POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 7 czerwca 2016 r.

Sprawa F‑108/12

Marco Verile

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Emerytury i renty – Artykuł 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego – Przeniesienie do systemu emerytalno-rentowego Unii uprawnień emerytalnych nabytych w krajowym systemie emerytalnym – Propozycja doliczenia lat uprawniających do emerytury – Skarga – Stwierdzenie nieważności – Odwołanie – Zamiana kwalifikacji żądania stwierdzenia nieważności propozycji doliczenia lat uprawniających do emerytury – Interpretacja żądania stwierdzenia nieważności jako żądania stwierdzenia nieważności decyzji o uznaniu doliczenia lat uprawniających do emerytury w następstwie przeniesienia uprawnień emerytalnych – Oddalenie żądania – Uzyskanie przez wyrok wydany w odwołaniu powagi rzeczy osądzonej – Umorzenie postępowania

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której Marco Verile żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 9 grudnia 2011 r. dotyczącej przyznania mu dodatkowych lat uprawniających do emerytury w następstwie przeniesienia na podstawie art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej w obowiązującym wówczas brzmieniu (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) wartości kapitałowej uprawnień emerytalnych nabytych przez niego w swoim systemie krajowym do systemu emerytalno-rentowego Unii Europejskiej, a także w razie potrzeby stwierdzenia nieważności decyzji organu powołującego Komisji oddalającej jego zażalenie na tę decyzję.

Orzeczenie:      Postępowanie w sprawie F‑108/12, Verile/Komisja zostaje umorzone. Marco Verile i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

Streszczenie

Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga, która stała się bezprzedmiotowa w następstwie ostatecznego wyroku sądu Unii wydanego w innej sprawie, mającej, po zmianie kwalifikacji przedmiotu skargi, ten sam przedmiot – Umorzenie postępowania

(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 85 § 1)

Skarga o stwierdzenie nieważności staje się bezprzedmiotowa i należy umorzyć postępowanie w jej sprawie, jeżeli przedmiot wyroku sądu Unii wydanego w innej sprawie stał się, po zmianie kwalifikacji przedmiotu tamtej skargi, taki sam jak przedmiotu rozpatrywanej skargi, w obu sprawach występują te same strony, a wspomniany wyrok nabrał powagi rzeczy osądzonej i stał się w związku z tym ostateczny.

Zasada powagi rzeczy osądzonej ma bowiem fundamentalne znaczenie w porządku prawnym Unii dla zagwarantowania zarówno stabilności prawa i stosunków prawnych, jak i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, przez co istotne jest, by orzeczenia sądów, które stały się ostateczne po wyczerpaniu dostępnych środków odwoławczych lub po upływie terminów do ich wniesienia, nie mogły być podważane.

(zob. pkt 36–39)

Odesłanie

Trybunał, wyrok z dnia 16 marca 2006 r., Kapferer, C‑234/04, EU:C:2006:178, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo