POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (dziesiąta izba)
z dnia 29 maja 2024 r.(*)
Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Artykuł 267 TFUE – Pojęcie „sądu” – Kryteria – Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego (Polska) – Odesłanie prejudycjalne skierowane przez skład orzekający nieposiadający statusu niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy – Oczywista niedopuszczalność
W sprawie C‑720/21
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Sąd Najwyższy (Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych) (Polska) postanowieniem z dnia 17 listopada 2021 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 26 listopada 2021 r., w postępowaniu:
Rzecznik Praw Obywatelskich,
przy udziale:
M.M.,
E.M.,
X Bank SA,
TRYBUNAŁ (dziesiąta izba),
w składzie: M. Ilešič, pełniący obowiązki prezesa izby, I. Jarukaitis (sprawozdawca) i D. Gratsias, sędziowie,
rzecznik generalny: T. Ćapeta,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
rozważywszy uwagi, które przedstawili:
– w imieniu Rzecznika Praw Obywatelskich – A. Krzywoń i M. Taborowski,
– w imieniu E.M. i M.M – R. Mazur i B. Sieńko-Kowalska, radcowie prawni,
– w imieniu X Banku SA – E. Buczkowska, radca prawny, Ł. Hejmej, A. Szczęśniak i P. Wajda, adwokaci,
– w imieniu rządu polskiego – B. Majczyna, w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu rządu belgijskiego – M. Jacobs, C. Pochet, L. Van den Broeck i M. Van Regemorter, w charakterze pełnomocników,
– w imieniu rządu włoskiego – G. Palmieri, w charakterze pełnomocnika, którą wspierał F. Meloncelli, avvocato dello Stato,
– w imieniu Komisji Europejskiej – K. Herrmann i P.J.O. Van Nuffel, w charakterze pełnomocników,
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznik generalnej, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy w drodze postanowienia z uzasadnieniem zgodnie z art. 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem,
wydaje następujące
Postanowienie
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 2, art. 4 ust. 3 i art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”).
2 Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy M.M. i E.M. a X Bankiem SA, mającego za przedmiot badanie dopuszczalności skargi nadzwyczajnej wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich (Polska) w celu uchylenia prawomocnego orzeczenia sądowego, które zostało wydane z naruszeniem przepisów dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).
Ramy prawne
Ustawa o Sądzie Najwyższym
3 Ustawa z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2018 r., poz. 5) weszła w życie w dniu 3 kwietnia 2018 r. Ustawa ta była następnie kilkakrotnie nowelizowana.
4 Ustawą o Sądzie Najwyższym między innymi utworzono w Sądzie Najwyższym (Polska) dwie nowe izby: Izbę Kontroli Nadzwyczajnej oraz Spraw Publicznych i Izbę Dyscyplinarną.
5 Zgodnie z art. 26 § 1 tej ustawy:
„Do właściwości Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych należy rozpatrywanie skarg nadzwyczajnych […]”.
6 Zgodnie z art. 89 tej ustawy:
„§ 1. Jeżeli jest to konieczne dla zapewnienia zgodności z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, od prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego lub sądu wojskowego kończącego postępowanie w sprawie może być wniesiona skarga nadzwyczajna, o ile:
1) orzeczenie narusza zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone w Konstytucji lub
2) orzeczenie w sposób rażący narusza prawo przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie […]
[…]
a orzeczenie nie może być uchylone lub zmienione w trybie innych nadzwyczajnych środków zaskarżenia.
§ 2. Skargę nadzwyczajną może wnieść Prokurator Generalny, Rzecznik Praw Obywatelskich […].
§ 3. Skargę nadzwyczajną wnosi się w terminie 5 lat od dnia uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia, a jeżeli od orzeczenia została wniesiona kasacja albo skarga kasacyjna – w terminie roku od dnia ich rozpoznania. […]
[…]”.
7 Przepisy przejściowe tej ustawy obejmują jej art. 115, który w §§ 1 i 1a stanowi:
„§ 1. W okresie 3 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy skarga nadzwyczajna może być wniesiona od prawomocnych orzeczeń kończących postępowanie w sprawach, które uprawomocniły się po dniu 17 października 1997 r. […]
§ 1a. Skarga nadzwyczajna od prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, które uprawomocniło się przed wejściem w życie niniejszej ustawy, może być wniesiona przez Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw Obywatelskich. […]”.
Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa
8 Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. z 2011 r., nr 126, poz. 714), zmieniona ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3), która weszła w życie 17 stycznia 2018 r., i ustawą z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 1443), która weszła w życie 27 lipca 2018 r., przewiduje w art. 9a § 1 akapit pierwszy, że Sejm (Polska) wybiera spośród sędziów Sądu Najwyższego, sądów powszechnych, sądów administracyjnych i sądów wojskowych piętnastu członków Krajowej Rady Sądownictwa (Polska) na wspólną czteroletnią kadencję.
Postępowanie główne i pytania prejudycjalne
9 W dniu 18 stycznia 2008 r. E.M. i M.M., powodowie w postępowaniu głównym, zawarli z Y Bankiem SA, obecnie X Bankiem SA, pozwanym w postępowaniu głównym, umowę o kredyt hipoteczny. Odnośny kredyt był denominowany i został udzielony w złotych (PLN) w kwocie stanowiącej równowartość 123 180,80 CHF (franków szwajcarskich) (około 125 014 EUR). Kredyt ten miał być spłacany w miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych w złotych z zastosowaniem kursu sprzedaży franka szwajcarskiego według tabeli kursów obowiązującej w danym banku w dniu spłaty.
10 W dniu 9 lutego 2016 r. powodowie w postępowaniu głównym wezwali ten bank do zwrotu wszystkich rat miesięcznych, które wpłacili tytułem spłaty tego kredytu, powołując się na nieważność umowy o kredyt hipoteczny, której dotyczy postępowanie główne.
11 W dniu 26 sierpnia 2016 r. powodowie w postępowaniu głównym wystąpili do Sądu Rejonowego w W. (Polska) z pozwem o zasądzenie od X Banku na rzecz każdego z nich kwoty 249 PLN (około 53 EUR), powiększonej o ustawowe odsetki za opóźnienie naliczane od dnia 18 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, oraz wnieśli o obciążenie tego banku kosztami postępowania.
12 Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2017 r. sąd rejonowy oddalił to powództwo.
13 Od tego wyroku powodowie w postępowaniu głównym wnieśli apelację do Sądu Okręgowego w Warszawie (Polska). Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2017 r. sąd ten oddalił apelację powodów w postępowaniu głównym, podzielając zasadniczo uzasadnienie przedstawione przez sąd pierwszej instancji.
14 W dniu 25 marca 2021 r. Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł od tego wyroku, na podstawie art. 89 § 1 w związku z art. 115 §§ 1 i 1a ustawy o Sądzie Najwyższym, skargę nadzwyczajną do Sądu Najwyższego (Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych) (Polska), powołując się na konieczność zapewnienia zgodności z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej.
15 W tych okolicznościach Sąd Najwyższy (Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:
„1) Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi [TUE] w związku z art. 47 [Karty] w związku z art. 4 ust. 3 [TUE] i art. 2 [TUE] należy interpretować w ten sposób, że przesądzają one o dopuszczalności środka prawnego takiego jak skarga nadzwyczajna, służącego wzruszeniu prawomocnego orzeczenia sądu, gdy zachodzi potrzeba »zapewnienia zgodności z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej«, jeżeli skorzystanie z tego środka jest konieczne dla zapewnienia skuteczności prawa Unii?
2) Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi [TUE] w związku z art. 47 [Karty] w związku z art. 4 ust. 3 [TUE] i art. 2 [TUE] należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, gdy przepisy prawa krajowego umożliwiają zmianę lub uchylenie prawomocnego orzeczenia sądu w przypadku naruszenia zasad określonych w Konstytucji państwa członkowskiego przy użyciu środka takiego jak skarga nadzwyczajna, przepisy te mogą być podstawą uchylenia lub zmiany prawomocnego orzeczenia sądu również w razie naruszenia prawa Unii?
3) Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi [TUE] w związku z art. 47 [Karty] w związku z art. 4 ust. 3 [TUE] i art. 2 [TUE] należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, gdy sąd krajowy naruszył prawo Unii w sposób prowadzący do wadliwego – z punktu widzenia tego prawa – rozstrzygnięcia sprawy, prawomocne orzeczenie sądu może być uchylone lub zmienione przy zastosowaniu środka prawnego takiego jak skarga nadzwyczajna, który uzależnia takie rozstrzygnięcie od »rażącego« naruszenia prawa?”.
W przedmiocie dopuszczalności wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym
16 Zgodnie z art. 53 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest oczywiście niedopuszczalny, Trybunał, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, może w każdej chwili wydać postanowienie z uzasadnieniem, bez dalszych czynności procesowych.
17 Powyższy przepis należy zastosować w niniejszej sprawie.
18 Komisja Europejska wyraziła wątpliwości co do tego, czy organ odsyłający, w niniejszym przypadku skład orzekający Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych złożony z dwóch sędziów tej izby i jednego ławnika, spełnia wymogi wynikające z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, w szczególności wymóg dotyczący istnienia sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy, których spełnienie jest konieczne, aby organ odsyłający mógł zostać uznany za „sąd” w rozumieniu art. 267 TFUE.
19 Komisja wskazuje między innymi na okoliczność, że powołanie tych dwóch członków Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego nastąpiło na podstawie wniosków zawartych w uchwale nr 331/2018 z 28 sierpnia 2018 r. przyjętej przez Krajową Radę Sądownictwa w składzie ukształtowanym na podstawie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa po zmianach, o których mowa w pkt 8 niniejszego postanowienia, a mianowicie przez organ, którego niezależność była wielokrotnie kwestionowana, w szczególności w szeregu wyroków Trybunału. Komisja powołuje się ponadto na wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 8 listopada 2021 r. w sprawie Dolińska-Ficek i Ozimek przeciwko Polsce (CE:ECHR:2021:1108JUD004986819) (zwany dalej „wyrokiem w sprawie Dolińska-Ficek i Ozimek przeciwko Polsce”) oraz na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (Polska) z dnia 21 września 2021 r. uchylający uchwałę nr 331/2018.
20 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału przy ustalaniu, czy organ występujący z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym ma charakter „sądu” w rozumieniu art. 267 TFUE, co stanowi wyłącznie kwestię prawa Unii, a w rezultacie przy dokonywaniu oceny, czy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest dopuszczalny, Trybunał bierze pod uwagę całokształt okoliczności, takich jak ustanowienie organu na podstawie ustawy, jego stały charakter, obligatoryjny charakter jego jurysdykcji, kontradyktoryjność postępowania, stosowanie przez organ przepisów prawa oraz jego niezawisłość [wyrok z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego), C‑718/21, EU:C:2023:1015, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo].
21 W tym kontekście Trybunał zauważył, że Sąd Najwyższy jako taki spełnia powyższe wymogi, i uściślił w tym względzie, że w zakresie, w jakim wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym został złożony przez sąd krajowy, należy domniemywać, że spełnia on te wymogi niezależnie od tego, w jakim konkretnie składzie sędziowskim orzeka (zob. podobnie wyrok z dnia 29 marca 2022 r., Getin Noble Bank, C‑132/20, EU:C:2022:235, pkt 68, 69).
22 Niemniej Trybunał wyjaśnił zarazem, że domniemanie przypomniane w poprzednim punkcie niniejszego postanowienia może zostać obalone, jeżeli prawomocne orzeczenie sądowe wydane przez sąd państwa członkowskiego lub sąd międzynarodowy prowadziłoby do uznania, że sędzia orzekający jako sąd odsyłający nie jest niezawisłym i bezstronnym sądem ustanowionym uprzednio na mocy ustawy w rozumieniu art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w świetle art. 47 akapit drugi Karty (wyrok z dnia 29 marca 2022 r., Getin Noble Bank, C‑132/20, EU:C:2022:235, pkt 72).
23 W tym zakresie Trybunał potwierdził zaś, że wyrok w sprawie Dolińska-Ficek i Ozimek przeciwko Polsce oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 września 2021 r., na które powołuje się w niniejszej sprawie Komisja, zostały wydane odpowiednio przez sąd międzynarodowy i sąd państwa członkowskiego i mają prawomocny charakter, podobnie jak ustalił już też, że wyroki te dotyczą konkretnie okoliczności, w których sędziowie Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych zostali powołani na podstawie uchwały nr 331/2018 [zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego), C‑718/21, EU:C:2023:331, pkt 45].
24 Ponadto Trybunał orzekł już, że rozpatrywane w świetle jego własnego orzecznictwa dotyczącego wykładni art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 47 akapit drugi Karty ustalenia i oceny dokonane przez Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku w sprawie Dolińska-Ficek i Ozimek przeciwko Polsce z punktu widzenia art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r., w powiązaniu z ustaleniami i ocenami dokonanymi przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 września 2021 r. prowadzą do uznania, że skład orzekający Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, który wystąpił do niego w trybie prejudycjalnym w sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego) (C‑718/21, EU:C:2023:1015), nie ma, ze względu na sposób powołania wchodzących w jego skład sędziów, statusu niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy w rozumieniu wspomnianych powyżej postanowień prawa Unii oraz że w konsekwencji ten skład orzekający nie spełnia wymogów przypomnianych w pkt 20 niniejszego postanowienia, wobec czego nie stanowi „sądu” w rozumieniu art. 267 TFUE [zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego), C‑718/21, EU:C:2023:1015, pkt 46–58].
25 Trybunał uznał zatem, że rozpatrywane łącznie wszystkie elementy zarówno systemowe, jak i dotyczące konkretnych okoliczności faktycznych, o których mowa w pkt 47–57 i 62–76 wyroku z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego) (C‑718/21, EU:C:2023:1015), które charakteryzowały powołanie do Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych trzech sędziów tworzących organ odsyłający w sprawie zakończonej tamtym wyrokiem, skutkują tym, że ten organ nie ma statusu niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy w rozumieniu art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 47 akapit drugi Karty. Całokształt owych elementów może bowiem budzić w przekonaniu jednostek uzasadnione wątpliwości co do niepodatności tych sędziów i składu orzekającego, w którym zasiadają, na czynniki zewnętrzne, w szczególności bezpośrednie lub pośrednie wpływy krajowej władzy ustawodawczej i wykonawczej, oraz co do ich neutralności względem ścierających się przed nimi interesów. Tego rodzaju elementy mogą prowadzić do braku widocznych oznak niezawisłości lub bezstronności owych sędziów i tego organu, co mogłoby podważyć zaufanie, jakie sądownictwo powinno budzić w tych jednostkach w społeczeństwie demokratycznym i w państwie prawnym [wyrok z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego), C‑718/21, EU:C:2023:1015, pkt 77].
26 W konsekwencji Trybunał rozstrzygnął w pkt 78 wyroku z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego) (C‑718/21, EU:C:2023:1015), że w zakończonej tym wyrokiem sprawie domniemanie przypomniane w pkt 21 niniejszego postanowienia należy uznać za obalone, i stwierdził, że skład orzekający Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, który zwrócił się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w tamtej sprawie, nie stanowi „sądu” w rozumieniu art. 267 TFUE, w związku z czym ów wniosek należało uznać za niedopuszczalny.
27 Otóż trzeba stwierdzić, że rozważania przedstawione przez Trybunał w pkt 47–57, 62–70 i 73–76 wyroku z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego) (C‑718/21, EU:C:2023:1015), w odniesieniu do elementów charakteryzujących powołanie do Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych trzech sędziów wchodzących w skład organu odsyłającego, który wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w sprawie, w której zapadł ten wyrok, w identycznym stopniu mają zastosowanie do dwóch sędziów będących członkami organu odsyłającego w niniejszej sprawie.
28 Akta sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wskazują bowiem, że dwaj sędziowie będący członkami organu odsyłającego w niniejszej sprawie zostali powołani do Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w okolicznościach identycznych z tymi, w jakich do tej izby powołani zostali trzej sędziowie wchodzący w skład organu odsyłającego, który wystąpił do Trybunału w sprawie, w której zapadł ów wyrok. Tymczasem z uzasadnienia wyroku z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego) (C‑718/21, EU:C:2023:1015), wynika, że rozważania przedstawione w tym wyroku przez Trybunał na poparcie obalenia domniemania, o którym mowa w pkt 19 niniejszego postanowienia, odnoszą się bez różnicy do wszystkich sędziów tej izby, którzy zostali do niej powołani w okolicznościach analizowanych w tym wyroku.
29 Ponadto fakt, że organ odsyłający w niniejszej sprawie składa się, poza tymi dwoma sędziami, z ławnika, który nie został powołany do tej izby w takich okolicznościach, nie ma znaczenia dla oceny, czy ten organ odsyłający posiada status „sądu” w rozumieniu art. 267 TFUE. Do pozbawienia organu odsyłającego jego statusu niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy w rozumieniu art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 47 akapit drugi Karty wystarczy bowiem obecność w tym organie odsyłającym choćby jednego sędziego powołanego w tych samych okolicznościach co te analizowane w wyroku z dnia 21 grudnia 2023 r., Krajowa Rada Sądownictwa (Dalsze zajmowanie stanowiska sędziego) (C‑718/21, EU:C:2023:1015) [zob. podobnie wyrok z dnia 26 marca 2020 r. (szczególna procedura kontroli orzeczenia), Simpson/Rada i HG/Komisja, C‑542/18 RX-II i C‑543/18 RX-II, EU:C:2020:232, pkt 69–75].
30 W tej sytuacji przypomniane w pkt 21 niniejszego postanowienia domniemanie należy uznać za obalone i w konsekwencji należy stwierdzić, że skład orzekający Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, który zwrócił się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w niniejszej sprawie, nie stanowi „sądu” w rozumieniu art. 267 TFUE, w związku z czym wniosek ten należy uznać za oczywiście niedopuszczalny.
W przedmiocie kosztów
31 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (dziesiąta izba) postanawia, co następuje:
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych) (Polska) postanowieniem z dnia 17 listopada 2021 r. jest oczywiście niedopuszczalny.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 29 maja 2024 r.
Sekretarz | | Pełniący obowiązki prezesa izby |
A. Calot Escobar | | M. Ilešič |