POSTANOWIENIE SĄDU (druga izba)
z dnia 6 października 2015 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego engineering for a better world – Decyzja wyłącznie potwierdzająca –Ostateczny charakter potwierdzonej decyzji – Uwzględnienie z urzędu – Niedopuszczalność
W sprawie T‑545/14
GEA Group AG, z siedzibą w Düsseldorfie (Niemcy), reprezentowana przez adwokata J. Schneidersa,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu początkowo przez A. Pohlmanna, a następnie przez S. Hanne’a, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 czerwca 2014 r. (sprawa R 303/2014‑4) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego engineering for a better world jako wspólnotowego znaku towarowego,
SĄD (druga izba),
w składzie: M.E. Martins Ribeiro, prezes, S. Gervasoni (sprawozdawca) i L. Madise, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 18 lipca 2014 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 26 września 2014 r.,
uwzględniwszy pytanie skierowane do stron na piśmie przez Sąd,
uwzględniwszy uwagi złożone przez strony w sekretariacie Sądu w dniu 1 czerwca 2015 r.,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
W przedmiocie pierwszego zgłoszenia do rejestracji
1 W dniu 6 września 2011 r. skarżąca, GEA Group AG, dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1), zgłoszenia słownego znaku towarowego engineering for a better world dla towarów i usług z klas 6, 7, 9, 11, 35, 37, 39, 41 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.
2 Decyzją z dnia 20 marca 2012 r. na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 ekspert odmówił rejestracji zgłoszonego znaku towarowego.
3 W dniu 15 maja 2012 r. skarżąca wniosła do OHIM odwołanie na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009.
4 Decyzją z dnia 21 marca 2013 r. (zwaną dalej „pierwszą decyzją Izby Odwoławczej”) Czwarta Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie ze względu na to, że zgłoszony znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.
5 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 2 września 2013 r. skarżąca wniosła skargę na pierwszą decyzję Izby Odwoławczej, która to skarga została odrzucona postanowieniem z dnia 22 stycznia 2015 r., GEA Group/OHIM (engineering for a better world) (T‑488/13, Zb.Orz., EU:T:2015:64) ze względu na przekroczenie terminu.
W przedmiocie drugiego zgłoszenia do rejestracji
6 W dniu 1 sierpnia 2013 r. skarżąca dokonała w OHIM drugiego zgłoszenia do rejestracji, we wszystkich kwestiach identycznego z pierwszym zgłoszeniem.
7 Decyzją z dnia 20 grudnia 2013 r. na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 ekspert odmówił rejestracji zgłoszonego znaku towarowego.
8 W dniu 23 stycznia 2014 r. skarżąca wniosła odwołanie od tej decyzji.
9 Decyzją z dnia 2 czerwca 2014 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie. Stwierdziła ona „ze zdziwieniem”, że drugie zgłoszenie do rejestracji jest identyczne z pierwszym, ponieważ w szczególności odnosi się do wykazu identycznych towarów (pkt 13 zaskarżonej decyzji). Z tego względu co do istoty odesłała ona w całości do uzasadnienia pierwszej decyzji Izby Odwoławczej (pkt 17 zaskarżonej decyzji), powtarzając „rozstrzygające” uzasadnienie wspomnianej decyzji (pkt 18–21 zaskarżonej decyzji).
Żądania stron
10 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
11 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
12 Zgodnie z art. 129 regulaminu postępowania Sąd może w każdej chwili, z urzędu, po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron głównych, stwierdzić w drodze postanowienia z uzasadnieniem wystąpienie bezwzględnych przeszkód procesowych.
13 W niniejszym wypadku w świetle dokumentów zawartych w aktach sprawy, a w szczególności odpowiedzi stron na pytanie przedstawione przez Sąd dotyczące dopuszczalności niniejszej skargi, na podstawie powyższego przepisu Sąd postanawia orzec w drodze postanowienia z uzasadnieniem, bez dalszych czynności procesowych, i to nawet wtedy, gdy jedna ze stron wniosła o przeprowadzenie rozprawy.
14 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem niespełnienie warunków dopuszczalności skargi stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, którą sąd Unii powinien uwzględnić z urzędu w danej sprawie [zob. wyroki: z dnia 10 lipca 1990 r., Automec/Komisja, T‑64/89, Rec, EU:T:1990:42, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 8 lutego 2011 r., Paroc/OHIM (INSULATE FOR LIFE), T‑157/08, Zb.Orz., EU:T:2011:33, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo].
15 Ponadto, również zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, decyzja wyłącznie potwierdzająca wcześniejszą decyzję, która stała się ostateczna, nie podlega zaskarżeniu. W istocie, aby zapewnić, że nie zostanie przywrócony termin do zaskarżenia potwierdzonej decyzji, odwołanie od takiej decyzji potwierdzającej należy uznać za niedopuszczalne (postanowienie z dnia 7 grudnia 2004 r., Internationaler Hilfsfonds/Komisja, C‑521/03 P, EU:C:2004:778, pkt 41; wyrok z dnia 16 września 1998 r., Waterleiding Maatschappij/Komisja, T‑188/95, Rec, EU:T:1998:217, pkt 108; ww. w pkt 14 wyrok INSULATE FOR LIFE, EU:T:2011:33, pkt 29; zob. także podobnie wyrok z dnia 11 maja 1989 r., Maurissen i Union syndicale/Trybunał Obrachunkowy, 193/87 i 194/87, EU:C:1989:185, pkt 26).
16 Decyzja jest uznawana za stanowiącą jedynie potwierdzenie wcześniejszej decyzji, jeżeli nie zawiera żadnego elementu, który byłby nowy w stosunku do wcześniejszego aktu, a jej wydanie nie było poprzedzone ponownym rozpatrzeniem sytuacji adresata tego wcześniejszego aktu (zob. ww. w pkt 15 postanowienie Internationaler Hilfsfonds/Komisja, EU:C:2004:778, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 4 maja 1998 r., BEUC/Komisja, T‑84/97, Rec, EU:T:1998:81, pkt 52; ww. w pkt 14 wyrok INSULATE FOR LIFE, EU:T:2011:33, pkt 30).
17 W tym względzie należy uściślić, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jeśli zaskarżony akt stanowi odpowiedź na wniosek, w którym powołano się na nowe i istotne okoliczności faktyczne oraz wniesiono o dokonanie przez administrację ponownego rozpatrzenia wcześniejszej decyzji, która stała się ostateczna, to nie można uznać, że akt ten ma charakter wyłącznie potwierdzający w zakresie, w jakim orzeczono w nim w przedmiocie tych okoliczności faktycznych, i zawiera on zatem nowy element w stosunku do wcześniejszej decyzji. Istnienie nowych i istotnych okoliczności faktycznych może bowiem uzasadniać przedstawienie wniosku mającego na celu ponowne rozpatrzenie wcześniejszej decyzji, która stała się ostateczna. Przeciwnie, gdy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie opiera się na nowych i istotnych okolicznościach faktycznych, należy stwierdzić niedopuszczalność skargi na decyzję, w której odmówiono żądanego ponownego rozpatrzenia sprawy (zob. postanowienie z dnia 4 lipca 2014 r., Uspaskich/Parlament, T‑84/12, EU:T:2014:642, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).
18 W pierwszej kolejności należy określić, czy i w jakim zakresie zaskarżona decyzja stanowi decyzję wyłącznie potwierdzającą pierwszą decyzję Izby Odwoławczej, co wymaga określenia odpowiednich danych sporów leżących u podstaw wspomnianych decyzji.
19 W tym względzie należy stwierdzić, że przedmiot niniejszego sporu odnosi się – tak jak przedmiot sporu leżącego u podstaw pierwszej decyzji Izby Odwoławczej – do rejestracji jako wspólnotowego znaku towarowego oznaczenia słownego engineering for a better world dla towarów i usług z klas 6, 7, 9, 11, 35, 37, 39, 41 i 42 w rozumieniu porozumienia nicejskiego. Ponadto zarówno w pierwszej decyzji Izby Odwoławczej, jak i w zaskarżonej decyzji zgłoszenia do rejestracji zostały odrzucone na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Należy dodać, że w ramach analizy tej podstawy odmowy rejestracji zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego nowego elementu, a jej przyjęcie nie zostało poprzedzone ponownym rozpatrzeniem zgłoszonego przez skarżącą znaku towarowego.
20 W pkt 14 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uściśliła bowiem, że skarżąca powtórzyła takie same argumenty, jak te odrzucone już w pierwszej decyzji Izby Odwoławczej, i z tego względu odesłała w całości do uzasadnienia pierwszej decyzji Izby Odwoławczej, powtarzając „rozstrzygające” uzasadnienie wspomnianej decyzji (pkt 17–21 zaskarżonej decyzji).
21 Jest prawdą, że w pkt 15 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, iż w odwołaniu leżącym u podstaw zaskarżonej decyzji skarżąca po raz pierwszy powołała się na rejestracje znaków towarowych zawierających wyrażenie „for a better world”. Jednakże, nawet przyjmując założenie, że owe rejestracje mogą zostać zakwalifikowane jako nowe okoliczności faktyczne – nie dlatego, że nastąpiły one po przyjęciu pierwszej decyzji Izby Odwoławczej, lecz ze względu na to, że nie zostały one uwzględnione przy jej przyjmowaniu, mimo że już istniały (zob. wyrok z dnia 13 listopada 2014 r., Hiszpania/Komisja, T‑481/11, Zb.Orz., EU:T:2014:945, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo) – nie mogą one, wbrew temu, co w odpowiedzi przedstawionej na pytanie Sądu twierdzi w istocie skarżąca, zostać zakwalifikowane jako istotne okoliczności faktyczne.
22 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem okoliczność faktyczna jest istotna, gdy w istotny sposób może zmienić sytuację prawną, która została uwzględniona przez autorów wcześniejszego aktu, a mianowicie w szczególności w istotny sposób może zmienić warunki przyjęcia wcześniejszego aktu. Sytuacja taka ma miejsce w wypadku elementu wywołującego wątpliwości co do zasadności rozstrzygnięcia przyjętego we wspomnianym akcie (zob. ww. w pkt 21 wyrok Hiszpania/Komisja, EU:T:2014:945, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
23 Otóż nawet jeśli orzecznictwo odnoszące się do uwzględnienia przez OHIM własnej praktyki decyzyjnej zostało uściślone w następstwie wyroku z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM (C‑51/10 P, Zb.Orz., EU:C:2011:139, pkt 73–77), to tym niemniej zgodnie z utrwalonym orzecznictwem nadal obowiązuje reguła, zgodnie z którą ocena dotycząca istnienia podstawy odmowy rejestracji nie może zostać podana w wątpliwość wyłącznie z tego względu, że Izba Odwoławcza w danym wypadku nie orzekała zgodnie z praktyką decyzyjną OHIM [zob. podobnie postanowienie z dnia 12 grudnia 2013 r., Getty Images (US)/OHIM, C‑70/13 P, EU:C:2013:875, pkt 41–48; wyroki: z dnia 16 października 2014 r., Larrañaga Otaño/OHIM (GRAPHENE), T‑459/13, EU:T:2014:892, pkt 35–39; z dnia 12 grudnia 2014 r. Wilo/OHIM (Pioneering for You), T‑601/13, EU:T:2014:1067, pkt 42, 43]. Zgodnie z tym orzecznictwem badanie zgłoszenia do rejestracji musi bowiem mieć miejsce w każdym konkretnym wypadku, ponieważ rejestracja oznaczenia w charakterze znaku towarowego zależy od szczególnych kryteriów stosowanych w ramach okoliczności faktycznych danego wypadku, które to kryteria mają na celu rozpatrzenie, czy dane oznaczenie nie jest objęte jedną z podstaw odmowy rejestracji wskazanych w rozporządzeniu nr 207/2009.
24 W niniejszym wypadku skarżąca ograniczyła się w istocie do wymienienia wcześniejszych rejestracji znaków towarowych zawierających wyrażenie „for a better world”, mimo że w pierwszej decyzji Izba Odwoławcza wywiodła z konkretnej i kompletnej analizy zgłoszonego znaku towarowego – obejmującej między innymi, lecz nie tylko, wyrażenie „for a better world” – iż na przeszkodzie dla rejestracji tego znaku towarowego stoi bezwzględna podstawa odmowy rejestracji. Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza nie musiała ponownie rozpatrywać zgłoszenia do rejestracji w świetle praktyki decyzyjnej OHIM (zob. podobnie ww. w pkt 14 wyrok INSULATE FOR LIFE, EU:T:2011:33, pkt 39).
25 Owa praktyka nie uzasadnia zresztą takiego ponownego rozpatrzenia. Izba Odwoławcza ograniczyła się bowiem do stwierdzenia braku istotności powołanych rejestracji, mając na względzie istnienie pierwszej decyzji, w której Izba Odwoławcza odmówiła już rejestracji zgłoszonego znaku towarowego (pkt 15 zaskarżonej decyzji). Ponadto, mimo że odpowiedź udzieloną w pkt 15 zaskarżonej decyzji można by zakwalifikować jako odpowiedź co do istoty na twierdzenie związane z wcześniejszymi znakami towarowymi, to z utrwalonego orzecznictwa wynika, że wobec braku takiego obowiązku odpowiedź co do istoty nie może stanowić ponownego rozpatrzenia wcześniejszej decyzji (zob. podobnie postanowienie z dnia 29 kwietnia 2004 r., SGL Carbon/Komisja, T‑308/02, Rec, EU:T:2004:119, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo).
26 Ponadto w niniejszym wypadku istnienia obowiązku Izby Odwoławczej polegającego na ponownym rozpatrzeniu zgłoszenia znaku towarowego i pierwszej decyzji Izby Odwoławczej nie można wywieść z orzecznictwa odnoszącego się do obowiązku ponownego rozpatrzenia środków uzależnionych od trwania okoliczności faktycznych i prawnych, którymi kierowano się przy ich przyjęciu. Zgodnie z tym orzecznictwem, po pierwsze, środek uzależniony od trwania okoliczności faktycznych i prawnych, którymi kierowano się przy jego przyjęciu, powinien móc być przedmiotem wniosku o dokonanie przeglądu w celu ustalenia, czy jego pozostawienie w mocy jest uzasadnione, oraz po drugie, dalsza weryfikacja mająca na celu ustalenie, czy wcześniej przyjęty środek jest nadal uzasadniony w kontekście zaistniałej w międzyczasie zmiany sytuacji prawnej lub faktycznej, prowadzi do przyjęcia aktu, który nie tylko potwierdza wcześniejszy akt, lecz stanowi również akt zaskarżalny mogący być przedmiotem skargi (zob. ww. w pkt 21 wyrok Hiszpania/Komisja, EU:T:2014:945, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).
27 O ile zaś jest prawdą, że wskazane w art. 7 rozporządzenia nr 207/2009 podstawy odmowy rejestracji stosuje się wyłącznie tak długo, jak długo spełnione są przesłanki określone w tym przepisie – jak podnosi w istocie OHIM w odpowiedzi przedstawionej na pytanie skierowane przez Sąd, odnosząc się w szczególności do uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania – o tyle, po pierwsze, z tego orzecznictwa wynika, że rozpatrywany obowiązek ponownego rozpatrzenia jest uzależniony od istotnej zmiany sytuacji prawnej lub faktycznej, co nie ma miejsca w niniejszym wypadku, ponieważ powołane przez skarżącą przed Izbą Odwoławczą znaki towarowe nie zostały zarejestrowane po dniu przyjęcia pierwszej decyzji tej izby (zob. pkt 21 powyżej). Po drugie, co się tyczy zgłoszenia znaku towarowego, które – w odróżnieniu od wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów (zob., odnośnie do wpływu braku obowiązku uzasadnienia tych wniosków o udzielenie dostępu na obowiązek ponownego rozpatrzenia przez instytucje, wyrok z dnia 26 stycznia 2010 r., Internationaler Hilfsfonds/Komisja, C‑362/08 P, Zb.Orz., EU:C:2010:40, pkt 56, 57) – musi być uzasadnione i udokumentowane zgodnie ze znajdującymi zastosowanie przepisami [art. 26 rozporządzenia nr 207/2009 oraz w szczególności zasadą 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 17, t. 1, s. 189), ze zmianami], obowiązek ponownego rozpatrzenia może wynikać wyłącznie z twierdzenia zainteresowanej strony dotyczącego zmiany rozpatrywanej sytuacji prawnej lub faktycznej – zmiany, która w niniejszym wypadku nie została powołana przez skarżącą (zob. pkt 21 powyżej). Co więcej, jeśliby przyjąć, że obowiązek ponownego rozpatrzenia powstaje w następstwie każdego takiego zgłoszenia, to wsparto by w ten sposób możliwość nadużyć proceduralnych. W orzecznictwie stale zapobiega się zaś nadużyciom proceduralnym polegającym na dokonaniu zgłoszenia w celu zaskarżenia wydanego w tej kwestii rozstrzygnięcia (zob. podobnie postanowienie z dnia 18 kwietnia 2002 r., IPSO i USE/EBC, T‑238/00, Rec, EU:T:2002:102, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).
28 Wreszcie wyrażone w pkt 17 zaskarżonej decyzji stwierdzenie Izby Odwoławczej, zgodnie z którym decyzja eksperta dotycząca drugiego zgłoszenia do rejestracji nie tylko potwierdza decyzję eksperta odnoszącą się do pierwszego zgłoszenia do rejestracji, nie jest istotne w ramach niniejszej analizy, która to analiza dotyczy wyłącznie kwestii, czy zaskarżona decyzja ma charakter potwierdzający, czy też go nie ma.
29 Z wszystkich powyższych rozważań wynika, że zaskarżona decyzja potwierdza pierwszą decyzję Izby Odwoławczej.
30 W drugiej kolejności należy wskazać, że zaskarżona decyzja potwierdza decyzję, która stała się ostateczna.
31 W dniu wniesienia niniejszej skargi pierwsza decyzja Izby Odwoławczej była bowiem ostateczna, ponieważ nie wniesiono na tę pierwszą decyzję żadnej skargi w określonym w art. 65 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 terminie dwóch miesięcy, jak wynika z ww. w pkt 5 postanowienia engineering for a better world (EU:T:2015:64, pkt 23, 24), od którego to postanowienia nie wniesiono odwołania.
32 Uzyskania przymiotu decyzji ostatecznej przez pierwszą decyzję Izby Odwoławczej nie podaje w wątpliwość sformułowane w pkt 16 zaskarżonej decyzji stwierdzenie Izby Odwoławczej, zgodnie z którym wspomniana pierwsza decyzja nie jest ostateczna. W istocie zawarcie przez Izbę Odwoławczą takiego stwierdzenia w zaskarżonej decyzji można wyjaśnić faktem, że w dniu przyjęcia zaskarżonej decyzji w sprawie T‑488/13 nadal rozpatrywano skargę na pierwszą decyzję Izby Odwoławczej.
33 W tym względzie należy dodać, że fakt, iż dopiero po wniesieniu niniejszej skargi skarga w sprawie T‑488/13 została uznana za wniesioną po terminie, również nie pozwala stwierdzić, że pierwsza decyzja Izby Odwoławczej nie była ostateczna w dniu wniesienia niniejszej skargi. O ile bowiem wniesienie skargi na decyzję po terminie skutkowało odroczeniem uzyskania przez tę decyzję przymiotu decyzji ostatecznej, o tyle zamierzony w orzecznictwie odnoszącym się do niedopuszczalności skarg skierowanych przeciwko aktom potwierdzającym cel – polegający na zapobieganiu wnoszeniu skarg skutkujących odnowieniem terminów do wniesienia spóźnionych środków odwoławczych (zob. postanowienie z dnia 25 października 2001 r., Métropole télévision – M 6/Komisja, T‑354/00, Rec, EU:T:2001:258, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo) – nie zostałby skutecznie osiągnięty.
34 Z powyższego wynika, że należy oddalić niniejszą skargę jako skierowaną przeciwko decyzji potwierdzającej decyzję, która stała się ostateczna.
W przedmiocie kosztów
35 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
36 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem OHIM obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) GEA Group AG zostaje obciążona kosztami postępowania.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 6 października 2015 r.
E. Coulon | | M.E. Martins Ribeiro |