WYROK SĄDU (ósma izba)

z dnia 18 września 2012 r. (*)

Dumping – Przywóz desek do prasowania pochodzących z Chin – Wszczęcie postępowania w stosunku do jednej spółki – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Termin trzech miesięcy przewidziany w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 – Ciężar dowodu – Ustalenie szkody

W sprawie T‑156/11

Since Hardware (Guangzhou) Co., Ltd, z siedzibą w Kantonie (Chiny), reprezentowana przez adwokatów V. Akritidisa oraz Y. Melina,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez B. Driessena, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez B. O’Connora, solicitor, oraz adwokata S. Gubla,

strona pozwana,

popieranej przez

Komisję Europejską, reprezentowaną przez S. Thomasa oraz H. van Vlieta, działających w charakterze pełnomocników,

i przez

Vale Mill (Rochdale) Ltd, z siedzibą w Rochdale (Zjednoczone Królestwo),

Colombo New Scal SpA, z siedzibą w Rovagnate (Włochy),

reprezentowanymi przez adwokata G. Berrischa oraz N. Chesaites, barrister,

interwenientów,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1243/2010 z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz desek do prasowania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej produkowanych przez Since Hardware (Guangzhou) Co., Ltd (Dz.U. L 338, s. 22).

SĄD (ósma izba),

w składzie: L. Truchot, prezes, M.E. Martins Ribeiro (sprawozdawca) i A. Popescu, sędziowie,

sekretarz: C. Kristensen, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 2 maja 2012 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Ramy prawne

 Prawo WTO

1        Artykuł VI ust. 1 Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (zwanego dalej „GATT”) stanowi, iż „układające się strony uznają, że dumping, w rezultacie którego produkty jednego kraju są wprowadzane na rynek drugiego kraju poniżej ich normalnej wartości, należy potępić, jeżeli powoduje on szkodę materialną w przemyśle istniejącym na terytorium jednej z układających się stron, albo stwarza groźbę takiej szkody, lub jeżeli poważnie opóźnia utworzenie jakiejś gałęzi przemysłu krajowego”.

2        Porozumienie o stosowaniu artykułu VI GATT (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwane dalej „porozumieniem antydumpingowym”) znajduje się w załączniku 1 A do porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (zwaną dalej „WTO”) (Dz.U. 1994, L 336, s. 1).

3        Artykuł 1 porozumienia antydumpingowego stanowi:

„Środek antydumpingowy będzie stosowany tylko w okolicznościach określonych w artykule VI GATT […] oraz w wyniku dochodzeń wszczętych i prowadzonych zgodnie z postanowieniami niniejszego porozumienia”.

4        Zgodnie z art. 3.1 porozumienia antydumpingowego: „ustalenie szkody dla celów artykułu VI GATT […] będzie dokonane na podstawie dowodów potwierdzających i z zastosowaniem obiektywnej analizy zarówno a) wielkości przywozu na warunkach dumpingowych i jego wpływu na ceny na rynku wewnętrznym podobnych produktów, jak i b) wynikającego w konsekwencji wpływu tego przywozu na sytuację producentów krajowych takich produktów”.

5        Artykuł 3.4 porozumienia antydumpingowego przewiduje, że: „badanie wpływu dumpingu na odnośny przemysł krajowy będzie obejmować ocenę wszystkich odnoszących się do sprawy czynników i wskaźników ekonomicznych wpływających na stan tego przemysłu, w tym faktyczny i potencjalny spadek sprzedaży, zysków, produkcji, udziału w rynku, wydajności, rentowności inwestycji lub wykorzystania zdolności produkcyjnych; czynników wpływających na ceny krajowe; skali marginesu dumpingu; faktycznego i potencjalnego negatywnego wpływu na płynność gotówkową, zapasy, zatrudnienie, płace, wzrost, zdolność do pozyskiwania kapitału lub inwestycji [; l]ista powyższa nie jest wyczerpująca ani też żaden pojedynczy czynnik bądź kilka z nich nie musi koniecznie stanowić decydującego dowodu”.

6        Artykuł 5.2 porozumienia antydumpingowego ma następujące brzmienie:

„Wniosek, o którym mowa w ustępie 1, powinien zawierać dowody a) dumpingu, b) szkody w rozumieniu artykułu VI GATT […] i w interpretacji niniejszego porozumienia i c) związku przyczynowego między przywozem na warunkach dumpingowych i domniemaną szkodą. […] Wniosek powinien zawierać takie informacje, jakie są normalnie dostępne wnioskodawcy na następujące tematy:

[…]

ii)      pełny opis produktu będącego przedmiotem domniemanego dumpingu, nazwy kraju lub krajów pochodzenia lub wywozu, tożsamość każdego znanego eksportera lub zagranicznego producenta i listę znanych importerów rozpatrywanego produktu;

[…]”.

7        Artykuł 5.8 porozumienia antydumpingowego brzmi następująco:

„Wniosek, o którym mowa w ustępie 1, będzie odrzucony i dochodzenie będzie niezwłocznie zakończone, gdy tylko odpowiednie władze uznają, że brak jest dostatecznych dowodów dumpingu lub szkody uzasadniających dalsze rozpatrywanie sprawy. Postępowanie będzie niezwłocznie zakończone w przypadkach, kiedy władze stwierdzą, że margines dumpingu jest znikomy lub że wielkość, faktyczna lub potencjalna, przywozu na warunkach dumpingowych lub szkoda są nieistotne […]”.

8        Artykuł 6.1.3 porozumienia antydumpingowego przewiduje:

„Natychmiast po wszczęciu dochodzenia władze przekażą pełny tekst otrzymanego pisemnego wniosku, o którym mowa w ustępie 1 artykułu 5, znanym eksporterom i władzom członka wywożącego i udostępnią go na życzenie innym zainteresowanym stronom. Należyta uwaga będzie poświęcona ochronie poufności informacji, o której mowa w ustępie 5”.

9        Artykuł 6.7 porozumienia antydumpingowego stanowi:

„W celu zbadania rzetelności dostarczonych informacji lub uzyskania dodatkowych szczegółów władze mogą w miarę potrzeby prowadzić dochodzenie na terytoriach innych członków, pod warunkiem że otrzymają zgodę zainteresowanych przedsiębiorstw i że notyfikują swój zamiar przedstawicielom rządu kraju, którego dotyczy sprawa, i że ten ostatni nie wyrazi sprzeciwu wobec takiego dochodzenia. Do dochodzeń prowadzonych na terytoriach innych członków będą miały zastosowanie procedury opisane w załączniku I. Władze, o ile nie zostanie złożony wniosek o zachowanie informacji jako poufnych, udostępnią wyniki każdego takiego dochodzenia lub ujawnią je, zgodnie z postanowieniami ustępu 9, przedsiębiorstwom, których dotyczą, i mogą udostępnić wyniki wnioskodawcom”.

10      Według art. 6.10 porozumienia antydumpingowego „władze będą określać z reguły margines dumpingu w sposób indywidualny dla każdego znanego eksportera lub producenta produktu objętego dochodzeniem [; w] przypadkach gdy liczba eksporterów, producentów, importerów lub kategorii towarów jest na tyle duża, że taki sposób określenia marginesu dumpingu jest praktycznie niemożliwy, władze mogą ograniczyć badanie bądź do odpowiedniej liczby zainteresowanych stron lub produktów przy zastosowaniu normalnych prób statystycznych na podstawie informacji dostępnych władzom w chwili dokonywania selekcji, bądź do maksymalnie dużej wielkości wywozu z danego kraju, która może być praktycznie objęta badaniem”.

11      Artykuł 9.2 porozumienia antydumpingowego stanowi:

„Jeśli cło antydumpingowe jest nałożone na jakiś produkt, będzie ono pobierane we właściwej wysokości w każdym przypadku, w sposób niedyskryminacyjny, w przywozie tego towaru ze wszystkich źródeł uznanych za stosujące dumping i wyrządzające szkodę, z wyłączeniem przywozu z tych źródeł, z których przyjęto zobowiązania cenowe w rozumieniu niniejszego porozumienia. Władze określą dostawcę lub dostawców danych produktów. Jeśli jednak wielu dostawców z jednego kraju jest objętych postępowaniem i jest praktycznie niemożliwe określenie wszystkich dostawców, władze mogą ograniczyć się do określenia kraju dostawcy. Jeśli wielu dostawców z więcej niż jednego kraju jest objętych postępowaniem, władze mogą określić bądź wszystkich dostawców, bądź, gdy to jest praktycznie niemożliwe, wszystkie kraje dostawców”.

  Prawo Unii

12      Podstawowe uregulowanie antydumpingowe stanowi rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51, sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22) (zwane dalej „rozporządzeniem podstawowym”), które zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1) w brzmieniu zmienionym.

13      Z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego wynika, że: „w odniesieniu do postępowań [dochodzeń] antydumpingowych dotyczących przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej, Wietnamu i Kazachstanu oraz z jakiegokolwiek kraju o gospodarce nierynkowej, który jest członkiem WTO w dniu rozpoczęcia postępowania, wartość normalna jest określana zgodnie z ust. 1–6 w wypadku wykazania, na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków przedstawianych przez jednego lub wielu producentów poddanych postępowaniu oraz zgodnie z kryteriami i procedurami określonymi w lit. c), że warunki gospodarki rynkowej przeważają w stosunku do tego producenta lub producentów pod względem produkcji i sprzedaży podobnego, odnośnego towaru [; j]eśli wyżej wspomniana sytuacja nie będzie miała miejsca, stosuje się zasady określone w lit. a)”.

14      Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) wspomnianego rozporządzenia:

„Wniosek na mocy lit. b) składa się w formie pisemnej oraz zawiera wystarczające dowody, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej, to jest w takich warunkach, gdzie:

–        decyzje przedsiębiorstw dotyczące cen, kosztów i nakładów, włączając na przykład surowce, koszty technologii i pracy, produkcję, sprzedaż i inwestycje, podejmowane są w odpowiedzi na sygnały rynkowe odzwierciedlające podaż i popyt oraz bez poważnej ingerencji w tym zakresie ze strony państwa, a koszty ważniejszych nakładów właściwie odzwierciedlają wartości rynkowe,

–        przedsiębiorstwa posiadają jeden wyraźny zestaw podstawowej dokumentacji księgowej, która jest niezależnie kontrolowana zgodnie z międzynarodowymi standardami księgowości oraz jest stosowana pod każdym względem,

[…]

Ustalenia, czy producent spełnia wyżej wymienione kryteria, dokonuje się w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia postępowania [dochodzenia], po przeprowadzeniu szczególnych konsultacji z komitetem doradczym oraz po umożliwieniu przedsiębiorstwom wspólnotowym przedstawienia uwag. Ustalenie takie pozostaje w mocy w trakcie całego postępowania [dochodzenia].

15      Artykuł 3 rozporządzenia podstawowego stanowi:

„1.      W rozumieniu niniejszego rozporządzenia termin »szkoda« oznacza, jeżeli nie określono inaczej, istotną szkodę dla przemysłu wspólnotowego, zagrożenie istotną szkodą dla przemysłu wspólnotowego lub istotne opóźnienie powstawania takiego przemysłu oraz jest interpretowany zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

2.      Ustalenie szkody odbywa się na podstawie zebranych dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny zarówno:

a)      wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku Wspólnoty; oraz

b)      wpływu tego przywozu na przemysł wspólnotowy.

3. W odniesieniu do wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych uwzględnia się fakt, czy nastąpił jego znaczny wzrost w wartościach bezwzględnych bądź w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny produktów wspólnotowych uwzględnia się fakt, czy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do cen wspólnotowych produktów podobnych lub czy przywóz ten w inny sposób nie spowoduje znacznego spadku tych cen bądź zahamuje ich znaczny wzrost, który nastąpiłby w innych warunkach. Żaden z powyższych czynników brany pod uwagę osobno lub łącznie nie musi stanowić decydującej wskazówki.

4.      Jeżeli przedmiotem postępowania [dochodzenia] antydumpingowego jest jednocześnie przywóz produktów z więcej niż jednego kraju, skutki tego przywozu ocenia się w sposób łączny jedynie, pod warunkiem że:

a)      ustalony margines dumpingu w przywozie z każdego kraju przekracza poziom de minimis zdefiniowany w art. 9 ust. 3 i wielkość przywozu z każdego z tych krajów nie jest nieznaczna; oraz

b)      łączna ocena skutków przywozu jest właściwa po uwzględnieniu warunków konkurencji między produktami przywożonymi oraz warunków konkurencji między produktami przywożonymi a wspólnotowym produktem podobnym.

5. Ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na dany przemysł wspólnotowy obejmuje ocenę wszystkich istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników oddziałujących na stan tego przemysłu, w tym faktu, czy przemysł wciąż przechodzi proces przezwyciężania skutków przywozu po cenach dumpingowych lub subsydiowanego mającego miejsce w przeszłości, rozmiarów faktycznego marginesu dumpingu, faktycznego i potencjalnego spadku sprzedaży, zysków, produkcji, udziału w rynku, wydajności, stopy zwrotu z inwestycji, wykorzystania mocy produkcyjnych; czynników wpływających na ceny wspólnotowe; faktycznych i potencjalnych [negatywnych] skutków w zakresie przepływów pieniężnych, zapasów, zatrudnienia, wynagrodzeń, rozwoju, zdolności do pozyskania kapitału lub inwestycji. Wykaz ten nie jest wyczerpujący, a żaden z tych czynników brany pod uwagę osobno lub łącznie nie musi stanowić decydującej wskazówki”.

16      Artykuł 5 rozporządzenia podstawowego dotyczący wszczęcia postępowania brzmi następująco:

„1.      Z zastrzeżeniem przepisów ust. 6, postępowanie [dochodzenie] mające na celu ustalenie występowania, stopnia i skutków domniemanego dumpingu wszczyna się na pisemny wniosek każdej osoby fizycznej lub prawnej albo organizacji nieposiadającej osobowości prawnej, działającej w imieniu przemysłu wspólnotowego. […]

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, musi zawierać dowody na istnienie dumpingu, szkody i związku przyczynowego między domniemanym przywozem towarów po cenach dumpingowych a domniemaną szkodą. Wniosek zawiera następujące dostępne składającemu informacje:

[…]

b)      pełny opis produktu, w odniesieniu do którego zarzuca się przywóz po cenach dumpingowych, ze wskazaniem kraju lub krajów pochodzenia lub wywozu, dane dotyczące każdego eksportera lub zagranicznego producenta znanego składającemu wniosek oraz lista znanych mu osób importujących dany produkt;

c)      informacje na temat cen, po których sprzedawany jest dany produkt z przeznaczeniem dla konsumenta na rynku wewnętrznym kraju lub krajów pochodzenia lub wywozu […];

[…]

7.      Decyzję o wszczęciu postępowania [dochodzenia] podejmuje się, rozpatrując równocześnie dowody istnienia zarówno dumpingu, jak i szkody. Wniosek oddala się w przypadku, gdy dowody na istnienie dumpingu lub szkody mające uzasadnić wszczęcie postępowania w danej sprawie nie są wystarczające. Nie wszczyna się postępowania przeciwko krajom, których przywóz stanowi mniej niż 1% rynku, chyba że kraje te łącznie zapewniają 3% lub więcej konsumpcji Wspólnoty.

[…]

9.      W przypadku gdy po odbyciu konsultacji materiał dowodowy w sposób oczywisty jest wystarczający do rozpoczęcia czynności, Komisja rozpoczyna je w ciągu 45 dni od daty złożenia wniosku i publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W przypadku przedstawienia niewystarczającego materiału dowodowego, po przeprowadzeniu konsultacji wnioskodawca zostaje o tym fakcie poinformowany w ciągu 45 dni od daty złożenia wniosku do Komisji”.

17      Artykuł 9 ust. 3–6 rozporządzenia podstawowego stanowi:

„3.      Dla celów czynności rozpoczętych na podstawie art. 5 ust. 9 szkodę zwykle uważa się za nieznaczną, gdy dany przywóz jest mniejszy od wielkości określonych w art. 5 ust. 7. Czynności te zostają również natychmiast zakończone w przypadku stwierdzenia, że margines dumpingu wynosi mniej niż 2% wyrażone jako udział procentowy w cenie eksportowej, jednakże zostaje zakończone jedynie postępowanie [dochodzenie] w stosunku do indywidualnych eksporterów, dla których margines wynosi poniżej 2%, którzy jednak nadal są objęci pozostałymi czynnościami i mogą zostać objęci kolejnym przeglądem, przeprowadzanym dla danego kraju na podstawie art. 11.

4.      Jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Wspólnoty wymaga interwencji zgodnie z art. 21, Rada, na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii komitetu doradczego, nakłada ostateczne cło antydumpingowe. Rada przyjmuje wniosek, chyba że w terminie miesiąca od jego złożenia zostanie on odrzucony zwykłą większością głosów przez Komisję. W przypadku obowiązywania cła tymczasowego propozycję działań ostatecznych przedkłada się nie później niż jeden miesiąc przed wygaśnięciem tego cła. Kwota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego.

5.      Cło antydumpingowe nakłada się w odpowiedniej wysokości dla każdego przypadku, w sposób niedyskryminujący, na przywóz towarów ze wszystkich źródeł, co do którego stwierdzono, że jest dumpingowy i powoduje szkodę, z wyłączeniem przywozu towarów ze źródeł, z których zobowiązania na podstawie niniejszego rozporządzenia zostały przyjęte. Rozporządzenie nakładające cło określa wysokość cła dla każdego dostawcy lub, jeżeli jest to niewykonalne oraz ogólnie, w przypadku zastosowania art. 2 ust. 7 lit. a), dla danego państwa dostawcy.

W przypadku gdy stosuje się art. 2 ust. 7 lit. a), ustala się jednakże indywidualne cło dla eksporterów, którzy mogą udowodnić, na podstawie należycie uzasadnionych roszczeń, że:

a)      w przypadku przedsiębiorstw, będących całkowicie lub częściowo własnością spółek zagranicznych lub wspólnych przedsiębiorstw, eksporterzy mają swobodę wycofywania do kraju kapitału i zysków;

b)      ceny eksportowe i wywożone ilości oraz warunki sprzedaży są swobodnie ustalane;

c)      większość udziałów znajduje się w posiadaniu osób prywatnych i że urzędnicy państwowi znajdujący się w zarządzie lub zajmujący kluczowe stanowiska kierownicze są w mniejszości lub że spółka jest wystarczająco niezależna od interwencji państwa;

d)      operacje wymiany są dokonywane po kursie rynkowym; oraz

e)      interwencja państwa nie pozwala na obejście środków antydumpingowych, jeżeli indywidualni eksporterzy korzystają z różnych stawek celnych.

6.      W przypadku gdy Komisja ograniczyła zakres badania zgodnie z art. 17, cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci tym badaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla stron w próbce. Dla celów niniejszego ustępu Komisja pomija marginesy zerowe i de minimis oraz marginesy ustalone w warunkach określonych w art. 18. Indywidualną stawkę cła stosuje się wobec przywozu dokonywanego przez każdego eksportera lub producenta, któremu przyznano indywidualne traktowanie, zgodnie z art. 17”.

18      Artykuł 17 rzeczonego rozporządzenia, dotyczący kontroli wyrywkowej, ma następujące brzmienie:

„1.      W przypadku dużej liczby wnioskodawców, eksporterów, importerów, typów produktu lub transakcji postępowanie [dochodzenie] można ograniczyć do uzasadnionej liczby stron, produktów lub transakcji, wykorzystując statystycznie reprezentatywne próbki w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie.

[...]

3.      W przypadkach ograniczenia zakresu badania zgodnie z niniejszym artykułem oblicza się jednak indywidualne marginesy dumpingu dla eksportera lub producenta niewyznaczonego początkowo do próbki, a który przekaże niezbędne informacje w terminach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z wyjątkiem sytuacji gdy liczba eksporterów lub producentów jest tak duża, że indywidualne badanie byłyby nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiałoby zakończenie postępowania [dochodzenia] w odpowiednim czasie.

4.      Jeżeli po podjęciu decyzji o kontroli wyrywkowej niektóre lub wszystkie wybrane strony nie podejmują współpracy, co może w znacznym stopniu wpłynąć na wynik postępowania [dochodzenia], można wybrać nową próbkę. Jednakże jeżeli współpraca nadal będzie w znacznym stopniu niepodejmowana lub w przypadku braku czasu na wybór nowej próbki, stosuje się odpowiednie przepisy art. 18”.

19      Rozporządzenie Rady (WE) nr 1515/2001 z dnia 23 lipca 2001 r. w sprawie środków, które Wspólnota może podjąć po przyjęciu przez organ ds. rozstrzygania sporów WTO sprawozdania dotyczącego zagadnień antydumpingowych i antysubsydyjnych (Dz.U. L 201, s. 10), przewiduje w art. 1 ust. 1, że „w każdym przypadku, gdy [organ ds. rozstrzygania sporów] przyjmuje sprawozdanie dotyczące środków przyjętych przez Wspólnotę na podstawie rozporządzenia […] nr 384/96 [obecnie rozporządzenia podstawowego], rozporządzenia (WE) nr 2026/97 lub tego rozporządzenia […], Rada może przyjąć jeden lub większą liczbę środków, które uznaje za właściwe [następujących środków, a mianowicie w zależności od przypadku]: a) odwołać lub wprowadzić zmiany do kwestionowanego środka, lub b) przyjąć wszelkie pozostałe środki szczególne, które w tych okolicznościach uznaje się za właściwe”.

20      Zgodnie z art. 2 ust. 1 tego samego rozporządzenia, „jeśli Rada uzna to za właściwe, może również przyjąć wszelkie środki wspomniane w art. 1 ust. 1 w celu wzięcia pod uwagę wykładni prawnych przedstawionych w sprawozdaniu przyjętym przez [organ ds. rozstrzygania sporów] w odniesieniu do środka niekwestionowanego”. Ustęp 3 tego przepisu przewiduje, że „jeśli przed przyjęciem środków na mocy ust. 1 lub w momencie ich przyjęcia właściwe jest przeprowadzenie rewizji [przeglądu], rewizję tę [przegląd ten] podejmuje Komisja, po konsultacjach z komitetem doradczym”.

 Okoliczności powstania sporu

21      Skarżąca Since Hardware (Guangzhou) Co., Ltd, jest spółką z siedzibą w Kantonie (Chiny), która produkuje i dokonuje wywozu desek do prasowania.

22      W dniu 23 kwietnia 2007 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła rozporządzenie (WE) nr 452/2007 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz desek do prasowania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Ukrainy (Dz.U. L 109, s. 12). W drodze tego rozporządzenia Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na wszystkich producentów desek do prasowania z wyjątkiem skarżącej, która korzystała z zerowej stawki celnej (motywy 1 i 2 zaskarżonego rozporządzenia).

23      W dniu 20 sierpnia 2009 r. trzej producenci unijni, mianowicie Columbo New Scal SpA, Pirolla SpA i Vale Mill (Rochdale) Ltd, reprezentujący znaczną część ogólnej produkcji unijnej desek do prasowania, złożyli wniosek antydumpingowy dotyczący skarżącej (motyw 4 zaskarżonego rozporządzenia).

24      W dniu 2 października 2009 r. Komisja Wspólnot Europejskich zgodnie z art. 5 rozporządzenia nr 384/96 (obecnie art. 5 rozporządzenia podstawowego) opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu desek do prasowania pochodzących z Chin, ograniczonego do jednego chińskiego producenta‑eksportera, którym była skarżąca, oraz zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 1515/2001 przeprowadziła przegląd ustanowionych w rozporządzeniu nr 452/2007 (Dz.U. C 237, s. 5) środków antydumpingowych dotyczących przywozu desek do prasowania pochodzących z Chin (motyw 3 zaskarżonego rozporządzenia).

25      W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wskazała, że po konsultacji z komitetem doradczym stwierdziła, iż wniosek został przedłożony przez przedsiębiorstwa wspólnotowe lub w ich imieniu i że istniały wystarczające dowody, aby wszcząć postępowanie zgodnie z art. 5 rozporządzenia nr 384/96 (pkt 5 zawiadomienia o wszczęciu postępowania).

26      Po drugie, odnosząc się do ustanowionego przez rozporządzenie nr 452/2007 ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz desek do prasowania objętych tym rozporządzeniem i do okoliczności, że do skarżącej stosowna była stawka 0% (pkt 10 zawiadomienia o wszczęciu postępowania), Komisja podkreśliła, iż w świetle sprawozdania organu apelacyjnego WTO z dnia 29 listopada 2005 r. zatytułowanego „Meksyk – ostateczne środki antydumpingowe wprowadzone w odniesieniu do wołowiny i ryżu” AB‑2005‑6 (WT/DS295/AB/R) (zwanego dalej „sprawozdaniem organu apelacyjnego WTO”) należało zaprzestać nakładania na skarżącą środków mających do niej zastosowanie na mocy rozporządzenia nr 452/2007.

27      Komisja podjęła więc przegląd rozporządzenia nr 452/2007 zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia 1515/2001 po to, by móc wprowadzić w nim wszelkie konieczne zmiany w świetle sprawozdania organu apelacyjnego WTO (pkt 10 postanowienia o wszczęciu postępowania).

28      W dniu 26 października 2009 r. skarżąca złożyła wniosek zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 384/96 [obecnie rozporządzenia podstawowego] celem uzyskania statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (zwanego dalej „MET”) (motyw 26 zaskarżonego rozporządzenia).

29      W dniu 19 listopada 2009 r. skarżąca przekazała Komisji swoją odpowiedź na kwestionariusz antydumpingowy. W dniu 23 listopada 2009 r. skarżąca przedstawiła uwagi dotyczące zgodności z prawem postępowania.

30      W dniu 25 listopada 2009 r. Komisja skierowała do skarżącej pismo zawierające uwagi dotyczące wniosku o MET, aby ta mogła dostarczyć jej dodatkowych informacji. Skarżąca odpowiedziała na to pismo w dniu 7 grudnia 2009 r.

31      W dniu 18 grudnia 2009 r. unijni producenci wskazani w pkt 23 powyżej przekazali Komisji ich odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy. W dniu 3 lutego 2010 r. Komisja zażądała od tych producentów przedstawienia uzupełniających informacji, które zostały jej przekazane w pismach z dnia 19 i 24 lutego 2010 r.

32      W dniach 4–10 lutego 2010 r. Komisja przeprowadziła na terenie skarżącej wizytę weryfikacyjną dotyczącą informacji przekazanych przez nią we wniosku o MET i w odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy.

33      W piśmie z dnia 2 marca 2010 r. skarżąca przekazała Komisji dane statystyczne dotyczące ceny wszystkich wyrobów ze stali w Chinach i wskazała, że były one podobne do cen międzynarodowych. Skarżąca przedstawiła również powody, dla których wspomniane ceny nie były właściwe dla ustalenia, czy powinna uzyskać MET.

34      Pismem z dnia 26 marca 2010 r. Komisja powiadomiła skarżącą, że uznała ona, iż skarżąca nie spełnia warunków określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy tiret pierwsze i drugie rozporządzenia podstawowego, z uwagi na co zamierza zaproponować odrzucenie jej wniosku o przyznanie MET.

35      Skarżąca przedstawiła swoje uwagi w tej sprawie w piśmie z dnia 13 kwietnia 2010 r. W piśmie tym po stwierdzeniu, że Komisja działała ultra vires, wszczynając postępowanie w odniesieniu do tylko jednej spółki, skarżąca powołała się na naruszenie art. 2 ust. 7 lit. c) ostatni akapit rozporządzenia podstawowego oraz pierwszego i drugiego kryterium art. 2 ust. 7 lit. c) tegoż rozporządzenia.

36      W dniu 29 kwietnia 2010 r. odbyło się przesłuchanie przed funkcjonariuszem ds. przesłuchań.

37      W piśmie z dnia 30 kwietnia 2010 r. Komisja odpowiedziała na główne argumenty skarżącej przedstawione w jej piśmie z dnia 13 kwietnia 2010 r. i potwierdziła swe wnioski w zakresie wniosku skarżącej o przyznanie jej MET, sformułowane w piśmie z dnia 26 marca 2010 r.

38      W świetle okoliczności, które były przedmiotem dyskusji podczas przesłuchania w dniu 29 kwietnia 2010 r., skarżąca w piśmie z dnia 31 marca 2010 r. przedstawiła dodatkowe uwagi dotyczące wszczęcia postępowania w odniesieniu zwłaszcza do sprawozdania organu apelacyjnego WTO i oceny przez Komisję jej wniosku o przyznanie MET. Komisja odpowiedziała pismem z dnia 22 czerwca 2010 r. Skarżąca przedstawiła Komisji dodatkowe uwagi w tym względzie w dniu 30 sierpnia 2010 r.

39      W piśmie z dnia 21 września 2010 r. Komisja przekazała skarżącej końcowy ogólny dokument informacyjny, któremu towarzyszyły dokumenty precyzujące metodologię obliczania marginesu dumpingu i metodologię obliczania marginesu szkody, oraz szczególny dokument informacyjny odpowiadający na argumenty skarżącej w przedmiocie wszczęcia dochodzenia. Skarżąca odpowiedziała na rzeczony dokument w dniu 6 października 2010 r.

40      W następstwie kolejnego przesłuchania przed funkcjonariuszem ds. przesłuchań, które odbyło się w dniu 11 października 2010 r., sporządzony został protokół podany do wiadomości skarżącej w dniu 27 października 2010 r.

41      W dniu 20 grudnia 2010 r. Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze nr 1241/2010 zmieniające rozporządzenie nr 452/2007 (Dz.U. L 338, s. 8). W dokumencie tym Rada postanowiła wyłączyć skarżącą spod ostatecznego środka antydumpingowego ustanowionego w rozporządzeniu nr 452/2007.

42      W dniu 20 grudnia 2010 r. Rada przyjęła również rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1243/2010 w sprawie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz desek do prasowania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej produkowanych przez Since Hardware (Guangzhou) Co., Ltd (Dz.U. L 338, s. 22) (zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”).

 Zaskarżone rozporządzenie

43      W zaskarżonym rozporządzeniu Rada przypomniała po pierwsze środki ustanowione w rozporządzeniu nr 452/2007 oraz okoliczności, w jakich zostało wszczęte postępowanie w niniejszej sprawie.

44      Rada podkreśliła, że w świetle sprawozdania organu apelacyjnego WTO wszczęto ponowne dochodzenie antydumpingowe na mocy art. 5 rozporządzenia podstawowego, a nie przegląd okresowy na mocy art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ponieważ ze sprawozdania tego wynikało (pkt 305 i 306), że producent eksportujący, co do którego w trakcie dochodzenia pierwotnego stwierdzono, że nie stosuje dumpingu, musi zostać wykluczony z zakresu ostatecznego środka nałożonego w wyniku takiego dochodzenia i nie może zostać poddany przeglądowi administracyjnemu ani przeglądowi ze względu na zmienione okoliczności (motyw 5 zaskarżonego rozporządzenia).

45      Rada potwierdziła, że postępowania antydumpingowe są zwykle wszczynane przeciwko przywozowi z danego państwa, a nie przywozowi z pojedynczych przedsiębiorstw. Niniejszy przypadek stanowi jednak wyjątek od powyższej reguły z uwagi na po pierwsze wnioski zawarte w pkt 216–218 i 305 sprawozdania organu apelacyjnego WTO, po drugie na okoliczność, iż żaden z przepisów rozporządzenia podstawowego nie wyklucza wszczęcia ponownego dochodzenia antydumpingowego tylko wobec pojedynczego przedsiębiorstwa na mocy jego art. 5, i po trzecie okoliczności, że prawodawstwo Unii należy również, na tyle, na ile to możliwe, interpretować w sposób zgodny z prawem międzynarodowym, w szczególności tam, gdzie dane przepisy mają zapewnić wykonanie porozumienia międzynarodowego zawartego przez Unię (motywy 7, 8 i 87 zaskarżonego rozporządzenia).

46      Po drugie jeżeli chodzi o stwierdzenie dumpingu, a w szczególności MET, Rada zaznaczyła, że w dochodzeniu ustalone zostało, iż skarżąca, która wystąpiła z wnioskiem o przyznanie MET, nie mogła uzyskać tego statusu, ponieważ nie spełniała kryteriów określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze i drugie rozporządzenia podstawowego (motywy 26 i 27 zaskarżonego rozporządzenia). W odniesieniu do pierwszego kryterium, a mianowicie faktu, że decyzje gospodarcze są podejmowane w odpowiedzi na sygnały rynkowe, bez znacznej ingerencji ze strony państwa, a koszty odzwierciedlają wartości rynkowe, Rada wskazała, iż skarżąca twierdziła, że rozpoczęła kupowanie swoich głównych surowców na krajowym rynku chińskim. Tymczasem państwo wywierało w dalszym ciągu znaczący wpływ na krajowy rynek stali i co za tym idzie, ceny stali w Chinach w przypadku tych konkretnych surowców nie wynikały z tendencji na rynku światowym (motywy 28–33 zaskarżonego rozporządzenia). Co się tyczy drugiego kryterium, Rada wskazała, że przedsiębiorstwo nie potrafiło wykazać, że posiada jeden zestaw podstawowej dokumentacji księgowej, która podlega niezależnemu audytowi zgodnemu z międzynarodowymi standardami rachunkowości (IAS) i jest stosowana we wszystkich okolicznościach, jako że w rachunkach, a w szczególności w sprawozdaniu z weryfikacji kapitału, nie uwzględniono ważnej transakcji, która miała miejsce w okresie objętym dochodzeniem (motyw 34 zaskarżonego rozporządzenia).

47      Po trzecie, co się tyczy ustalenia rozmiarów szkody, Rada podkreśliła przede wszystkim, że specyfika niniejszego dochodzenia, a zwłaszcza okoliczność, iż podczas okresu objętego dochodzeniem cła antydumpingowe były stosowane do całości przywozu pochodzącego z Chin i Ukrainy (z wyjątkiem przywozu skarżącej). Jako że przemysł unijny był już chroniony przed szkodliwymi skutkami tego przywozu w okresie objętym dochodzeniem, niemożliwe było przeprowadzenie zwykłej pełnej analizy szkody. Dlatego też według Rady opracowano szczególne podejście, dostosowane do specyfiki tego dochodzenia, w ramach którego instytucje skupiły się na konkretnych wskaźnikach szkody. Tak oto Komisja zbadała po pierwsze rozwój przywozu po cenach dumpingowych desek do prasowania produkowanych przez skarżącą; po drugie, czy przywóz ten był dokonywany po cenach podcinających ceny sprzedaży przemysłu unijnego oraz jaka była rentowność cen przemysłu unijnego; po trzecie wszystkie informacje dostarczone przez przemysł unijny wskazujące, że wywóz skarżącej do Unii wyrządził mu szkodę, na przykład dotyczącą utraty klientów przez przemysł unijny, zamówień składanych na rzecz tego przedsiębiorstwa oraz rentowności ich sprzedaży w Unii w okresie objętym dochodzeniem (motywy 58–61 zaskarżonego rozporządzenia).

48      Jeżeli chodzi w szczególności o przywóz desek do prasowania produkowanych przez skarżącą, Rada stwierdziła po pierwsze, że przywóz ten odbywał się na rynku unijnym po cenach dumpingowych (motyw 66 zaskarżonego rozporządzenia), po drugie, że w badanym okresie przywóz skarżącej do Unii znacząco wzrósł, o 64% (motyw 67 zaskarżonego rozporządzenia), po trzecie, że udział w rynku przywozu desek do prasowania wyprodukowanych przez skarżącą uległ znacznemu wzrostowi (motywy 68 i 69 zaskarżonego rozporządzenia), po czwarte przemysł unijny stracił w ubiegłych latach na rzecz skarżącej dużą liczbę zamówień (motywy 70–72 zaskarżonego rozporządzenia), po piąte, że średni margines podcięcia stwierdzony w przypadku skarżącej, wyrażony jako odsetek ceny przemysłu unijnego, wynosił 16,1% (motywy 73 i 74 zaskarżonego rozporządzenia) i po szóste, że ceny przemysłu unijnego ogólnie generowały straty w okresie objętym dochodzeniem (motyw 75 zaskarżonego rozporządzenia).

 Przebieg postępowania i żądania stron

49      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 marca 2011 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.

50      W odrębnym piśmie złożonym w tym samym dniu skarżąca wniosła do Sądu, aby rozpoznał skargę w postępowaniu przyspieszonym na podstawie art. 76a swego regulaminu postępowania. Skarżąca złożyła również w tym celu skróconą wersję skargi. W piśmie wysłanym faksem w dniu 4 kwietnia 2011 r. Rada sprzeciwiła się temu wnioskowi. Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2011 r. Sąd (ósma izba) odrzucił ten wniosek.

51      W piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 3 maja 2011 r. Komisja wystąpiła o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady. Główne strony sporu nie sprzeciwiły się temu wnioskowi.

52      W piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 maja 2011 r. Vale Mill (Rochdale) i Colombo New Scal również wystąpiły o dopuszczenie ich do niniejszego postępowania w charakterze interwenientów popierających żądania Rady. Główne strony sporu nie sprzeciwiły się temu wnioskowi.

53      W piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 czerwca 2011 r. skarżąca wniosła o zachowanie poufności niektórych pism załączonych do skargi względem Vale Mill (Rochdale) i Colombo New Scal. Vale Mill (Rochdale) i Colombo New Scal nie wniosły sprzeciwu do tego wniosku.

54      Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2011 r. prezes ósmej izby Sądu dopuścił te interwencje.

55      W dniu 5 października interwenienci Vale Mill (Rochdale) i Colombo New Scal złożyli swe uwagi. W dniu 11 października 2011 r. Komisja złożyła swe uwagi.

56      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia;

–        obciążenie Rady kosztami postępowania.

57      Rada wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

58      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

59      Vale Mill (Rochdale) i Colombo New Scal wnoszą do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania, w tym kosztami przez nie poniesionymi.

60      Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd (ósma izba) postanowił otworzyć procedurę ustną. Strony zostały wysłuchane w przedmiocie swych żądań i odpowiedzi na ustne pytania Sądu podczas rozprawy, która odbyła się w dniu 2 maja 2012 r.

 Co do prawa

61      Na poparcie swej skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 5 ust. 9, art. 9 ust. 3–6 i art. 17 rozporządzenia podstawowego, albowiem postępowanie nie mogło być wszczęte w stosunku do jednego konkretnego przedsiębiorstwa, lecz powinno dotyczyć jednego lub wielu państw i ogółu producentów mających tam siedziby. Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 3 ust. 2, 3 i 5 rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że cło antydumpingowe zostało nałożone bez ustalenia, że przemysł Unii poniósł szkodę w okresie objętym dochodzeniem. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego z powodu po pierwsze podjęcia przez Komisję decyzji, by nie przyznawać skarżącej MET w oparciu o to, co Komisja wiedziała o wpływie tego rodzaju odmowy na margines dumpingu, a po drugie z powodu obciążenia przez Komisję skarżącej nadmiernym ciężarem dowodu. W ramach tego zarzutu skarżąca powołuje się również na naruszenie zasady dobrej administracji.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 5 ust. 9, art. 9 ust. 3–6 i art. 17 rozporządzenia podstawowego, albowiem postępowanie nie mogło być wszczęte w stosunku do jednego konkretnego przedsiębiorstwa, lecz powinno dotyczyć jednego lub wielu państw i ogółu producentów mających tam siedziby

62      Niniejszy zarzut zawiera trzy części. Część pierwsza dotyczy naruszenia art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w związku z art. 17 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej z prawem WTO. Część druga dotyczy naruszenia art. 9 ust. 4–6 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej z prawem WTO. Część trzecia dotyczy naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

 W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej naruszenia art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w związku z art. 17 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej z prawem WTO

63      W ramach niniejszej części skarżąca twierdzi po pierwsze, że zawarta w motywach 7, 8 i 87 zaskarżonego rozporządzenia analiza Komisji (zob. pkt 45 powyżej) opiera się na błędnym założeniu, wedle którego żaden przepis rozporządzenia podstawowego lub porozumienia antydumpingowego nie zabrania wszczynania postępowania antydumpingowego przeciwko jednemu przedsiębiorstwu. Zdaniem skarżącej z systematyki rozporządzenia podstawowego i porozumienia antydumpingowego jasno wynika, że postępowanie antydumpingowe dotyczy jednego lub wielu państw oraz wszystkich producentów z państwa lub państw nim objętych. Po drugie skarżąca twierdzi, że w celu dostosowania się do sprawozdania organu apelacyjnego WTO, które zabrania członkom WTO przeprowadzania przeglądu przedsiębiorstw o marginesie dumpingu nieprzekraczającym progu de minimis podczas pierwotnego dochodzenia, wystarczające było wykluczenie jej przez instytucje z zakresu stosowania rozporządzenia nr 452/2007 i niepoddawanie jej przeglądowi.

64      W motywie 7 zaskarżonego rozporządzenia i w swych pismach Rada przyznała, że niniejsza sprawa stanowi wyjątek od dochodzeń zwykle prowadzonych przez instytucje Unii. Rozporządzenie podstawowe nie zawiera jednak żadnego przepisu uniemożliwiającego instytucjom, w okolicznościach takich jak będące przedmiotem niniejszej sprawy, wszczynanie dochodzenia w stosunku do jednego producenta.

65      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że postępowania antydumpingowe dotyczą co do zasady całego przywozu danego rodzaju towarów z danego państwa trzeciego, a nie przywozu produktów określonego przedsiębiorstwa (wyrok Trybunału z dnia 7 grudnia 1993 r. w sprawie C‑216/91 Rima Eletrometalurgia przeciwko Radzie, Rec. s. I‑6303, pkt 17).

66      Po pierwsze należy jednak ustalić, czy jak twierdzi skarżąca, art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego oraz ust. 1, ust. 2 lit. b) i c) oraz ust. 7 tego przepisu, również przytoczone przez skarżącą, w związku z art. 17 tegoż rozporządzenia i zgodnie z jego ogólną systematyką, z art. VI.1 GATT i z art. 1, art. 5.2 pkt ii) oraz art. 6.1.3, 6.7, 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego nie pozwalają nigdy na wszczynanie postępowania antydumpingowego w stosunku do jednego producenta zidentyfikowanego z nazwy z wyłączeniem wszystkich innych producentów, z uwagi na co art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego nie mógł posłużyć jako podstawa prawna w celu podjęcia decyzji o wszczęciu postępowania w niniejszej sprawie.

67      Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dla celów wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględnić nie tylko jego brzmienie, lecz również kontekst i cel realizowane przez uregulowanie, którego jest częścią (wyroki Trybunału: z dnia 17 października 1995 r. w sprawie C‑83/94 Leifer i in., Rec. s. I‑3231, pkt 22; z dnia 30 lipca 1996 r. w sprawie C‑84/95 Bosphorus, Rec. s. I‑3953, pkt 11; wyroki Sądu: z dnia 24 września 2008 r. w sprawie T‑45/06 Reliance Industries przeciwko Radzie i Komisji Zb.Orz. s. II‑2399, pkt 101; z dnia 19 czerwca 2009 r. w sprawie T‑369/05 Hiszpania przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑89, pkt 50).

68      Wbrew twierdzeniom skarżącej, brzmienie przepisów rozporządzenia podstawowego, na które się powołuje, nie może uzasadnić twierdzenia, iż postępowanie antydumpingowe nigdy nie może być wszczęte w stosunku do jednego producenta.

69      Z art. 5 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wynika, że dochodzenia mające na celu ustalenie występowania, stopnia i skutków domniemanego dumpingu wszczyna się na pisemny wniosek każdej osoby fizycznej lub prawnej albo organizacji nieposiadającej osobowości prawnej, działającej w imieniu przemysłu wspólnotowego. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu wniosek taki musi zawierać dowody na istnienie dumpingu, szkody i związku przyczynowego między domniemanym przywozem towarów po cenach dumpingowych a domniemaną szkodą. Według ust. 9 tego przepisu decyzję o wszczęciu postępowania podejmuje się po odbyciu konsultacji, gdy materiał dowodowy jest wystarczający.

70      Z odpowiednich ustępów art. 5 wynika również, że ustanawiają one wymogi dotyczące składania wniosku w imieniu przemysłu Unii i materiału dowodowego, jaki musi zawierać ten wniosek w odniesieniu do istnienia dumpingu, szkody i związku przyczynowego między domniemanym przywozem towarów a domniemaną szkodą. Wymogi te nie pozwalają na uznanie, że – jak twierdzi skarżąca – postępowania antydumpingowego nie można nigdy wszcząć w stosunku do jednego producenta, zwłaszcza w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy takiemu producentowi, co do którego w ramach wcześniejszego postępowania, w toku którego nałożone zostały wciąż obowiązujące cła antydumpingowe, ustalono, że nie stosował dumpingu, zarzuca się, iż stosuje dumping wyrządzający szkodę przemysłowi Unii. W szczególności art. 5 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, na który to przepis wprost powołała się skarżąca, jest pozbawiony znaczenia, gdyż wspomina on o danych, jakie musi zawierać wniosek złożony przez przemysł Unii, a zwłaszcza wskazywać państwa pochodzenia lub wywozu. Tymczasem z akt sprawy wynika, że we wniosku, który doprowadził do wszczęcia postępowania w niniejszej sprawie, wskazano rzeczone państwo.

71      W tym względzie należy zresztą podkreślić, że jakkolwiek skarżąca powołuje się na istnienie naruszenia art. 5 rozporządzenia podstawowego, a zwłaszcza jego ust. 9, to w swych pismach nie przedstawiła żadnego argumentu w celu wykazania, że przesłanki wszczęcia postępowania wyraźnie przewidziane przez ten przepis zostały naruszone. W szczególności nie podważa ona, że do instytucji w odpowiedni sposób złożono wniosek producentów Unii zawierający dowody istnienia dumpingu, szkody i związku przyczynowego między przywozem towarów i domniemaną szkodą.

72      Argument skarżącej oparty na art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, który to przepis wymaga od Komisji, aby sprawdziła, jakie towary są objęte przywozem będącym przedmiotem wniosku, i stwierdzenie, że stanowi więcej niż 1% konsumpcji w Unii, również nie może być uwzględniony. Przepis ten przewiduje bowiem, że „nie wszczyna się postępowania przeciwko krajom, których przywóz stanowi mniej niż 1% rynku, chyba że kraje te łącznie zapewniają 3% lub więcej konsumpcji Wspólnoty”. Po pierwsze przepis ten nie zawiera jakiegokolwiek ograniczenia liczby producentów, którzy mogliby być objęci postępowaniem wszczętym przez Komisję. Po drugie, należy w każdym razie stwierdzić, że skarżąca nie utrzymuje, iż przywóz objętego postępowaniem produktu opisanego w motywie 20 zaskarżonego rozporządzenia nie stanowi więcej niż 1% konsumpcji Unii.

73      Argument skarżącej oparty na tym, iż art. 17 rozporządzenia podstawowego interpretowany w zgodzie z art. 6.10 porozumienia antydumpingowego pozwala na kontrolę wyrywkową jedynie w wypadkach, gdy liczba producentów jest duża, i że we wszystkich innych przypadkach wszystkim producentom z danego państwa powinna być zaoferowana możliwość współpracy z Komisją i uzyskania indywidualnego marginesu dumpingu, również nie może być uwzględniony, ponieważ także ten przepis nie zawiera jakiejkolwiek wzmianki w odniesieniu do wszczęcia przez Komisję postępowania w stosunku do jednego producenta. Komisja nie musiała ponadto w niniejszej sprawie dokonać kontroli wyrywkowej danych producentów‑eksporterów, ponieważ postępowanie zostało wszczęte jedynie w stosunku do przywozu towarów przez skarżącą.

74      Co więcej, nie można uznać, że z art. VI.1 GATT lub z art. 1 porozumienia antydumpingowego wynika, iż postępowanie nie może być nigdy wszczynane w stosunku do jednego producenta. Artykuł VI.1 GATT nie dotyczy wszczynania postępowań ani liczby producentów, którzy mogliby być nimi objęci. Artykuł 5.2 pkt ii) i art. 6.1.3, 6.7, 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego również nie zawierają ograniczeń, jeżeli chodzi o liczbę producentów, w stosunku do których może być wszczęte postępowanie.

75      Z powyższych rozważań wynika, iż wbrew twierdzeniom skarżącej, z brzmienia przepisów rozporządzenia podstawowego i porozumienia antydumpingowego, na które się ona powołuje, lub z art. VI.1 GATT nie wynika, że postępowania nie można nigdy wszczynać w stosunku do jednego producenta.

76      Jeżeli chodzi o kontekst, w jaki wpisuje się art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, i o jego cel, należy zaznaczyć, iż przepis ten wpisuje się w ramy rozporządzenia podstawowego dotyczącego obrony przed przywozem po cenach dumpingowych z państw niebędących członkami Unii, a zwłaszcza w ramy jego art. 5, przewidującego warunki, w jakich możliwe jest wszczynanie postępowań mających na celu obronę Unii przed takim wyrządzającym jej szkodę przywozem. Przepis ten ma zwłaszcza na celu zobowiązanie Komisji, w sytuacji gdy po odbyciu konsultacji materiał dowodowy w sposób oczywisty jest wystarczający do wszczęcia postępowania, do jego wszczęcia wciągu 45 dni od daty złożenia wniosku i publikacji zawiadomienia o tym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

77      Z powyższego wynika, że wykładni art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego nie można dokonywać w ten sposób, iż zabrania on instytucjom Unii – jeżeli w odpowiedni sposób wniesiono do nich wniosek zawierający dowody istnienia dumpingu, szkody i związku przyczynowego między przywozem towarów, co do którego zarzuca się, iż odbywa się po cenach dumpingowych, i zarzucaną szkodą – wszczynania postępowania w stosunku do jednego producenta, w sytuacji gdy w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie w poprzednim dochodzeniu ustalono, że rzeczony producent miał zerowy lub de minimis margines dumpingu i że obowiązują środki antydumpingowe w odniesieniu do wszystkich producentów danego produktu.

78      Po drugie skarżąca twierdzi, że sprawozdanie organu apelacyjnego WTO zabrania państwom członkowskim WTO poddawania przeglądom przedsiębiorstw mającym margines dumpingu de minimis podczas pierwotnego postępowania, co ma miejsce w niniejszym przypadku. W konsekwencji, według skarżącej, instytucje Unii powinny były ograniczyć się do wyłączenia jej z zakresu stosowania rozporządzenia nr 452/2007 i nie poddawać jej przeglądowi. Skarżąca dodaje, iż przedsiębiorstwo, które nie stosowało dumpingu przed zastosowaniem środków antydumpingowych, nie może stosować dumpingu, gdy staje się jedynym przedsiębiorstwem zwolnionym z ceł.

79      W tym względzie należy na wstępie stwierdzić, że skarżąca nie została formalnie poddana przeglądowi.

80      Jak przypomniała Rada w motywie 7 zaskarżonego rozporządzenia, pkt 216–218 sprawozdania organu apelacyjnego WTO precyzują, że art. 5.8 porozumienia antydumpingowego wymaga od organu prowadzącego dochodzenie zakończenia go w stosunku do eksportera, co do którego stwierdzono w dochodzeniu pierwotnym, że nie stosował marginesu powyżej poziomu de minimis, zaś pkt 305 sprawozdania organu apelacyjnego WTO, że eksporter musi być w konsekwencji wyłączony z zakresu stosowania ostatecznego środka antydumpingowego i nie może być poddany przeglądom administracyjnym oraz przeglądom ze względu na zmienione okoliczności.

81      Organ apelacyjny WTO w pkt 305 swego sprawozdania sprecyzował w tym zakresie, iż „organ prowadzący dochodzenie oczywiście nie nałożył ceł – w tym ceł w stawce zero procent – na eksporterów wyłączonych z zakresu stosowania ostatecznego środka antydumpingowego” i że „podziela on opinię specjalnej grupy, zgodnie z którą »logiczną konsekwencją« tego podejścia jest, iż eksporterzy nie mogą być obejmowani przeglądami administracyjnymi i przeglądami ze względu na zmienione okoliczności, ponieważ przeglądy te dotyczą odpowiednio »cła uiszczonego« oraz »konieczności utrzymania cła« [; g]dyby organ prowadzący dochodzenie przeprowadził przegląd w odniesieniu do eksporterów, którzy zostali wyłączeni z zakresu stosowania środka antydumpingowego z powodu posiadania marginesu de minimis, eksporterzy ci w rzeczywistości podlegaliby środkowi antydumpingowemu w sposób niezgodny z art. 5.8”.

82      Z powyższego wynika, że omawianych producentów ze względu na wyłączenie ich z zakresu stosowania środka antydumpingowego i na okoliczność, że ich przywóz jest zwolniony z cła, nie można obejmować przeglądami, ponieważ dotyczą one cła uiszczonego lub konieczności utrzymania cła i nie mogą mieć zatem zastosowania do producentów mających margines de minimis.

83      Powyższe uwagi wyjaśniające jedynie powody, dla których organ apelacyjny WTO wykluczył możliwość przeglądu, nie mogą oznaczać, iż wnioski zawarte w sprawozdaniu rzeczonego organu uniemożliwiają instytucjom Unii wszczęcie nowego postępowania w stosunku do przedsiębiorstwa, w sytuacji gdy w odpowiedni sposób złożono do nich wniosek zawierający dowody istnienia dumpingu, szkody i związku przyczynowego pomiędzy domniemanym przywozem dumpingowym a domniemaną szkodą.

84      Wniosku tego nie może podważyć argumentacja skarżącej, wedle której sprawozdanie organu apelacyjnego WTO wymaga od instytucji poprzestania na wyłączeniu jej z zakresu stosowania rozporządzenia nr 452/2007. Takie podejście jest bowiem równoważne z wymaganiem od instytucji, aby powstrzymały się od prowadzenia dochodzeń w odniesieniu do zarzutów dumpingu wyrządzającego szkodę przemysłowi Unii jedynie ze względu na to, iż dany producent‑eksporter nie miał marginesu dumpingu przekraczającego próg de minimis w ramach poprzedniego dochodzenia, i to mimo że do instytucji złożono w odpowiedni sposób wniosek w odniesieniu do tego producenta‑eksportera. Tymczasem jak słusznie zaznaczyła Rada w motywie 8 zaskarżonego rozporządzenia (zob. również pkt 45 powyżej), jako że porozumienie antydumpingowe WTO z jednej strony pozwala członkom WTO nakładać cła, aby przeciwdziałać szkodliwemu dumpingowi, z drugiej jednak strony zostało zinterpretowane w sprawozdaniu organu apelacyjnego WTO jako niepozwalające na dokonywanie przeglądów przedsiębiorstw, w przypadku których w dochodzeniu pierwotnym nie stwierdzono dumpingu, rozporządzenie podstawowe należy więc interpretować jako pozwalające instytucjom Unii na wszczęcie postępowania na mocy art. 5 rozporządzenia podstawowego w przypadku takim, jak niniejszy.

85      W tym kontekście twierdzenie skarżącej, iż przedsiębiorstwo, które nie stosowało dumpingu przed zastosowaniem środków antydumpingowych, nie może stosować dumpingu, gdy staje się jedynym przedsiębiorstwem zwolnionym z cła, również nie może być zaakceptowane, albowiem opiera się na błędnym założeniu, iż przedsiębiorstwo korzystające z cła de minimis nigdy nie mogłoby stosować dumpingu po ustaleniu w stosunku do niego cła w stawce zerowej.

86      Takiemu twierdzeniu przeczy zresztą okoliczność, iż w rozpatrywanym przypadku, mimo że w ramach dochodzenia zakończonego wydaniem rozporządzenia nr 452/2007 (zwanego dalej „pierwszym dochodzeniem”) instytucje nie stwierdziły dumpingu ze strony skarżącej, w ramach niniejszego dochodzenia ustalono, że skarżąca prowadziła wywóz po cenach dumpingowych, przy czym skarżąca nie podważa istnienia dumpingu w ramach niniejszej skargi.

87      Z ogółu powyższych rozważań wynika, iż należy oddalić pierwszą część zarzutu pierwszego.

 W przedmiocie części drugiej, dotyczącej naruszenia art. 9 ust. 4–6 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej z prawem WTO

88      Skarżąca twierdzi, że art. 9 ust. 4–6 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej z prawem WTO nie pozwala nakładać cła antydumpingowego na przywóz pochodzący od jednego przedsiębiorstwa, lecz wymaga nałożenia cła na przywóz prowadzony przez wszystkie przedsiębiorstwa znajdujące się na terytorium jednego lub wielu państw.

89      Skarżąca, zapytana na rozprawie o zakres niniejszej części pierwszego zarzutu, stwierdziła, że jeżeli chodzi o rzekome naruszenie art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, zarzucane jest jedynie naruszenie drugiego zdania akapitu pierwszego tego przepisu.

90      Tytułem wstępu należy podkreślić, że w swych pismach skarżąca poprzestała na stwierdzeniu, iż z uwagi na to, że zaskarżone rozporządzenie nakładało cło antydumpingowe na przywóz produkowanych przez nią desek do prasowania, a nie cło indywidualne na każdego chińskiego producenta desek do prasownia lub cło rezydualne w stosunku do niektórych z nich, jest ono niezgodne z art. 9 ust. 4–6 rozporządzenia podstawowego.

91      Wbrew twierdzeniom skarżącej i w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 67 powyżej, należy stwierdzić, że z przepisów, na które się ona powołuje, nie wynika, iż Rada nie mogła nałożyć cła antydumpingowego na przywóz produktów jednego przedsiębiorstwa.

92      Przede wszystkim art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, przewidując, iż cło nakładane jest, gdy ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Wspólnoty wymaga interwencji, nie wprowadza żadnego wymogu w zakresie liczby przedsiębiorstw, w odniesieniu do których dokonano takiego ustalenia, i cło antydumpingowe powinno móc być nałożone.

93      Następnie jeżeli chodzi o obowiązek nałożony przez art. 9 ust. 5 akapit pierwszy zdanie drugie rozporządzenia podstawowego, mający na celu, by rozporządzenie nakładające cło określało wysokość cła dla każdego dostawcy lub, jeżeli jest to niewykonalne, dla danego państwa dostawcy, należy uznać, iż sformułowanie „każdy dostawca” oznacza każdego dostawcę, którego dotyczy postępowanie. Przepis ten nie wymaga więc, jak twierdzi to skarżąca, aby cło było nałożone na wszystkich dostawców z danego państwa trzeciego. Należy również zaznaczyć w tym względzie, iż taka wykładnia znajduje oparcie także w brzmieniu art. 9.2 porozumienia antydumpingowego, który wyraźnie odnosi się do okoliczności, iż „władze określą dostawcę lub dostawców danych produktów”.

94      Wreszcie art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego stanowi, że w przypadku gdy Komisja ograniczyła zakres badania zgodnie z art. 17, cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci tym dochodzeniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla stron w próbce. Należy jednak zauważyć, iż przepis ten nie został zastosowany w niniejszym przypadku i w konsekwencji jest nieistotny, jako że postępowanie wszczęte przez Komisję dotyczyło jedynie wywozu skarżącej, i że nie zostało nałożone żadne cło rezydualne. W każdym razie przepis ten nie zobowiązuje instytucji Unii, aby nakładały cła antydumpingowe jedynie na produkty wytworzone przez wszystkich producentów z danego kraju.

95      Z powyższego wynika, iż nie można stwierdzić żadnego naruszenia art. 9 ust. 4–6 rozporządzenia podstawowego i że w konsekwencji należy oddalić drugą część niniejszego zarzutu.

 W przedmiocie części trzeciej, dotyczącej naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

–       Uwagi wstępne

96      W ramach niniejszego zarzutu skarżąca przypomina utrwalone orzecznictwo sądów Unii, zgodnie z którym porozumienia WTO ze względu na ich charakter i systematykę zasadniczo nie znajdują się wśród przepisów, w świetle których sąd Unii dokonuje kontroli legalności aktów instytucji Unii. Jednakże w sytuacji, gdy Unia wyraziła zamiar wykonania szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach WTO lub gdy akt Unii wyraźnie odsyła do konkretnych przepisów porozumień WTO, sąd Unii ma za zadanie dokonać kontroli legalności tego aktu Unii w świetle przepisów WTO (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 30 września 2003 r. w sprawie C‑93/02 P Biret International przeciwko Radzie, Rec. s. I‑10497, pkt 52, 53; z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie C‑377/02 Van Parys, Zb.Orz. s. I‑1465, pkt 39, 40; z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C‑351/04 Ikea Wholesale, Zb.Orz. s. I‑7723, pkt 29, 30).

97      W ramach argumentu podniesionego tytułem głównym skarżąca twierdzi, że art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego nie ma na celu transpozycji postanowienia porozumienia antydumpingowego do prawa Unii. W konsekwencji sprawozdanie organu apelacyjnego WTO nie jest bezpośrednio skuteczne i nie może uzasadnić niezastosowania przez Komisję art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego z uwagi na niezgodność tego przepisu z tym sprawozdaniem i odmowy dokonania przeglądu zerowej stawki celnej zgodnie z tym przepisem, w sytuacji gdy dopuszczalny wniosek zostaje złożony przez przemysł Unii.

98      Postępując w ten sposób, instytucje Unii naruszyły orzecznictwo Trybunału, z którego wydaje się wynikać, „iż bezpośrednia skuteczność umów międzynarodowych, których stroną jest Unia, nie pozwala na niezastosowanie aktu prawa pochodnego Unii, gdy nie jest możliwa interpretacja tego aktu w sposób zgodny z postanowieniami konwencji”.

99      W ramach argumentu podniesionego tytułem ewentualnym skarżąca twierdzi, że art. 9 ust. 3 ostatnie zdanie rozporządzenia podstawowego nie wykonuje szczególnego obowiązku przyjętego w ramach WTO ani nie odsyła do konkretnego postanowienia porozumień WTO i nie jest zatem bezpośrednio skuteczny w prawie Unii.

100    Skarżąca zapytana na rozprawie o znaczenie dla niniejszej sprawy orzecznictwa przytoczonego w pkt 96 powyżej wskazała, że przywołała to orzecznictwo na poparcie swej argumentacji, wedle której sąd Unii musi zbadać, czy dokonywana przez instytucje Unii wykładnia rozporządzenia podstawowego jest zgodna z zobowiązaniami Unii w ramach prawa WTO.

101    Skarżąca sprecyzowała, że w ramach niniejszej części zarzutu oparła się na orzecznictwie sądu Unii, zgodnie z którym pierwszeństwo umów międzynarodowych zawartych przez Wspólnotę względem aktów prawa pochodnego Unii wymaga dokonywania wykładni aktów prawa pochodnego w miarę możliwości w zgodzie z tymi umowami.

102    W każdym razie należy podkreślić, że w niniejszej sprawie instytucje nie oparły się na jakiejkolwiek bezpośredniej skuteczności uregulowań WTO ani nawet na sprawozdaniu organu apelacyjnego WTO w celu podjęcia decyzji, by w rozpatrywanym przypadku nie poddawać skarżącej przeglądowi zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Z pkt 10 zawiadomienia o wszczęciu postępowania, z preambuły rozporządzenia nr 1241/2010 i z motywów 3 i 7 zaskarżonego rozporządzenia wynika, iż instytucje dokonały koniecznych zmian rozporządzenia nr 452/2007 w świetle sprawozdania organu apelacyjnego WTO, opierając się na rozporządzeniu nr 1515/2001.

103    Na argumenty skarżącej podniesione w niniejszej części pierwszego zarzutu należy odpowiedzieć w świetle uwag przedstawionych w pkt 96–102 powyżej.

–       W przedmiocie podniesionego tytułem głównym argumentu, iż art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wymaga, aby instytucje dokonały przeglądu zerowych stawek celnych producentów mających margines dumpingu de minimis zgodnie z art. 11 ust. 3 rzeczonego rozporządzenia

104    Skarżąca twierdzi, że art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego „wymaga” od instytucji, aby dokonały przeglądu zerowych stawek celnych producentów mających margines dumpingu de minimis zgodnie z art. 11 ust. 3 rzeczonego rozporządzenia.

105    W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że jak wyraźnie wynika z zawiadomienia o wszczęciu postępowania, Komisja wszczęła postępowanie w niniejszej sprawie zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego po tym, jak po przeprowadzeniu konsultacji z komitetem doradczym stwierdziła, że wniosek złożony w dniu 20 sierpnia 2009 r. przez trzech producentów Unii został złożony w imieniu przemysłu wspólnotowego i że istniały wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie postępowania (pkt 1 i 5 zawiadomienia o wszczęciu postępowania).

106    Ponadto to na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 1515/2001 Komisja postanowiła rozpocząć przegląd rozporządzenia nr 452/2007, w świetle sprawozdania organu apelacyjnego WTO (pkt 10 zawiadomienia o wszczęciu postępowania), a Rada przyjęła rozporządzenie nr 1241/2010, które wyłączyło skarżącą z zakresu stosowania rozporządzenia nr 452/2007.

107    W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia nr 1515/2001, jeżeli organ rozstrzygania sporów przyjmuje sprawozdanie w odniesieniu do środka niekwestionowanego, Rada może w zależności od przypadku odwołać lub wprowadzić zmiany do kwestionowanego środka albo przyjąć wszelkie pozostałe środki szczególne, które w tym okolicznościach uznaje się za właściwe, w celu wzięcia pod uwagę wykładni prawnych przedstawionych w tym sprawozdaniu. Zgodnie z motywem 5 wspomnianego rozporządzenia instytucje Unii mogą uznać za właściwe odwołanie, wprowadzenie zmian lub przyjęcie wszelkich innych środków szczególnych w odniesieniu do środków podjętych na mocy rozporządzenia podstawowego, w tym środków, które nie podlegają procedurze zarządzającej rozstrzyganiem sporów w ramach ustaleń w sprawie reguł i procedur zarządzających rozstrzyganiem sporów, lub przyjąć wszelkie pozostałe środki szczególne w celu wzięcia pod uwagę wykładni prawnych przedstawionych w sprawozdaniu przyjętym przez organ rozstrzygania sporów.

108    W drugiej kolejności, jak słusznie zaznaczyła skarżąca, wykładni aktów prawa Unii należy w miarę możliwości dokonywać w świetle prawa międzynarodowego, w szczególności jeżeli akty te mają na celu wykonanie porozumienia międzynarodowego zawartego przez Wspólnotę, jak ma to miejsce w przypadku rozporządzenia podstawowego przyjętego w celu wypełnienia zobowiązań wynikających z porozumienia antydumpingowego (zob. motyw 3 rozporządzenia podstawowego).

109    Pierwszeństwo porozumień międzynarodowych zawartych przez Wspólnotę przed aktami prawa pochodnego Unii wymaga dokonywania wykładni tych aktów w miarę możliwości w zgodzie z tymi porozumieniami (zob. podobnie wyroki Trybunału z dnia 10 września 1996 r. w sprawie C‑61/94 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. I‑3989, pkt 52; z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie C‑341/95 Bettati, Rec. s. I‑4355, pkt 20; z dnia 23 listopada 1999 r. w sprawie C‑149/96 Portugalia przeciwko Radzie, Rec. s. I‑8395, pkt 49; z dnia 9 stycznia 2003 r. w sprawie C‑76/00 P Petrotub i Republica, Rec. s. I‑79, pkt 56, 57; wyrok Sądu z dnia 28 października 2004 r. w sprawie T‑35/01 Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑3663, pkt 138).

110    W niniejszej sprawie należy stwierdzić, iż wykładnia art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego dokonana przez instytucje była w rozpatrywanym przypadku zgodna z wnioskami sprawozdania organu apelacyjnego WTO. W tym zakresie należy zauważyć, że art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przewiduje zwykłą możliwość, a nie obowiązek przeprowadzenia przez instytucje przeglądu, w sytuacji gdy stwierdzono, że eksporter ma margines dumpingu de minimis.

111    Z brzmienia tego przepisu wynika bowiem, że czynności proceduralne zostają natychmiast zakończone w stosunku do indywidualnych eksporterów w przypadku stwierdzenia podczas dochodzenia marginesu dumpingu de minimis, „jednakże zostaje zakończone jedynie postępowanie [dochodzenie] w stosunku do indywidualnych eksporterów, dla których margines wynosi poniżej 2%, którzy jednak nadal są objęci pozostałymi czynnościami i mogą zostać objęci kolejnym przeglądem”.

112    W tym względzie użycie słowa „móc” wskazuje, że instytucje mają możliwość, a nie obowiązek objęcia producenta, który miał margines dumpingu de minimis, ponownym dochodzeniem przy dokonywaniu przeglądu. Należy zatem uznać, że przepis ten przyznaje instytucjom zakres swobody co do decyzji o przeprowadzaniu nowego dochodzenia w stosunku do indywidualnych eksporterów, których margines dumpingu wynosi mniej niż 2% w ramach przeglądu. Skarżąca nie może zatem utrzymywać, że instytucje celowo zignorowały art. 9 ust. 3 ostatnie zdanie rozporządzenia podstawowego, jako że przepis ten nie zobowiązuje instytucji do przeprowadzenia przeglądu w sytuacji, gdy eksporterowi przyznano margines dumpingu de minimis.

113    W świetle powyższych uwag i wniosku organu apelacyjnego znajdującego się w pkt 305 sprawozdania organu apelacyjnego WTO, zgodnie z którym eksporterzy, których margines dumpingu nie przekracza progu de minimis, nie mogą być objęci przeglądami administracyjnymi lub przeglądami ze względu na zmienione okoliczności faktyczne, należy uznać, że w niniejszej sprawie, nie naruszając rozporządzenia podstawowego, instytucje skorzystały z przyznanej im w art. 9 ust. 3 ostatnie zdanie możliwości nieobejmowania skarżącej postępowaniem przeglądowym przewidzianym w art. 11 tegoż rozporządzenia i objęły ją ponownym dochodzeniem zgodnie z art. 5 wspomnianego rozporządzenia.

114    Należy zatem uznać, że instytucje, zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, miały możliwość nieobejmowania skarżącej postępowaniem przeglądowym.

115    W trzeciej kolejności, w odniesieniu do twierdzeń skarżącej, iż przeprowadzenie nowego postępowania aniżeli raczej przeglądu miało dla niej istotne konsekwencje, wystarczy stwierdzić, że nawet zakładając, iż takie konsekwencje wystąpiły, skarżąca nie wykazała jakiejkolwiek bezprawności czynności instytucji, z uwagi na co argumentu tego nie można uwzględnić.

116    Z powyższych rozważań wynika, iż należy oddalić główny argument skarżącej.

–       W przedmiocie argumentu podniesionego tytułem ewentualnym, dotyczącego tego, iż Komisja dokonała de facto przeglądu zerowej stawki celnej skarżącej z naruszeniem art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej ze sprawozdaniem organu apelacyjnego WTO.

117    Skarżąca twierdzi, że Komisja dokonała de facto przeglądu zerowej stawki celnej skarżącej z naruszeniem art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej ze sprawozdaniem organu apelacyjnego WTO. Tym samym instytucje Unii usiłowały w rzeczywistości zanegować skutki tego sprawozdania.

118    Dla celów wykazania, że Komisja dokonała de facto takiego przeglądu, skarżąca podnosi po pierwsze, odnosząc się do drugiego zarzutu, że jakkolwiek Komisja wskazała w pkt 5.1 zawiadomienia o wszczęciu postępowania, iż ustalone w nim zostanie, czy pochodzący z Chin i produkowany przez skarżącą produkt, którego dotyczy postępowanie, jest przedmiotem dumpingu i czy dumping ten przyczynia się do szkody, to nie przeprowadziła ona takiej analizy. Podczas bowiem gdy okres objęty dochodzeniem rozciągał się od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r., Komisja nie dokonała analizy szkód poniesionych przez przemysł Unii w tym okresie, lecz poprzestała na powtórzeniu wniosków ze swego pierwszego dochodzenia, w ramach którego ustalono istnienie szkody w 2007 r., oraz na zbadaniu, czy przywóz omawianego produktu wytwarzanego przez skarżącą mógł przyczynić się do szkody.

119    Należy przypomnieć, że ustalenie szkody w następstwie wszczęcia postępowania wymaga zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wykazania „istnienia istotnej szkody dla przemysłu wspólnotowego, zagrożenia istotną szkodą dla przemysłu wspólnotowego lub istotnego opóźnienia powstawania takiego przemysłu […]”, podczas gdy art. 11 ust. 3 rozporządzenia poświęcony przeglądom okresowym przewiduje, że podczas takiego przeglądu „Komisja może między innymi rozważyć, czy okoliczności związane z dumpingiem i szkodą uległy istotnej zmianie albo czy istniejące środki przynoszą zamierzone skutki w usuwaniu szkody poprzednio ustalonej”.

120    W niniejszej sprawie w motywach 58–61 zaskarżonego rozporządzenia Rada podkreśliła specyfikę niniejszego dochodzenia, ze względu na którą w rozpatrywanym przypadku nie było możliwe przeprowadzenie zwykłej pełnej analizy szkody. Po pierwsze Rada wskazała, że pełna analiza szkody została przeprowadzona w ramach pierwszego dochodzenia. Po drugie Rada zaznaczyła, że podczas tego dochodzenia Komisja ustaliła, że dumpingowy przywóz desek do prasownia pochodzących zwłaszcza z Chin, z wyjątkiem jedynie desek do prasowania produkowanych przez skarżącą, wyrządził istotną szkodę przemysłowi Unii. Po trzecie Rada podkreśliła, że w okresie objętym dochodzeniem zastosowanie do tego przywozu (z wyłączeniem przywozu skarżącej) miały cła antydumpingowe i że w konsekwencji przemysł był chroniony przed szkodliwymi skutkami tegoż przywozu. Rada wskazała zatem, że wypracowane zostało szczególne, dostosowane do specyfiki dochodzenia podejście, zgodnie z którym instytucje oparły się na pewnych wskaźnikach szkody.

121    Owe wskaźniki szkody obejmowały stan przywozu skarżącej, wielkość przywozu po cenach dumpingowych, udział w rynku przywozu po cenach dumpingowych, podcięcie cenowe, okoliczność, że ceny przemysłu Unii zostały uznane ogólnie za przynoszące straty w okresie objętym dochodzeniem, podobnie jak wszystkie informacje dostarczone przez przemysł Unii wskazujące, że wywóz skarżącej do Unii wyrządził jej szkodę (motywy 71–76 zaskarżonego rozporządzenia).

122    Bez potrzeby wypowiadania się w ramach niniejszej części co do trafności wskaźników szkody przyjętych przez instytucje należy stwierdzić, że w świetle względów przypomnianych w pkt 120 i 121 powyżej, wbrew twierdzeniom skarżącej Komisja nie poprzestała w niniejszej skardze na badaniu, czy okoliczności dotyczące dumpingu i szkoda uległy istotnym zmianom lub czy istniejące środki spowodowały oczekiwane skutki i usunęły wcześniej stwierdzoną szkodę. Z motywu 76 zaskarżonego rozporządzenia wynika natomiast, że Rada faktycznie stwierdziła, iż przemysł Unii poniósł szkodę wyrządzoną przez produkty sprzedawane przez skarżącą po cenach dumpingowych na rynku Unii.

123    Tym samym Rada słusznie wskazała w motywie 90 zaskarżonego rozporządzenia, iż przeprowadzona analiza szkody nie ograniczała się do potwierdzenia szkody stwierdzonej w pierwszym dochodzeniu. Wręcz przeciwnie, w owej analizie szkody położono nacisk na rzeczywiście szkodliwe skutki, które wynikają dla przemysłu Unii z przywozu po cenach dumpingowych prowadzonego przez skarżącą po rzeczonym dochodzeniu, biorąc jednocześnie pod uwagę, iż zwykła analiza szkody nie była w tym przypadku możliwa.

124    Po drugie skarżąca podnosi, że nałożone w zaskarżonym rozporządzeniu cło wygasa w tym samym czasie co cła nałożone w rozporządzeniu nr 452/2007 w stosunku do chińskich producentów, podczas gdy wydaje się, że pięcioletni termin przewidziany w art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego jest okresem bezwzględnie wiążącym. Argument ten należy jednak również odrzucić.

125    Należy bowiem zaznaczyć, że zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia podstawowego środek antydumpingowy pozostaje w mocy jedynie w okresie i w zakresie niezbędnym do przeciwdziałania dumpingowi, który powoduje szkodę. Według art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego „ostateczny środek antydumpingowy wygasa pięć lat po jego wprowadzeniu”. W tym względzie należy stwierdzić, iż Radzie przysługuje swoboda oceny w odniesieniu do ostatecznych środków antydumpingowych, jeżeli ze względu na szczególne okoliczności takie ograniczenie stanowi najlepszy sposób uwzględnienia rozbieżnych interesów stron postępowania i utrzymania równowagi pomiędzy tymi interesami, której ustanowienie ma na celu rozporządzenie podstawowe (zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 8 lipca 1998 r. w sprawie T‑232/95 Cecom przeciwko Radzie, Rec. s. II‑2679, pkt 46).

126    Instytucje mogły zatem słusznie uznać w motywie 90 zaskarżonego rozporządzenia, że choć skarżąca nie powinna czerpać żadnych korzyści z faktu, że po pierwszym dochodzeniu zaczęła stosować dumping, przedsiębiorstwo to nie powinno jednak być narażone na nieuzasadnione negatywne skutki. Według Rady gdyby w przypadku rozporządzenia nr 452/2007 nie złożono wniosku o przegląd w związku z wygaśnięciem środków, przejawem dyskryminacji byłoby nieprzerwane stosowanie cła wobec skarżącej po wygaśnięciu tego rozporządzenia.

127    W świetle szczególnych okoliczności niniejszej sprawy, związanych zwłaszcza z tym, że przemysł Unii był już częściowo chroniony poprzez nałożenie ceł antydumpingowych na mocy rozporządzenia nr 452/2007 i że należało ograniczyć czas trwania nałożonych w zaskarżonym rozporządzeniu środków do wygaśnięcia środków antydumpingowych nałożonych w rozporządzeniu nr 452/2007, po to by uniknąć wszelkiej ewentualnej dyskryminacji skarżącej i producentów podlegających rzeczonemu rozporządzeniu i umożliwić w razie potrzeby jednoczesny przegląd środków nałożonych w rozporządzeniu nr 452/2007 i w zaskarżonym rozporządzeniu, należy stwierdzić, iż argument oparty na czasie trwania środków antydumpingowych ustanowionych w zaskarżonym rozporządzeniu nie pozwala wykazać, iż w niniejszej sprawie przeprowadzony został de facto przegląd zerowej stawki cła antydumpingowego skarżącej.

128    Po trzecie skarżąca twierdzi, że padła ofiarą „zajadłości” instytucji, których oczywistym celem było zniesienie zerowej stawki celnej, z jakiej korzystała na mocy informacji przedłożonych w pierwszym dochodzeniu, a które nie były nigdy zakwestionowane.

129    Należy uznać, że argument skarżącej ma na celu wykazanie nadużycia władzy przez instytucje.

130    Argument ten należy jednak odrzucić. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że decyzja lub akt Unii są dotknięte wadą nadużycia władzy jedynie, jeżeli z obiektywnych, właściwych dla danej sprawy i spójnych przesłanek wynika, że został on przyjęty w celu innym niż wskazany (wyrok Trybunału z dnia 11 lipca 1990 r. w sprawie C‑323/88 Sermes, Rec. s. I‑3027, pkt 33; wyroki Sądu: z dnia 18 września 1995 r. w sprawie T‑167/94 Nölle przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. II‑2589, pkt 66; z dnia 15 października 1998 r. w sprawie T‑2/95 Industrie des poudres sphériques przeciwko Radzie, Rec. s. II‑3939, pkt 376). Tymczasem skarżąca nie dostarczyła takich przesłanek.

131    W świetle powyższych rozważań należy oddalić niniejszą część zarzutu jak też zarzut w całości.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 3 ust. 2, 3 i 5 rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że cło antydumpingowe zostało nałożone bez ustalenia, że przemysł Unii poniósł szkodę w okresie objętym dochodzeniem

132    W swym drugim zarzucie skarżąca twierdzi, iż cła antydumpingowe zostały nałożone w niniejszej sprawie bez ustalenia, że przemysł Unii poniósł szkodę w okresie objętym dochodzeniem, z naruszeniem art. 3 ust. 2, 3 i 5 rozporządzenia podstawowego.

133    Skarżąca utrzymuje w tym zakresie, że art. 3 rozporządzenia podstawowego rozumiany zgodnie z art. 3.1 i 3.4 porozumienia antydumpingowego, interpretowany w ten sposób przez organ apelacyjny organu rozstrzygania sporów WTO i przez Trybunał, wymaga dokonania w ramach każdego dochodzenia oceny wszystkich istotnych czynników i wskaźników ekonomicznych. Tym samym przepis ten wymaga od instytucji, aby dokonały przynajmniej analizy wpływu szesnastu czynników i wskaźników wymienionych w art. 3.4 porozumienia antydumpingowego WTO i dodatkowo szczególnego czynnika wskazanego w art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Tymczasem w niniejszej sprawie analiza szkody była ograniczona do niektórych wskaźników dotyczących jedynie zmian produktów skarżącej w odniesieniu do udziału w rynku i cen, bez żadnej analizy czynników i wskaźników dotyczących stanu przemysłu Unii, do których to Rada w całości odniosła się we wnioskach z pierwszego dochodzenia.

134    Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a dokładniej w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 4 października 1983 r. w sprawie 191/82 Fediol przeciwko Komisji, Rec. s. 2913, pkt 26; ww. w pkt 96 wyrok Trybunału w sprawie Ikea Wholesale, pkt 40; wyrok Trybunału z dnia 3 września 2009 r. w sprawie C‑535/06 P Moser Baer India przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑7051, pkt 85).

135    Ponadto według utrwalonego orzecznictwa ustalenie szkody wymaga oceny złożonych zagadnień gospodarczych. Przy dokonywaniu tej oceny instytucje wspólnotowe dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania (wyrok Trybunału z dnia 7 maja 1991 r. w sprawie C‑69/89 Nakajima przeciwko Radzie, Rec. s. I‑2069, pkt 86; wyroki Sądu z dnia 28 września 1995 r. w sprawie T‑164/94 Ferchimex przeciwko Radzie, Rec. s. II‑2681, pkt 131; z dnia 14 marca 2007 r. w sprawie T‑107/04 Aluminium Silicon Mill Products przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑669, pkt 43).

136    Kontrola dokonywana przez sąd Unii musi ograniczyć się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (ww. w pkt 135 wyrok Sądu w sprawie Tribunal Ferchimex przeciwko Radzie, pkt 67; wyrok Sądu z dnia 28 października 1999 r. w sprawie T‑210/95 EFMA przeciwko Radzie, Rec. s. II‑3291, pkt 57; ww. w pkt 135 wyrok w sprawie Aluminium Silicon Mill Products przeciwko Radzie, pkt 43).

137    Co więcej, na skarżącej ciąży obowiązek przedstawienia dowodów pozwalających Sądowi na stwierdzenie, że Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie przy badaniu szkody (zob. ww. w pkt 109 wyrok Sądu w sprawie Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, pkt 119; wyrok Sądu z dnia 4 października 2006 r. w sprawie T‑300/03 Moser Baer India przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑3911, pkt 140 i przytoczone tam orzecznictwo).

138    Jak przypomniał Trybunał w swym ww. w pkt 96 wyroku w sprawie Ikea Wholesale (pkt 61, 62), art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nadaje organom Unii uprawnienia dyskrecjonalne w ramach badania i oceny różnych wspomnianych w nim wskaźników. Ponadto przepis ten wymaga jedynie zbadania „istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników oddziałujących na stan […] przemysłu [Unii]”.

139    To zatem przy wykonywaniu swobody uznania instytucje są zobowiązane dokonać analizy powyższych czynników i uwzględnić wśród elementów oceny wymienionych w tym celu we wspomnianym przepisie te, które uważają za istotne w każdym przypadku (wyrok Trybunału z dnia 10 marca 1992 r. w sprawie C‑179/87 Sharp Corporation przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1635, pkt 46).

140    Jako że bezsporne jest, iż w zaskarżonym rozporządzeniu instytucje nie zbadały wszystkich czynników wskazanych w art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, należy ustalić, czy w niniejszej sprawie, jak twierdzi skarżąca, instytucje popełniły oczywisty błąd w ocenie, badając jedynie czynniki i wskaźniki gospodarcze, które uznały za istotne w rozpatrywanym przypadku, a które oddziałują na stan przemysłu Unii.

141    Tytułem wstępu należy zaznaczyć, że w ramach niniejszego zarzutu skarżąca nie kwestionuje istotnego charakteru czynników i wskaźników gospodarczych, które zostały uwzględnione przez instytucje podczas oceny szkody poniesionej przez przemysł Unii, ani ich analizy dokonanej przez Komisję, która wynika z motywów 58–75 zaskarżonego rozporządzenia. Skarżąca nie kwestionuje również zawartego w motywie 76 wniosku instytucji, zgodnie z którym przemysł Unii poniósł szkodę wynikającą z ilości produktów sprzedawanych przez skarżącą po cenach dumpingowych na rynku Unii, który w przeciwnym przypadku mógł być zaopatrywany przez przemysł unijny.

142    Skarżąca podnosi jedynie, że po pierwsze instytucje Unii nie przeprowadziły analizy wszystkich czynników i wskaźników wspomnianych w art. 3.4 porozumienia antydumpingowego i art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, a po drugie, że Rada w całości odniosła się do wniosków z pierwszego dochodzenia przy badaniu czynników i wskaźników dotyczących stanu przemysłu Unii, mimo że w rzeczonym dochodzeniu stwierdzono, iż skarżąca nie stosowała dumpingu.

143    Jakkolwiek w ramach niniejszego dochodzenia jest bezsporne, że Komisja nie przeprowadziła – jak uczyniła to w ramach pierwszego dochodzenia – badania wszystkich czynników i wskaźników dotyczących stanu przemysłu Unii [motywy 94–107 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1620/2006 z dnia 30 października 2006 r. nakładającego tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz desek do prasowania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Ukrainy (Dz.U. L 300, s. 13) i motywy 44–47 rozporządzenia nr 452/2007], to nie można z tego wnioskować, że w ramach niniejszej sprawy instytucje nie dokonały badania samych istotnych okoliczności w rozumieniu orzecznictwa wspomnianego w pkt 138 i 139 powyżej.

144    Jak podkreślono w motywie 61 zaskarżonego rozporządzenia, Komisja zbadała po pierwsze rozwój przywozu po cenach dumpingowych desek do prasowania produkowanych przez skarżącą, po drugie czy przywóz ten był dokonywany po cenach podcinających ceny sprzedaży przemysłu unijnego oraz jaka była rentowność cen przemysłu unijnego i po trzecie wszystkie informacje dostarczone przez przemysł unijny wskazujące, że wywóz skarżącej do Unii wyrządził mu szkody, na przykład dotyczące utraty klientów przez przemysł unijny, zamówień składanych w tym przedsiębiorstwie oraz rentowności ich sprzedaży w Unii w okresie objętym dochodzeniem.

145    Jeżeli chodzi w szczególności o przeprowadzoną przez Komisję analizę stanu przemysłu Unii, Rada uznała w motywach 70–72 zaskarżonego rozporządzenia, że po pierwsze przemysł unijny stracił na rzecz skarżącej dużą liczbę zamówień od swoich klientów i po drugie, że w stosunku do okresu objętego pierwszym dochodzeniem znacząco spadła sprzedaż wielu producentów klientom z Unii, podczas gdy sprzedaż skarżącej tym klientom znacząco wzrosła w okresie objętym obecnym dochodzeniem. Skarżąca nie kwestionuje istotnego charakteru wspomnianych czynników i wskaźników szkody.

146    Wbrew twierdzeniom skarżącej, instytucje Unii nie zignorowały okoliczności, iż nie stwierdziły stosowania przez nią dumpingu w ramach pierwszego dochodzenia. Wręcz przeciwnie, w należyty sposób uwzględniły wnioski i skutki rozporządzenia nr 452/2007 w celu zbadania jedynie mających istotny wpływ dla niniejszej sprawy wskaźników szkody.

147    W tym względzie należy przypomnieć, że jak zaznaczono już w ramach pierwszego zarzutu (zob. pkt 120 powyżej), z motywów 58–61 zaskarżonego rozporządzenia wynika, iż Rada odniosła się do wniosków z pierwszego dochodzenia w celu wyjaśnienia, że ponieważ przemysł unijny był już chroniony przed szkodliwymi skutkami przywozu desek do prasowania z Chin i Ukrainy z wyjątkiem przywozu skarżącej, w rozpatrywanym przypadku w okresie objętym dochodzeniem niemożliwe było przeprowadzenie zwykłej pełnej analizy szkody, z uwagi na co opracowano szczególne podejście, dostosowane do specyfiki niniejszego dochodzenia, zgodnie z którym instytucje skupiły się na pewnych wskaźnikach szkody. Ponadto Komisja oparła się na pewnych danych zebranych przez Komisję podczas pierwszego dochodzenia w celu ustalenia, czy niektórzy ważni klienci przemysłu Unii zmienili dostawcę, kupując więcej produktów od skarżącej i mniej od przemysłu unijnego niż wcześniej (motywy 70–72 zaskarżonego rozporządzenia).

148    W motywie 96 zaskarżonego rozporządzenia Rada wskazała, nie popełniając zatem oczywistego błędu w ocenie, iż ponowna analiza tych czynników byłaby bezcelowa, ponieważ – nawet zakładając, że wszystkie z tych czynników miałyby obecnie wartość dodatnią – wynikałoby to (przynajmniej częściowo) z faktu, że przemysł unijny jest już obecnie chroniony przed wszelkim przywozem po cenach dumpingowych z Chin i Ukrainy (z wyjątkiem przywozu skarżącej).

149    Jako że z wcześniejszych rozważań wynika, iż Rada słusznie zbadała jedynie istotne czynniki w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 138–139 powyżej, argument skarżącej, zgodnie z którym stwierdzenie znajdujące się w motywie 96 zaskarżonego rozporządzenia (zob. pkt 148 powyżej) stanowi „przyznanie okoliczności faktycznej, że jeżeli Komisja dokonałaby analizy wszystkich czynników i wskaźników, wszystkie te czynniki miałyby wartość dodatnią, ponieważ przemysł Unii był już chroniony przez obowiązujące cła”, należy oddalić jako bezskuteczny.

150    W świetle powyższych rozważań należy oddalić niniejszy zarzut.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że po pierwsze decyzja, by nie przyznawać skarżącej MET, została podjęta w oparciu o to, co Komisja wiedziała o wpływie tego rodzaju odmowy na margines dumpingu, a po drugie naruszenia przepisów dotyczących ciężaru dowodu i zasady dobrej administracji

151    W ramach swego trzeciego zarzutu skarżąca podnosi, że decyzja, by nie przyznawać jej MET, jest sprzeczna z prawem Unii. W ramach pierwszej części zarzutu skarżąca twierdzi, że decyzja odmowna w przedmiocie jej wniosku o MET została podjęta w oparciu o to, co Komisja wiedziała o wpływie tego rodzaju odmowy na jej margines dumpingu. W drugiej części zarzutu skarżąca twierdzi, iż nałożony na nią ciężar dowodu jest nadmierny i narusza ogólne zasady prawa Unii.

 W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej tego, iż decyzja, by nie przyznawać skarżącej MET, została podjęta w oparciu o to, co Komisja wiedziała o wpływie tego rodzaju odmowy na margines dumpingu skarżącej z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego

152    Skarżąca utrzymuje, że decyzja Komisji, by nie przyznawać jej MET, została podjęta w oparciu o to, co Komisja wiedziała o wpływie tego rodzaju odmowy na margines dumpingu z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Sąd w jego wyrokach: z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie T‑138/02 Nanjing Metalink przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑4347, pkt 43, 44; z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie T‑299/05 Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑565, pkt 128, 138. Skarżąca twierdzi również, że instytucje naruszyły „w bardziej ogólny sposób jej prawo do obrony”.

153    Tytułem wstępu, w odniesieniu do rzekomego naruszenia prawa do obrony skarżącej, należy przypomnieć, iż na mocy art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 44 ust. 1 regulaminu postępowania przed Sądem skarga musi zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Przedstawienie zarzutów, o którym mowa, winno być wystarczająco jasne i precyzyjne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi, ewentualnie także bez jakichkolwiek informacji dodatkowych. Skarga powinna z tego względu wyjaśniać, na czym polega zarzut, na którym się opiera, skutkiem czego wyłącznie jego abstrakcyjne sformułowanie nie spełnia wymogów regulaminu postępowania (wyroki Sądu: z dnia 12 stycznia 1995 r. w sprawie T‑102/92 Viho przeciwko Komisji, Rec. s. II‑17, pkt 68; z dnia 14 maja 1998 r. w sprawie T‑352/94 Mo och Domsjö przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1989 pkt 333; z dnia 12 października 2011 r. w sprawie T‑224/10 Association belge des consommateurs test‑achats przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑7177, pkt 71). Jako że skarżąca w żaden sposób nie wyjaśniła swego zarzutu dotyczącego naruszenia jej prawa do obrony, zarzut ten należy uznać za niedopuszczalny.

154    Jeżeli chodzi o naruszenie art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego, skarżąca twierdzi, że z ww. w pkt 152 wyroków: w sprawie Nanjing Metalink przeciwko Radzie oraz Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie wynika, iż do naruszenia przewidzianego przez ten przepis przepisu dochodzi każdorazowo, gdy Komisja podejmuje decyzję o odmowie przyznania MET, w chwili gdy posiada już informacje umożliwiające jej obliczenie marginesu dumpingu danego producenta, w sytuacji gdy MET zostaje przyznany lub nie.

155    Skarżąca, zapytana podczas rozprawy o zakres jej argumentacji, sprecyzowała, że art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego w wykładni dokonanej przez Sąd w wyrokach przytoczonych w pkt 152 powyżej oraz w jego wyroku z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie T‑274/07 Zhejiang Harmonic Hardware Products przeciwko Radzie, niepublikowanym w Zbiorze, pkt 37, zapewnia ochronę przed arbitralnym działaniem Komisji, uniemożliwiając jej podejmowanie decyzji w sprawie wniosku przedsiębiorstwa o MET na podstawie posiadanej przez nią wiedzy o wpływie takiej decyzji na margines dumpingu tego przedsiębiorstwa.

156    Przesłanki te zostały w praktyce spełnione, gdy Komisja zażądała i otrzymała od zainteresowanego producenta odpowiedź na sekcje kwestionariusza antydumpingowego dotyczące krajowej sprzedaży oraz jego kosztów i otrzymała również te informacje ze strony przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstw w państwie analogicznym lub gdy Komisja w jakikolwiek inny sposób dowiedziała się, że wartość normalna na analogicznym rynku była wyższa niż w Chinach.

157    Tymczasem w niniejszej sprawie Komisja mogła była obliczyć margines dumpingu skarżącej w dniu 18 grudnia 2009 r., w którym to dniu Komisja otrzymała odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy od producentów z Unii, z uwagi na co powinna zostać stwierdzona nieważność zaskarżonego rozporządzenia, ponieważ decyzja w przedmiocie tego, czy skarżąca mogła korzystać z MET, mogła być odmienna, gdyby Komisja nie posiadała tych informacji.

158    Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego w dochodzeniach antydumpingowych dotyczących przywozu z Chin normalną wartość ustala się zgodnie z ust. 1–6, jeżeli zostanie wykazane, na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków producenta lub producentów, w stosunku do których toczy się dochodzenie, oraz zgodnie z kryteriami i procedurami określonymi w lit. c), że warunki gospodarki rynkowej przeważają w przypadku tego producenta lub tych producentów w odniesieniu do produkcji oraz sprzedaży rozpatrywanego produktu podobnego.

159    Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego „ustalenia, czy producent spełnia wyżej wymienione kryteria, dokonuje się w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia postępowania [dochodzenia], po przeprowadzeniu szczególnych konsultacji z komitetem doradczym oraz po umożliwieniu przedsiębiorstwom wspólnotowym przedstawienia uwag. Ustalenie takie pozostaje w mocy w trakcie całego postępowania [dochodzenia]”.

160    W świetle przywołanych przez skarżącą wyroków przytoczonych w pkt 152 i 155 powyżej po pierwsze nie można uznać, że każde przekroczenie terminu przewidzianego w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego powinno automatycznie prowadzić do stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady ustanawiającego ostateczne cła antydumpingowe, którego proces przyjmowania obejmuje omawiany termin. Jak bowiem zaznaczył Sąd w ww. w pkt 152 wyroku w sprawie Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie (pkt 138, 139), przekroczenie terminu przewidzianego w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego może skutkować nieważnością całości lub części aktu, którego proces przyjmowania obejmuje omawiany termin tylko wtedy, gdy skarżąca wykaże, iż w braku takiego przekroczenia terminu Rada mogła wydać rozporządzenie o innej treści, bardziej korzystne dla jej interesów aniżeli zaskarżone rozporządzenie.

161    Po drugie skarżąca nie może oprzeć się na ratio legis art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego wskazanym przez Sąd w wyrokach wspomnianych w pkt 152 i 155 powyżej, aby twierdzić, że przewidziany przez ten przepis termin jest niedochowany każdorazowo, gdy Komisja podejmuje decyzję o odmowie przyznania MET, w chwili gdy posiada już informacje pozwalające jej obliczyć marginesu dumpingu danego producenta, i w konsekwencji o niestosowaniu samego przepisu, zgodnie z którego brzmieniem Komisji przysługuje termin trzech miesięcy w celu rozstrzygnięcia w przedmiocie przekazanych jej wniosków o przyznanie MET.

162    W tym względzie należy przede wszystkim zaznaczyć, że w odpowiedzi na szczególny argument strony skarżącej w niniejszej sprawie, zgodnie z którym art. 2 ust. 7 lit. c) ostatnie zdanie rozporządzenia podstawowego przewiduje bez wyjątku, że rozwiązanie przyjęte w odniesieniu do MET obowiązuje w ciągu całego dochodzenia, Sąd podkreślił w ww. w pkt 152 wyroku w sprawie Nanjing Metalink (pkt 44), że art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego sprzeciwia się temu, by instytucje dokonywały ponownej oceny informacji, którymi dysponowały podczas wstępnego ustalenia MET, i że przepis ten ma na celu zapewnienie zwłaszcza, aby ustalenia tego, czy dany producent działa w warunkach gospodarki rynkowej, nie dokonywano, kierując się jego wpływem na obliczenie marginesu dumpingu. Argument strony skarżącej został jednak oddalony, gdyż czynnikiem, który przeważył w rozumowaniu Sądu, było to, iż decyzja w sprawie przyznania MET, która przestała odzwierciedlać sytuację danego producenta, nie powinna być utrzymana w mocy (ww. w pkt 152 wyrok w sprawie Nanjing Metalink przeciwko Radzie, pkt 45–47).

163    Następnie w ww. w pkt 152 wyroku w sprawie Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie (pkt 128) Sąd odniósł się do ratio legis powyższego przepisu jedynie w celu ustalenia, że skuteczność (effet utile) tego terminu nie byłaby kwestionowana, gdyby w okresie pomiędzy wygaśnięciem terminu trzymiesięcznego a decyzją w sprawie MET oraz w świetle okoliczności sprawy należało stwierdzić, że przedsiębiorstwa wnoszące o przyznanie MET uniemożliwiły Komisji zorientowanie się, jaki wpływ mogłaby mieć jej decyzja w sprawie MET na obliczenie marginesu dumpingu.

164    Wreszcie w ww. w pkt 155 wyroku w sprawie Zhejiang Harmonic Hardware Products przeciwko Radzie (pkt 37) Trybunał przywołał ratio legis art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego, przypominając, że przepis ten nie sprzeciwia się temu, aby przyznanie MET nie zostało utrzymane, gdy zmiana sytuacji faktycznej, na której podstawie przyznano ten status, nie pozwala dłużej uważać, że dany producent działa w warunkach gospodarki rynkowej, lub gdyby doprowadziło to Komisję do zaproponowania Radzie ostatecznych środków utrwalających błąd popełniony na niekorzyść danego przedsiębiorstwa przy początkowej ocenie materialnych kryteriów wskazanych w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy rzeczonego rozporządzenia.

165    Z powyższego wynika, że wbrew twierdzeniom skarżącej w ww. w pkt 152 wyrokach w sprawie Nanjing Metalink przeciwko Radzie oraz w sprawie Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie oraz ww. w pkt 155 wyroku w sprawie Zhejiang Harmonic Hardware Products przeciwko Radzie Sąd nie orzekł, iż ratio legis art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego uzasadniał stwierdzenie nieważności rozporządzenia ustanawiającego ostateczne cła antydumpingowe w stosunku do przedsiębiorstwa każdorazowo, gdy Komisja mogła znać wpływ decyzji w sprawie przyznania MET na obliczanie marginesu dumpingu tego przedsiębiorstwa, i tylko z tego względu, że Komisja wiedziała o tym w momencie podjęcia decyzji w sprawie przyznania MET. Należy zaznaczyć, że tak jak zauważyła Rada, brak jest bezpośredniego związku pomiędzy trzymiesięcznym terminem, o którym mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego, i ewentualną znajomością przez Komisję wpływu decyzji w sprawie przyznania MET na margines dumpingu przedsiębiorstwa. Ponadto rozporządzenie podstawowe nie wymaga, aby decyzja w sprawie przyznania MET została wydana w momencie, gdy Komisji nie były znane informacje pozwalające jej na poznanie wpływu decyzji w sprawie przyznania statusu MET na margines dumpingu przedsiębiorstwa. W tym względzie nie można wykluczyć, że nawet przy braku jakiegokolwiek przekroczenia tego terminu podczas wydawania decyzji w sprawie MET Komisja mogła podjąć taką decyzję, chociaż posiadała już informacje pozwalające jej na obliczenie jej wpływu na margines dumpingu danego przedsiębiorstwa.

166    W każdym razie z wyroku Trybunału z dnia 1 października 2009 r. w sprawie C‑141/08 P Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑9147, wynika, że w oparciu o zasady praworządności i dobrej administracji i z zastrzeżeniem poszanowania gwarancji proceduralnych przewidzianych w rozporządzeniu podstawowym Trybunał uprzywilejowuje prawidłowe stosowanie materialnych kryteriów określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w stosunku do wymogu niezmienności decyzji w sprawie przyznania MET lub braku znajomości wpływu decyzji w sprawie przyznania MET na margines dumpingu przedsiębiorstwa przy wydawaniu takiej decyzji. Jak bowiem przypomniał Sąd w ww. w pkt 155 wyroku w sprawie Zhejiang Harmonic Hardware Products przeciwko Radzie (pkt 39), Trybunał uznał bowiem w tym wyroku, że w świetle zasad praworządności i dobrej administracji wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego nie można dokonywać w sposób zobowiązujący Komisję do przedstawienia Radzie projektu środków ostatecznych, które utrwalałyby, na niekorzyść zainteresowanego przedsiębiorstwa, błąd w pierwotnej ocenie kryteriów materialnoprawnych ustanowionych w tym przepisie. Tak więc w przypadku gdy Komisja stwierdzi w toku dochodzenia, odmiennie niż w jej pierwotnej ocenie, że przedsiębiorstwo spełnia kryteria wskazane w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, zobowiązana jest do wyciągnięcia z tego odpowiednich konsekwencji, zapewniając poszanowanie przewidzianych rozporządzeniem podstawowym gwarancji proceduralnych. Tak więc w przypadku gdy Komisja stwierdzi w toku dochodzenia, odmiennie niż w jej pierwotnej ocenie, że przedsiębiorstwo spełnia kryteria wskazane w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, zobowiązana jest do wyciągnięcia z tego odpowiednich konsekwencji, zapewniając poszanowanie przewidzianych rozporządzeniem podstawowym gwarancji proceduralnych (ww. wyrok w sprawie Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware przeciwko Radzie, pkt 111, 112).

167    W świetle powyższych rozważań należy uznać, że jakkolwiek zasadniczo wszystkie decyzje w sprawie MET zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi powinny być oczywiście podejmowane w terminie trzech miesięcy od wszczęcia dochodzenia i że przyjęte rozstrzygnięcie musi pozostawać w mocy w trakcie całego dochodzenia, to jednak w obecnym stanie prawa Unii, zgodnie z przypomnianą w pkt 152 i 155 powyżej wykładnią tego przepisu dokonaną przez sąd Unii, po pierwsze sam fakt wydania decyzji z przekroczeniem tego terminu nie prowadzi do stwierdzenia nieważności rozporządzenia nakładającego cło antydumpingowe, a po drugie taka decyzja może być zmieniona w toku postępowania, jeżeli okaże się, że jest błędna.

168    W niniejszej sprawie bezsporne jest, że ostateczna decyzja odmowna w przedmiocie wniosku skarżącej o przyznanie MET nie została wydana w terminie trzech miesięcy, przewidzianym w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego. Ogłoszenie o wszczęciu postępowania zostało bowiem opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 2 października 2009 r. Tymczasem projekt ostatecznej decyzji odmownej w sprawie MET został złożony w dniu 26 marca 2010 r. i potwierdzony w dniu 30 kwietnia 2010 r.

169    Ponadto należy zaznaczyć, że Komisja otrzymała od skarżącej odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy w dniu 19 listopada 2009 r., w tym odpowiedzi dotyczące sekcji kwestionariusza odnoszących się do sprzedaży krajowej i kosztów skarżącej (zob. pkt 29 powyżej). Według skarżącej informacje te umożliwiły Komisji obliczenie marginesu dumpingu w wypadku przyznania statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Co więcej, w dniu 18 grudnia 2009 r. Komisja otrzymała odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy od producentów Unii wskazanych w pkt 23 powyżej i jak zaznacza skarżąca, od tego dnia mogła obliczyć wpływ decyzji odmawiającej przyznania skarżącej MET na jej margines dumpingu.

170    Niemniej jednak w świetle powyższych rozważań należy uznać, iż nawet zakładając, że okoliczność, iż Komisja ze względu na niedochowanie terminu trzech miesięcy wskazanego w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego mogła znać wpływ decyzji w sprawie MET skarżącej na jej margines dumpingu, może być istotna, gdyby przyjąć, że wiedza ta mogła mieć wpływ na decyzję Komisji, gdy wydawała ona tę decyzję, to należy stwierdzić, że skarżąca nie wykazała, iż zaskarżone rozporządzenie mogło mieć odmienną treść, jeżeli nie wystąpiłaby zarzucana nieprawidłowość mająca wpływ na proces wydania decyzji w sprawie MET.

171    Przede wszystkim argument skarżącej, iż odmowna decyzja Komisji w sprawie MET została podjęta „na podstawie tego, co [Komisja] wiedziała o wpływie tej decyzji na jej margines dumpingu i że decyzja ta mogłaby być odmienna, gdyby Komisja nie posiadała tej informacji”, nie może być uwzględniony. Zwykła znajomość wpływu decyzji w sprawie MET na margines dumpingu przedsiębiorstwa niekoniecznie oznacza, że taka decyzja – i w konsekwencji zaskarżone rozporządzenie – mogła mieć odmienną treść, gdyby decyzja ta została podjęta w terminie trzech miesięcy, o którym mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Po pierwsze, według samej skarżącej, Komisja była już w stanie w dniu 18 grudnia 2009 r., czyli przed upływem tegoż terminu, poznać wpływ odmownej decyzji w sprawie MET na margines dumpingu. Po drugie należy uznać, że nawet zakładając, że Komisja ma informacje umożliwiające jej obliczenie marginesu dumpingu producenta w chwili wydania decyzji w sprawie MET tego producenta, to pozostaje zawsze możliwość, że wspomniana decyzja – oraz rozporządzenie nakładające ostateczne cła antydumpingowe – nie mogły być inne. Może być tak w wypadku, gdy producent nie mógł korzystać z MET z uwagi na to, iż Komisja słusznie uznała, że dany producent nie spełniał kryteriów przyznania MET przewidzianych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, a występowały przesłanki konieczne, aby możliwe było ustanowienie ceł antydumpingowych.

172    Ponadto argument skarżącej nie jest w żaden sposób uzasadniony. Po pierwsze bowiem skarżąca poprzestała na stwierdzeniu, że „celem Komisji było zniesienie stawki zerowej, z której [ona] korzystała [...], i że wszystkie środki dla osiągnięcia tego celu były dobre”, na którego poparcie nie dostarczyła jednak jakiegokolwiek dowodu. W tym kontekście, nawet zakładając, że skarżąca, formułując swój argument, zamierzała wykazać istnienie nadużycia przez Komisję władzy, należy oddalić go ze względów przedstawionych w pkt 130 powyżej.

173    Po drugie skarżąca nie wskazuje aspektów decyzji w sprawie MET, które mogły były zostać ocenione inaczej, gdyby decyzja Komisji w tym względzie została wydana w terminie trzech miesięcy lub w braku jakiejkolwiek zarzucanej znajomości wpływu tej decyzji na jej margines dumpingu.

174    Skarżąca rzeczywiście podniosła w sposób uboczny pewne uwagi dotyczące ceny za swe ważniejsze nakłady na rynku wewnętrznym. Skarżąca twierdzi, że Komisja nie wskazała żadnego wpływu państwa chińskiego na jej decyzje w zakresie zakupów surowców. W tym względzie jedyny zarzucany wpływ jest natury makroekonomicznej i odnosi się do rzekomej interwencji chińskich władz mającej na celu regulację cen na całym rynku. Tymczasem taka interwencja nie może stanowić poważnej ingerencji ze strony państwa w decyzje przedsiębiorstw dotyczące kosztów i nakładów mogącej uniemożliwić uwzględnienie w tych decyzjach sygnałów rynkowych odzwierciedlających podaż i popyt.

175    Uwagi te mają jednak na celu raczej podważenie stosowania kryterium wskazanego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, aniżeli wykazanie, że odmowna decyzja w sprawie MET została wydana w oparciu o znajomość przez Komisję wpływu tej decyzji na margines dumpingu skarżącej, co jednakże stanowi podstawowy punkt niniejszego zarzutu.

176    W każdym razie nawet przy założeniu, że podważając zastosowanie przez Komisję rzeczonego kryterium skarżąca miała na celu wykazanie, iż niezależnie od niedochowania terminu trzech miesięcy, o którym mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego, decyzja w sprawie MET była błędna, należy stwierdzić, że jak wynika z motywów 27–34 zaskarżonego rozporządzenia, dochodzenie wykazało, iż skarżąca nie spełniła ani kryterium wskazanego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego dotyczącego kosztów surowców, ani kryterium wskazanego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, dotyczącego prowadzenia dokumentacji księgowej.

177    Jako że zainteresowany producent musi spełniać wszystkie przesłanki wskazane w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, aby mógł korzystać ze statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej, a gdy nie spełnia jednej z tych przesłanek, jego wniosek musi zostać oddalony (ww. w pkt 109 wyrok w sprawie Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, pkt 54), argument skarżącej nie może podważyć oceny Komisji dotyczącej jej wniosku w sprawie MET, gdyż nie kwestionuje ona tego, iż nie spełniała przesłanki zawartej w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego.

178    Z powyższego wynika, że skarżąca nie wykazała, iż zaskarżone rozporządzenie mogło mieć odmienną treść, gdyby decyzja Komisji w przedmiocie wniosku o MET była wydana w terminie trzech miesięcy wskazanym w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego lub przy całkowitym braku znajomości przez Komisję informacji umożliwiających obliczenie jej marginesu dumpingu.

179    Należy zatem oddalić niniejszą część zarzutu trzeciego.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu, dotyczącej tego, że ciężar dowodu nałożony przez Komisję na skarżącą w celu wykazania, iż działa ona w warunkach gospodarki rynkowej, jest nadmierny i narusza ogólne zasady prawa Unii

180    W ramach niniejszej części zarzutu skarżąca podnosi, iż ciężar dowodu nałożony na nią przez Komisję w celu wykazania, że działa ona w warunkach gospodarki rynkowej, jest nadmierny i narusza ogólne zasady prawa Unii, a zwłaszcza zasadę dobrej administracji. Zgodnie z orzecznictwem Sądu instytucje nie mogą wymagać od chińskiego eksportera przedstawienia dowodu okoliczności, której nie może on wykazać, po to, by korzystać z prawa przewidzianego w rozporządzeniu podstawowym.

181    W niniejszej sprawie Komisja wymagała od skarżącej, aby wykazała ona, iż rynek stali w Chinach był wolny od wszelkiej poważnej interwencji ze strony władz chińskich, co stanowi dowód niemożliwy do przedstawienia przez skarżącą. Komisja powinna jasno wskazać, jakie informacje pragnęła uzyskać od chińskich producentów, i zapewnić, aby żądane informacje nie były nadmierne w świetle przedmiotu żądania i możliwości zainteresowanych eksporterów.

182    Jak przypomniano w pkt 134 powyżej, z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać. Jeżeli chodzi o kontrolę sądową takiej oceny, to musi ona ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (ww. w pkt 96 wyrok w sprawie Ikea Wholesale, pkt 40, 41; wyrok z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawach połączonych C‑191/09 P i C‑200/09 P Rada i Komisja przeciwko Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP, pkt 63).

183    Dotyczy to również sytuacji faktycznej, prawnej i politycznej występującej w państwie objętym postępowaniem, której oceny muszą dokonać instytucje Unii w celu ustalenia, czy eksporter działa w warunkach rynkowych bez znacznej interwencji państwa, a zatem czy może korzystać ze statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 18 września 1996 r. w sprawie T‑155/94 Climax Paper przeciwko Radzie, Rec. s. II‑873, pkt 98; ww. w pkt 109 wyrok w sprawie Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, pkt 49; ww. w pkt 152 wyrok w sprawie Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie, pkt 81).

184    O ile jednak w dziedzinie środków obrony handlowej, a w szczególności środków antydumpingowych, sąd Unii nie może ingerować w ocenę zastrzeżoną dla władz Unii, to jednak musi on upewnić się, że instytucje uwzględniły wszystkie istotne okoliczności i oceniły dowody zawarte w aktach sprawy z wymaganą starannością (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2006 r. w sprawie T‑413/03 Shandong Reipu Biochemicals przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑2243, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo).

185    Ponadto z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego wynika, że ciężar dowodu spoczywa na producencie pragnącym korzystać ze statusu przyznanego przedsiębiorstwom działającym w warunkach gospodarki rynkowej. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego wniosek na podstawie lit. b) musi być złożony na piśmie i zawierać wystarczające dowody, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej. Tym samym na instytucjach Unii nie spoczywa ciężar udowodnienia, że producent nie spełnia przesłanek przewidzianych dla korzystania z tego statusu. Do instytucji tych należy natomiast dokonanie oceny, czy dowody dostarczone przez danego producenta są wystarczające do wykazania, że spełnione zostały przesłanki przewidziane w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, a do sądu Unii kontrola, czy ocena ta nie jest dotknięta oczywistym błędem [wyrok Trybunału z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie C‑249/10 P Brosmann Footwear (HK) i in. przeciwko Radzie, pkt 32; zob. również podobnie ww. w pkt 109 wyrok w sprawie Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, pkt 53; ww. w pkt 152 wyrok w sprawie Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie, pkt 83].

186    Wbrew twierdzeniom skarżącej, w niniejszej sprawie instytucje nie naruszyły zasad w zakresie ciężaru dowodu.

187    Tytułem wstępu należy podkreślić, że w skardze i na rozprawie skarżąca nawiązała do orzecznictwa przytoczonego w pkt 184 powyżej, nie kwestionując jednak zasadności ocen instytucji w odniesieniu do jej wniosku o MET zawartych w motywach 28–33 zaskarżonego rozporządzenia. Skarżąca nie zakwestionowała również dokonanej przez Komisję w motywach 37–44 zaskarżonego rozporządzenia oceny dowodów, które przedstawiła ona w szczególności w pismach z dnia 2 marca 2010 r. i z dnia 13 kwietnia 2010 r. w celu wykazania, iż spełniała przesłanki przewidziane w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, ani nie twierdziła, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie w tym zakresie.

188    Po pierwsze skarżąca twierdzi, opierając się na wyroku Sądu z dnia 17 czerwca 2009 r. w sprawie T‑498/04 Zheijang Xinan Chemical Industrial Group przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑1969, pkt 99, 100, że wymogi dotyczące ciężaru dowodu spoczywającego na producencie‑eksporterze wnioskującym o MET są spełnione, gdy dostarczył on Komisji różne dowody zmierzające do wykazania, iż spełnia on przesłankę wskazaną w art. 2 ust. 7 lit. c), których żąda Komisja w swym kwestionariuszu dla producentów występujących o MET i które zostały przez nią sprawdzone bez kwestionowania ich autentyczności.

189    Jak jednak zaznaczono w pkt 187 powyżej, skarżąca nie twierdzi, że przedstawione przez nią w toku postępowania administracyjnego dowody na poparcie wniosku o MET wykazywały, że spełniona została przesłanka wskazana w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, i nie kwestionuje zasadności oceny dokonanej przez instytucje w tym zakresie. Argument skarżącej nie może być więc uwzględniony.

190    Po drugie skarżąca twierdzi, że Komisja wymagała od niej, „aby wykazała, że rynek stali w Chinach był wolny od jakiejkolwiek poważnej interwencji ze strony władz chińskich”, co stanowi dla niej dowód niemożliwy do przedstawienia. Skarżąca nie przedstawiła jednak żadnego dowodu na okoliczność, iż instytucje wymagały tego od niej, zaś Rada podważyła jej twierdzenie w tym zakresie w swej odpowiedzi na skargę.

191    Jak słusznie podkreśla Rada, skarżąca miała obowiązek wykazać w tym zakresie za pomocą wystarczających dowodów, że działała w warunkach gospodarki rynkowej, a zwłaszcza że koszty jej nakładów odpowiadały wartościom rynkowym.

192    Jako że Komisja ustaliła, iż skarżąca w okresie objętym dochodzeniem nabywała swe surowce na chińskim rynku krajowym i tym samym korzystała w tymże okresie ze sztucznie niskiej i zafałszowanej ceny stali (pkt 32 i 33 zaskarżonego rozporządzenia) oraz że koszty nakładów nie odzwierciedlały wartości rynkowych, skarżąca miała obowiązek przedstawić Komisji dowody mogące obalić jej wnioski. Argument skarżącej nie może więc zostać uwzględniony.

193    Jako że zarzut dotyczący rzekomego naruszenia zasady dobrej administracji opiera się jedynie na rzekomym naruszeniu zasad w zakresie ciężaru dowodu, również należy go oddalić.

194    Z powyższego wynika, że należy oddalić zarzut trzeci oraz całą skargę.

 W przedmiocie kosztów

195    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. W myśl art. 87 § 4 regulaminu postępowania instytucje, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty.

196    Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami własnymi oraz kosztami poniesionymi przez Radę, Vale Mill (Rochdale) i Colombo New Scal.

197    Komisja pokrywa swoje własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Since Hardware (Guangzhou) Co., Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej i przez Vale Mill (Rochdale) Ltd i Colombo New Scal SpA.

3)      Komisja Europejska pokrywa swoje własne koszty.

Truchot Martins Ribeiro Popescu

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 18 września 2012 r.

Podpisy

Spis treści

Ramy prawne

Prawo WTO

Prawo Unii

Okoliczności powstania sporu

Zaskarżone rozporządzenie

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 5 ust. 9, art. 9 ust. 3–6 i art. 17 rozporządzenia podstawowego, albowiem postępowanie nie mogło być wszczęte w stosunku do jednego konkretnego przedsiębiorstwa, lecz powinno dotyczyć jednego lub wielu państw i ogółu producentów mających tam siedziby

W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej naruszenia art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w związku z art. 17 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej z prawem WTO

W przedmiocie części drugiej, dotyczącej naruszenia art. 9 ust. 4–6 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej z prawem WTO

W przedmiocie części trzeciej, dotyczącej naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

– Uwagi wstępne

– W przedmiocie podniesionego tytułem głównym argumentu, iż art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wymaga, aby instytucje dokonały przeglądu zerowych stawek celnych producentów mających margines dumpingu de minimis zgodnie z art. 11 ust. 3 rzeczonego rozporządzenia

– W przedmiocie argumentu podniesionego tytułem ewentualnym, dotyczącego tego, iż Komisja dokonała de facto przeglądu zerowej stawki celnej skarżącej z naruszeniem art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej ze sprawozdaniem organu apelacyjnego WTO.

W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 3 ust. 2, 3 i 5 rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że cło antydumpingowe zostało nałożone bez ustalenia, że przemysł Unii poniósł szkodę w okresie objętym dochodzeniem

W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że po pierwsze decyzja, by nie przyznawać skarżącej MET, została podjęta w oparciu o to, co Komisja wiedziała o wpływie tego rodzaju odmowy na margines dumpingu, a po drugie naruszenia przepisów dotyczących ciężaru dowodu i zasady dobrej administracji

W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej tego, iż decyzja, by nie przyznawać skarżącej MET, została podjęta w oparciu o to, co Komisja wiedziała o wpływie tego rodzaju odmowy na margines dumpingu skarżącej z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego

W przedmiocie części drugiej zarzutu, dotyczącej tego, że ciężar dowodu nałożony przez Komisję na skarżącą w celu wykazania, iż działa ona w warunkach gospodarki rynkowej, jest nadmierny i narusza ogólne zasady prawa Unii

W przedmiocie kosztów

* Język postępowania: francuski.