Sprawa T‑548/14

Królestwo Hiszpanii

przeciwko

Komisji Europejskiej

Unia celna – Przywóz produktów z tuńczyka pochodzących z Ekwadoru – Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych – Wniosek o niedokonywanie pokrycia należności celnych przywozowych – Artykuł 220 ust. 2 lit. b) i art. 236 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 – Zawiadomienie dla importerów publikowane w Dzienniku Urzędowym – Dobra wiara – Wniosek o umorzenie należności celnych przywozowych – Artykuł 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92

Streszczenie – wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 15 grudnia 2016 r.

1.      Środki własne Unii Europejskiej – Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych – Przesłanki braku zaksięgowania należności celnych przywozowych określonych w art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 – Charakter kumulatywny

[rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b)]

2.      Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Pewność prawa – Uregulowania mogące pociągać za sobą konsekwencje finansowe

3.      Środki własne Unii Europejskiej – Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych – Przesłanki braku zaksięgowania należności celnych przywozowych określonych w art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 –Zawiadomienie dla importerów opublikowane w Dzienniku Urzędowym, wyrażające uzasadnione wątpliwości w odniesieniu do prawidłowego stosowania uzgodnień preferencyjnych – Konieczność zachowania jasnego i precyzyjnego charakteru zawiadomienia

[rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b),akapit czwarty, piąty]

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 27–29)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 44)

3.      Z samego brzmienia art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny wynika, że publikacja w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienia dla importerów wyrażającego uzasadnione wątpliwości w odniesieniu do prawidłowego stosowania uzgodnień preferencyjnych przez korzystający z nich kraj trzeci skutkuje z chwilą owej publikacji brakiem możliwości powołania się przez importerów na dobrą wiarę, co zapewnia bardzo wysoki poziom pewności prawa i prowadzi do oddalenia przez władze krajowe lub Komisję wniosku o odstąpienie od poboru należności celnych przywozowych. Ze względu na szczególną wagę tego zawiadomienia powinno ono być szczególnie jasne, przede wszystkim w kwestii państw, których dotyczy. Jest tak tym bardziej, że jak wynika bezpośrednio z brzmienia art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty Wspólnotowego kodeksu celnego, tego rodzaju zawiadomienie powinno wyrażać uzasadnione wątpliwości w odniesieniu do prawidłowego stosowania uzgodnień preferencyjnych przez „korzystający z nich kraj”. Jeżeli bowiem dane zawiadomienie nie może być interpretowane w ten sposób, iż dotyczy ono z wystarczającą precyzją również przywozów pochodzących z państwa trzeciego, to od płatnika nie można wymagać, by zmienił swe podejście do przywozów pochodzących z tego państwa po publikacji owego zawiadomienia. Odmienny wniosek skutkowałby zmniejszeniem pewności co do prawa podmiotów gospodarczych, jako że byłyby one zobowiązane, w przypadku wątpliwości co do zakresu zawiadomienia dla importerów, do stosowania zawsze, ze względów ostrożności, dodatkowych środków ochronnych, i to również w przypadku przywozów pochodzących z państwa, które nie zostało w sposób jasny wskazane jako państwo, którego dotyczą wątpliwości Komisji.

(por. pkt 46, 60, 76)