniejszej sprawie do wniosku, że w przypadku wcześniejszych krajowych znaków towarowych i zgłoszonego znaku towarowego istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
72 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że zarzut drugi podlega oddaleniu jako bezzasadny, a co za tym idzie – odwołanie należy w części odrzucić, a w pozostałym zakresie oddalić.
W przedmiocie kosztów
73 Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.
74 Na podstawie art. 138 § 1 tego regulaminu, mającego zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie jego art. 184 § 1, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
75 Ponieważ EUIPO wniosło o obciążenie spółki BSH kosztami postępowania, a ta ostatnia przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów Trybunał (wielka izba) orzeka, co następuje:
1) Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.
2) BSH Bosch und Siemens Hausgeräte GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.
Podpisy