WYROK SĄDU (ósma izba)
z dnia 19 grudnia 2019 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Słowny unijny znak towarowy Vita – Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności wcześniejszej decyzji – Artykuł 65 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 72 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Powaga rzeczy osądzonej
W sprawie T‑690/18
Sony Interactive Entertainment Europe Ltd, z siedzibą w Londynie (Zjednoczone Królestwo), którą reprezentował S. Malynicz, QC
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowali J. Crespo Carrillo i H. O’Neill, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO była
Vieta Audio, SA, z siedzibą w Barcelonie (Hiszpania),
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 września 2018 r. (sprawa R 695/2018‑4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Vieta Audio a Sony Interactive Entertainment Europe,
SĄD (ósma izba),
w składzie: A.M. Collins (sprawozdawca), prezes, M. Kancheva i G. De Baere, sędziowie,
sekretarz: R. Ūkelytė, administratorka,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 22 listopada 2018 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 12 kwietnia 2019 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 10 października 2019 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 6 lipca 2001 r. Vitakraft-Werke Wührmann & Sohn GmbH & Co. KG dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami, które z kolei zostało zastąpione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].
2 Znak towarowy, o którego rejestrację wniesiono, to oznaczenie słowne Vita.
3 Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klasy 9 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „nośniki danych z zapisanymi programami, programy komputerowe; nośniki dźwięku i/lub obrazu (nie w postaci papieru), w szczególności taśmy i kasety magnetyczne, taśmy dźwiękowe, płyty kompaktowe audio, kasety DAT (cyfrowe taśmy audio), dyski wideo, taśmy wideo, naświetlone klisze, litografie”.
4 Zgłoszenie znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 56/2002 z dnia 15 lipca 2002 r.
5 Zgłoszony znak towarowy został zarejestrowany w dniu 27 września 2005 r. pod numerem 2290385.
6 Faksem z dnia 28 marca 2011 r. Forrester Ketley Ltd poinformowała EUIPO, że w dniu 16 marca 2011 r. Vitakraft-Werke Wührmann & Sohn przeniosła na nią prawa do słownego unijnego znaku towarowego Vita w zakresie, w jakim rejestracja tego znaku obejmowała towary wskazane w pkt 3 powyżej. Forrester Ketley jest spółką usługową, która między innymi reprezentowała przed EUIPO Sony Computer Entertainment Europe Ltd, poprzedniczkę prawną skarżącej, Sony Interactive Entertainment Europe Ltd, w kwestiach związanych z zagadnieniami prawa znaków towarowych.
7 Słowny unijny znak towarowy Vita w postaci będącej przedmiotem tego częściowego przeniesienia praw został zarejestrowany pod numerem 9993361.
8 Za pośrednictwem faksu z dnia 28 września 2011 r. Forrester Ketley poinformowała EUIPO, że w dniu 15 września 2011 r. przeniosła ona prawa do spornego znaku na Sony Computer Entertainment Europe.
9 W dniu 14 października 2011 r. druga strona w postępowaniu przed EUIPO, Vieta Audio, SA, wniosła na podstawie art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001] wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do spornego znaku w odniesieniu do wszystkich oznaczanych nim towarów. We wniosku tym wskazała ona, że sporny znak towarowy nie był rzeczywiście używany w Unii Europejskiej w miarodajnym okresie pięciu lat, który rozciągał się od dnia 14 października 2006 r. do dnia 13 października 2011 r., oraz że nie istniały uzasadnione powody tego nieużywania.
10 W odpowiedzi na wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do spornego znaku towarowego w dniu 4 maja 2012 r. Sony Computer Entertainment Europe stanęła na stanowisku, że w rozpatrywanym okresie sporny znak towarowy był rzeczywiście używany w Unii w odniesieniu do towarów, których dotyczyła rejestracja. Spółka ta wskazała, że używała owego znaku dla przenośnej konsoli do gier wideo o nazwie PlayStation Vita, a także w odniesieniu do przeznaczonych na nią gier i akcesoriów. Sprecyzowała ona, że nazwa tej nowej konsoli została oficjalnie ogłoszona w czerwcu 2011 r. i od razu po tym stała się przedmiotem szeroko zakrojonej kampanii promocyjnej trwającej do października 2011 r. Oficjalna europejska inauguracja konsoli PlayStation Vita miała miejsce podczas konferencji Gamescom, która odbyła się w Kolonii (Niemcy) w sierpniu 2011 r., a wprowadzenie tej konsoli na rynek Unii nastąpiło w dniu 22 lutego 2012 r.
11 Na poparcie swoich twierdzeń spółka Sony Computer Entertainment Europe przedstawiła pisemne oświadczenie, opatrzone datą 4 maja 2012 r., jednego z jej dyrektorów, do którego to oświadczenia zostały załączone następujące dowody:
– komunikat prasowy z dnia 7 czerwca 2011 r. informujący o nazwie jej nowej przenośnej konsoli do gier wideo, czyli PlayStation Vita;
– zrzut ekranu, opatrzony datą 7 czerwca 2011 r., ze strony internetowej „www.pcmag.com”, odnotowujący fakt, że doszło do tego ogłoszenia;
– kopia broszury promocyjnej, która była rozpowszechniana wśród odwiedzających i dziennikarzy podczas konferencji Gamescom, zawierająca między innymi informacje na temat konsoli PlayStation Vita, a także na temat przeznaczonych na nią gier wideo;
– kopia okładki tej broszury, na której ukazana została konsola PlayStation Vita;
– dyskietka zawierająca filmy promocyjne odnoszące się do konsoli PlayStation Vita, które były pokazywane na konferencji Gamescom;
– różne artykuły prasowe dotyczące konsoli PlayStation Vita oraz przeznaczonych na nią gier, opublikowane na oficjalnej stronie internetowej PlayStation w Zjednoczonym Królestwie, pochodzące z okresu od 7 czerwca 2011 r. do 22 września 2011 r.;
– zrzut ekranu z wideo zamieszczonego w sieci na internetowym serwisie wideo YouTube;
– komunikat prasowy z dnia 28 lutego 2012 r. dotyczący światowej sprzedaży konsoli PlayStation Vita;
– zrzuty ekranu, pochodzące z 2012 r., z oficjalnej strony internetowej PlayStation w Zjednoczonym Królestwie, dotyczące akcesoriów, w tym kart pamięci, i urządzeń powiązanych z konsolą PlayStation Vita.
12 W dniu 2 stycznia 2013 r. spółka Sony Computer Entertainment Europe odpowiedziała na uwagi przedstawione przez drugą stronę w postępowaniu przed EUIPO w dniu 31 lipca 2012 r. i przedstawiła dodatkowe dowody na okoliczność rzeczywistego używania spornego znaku towarowego dla wszystkich rozpatrywanych towarów, a mianowicie:
– zrzuty ekranu, opatrzone datą 12 grudnia 2012 r., z oficjalnej strony internetowej PlayStation w Zjednoczonym Królestwie, przedstawiające szczegółowo dane techniczne i specyfikacje konsoli PlayStation Vita;
– zrzuty ekranu, opatrzone datą 12 grudnia 2012 r., z oficjalnej strony internetowej PlayStation w Zjednoczonym Królestwie, zawierające informacje dotyczące uaktualnienia oprogramowania systemowego konsoli PlayStation Vita;
– zrzuty ekranu, opatrzone datą 2 stycznia 2013 r., ze strony internetowej Wikipedia, dotyczące jej spółki dominującej i Naughty Dog, Inc., amerykańskiej spółki zajmującej się tworzeniem gier wideo w pełni kontrolowanej przez tę spółkę dominującą;
– zrzuty ekranu, opatrzone datą 12 grudnia 2012 r., z oficjalnej strony internetowej PlayStation w Zjednoczonym Królestwie, ukazujące przykłady pakietów ofert obejmujących konsole PalyStation Vita, gry, akcesoria i inne produkty.
13 W dodatkowych uwagach z dnia 24 kwietnia 2013 r. spółka Sony Computer Entertainment Europe dodała, że w dniu 25 października 2007 r. wprowadziła na rynek Unii interaktywną grę wideo o nazwie Aqua Vita, przedstawiającą wirtualne akwarium. Uściśliła ona, że od dnia 25 października 2007 r. ta gra wideo była dostępna w sprzedaży w jej sklepach internetowych istniejących na rynku Unii, oraz wskazała wysokość obrotów, które osiągnęła ze sprzedaży tej gry we wspomnianych sklepach w każdym roku od momentu jej inauguracji do 2013 r. Do swych uwag spółka ta załączyła także, po pierwsze, zrzuty ekranu, opatrzone datą 24 kwietnia 2013 r., z oficjalnej strony internetowej PlayStation w Hiszpanii, w Niemczech i w Zjednoczonym Królestwie, ukazujące, że owa gra była dostępna w jej sklepach internetowych oraz po drugie, kopie różnych artykułów dotyczących wspomnianej gry.
14 Decyzją z dnia 30 czerwca 2014 r. Wydział Unieważnień stwierdził wygaśnięcie prawa do spornego znaku w odniesieniu do wszystkich towarów, dla których został on zarejestrowany, ze skutkiem od dnia złożenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia tego prawa.
15 W dniu 28 sierpnia 2014 r. spółka Sony Computer Entertainment Europe, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001), wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
16 W dniu 29 października 2014 r. spółka Sony Computer Entertainment Europe złożyła pismo przedstawiające podstawy odwołania, załączając do niego dodatkowe dowody, w tym fotografie opakowań gier wideo, na których widniało, oprócz nazwy gry wideo, o której mowa, oznaczenie PSVita (które jest skróconą nazwą PlayStation Vita).
17 Decyzją z dnia 12 listopada 2015 r. (sprawa R 2232/2014‑5) (zwaną dalej „wcześniejszą decyzją”) Piąta Izba Odwoławcza EUIPO utrzymała w mocy decyzję Wydziału Unieważnień i oddaliła odwołanie.
18 Po pierwsze, Piąta Izba Odwoławcza, przypomniawszy zasady, które znajdują zastosowanie w niniejszym przypadku (pkt 19–24 wcześniejszej decyzji), zbadała kwestię okresu rzeczywistego używania spornego znaku towarowego (pkt 25–38 wcześniejszej decyzji). Przede wszystkim wskazała ona, że miarodajny w tym wypadku jest okres od 14 października 2006 r. do 13 października 2011 r. Następnie stwierdziła ona, że pierwszy przypadek konkretnego użycia spornego znaku towarowego w Unii miał miejsce podczas konferencji Gamescom, która odbywała się w Kolonii w dniach od 17 do 21 sierpnia 2011 r. i w trakcie której były rozpowszechniane materiały promocyjne (w postaci w szczególności broszur i CD-ROM-ów), jednak dopiero w dniu 22 lutego 2012 r., czyli po upływie rozpatrywanego okresu, konsola PlayStation Vita została wprowadzona między innymi na rynek Unii. Uznała ona, że używanie przez cztery miesiące w ramach rozpatrywanego okresu (czyli od 7 czerwca do 13 października 2011 r.) mogło stanowić używanie z punktu widzenia kryterium długości okresu używania, pod warunkiem spełnienia wszystkich pozostałych przesłanek. Wreszcie zauważyła ona, że nie przedstawiono jednak żadnego konkretnego dowodu na okoliczność, iż podczas konferencji Gamescom wśród uczestników były rozpowszechniane materiały promocyjne.
19 Po drugie, Piąta Izba Odwoławcza rozpoznała kwestię miejsca używania (pkt 39–42 wcześniejszej decyzji). W szczególności stwierdziła ona, że gdyby zostało wykazane, iż podczas konferencji Gamescom w Kolonii były rozpowszechniane materiały reklamowe, to używanie określenia „vita” w sposób wyraźny miałoby miejsce w Unii. Wywiodła ona z tego, że używanie określenia „vita” miało miejsce w Unii w rozpatrywanym okresie.
20 Po trzecie, Piąta Izba Odwoławcza rozpoznała kwestię charakteru i zakresu używania (pkt 43–52 wcześniejszej decyzji). Zwróciwszy uwagę na to, że większa część dowodów przedstawionych przez spółkę Sony Computer Entertainment Europe i dotyczących rozpatrywanego okresu odnosiła się do materiałów promocyjnych i reklamowych, Izba Odwoławcza przeprowadziła ocenę, w jakiej mierze wykorzystanie znaku towarowego w reklamie może stanowić rzeczywiste używanie. W tym względzie wyjaśniła ona w szczególności, że prowadzenie kampanii reklamowej przed faktycznym wprowadzeniem towarów i usług do sprzedaży jest zwykle zrównywane z rzeczywistym używaniem, o ile ma na celu wykreowanie rynku zbytu dla nich. Stwierdziła ona, że w niniejszym wypadku „wzbudzone na całym świecie oczekiwania związane z inauguracją nowej konsoli PlayStation [stworzyły] prawdziwą siłę komercyjną podczas ogłoszenia nazwy [tej] nowej konsoli do gier wideo” (pkt 49 wcześniejszej decyzji), a następnie uznała, że „okoliczność, iż dowody używania przedstawione przez [spółkę Sony Computer Entertainment Europe dowodziły] działań reklamowych i innych działań przygotowawczych mających na celu wprowadzenie na rynek nowej konsoli, [spełniała] przesłanki rzeczywistego używania” (pkt 50 wcześniejszej decyzji). Wreszcie stwierdziła ona w pkt 52 wcześniejszej decyzji, iż z przedstawionych przez spółkę Sony Computer Entertainment Europe dowodów wynikało, że inauguracja konsoli PlayStation Vita była dobrze przygotowana i starannie zaplanowana oraz że konsola ta została zapowiedziana jako nowa przenośna konsola do gry, dla której miały być opracowane nowe specjalne gry.
21 Po czwarte, Piąta Izba Odwoławcza zbadała, czy sporny znak towarowy był rzeczywiście używany w odniesieniu do rozpatrywanych towarów (pkt 53–69 wcześniejszej decyzji).
22 W tym względzie Piąta Izba Odwoławcza wskazała na wstępie, że w momencie zgłoszenia oryginalnego znaku towarowego w 2001 r. obowiązywała siódma edycja klasyfikacji nicejskiej i to właśnie ją należało uwzględnić. Jej zdaniem zaś w tamtym czasie „konsole do gry” były już sklasyfikowane w kategorii „gry automatyczne, inne niż uruchamiane przez wrzucenie monety i zaprojektowane do użytku wyłącznie z odbiornikami telewizyjnymi” lub w kategorii „gry”, które obydwie należą do klasy 28 i nie mieszczą się zatem w kategorii „nośników danych” ujętych w klasie 9 lub „programów komputerowych” (pkt 53 wcześniejszej decyzji). Dodała ona, że choć prawdą jest, iż „urządzenia do celów rozrywkowych, zaprojektowane do użytku wyłącznie z odbiornikami telewizyjnymi” należą do klasy 9, to towary te różnią się jednak od towarów, dla których został zarejestrowany sporny znak (pkt 54 wcześniejszej decyzji).
23 Następnie Piąta Izba Odwoławcza stwierdziła, że spółka Sony Computer Entertainment Europe przedstawiła dowody wykazujące, że kampanie reklamowe przeprowadzone przed inauguracją konsoli PlayStation Vita miały na celu rozpowszechnienie tej konsoli oraz przeznaczonych na nią nowych gier, jednakże w żaden sposób nie odnosiły się do „nośników danych” czy „programów komputerowych” (pkt 55 i 56 wcześniejszej decyzji). Uznała ona, że najpierw należało określić, czy „używane towary [trzeba było] rozumieć dosłownie jako towary wymienione w wykazie (w szczególności nośniki danych i programy komputerowe)” (pkt 58 wcześniejszej decyzji), a następnie wskazała, że „nośniki danych z zapisanymi programami” stanowiły urządzenia, których funkcja polega na przechowywaniu danych, takie jak „karty pamięci, pamięci USB, CD-ROM, dyski twarde itp.”, oraz że nawet jeżeli konsole do gry mogą przechowywać dane, to nie jest to ich główna funkcja (pkt 59 wcześniejszej decyzji).
24 Piąta Izba Odwoławcza wywiodła z powyższego, że Wydział Unieważnień prawidłowo stwierdził, iż całość materiału dowodowego przedstawionego przez spółkę Sony Computer Entertainment Europe oraz oświadczenie jednego z jego dyrektorów z dnia 4 maja 2012 r. potwierdzały fakt używania w odniesieniu do towarów należących do klasy 28, ale nie w odniesieniu do towarów oznaczanych spornym znakiem towarowym (pkt 60 wcześniejszej decyzji).
25 Co się tyczy gry wideo Aqua Vita, Piąta Izba Odwoławcza wskazała między innymi, że przedstawione przez spółkę Sony Computer Entertainment Europe dane dotyczące sprzedaży nie zostały poparte żadną fakturą czy innym dowodem, że dane te nie poświadczały ponadto używania tej gry na dużą skalę, jeśli wziąć pod uwagę właściwy rynek, czyli całą Unię, oraz że fakt, iż wspomniana gra była dostępna w sklepach internetowych na rynku Unii, nie jest wystarczający dla wykazania używania spornego znaku towarowego (pkt 66 i 68 wcześniejszej decyzji).
26 W dniu 21 stycznia 2016 r. spółka Sony Computer Entertainment Europe wniosła do Sądu skargę na wcześniejszą decyzję, zarejestrowaną pod numerem sprawy T‑35/16, podnosząc jeden tylko zarzut oparty na naruszeniu art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009.
27 Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017 r., Sony Computer Entertainment Europe/EUIPO – Vieta Audio (Vita) (T‑35/16, niepublikowanym, EU:T:2017:886), Sąd stwierdził nieważność wcześniejszej decyzji w całości na podstawie, podniesionego z urzędu, zarzutu opartego na normie porządku publicznego, a mianowicie z uwagi na niewystarczający charakter uzasadnienia. W szczególności, w pkt 43 tego wyroku, Sąd stwierdził, że wcześniejsza decyzja nie pozwala na ustalenie z wystarczającą jasnością powodów, dla których Piąta Izba Odwoławcza uznała, iż spółka Sony Computer Entertainment Europe nie dowiodła rzeczywistego używania spornego znaku towarowego w odniesieniu do niektórych kategorii rozpatrywanych towarów.
28 W następstwie wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanego, EU:T:2017:886), prezydium izb odwoławczych przekazało sprawę do rozpoznania przez Czwartą Izbę Odwoławczą pod sygnaturą R 695/2018‑4.
29 Decyzją z dnia 10 września 2018 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. Zbadała ona i ponownie oceniła, czy materiał dowodowy przedstawiony przez spółkę Sony Computer Entertainment Europe pozwalał potwierdzić rzeczywiste używanie spornego znaku towarowego. W kilku miejscach tej decyzji zauważyła ona jednak, że w wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanym, EU:T:2017:886), Sąd potwierdził niektóre z ustaleń Piątej Izby Odwoławczej.
30 W pierwszej kolejności Czwarta Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 25 zaskarżonej decyzji, że w wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanym, EU:T:2017:886), Sąd potwierdził wcześniejszą decyzję w zakresie ustaleń Piątej Izby Odwoławczej dotyczących długości okresu, miejsca i charakteru używania.
31 W drugiej kolejności, co się tyczy „nośników danych z zapisanymi programami”, Czwarta Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 41 zaskarżonej decyzji, że wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanym, EU:T:2017:886), Sąd potwierdził ustalenia Piątej Izby Odwoławczej, zawarte w pkt 59 i 60 wcześniejszej decyzji, dotyczące powodów, dla których dowody odnoszące się do konsoli PlayStation Vita nie pozwalały wykazać rzeczywistego używania spornego znaku towarowego dla tych towarów, i nadał im ostateczny charakter.
32 W trzeciej kolejności, co się tyczy „nośników dźwięku i/lub obrazu (nie w postaci papieru)”, Czwarta Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 55 i 56 zaskarżonej decyzji, że karty pamięci również mieszczą się w tej definicji, jednak przedstawione dowody nie były w stanie wykazać rzeczywistego używania dla tych towarów. W celu przedstawienia pełnego obrazu sytuacji dodała ona w pkt 57 zaskarżonej decyzji, że w zakresie, w jakim skarżąca twierdziła, iż konsola PlayStation Vita należała również do tej kategorii towarów, rozumowanie przedstawione w pkt 59 wcześniejszej decyzji, odnoszące się do „nośników danych z zapisanymi programami”, można było zastosować w drodze analogii, pamiętając o tym, że główną funkcją tych konsoli nie było przechowywanie plików dźwiękowych i obrazów. W ocenie Czwartej Izby Odwoławczej rozumowanie to zostało potwierdzone przez Sąd w pkt 50 wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanym, EU:T:2017:886).
33 W czwartej kolejności, jeżeli chodzi o dowody dotyczące gry wideo Aqua Vita, Czwarta Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 59 zaskarżonej decyzji, że w pkt 54 wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanego, EU:T:2017:886), Sąd stwierdził, iż Piąta Izba Odwoławcza, w pkt 61–69 wcześniejszej decyzji, wykazała w stopniu wymaganym prawem powody, dla których uznała, że dowody odnoszące się do gry wideo Aqua Vita nie pozwalały dowieść rzeczywistego używania spornego znaku towarowego.
Żądania stron
34 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania.
35 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
36 Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001) i obowiązku uzasadnienia, zaś drugi – naruszenia art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009.
37 Zdaniem skarżącej Czwarta Izba Odwoławcza naruszyła art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ nie podjęła niezbędnych środków w celu wykonania wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanego, EU:T:2017:886). Postąpiwszy w ten sposób, uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia.
38 Skarżąca twierdzi, że Czwarta Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła w pkt 41, 57 i 59 zaskarżonej decyzji, iż Sąd potwierdził niektóre z ustaleń Piątej Izby Odwoławczej. Podnosi ona, iż w wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanym, EU:T:2017:886), Sąd stwierdził jedynie, że wcześniejsza decyzja była dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia i że w związku z tym należało stwierdzić jej nieważność w całości. Natomiast Sąd nie rozpoznał zarzutów podnoszonych przed nim przez spółkę Sony Computer Entertainment Europe, a w ślad tego nie potwierdził zasadności uzasadnienia któregokolwiek z argumentów stron.
39 W konsekwencji Czwarta Izba Odwoławcza błędnie, zdaniem skarżącej, odstąpiła od rozpatrzenia jej argumentów dotyczących tego, czy przedstawione przez nią dowody odnoszące się do konsoli PlayStation Vita pozwalały na wykazanie rzeczywistego używania spornego znaku towarowego dla kategorii „nośników danych z zapisanymi programami” oraz dla kategorii „nośników dźwięku i/lub obrazu (nie w postaci papieru)”.
40 Co się tyczy kategorii „nośników dźwięku i/lub obrazu (nie w postaci papieru)”, skarżąca podnosi, że Czwarta Izba Odwoławcza nieprawidłowo stwierdziła, iż Sąd potwierdził wniosek, zgodnie z którym konsola PlayStation Vita mogłaby należeć do tej kategorii towarów tylko wówczas, gdyby jej główną funkcją było przechowywanie plików dźwiękowych i obrazów. Zdaniem skarżącej Sąd poprzestał na stwierdzeniu, że w tym względzie we wcześniejszej decyzji w stopniu wymaganym prawem wyłuszczone zostały podstawy pozwalające ją zrozumieć.
41 Jeżeli chodzi o „programy komputerowe”, skarżąca zauważa, że Czwarta Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż Sąd potwierdził wcześniejszą decyzję w zakresie oceny dowodów dotyczących gry wideo Aqua Vita. Według skarżącej Sąd jedynie przypomniał, że rozumowanie Piątej Izby Odwoławczej w tym względzie było wystarczająco jasne.
42 EUIPO twierdzi, iż Sąd stwierdził nieważność wcześniejszej decyzji na tej podstawie, że Piąta Izba Odwoławcza naruszyła obowiązek uzasadnienia w części dotyczącej elementów rozumowania, które miały zasadnicze znaczenie dla przyjęcia końcowego rozstrzygnięcia wcześniejszej decyzji. Wśród elementów rozumowania wskazanych przez Sąd jako dotknięte wadą w postaci braku uzasadnienia nie znajdowały się te dotyczące używania PlayStation Vita jako „nośnika danych z zapisanymi programami” i „nośnika dźwięku i/lub obrazów”. Zgodnie z tym, co Czwarta Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 41 i 59 zaskarżonej decyzji (zob. pkt 31 powyżej), stwierdzenia Piątej Izby Odwoławczej stały się w tym zakresie ostateczne. Co się tyczy stwierdzenia zawartego w pkt 57 zaskarżonej decyzji (zob. pkt 32 powyżej), EUIPO dodaje, że chodzi tu o rozumowanie „w celu przedstawienia pełnego obrazu sytuacji”, z którym się zgadza.
43 Tytułem posiłkowym EUIPO podnosi, że na wypadek gdyby Sąd uznał, iż stwierdzenia Piątej Izby Odwoławczej nie stały się ostateczne, zaskarżona decyzja nadal nie byłaby dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia, ponieważ jest oczywiste, iż stanowisko Czwartej Izby Odwoławczej w omawianych kwestiach jest identyczne ze stanowiskiem, które w tych samych kwestiach Piąta Izba Odwoławcza zajęła we wcześniejszej decyzji.
44 Przede wszystkim należy przypomnieć, że ponieważ od wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanego, EU:T:2017:886), nie wniesiono odwołania, stał się on prawomocny.
45 Następnie przypomnienia wymaga też, że zgodnie z orzecznictwem wyrok stwierdzający nieważność aktu działa ze skutkiem ex tunc i w związku z tym z mocą wsteczną eliminuje ten akt z porządku prawnego [zob. wyrok z dnia 25 marca 2009 r., Kaul/OHIM – Bayer (ARCOL), T‑402/07, EU:T:2009:85, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo]. To samo orzecznictwo wskazuje, że aby podporządkować się wyrokowi stwierdzającemu nieważność i zapewnić jego pełne wykonanie, instytucja będąca autorem aktu, którego nieważność została stwierdzona, jest zobowiązana do uwzględnienia nie tylko sentencji wyroku, ale również uzasadnienia prowadzącego do jego wydania, które stanowi nieodzowny element tego wyroku w tym znaczeniu, że jest niezbędne do określenia dokładnego znaczenia tego, co zostało orzeczone w sentencji. To właśnie uzasadnienie bowiem wskazuje z jednej strony konkretny przepis uznany za niezgodny z prawem, a z drugiej strony przedstawia szczegółowo względy, dla których orzeczono w sentencji niezgodność z prawem i które zainteresowana instytucja powinna uwzględnić przy zastąpieniu aktu, którego nieważność została stwierdzona [wyroki: z dnia 25 marca 2009 r., ARCOL, T‑402/07, EU:T:2009:85, pkt 22; z dnia 13 kwietnia 2011 r., Safariland/OHIM – DEF-TEC Defense Technology (FIRST DEFENSE AEROSOL PEPPER PROJECTOR), T‑262/09, EU:T:2011:171, pkt 41].
46 Należy również wskazać, że wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanym, EU:T:2017:886, pkt 43–59 i przytoczone tam orzecznictwo), Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji na podstawie, podniesionego z urzędu, zarzutu opartego na normie porządku publicznego, a mianowicie z uwagi na niewystarczający charakter uzasadnienia.
47 W tym względzie należy przypomnieć, po pierwsze, że zgodnie z art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001) decyzje EUIPO zawierają określenie przyczyn, na których są oparte. Ustanowiony w ten sposób obowiązek uzasadnienia ma ten sam zakres co obowiązek przewidziany w art. 296 TFUE. Zgodnie z orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno w sposób jasny i jednoznaczny przedstawiać tok rozumowania autora aktu, tak aby umożliwić zainteresowanym zapoznanie się z motywami uzasadniającymi przyjęcie danego środka, a właściwemu sądowi dokonanie jego kontroli. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać jego kontekst, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę (zob. podobnie wyrok z dnia 21 października 2004 r., KWS Saat/OHIM, C‑447/02 P, EU:C:2004:649, pkt 63–65).
48 Należy przypomnieć, po pierwsze, że obowiązek uzasadnienia stanowi istotny wymóg proceduralny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia, wchodzącej w zakres materialnej zgodności z prawem spornego aktu. Uzasadnienie decyzji polega bowiem na formalnym wskazaniu podstaw, na jakich opiera się ta decyzja. Jeżeli owe podstawy są dotknięte błędami, to przekłada się to na materialną zgodność z prawem decyzji, jednak nie na prawidłowość jej uzasadnienia, które może być wystarczające, mimo że wskazane w nim podstawy są błędne (zob. wyrok z dnia 22 września 2016 r., Pensa Pharma/EUIPO, C‑442/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:720, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
49 Brak uzasadnienia stwierdzony przez Sąd w wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanym, EU:T:2017:886), dotyczył trzech aspektów wcześniejszej decyzji. Po pierwsze, Piąta Izba Odwoławcza nie wyjaśniła, dlaczego kopie kart pamięci opatrzonych oznaczeniem PSVita nie pozwalały na wykazanie rzeczywistego używania spornego znaku towarowego w odniesieniu do „nośników danych z zapisanymi programami” (wyrok z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita, T‑35/16, niepublikowany, EU:T:2017:886, pkt 51). Po drugie, nie sprecyzowała ona w sposób wystarczająco jasny i jednoznaczny, z jakich względów uznała ona, iż nie zostało wykazane rzeczywiste używanie spornego znaku towarowego dla „nośników dźwięku i/lub obrazu (nie w postaci papieru), w szczególności taśm i kaset magnetycznych, taśm dźwiękowych, płyt kompaktowych audio, kaset DAT (cyfrowych taśm audio), dysków wideo, taśm wideo, naświetlonych klisz, litografii” (wyrok z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita, T‑35/16, niepublikowany, EU:T:2017:886, pkt 53). Po trzecie, Piąta Izba Odwoławcza nie wyjaśniła, dlaczego nie uwzględniła dowodów wykazujących obecność oznaczenia PSVita na grach wideo przeznaczonych na konsolę PlayStation Vita (wyrok z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita, T‑35/16, niepublikowany, EU:T:2017:886, pkt 55).
50 W ramach badania tego, podniesionego z urzędu, zarzutu opartego na normie porządku publicznego Sąd zauważył także, że Piąta Izba Odwoławcza w stopniu wymaganym prawem wyłożyła powody, dla których uznała, że dowody dotyczące konsoli PlayStation Vita nie pozwalały na wykazanie rzeczywistego używania spornego znaku towarowego w odniesieniu do „nośników danych z zapisanymi programami” (wyrok z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita, T‑35/16, niepublikowany, EU:T:2017:886, pkt 50). To samo dotyczyło także przyczyn, dla których Piąta Izba Odwoławcza uznała, że dowody odnoszące się do gry wideo Aqua Vita nie pozwalały na wykazanie rzeczywistego używania spornego znaku towarowego dla „programów komputerowych” (wyrok z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita, T‑35/16, niepublikowany, EU:T:2017:886, pkt 54).
51 Należy zauważyć, że w pkt 50 i 54 wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanego, EU:T:2017:886), Sąd stwierdził jedynie, że Piąta Izba Odwoławcza w stopniu wymaganym prawem przedstawiła podstawy, na których oparła wcześniejszą decyzję. Natomiast z tego wyroku wynika wyraźnie, że Sąd nie rozpoznał argumentów podnoszonych przez spółkę Sony Computer Entertainment Europe w ramach jej jedynego zarzutu dotyczącego naruszenia przez Piątą Izbę Odwoławczą art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 oraz że w konsekwencji Sąd nie rozstrzygnął w przedmiocie materialnej zgodności z prawem wcześniejszej decyzji. Stąd też powaga rzeczy osądzonej dotyczy wyłącznie uzasadnienia wcześniejszej decyzji jako istotnego wymogu proceduralnego, a nie jej materialnej zgodności z prawem.
52 Ponadto należy zauważyć, że powaga rzeczy osądzonej rozciąga się jedynie na te fragmenty uzasadnienia wyroku, które stanowią konieczne wsparcie jego sentencji i z tego względu są z nią nierozerwalnie spojone (zob. wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji nie można uznać, że elementy wcześniejszej decyzji, które Sąd uznał za prawidłowo uzasadnione, uzyskały powagę rzeczy osądzonej (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 53). W niniejszej sprawie Czwarta Izba Odwoławcza nie mogła zatem być związana tymi elementami wcześniejszej decyzji i nie mogła ich potwierdzić w zaskarżonej decyzji.
53 Czwarta Izba Odwoławcza błędnie uznała więc w pkt 41 i 59 zaskarżonej decyzji, że ustalenia Piątej Izby Odwoławczej dotyczące konsoli PlayStation Vita i gry wideo Aqua Vita stały się ostateczne w następstwie wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanego, EU:T:2017:886), a w pkt 57 zaskarżonej decyzji, że Sąd potwierdził stwierdzenie Piątej Izby Odwoławczej, iż konsola PlayStation Vita nie należy do kategorii „nośników dźwięku i/lub obrazu (nie w postaci papieru)”, ponieważ jej główną funkcją nie jest przechowywanie plików dźwiękowych i obrazów.
54 W następstwie stwierdzenia nieważności wcześniejszej decyzji z powodu braku uzasadnienia i celem wypełnienia ciążącego na niej obowiązku wypływającego z art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009, polegającego na podjęciu niezbędnych środków w celu zastosowania się do wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r., Vita (T‑35/16, niepublikowanego, EU:T:2017:886), Czwarta Izba Odwoławcza była zatem zobowiązana ponownie rozstrzygnąć o wszystkich kwestiach istotnych dla zastosowania art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009.
55 Wreszcie, z powyższego wynika, że nie można także uwzględnić podniesionego przez EUIPO tytułem posiłkowym argumentu, zgodnie z którym zaskarżona decyzja nie jest dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia, ponieważ jest oczywiste, iż stanowisko Czwartej Izby Odwoławczej w omawianych kwestiach jest identyczne ze stanowiskiem zajętym w tych samych kwestiach przez Piątą Izbę Odwoławczą we wcześniejszej decyzji. Z zaskarżonej decyzji nie wynika bowiem (zob. pkt 29–33 powyżej), by stanowisko Czwartej Izby Odwoławczej we wspomnianych kwestiach było identyczne ze stanowiskiem zajętym w ich przedmiocie przez Piątą Izbę Odwoławczą we wcześniejszej decyzji. W zaskarżonej decyzji Czwarta Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że Sąd potwierdził niektóre z ustaleń Piątej Izby Odwoławczej. W konsekwencji uznała się ona za związaną tymi wnioskami, wobec czego nie rozpoznała właściwych argumentów stron i nie zajęła stanowiska w ich przedmiocie. Ponadto, jak zostało już zauważone w pkt 52 powyżej, Czwarta Izba Odwoławcza nie mogła być związana wnioskami Piątej Izby Odwoławczej i nie mogła ich potwierdzić w zaskarżonej decyzji.
56 Z uwagi na to, że Czwarta Izba Odwoławcza uchybiła obowiązkowi ponownego rozstrzygnięcia o wszystkich istotnych kwestiach, należy uwzględnić w tym względzie zarzut pierwszy i stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w całości, bez potrzeby orzekania w przedmiocie pozostałych zarzutów szczegółowych i drugiego z podniesionych zarzutów.
W przedmiocie kosztów
57 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć je kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 10 września 2018 r. (sprawa R 695/2018‑4) dotyczącej postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy Vieta Audio, SA a Sony Interactive Entertainment Europe Ltd.
2) EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Sony Interactive Entertainment Europe.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 19 grudnia 2019 r.
Podpisy