POSTANOWIENIE SĄDU (druga izba)
z dnia 5 września 2012 r.(1)
Oczywisty brak właściwości
W sprawie T-299/12,
Marek Bruzgo, zamieszkały w Sokółce (Polska), reprezentowany przez M. Olszewskiego, adwokata,
strona skarżąca,
przeciwko
Rzeczpospolitej Polskiej,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej za rzekome naruszenie prawa Unii w przedmiocie podatków przez polskie organy sądowe,
SĄD (druga izba),
w składzie: N. J. Forwood (sprawozdawca), prezes, F. Dehousse i J. Schwarz, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Przebieg postępowania i żądania strony skarżącej
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 lipca 2012 r. strona skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.
2 Wnosi ona do Sądu o:
– stwierdzenie, że Rzeczpospolita Polska i jej organy sądowe naruszyły postanowienia dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str.1); oraz
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Co do prawa
3 Zgodnie z art. 111 regulaminu, jeżeli Sąd jest oczywiście niewłaściwy do rozpoznania skargi, może on, bez dalszych czynności procesowych, podjąć decyzję, wydając postanowienie z uzasadnieniem.
4 W niniejszym przypadku Sąd uznaje, że na podstawie akt sprawy ma on wystarczającą wiedzę i zgodnie z przepisami tego artykułu postanawia orzec bez przeprowadzania dalszych czynności procesowych.
5 W niniejszej sprawie strona skarżąca wnosi do Sądu o orzeczenie w przedmiocie zgodności pewnych decyzji wydanych przez polskie organy sądowe z dyrektywą 2006/112/WE.
6 Sąd jest właściwy w sprawach wymienionych w art. 256 TFUE, określonych w art. 51 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i w art. 1 załącznika I do tego statutu. Zgodnie z tymi postanowieniami do właściwości Sądu nie należy rozpoznawanie skargi wniesionej przez osobę fizyczną przeciwko państwu członkowskiemu. Ponadto, Sąd nie jest właściwy do przeprowadzania kontroli zgodności z prawem Unii Europejskiej orzeczeń sądów krajowych.
7 W świetle powyższych rozważań skargę w niniejszej sprawie należy odrzucić ze względu na oczywisty brak właściwości, bez konieczności doręczenia jej stronie pozwanej.
W przedmiocie kosztów
8 Ponieważ niniejsze postanowienie wydaje się przed doręczeniem skargi stronie pozwanej oraz zanim strona pozwana mogła ponieść koszty, wystarczy orzec, że strona skarżąca ponosi własne koszty zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona.
2) Strona skarżąca ponosi własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu, w dniu 5 września 2012 r.