Wyrok Sądu z dnia 22 kwietnia 2015 r. – Tomana i in. / Rada i Komisja

(Sprawa T-190/12)¹

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Zimbabwe – Ograniczenia wjazdu na terytorium Unii i przejazdu przez nie – Zamrożenie funduszy – Podstawa prawna – Oczywisty błąd w ocenie – Obowiązek uzasadnienia – Prawo do obrony – Prawa podstawowe – Proporcjonalność)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Johannes Tomana, (Harare, Zimbabwe) oraz 120 innych skarżących, których nazwiska i nazwy zostały wymienione w załączniku do wyroku, (przedstawiciele: początkowo D. Vaughan, QC, M. Lester, R. Lööf, barristers, oraz M. O’Kane, solicitor, następnie D. Vaughan, M. Lester i R. Lööf)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen, M. Veiga i A. Vitro, pełnomocnicy); Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Konstantinidis, T. Scharf i E. Georgieva, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: E. Jenkinson, C. Murrell i M. Holt, pełnomocnicy, wspierani przez S. Lee, barrister)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2012/97/WPZiB z dnia 17 lutego 2012 r. zmieniającej decyzję 2011/101/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Zimbabwe (Dz.U. L 47, s. 50), rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 151/2012 z dnia 21 lutego 2012 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 314/2004 dotyczące niektórych środków ograniczających w odniesieniu do Zimbabwe (Dz.U. L 49, s. 2) oraz decyzji wykonawczej Rady 2012/124/WPZiB z dnia 27 lutego 2012 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/101/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Zimbabwe (Dz.U. L 54, s. 20) w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżących.SentencjaSkarga zostaje oddalona.Johannes Tomana oraz 120 pozostałych skarżących, których nazwiska i nazwy zostały wymienione w załączniku do wyroku, pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej i Komisję Europejską.Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty.