Wydanie tymczasowe
WYROK SĄDU (czwarta izba w składzie powiększonym)
z dnia 8 maja 2024 r. (*)
Dostęp do dokumentów – Ochrona danych osobowych – Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 – Dokumenty odnoszące się do wynagrodzenia, dodatków i kosztów wypłacanych członkowi Parlamentu oraz do wynagrodzenia i dodatków jego asystentów parlamentarnych – Odmowa dostępu – Wyjątek dotyczący ochrony życia prywatnego i integralności jednostki – Artykuł 4 ust. 1 lit. b) i art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 – Ochrona prawnie uzasadnionych interesów danej osoby – Niezbędny charakter przekazania danych osobowych w określonym celu w interesie publicznym – Artykuł 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1725
W sprawie T‑375/22,
Luisa Izuzquiza, zamieszkała w Berlinie (Niemcy),
Arne Semsrott, zamieszkały w Berlinie,
Stefan Wehrmeyer, zamieszkały w Berlinie,
których reprezentował J. Pobjoy, BL,
strona skarżąca,
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu, który reprezentowali N. Lorenz oraz J.‑C. Puffer, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym),
w składzie: M. van der Woude, prezes, R. da Silva Passos (sprawozdawca), S. Gervasoni, N. Półtorak i T. Pynnä, sędziowie,
sekretarz: A. Marghelis, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 5 października 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE skarżący, Luisa Izuzquiza, Arne Semsrott i Stefan Wehrmeyer, wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego o sygnaturze A(2021) 10718C z dnia 8 kwietnia 2022 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), odmawiającej im dostępu do dokumentów Parlamentu zawierających informacje dotyczące wynagrodzenia i dodatków uzyskanych przez Ioannisa Lagosa i jego asystentów parlamentarnych.
I. Okoliczności powstania sporu
2 I. Lagos objął stanowisko posła do Parlamentu w dniu 2 lipca 2019 r., po tym jak został wybrany w Grecji.
3 W dniu 7 października 2020 r. Efeteio Athinon (sąd apelacyjny w Atenach, Grecja) skazał I. Lagosa na 13 lat i osiem miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę grzywny za przynależność do organizacji przestępczej i kierowanie tą organizacją, a także za dwa przestępstwa mniejszej wagi.
4 W dniu 27 kwietnia 2021 r. na wniosek organów greckich Parlament uchylił immunitet I. Lagosa. Ten ostatni został następnie zatrzymany przez organy belgijskie i przekazany organom greckim. I. Lagos odbywa obecnie w Grecji karę pozbawienia wolności.
5 Po skazaniu go wyrokiem karnym, uchyleniu jego immunitetu i osadzeniu go w więzieniu I. Lagos nie zrzekł się mandatu posła do Parlamentu Europejskiego. Takie skazanie I. Lagosa nie doprowadziło do powiadomienia Parlamentu przez władze greckie o wygaśnięciu jego mandatu.
6 W dniu 7 grudnia 2021 r. na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43) skarżący złożyli do Parlamentu Europejskiego wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących I. Lagosa (zwany dalej „pierwotnym wnioskiem”).
7 W swoim pierwotnym wniosku skarżący zażądali dostępu do wszystkich dokumentów dotyczących wynagrodzenia i dodatków przyznanych I. Lagosowi w okresie od dnia 7 października 2020 r. do dnia 7 grudnia 2021 r., to znaczy, po pierwsze, kosztów podróży, zakwaterowania i kosztów z tym związanych; po drugie, diety dziennej lub „dodatku pobytowego”, po trzecie, dodatków z tytułu kosztów ogólnych, a także zwrotu kosztów językowych szkoleń zawodowych i wydatków informatycznych oraz, po czwarte, wydatków związanych z wynagrodzeniem akredytowanych asystentów parlamentarnych, a także krajowych asystentów parlamentarnych.
8 Dokumenty, których udostępnienia zażądali skarżący, obejmowały między innymi: po pierwsze, wszystkie wnioski, pokwitowania, rachunki, wszystkie bilety, wszystkie stany licznika kilometrów, wszystkie faktury lub rozliczenia przedstawione przez I. Lagosa dotyczące dodatków; po drugie, wszystkie dokumenty związane ze zwrotem dodatków, i po trzecie, całą korespondencję z biurem I. Lagosa, w tym korespondencję wewnętrzną i korespondencję z osobami trzecimi w przedmiocie wynagrodzenia i dodatków, a także korespondencję ze służbami administracyjnymi Parlamentu.
9 W dniu 17 stycznia 2022 r., w następstwie wymiany korespondencji elektronicznej z Parlamentem, skarżący zgodzili się ograniczyć zakres pierwotnego wniosku do dokumentów pochodzących z okresu od dnia 7 października 2020 r. do dnia 7 marca 2021 r. (zwanego dalej „rozpatrywanym okresem”).
10 W decyzji z dnia 4 lutego 2022 r. (zwanej dalej „pierwotną decyzją”) Parlament odmówił udzielenia skarżącym dostępu do dokumentów będących przedmiotem pierwotnego wniosku.
11 W dniu 28 lutego 2022 r. skarżący skierowali do Parlamentu wniosek potwierdzający na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001, dotyczący ponownego rozpatrzenia przez Parlament pierwotnej decyzji.
12 W zaskarżonej decyzji Parlament poinformował skarżących, że wobec ograniczenia zakresu pierwotnego wniosku do rozpatrywanego okresu określił następujące kategorie dokumentów: wynagrodzenia I. Lagosa, jego dodatek pobytowy, zwrot kosztów jego podróży, wynagrodzenie jego akredytowanych i krajowych asystentów parlamentarnych, a także zwrot kosztów podróży jego akredytowanych i krajowych asystentów parlamentarnych. Powołując się na art. 4 ust. 1 lit. b) i art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001, a także na art. 9 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. 2018, L 295, s. 39), Parlament potwierdził swoją pierwotną decyzję o odmowie udzielenia skarżącym dostępu do żądanych dokumentów.
II. Postępowanie i żądania stron
13 Na wniosek sędziego sprawozdawcy w ramach środków dowodowych przewidzianych w art. 91 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem Sąd wezwał Parlament do przedstawienia kompletnych kopii dokumentów, których udostępnienia odmówiono. Po zastosowaniu się przez Parlament do tego wezwania dokumenty te , zgodnie z art. 104 regulaminu postępowania nie zostały podane do wiadomości skarżących.
14 Na rozprawie skarżący oświadczyli, że wbrew temu, co podnieśli w skardze, wycofują ze swoich zarzutów i argumentów twierdzenie, zgodnie z którym jednym z celów wniosku o udzielenie dostępu do spornych dokumentów jest przyczynienie się do zrozumienia przez opinię publiczną przepisów Parlamentu dotyczących procesu uchylenia immunitetu parlamentarnego. To oświadczenie skarżących zostało ujęte w protokole rozprawy.
15 Skarżący wnoszą w istocie do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz
– obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.
16 Parlament wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi oraz
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
III. Co do prawa
17 Na poparcie skargi skarżący podnoszą dwa zarzuty, z których pierwszy jest oparty na naruszeniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725, zaś drugi, podniesiony tytułem subsydiarnym, na naruszeniu art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001.
A. W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725
18 Skarżący uważają, że art. 9 ust. 1 rozporządzenia 2018/1725 nakłada na Sąd obowiązek „dokonani[a] oceny różnych przeciwstawnych interesów” w celu ustalenia, czy przekazanie danych osobowych jest „proporcjonalne”, nawet jeśli zostałoby stwierdzone, że uzasadniony interes może zostać zagrożony. Zdaniem skarżących nie wystarczy, że instytucja uważa, iż istnieją powody, by uznać, że poprzez przedmiotowe przekazanie może zostać zagrożony uzasadniony interes osoby, której dane dotyczą. Zdaniem skarżących wprowadzenie dokonania oceny w art. 9 ust. 1 rozporządzenia 2018/1725 w związku z art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 przyznało Sądowi szersze uprawnienia dyskrecjonalne niż uprawnienia, które przysługiwały mu w ramach rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. 2001, L 8, s. 1).
19 Skarżący podnoszą również, że Parlament nie wydaje się kwestionować tego, iż art. 9 ust. 1 rozporządzenia 2018/1725 wyraźnie wymaga dokonana oceny. Ów zarzut pierwszy składa się z dwóch części.
20 Część pierwsza zarzutu jest oparta na błędnym zastosowaniu przesłanki dotyczącej niezbędnego charakteru przekazania danych osobowych zawartych w dokumentach, o których ujawnienie wniesiono. W części drugiej zarzutu skarżący podnoszą, że Parlament niesłusznie uznał, iż po dokonaniu oceny różnych przeciwstawnych interesów w rozumieniu art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 przekazanie przedmiotowych danych było nieproporcjonalne w świetle uzasadnionych interesów I. Lagosa i jego asystentów.
21 W tym względzie należy wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 3 TFUE każdy obywatel Unii Europejskiej i każda osoba fizyczna lub prawna mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę statutową w państwie członkowskim ma prawo dostępu do dokumentów instytucji Unii, z zastrzeżeniem zasad i warunków określonych zgodnie z procedurą wskazaną w art. 294 TFUE. Zgodnie ze swym motywem 1 rozporządzenie nr 1049/2001 wpisuje się w wyrażoną w art. 1 akapit drugi TUE, dodanym przez traktat z Amsterdamu, wolę wyznaczenia nowego etapu w procesie tworzenia coraz ściślejszych związków pomiędzy narodami Europy, w ramach których decyzje podejmowane są w sposób tak przejrzysty, jak to tylko możliwe, i możliwie najbliżej obywatela. Jak przypomniano w motywie 2 wspomnianego rozporządzenia, prawo publicznego dostępu do dokumentów instytucji jest związane z demokratycznym charakterem owych instytucji (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Dennekamp/Parlament, T‑115/13, EU:T:2015:497, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
22 Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 instytucje Unii odmawiają dostępu do dokumentu, w przypadku gdy ujawnienie tego dokumentu naruszyłoby ochronę życia prywatnego i integralności jednostki, zgodnie – w szczególności – z prawodawstwem Unii dotyczącym ochrony danych osobowych.
23 Zgodnie z orzecznictwem z tego wynika, że w przypadku gdy wniosek ma na celu uzyskanie dostępu do danych osobowych w rozumieniu art. 3 ust. 1 rozporządzenia 2018/1725, w pełni zastosowanie mają przepisy tego rozporządzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i PAN Europe/EFSA, C‑615/13 P, EU:C:2015:489, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).
24 Zatem dane osobowe mogą zostać przekazane osobie trzeciej na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001 jedynie wówczas, gdy przekazanie to, po pierwsze, spełnia przesłanki przewidziane w art. 9 ust. 1 lit. a) lub b) rozporządzenia 2018/1725, a po drugie, stanowi przetwarzanie zgodne z prawem, stosownie do wymogów art. 5 owego rozporządzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 2 października 2014 r., Strack/Komisja, C‑127/13 P, EU:C:2014:2250, pkt 104).
25 W tym względzie zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 dane osobowe są przekazywane odbiorcom mającym siedzibę w Unii, innym niż instytucje i organy Unii, wyłącznie jeżeli odbiorca stwierdzi, że przekazanie tych danych jest niezbędne w określonym celu w interesie publicznym, zaś administrator, w przypadku gdy istnieje jakikolwiek powód, by uznać, że uzasadniony interes osoby, której dane dotyczą, może zostać zagrożony, ustali, po wyraźnym dokonaniu oceny różnych przeciwstawnych interesów, że przekazanie danych osobowych w tym określonym celu jest proporcjonalne.
26 W związku z tym z samego brzmienia art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 wynika, że przepis ten uzależnia przekazanie danych osobowych od spełnienia kilku kumulatywnych przesłanek.
27 Na podstawie art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii, to do osoby ubiegającej się o dostęp należy przede wszystkim wykazanie niezbędnego charakteru przekazania danych osobowych w określonym celu w interesie publicznym. Aby spełnić tę przesłankę, należy wykazać, że przekazanie danych osobowych jest środkiem najodpowiedniejszym spośród innych możliwych środków osiągnięcia celu, do którego dąży wnioskodawca, i że jest ono proporcjonalne do tego celu, co zobowiązuje wnioskodawcę do przedstawienia wyraźnych i prawnie usankcjonowanych uzasadnień [zob. wyrok z dnia 19 września 2018 r., Chambre de commerce et d’industrie métropolitaine Bretagne-Ouest (port de Brest)/Komisja, T‑39/17, niepublikowany, EU:T:2018:560, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo]. Jak z tego wynika, zastosowanie przesłanki polegającej na wykazaniu niezbędnego charakteru przekazania danych osobowych w określonym celu w interesie publicznym prowadzi do uznania istnienia wyjątku od reguły ustanowionej w art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/2001, zgodnie z którą wnioskodawca nie jest zobowiązany do podania uzasadnienia wniosku o udzielenie dostępu (wyroki: z dnia 15 lipca 2015 r., Dennekamp/Parlament, T‑115/13, EU:T:2015:497, pkt 55; z dnia 6 kwietnia 2022 r., Saure/Komisja, T‑506/21, niepublikowany, EU:T:2022:225, pkt 25).
28 Tylko wtedy, gdy zostanie to wykazane, dana instytucja powinna sprawdzić, czy nie istnieje żaden powód, by uznać, że poprzez przedmiotowe przekazanie może zostać zagrożony uzasadniony interes osoby, której dane dotyczą, i w takim przypadku wyraźnie dokonać oceny różnych przeciwstawnych interesów, aby ocenić proporcjonalność żądanego przekazania danych osobowych (zob. wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i PAN Europe/EFSA, C‑615/13 P, EU:C:2015:489, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).
29 To w świetle powyższych rozważań należy zbadać argumentację przedstawioną przez skarżących w ramach zarzutu pierwszego.
1. W przedmiocie części pierwszej zarzutu, opartej na błędnym zastosowaniu przesłanki dotyczącej niezbędnego charakteru przekazania danych osobowych zawartych w dokumentach, o których ujawnienie wniesiono.
30 Skarżący uważają w istocie, że Parlament niesłusznie stwierdził w zaskarżonej decyzji, iż przekazanie danych osobowych nie było niezbędne w określonym celu w interesie publicznym w rozumieniu art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725. Kwestionują przede wszystkim konkluzję Parlamentu, zgodnie z którą nie wykazali określonego interesu publicznego w ujawnieniu żądanych dokumentów dotyczących wydatków I. Lagosa.
31 W pierwszej kolejności skarżący podnoszą, że określony interes publiczny ich wniosku wynikał z okoliczności, że wobec I. Lagosa został wydany konkretny i bardzo poważny skazujący wyrok karny. Ich wniosek miał na celu ułatwienie zwiększenia kontroli publicznej i odpowiedzialności w odniesieniu do kwot wypłaconych przez Parlament na rzecz I. Lagosa i do poniesionych przez niego wydatków, w wyjątkowych okolicznościach polegających na tym, że został on skazany na karę 13 lat i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności oraz do zapłaty grzywny za poważne przestępstwa. Skarżący uważają, że nie chodzi o ogólny wniosek mający na celu większą przejrzystość informacji dotyczących wydatków I. Lagosa lub innych posłów do Parlamentu Europejskiego w ogólności i że w tym zakresie ich wniosek różni się od wniosku, którego dotyczył wyrok z dnia 25 września 2018 r., Psara i in./Parlament (od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16, EU:T:2018:602).
32 W drugiej kolejności zdaniem skarżących okoliczność, że niektóre informacje (takie jak ogólne dane liczbowe dotyczące wynagrodzeń wypłacanych posłom do Parlamentu Europejskiego i warunki zwrotu kosztów podróży posłów) są już publicznie dostępne, na którą to okoliczność powołuje się Parlament w zaskarżonej decyzji, nie odpowiada określonemu interesowi wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących wydatków I. Lagosa, w wyjątkowych okolicznościach przypadku tego posła – wniosku dotyczącego dostępu do konkretnych informacji z uwagi na nadzwyczajne okoliczności skazania go poważnym wyrokiem karnym.
33 W trzeciej kolejności skarżący uważają, że Parlament nie wyjaśnia, w jaki sposób wewnętrzne i zewnętrzne kontrole, o których mowa w zaskarżonej decyzji, mogłyby funkcjonować w okolicznościach, w których poseł do Parlamentu został skazany za poważne przestępstwa w trakcie swojej kadencji. Uważają oni, że kontrole te nie są wystarczające, aby wykryć przypadki, w których środki publiczne są przydzielane posłom, a następnie wykorzystywane w ramach działalności przestępczej lub innej nielegalnej działalności, podczas gdy pomoc finansowa udzielana posłom do Parlamentu Europejskiego powinna być wykorzystywana w ramach ich obowiązków służbowych. Skarżący dodają, że nawet jeśli ich zdaniem na Parlamencie spoczywa ciężar udowodnienia, dlaczego kontrole te są wystarczające, to uważają oni, że ujawnienie żądanych dokumentów pozwoliłoby na dokładniejsze zbadanie, czy odnośne kontrole są dostosowane do przypadków takich jak w niniejszej sprawie.
34 W czwartej kolejności skarżący podnoszą, że okoliczność, iż I. Lagos pozostał członkiem Parlamentu pomimo skazania go w postępowaniu karnym, nie stanowi przeszkody dla uzasadnionego interesu publicznego przemawiającego za dostępem do żądanych dokumentów. Uważają oni, że ujawnienie tych dokumentów pozwoliłoby na większą przejrzystość i lepsze zrozumienie sposobu, w jaki środki zostały przyznane I. Lagosowi i wykorzystane przez niego w okresie następującym po wydaniu wyroku skazującego i poprzedzającym wydanie ostatecznej decyzji o uchyleniu jego immunitetu parlamentarnego w dniu 27 kwietnia 2021 r. Skarżący uważają, że kwestia, czy właściwe było dalsze pobieranie przez I. Lagosa środków publicznych, powinna być przedmiotem debaty publicznej, w oparciu o wiedzę, jakie konkretne środki zostały pobrane i w jakim celu.
35 Parlament nie zgadza się z tymi argumentami.
36 Na wstępie, skoro skarżący przyznają, że dokumenty, o których ujawnienie wnoszą, zawierają dane osobowe, należy najpierw zbadać, czy w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 27 powyżej skarżący wywiązali się z przewidzianego w art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 obowiązku wykazania niezbędnego charakteru przekazania wspomnianych danych w określonym celu w interesie publicznym.
37 W tym względzie należy zbadać w pierwszej kolejności, czy cel, na który powołują się skarżący w kontekście przekazania przedmiotowych danych osobowych, należy uznać za określony cel w interesie publicznym, zaś w drugiej kolejności, czy żądane przekazanie danych jest konieczne w odniesieniu, po pierwsze, do I. Lagosa, a po drugie, do jego asystentów parlamentarnych.
a) W przedmiocie istnienia określonego celu w interesie publicznym
38 Na wstępie należy przypomnieć, że dokumenty objęte wnioskiem o udzielenie dostępu dotyczą wynagrodzenia I. Lagosa, jego dodatku pobytowego, dodatku z tytułu kosztów ogólnych, zwrotu kosztów podróży, wynagrodzeń akredytowanych i lokalnych asystentów parlamentarnych oraz zwrotu kosztów podróży tych ostatnich.
39 Ponadto należy przypomnieć, że jak wynika ze statutu posła do Parlamentu [decyzja Parlamentu Europejskiego 2005/684/WE, Euratom z dnia 28 września 2005 r. w sprawie przyjęcia statutu posła do Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2005, L 262, s. 1), zwana dalej „statutem posła”) i z decyzji prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja i 9 lipca 2008 r. ustanawiającej przepisy wykonawcze do statutu posła do Parlamentu Europejskiego 2009/C 159/01 (Dz.U. 2009, C 159, s. 1), posłowie mają prawo do następujących wynagrodzeń, dodatków i zwrotów:
– wynagrodzenie przewidziane w art. 10 statutu posła w wysokości 38,5 % poborów podstawowych sędziego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; art. 1 decyzji 2009/C 159/01 przewiduje, że prawo do tego wynagrodzenia przysługuje posłom począwszy od dnia objęcia funkcji, aż do ostatniego dnia miesiąca, w którym mandat wygasa;
– zwrot, zgodnie z art. 20 ust. 1 statutu posła, kosztów związanych z wykonywaniem mandatu; art. 20 ust. 2 tego statutu stanowi, że Parlament pokrywa faktycznie poniesione koszty podróży pomiędzy miejscami pracy i innych podróży służbowych, natomiast zgodnie z jego art. 20 ust. 3 pozostałe wydatki związane z wykonywaniem mandatu mogą być zwracane według stawek zryczałtowanych; w tym względzie:
– artykuł 11 decyzji 2009/C 159/01 stanowi, że koszty podróży są zwracane na podstawie poświadczenia obecności oraz po złożeniu odpowiednich dokumentów potwierdzających odbycie podróży oraz, w stosownych przypadkach, innych dokumentów;
– artykuł 24 decyzji 2009/C 159/01 przewiduje dodatek pobytowy za każdy dzień obecności, po pierwsze, w miejscu pracy lub posiedzenia, a po drugie, na posiedzeniu komisji lub innego organu parlamentu krajowego, zorganizowanym poza miejscem zamieszkania posła; w obu przypadkach obecność posła w odnośnym miejscu powinna być odpowiednio poświadczona; jeżeli działalność oficjalna ma miejsce na terytorium wspólnotowym, poseł pobiera dodatek zryczałtowany;
– dodatek z tytułu kosztów ogólnych w postaci kwoty zryczałtowanej, zgodnie z art. 25 i 28 decyzji 2009/C 159/01; dodatek ten ma na celu pokrycie kosztów wynikających z ich działalności parlamentarnej, w szczególności kosztów prowadzenia i utrzymania biura, materiałów biurowych i dokumentów, koszty wyposażenia biurowego, działań reprezentacyjnych i kosztów administracyjnych;
– zwrot, zgodnie z art. 21 statutu posła, faktycznych kosztów zatrudnienia osobistych współpracowników; art. 33 decyzji 2009/C 159/01 przewiduje, że pokrywane są wyłącznie koszty odpowiadające niezbędnej pomocy bezpośrednio związanej z wykonywaniem mandatu poselskiego, natomiast koszty związane ze sferą prywatną posła nie mogą w żadnym wypadku być pokrywane.
40 W tym względzie należy wyjaśnić, że niezbędny charakter przekazania danych osobowych może opierać się ogólnym celu, takim jak prawo do publicznej informacji o zachowaniach członków Parlamentu w ramach wykonywania funkcji, o ile samo wykazanie przez skarżących odpowiedniego i proporcjonalnego charakteru celów zamierzonych w ramach wniosku o ujawnienie danych osobowych umożliwia Sądowi zbadanie konieczności dokonania przekazania w rozumieniu art. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 (zob. podobnie wyrok z dnia 25 września 2018 r., Psara i in./Parlament, od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16, EU:T:2018:602, pkt 92 i przytoczone tam orzecznictwo).
41 Jak wspomniano w pkt 31–34 powyżej i jak potwierdziły to strony na rozprawie, podnoszony przez skarżących cel przekazania przedmiotowych dokumentów polegał w istocie na poznaniu wysokości konkretnych kwot przyznanych I. Lagosowi przez Parlament w rozpatrywanym okresie oraz sposobu, w jaki kwoty te zostały wykorzystane, co ma ułatwić zwiększenie kontroli publicznej i odpowiedzialności w odniesieniu do szczególnej sytuacji I. Lagosa. Skarżący uznali, że cel ten przyczyni się do przejrzystości co do sposobu wydatkowania pieniędzy podatników i umożliwi w szczególności obywatelom zrozumienie, czy te wynagrodzenia i dodatki przyczyniły się bezpośrednio lub pośrednio do finansowania lub dalszego prowadzenia przez I. Lagosa przestępczej lub nielegalnej działalności lub do umożliwienia mu uchylania się od przestrzegania orzeczenia sądowego państwa członkowskiego Unii.
42 Poza faktem, że – jak przypomniano w pkt 40 powyżej – niezbędny charakter przekazania danych osobowych może opierać się na ogólnym celu, w niniejszej sprawie nie chodzi – wbrew temu, co twierdzi Parlament – o cel ogólny, lecz o cel w określony sposób związany ze szczególnymi okolicznościami niniejszej sprawy w rozumieniu art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725, polegający na poznaniu konkretnych wysokości kwot przyznanych przez Parlament I. Lagosowi w rozpatrywanym okresie oraz sposobu, w jaki dodatki wypłacone przez Parlament na rzecz I. Lagosa zostały wykorzystane w ramach wykonywania przez niego mandatu posła.
43 Należy bowiem uściślić, że okoliczności faktyczne leżące u podstaw niniejszej sprawy mają charakter zupełnie wyjątkowy, a mianowicie dotyczą posła do Parlamentu, który został skazany na karę 13 lat i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, jest osadzony i został również skazany na karę grzywny, za popełnienie w szczególności poważnych przestępstw, mianowicie za przynależność do organizacji przestępczej i kierowania tą organizacją. Jednak I. Lagos, pomimo tego wyroku skazującego, a nawet po jego aresztowaniu i osadzeniu, pozostawał posłem do Parlamentu i w związku z tym nadal pobierał wynagrodzenie i dodatki odpowiadające wykonywaniu tego stanowiska. W szczególności w tym kontekście chęć dowiedzenia się przez skarżących, w jakim celu i dokąd w rozpatrywanym okresie I. Lagos odbywał podróże, których koszty zostały zwrócone przez Parlament, należy uznać za zgodną z prawem.
44 Zatem w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy należy uznać, że cel polegający na poznaniu wysokości konkretnych kwot przyznanych przez Parlament I. Lagosowi w rozpatrywanym okresie oraz sposobu wykorzystania tych kwot, co ma ułatwić zwiększenie kontroli publicznej i odpowiedzialności w odniesieniu do dostępu I. Lagosa do środków publicznych, a tym samym na przyczynieniu się do przejrzystości co do sposobu wydatkowania pieniędzy podatników, stanowi określony cel w interesie publicznym w rozumieniu art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725. Parlament niesłusznie zatem odmówił w zaskarżonej decyzji uznania takiego celu za stanowiący określony cel w interesie publicznym.
b) W przedmiocie niezbędnego charakteru przekazania danych osobowych
45 W świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 27 powyżej należy ponadto zbadać, czy skarżący wykazali niezbędny charakter przekazania danych osobowych. Należy zatem sprawdzić, czy przekazanie żądanych danych było, po pierwsze, najodpowiedniejszym środkiem spośród innych możliwych środków dla osiągnięcia określonego celu w interesie publicznym zamierzonego przez skarżących, a po drugie, czy było ono proporcjonalne do tego celu.
46 W tym względzie należy najpierw zbadać, czy skarżący zdołali wykazać niezbędny charakter przekazania danych osobowych dotyczących I. Lagosa zawartych w przedmiotowych dokumentach. Niezbędny charakter przekazania zawartych w przedmiotowych dokumentach danych osobowych dotyczących akredytowanych i krajowych asystentów I. Lagosa zostanie zbadana w pkt 66–79 poniżej.
1) W przedmiocie niezbędnego charakteru przekazania przedmiotowych danych osobowych w odniesieniu do I. Lagosa
47 Po pierwsze, Parlament uważa w istocie, że informacje o prawach finansowych i socjalnych posłów są już objęte dostępem publicznym i że dostępne w ten sposób informacje stanowią środek bardziej odpowiedni do osiągnięcia zamierzonego celu niż przekazanie danych osobowych dotyczących I. Lagosa. Po drugie, Parlament uważa, że wewnętrzne i zewnętrzne kontrole dotyczące praw finansowych i socjalnych jego członków oraz wydatków wynikających z tych praw są bardziej odpowiednie dla kontroli legalności i prawidłowego wykorzystania kwot wypłaconych przez Parlament na rzecz I. Lagosa niż publiczne ujawnienie dotyczących go danych osobowych.
i) W przedmiocie argumentu, zgodnie z którym informacje na temat praw finansowych i socjalnych posłów są już objęte dostępem publicznym
48 W odniesieniu do argumentu, zgodnie z którym informacje na temat praw finansowych i socjalnych posłów są już objęte dostępem publicznym, w pierwszej kolejności należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem prawo publicznego dostępu ustanowione w rozporządzeniu nr 1049/2001 odnosi się jedynie do dokumentów faktycznie posiadanych przez instytucje, a więc nie powinno obejmować dokumentów, których instytucje nie posiadają lub które nie istnieją (zob. podobnie wyrok z dnia 25 września 2018 r., Psara i in./Parlament, od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16, EU:T:2018:602, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).
49 Z art. 25 i 26 decyzji 2009/C 159/01 wynika, że członkowie Parlamentu otrzymują co miesiąc zryczałtowany dodatek z tytułu kosztów ogólnych w następstwie pojedynczego wniosku złożonego na początku swojej kadencji.
50 Ze względu na ryczałtowy charakter dodatku z tytułu kosztów ogólnych Parlament nie posiada żadnych dokumentów przedstawiających szczegółowo, w ujęciu materialnym lub czasowym, sposób wykorzystania tego dodatku przez jego członków, co potwierdził na rozprawie.
51 W drugiej kolejności należy wskazać, że wynagrodzenie przewidziane w art. 10 statutu posła, będące miesięcznym wynagrodzeniem posłów, jest również wypłacane automatycznie. Parlament nie posiada więc żadnych dokumentów przedstawiających szczegółowo sposób korzystania z tego wynagrodzenia przez jego członków.
52 W trzeciej kolejności należy stwierdzić, że informacje zawarte w dokumentach będących w posiadaniu Parlamentu dotyczące dodatku z tytułu kosztów ogólnych i wynagrodzenia przewidzianego w art. 10 statutu posła są swobodnie i nieodpłatnie dostępne publicznie, ponieważ są dostępne na stronie internetowej Parlamentu, co zostało przez Parlament wskazane w zaskarżonej decyzji (zob. przypis 19 do zaskarżonej decyzji) i potwierdzone na rozprawie.
53 W istocie na stronie internetowej Parlamentu można znaleźć szczegółowe i dokładne informacje dotyczące miesięcznej kwoty pobieranej przez wszystkich posłów, po odliczeniu podatku europejskiego i składek na ubezpieczenie społeczne, z tytułu owego wynagrodzenia przewidzianego w art. 10 regulaminu pracowniczego, czyli identycznego wynagrodzenia, które otrzymują wszyscy posłowie. Można tam znaleźć również dokładną ryczałtową kwotę przyznanego posłom dodatku z tytułu kosztów ogólnych. Informacje te umożliwiały zatem skarżącym uzyskanie niezbędnych i odpowiednich informacji o dokładnych kwotach, jakie były miesięcznie wypłacane I. Lagosowi z tego tytułu.
54 Jak z tego wynika, co do wynagrodzenia przewidzianego w art. 10 statutu posła oraz dodatku z tytułu kosztów ogólnych, można uznać, że ujawnienie przedmiotowych danych osobowych nie jest najodpowiedniejszym środkiem do osiągnięcia zamierzonego przez skarżących celu, ponieważ mieli oni możliwość uzyskania tych danych poprzez dostęp do strony internetowej Parlamentu.
55 Zatem w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 27 powyżej skarżący nie zdołali wykazać niezbędnego charakteru takiego przekazania.
56 Sytuacja jest odmienna w odniesieniu do zwrotu kosztów podróży i wypłaty dodatku pobytowego posłów, ponieważ informacje publicznie dostępne w tym względzie na stronie internetowej Parlamentu dotyczą wyłącznie obowiązujących przepisów dotyczących otrzymania takiego dodatku oraz warunków mających zastosowanie do zwrotu kosztów podróży. Owe koszty i dodatki są zaś wypłacane tylko wtedy, gdy posłowie złożą w tym celu wniosek do służb Parlamentu, ewentualnie wraz z dokumentami potwierdzającymi.
57 Jak z tego wynika, po pierwsze, publicznie dostępne informacje dotyczące kosztów podróży i dodatku pobytowego nie pozwalają na poznanie wysokości kwot, jakie zostały wypłacone I. Lagosowi przez Parlament w związku z wykonywaniem przez niego mandatu posła w rozpatrywanym okresie. Zwrot tych kwot zależał bowiem od wniosków złożonych w tym celu przez I. Lagosa.
58 Po drugie, publicznie dostępne informacje dotyczące kosztów podróży i dodatku pobytowego nie pozwalają również na ustalenie, jaki był cel podróży, miejsce docelowe lub trasa wybrana przez I. Lagosa. Jak zaś podnieśli skarżący, przekazanie przedmiotowych danych osobowych w odniesieniu do kosztów podróży i dodatku pobytowego umożliwiłoby społeczeństwu uzyskanie dostępu do tych informacji.
59 Dostęp do tych dokumentów może mieć znaczenie dla skarżących, ponieważ pozwalają one poznać działalność I. Lagosa w rozpatrywanym okresie, ze świadomością, że został on wówczas skazany, lecz nie był jeszcze osadzony, a tym samym dostarczają wskazówek co do możliwości wykorzystania środków publicznych w ramach ewentualnych działań niezgodnych z prawem, które I. Lagos mógł kontynuować podczas przemieszczania się, nawet jeśli dokumenty te nie zawierają dokładnych informacji na temat sposobu, w jaki poseł wydał przyznane kwoty.
60 Jak tego wynika, w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy ujawnienie przedmiotowych danych osobowych dotyczących dokumentów dotyczących kosztów podróży i dodatku pobytowego I. Lagosa jest środkiem bardziej odpowiednim do osiągnięcia celu zamierzonego przez skarżących niż dostęp do informacji, które są już publicznie dostępne.
ii) W przedmiocie argumentu, zgodnie z którym wewnętrzne i zewnętrzne kontrole istniejące w Parlamencie są bardziej odpowiednie dla kontroli zgodności z prawem i prawidłowego wykorzystania kwot wypłaconych przez Parlament I. Lagosowi niż publiczne ujawnienie danych osobowych
61 W odniesieniu do argumentu, zgodnie z którym wewnętrzne i zewnętrzne kontrole istniejące w Parlamencie są bardziej odpowiednie dla kontroli legalności i prawidłowego wykorzystania kwot wypłaconych przez Parlament I. Lagosowi, należy stwierdzić, że omawiane kontrole mają zasadniczo na celu ocenę zgodności dokonanych wypłat z obowiązującymi przepisami.
62 Niezależnie zaś od tego, czy przepisy te były przestrzegane, interes, na który powołują się skarżący, polega na umożliwieniu opinii publicznej poznania wysokości konkretnych kwot przyznanych I. Lagosowi przez Parlament w rozpatrywanym okresie oraz sposobu, w jaki kwoty te zostały wykorzystane, co ma ułatwić zwiększenie kontroli publicznej i odpowiedzialności w odniesieniu do szczególnej sytuacji I. Lagosa.
63 Te wewnętrzne i zewnętrzne kontrole nie pozwalają na osiągnięcie określonego celu w interesie publicznym, na który powołują się skarżący w celu uzasadnienia przekazania żądanych dokumentów. Wbrew temu, co twierdzi Parlament, kontroli tych nie można zatem uznać za bardziej odpowiednie niż przekazanie danych osobowych dotyczących I. Lagosa.
64 Zatem w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy należy uznać, że przekazanie danych osobowych zawartych w dokumentach dotyczących zwrotu kosztów podróży i dodatku pobytowego pobieranych przez I. Lagosa stanowi w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 27 powyżej środek niezbędny do osiągnięcia określonego celu w interesie publicznym, na który powołują się skarżący dla uzasadnienia przekazania przedmiotowych danych osobowych.
65 Z całości powyższych rozważań wynika, że Parlament niesłusznie uznał, iż w odniesieniu do dokumentów dotyczących zwrotu kosztów podróży i dodatku pobytowego pobieranych przez I. Lagosa skarżący nie dopełnili przewidzianego w art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 obowiązku wykazania niezbędnego charakteru przekazania danych osobowych w określonym celu w interesie publicznym.
2) W przedmiocie niezbędnego charakteru przekazania przedmiotowych danych osobowych w odniesieniu do akredytowanych i krajowych asystentów I. Lagosa
66 Parlament podnosi, że akredytowani i krajowi asystenci parlamentarni I. Lagosa nie pełnią funkcji publicznych. W ten sposób w zaskarżonej decyzji Parlament, tytułem subsydiarnym, w ramach dokonania oceny różnych przeciwstawnych interesów, wykluczył proporcjonalność przekazania żądanych danych osobowych dotyczących wspomnianych asystentów parlamentarnych.
67 Artykuł 21 ust. 1 statutu posła stanowi, że posłowie sami sobie dobierają osobistych współpracowników.
68 Zgodnie z art. 21 ust. 2 statutu posła Parlament ponosi faktyczne koszty zatrudnienia osobistych współpracowników posłów, zaś art. 21 ust. 3 tego statutu precyzuje, że Parlament określa warunki korzystania z tego prawa.
69 Warunki dotyczące ponoszenia kosztów zatrudnienia asystentów parlamentarnych zostały następnie określone w przepisach wykonawczych. W szczególności art. 33 decyzji 2009/C 159/01 określa limit miesięcznych kosztów, które mogą zostać pokryte w tym zakresie przez Parlament. Mechanizm pokrycia kosztów zatrudnienia asystentów parlamentarnych zostaje uruchomiony poprzez złożenie przez posła wniosku o pokrycie kosztów do administracji wraz z zawartą z asystentem umową określającą jego zadania.
70 Jak z tego wynika, koszty dotyczące pomocy parlamentarnej są związane z wykonywaniem mandatu posła, nawet jeśli chodzi o koszty ponoszone bezpośrednio przez Parlament.
71 W tym względzie należy podkreślić, że jak przypomniano w pkt 41 powyżej, poprzez przekazanie spornych dokumentów skarżący dążyli do uzyskania informacji pozwalających zrozumieć, czy kwoty przyznane I. Lagosowi, w tym kwoty dotyczące kosztów zatrudnienia asystentów parlamentarnych, przyczyniły się bezpośrednio lub pośrednio do finansowania lub dalszego prowadzenia przez niego przestępczej lub nielegalnej działalności. Jak bowiem podnoszą skarżący w pkt 66 skargi, dostępu do dokumentów zawierających informacje o asystentach I. Lagosa zażądano jedynie w celu uzyskania informacji na temat roli odgrywanej przez tego ostatniego.
72 Jeśli chodzi o wynagrodzenia asystentów parlamentarnych, są one im wypłacane niezależnie od ich konkretnej działalności w ramach pomocy parlamentarnej dla I. Lagosa. W związku z tym przekazanie dokumentów dotyczących wypłaty tych wynagrodzeń nie może dostarczyć skarżącym informacji na temat ewentualnego przyczynienia się, bezpośredniego lub pośredniego, do finansowania lub dalszego prowadzenia przez I. Lagosa przestępczej lub nielegalnej działalności.
73 Zatem w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 27 powyżej skarżący nie zdołali wykazać niezbędnego charakteru takiego przekazania.
74 Natomiast ponieważ koszty dotyczące podróży asystentów parlamentarnych I. Lagosa są ściśle związane z jego działalnością, to nawet jeśli asystenci ci nie są osobami wykonującymi mandat publiczny, nie można wykluczyć, że koszty te mogą dostarczyć wskazówek co do ewentualnego, choćby pośredniego, związku z nielegalną działalnością I. Lagosa. Przemieszczenia te następują bowiem na wniosek posła i mogą dostarczyć informacji na temat ich celu i lokalizacji oraz przebytej trasy, które to informacje mogłyby być związane z ewentualną nielegalną działalnością I. Lagosa.
75 Takie przekazanie stanowi zatem środek odpowiedni do osiągnięcia celu, na który powołują się skarżący dla uzasadnienia przekazania przedmiotowych danych osobowych.
76 Ponadto należy stwierdzić, że Parlament nie wskazał, iż informacje dotyczące kwot wypłaconych asystentom parlamentarnym z tytułu zwrotu kosztów podróży są publicznie dostępne. Jak z tego wynika, jeśli chodzi o dokumenty dotyczące zwrotu kosztów podróży asystentów I. Lagosa, żądane przekazanie jest najbardziej odpowiednim środkiem do osiągnięcia celu wskazanego przez skarżących.
77 W tym względzie należy również przypomnieć, że kontrole wewnętrzne i zewnętrzne istniejące w Parlamencie nie pozwalają na osiągnięcie szczególnego celu w interesie publicznym, na który powołują się skarżący dla uzasadnienia przekazania żądanych dokumentów (zob. pkt 63 powyżej), w tym dokumentów dotyczących kosztów podróży asystentów parlamentarnych I. Lagosa. Podobnie jak stwierdzono w pkt 63 powyżej w odniesieniu do I. Lagosa, kontroli tych nie można zatem uznać za bardziej odpowiednie niż przekazywanie danych osobowych dotyczących jego asystentów parlamentarnych.
78 W związku z tym w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy przekazanie danych osobowych zawartych w dokumentach dotyczących zwrotu kosztów podróży asystentów parlamentarnych I. Lagosa stanowi w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 27 powyżej środek niezbędny do osiągnięcia celu przywołanego przez skarżących dla uzasadnienia przekazania przedmiotowych danych osobowych.
79 Z całości powyższych rozważań wynika, że Parlament niesłusznie uznał, iż w odniesieniu do dokumentów dotyczących zwrotu kosztów podróży pobieranych przez asystentów I. Lagosa skarżący nie dopełnili przewidzianego w art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 obowiązku wykazania niezbędnego charakteru przekazania danych osobowych w określonym celu w interesie publicznym.
2. W przedmiocie części drugiej zarzutu, opartej na braku nieproporcjonalnego naruszenia uprawnionych interesów osoby, której dotyczy żądane przekazanie
80 W części drugiej zarzutu skarżący podnoszą, że Parlament niesłusznie uznał, iż po dokonaniu oceny, tytułem subsydiarnym, różnych przeciwstawnych interesów w rozumieniu art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 przekazanie przedmiotowych danych było nieproporcjonalne w świetle uzasadnionych interesów I. Lagosa i jego asystentów.
81 Parlament kwestionuje argumenty skarżących.
82 W pierwszej kolejności Parlament twierdzi, że argumenty te są bezskuteczne. Uważa on, że ponieważ wymogi dotyczące przekazywania danych osobowych wynikające z art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 mają charakter kumulatywny, wyjątek dotyczący ochrony prywatności i integralności jednostki przewidziany w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 powinien mieć zastosowanie, jeżeli odbiorca, jak w niniejszej sprawie, nie wykazał, że przekazanie żądanych danych osobowych jest niezbędne ze względu na określony cel w interesie publicznym. W konsekwencji zdaniem Parlamentu ewentualny błąd w rozważaniach przedstawionych tytułem subsydiarnym w odniesieniu do uzasadnionych interesów I. Lagosa i jego asystentów oraz nieproporcjonalny charakter przekazania nie może mieć wpływu na zaskarżoną decyzję.
83 W drugiej kolejności Parlament uważa, że w każdym razie argumenty skarżących są bezzasadne.
84 Parlament uważa w istocie, że w zaskarżonej decyzji wskazał uzasadnione interesy osób, których dane dotyczą, mogących zostać pokrzywdzonymi przez publiczne ujawnienie dotyczących ich danych osobowych. Jeśli chodzi o I. Lagosa, chodzi tu z jednej strony o swobodę wykonywania mandatu posła do Parlamentu, która obejmuje w szczególności swobodę spotkania się z wybranymi przez niego osobami, swobodę udziału w posiedzeniach, konferencjach i oficjalnych działaniach, bycie informowanym do celów debat i głosowań w Parlamencie, a także prawo do występowania o pomoc, wybierania członków swojego personelu, swobodnego ustalania ich wynagrodzeń w określonych granicach i do wysyłania ich w podróże służbowe. Parlament uważa, że publiczne ujawnienie danych osobowych dotyczących wykonywania mandatu przez I. Lagosa, w tym jego miejsca zamieszkania, umożliwiłoby śledzenie i profilowanie posła i jego asystentów, co naruszałoby swobodę wykonywania mandatu.
85 Z drugiej strony zdaniem Parlamentuw zakresie, w jakim ujawnienie przedmiotowych danych osobowych odnosi się do powtarzalnej działalności posła, mogłoby ono również stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa I. Lagosa.
86 W odniesieniu do asystentów I. Lagosa Parlament uznał, że nie sprawowali oni funkcji publicznych i że w związku z tym mają oni uzasadniony interes w ochronie dotyczących ich danych osobowych.
87 W tym względzie należy przypomnieć, że w odniesieniu do art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 orzecznictwo wymaga, aby po wykazaniu konieczności przekazania danych osobowych instytucja lub organ Unii, do których wpłynął wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów zawierających takie dane, dokonały wyważenia różnych interesów zainteresowanych stron i zweryfikowały, czy nie ma powodu, by zakładać, że przekazanie wnioskowanych danych może naruszyć uprawniony interes osób, których dane dotyczą (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Dennekamp/Parlament, T‑115/13, EU:T:2015:497, pkt 116 i przytoczone tam orzecznictwo). Orzecznictwo to ma zastosowanie w drodze analogii w niniejszej sprawie, nawet jeśli art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 został w międzyczasie zastąpiony przez art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725. Ten ostatni przepis, którego treść została przypomniana w pkt 25 powyżej, również przewiduje bowiem wyraźne dokonanie oceny różnych przeciwstawnych interesów w ramach badania wniosku o przekazanie danych osobowych.
88 W niniejszej sprawie należy zatem ocenić, czy Parlament zbadał, czy istniały powody, by sądzić, że przedmiotowe przekazanie mogło zagrozić uzasadnionym interesom I. Lagosa i jego asystentów, a w takim przypadku, czy instytucja ta wyraźnie dokonała oceny różnych przeciwstawnych interesów, aby ocenić proporcjonalność przedmiotowego przekazania danych osobowych.
89 Należy zatem zbadać, czy Parlament słusznie uznał, że przekazanie danych osobowych zawartych w przedmiotowych dokumentach nie jest proporcjonalne w rozumieniu art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725 w związku z ust. 3 tego artykułu, ponieważ uzasadnione interesy I. Lagosa i jego asystentów przeważają nad interesami wskazanymi przez skarżących.
90 W tym względzie, co się tyczy pierwszego argumentu podniesionego przez Parlament w odniesieniu do I. Lagosa, a mianowicie interesu, jakim jest ochrona swobody wykonywania mandatu posła, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 2 ust. 1 statutu posła posłowie są wolni i niezależni. Tę podstawową gwarancję, która wiąże się z mandatem posłów, przedstawicieli wybranych w powszechnych wyborach przez obywateli Unii, słusznie uwzględnił Parlament przy dokonywaniu oceny interesów, które miał przeprowadzić. Jednakże w niniejszej sprawie, jak wynika z pkt 56–60 powyżej, w ramach rozpatrywanej części zarzutu wniosek o udzielenie dostępu do spornych dokumentów należy zbadać jedynie w zakresie, w jakim obejmuje on informacje dotyczące zwrotu kosztów podróży i dodatków pobytowych pobieranych przez I. Lagosa. W tym względzie należy stwierdzić, że wiedza opinii publicznej o takich podróżach nie stanowi ograniczenia, w taki czy inny sposób, swobody wykonywania mandatu I. Lagosa, w szczególności jeśli chodzi o przemieszczanie się objęte wnioskiem o udzielenie dostępu w niniejszej sprawie, które miało w każdym przypadku miejsce w przeszłości. Ujawnienie miejsc, do których I. Lagos udał się w rozpatrywanym okresie, pozostaje bowiem bez wpływu na warunki, w jakich wykonywał on w tym okresie swój mandat posła. Ponadto, jeśli chodzi o przemieszczanie się I. Lagosa w związku z wydarzeniami o charakterze publicznym, takie jak jego udział w publicznych spotkaniach lub uroczystościach, ujawnienia dokumentów dotyczących zwrotu kosztów podróży oraz dodatków pobytowych pobieranych przez I. Lagosa na taką działalność nie można uznać za nieproporcjonalne. Ponadto nie zostało wykazane, w jaki sposób ujawnienie informacji o odbytych podróży miałoby wpłynąć na swobodne wykonywanie mandatu posła do Parlamentu Europejskiego. Ów argument Parlamentu należy zatem oddalić.
91 Co się tyczy drugiego argumentu wysuniętego przez Parlament w odniesieniu do I. Lagosa, a mianowicie interesu, jakim jest zagwarantowanie mu bezpieczeństwa, w odniesieniu do dokumentów odnoszących się do dodatków pobytowych i zwrotu kosztów podróży pobieranych w przeszłości bezpieczeństwa danego posła nie można już co do zasady uważać za zagrożone wskutek przekazania przedmiotowych danych osobowych, ponieważ chodzi o przemieszczanie się, które w chwili złożenia przez skarżących wniosku już nastąpiło. Prawdą jest, że publiczne ujawnienie powtarzalnych miejsc podróży I. Lagosa, w szczególności do prywatnego miejsca zamieszkania w Grecji, mogłoby stanowić zagrożenie dla jego bezpieczeństwa, w szczególności gdyby osobisty adres zainteresowanego znajdował się w dokumentach, do których dostęp zostałby udzielony. Niemniej jednak przy dokonywaniu oceny interesów na Parlamencie spoczywa obowiązek zapewnienia dostępu do informacji niezbędnych do osiągnięcia zamierzonego celu w interesie publicznym przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony danych osobowych koniecznej dla bezpieczeństwa I. Lagosa. Ponadto, co się tyczy kwestii, czy bezpieczeństwo I. Lagosa mogłoby być zagrożone podczas przyszłego przemieszczania się w ramach wykonywania mandatu posła, wystarczy przypomnieć, że będąc osadzonym w zakładzie karnym, I. Lagos nie mógł w dniu wydania zaskarżonej decyzji przemieszczać się i nadal nie może tego czynić w dniu wydania niniejszego wyroku. W związku z tym kwestia jego bezpieczeństwa podczas takiego hipotetycznego przemieszczania się nie powstaje. W świetle szczególnych okoliczności niniejszej sprawy argument ten, który zresztą nie został wystarczająco poparty przez Parlament, należy zatem również oddalić.
92 Ponadto należy przypomnieć, że I. Lagos został skazany na ciężką karę pozbawienia wolności za poważne przestępstwa dotyczące przynależności do organizacji przestępczej i kierowania nią. Oprócz tego, jak stwierdzono w ramach analizy części pierwszej rozpatrywanego zarzutu pierwszego, celem, na który powołują się skarżący dla wykazania niezbędnego charakteru przekazania przedmiotowych dokumentów, jest poznanie konkretnych wysokości kwot przyznanych przez Parlament I. Lagosowi, dotyczących dodatków pobytowych i zwrotu kosztów podróży w rozpatrywanym okresie, oraz sposobu, w jaki kwoty te zostały wykorzystane przez I. Lagosa, co ma ułatwić zwiększenie kontroli publicznej i odpowiedzialności, w szczególności ze względu na fakt, że Parlament nadal wypłacał pewne kwoty I. Lagosowi pomimo jego skazania. Jak bowiem wskazano w pkt 59 powyżej, przedmiotowe przemieszczania się miały miejsce w okresie, w którym I. Lagos został już skazany za poważne przestępstwa, a zatem skarżący mogli uzyskać informacje na temat celu i miejsc docelowych tego przemieszczania się.
93 W związku z tym ryzyko ewentualnego naruszenia swobody wykonywania mandatu posła przez I. Lagosa i jego bezpieczeństwa nie jest wystarczające, aby uzasadnić odmowę ujawnienia przedmiotowych danych osobowych, zważywszy na uzasadniony interes skarżących w skorzystaniu z takiego ujawnienia w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy.
94 Ponadto, co się tyczy argumentu dotyczącego asystentów I. Lagosa podniesionego przez Parlament, zmierzającego do uznania, że mają oni uzasadniony interes w ochronie swoich danych osobowych, ponieważ nie sprawują funkcji publicznych (zob. pkt 86 powyżej) należy stwierdzić, że jak wynika z pkt 74–78 powyżej, chociaż prawdą jest, że wspomniani asystenci parlamentarni nie posiadają mandatu publicznego, to jednak nie można wykluczyć, że przekazanie danych osobowych zawartych w dokumentach dotyczących kosztów podróży tych asystentów może dostarczyć wskazówek co do ewentualnego, choćby pośredniego, związku z przestępczą lub nielegalną działalnością prowadzoną przez I. Lagosa.
95 Ów argument Parlamentu należy zatem oddalić.
96 W związku z tym należy stwierdzić, że Parlament niesłusznie uznał, iż przekazanie danych osobowych naruszyłoby uzasadnione interesy I. Lagosa i jego asystentów oraz że – po dokonaniu oceny różnych przeciwstawnych interesów – takie przekazanie nie byłoby proporcjonalne.
97 Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2018/1725, należy uwzględnić w odniesieniu do odmowy dostępu do dokumentów zawierających, po pierwsze, dane osobowe dotyczące I. Lagosa, odnoszące się do zwrotów kosztów podróży i do dodatków pobytowych wypłacanych mu przez Parlament, a po drugie, dane osobowe dotyczące asystentów parlamentarnych I. Lagosa, odnoszące się do zwrotów kosztów ich podróży, i oddalić go w pozostałym zakresie.
B. W przedmiocie zarzutu drugiego, podniesionego tytułem subsydiarnym, opartego na naruszeniu art. 4 ust. 6 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001
98 Zdaniem skarżących w zaskarżonej decyzji Parlament pominął okoliczność, że art. 4 ust. 6 tego rozporządzenia wymaga udostępnienia, przynajmniej w części, wszystkich dokumentów będących przedmiotem ich wniosku.
99 W pierwszej kolejności skarżący twierdzą, że błędem jest twierdzić, jak uczynił to Parlament w zaskarżonej decyzji, iż usunięcie danych osobowych zawartych w przedmiotowych dokumentach pozbawiłoby te dokumenty wszelkiej skuteczności. Skarżący podnoszą, że w przeciwieństwie do okoliczności leżących u podstaw wyroku z dnia 25 września 2018 r., Psara i in./Parlament (od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16, EU:T:2018:602), który odnosił się do wniosku o uzyskanie informacji dotyczących wydatków wszystkich członków Parlamentu, ich wniosek dotyczył tylko jednego członka Parlamentu, a w konsekwencji usunięcie danych osobowych nie pozbawiło dostępu do tych dokumentów skuteczności.
100 W drugiej kolejności skarżący uważają, że Parlament niesłusznie stwierdził w zaskarżonej decyzji, iż dostęp do przedmiotowych dokumentów nie zapewnia odpowiedniej ochrony prywatności i integralności jednostki, ponieważ cel wniosku wiąże wszystkie wymienione dokumenty z I. Lagosem. Skarżący są zdania, że usunięcie informacji osobowych dotyczących I. Lagosa i jego asystentów chroniłoby w wystarczającym stopniu ich życie prywatne, odpowiadając jednocześnie określonemu interesowi ujawnienia.
101 Parlament nie zgadza się z tymi argumentami. Podnosi on ponadto, że argumenty skarżących są spóźnione, ponieważ zostały przedstawione po raz pierwszy na etapie repliki, a zatem są niedopuszczalne.
102 W tym względzie w pierwszej kolejności należy przypomnieć, że – jak stwierdzono w pkt 97 powyżej – zarzut pierwszy został częściowo uwzględniony w odniesieniu do odmowy udzielenia dostępu do dokumentów zawierających, po pierwsze, dane osobowe dotyczące I. Lagosa, odnoszące się do zwrotu kosztów podróży i do dodatków pobytowych wypłaconych temu ostatniemu przez Parlament, a po drugie, dane osobowe dotyczące asystentów parlamentarnych I. Lagosa, odnoszące się do zwrotu ich kosztów podróży. W konsekwencji nie ma potrzeby badania zarzutu drugiego w tym względzie, który dotyczy jedynie ewentualnego częściowego udostępnienia takich dokumentów na podstawie art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001.
103 W drugiej kolejności, jak stwierdzono w pkt 97 powyżej, zarzut pierwszy został oddalony w zakresie, w jakim dotyczył odmowy dostępu, po pierwsze, do dokumentów dotyczących wysokości kwot pobieranych przez I. Lagosa z tytułu wynagrodzenia przewidzianego w art. 10 statutu posła oraz dodatku z tytułu kosztów ogólnych, a po drugie, do dokumentów dotyczących wynagrodzeń akredytowanych i krajowych asystentów I. Lagosa. Należy zatem zbadać, czy na podstawie art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 Parlament powinien był udzielić częściowego dostępu do tych dokumentów po usunięciu z nich wszelkich danych osobowych.
104 W tym względzie należy przypomnieć, że w zaskarżonej decyzji Parlament podniósł, po pierwsze, że utajnienie w przedmiotowych dokumentach danych osobowych nie zapewniłoby odpowiedniej ochrony prywatności i integralności jednostki, ponieważ cel wniosku wiąże wszystkie wymienione dokumenty z I. Lagosem i jego asystentami parlamentarnymi. Po drugie, Parlament uznał, że ujawnienie wersji żądanych dokumentów, z której zostałyby usunięte wszelkie dane osobowe, pozbawiłoby dostęp do tych dokumentów wszelkiej skuteczności w odniesieniu do celu zamierzonego przez skarżących we wniosku o udzielenie dostępu.
105 Jednak, po pierwsze, co się tyczy dokumentów dotyczących wysokości kwot pobieranych przez I. Lagosa z tytułu wynagrodzenia przewidzianego w art. 10 statutu posła i dodatku z tytułu kosztów ogólnych, jak stwierdzono w pkt 55 powyżej, skarżący nie wykazali niezbędnego charakteru takiego przekazania, ponieważ mieli możliwość uzyskania poszukiwanych danych poprzez dostęp do strony internetowej Parlamentu.
106 Ponieważ dokumenty te nie były niezbędne do osiągnięcia celu, na który powołują się skarżący dla poparcia wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów, przekazanie takich dokumentów po usunięciu z nich wszelkich danych osobowych nie miałoby żadnej skuteczności w świetle wspomnianego celu zamierzonego przez skarżących we wniosku o udzielenie dostępu. Taki częściowy dostęp nie umożliwiłby bowiem skarżącym uzyskania żadnych innych informacji niż te, które mogli znaleźć na stronie internetowej Parlamentu (zob. podobnie wyrok z dnia 25 września 2018 r., Psara i in./Parlament, od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16, EU:T:2018:602, pkt 126).
107 Po drugie, co się tyczy dokumentów dotyczących wynagrodzeń akredytowanych i krajowych asystentów I. Lagosa, należy przypomnieć, że – jak stwierdzono w pkt 72 powyżej – przekazanie danych osobowych zawartych w tych dokumentach nie mogłoby dostarczyć skarżącym informacji na temat ewentualnego przyczynienia się, bezpośredniego lub pośredniego, odnośnych kwot do finansowania lub dalszego prowadzenia przez I. Lagosa przestępczej lub nielegalnej działalności. W ten sposób w pkt 73 powyżej zostało stwierdzone, że skarżącym nie udało się wykazać niezbędnego charakteru takiego przekazania.
108 Jak z tego wynika, a fortiori przekazanie takich dokumentów po usunięciu z nich wszelkich danych osobowych również nie umożliwiłoby skarżącym uzyskania informacji na temat wspomnianego celu zamierzonego w ich wniosku o udzielenie dostępu. Takie przekazanie nie miałoby zatem żadnej skuteczności w świetle celu zamierzonego przez skarżących.
109 Jak z tego wynika, Parlament nie był zobowiązany udzielić częściowego dostępu do dokumentów wymienionych w pkt 103 powyżej.
110 Zarzut drugi skargi należy zatem oddalić jako bezzasadny, bez konieczności orzekania w przedmiocie pozostałych argumentów podniesionych w tym względzie przez Parlament ani w przedmiocie kwestionowanej przez Parlament dopuszczalności niektórych argumentów wysuniętych przez skarżących.
111 Błędy w ocenie stwierdzone w pkt 65, 78 i 96 powyżej w odniesieniu do dostępu do dokumentów zawierających dane osobowe dotyczące I. Lagosa, odnoszących się do zwrotu kosztów podróży i do dodatków pobytowych wypłacanych mu przez Parlament, a także do dokumentów zawierających dane osobowe dotyczące asystentów parlamentarnych I. Lagosa, odnoszących się do pobieranych przez nich zwrotów kosztów podróży, wystarczają, aby uzasadnić stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.
112 Jak z tego wynika, należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Parlament odmówił udzielenia dostępu do dokumentów zawierających dane osobowe dotyczące I. Lagosa, odnoszących się do zwrotu kosztów podróży i do dodatków pobytowych wypłaconych temu ostatniemu przez Parlament, a także do dokumentów zawierających dane osobowe dotyczące asystentów parlamentarnych I. Lagosa, dotyczących pobieranych przez nich zwrotów kosztów podróży. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
IV. W przedmiocie kosztów
113 Zgodnie z art. 134 § 3 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
114 Ponieważ Parlament zasadniczo przegrał sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżących – obciążyć go kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Parlamentu Europejskiego o sygnaturze A(2021) 10718C z dnia 8 kwietnia 2022 r. w zakresie, w jakim odmawia ona udzielenia Luisie Izuzquizie, Arnemu Semsrottowi i Stefanowi Wehrmeyerowi dostępu, po pierwsze, do dokumentów, które odnoszą się do zwrotów kosztów podróży i do dodatków pobytowych wypłaconych przez Parlament Ioannisowi Lagosowi i które zawierają dotyczące go dane osobowe, a po drugie, do dokumentów, które odnoszą się do zwrotów kosztów podróży wypłaconych przez Parlament asystentom parlamentarnym I. Lagosa i które zawierają dotyczące ich dane osobowe.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Parlament zostaje obciążony kosztami postępowania.
Van der Woude | da Silva Passos | Gervasoni |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 8 maja 2024 r.
Podpisy