Προσφυγή-αγωγή της 27ης Ιουλίου 2009 - Mugraby κατά Συμβουλίου και Επιτροπής

(Υπόθεση T-292/09)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγων-ενάγων: Muhamed Mugraby (εκπρόσωποι: J. Regouw και L. Spigt, δικηγόροι)

Καθών-εναγόμενοι: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα του προσφεύγοντος-ενάγοντος

Ο προσφεύγων-ενάγων ζητεί από το Πρωτοδικείο:

1)    να αναγνωρισθεί ότι η Επιτροπή παρέλειψε να ενεργήσει επί των εξής:

    i) αιτήματος του προσφεύγοντος-ενάγοντος περί υποβολής εκ μέρους της Επιτροπής συστάσεως προς το Συμβούλιο για την αναστολή της κοινοτικής βοήθειας προς το Λίβανο, σύμφωνα με το άρθρο 28 του κανονισμού (ΕΚ) 1638/2006, καθόσον τα εν λόγω μέτρα είναι αναγκαία και πρόσφορα κατά τον εν λόγω κανονισμό·

ii) αιτήματος του προσφεύγοντος-ενάγοντος περί αναστολής εκ μέρους της Επιτροπής, ως αμέσως αρμόδιο όργανο για την εφαρμογή των προγραμμάτων παροχής βοήθειας της Ενώσεως προς το Λίβανο, της εφαρμογής των προγραμμάτων αυτών, διαρκούσας της εκ μέρους του Λιβάνου συνεχούς προσβολής των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ειδικότερα των δικαιωμάτων του προσφεύγοντος-ενάγοντος·

2)    να αναγνωρισθεί ότι το Συμβούλιο, ως μέλος του Συμβουλίου Συνδέσεως ΕΕ-Λιβάνου, παρέλειψε να δώσει συνέχεια στο αίτημα του προσφεύγοντος-ενάγοντος περί προσκλήσεως της Επιτροπής να υποβάλει σύσταση ώστε το Συμβούλιο να λάβει συγκεκριμένα και αποτελεσματικά μέτρα σχετικά με τη βοήθεια της Ενώσεως προς το Λίβανο στο πλαίσιο της Συμφωνίας Συνδέσεως μεταξύ του Λιβάνου και της Κοινότητας, προκειμένου να τηρηθούν οι υποχρεώσεις των συμβαλλομένων στη Συμφωνία μερών·

3)    να αναγνωρισθεί ότι η Κοινότητα, και ειδικότερα η Επιτροπή, ως θεματοφύλακας των Συνθηκών και ως αμέσως αρμόδιο όργανο για την εφαρμογή των προγραμμάτων παροχής βοήθειας της Ενώσεως προς το Λίβανο, και το Συμβούλιο, ως μέλος του Συμβουλίου Συνδέσεως ΕΕ-Λιβάνου, υπέχουν εξωσυμβατική ευθύνη για την αποκατάσταση των ζημιών που υπέστη ο προσφεύγων-ενάγων λόγω της συστηματικής αθετήσεως, από το Δεκέμβριο 2002, της υποχρεώσεως χρησιμοποιήσεως κατά τρόπο αποτελεσματικό των διαθέσιμων πόρων και μέσων για την επιτυχή εφαρμογή της ρήτρας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Συμφωνίας Συνδέσεως·

4)    να υποχρεώσει την Επιτροπή, ως μερική αποκατάσταση ζημίας, να προτείνει στο Συμβούλιο την αναστολή της Συμφωνίας Συνδέσεως ΕΕ-Λιβάνου, διαρκούσας της μη συμμορφώσεως του Λιβάνου προς το άρθρο 2 της Συμφωνίας Συνδέσεως ως προς τον προσφεύγοντα-ενάγοντα·

5)    να υποχρεώσει την Επιτροπή να περιορίσει την εκτέλεση των υφιστάμενων προγραμμάτων βοήθειας (τα οποία εκτελούνται και/ή εποπτεύονται από την Επιτροπή) στα προγράμματα που εστιάζουν ειδικότερα στην προώθηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και τα οποία δεν συνιστούν οικονομική βοήθεια προς τις αρχές του Λιβάνου, διαρκούσας της μη συμμορφώσεως του Λιβάνου προς το άρθρο 2 της Συμφωνίας Συνδέσεως ως προς τον προσφεύγοντα-ενάγοντα·

6)    να υποχρεώσει το Συμβούλιο να καλέσει την Επιτροπή να υποβάλει σύσταση, κατά τα αναφερόμενα στο σημείο (4) ανωτέρω, και να ενεργήσει στο θεσμικό πλαίσιο της Συμφωνίας Συνδέσεως προς τον ίδιο σκοπό·

7)    να υποχρεώσει τους καθών-εναγομένους να αποκαταστήσουν τον προσφεύγοντα-ενάγοντα για κάθε υλική ζημία και ηθική βλάβη κατά ποσό που θα καθορισθεί με ίσο και δίκαιο τρόπο (ex aequo et bono) σε όχι λιγότερο από 5 000 000 ευρώ, καθώς και να καταβάλουν τα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Ο προσφεύγων-ενάγων, Δρ Muhammad Mugraby, λιβανικής υπηκοότητας δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ακτιβιστής, ισχυρίζεται ότι υπέστη διώξεις, παρενόχληση και αρνησιδικία εκ μέρους των λιβανικών αρχών εξαιτίας της δράσεώς του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Φέρεται ότι του απαγορεύθηκε το δικαίωμα να ασκήσει νομική δραστηριότητα και ότι εθίγησαν ορισμένα θεμελιώδη δικαιώματά του, όπως το δικαίωμα ιδιοκτησίας, της δυνατότητας ελεύθερης διατυπώσεως της γνώμης του στις διαδικασίες που τον αφορούν και της αποτελεσματικής ασκήσεως ενδίκων μέσων.

Ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει ότι βάσει του άρθρου 2 της Συμφωνίας Συνδέσεως ΕΕ-Λιβάνου¹, η Κοινότητα οφείλει να επιδείξει εύλογη επιμέλεια ώστε να αποτρέψει την πρόκληση ζημίας εκ μέρους του Λιβάνου εις βάρος προσώπων όπως ο προσφεύγων-ενάγων, επιβάλλοντας περιοριστικά μέτρα έναντι των λιβανικών αρχών, όπως την αναστολή της Συμφωνίας Συνδέσεως. Ειδικότερα, ο προσφεύγων-ενάγων ισχυρίζεται ότι τα οφέλη που δύναται να αποκομίσει ο Λίβανος από τη Συμφωνία Συνδέσεως τελούν υπό τον όρο της συμμορφώσεως προς την υποχρέωση σεβασμού των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και ότι σε περίπτωση διαρκούς προσβολής θεμελιωδών δικαιωμάτων, το άρθρο 2 της Συμφωνίας επιτρέπει στην Κοινότητα να λάβει περιοριστικά μέτρα έναντι του Λιβάνου ανάλογα με τη σοβαρότητα της προσβολής. Περαιτέρω, ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι έως σήμερα, η Κοινότητα δεν έχει ασκήσει αποτελεσματική πίεση στις λιβανικές αρχές ώστε να τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει ότι ζήτησε επισήμως από τους καθών-εναγομένους στις 29 Απριλίου 2009 να ενεργήσουν, αλλά αυτοί απέρριψαν το αίτημά του με τα από 26 Μαΐου 2009 και 29 Μαΐου 2009 έγγραφα. Ο προσφεύγων-ενάγων επικαλείται τη ρήτρα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων του άρθρου 2 της Συμφωνίας Συνδέσεως προς στήριξη της αιτιάσεως περί συστηματικής και παράνομης παραλείψεως της Επιτροπής και του Συμβουλίου να θέσουν σε εφαρμογή την εν λόγω ρήτρα έναντι του Λιβάνου.

Επίσης, ο προσφεύγων-ενάγων ισχυρίζεται ότι οι καθών-εναγόμενοι παραβίασαν τις γενικές αρχές του Κοινοτικού δικαίου, συμπεριλαμβανομένης της υποχρεώσεως ενίσχυσης του σεβασμού των θεμελιωδών εκείνων δικαιωμάτων που αποσκοπούν στην προστασία του ατόμου. Υποστηρίζει ότι υφίσταται άμεση αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της αθέτησης εκ μέρους των καθών-εναγομένων της υποχρεώσεώς τους και της ζημίας που υπέστη κι επομένως δικαιούται αποζημιώσεως. Κατά τον προσφεύγοντα-ενάγοντα, οι λιβανικές αρχές θα είχαν ενδεχομένως παύσει την παράνομη παρενόχλησή του, αν καλούνταν να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο απώλειας προσβάσεως στην κοινοτική βοήθεια. Συνεπώς, ισχυρίζεται ότι η βλάβη του, η οποία ανάγεται σε απώλεια εισοδήματος, θα είχε ενδεχομένως αποφευχθεί έως ορισμένο βαθμό, αν οι καθών-εναγόμενοι είχαν ενεργήσει εγκαίρως και καταλλήλως.

____________

¹ - Ενδιάμεση συμφωνία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, αφενός, και της Δημοκρατίας του Λιβάνου, αφετέρου, για το εμπόριο και τα συναφή με το εμπόριο θέματα (ΕΕ 2002, L 262, σ. 2).