Sprawa T‑156/11

Since Hardware (Guangzhou) Co., Ltd

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Dumping – Przywóz desek do prasowania pochodzących z Chin – Wszczęcie postępowania w stosunku do jednej spółki – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Termin trzech miesięcy przewidziany w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 – Ciężar dowodu – Ustalenie szkody

Streszczenie – wyrok Sądu (ósma izba) z dnia 18 września 2012 r.

1.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Wszczęcie dochodzenia – Przedsiębiorstwa, których dotyczy postępowanie – Możliwość wszczęcia postępowania antydumpingowego w stosunku do jednego producenta

(układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., art. VI.1; porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, „kodeks antydumpingowy z 1994 r.”, art. 1, art. 5.2 pkt ii), art. 6.1.3, 6.7, 6.10, 9.2; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 5 ust. 1, 2, 7, 9, art. 9, ust. 3–6, art. 17)

2.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przegląd okoliczności, które uzasadniły nałożenie ceł antydumpingowych – Sprawozdanie Światowej Organizacji Handlu wyłączające eksportera z zakresu stosowania środków antydumpingowych wydane na zakończenie pierwotnego postępowania i zabraniające przeglądów – Wszczęcie przez instytucje nowego postępowania w stosunku do tego eksportera – Dopuszczalność – Przesłanki

(porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, art. 5.8; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 5)

3.      Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Metody – Wykładnia w świetle umów międzynarodowych zawartych przez Wspólnotę – Wykładnia rozporządzenia nr 1225/2009 w świetle kodeksu antydumpingowego GATT z 1994 r.

(układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., art. VI.1; porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, „kodeks antydumpingowy z 1994 r.”; rozporządzenie Rady nr 1225/2009)

4.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Zakończenie postępowania – Margines dumpingu wynoszący mniej niż 2% – Wszczęcie nowego dochodzenia – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 9 ust. 3)

5.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Czynniki, jakie należy uwzględnić – Wszczęcie nowego dochodzenia – Procedura rewizji – Analiza, której muszą dokonać instytucje – Zakres

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 3 ust. 1, art. 11 ust. 3)

6.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Ustalenie ceł antydumpingowych – Okres stosowania – Uprawnienia dyskrecjonalne Rady

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 11 ust. 1, 2)

7.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Zarzuty – Nadużycie władzy – Pojęcie

(art. 263 TFUE)

8.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Czynniki, jakie należy uwzględnić – Wielość – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Kontrola sądowa – Granice – Brak analizy wszystkich czynników i wskaźników dotyczących stanu przemysłu Unii – Uwzględnienie jedynie czynników istotnych w rozpatrywanym przypadku – Oczywisty błąd w ocenie – Brak

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 3 ust. 5)

9.      Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Określenie przedmiotu sporu – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Abstrakcyjne sformułowanie – Niedopuszczalność

(statut Trybunału, art. 21; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 ust. 1)

10.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 1225/2009 – Procedura oceny przesłanek, których spełnienie umożliwia producentowi skorzystanie ze statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Przekroczenie przez Komisję terminu trzech miesięcy przewidzianego w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi tego rozporządzenia – Konsekwencje

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 7 lit. c))

11.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 1225/2009 – Zastosowanie przepisów dotyczących państw o gospodarce rynkowej – Zastosowanie ograniczone do producentów spełniających przesłanki łączne wskazane w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 7 lit. c))

12.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 1225/2009 – Zastosowanie przepisów dotyczących państw o gospodarce rynkowej – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Kontrola sądowa – Granice – Ciężar dowodu spoczywający na producentach

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 7 lit. b), c))

1.      Chociaż postępowania antydumpingowe dotyczą co do zasady całego przywozu danego rodzaju towarów z danego państwa trzeciego, a nie przywozu produktów określonego przedsiębiorstwa, to brzmienie przepisów art. 5 ust. 1, 2, 7 i 9 oraz art. 17 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 nie może uzasadnić twierdzenia, iż postępowanie antydumpingowe nie może być nigdy wszczęte w stosunku do jednego producenta. Ponadto wykładni art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego nie można dokonywać w ten sposób, iż zabrania on instytucjom Unii – jeżeli w odpowiedni sposób wniesiono do nich wniosek zawierający dowody istnienia dumpingu, szkody i związku przyczynowego między przywozem towarów, co do którego zarzuca się, iż odbywa się po cenach dumpingowych, i zarzucaną szkodą – wszczynania postępowania w stosunku do jednego producenta, w sytuacji gdy w poprzednim dochodzeniu ustalono, że rzeczony producent miał zerowy lub de minimis margines dumpingu i że obowiązują środki antydumpingowe w odniesieniu do wszystkich producentów danego produktu.

Podobnie art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, przewidując, iż cło nakładane jest, gdy ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Wspólnoty wymaga interwencji, nie wprowadza żadnego wymogu w zakresie liczby przedsiębiorstw, w odniesieniu do których dokonano takiego ustalenia, i cło antydumpingowe powinno móc być nałożone. Jeżeli chodzi o obowiązek nałożony przez art. 9 ust. 5 akapit pierwszy zdanie drugie wspomnianego rozporządzenia, mający na celu, by rozporządzenie nakładające cło określało wysokość cła dla każdego dostawcy lub, jeżeli jest to niewykonalne, dla danego państwa dostawcy, to sformułowanie „każdy dostawca” oznacza każdego dostawcę, którego dotyczy postępowanie. Przepis ten nie wymaga więc, aby cło było nałożone na wszystkich dostawców z danego państwa trzeciego. Taka wykładnia znajduje oparcie także w brzmieniu art. 9.2 porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienia antydumpingowego), który wyraźnie odnosi się do okoliczności, iż władze określą dostawcę lub dostawców danych produktów.

W dodatku nie można uznać, że z art. VI.1 układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) lub z art. 1 porozumienia antydumpingowego wynika, iż postępowanie nie może być nigdy wszczynane w stosunku do jednego producenta. Artykuł VI.1 GATT nie dotyczy wszczynania postępowań ani liczby producentów, którzy mogliby być nimi objęci. Artykuł 5.2 pkt ii) i art. 6.1.3, 6.7, 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego również nie zawierają ograniczeń, jeżeli chodzi o liczbę producentów, w stosunku do których może być wszczęte postępowanie.

(por. pkt 65, 68, 74, 76, 77, 92, 93)

2.      Sprawozdanie organu apelacyjnego Światowej Organizacji Handlu, które stwierdza, że eksporter nie stosował marginesu powyżej poziomu de minimis w dochodzeniu pierwotnym i że ten eksporter musiał być w konsekwencji wyłączony z zakresu stosowania ostatecznego środka antydumpingowego bez możliwości poddania go przeglądom, nie może uniemożliwić instytucjom Unii wszczęcia nowego postępowania w stosunku do tego eksportera, w sytuacji gdy w odpowiedni sposób złożono do nich wniosek zawierający dowody istnienia dumpingu, szkody i związku przyczynowego pomiędzy przywozem dumpingowym a domniemaną szkodą.

Omawianego producenta, ze względu na wyłączenie go z zakresu stosowania środka antydumpingowego i na okoliczność, że jego przywóz jest zwolniony z cła, nie można obejmować przeglądami, ponieważ dotyczą one cła uiszczonego lub konieczności utrzymania cła i nie mogą mieć zatem zastosowania do producenta mającego margines de minimis.

(por. pkt 80, 82, 83)

3.      Wykładni aktów prawa Unii należy w miarę możliwości dokonywać w świetle prawa międzynarodowego, w szczególności jeżeli akty te mają na celu wykonanie porozumienia międzynarodowego zawartego przez Wspólnotę, jak ma to miejsce w przypadku rozporządzenia podstawowego nr 1225/2009 przyjętego w celu wypełnienia zobowiązań wynikających z porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. Pierwszeństwo porozumień międzynarodowych zawartych przez Wspólnotę przed aktami prawa pochodnego Unii wymaga dokonywania wykładni tych aktów w miarę możliwości w zgodzie z tymi porozumieniami.

(por. pkt 108, 109)

4.      Artykuł 9 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 przewiduje zwykłą możliwość, a nie obowiązek przeprowadzenia przez instytucje przeglądu, w sytuacji gdy stwierdzono, że eksporter ma margines dumpingu de minimis. Z brzmienia tego przepisu wynika bowiem, że czynności proceduralne zostają natychmiast zakończone w stosunku do indywidualnych eksporterów w przypadku stwierdzenia w ich przypadku podczas dochodzenia marginesu dumpingu de minimis, przy czym zostaje zakończone jedynie dochodzenie, a eksporterzy ci nadal są objęci pozostałymi czynnościami i mogą zostać objęci kolejnym przeglądem.

W tym względzie użycie słowa „móc” wskazuje, że instytucje mają możliwość, a nie obowiązek objęcia producenta, który miał margines dumpingu de minimis, ponownym dochodzeniem przy dokonywaniu przeglądu. Przepis ten przyznaje zatem instytucjom zakres swobody co do decyzji o przeprowadzaniu nowego dochodzenia w stosunku do indywidualnych eksporterów, których margines dumpingu wynosi mniej niż 2% w ramach przeglądu.

(por. pkt 110–112)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 119–123)

6.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 125, 126)

7.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 130)

8.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 134–143, 148)

9.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 153)

10.    Zasadniczo wszystkie decyzje w sprawie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 powinny być podejmowane w terminie trzech miesięcy od wszczęcia dochodzenia a przyjęte rozstrzygnięcie musi pozostawać w mocy w trakcie całego dochodzenia. Niemniej jednak w obecnym stanie prawa Unii, zgodnie z wykładnią tego przepisu dokonaną przez sąd Unii, po pierwsze sam fakt wydania decyzji z przekroczeniem tego terminu nie prowadzi do stwierdzenia nieważności rozporządzenia nakładającego cło antydumpingowe, a po drugie taka decyzja może być zmieniona w toku postępowania, jeżeli okaże się, że jest błędna.

Przekroczenie terminu trzech miesięcy może skutkować nieważnością całości lub części aktu, którego proces przyjmowania obejmuje omawiany termin tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, iż w braku takiego przekroczenia terminu Rada mogła wydać rozporządzenie o innej treści, bardziej korzystne dla jej interesów aniżeli zaskarżone rozporządzenie.

Ponadto Sąd nie orzekł, iż ratio legis art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego uzasadniał stwierdzenie nieważności rozporządzenia ustanawiającego ostateczne cła antydumpingowe w stosunku do przedsiębiorstwa każdorazowo, gdy Komisja mogła znać wpływ decyzji w sprawie przyznania statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej na obliczanie marginesu dumpingu tego przedsiębiorstwa, i tylko z tego względu, że Komisja wiedziała o tym w momencie podjęcia decyzji w sprawie przyznania tego statusu. Brak jest bezpośredniego związku pomiędzy trzymiesięcznym terminem, o którym mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego, i ewentualną znajomością przez Komisję wpływu decyzji w sprawie przyznania statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej na margines dumpingu przedsiębiorstwa. Ponadto rozporządzenie podstawowe nie wymaga, aby decyzja w sprawie przyznania statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej została wydana w momencie, gdy Komisji nie były znane informacje pozwalające jej na poznanie wpływu decyzji w sprawie przyznania wspomnianego statusu na margines dumpingu przedsiębiorstwa. W tym względzie nie można wykluczyć, że nawet przy braku jakiegokolwiek przekroczenia tego terminu podczas wydawania decyzji w sprawie przyznania statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej Komisja mogła podjąć taką decyzję, chociaż posiadała już informacje pozwalające jej na obliczenie jej wpływu na margines dumpingu danego przedsiębiorstwa.

(por. pkt 160, 165, 167)

11.    Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 177)

12.    W dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać. Kontrola sądowa takiej oceny musi ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy.

Dotyczy to również sytuacji faktycznej, prawnej i politycznej występującej w państwie objętym postępowaniem, której oceny muszą dokonać instytucje Unii w celu ustalenia, czy eksporter działa w warunkach rynkowych bez znacznej interwencji państwa, a zatem czy może korzystać ze statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej.

O ile jednak w dziedzinie środków obrony handlowej, a w szczególności środków antydumpingowych, sąd Unii nie może ingerować w ocenę zastrzeżoną dla władz Unii, to jednak musi on upewnić się, że instytucje uwzględniły wszystkie istotne okoliczności i oceniły dowody zawarte w aktach sprawy z wymaganą starannością.

Ponadto z art. 2 ust. 7 lit. c) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 wynika, że ciężar dowodu spoczywa na producencie pragnącym korzystać ze statusu przyznanego przedsiębiorstwom działającym w warunkach gospodarki rynkowej. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia wniosek na podstawie lit. b) musi być złożony na piśmie i zawierać wystarczające dowody, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej. Tym samym na instytucjach Unii nie spoczywa ciężar udowodnienia, że producent nie spełnia przesłanek przewidzianych dla korzystania z tego statusu. Do instytucji tych należy natomiast dokonanie oceny, czy dowody dostarczone przez danego producenta są wystarczające do wykazania, że spełnione zostały przesłanki przewidziane w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, a do sądu Unii kontrola, czy ocena ta nie jest dotknięta oczywistym błędem.

(por. pkt 182–185)