WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (druga izba)

z dnia 9 września 2009 r.(*)

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające wobec Islamskiej Republiki Iranu w celu niedopuszczenia do rozprzestrzeniania broni jądrowej – Zamrożenie funduszy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Kontrola sądowa – Proporcjonalność – Równe traktowanie – Obowiązek uzasadnienia – Zarzut niezgodności z prawem – Artykuł 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 423/2007

W sprawach połączonych T‑246/08 i T‑332/08

Melli Bank plc, z siedzibą w Londynie (Zjednoczone Królestwo), reprezentowany początkowo przez R. Gordona, QC, J. Stratford oraz M. Hoskinsa, barristers, R. Gwynne’a oraz T. Dina, solicitors, a następnie przez D. Andersona, QC, Hoskinsa, S. Gadhię, D. Murray oraz M. Dina, solicitors,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez M. Bishopa oraz E. Finnegan, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez

Republikę Francuską, reprezentowaną przez G. de Bergues’a, E. Belliard oraz L. Butela, działających w charakterze pełnomocników,

przez

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, reprezentowane przez V. Jackson, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez S. Lee, barrister,

oraz przez

Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez S. Boelaert oraz P. Aalto, działających w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

mającej za przedmiot, w sprawach T‑246/08 i T‑332/08, stwierdzenie nieważności pkt 4 tabeli B załącznika do decyzji Rady 2008/475/WE z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 163, s. 29) w części dotyczącej Melli Bank, i w sprawie T‑332/08, ewentualnie, stwierdzenia niemożności stosowania art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 r. z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 103, s. 1),

SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI

WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (druga izba),

w składzie: I. Pelikánová, prezes (sprawozdawca), K. Jürimäe i S. Soldevila Fragoso, sędziowie,

sekretarz: K. Pocheć, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 20 stycznia 2009 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Strona skarżąca, Melli Bank plc, jest spółką akcyjną zarejestrowaną i mającą siedzibę w Zjednoczonym Królestwie, zatwierdzoną i regulowaną przez Financial Services Authority (urząd ds. nadzoru finansowego Zjednoczonego Królestwa, zwany dalej „FSA”). Rozpoczęła ona swoją działalność bankową w Zjednoczonym Królestwie w dniu 1 stycznia 2002 r., w wyniku przekształcenia brytyjskiego oddziału Bank Melli Iran (zwanego dalej „BMI”). BMI, spółka matka, do której w całości należy skarżąca, jest bankiem irańskim kontrolowanym przez państwo irańskie.

 Środki ograniczające przyjęte wobec Islamskiej Republiki Iranu

2        Niniejsze sprawy wpisują się w ramy środków ograniczających, ustanowionych w celu wywarcia nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby zakończyła działania stwarzające zagrożenie rozprzestrzenianiem broni jądrowej i działania związane z rozwojem systemów przenoszenia broni jądrowej (zwane dalej „rozprzestrzenianiem broni jądrowej”).

3        Początki tego systemu dała Organizacja Narodów Zjednoczonych. W dniu 23 grudnia 2006 r. Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych (zwana dalej „Radą Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję 1737 (2006), w załączniku do której wymienione są osoby i podmioty zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej i których fundusze oraz zasoby ekonomiczne (zwane dalej „funduszami”) powinny zostać zamrożone. Wykaz znajdujący się w załączniku do rezolucji 1737 (2006) był wiele razy aktualizowany licznymi rezolucjami Rady Bezpieczeństwa, a zwłaszcza rezolucją Rady Bezpieczeństwa 1747 (2007), która zamroziła fundusze irańskiego banku Bank Sepah i jego filii w Zjednoczonym Królestwie, Bank Sepah International plc. Ani BMI, ani skarżąca nie są objęte zarządzonym przez Radę Bezpieczeństwa zamrożeniem funduszy.

4        Ponadto zgodnie z pkt 10 rezolucji Rady Bezpieczeństwa 1803 (2008) z dnia 3 marca 2008 r. wzywa ona „wszystkie państwa do zachowania czujności w związku z działaniami instytucji finansowych na ich terytoriach, prowadzonymi ze wszystkimi bankami mającymi siedzibę w Iranie, w szczególności Bankiem Melli i Bankiem Saderat, oraz ich oddziałami i agencjami za granicą, aby zapobiec takim działaniom, które przyczyniają się do [rozprzestrzeniania broni jądrowej]”.

5        W odniesieniu do Unii Europejskiej rezolucja 1737 (2006) została wdrożona wspólnym stanowiskiem 2007/140/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 61, s. 49). Artykuł 5 ust. 1 lit. a) przewiduje zamrożenie wszystkich funduszy, których właścicielami są osoby i podmioty wskazane w rezolucji Rady Bezpieczeństwa 1737 (2006) lub które są w posiadaniu tych osób i podmiotów, przechowywane lub kontrolowane, bezpośrednio lub pośrednio. Artykuł 5 ust. 1 lit. b) wspólnego stanowiska 2007/140 przewiduje ponadto, że takie same środki stosuje się w szczególności do osób i podmiotów będących własnością lub kontrolowanych przez osoby i podmioty zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej, będące bezpośrednio związane z takimi działaniami lub udzielające im wsparcia. Zgodnie z art. 7 ust. 2 wspólnego stanowiska wykaz osób lub podmiotów objętych zamrożeniem funduszy na mocy art. 5 ust. 1 lit. b) wspólnego stanowiska określa i zmienia Rada stanowiąca jednomyślnie.

6        W zakresie, w jakim dotyczy to kompetencji Wspólnoty, rezolucja 1737 (2006) została wdrożona rozporządzeniem Rady (WE) nr 423/2007 z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczącym środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 103, s. 1), którego treść jest zasadniczo taka sama jak treść wspólnego stanowiska 2007/140. I tak art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 423/2007 przewiduje zamrożenie funduszy osób, podmiotów lub organów (zwanych dalej „podmiotami”) wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa. Artykuł 7 ust. 2 przewiduje takie same środki w odniesieniu do podmiotów uznanych przez Radę Unii Europejskiej za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. b) wspólnego stanowiska 2007/140. W szczególności art. 7 ust. 2 lit. d) powyższego rozporządzenia przewiduje zamrożenie funduszy podmiotów należących do podmiotów uznanych za zaangażowane, za bezpośrednio związane z takimi działaniami lub za wspierające rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia nr 423/2007 lub funduszy przez takie podmioty kontrolowanych. Podmioty objęte zamrożeniem funduszy na mocy art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007 są wymienione w załączniku V do rozporządzenia.

7        W drodze odstępstwa od art. 7 rozporządzenia nr 423/2007 art. 9 i 10 tego rozporządzenia upoważniają właściwe organy państw członkowskich, zasadniczo, do odblokowania zamrożonych funduszy w celu umożliwienia – w szczególności podmiotom wymienionym w załączniku V – wypełnienia zobowiązań wynikających z umów zawartych przed zamrożeniem i w celu zaspokojenia podstawowych wydatków.

8        Artykuł 15 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007 przewiduje, po pierwsze, że Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną oraz zgodnie z decyzjami Rady podjętymi na podstawie art. 5 ust. 1 lit. b) wspólnego stanowiska 2007/140, ustanawia, weryfikuje i zmienia wykaz z załącznika V, i po drugie, że wykaz ten weryfikowany jest regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy.

9        Artykuł 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007 zobowiązuje Radę do przedstawiania indywidualnych i szczególnych powodów decyzji podjętych na mocy art. 15 ust. 2 rozporządzenia i do podawania ich do wiadomości zainteresowanych podmiotów.

 Zaskarżona decyzja

10      W dniu 23 czerwca 2008 r. Rada przyjęła decyzję 2008/475/WE w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007 (Dz.U. L 163, s. 29, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). Zgodnie z pkt 4 tabeli B załącznika do zaskarżonej decyzji zarówno BMI, jak i jego filie, włączając w to skarżącą, zostały umieszczone w wykazie zawartym w załączniku V do tego rozporządzenia, co skutkowało zamrożeniem ich funduszy.

11      Rada stwierdziła, co następuje:

„Dostarcza lub stara się dostarczać wsparcie finansowe firmom, które są zaangażowane w zakup towarów służących realizacji irańskiego programu jądrowego i programu w zakresie pocisków balistycznych, lub kupują takie towary (AIO, SHIG, SBIG, AEOI, Novin Energy Company, Mesbah Energy Company, Kalaye Electric Company i DIO). Bank Melli ułatwia działalność Iranu w dziedzinie związanej z technologiami potencjalnie niebezpiecznymi. Ułatwił on wielokrotnie zakup potencjalnie niebezpiecznych materiałów dla irańskich programów jądrowych i programów w zakresie pocisków balistycznych. Świadczył różnorodne usługi finansowe w imieniu podmiotów związanych z irańskim sektorem jądrowym i sektorem rakietowym, w tym otwierał akredytywy i prowadził rachunki. Wiele z powyższych przedsiębiorstw zostało wymienionych w rezolucjach RB ONZ nr 1737 i 1747”.

 Przebieg postępowania i żądania stron

12      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 czerwca 2008 r. skarżąca wniosła skargę w sprawie T‑246/08. W odrębnych pismach, które wpłynęły do sekretariatu Sądu tego samego dnia, skarżąca wniosła o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym na podstawie art. 76a regulaminu Sądu, jak również wniosła o zastosowanie środka tymczasowego w postaci zawieszenia stosowania pkt 4 tabeli B załącznika do zaskarżonej decyzji.

13      W kolejnym piśmie, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 sierpnia 2008 r., skarżąca wniosła skargę w sprawie T‑332/08. W odrębnych pismach, które wpłynęły do sekretariatu Sądu tego samego dnia, skarżąca wniosła o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym na podstawie art. 76a regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, ponownie wniosła o zastosowanie środka tymczasowego w postaci zawieszenia stosowania pkt 4 tabeli B załącznika do zaskarżonej decyzji, jak również złożyła wniosek o połączenie spraw T‑246/08 i T‑332/08.

14      W pismach złożonych w sekretariacie Sądu odpowiednio w dniach 10 lipca, 6 i 8 sierpnia 2008 r. Republika Francuska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Komisja Wspólnot Europejskich wystąpiły o dopuszczenie do udziału w sprawie T‑246/08 w charakterze interwenientów popierających Radę. Postanowieniami z dnia 5 i 17 września 2008 r. prezes drugiej izby Sądu dopuścił ich interwencje.

15      Postanowieniami z dnia 18 lipca i 16 września 2008 r. Sąd (druga izba) uwzględnił wnioski o rozpoznanie spraw w trybie przyśpieszonym na podstawie art. 76a regulaminu Sądu, zezwalając państwom członkowskim występującym w sporach w charakterze interwenientów na przedstawienie uwag.

16      W pismach złożonych w sekretariacie Sądu odpowiednio w dniu 15 września, 21 października i 7 listopada 2008 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Republika Francuska oraz Komisja wystąpiły o dopuszczenie do udziału w sprawie T‑332/08 w charakterze interwenientów popierających Radę. Postanowieniami z dnia 10 października, 17 listopada i 1 grudnia 2008 r. prezes drugiej izby Sądu dopuścił ich interwencje.

17      Postanowieniami prezesa Sądu z dnia 27 sierpnia i 17 września 2008 r. przedstawione przez skarżącą wnioski o zastosowanie środków tymczasowych zostały oddalone, a kwestię kosztów pozostawiono do rozstrzygnięcia w wyroku kończącym postępowanie w sprawie.

18      W sprawie T‑246/08 odpowiedź na skargę złożono w dniu 30 lipca 2008 r., a uwagi Republiki Francuskiej i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej złożono w dniu 2 października 2008 r.

19      W sprawie T‑332/08 odpowiedź na skargę złożono w dniu 6 października 2008 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Republika Francuska złożyły swoje uwagi odpowiednio w dniu 28 października i 8 grudnia 2008 r.

20      Postanowieniem prezesa drugiej izby Sądu z dnia 15 grudnia 2008 r. sprawy T‑246/08 i T‑332/08 zostały połączone do celów procedury ustnej i wydania wyroku zgodnie z art. 50 regulaminu Sądu.

21      W dniu 12 stycznia 2009 r. skarżąca przekazała Sądowi pismo BMI dotyczące związków BMI z podmiotami wskazanymi w zaskarżonej decyzji. Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2009 r. Sąd orzekł, że dokument ten nie zostanie włączony do akt.

22      Na rozprawie w dniu 20 stycznia 2009 r. wysłuchano wystąpień stron oraz ich odpowiedzi na pytania zadane ustnie przez Sąd.

23      Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

–        w sprawie T‑246/08:

–        stwierdzenie nieważności pkt 4 tabeli B załącznika do zaskarżonej decyzji w zakresie jej dotyczącym;

–         obciążenie Rady kosztami postępowania;

–        w sprawie T‑332/08:

–        stwierdzenie nieważności pkt 4 tabeli B załącznika do zaskarżonej decyzji w zakresie jej dotyczącym;

–        jeśli Sąd uzna, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 stosowany jest obligatoryjnie – orzeczenie o niemożności jego stosowania na podstawie art. 241 WE;

–        obciążenie Rady kosztami postępowania.

24      Rada wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.

25      Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Komisja wnoszą do Sądu o oddalenie skargi.

26      Republika Francuska wnosi do Sądu o oddalenie skargi i obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności

 W przedmiocie dopuszczalności twierdzeń skarżącej odnoszących się do braku uczestnictwa BMI w finansowaniu rozprzestrzeniania broni jądrowej

27      Należy zauważyć po pierwsze, że w swoich skargach skarżąca ograniczyła się do prostego stwierdzenia braku uczestnictwa BMI w finansowaniu rozprzestrzeniania broni jądrowej. Jednakże takie twierdzenie nie spełnia warunku, jaki stawia art. 44 ust. 1 lit. c) regulaminu Sądu, zgodnie z którym skarga powinna zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Zatem zarzutu tego nie można uznać za dopuszczalny.

28      Po drugie, w odpowiedzi na pytanie Sądu zadane na rozprawie skarżąca stwierdziła, że zakładając, iż dokument, który przekazała Sądowi w dniu 12 stycznia 2009 r., został włączony do akt, podnosi zarzut oparty na tym, że BMI nie uczestniczył w finansowaniu rozprzestrzeniania broni jądrowej. Nawet zakładając, że taki zarzut został podniesiony, jest on w każdym razie niedopuszczalny.

29      Ani bowiem w piśmie załączonym do dokumentu przekazanego Sądowi w dniu 12 stycznia 2009 r., ani na rozprawie skarżąca nie wskazała, dlaczego nie mogła podnieść omawianego zarzutu w trakcie procedury pisemnej, chociaż z uzasadnienia przedstawionego w pkt 11 powyżej jasno wynika, że przyjmując zaskarżoną decyzję Rada oparła się na mającym jej zdaniem udziale BMI w finansowaniu rozprzestrzeniania broni jądrowej. W tych okolicznościach, nawet zakładając, że rzeczony zarzut został podniesiony w piśmie skarżącej z dnia 12 stycznia 2009 r. lub też na rozprawie, jest on w każdym razie niedopuszczalny na podstawie art. 48 ust. 2 regulaminu Sądu zabraniającego przedstawiania w trakcie postępowania nowych zarzutów, których podstawą nie są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania.

30      W świetle powyższego należy uznać, że w zakresie, w jakim skarżąca nie podniosła dopuszczalnego zarzutu kwestionującego zasadność twierdzenia Rady, że BMI uczestniczy w finansowaniu rozprzestrzeniania broni jądrowej, kwestia ta nie jest przedmiotem niniejszych sporów.

 W przedmiocie dopuszczalności podniesionego przez skarżącą zarzutu niezgodności z prawem

31      Na rozprawie Komisja zakwestionowała dopuszczalność zarzutu niezgodności z prawem podniesionego przez skarżącą w sprawie T‑332/08, podkreślając, że zrobiła to w odpowiedzi na argumenty wskazane przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie T‑246/08. Komisja uważa, że taka „technika proceduralna” może mieć negatywny wpływ na prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości, w szczególności w ramach postępowań w trybie przyspieszonym.

32      Jednakże należy zauważyć, że ani regulamin Sądu, ani orzecznictwo nie wykluczają dopuszczalności drugiej skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez tę samą stronę skarżącą. Jest ona jednak uzależniona od spełnienia dwóch przesłanek związanych z zachowaniem terminu do wniesienia skargi i brakiem zawisłości sprawy.

33      W tej kwestii z jednej strony nie ulega wątpliwości, że skarga w sprawie T‑332/08 została wniesiona w terminie.

34      Z drugiej strony z orzecznictwa wynika, że aby uznać skargę za niedopuszczalną z powodu zawisłości sprawy, musi ona spełniać trzy przesłanki: musi toczyć się pomiędzy tymi samymi stronami co skarga wcześniejsza, mieć takie same cele i opierać się na takiej samej podstawie prawnej (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 19 września 1985 r. w sprawach połączonych 172/83 i 226/83 Hoogovens Groep przeciwko Komisji, Rec. s. 2831, pkt 9; postanowienie Trybunału z dnia 1 kwietnia 1987 r. w sprawach połączonych 159/84, 267/84, 12/85 i 264/85 Ainsworth i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 1579, pkt 3, 4; wyrok Trybunału z dnia 22 września 1988 r. w sprawach połączonych 358/85 i 51/86 Francja przeciwko Parlamentowi, Rec. s. 4821, pkt 12).

35      W tym przypadku, o ile strony sporów, których dotyczą skargi w sprawach T‑246/08 i T‑332/08 są te same, to pierwsza skarga ma na celu wyłącznie stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, podczas gdy celem drugiej jest również stwierdzenie niemożności stosowania art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007. Podobnie, chociaż pierwszy zarzut podniesiony w sprawie T‑332/08 jest bliski pierwszego zarzutu podniesionego w sprawie T‑246/08, ponieważ dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności, to jednak nie jest taki sam, gdyż w szczególności pojawia się nowa kwestia dotycząca wykładni art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007. Ponadto drugi zarzut w sprawie T‑332/08, dotyczący podnoszonego naruszenia obowiązku uzasadnienia różni się od zarzutów zawartych w skardze w sprawie T‑246/08. W tych okolicznościach nie można uznać, że wymagane przez orzecznictwo przesłanki uznania skargi w sprawie T‑332/08 za niedopuszczalną z powodu zawisłości sprawy są spełnione.

36      Wreszcie należy zauważyć, że w ramach postępowania w trybie przyspieszonym możliwe negatywne skutki dla prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości mają istotny wpływ na interesy strony, która wystąpiła z wnioskiem o zastosowanie tego trybu postępowania, zważywszy na dłuższy czas rozpoznania sprawy wynikający z kolejnej prezentacji obu skarg. W tym przypadku zarówno skargi, jak i wnioski o rozpoznanie ich w trybie przyspieszonym zostały wniesione przez skarżącą, która, jak wynika z jej pism, ma zresztą świadomość możliwych negatywnych skutków.

37      W świetle powyższego podniesiony przez skarżącą zarzut niezgodności z prawem należy uznać za dopuszczalny.

 Co do istoty

38      W sprawie T‑246/08 skarżąca przedstawia uwagi wstępne na temat intensywności kontroli sądowej, którą powinien w tym przypadku przeprowadzić Sąd, oraz dwóch zarzutów, z których pierwszy dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności, a drugi naruszenia „zasady niedyskryminacji”.

39      W sprawie T‑332/08 skarżąca przywołuje dwa zarzuty. W pierwszym utrzymuje ona, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 nie jest obligatoryjnie stosowany, ponieważ Rada dysponuje przy jego wdrażaniu uprawnieniami dyskrecjonalnymi. Jeśli jednak Sąd uzna, że wspomniany przepis jest obligatoryjnie stosowany, skarżąca twierdzi, że jest on niezgodny z zasadą proporcjonalności, a zatem nie ma zastosowania na mocy art. 241 WE. W drugim zarzucie skarżąca wskazuje na naruszenie obowiązku uzasadnienia.

40      Rada i interwenienci kwestionują zasadność zarzutów wskazanych przez skarżącą.

41      Sąd uważa, że przed rozpatrzeniem kwestii wykładni art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, która jest decydująca dla zasad rozpatrywania zarzutów dotyczących naruszenia zasady proporcjonalności, należy rozpatrzeć zagadnienie wstępne, które zostało podniesione przez skarżącą.

 W przedmiocie poziomu intensywności kontroli sądowej

–       Argumenty stron

42      Skarżąca utrzymuje, że Sąd powinien przeprowadzić pogłębioną analizę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, w szczególności z uwzględnieniem poważnych skutków, jakie może wywołać wobec niej ta decyzja.

43      Rada, wspierana przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, zauważa, że posiada szeroki zakres uznania w odniesieniu do elementów, które należy uwzględnić w celu przyjęcia gospodarczych lub finansowych środków ograniczających.

–       Ocena Sądu

44      Jeśli chodzi o poziom intensywności kontroli sądowej w rozporządzeniu nr 423/2007, należy wyróżnić dwa rodzaje elementów. W istocie, z jednej strony, artykuły tego rozporządzenia zawierają przepisy ogólne określające zasady dla ustanowionych w nim środków ograniczających. Z drugiej strony załącznik V do rozporządzenia nr 423/2007, w którym wymienione są podmioty objęte środkami w postaci zamrożenia funduszy, przyjętymi na podstawie art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia, stanowi całość aktów wykonawczych do tych przepisów ogólnych dla konkretnych podmiotów.

45      Co się tyczy pierwszego rodzaju elementów Rada dysponuje szerokim zakresem uznania w odniesieniu do okoliczności podlegających uwzględnieniu w celu podjęcia środków w postaci sankcji ekonomicznych i finansowych na podstawie art. 60 WE i 301 WE, zgodnie ze wspólnym stanowiskiem przyjętym w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB). W związku z tym, że Sąd w szczególności nie może zastąpić oceny Rady własną oceną dowodów, faktów i okoliczności uzasadniających przyjęcie takich środków, sprawowana przez Sąd kontrola musi być ograniczona do badania zgodności z wymogami proceduralnymi i obowiązkiem uzasadnienia, dokładności ustaleń faktycznych oraz tego, czy nie zachodzi oczywisty błąd w ocenie lub nadużycie władzy. Ograniczona kontrola znajduje zastosowanie w szczególności do oceny względów związanych ze stosownością wydania decyzji (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie T‑228/02 Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑4665, pkt 159).

46      Jeśli chodzi o kontrolę zgodności z prawem decyzji, na mocy której podmiot jest umieszczany w wykazie załącznika V do rozporządzenia nr 423/2007, na podstawie art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia, do Sądu należy sprawdzenie w szczególności, biorąc pod uwagę zarzuty nieważności podniesione przez zainteresowany podmiot lub podniesione z urzędu, czy dany przypadek odpowiada jednej z czterech sytuacji określonych w art. 7 ust. 2 lit. a)–d) rozporządzenia nr 423/2007. W konsekwencji sądowa kontrola legalności spornej decyzji obejmuje ocenę faktów i okoliczności wskazanych na dowód jej zgodności z prawem, jak również zbadanie dowodów i informacji, na których ocena ta została oparta. Sąd ma również obowiązek upewnić się w kwestii przestrzegania prawa do obrony i wymaganego w tym względzie uzasadnienia, jak również w razie konieczności o zasadności nadrzędnych wymogów, na jakie w drodze wyjątku wskazała Rada w celu uchylenia się od tego obowiązku (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran przeciwko Radzie, pkt 154).

 W przedmiocie wykładni art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007

–       Argumenty stron

47      Skarżąca utrzymuje, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 nie musi być bezwzględnie stosowany, to znaczy nie musi być systemowo stosowany w stosunku do osób prawnych pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotów, których fundusze zostały zamrożone na mocy art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) tego rozporządzenia, ponieważ Rada, jej zdaniem, dysponuje szerokim zakresem uznania, a zatem musi uwzględniać szczególną sytuację każdego z rzeczonych podmiotów.

48      W tej kwestii twierdzi ona po pierwsze, że odmienna wykładnia byłaby niezgodna z orzecznictwem Sądu, zgodnie z którym w zakresie środków w postaci zamrożenia funduszy właściwa instytucja jest zobowiązana do starannego i bezstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy danego przypadku oraz uzasadnienia w wystarczający sposób swojej decyzji (wyrok Sądu z dnia 23 października 2008 r. w sprawie T‑256/07 People’s Mojahedin Organization of Iran przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑3019, pkt 139).

49      W istocie systemowe zamrażanie funduszy nie uwzględnia specyfiki podmiotu pozostającego w posiadaniu lub pod kontrolą, takich jak stopień niezależności operacyjnej, nadzór, jakiemu podlega, lub brak związków między jego działalnością a rozprzestrzenianiem broni jądrowej. Tak samo będzie niezgodne z orzecznictwem Trybunału, zgodnie z którym środki ograniczające przyjęte na mocy art. 60 WE i 301 WE mogą obejmować wyłącznie państwa trzecie, przy czym pojęcie to może obejmować przywódców takiego państwa, jak również osoby fizyczne i podmioty, które są z tymi przywódcami powiązane lub przez nich bezpośrednio lub pośrednio kontrolowane (wyrok Trybunału z dnia 3 września 2008 r. w sprawach połączonych C‑402/05 P i C‑415/05 P Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji, Zb.Orz. s. I‑6351, pkt 166).

50      Konieczność zbadania każdego przypadku oddzielnie została również potwierdzona, z jednej strony, w opinii rzecznika generalnego Poiaresa Madura w ww. sprawie Kadi i Al Barakaat International przeciwko Radzie i Komisji, Zb.Orz. s. I‑6351 oraz, z drugiej strony, w art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007, który wymaga podania konkretnych powodów w stosunku do każdego podmiotu i, w związku z tym, każdego podmiotu pozostającego w posiadaniu lub pod kontrolą.

51      Po drugie, w świetle treści rozporządzenia nr 423/2007 systemowe zamrażanie funduszy wszystkich filii pozostających w posiadaniu lub będących pod kontrolą nie jest konieczne, aby zapewnić skuteczność środków przyjętych wobec podmiotu macierzystego. W istocie, skutkiem przepisów art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 3 i 4, art. 13 ust. 1 i art. 16 rozporządzenia nr 423/2007 jest uniemożliwienie filii mającej siedzibę w Unii Europejskiej działania, w sposób bezpośredni lub pośredni, zgodnie z instrukcjami podmiotu macierzystego.

52      Po trzecie, skarżąca powołuje się na swoją własną sytuację. W tej kwestii twierdzi ona po pierwsze, że przestrzega wszystkich obowiązujących systemów sankcji, środków ograniczających i przepisów. Z drugiej strony, ponieważ jest ona pod względem prawnym, jak i funkcjonalnym odrębna od spółki matki oraz pozostaje pod nadzorem FSA, BMI nie może kontrolować jej w sposób nieprawidłowy.

53      Po czwarte wreszcie, skarżąca utrzymuje, że w rzeczywistości Rada nie postępuje zgodnie z praktyką polegającą na systemowym zamrażaniu funduszy wszystkich filii podmiotów uznanych za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia nr 423/2007. I tak BMI jest jedynym podmiotem objętym zaskarżoną decyzją, którego filiom zamrożono fundusze, chociaż na przykład Iran Electronic Industries posiada sześć filii. Tak samo, chociaż BMI posiada prawie dwadzieścia filii w różnych sektorach przemysłu, tylko dwóm z nich, w tym skarżącej, zamrożono fundusze.

54      W podsumowaniu skarżąca twierdzi, że jeśli art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 ma być bezwzględnie stosowany, narusza to zasadę proporcjonalności. Jeżeli „treść prawa pochodnego może być interpretowana w różny sposób”, należy dać pierwszeństwo takiej wykładni, która jest zgodna z ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego. Wobec powyższego, zdaniem skarżącej, należy uznać, że wspomniany przepis przyznaje Radzie uprawnienia dyskrecjonalne w odniesieniu do zamrażania funduszy filii podmiotu zaangażowanego w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

55      Rada, wspierana przez interwenientów, twierdzi, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 „jednoznacznie” stanowi, że zamrożenie funduszy podmiotu „bezwarunkowo” pociąga za sobą zamrożenie funduszy wszystkich podmiotów pozostających w jego posiadaniu lub pod jego kontrolą, nie przyznając jakiegokolwiek zakresu uznania w tej kwestii.

56      Rada dodaje, że gdyby argument, zgodnie z którym zamrożenie funduszy BMI było wystarczające dla powstrzymania skarżącej przed transferem do niego funduszy, był prawidłowy, to zamrożenie funduszy nigdy nie byłoby uzasadnione, ponieważ wystarczyłoby zakazać udziału w rozprzestrzenianiu broni jądrowej, bez konieczności przyjmowania środków wobec podmiotów, co do których istnieje ryzyko nieprzestrzegania tego zakazu.

57      Ponadto Rada zauważa, że BMI i jego filie, włącznie ze skarżącą, tworzą jednostkę gospodarczą, co oznacza, że stosowanie środka w postaci zamrożenia funduszy filii jest konieczne dla zapewnienia skuteczności i przymuszającego skutku środków przyjętych wobec BMI i ostatecznie wobec Islamskiej Republiki Iranu. W tym kontekście Rada twierdzi, że ponieważ Wspólnota nie posiada jurysdykcji eksterytorialnej, skutki zaskarżonej decyzji zależeć będą głównie od jej stosowania wobec filii i oddziałów BMI z siedzibą w Unii Europejskiej.

58      Odpowiadając na argument skarżącej, zgodnie z którym Rada systemowo nie zamraża funduszy wszystkich filii podmiotów, których dotyczy zamrożenie, podnosi ona ponadto, że takie filie można utworzyć w każdej chwili, co oznacza, że nie zawsze jest możliwa ich identyfikacja.

59      Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej podziela stanowisko Rady. Opiera się ono nie tylko na argumentach przedstawionych przez Radę, ale także, po pierwsze, na sformułowaniu art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, zgodnie z którym fundusze pewnych podmiotów „zamraża się”. Po drugie, uważa ono, że nielogiczne byłoby, gdyby rozporządzenie nr 423/2007 przewidywało zróżnicowane traktowanie w zależności od tego, czy fundusze należą do podmiotu macierzystego, czy podmiotu pozostającego w jego posiadaniu lub pod kontrolą, niezależnie od sprawowania rzeczywistej kontroli pierwszego nad drugim. Po trzecie, argument dotyczący art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007 prowadzi tylko do powstania kwestii, czy Rada może zadowolić się wskazaniem konkretnych i indywidualnych powodów zamrożenia funduszy podmiotu macierzystego i następnie wskazaniem jako takiego, w załączniku V do tego rozporządzenia, podmiotu pozostającego w jego posiadaniu lub pod kontrolą, bez żadnego dodatkowego uzasadnienia.

60      Całkowicie zgadzając się ze stanowiskiem Rady, Republika Francuska uważa, w odniesieniu do argumentu opartego na art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007, że Rada nie jest zobowiązana do przedstawiania konkretnych i indywidualnych powodów w odniesieniu do filii podmiotu objętego zamrożeniem funduszy.

–       Ocena Sądu

61      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że dla dokonania wykładni przepisu prawa wspólnotowego trzeba wziąć pod uwagę nie tylko jego treść, ale także jego kontekst oraz cel, do którego zmierza regulacja, której część stanowi ów przepis (wyrok Trybunału z dnia 17 listopada 1983 r. w sprawie 292/82 Merck, Rec. s. 3781, pkt 12).

62      Jeśli chodzi o treść art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, przewiduje on, że „zamraża się wszystkie fundusze […] należące do […] podmiotów […], które zostały określone […] zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. b) wspólnego stanowiska 2007/140/WPZiB jako […] [podmioty] pozostające w posiadaniu lub kontrolowane przez [podmiot uznany za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej]”. Sformułowanie to nasuwa dwa spostrzeżenia.

63      I tak, z jednej strony, z faktu użycia sformułowania „zamraża się” wynika bezwzględne objęcie środkiem zamrażającym podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą, ponieważ Rada nie dysponuje w tej kwestii uznaniem. W istocie, jeśli prawodawca zamierzałby przyznać Radzie pewien zakres uznania, wyraziłby swój zamiar, używając wyraźnego sformułowania, takiego jak „mogą zostać zamrożone”.

64      Z drugiej strony, przyjmując decyzję na podstawie art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, Rada musi dokonać oceny okoliczności danego przypadku, aby określić, jakie podmioty są podmiotami pozostającymi w posiadaniu lub pod kontrolą.

65      Kontekst, w który wpisuje się art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, a w szczególności ogólna systematyka art. 7 ust. 2, potwierdza analiza tekstu tego przepisu. W zakresie bowiem, w jakim wyrażenie „zostały określone” znajduje się w części wprowadzającej wspomnianego przepisu, należy uznać, że tak jak w każdej z czterech sytuacji określonych w lit. a)–d) Rada musi każdorazowo dokonać oceny, czy podmiot „pozostaje w posiadaniu lub pod kontrolą”.

66      Wreszcie wykładnia, jaką sugeruje analiza tekstowa i kontekstowa, jest zgodna z celem rozporządzenia nr 423/2007, a mianowicie chęcią zapobieżenia rozprzestrzenianiu broni jądrowej, a bardziej ogólnie, utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, uwzględniając powagę zagrożenia, jakie stwarza rozprzestrzenianie broni jądrowej.

67      Uwzględniając całość powyższych rozważań, należy stwierdzić, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 zobowiązuje Radę do zamrożenia funduszy podmiotu „pozostającego w posiadaniu lub pod kontrolą” podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. a) lub b) tego rozporządzenia, w każdym przypadku pozostawiając Radzie ocenę, czy dany podmiot „pozostaje w posiadaniu lub pod kontrolą”.

68      Argumenty podniesione przez skarżącą nie mogą podważyć tego wniosku.

69      I tak, po pierwsze, w zakresie, w jakim Rada ma dokonać oceny, czy podmiot „pozostaje w posiadaniu lub pod kontrolą”, powinna uwzględnić wszystkie okoliczności danej sprawy takie jak stopień niezależności operacyjnej danego podmiotu lub ewentualny wpływ nadzoru władzy publicznej, któremu podlega. Z drugiej strony charakter działalności danego podmiotu i możliwy brak związku między tą działalnością a rozprzestrzenianiem broni jądrowej nie jest w tym kontekście właściwym kryterium, zważywszy, że z pkt 103 poniżej wynika, że przyjęcia środka w postaci zamrożenia funduszy podmiotu pozostającego w posiadaniu lub pod kontrolą nie uzasadnia fakt, że podmiot ten jest zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej. Tak samo okoliczność, że środki ograniczające przyjęte na mocy rozporządzenia nr 423/2007 mają na celu powstrzymanie udzielania finansowego i technicznego wsparcia działalności nuklearnej i rozwoju rakietowego Islamskiej Republiki Iranu stwarzających ryzyko rozprzestrzeniania broni jądrowej, musi oznaczać, że środki te zostały przyjęte wobec państwa trzeciego, a zatem należy je uznać za zgodne z wykładnią art. 60 WE i 301 WE dokonaną w ww. wyroku sprawie Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji.

70      W odniesieniu do obowiązku uzasadnienia nałożonego na Radę przez art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007, z pkt 143–146 poniżej wynika, że Rada musi podać powody, jakie skłoniły ją do uznania, że podmiot „pozostaje w posiadaniu lub pod kontrolą” podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej i że w związku z tym jego fundusze muszą zostać zamrożone na podstawie art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007. Obowiązek ten pozostaje bez uszczerbku dla faktu, że po uznaniu warunków tego przepisu za spełnione Rada ma obowiązek zamrożenia funduszy danego podmiotu.

71      Po drugie, powołane przez skarżącą przepisy rozporządzenia nr 423/2007 wprowadzają najpierw zakaz przeprowadzania transakcji z podmiotami, które zostały uznane za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej i udziału w nich, następnie obowiązek przejrzystości oraz współpracy z właściwymi organami i wreszcie obowiązek wprowadzania przez państwa członkowskie sankcji stosowanych w przypadku naruszenia wspomnianego rozporządzenia. Z pewnością przepisy te zostały przyjęte, aby osiągnąć cele, jakie przyświecają Radzie. Jednakże samo istnienie przepisów zabraniających transakcji z podmiotami uznanymi za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej i wprowadzających obowiązki poparte odpowiednimi karami nie daje gwarancji, że takie transakcje nie będą realizowane przez podmiot pozostający w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej. Zatem okoliczność ta nie pozwala uznać za zbyteczny każdego dodatkowego środka, takiego jak zamrożenie funduszy podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotów uznanych za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

72      Po trzecie, argumentacja oparta na szczególnej sytuacji skarżącej nie dotyczy wykładni, jaką należy dać art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, ale zasadniczo błędu, jaki miałaby popełnić Rada, stosując ten sam przepis wobec skarżącej. Zatem argumenty te nie mają znaczenia na tym etapie analizy. Zostaną one rozpatrzone jako odrębny zarzut w dalszej części niniejszego wyroku (zob. pkt 119–129 poniżej).

73      Po czwarte, w odniesieniu do argumentu, że Rada w sposób systematyczny nie zamraża funduszy wszystkich filii podmiotów uznanych za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia nr 423/2007, należy najpierw zauważyć, że Rada ma prawo, jak wynika z pkt 123 poniżej, nie stosować art. 7 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia wobec podmiotów, które jej zdaniem nie spełniają kryteriów stosowania tego przepisu, pomimo okoliczności, że są one filiami podmiotów uznanych za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

74      Następnie, jak twierdzą Rada i Republika Francuska, nie jest możliwe zidentyfikowanie we wszystkich przypadkach i wszystkich podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

75      Wreszcie, nawet zakładając, że Rada rzeczywiście nie przyjęła środków w postaci zamrożenia funduszy wobec niektórych podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotów uznanych za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia nr 423/2007, należy po pierwsze zauważyć, że w zakresie, w jakim Rada jest zobowiązana do przestrzegania tego rozporządzenia, jej ewentualnie niejednolita praktyka nie może od niego skutecznie odstępować, a zatem nie może a fortiori stwarzać uzasadnionych oczekiwań u zainteresowanych podmiotów. Po drugie, jeśli rzeczony argument opiera się na naruszeniu zasady równego traktowania, należy przypomnieć, że zasada ta musi iść w parze z poszanowaniem zasady legalności, zgodnie z którą nikt dla osiągnięcia własnej korzyści nie może powoływać się na niezgodne z prawem działanie na rzecz innej osoby (wyroki Sądu z dnia 14 maja 1998 r.: w sprawie T‑327/94 SCA Holding przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1373, pkt 160; w sprawie T‑347/94 Mayr‑Melnhof przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1751, pkt 334; wyrok z dnia 20 marca 2002 r. w sprawie T‑23/99 LR AF 1998 przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1705, pkt 367). Zatem możliwe niezgodne z prawem postępowanie Rady w innych przypadkach, przy założeniu, iż tak istotnie było, nie może być skutecznie powołane na poparcie stanowiska skarżącej.

76      W tych okolicznościach nie ma znaczenia dla sprawy orzecznictwo, zgodnie z którym, gdy tekst wtórnego prawa wspólnotowego można poddać więcej niż jednej wykładni, należy dać raczej pierwszeństwo tej wykładni, która zapewnia zgodność przepisu z traktatem WE, niż wykładni prowadzącej do uznania jego niezgodności z tymże (wyrok z dnia 13 grudnia 1983 r. w sprawie 218/82 Komisja przeciwko Radzie, Rec. s. 4063, pkt 15). W istocie w tym przypadku nie ma wątpliwości co do wykładni art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007.

77      Ponadto argumenty skarżącej dotyczące podnoszonej przez nią niezgodności wykładni przyjętej w pkt 67 powyżej z zasadą proporcjonalności zostaną poddane ocenie w dalszej części niniejszego wyroku, w ramach analizy zarzutu niezgodności z prawem art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 i podniesionego przez skarżącą w sprawie T‑332/08.

 W przedmiocie zarzutu niezgodności z prawem art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007

–       Argumenty stron

78      Skarżąca utrzymuje, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 jest sprzeczny z zasadą proporcjonalności i w związku z tym należy uznać, że nie ma on zastosowania w niniejszym przypadku na podstawie art. 241 WE. W związku z tym należy jej zdaniem stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na brak podstawy prawnej.

79      Na poparcie swojego stanowiska skarżąca utrzymuje po pierwsze, że niezgodność art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 z zasadą proporcjonalności wynika z argumentów przedstawionych w pkt 48–54 powyżej.

80      Po drugie, zamrożenie funduszy wszystkich podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia nr 423/2007 nie ma „racjonalnego związku” z celem, jakim jest zapobieganie rozprzestrzenianiu broni jądrowej i jej finansowaniu.

81      W tej kwestii skarżąca przypomina najpierw, że jest bankiem Zjednoczonego Królestwa, odrębnym od swojej spółki matki, i że przestrzega wszystkich obowiązujących przepisów. Wskazuje ona, że podlega tym samym obowiązkom jak inne banki wspólnotowe w odniesieniu do środków ograniczających wobec Islamskiej Republiki Iranu i wypełnia je. W zakresie, w jakim nie stwierdzono lub nie zarzucono skarżącej udziału w finansowaniu rozprzestrzeniania broni jądrowej, ponieważ powody przyjęte w zaskarżonej decyzji nie dotyczą jej wprost i ani ona, ani BMI nie zostały wskazane w rezolucji Rady Bezpieczeństwa 1803 (2008) jako podmioty wspierające rozprzestrzenianie broni jądrowej, automatyczne stosowanie środka w postaci zamrożenia funduszy, przewidziane w art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, nie wpisuje się w cel, jakim jest zapobieganie rozprzestrzenianiu broni jądrowej.

82      Następnie zamrożenie funduszy skarżącej nie ma wpływu na rozprzestrzenianie broni jądrowej, ponieważ skarżąca nie uczestniczy w jej finansowaniu, a przyjęte środki nie mogą zmienić podejścia władz irańskich. W tej kwestii skarżąca twierdzi ponadto, że w każdym razie dostosowała się do zaskarżonej decyzji w odniesieniu do BMI i innych podmiotów objętych środkami ograniczającymi, co oznacza, że jedynym skutkiem zamrożenia jej funduszy będzie niedopuszczenie do realizacji transakcji z podmiotami niezaangażowanymi w rozprzestrzenianie broni jądrowej. Podobnie nałożony na skarżącą zakaz przeprowadzania transakcji nie wywiera nacisku gospodarczego na finansowanie rozprzestrzeniania broni jądrowej, ponieważ przeważająca część jej działalności polega na inwestowaniu kapitału pochodzącego z Iranu w aktywa znajdujące się poza tym krajem.

83      Wreszcie skarżąca uważa, że argument Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, iż celem zamrożenia funduszy podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą jest również wywarcie gospodarczego nacisku na BMI i Islamską Republikę Iranu, jest niewłaściwy, ponieważ taka interpretacja nie jest uzasadniona w świetle treści i zakresu stosowania rozporządzenia nr 423/2007.

84      Po trzecie, zamrożenie funduszy wszystkich podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia nr 423/2007 nie jest jej zdaniem najmniej ograniczającym środkiem pozwalającym na osiągnięcie celu, którym jest zapobieganie rozprzestrzenianiu broni jądrowej lub jej finansowaniu albo zachowanie czujności wobec skarżącej.

85      W tym kontekście skarżąca twierdzi najpierw, że zamrożenie jej funduszy pozbawia ją możliwości przeprowadzania transakcji i przynosi poważny uszczerbek dla jej finansów i reputacji. Zatem stosowanie art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 stanowi nieproporcjonalne naruszenie prawa skarżącej do spokojnego korzystania z dóbr, swobody świadczenia usług finansowych w Unii Europejskiej i swobodnego przepływu kapitałów i płatności.

86      Następnie art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 jest nieproporcjonalny w stosunku do rezolucji 1803 (2008), którą ma wdrażać. Skutki tego przepisu wykraczają bowiem poza wymóg określony w pkt 10 tej rezolucji, który ogranicza się do wezwania państw do zachowania czujności względem działalności BMI i jej filii.

87      Wreszcie, podkreślając równocześnie, że istniejące środki nadzoru i kontroli są właściwe, skarżąca twierdzi, że dla osiągnięcia celu można by stosować alternatywnie lub łącznie inne, mniej ograniczające środki niż zamrożenie funduszy. W tej kwestii w swoich pismach skarżąca wymienia wzmocnienie nadzoru przestrzegania przez nią środków ograniczających, zaostrzenie wymogu przejrzystości w stosunku do jej działalności, w szczególności w odniesieniu do szczegółowości ksiąg rachunkowych i rzeczonych transakcji, przyjęcie środków mających na celu regularne badanie sytuacji skarżącej oraz wzmocnienie współpracy z FSA i grupą działań finansowych w Zjednoczonym Królestwie. Na rozprawie wspomniała ona jeszcze o wcześniejszej zgodzie na transakcje i nadzorze nad nimi niezależnego przedstawiciela oraz o całkowitym zakazie transakcji z Iranem.

88      Rada, wspierana przez interwenientów, twierdzi, że zamrożenie funduszy skarżącej ma związek z celem, którym jest zapobieganie rozprzestrzenianiu broni jądrowej, ponieważ takie zamrożenie jest konieczne, aby zapewnić skuteczność środków przyjętych w tym zakresie wobec jej spółki matki BMI oraz zapobiec ich obchodzeniu. W tym kontekście Rada podkreśla, że skarżąca pozostaje pod skuteczną kontrolą BMI. Zatem, zdaniem Rady, fundusze skarżącej mogą być wykorzystywane w sposób bezpośredni lub pośredni w celu wsparcia rozprzestrzeniania broni jądrowej i wobec tego zamrożenie tych funduszy jest konieczne, aby nie dopuścić do obejścia środków skierowanych wobec BMI poprzez transfery realizowane przez skarżącą na rzecz BMI lub innych filii lub oddziałów tego banku, ewentualnie za pośrednictwem osób trzecich, których związki z BMI nie są znane.

89      W tej kwestii Rada zauważa również, że ponieważ Wspólnota nie posiada jurysdykcji eksterytorialnej, skutek zaskarżonej decyzji zależeć będzie głównie od stosowania jej wobec oddziałów i filii BMI mających siedzibę w Unii Europejskiej, włączając w to skarżącą.

90      Rada dodaje, że zaproponowane przez skarżącą środki alternatywne nie dają gwarancji, że cel zostanie osiągnięty. I tak obowiązkowe ujawnienie informacji dotyczących odpowiednich rachunków i transakcji nie ma znaczenia w odniesieniu do już zrealizowanych transakcji. Tak samo wzmocnienie współpracy z organami krajowymi nie zapobiega realizacji transakcji za pośrednictwem osób trzecich, co do których nie ma informacji, czy biorą udział w rozprzestrzenianiu broni jądrowej.

91      Rada utrzymuje również, że chociaż skarżąca ponosi pewną szkodę z powodu przyjęcia zaskarżonej decyzji, to samo istnienie skarżącej w okresie, w którym fundusze pozostaną zamrożone, nie będzie zagrożone. W tej kwestii wspomina ona o wyjątkach określonych w art. 9 i 10 rozporządzenia nr 423/2007 oraz o znacznych rezerwach finansowych BMI i fakcie, iż wiele banków handlowych miało okresy, w których nie przynosiły zysków. Jeśli chodzi o negatywny wpływ na reputację skarżącej, Rada uważa, że wynika ona już z rezolucji 1803 (2008), w której zarówno BMI, jak i jego oddziały oraz filie zostały wyraźnie wymienione.

92      Rada twierdzi, że mając na uwadze znaczenie ochrony pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, brak zgody Islamskiej Republiki Iranu na zawieszenie rozprzestrzeniania broni jądrowej i fakt, że skarżąca pozostaje pod kontrolą zaangażowanego w nie podmiotu, zamrożenie funduszy skarżącej nie jest nieproporcjonalne.

93      Oprócz argumentów przedstawionych przez Radę, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej twierdzi, że zamrożenie funduszy podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej na podstawie art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia nr 423/2007 ma również na celu wywieranie nacisku gospodarczego na BMI, a w rezultacie na Islamską Republikę Iranu. Z nieprzerwanej działalności gospodarczej skarżącej w dalszym ciągu korzysta BMI, zarówno pod względem finansowym, jak i pod względem reputacji oraz obecności skarżącej na rynku.

94      Tak samo, zdaniem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zaskarżona decyzja nie została przyjęta w celu wdrożenia rezolucji 1803 (2008), ale art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007, który sam został wprowadzony dla osiągnięcia celów rezolucji 1737 (2006). Ponadto fakt, że w rezolucji 1803 (2008) nie domagano się zamrożenia funduszy skarżącej i BMI, nie oznacza, że takiego środka nie może przyjąć Rada.

95      Jeśli chodzi o wpływ zaskarżonej decyzji na skarżącą, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej wskazuje, że skarżącej udzielono już ponad stu zezwoleń na podstawie art. 9 i 10 rozporządzenia nr 423/2007. W związku z tym istnienie skarżącej nie jest zagrożone.

96      Republika Francuska dodaje, że skuteczność mniej ograniczających środków, które zaproponowała skarżąca, z góry zakłada pozostawanie z nią w stosunku zaufania. Zdaniem Republiki Francuskiej w przypadku spółki pozostającej pod kontrolą BMI istnienie takiego stosunku jest niemożliwe.

97      Co więcej, zdaniem Republiki Francuskiej fakt, że skarżąca musi przestrzegać środków ograniczających i że naruszenie obowiązujących przepisów podlega sankcjom karnym, jest pozbawiony znaczenia. W istocie celem środków ograniczających jest prewencja, podczas gdy sankcje karne stają się skuteczne a posteriori. Co więcej, podczas gdy środki ograniczające obejmują skarżącą, nie angażowałoby jej ewentualne wszczęcie postępowania karnego wobec jednego z jej pracowników.

–       Ocena Sądu

98      Na wstępie należy zauważyć, że omawiany zarzut niezgodności z prawem polega na kwestionowaniu zgodności z zasadą proporcjonalności jednego z przepisów ogólnych definiującego zasady stosowania środków ograniczających ustanowionych rozporządzeniem nr 423/2007, a mianowicie jego art. 7 ust. 2 lit. d), który nakłada na Radę, jak to wynika z pkt 61–67 powyżej, obowiązek zamrożenia funduszy podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotów uznanych za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej na podstawie art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) tego rozporządzenia. Wynika z tego, że z jednej strony rozważania przedstawione w pkt 45 powyżej znajdują zastosowanie w odniesieniu do intensywności kontroli sprawowanej przez Sąd i, z drugiej strony, analogicznie do tego, co zostało stwierdzone w pkt 72 powyżej, argumenty dotyczące związku istniejącego między skarżącą a BMI oraz szczególnej pozycji skarżącej jako banku Zjednoczonego Królestwa nie są istotne dla omawianego zarzutu niezgodności z prawem. Z drugiej strony należy je uwzględnić przy rozpatrywaniu zarzutu, że zastosowanie art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 wobec skarżącej nie jest uzasadnione. A zatem argumenty te zostaną rozpatrzone w pkt 119–129 poniżej.

99      Należy również stwierdzić, że odniesienie do rezolucji Rady Bezpieczeństwa 1803 (2008) nie ma znaczenia dla sprawy. W odróżnieniu bowiem od art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 423/2007 stosowanie przepisów art. 7 ust. 2 jest niezależne od przyjęcia przez Radę Bezpieczeństwa środków w postaci zamrożenia funduszy. Przepis ten ma na celu umożliwienie Radzie przyjmowania, jeżeli uzna to za uzasadnione, w ramach jej kompetencji wynikających z art. 60 WE i 301 WE, środków w postaci zamrożenia funduszy podmiotów, które nie są objęte podobnymi środkami uchwalonymi przez Radę Bezpieczeństwa. Zatem wbrew twierdzeniom skarżącej art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007 nie wdraża rezolucji 1803 (2008), co oznacza, że treść tej rezolucji nie stanowi kryterium, na podstawie którego należy oceniać zgodność art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 z zasadą proporcjonalności.

100    Zgodnie z orzecznictwem na mocy zasady proporcjonalności, która jest jedną z ogólnych zasad prawa wspólnotowego, zakaz prowadzenia działalności gospodarczej jest legalny, pod warunkiem że ograniczenia będą właściwe i konieczne dla realizacji uzasadnionych celów danej regulacji, a tam, gdzie istnieje możliwość wyboru spośród wielu właściwych środków, należy stosować najmniej restrykcyjne, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów (wyrok Trybunału z dnia 13 listopada 1990 r. w sprawie C‑331/88 Fedesa i In., Rec. s. I‑4023, pkt 13). Zatem w świetle tych kryteriów należy rozpatrzyć pozostałe argumenty skarżącej.

101    W tej kwestii, po pierwsze, ponieważ argumentacja skarżącej dotycząca wykładni art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 streszczona w pkt 48–54 powyżej ma znaczenie dla analizy zgodności tego przepisu z zasadą proporcjonalności, z powodów przedstawionych w pkt 69–76 powyżej nie zasługuje na uwzględnienie.

102    Po drugie, jeśli chodzi o występowanie związku między art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 a zamierzonym celem, należy zauważyć, że rozporządzenie nr 423/2007 ma na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu broni jądrowej oraz jej finansowaniu oraz wywieranie nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby zakończyła tego rodzaju działalność. Cel ten wpisuje się w bardziej ogólne ramy wysiłków mających na celu utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego i jest w związku z tym uzasadniony, czego zresztą skarżąca nie kwestionuje.

103    Wbrew twierdzeniom skarżącej zamrożenie funduszy podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 423/2007 ma związek z celem przedstawionym w poprzednim punkcie. Jeżeli bowiem fundusze podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej są zamrożone, istnieje duże ryzyko wywierania przezeń nacisku na podmioty, które pozostają w jego posiadaniu lub pod jego kontrolą, w celu obejścia zastosowanych wobec niego środków, a to poprzez nakłanianie ich do bezpośredniego lub pośredniego transferu funduszy lub przeprowadzania transakcji, których sam nie może realizować ze względu na zamrożenie funduszy. W tych okolicznościach należy uznać, że zamrożenie funduszy podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej jest konieczne i właściwe dla zapewnienia skuteczności środków przyjętych wobec tego podmiotu oraz niedopuszczenia do obejścia tych środków.

104    Istnienie ryzyka, o którym mowa powyżej, pozwala wyjaśnić zresztą z jednej strony okoliczność – roztrząsaną na rozprawie – że podmioty pozostające w posiadaniu lub pod kontrolą są określone w rozporządzeniu nr 423/2007, chociaż nie zostały wyraźnie wskazane w jego motywach 2 i 6, w których wymienione są różnego rodzaju środki ograniczające. Z drugiej strony pozwala wyjaśnić, że nie ma znaczenia kwestia, czy sam podmiot pozostający w posiadaniu lub pod kontrolą jest zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

105    Inne okoliczności wskazane przez skarżącą nie mogą mieć wpływu na to stwierdzenie. I tak fakt, że podmiot pozostający w posiadaniu lub pod kontrolą nie podlegał w przeszłości środkom dyscyplinarnym lub ustawowym i przestrzegał obowiązujących sankcji oraz środków ograniczających, nie mają w tym przypadku znaczenia, skoro podmiot macierzysty, dopóki nie zastosowano wobec niego środka w postaci zamrożenia funduszy, mógł – z zastrzeżeniem innych obowiązujących przepisów – dokonywać transferu funduszy podmiotów pozostających w jego posiadaniu lub pod jego kontrolą i przeprowadzać transakcje, które są teraz niezgodne z przyjętymi środkami ograniczającymi. Zatem nie miał on powodu, aby wywierać nacisk na te podmioty. Podobnie deklaracja podmiotu pozostającego w posiadaniu lub pod kontrolą, że będzie on ponosił skutki zamrożenia funduszy jego podmiotu macierzystego, nie daje wystarczających gwarancji, że możliwe naciski podmiotu macierzystego nie okażą się skuteczne.

106    Nie można natomiast zgodzić się z tezą Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, że zamrożenie funduszy podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą ma również na celu wywieranie nacisku gospodarczego na Islamską Republikę Iranu poprzez BMI poprzez utrudnianie mu korzystania z zysków, psucie reputacji i pozycji na rynku skarżącej. W istocie taki nacisk gospodarczy nie jest przedmiotem środków ograniczających ustanowionych rozporządzeniem nr 423/2007. W tej kwestii należy zauważyć, że o ile na pewno celem środków, wymienionych w motywach 2 i 6 rozporządzenia nr 423/2007, jest wywieranie nacisku na Islamską Republikę Iranu, to jednak chodzi wyłącznie o ograniczenia zabezpieczające, których celem jest zapobieganie rozprzestrzenianiu broni jądrowej oraz jej finansowaniu. Jednak nie ma nic w rozporządzeniu nr 423/2007, co pozwalałoby stwierdzić, że środki te mają wpływać na sytuację gospodarczą zainteresowanych podmiotów ponad to, co jest konieczne, aby zapobiec rozprzestrzenianiu broni jądrowej i jej finansowaniu.

107    Po trzecie, jeśli chodzi o istnienie innych środków, mniej ograniczających niż zamrażanie funduszy, które można stosować alternatywnie lub łącznie, aby osiągnąć zamierzony cel, należy najpierw zauważyć, że nie zostało ustalone, czy środki nadzoru i kontroli istniejące w chwili przyjęcia zaskarżonej decyzji są odpowiednie w stosunku do ryzyka opisanego w pkt 103.

108    Następnie wzmocnienie nadzoru nad przestrzeganiem środków ograniczających ze strony właściwych organów i ściślejsza współpraca z nimi, wymóg szczególnej przejrzystości w stosunku do działalności skarżącej i przyjęcie środków mających na celu regularne badanie sytuacji skarżącej są środkami ex post dotyczącymi już zrealizowanych transakcji, a zatem nie mogą zapobiec możliwym przyszłym transakcjom niezgodnym z uchwalonymi środkami ograniczającymi. Tak jest również, w przypadku gdy ich skuteczność nasuwa domniemanie, że właściwe organy mogą ustalić, czy druga strona transakcji jest powiązana z BMI lub z innym podmiotem uznanym za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

109    Wreszcie, jeśli chodzi o środki wskazane po raz pierwszy na rozprawie, należy stwierdzić, iż nie można ich uwzględnić. W istocie środki te zostały wskazane w trakcie postępowania z naruszeniem art. 48 ust. 2 i art. 76a ust. 3 regulaminu Sądu, bez przedstawienia jakiegokolwiek uzasadnienia. W każdym razie wykonalność systemu wcześniejszego zatwierdzania i nadzoru przez niezależnego przedstawiciela nie została wykazana przez skarżącą. Całkowity zakaz transakcji z Iranem nie jest w każdym razie skuteczny jako sposób zapobiegania transakcjom z pośrednikami, którzy nie mają siedziby w tym państwie i których związek z BMI nie jest znany.

110    W tych okolicznościach należy stwierdzić, że zaproponowane przez skarżącą środki alternatywne nie są właściwe dla osiągnięcia zamierzonego celu.

111    Po czwarte, w odniesieniu do niedogodności, na które narażona została skarżąca, z orzecznictwa wynika, że podstawowe prawa, na które się ona powołuje, a mianowicie prawo własności i prawo do prowadzenia działalności gospodarczej, nie są prerogatywami absolutnymi i korzystanie z nich może być przedmiotem ograniczeń uzasadnionych celami ogólnego interesu Wspólnoty. I tak każdy gospodarczy lub finansowy środek ograniczający wywołuje, co do zasady, negatywne skutki dla prawa własności i swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej, wyrządzając tym samym szkodę podmiotom, które nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za sytuację, która doprowadziła do zastosowania owych sankcji. W tej kwestii znaczenie celu spornych przepisów może usprawiedliwić negatywne konsekwencje – nawet daleko idące – dla niektórych przedsiębiorców (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 30 lipca 1996 r. w sprawie C‑84/95 Bosphorus, Rec. s. I‑3953, pkt 21–23; ww. wyrok w sprawie Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji, pkt 354–361).

112    W tej kwestii należy stwierdzić, że swoboda prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawo do własności instytucji bankowej mającej siedzibę na obszarze Wspólnoty są ograniczone w znacznym stopniu poprzez zamrożenie jej funduszy. Dany podmiot nie może bowiem zawierać nowych transakcji z klientami i, o ile nie otrzyma specjalnego zezwolenia, nie może dokonywać żadnego transferu funduszy. Jednakże, mając na uwadze zasadnicze znaczenie utrzymania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, Sąd uważa, że spowodowane niedogodności nie są nadmierne w stosunku do zamierzonych celów.

113    Wreszcie, jeśli chodzi o osiągnięcie celu swobodnego przepływu kapitałów i płatności, należy zauważyć, że art. 60 WE, który wchodzi w skład postanowień regulujących tę dziedzinę, w wyraźny sposób zezwala Radzie na podejmowanie niezbędnych działań w odniesieniu do przepływu kapitału i płatności wobec państw trzecich, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 301 WE. Właśnie na podstawie tych dwóch przepisów traktatu WE przyjęte zostało rozporządzenie nr 423/2007, co oznacza, że zawarte w nim ograniczenia są częścią przepisów ograniczających swobodny przepływ kapitałów i płatności wynikających z tego traktatu, a zatem nie mogą być z nim niezgodne.

114    Uwzględniając całość powyższych rozważań, należy stwierdzić, iż nie stwierdzono, aby art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 był niezgodny z zasadą proporcjonalności. Wobec powyższego należy oddalić zarzut niezgodności z prawem podniesiony przez skarżącą wobec tego przepisu.

 W przedmiocie kwalifikacji skarżącej jako podmiotu „pozostającego w posiadaniu lub pod kontrolą” w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007

–       Argumenty stron

115    Skarżąca utrzymuje, że jej szczególna sytuacja w znacznym stopniu ogranicza kontrolę, jaką mogłaby nad nią sprawować BMI, w ten sposób, że nie ma wobec niej zastosowania art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007.

116    W tej kwestii twierdzi ona po pierwsze, że jest odrębnym i niezależnym podmiotem prawnym w stosunku do BMI, który nie uczestniczy w szczególności w codziennym zarządzaniu skarżącą. Po drugie, zarówno skarżąca, jak i jej dyrektorzy i pracownicy podlegają rozporządzeniu nr 423/2007 i innym obowiązującym środkom ograniczającym, sankcjom oraz przepisom i przestrzegają ich. Po trzecie, zgodnie z prawem angielskim dyrektorzy jednej ze spółek mają różne zobowiązania wobec niej, a nie wobec jej akcjonariuszy i nieuzasadnione zwolnienie dyrektora jest niezgodne z prawem. Po czwarte, jako bank Zjednoczonego Królestwa skarżąca jest nadzorowana przez FSA, w szczególności pod względem jej stosunków z BMI oraz mianowania, oraz składu jej kadry zarządzającej. Ani ona, ani pobierający wynagrodzenie jej dyrektorzy nie podlegają środkom regulacyjnym i dyscyplinarnym FSA, którego jednym z celów jest zwalczanie przestępczości finansowej, również finansowania terroryzmu i rozprzestrzeniania broni jądrowej. Po piąte, skarżąca ma prawo, w razie potrzeby, zawrzeć umowę, na mocy której żaden z jej dyrektorów nie może zostać zastąpiony bez zgody właściwych organów.

117    Rada, popierana przez interwenientów, odnosi się do orzecznictwa z dziedziny prawa konkurencji na poparcie tezy, że pozostając w całości w posiadaniu BMI, skarżąca znajduje się pod jej rzeczywistą kontrolą i z tego względu nie posiada rzeczywistej autonomii w określaniu swojego obszaru działania. W tej kwestii Rada wskazuje, że zgodnie ze wszelkim prawdopodobieństwem dyrektorzy skarżącej zostali mianowani przez BMI, muszą jej zdawać sprawozdania i mogą zostać przez nią zwolnieni.

118    Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dodaje, że zaproponowane przez skarżącą zobowiązanie nie jest wystarczające, aby nie dopuścić do sprawowania nad nią znaczącej kontroli przez BMI, ponieważ jest mało prawdopodobne, aby zobowiązanie to zostało wykonane, aby mogło zostać wyegzekwowane w każdej chwili i aby nie mogło przeważyć nad obowiązującymi przepisami angielskiego prawa spółek.

–       Ocena Sądu

119    Na wstępie należy zauważyć, że omawiany zarzut dotyczy zgodności z prawem decyzji, w której środki ograniczające wprowadzone rozporządzeniem nr 423/2007 zastosowano wobec określonego podmiotu. Okoliczność ta oznacza, że metody kontroli sądowej prowadzonej przez Sąd są takie, jak przedstawiono w pkt 46 powyżej.

120    W tym przypadku zarówno z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, jak i z uwag Rady przedstawionych na rozprawie wynika, że Rada postanowiła zastosować wobec skarżącej art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, ponieważ jest ona podmiotem „pozostającym w posiadaniu” BMI. Treść tego pojęcia wydaje się być precyzyjna, ponieważ odnosi się do udziału BMI w kapitale skarżącej. Jednakże należy zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 61 powyżej analiza rzeczonego pojęcia nie powinna opierać się wyłącznie na jego treści semantycznej, ale musi uwzględniać zwłaszcza związek, jaki istnieje między art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 a celem rozporządzenia nr 423/2007, jak wskazano w pkt 102 i 103 powyżej.

121    W związku z tym należy zbadać, czy skarżąca ze względu na fakt, że pozostaje w posiadaniu BMI, może ze znacznym prawdopodobieństwem uniknąć skutków środków przyjętych wobec jej podmiotu macierzystego. W tym kontekście zasadniczo pomocne dla Sądu jest kierowanie się orzecznictwem z dziedziny prawa konkurencji, dotyczącym tego, czy filii można przypisać zachowanie spółki macierzystej noszące znamiona naruszenia. W istocie w obu przypadkach chodzi o ocenę, czy ze względu na fakt, że decydującą rolę odgrywa podmiot macierzysty, filia może zostać zmuszona do stosowania się do jej instrukcji, zamiast określać w niezależny sposób swoje zachowanie (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 14 lipca 1972 r. w sprawie 48/69 Imperial Chemical Industries przeciwko Komisji, Rec. s. 619, pkt 133; z dnia 24 października 1996 r. w sprawie C‑73/95 P Viho przeciwko Komisji, Rec. s. I‑5457, pkt 16), nawet jeśli postępowanie narzucone przez podmiot macierzysty nie jest w obu przypadkach takie samo.

122    Co więcej, różnica ta oznacza, że dokonując wykładni rozporządzenia nr 423/2007, należy przywiązywać większą wagę do aspektów związanych z mianowaniem personelu w stosunku do innych aspektów uwzględnianych w ramach prawa konkurencji. Aby bowiem mieć odpowiedni wpływ na postępowanie podmiotu pozostającego w posiadaniu, podmiot macierzysty powinien wywierać nacisk, o którym mowa w pkt 103 powyżej, głównie na dyrektorów lub pracowników tego podmiotu.

123    W tej kwestii okoliczność, że podmiot pozostaje w całości w posiadaniu innego podmiotu oznacza ogólnie, że ten drugi podmiot ma prawo mianować dyrektorów pierwszego i może zatem mieć rzeczywistą kontrolę nad składem kadry zarządzającej pierwszego z podmiotów i ostatecznie na cały personel. Jednakże nie można wykluczyć, że w wyjątkowych okolicznościach stosowanie art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 wobec podmiotu pozostającego w posiadaniu – nawet w całości – podmiotu macierzystego nie znajduje uzasadnienia w świetle czynników równoważących wpływ podmiotu macierzystego na podmiot pozostający w jego posiadaniu.

124    W tym przypadku bezsporne jest, że BMI posiada w całości kapitał skarżącej i z tego względu może mianować i wymieniać jej dyrektorów. W ten sposób może on wywierać wpływ na personel skarżącej. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że istnieje znaczne ryzyko, iż BMI może nakłonić skarżącą do przeprowadzania transakcji zabronionych rozporządzeniem nr 423/2007, wywierając nacisk na jej dyrektorów lub, za ich pośrednictwem, na innych członków jej personelu. Należy zatem upewnić się, czy okoliczności wskazane przez skarżącą mogą równoważyć ten wpływ.

125    W tej kwestii, po pierwsze fakt, że skarżąca posiada osobowość prawną i że BMI nie uczestniczy w codziennym zarządzaniu nią, jest pozbawiony znaczenia. W istocie okoliczności te nie podważają bezpośredniego lub pośredniego wpływu BMI na personel skarżącej.

126    Po drugie, fakt, że skarżąca i jej personel przestrzegały środków ograniczających, sankcji i innych obowiązujących przepisów i nie podlegały w przeszłości środkom dyscyplinarnym lub ustawowym, jest również pozbawiony znaczenia z powodów przedstawionych w pkt 105 powyżej. Podobnie Sąd uważa, że odstraszający charakter sankcji, na które narażeni są członkowie personelu skarżącej, nie jest wystarczający w szczególności dlatego, że mogłyby zostać podjęte kroki w celu ukrycia niedozwolonego charakteru odpowiednich transakcji, w szczególności z wykorzystaniem pośredników, o których związkach z BMI nic nie wiadomo.

127    Po trzecie, analogicznie do tego, co zostało przedstawione w pkt 71 powyżej, samo istnienie pewnych obowiązków dyrektorów, które wynikają z angielskiego prawa spółek, nie daje gwarancji, że obowiązki te będą przestrzegane. Ponieważ naruszenie może zostać ujawnione dopiero po fakcie, istnienie wspomnianych obowiązków nie może zapewnić działania prewencyjnego równoważnego z tym, jaki dają środki ograniczające. W zakresie, w jakim skarżąca proponuje w tym kontekście uzależnienie mianowania w przyszłości swoich dyrektorów od zgody właściwych organów, należy zauważyć, że z jednej strony nie wykazano, że taką procedurę można zastosować i że jest ona zgodna z prawem angielskim, a z drugiej strony w żadnym razie nie rozwiąże ona sytuacji obecnych dyrektorów skarżącej, którzy zostali mianowani przez BMI.

128    Wreszcie, po czwarte, należy zauważyć, że głównym celem nadzoru bankowego sprawowanego przez FSA nie jest przestrzeganie środków ograniczających, które są nałożone na pewne podmioty, ale utrzymanie stabilnego, skutecznego i odpowiedniego systemu finansowego. O ile cel ten obejmuje pewne aspekty związane z przestępczością finansową, o tyle koncentrują się one na praniu pieniędzy, nadużyciach finansowych i przestępstwach związanych z wykorzystaniem informacji poufnych. Natomiast za wdrożenie środków ograniczających i nadzór nad ich przestrzeganiem – również w odniesieniu do środków wprowadzonych rozporządzeniem nr 423/2007 – jest bezpośrednio odpowiedzialne HM Treasury (ministerstwo finansów Zjednoczonego Królestwa), które utworzyło w tym celu specjalną jednostkę i które jest również właściwe do wydawania zezwoleń na podstawie art. 9 i 10 rozporządzenia nr 423/2007. W tych okolicznościach nadzór sprawowany przez FSA nad skarżącą oraz nad jej relacjami z BMI i mianowaniem dyrektorów i innych członków jej personelu nie może równoważyć wpływu, jaki ma na nią jej spółka matka.

129    Uwzględniając powyższe rozważania, należy stwierdzić, że Rada słusznie uznała, iż art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 ma zastosowanie do skarżącej. Rozpatrywany zarzut nie zasługuje zatem na uwzględnienie.

 W przedmiocie zarzutu opartego na naruszeniu „zasady niedyskryminacji”

–       Argumenty stron

130    Skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza „zasadę niedyskryminacji”,ponieważ z jednej strony traktuje w różny sposób banki znajdujące się w takiej samej sytuacji faktycznej, a z drugiej strony w taki sam sposób traktuje banki znajdujące się w odmiennej sytuacji faktycznej.

131    I tak skarżąca znajduje się w sytuacji porównywalnej z sytuacją innych banków Zjednoczonego Królestwa, a w szczególności Persia International Bank plc i Bank Saderat plc (zwanego dalej „bankiem Saderat”), które są również filiami w Zjednoczonym Królestwie banków irańskich należących do państwa irańskiego. Zgodnie z rezolucją 1803 (2008) państwa powinny zachować czujność w stosunku do tych trzech banków, a dodatkowo bank Saderat został, tak jak skarżąca, wyraźnie w niej wymieniony. Wszystkie one znajdują się też na liście United States Department of Treasury (departamentu skarbu Stanów Zjednoczonych Ameryki), na której wymienione są banki podejrzane o przeprowadzanie transakcji z naruszeniem środków ograniczających i systemu obowiązujących sankcji. Skarżąca jest jedynym podmiotem, którego fundusze zostały zamrożone.

132    Z drugiej strony, ze względu na zamrożenie jej funduszy, skarżąca została potraktowana w ten sam sposób jak Bank Sepah International plc, którego sytuacja w istocie jest jednak odmienna. W rezultacie, chociaż Rada Bezpieczeństwa konkretnie wskazała ten bank w rezolucji 1747 (2007) jako podmiot zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej, wezwała państwa do zachowania czujności tylko wobec skarżącej, na podstawie rezolucji 1803 (2008).

133    Rada, wspierana przez interwenientów, twierdzi, iż nie wskazała skarżącej dlatego, że jest ona filią irańskiego banku państwowego, lub dlatego, że została wymieniona w rezolucji 1803 (2008), lub jeszcze dlatego, że znajduje się w wykazie sporządzonym przez United States Department of the Treasury. W istocie twierdzi ona, że w swojej niezależnej ocenie oparła się ona na fakcie, iż BMI udzielał finansowego wsparcia spółkom zaangażowanym w rozprzestrzenianie broni jądrowej. Porównanie z PIB i Saderat jest zatem pozbawione znaczenia.

134    Rada stwierdza, że skarżąca znajduje się w sytuacji porównywalnej z sytuacją Bank Sepah International, ponieważ zarówno jego spółka matka Bank Sepah, jak i BMI są zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej. Zatem zamrożenie ich funduszy oraz zamrożenie funduszy ich filii i oddziałów jest uzasadnione. W tej kwestii Rada podkreśla, że może swobodnie przyjmować autonomiczne środki zamrażające fundusze idące dalej niż środki nałożone rezolucją Rady Bezpieczeństwa i tym samym wdrażać swoją własną politykę w zakresie nierozprzestrzeniania broni jądrowej.

–       Ocena Sądu

135    Zgodnie z orzecznictwem zasada równego traktowania, która stanowi podstawową zasadę prawa, zabrania traktowania porównywalnych sytuacji w sposób odmienny lub traktowania odmiennych sytuacji w jednakowy sposób, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (wyrok Sądu z dnia 2 października 2001 r. w sprawach połączonych T‑222/99, T‑327/99 i T‑329/99 Martinez i in. przeciwko Parlamentowi, Rec. s. II‑2823, pkt 150).

136    Z analizy poprzednich zarzutów wynika, że decydującym kryterium wdrożenia art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2003, a zatem kryterium porównawczym stosowanym w celu ustalenia, czy została naruszona zasada równego traktowania, jest to, czy rzeczony podmiot pozostaje w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) tego rozporządzenia.

137    W tym przypadku BMI został w zaskarżonej decyzji uznany za podmiot zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej, a w pkt 30 powyżej stwierdzono, że zasadność tego stwierdzenia nie jest przedmiotem niniejszych sporów. Z rozważań przedstawionych w pkt 119–129 powyżej wynika również, że skarżąca jest podmiotem „pozostającym w posiadaniu lub pod kontrolą” w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007. W tych okolicznościach, nawet zakładając, że Rada rzeczywiście nie przyjęła środków w postaci zamrożenia funduszy wobec niektórych podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotów uznanych za zaangażowane w rozprzestrzenianie broni jądrowej, takich jak Persia International Bank lub bank Saderat, na okoliczność tę nie może się skutecznie powoływać skarżąca z powodów przedstawionych w pkt 75 powyżej. Z pierwszą częścią zarzutu nie można zatem się zgodzić.

138    W odniesieniu do drugiej części zarzutu należy zauważyć, że w odróżnieniu od skarżącej, której fundusze zostały zamrożone na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007, środek zastosowany wobec Bank Sepah International został przyjęty na podstawie art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia. Okoliczność ta oznacza, że w odniesieniu do podnoszonego dyskryminacyjnego stosowania art. 7 ust. 2 lit. d) wspomnianego rozporządzenia zarzut nie ma znaczenia, ponieważ omawiany przepis został wdrożony tylko w jednym z dwóch przypadków, na które zwróciła uwagę skarżąca. Ponadto skarżąca nawet nie twierdzi, że podmiot macierzysty Bank Sepah International nie jest zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej. Wobec powyższego nie wykazała ona, że w związku z tym jej sytuacja faktyczna jest odmienna od sytuacji Bank Sepah International.

139    Należy zatem oddalić omawiany zarzut.

 W przedmiocie zarzutu opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia

–       Argumenty stron

140    Skarżąca przypomina, że art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007 nakłada obowiązek uzasadnienia, jak również warunki, jakie powinno spełniać uzasadnienie decyzji zarządzającej zamrożenie funduszy, zgodnie z orzecznictwem. Twierdzi ona, że w tym przypadku tylko w uwagach do wniosku o zastosowanie środków tymczasowych złożonego w sprawie T‑246/08 R Rada wskazała powód zamrożenia funduszy skarżącej, a mianowicie fakt, że pozostaje ona pod kontrolą BMI, który był zaangażowany w finansowanie rozprzestrzeniania broni jądrowej, i że w związku z tym zamrożenie funduszy było konieczne, aby zapewnić skuteczność środków przyjętych wobec BMI. Zaskarżona decyzja nie jest więc uzasadniona w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej.

141    W tym kontekście w odpowiedzi na argument Republiki Francuskiej, zgodnie z którym nie ma konieczności wymieniania w załączniku V do rozporządzenia nr 423/2007 podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą, wobec których stosowane są środki w postaci zamrożenia funduszy, skarżąca twierdzi, że takie podejście uniemożliwia osobom trzecim sprawdzenie, czy nie „współpracują” z takimi podmiotami, a tym samym przeprowadzają transakcje zakazane tym rozporządzeniem.

142    Rada, wspierana przez interwenientów, twierdzi, że w zakresie, w jakim zamrożenie funduszy podmiotu obejmuje również filie pozostające w jej posiadaniu lub pod jej kontrolą, nie jest konieczne wskazywanie konkretnych powodów zamrożenia funduszy każdej z filii. W związku z tym uważa ona, że w zaskarżonej decyzji wystarczające było podanie indywidualnych i konkretnych powodów dotyczących BMI. Republika Francuska dodaje w tej kwestii, że nie jest nawet konieczne podawanie w decyzji o zamrożeniu funduszy, wydanej na podstawie rozporządzenia nr 423/2007, nazw wszystkich filii, ponieważ zaskarżoną decyzję stosuje się wobec nich automatycznie.

–       Ocena Sądu

143    Obowiązek uzasadnienia niekorzystnego aktu, przewidziany w art. 253 WE, a konkretnie w tym przypadku w art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007, ma na celu po pierwsze dostarczenie zainteresowanemu wskazówek wystarczających do oceny co do zasadności aktu lub tego, czy jest on ewentualnie dotknięty wadą umożliwiającą zakwestionowanie jego ważności przed sądem wspólnotowym, a po drugie umożliwienie temu sądowi kontroli zgodności z prawem tego aktu. W ten sposób uregulowany obowiązek uzasadnienia stanowi istotną zasadę prawa wspólnotowego, od której odstępstwo możliwe jest wyłącznie z nadrzędnych względów. Zainteresowany powinien zatem zostać poinformowany o uzasadnieniu w zasadzie w tym samym czasie co o niekorzystnym dla niego akcie, a jego brak nie może zostać uregulowany w ten sposób, że zainteresowany dowie się o uzasadnieniu aktu w trakcie postępowania przed sądem wspólnotowym. Co więcej, przestrzeganie obowiązku uzasadnienia ma tym większe znaczenie w przypadku pierwszej decyzji o zamrożeniu funduszy danego podmiotu, że stanowi ono jedyną gwarancję umożliwiającą zainteresowanemu skuteczne skorzystanie z będących w jego dyspozycji środków zaskarżenia w celu kwestionowania legalności takiej decyzji, zważywszy, że nie ma on prawa do bycia wysłuchanym przed jej wydaniem (zob. podobnie i analogicznie ww. wyrok w sprawie Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran przeciwko Radzie, pkt 138–140 i przytoczone tam orzecznictwo).

144    O ile zatem nie stoją temu na przeszkodzie nadrzędne wymogi bezpieczeństwa Wspólnoty lub jej państw członkowskich lub względy dotyczące prowadzenia ich stosunków międzynarodowych, Rada zobowiązana jest, na podstawie art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007, podać do wiadomości zainteresowanego podmiotu szczególne i konkretne powody przyjęcia decyzji zamrażającej fundusze, takiej jak zaskarżona decyzja. Należy wskazać elementy faktyczne i prawne, od których zależy prawne uzasadnienie środka oraz względy, jakie doprowadziły do jego przyjęcia. Na ile to tylko możliwe uzasadnienie to należy podać do wiadomości jednocześnie z przyjęciem danego środka lub tak szybko jak to możliwe po jego przyjęciu (zob. podobnie i analogicznie ww. wyrok w sprawie Organisation de Modjahedines du peuple d’Iran przeciwko Radzie, pkt 143, 148 i przytoczone tam orzecznictwo).

145    Jednakże uzasadnienie musi być dostosowane do rodzaju danego środka i kontekstu, w jakim został on przyjęty. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w świetle okoliczności danego przypadku, w szczególności treści środka, charakteru podanych powodów i interesu, jaki jego adresaci lub inne osoby zainteresowane nim w sposób bezpośredni i indywidualny mogą mieć w uzyskaniu wyjaśnień. Nie jest wymagane, aby w uzasadnieniu podane były wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ wystarczający charakter uzasadnienia należy oceniać nie tylko względem jego treści, ale również kontekstu oraz całości przepisów prawa regulujących daną dziedzinę. W szczególności akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalając mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (zob. ww. wyrok w sprawie Organisation de Modjahedines du peuple d’Iran przeciwko Radzie, pkt 141 i przytoczone tam orzecznictwo).

146    Jak wynika z pkt 61–67 powyżej, stosowanie art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007, które ma miejsce w niniejszej sprawie, wymaga, aby zainteresowany podmiot pozostawał w posiadaniu lub pod kontrolą podmiotu uznanego za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) lub b) tego rozporządzenia, jako że Rada ocenia w każdym przypadku oddzielnie, czy zainteresowany podmiot „pozostaje w posiadaniu lub pod kontrolą”. W związku z tym, oprócz podania podstawy prawnej danego środka, spoczywający na Radzie obowiązek uzasadnienia dotyczy konkretnie tej okoliczności. W tym kontekście nie można zgodzić się z argumentem Republiki Francuskiej, zgodnie z którym w decyzjach wydawanych z zastosowaniem art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia nie trzeba podawać nazw podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą, wobec których stosuje się środki w postaci zamrożenia funduszy. W przypadku bowiem zaakceptowania takiej wykładni zainteresowane podmioty nie mogłyby ani stwierdzić w drodze oficjalnej, czy środki w postaci zamrożenia funduszy mają wobec nich zastosowanie, ani dowiedzieć się, z jakich powodów Rada uznała je za „pozostające w posiadaniu lub pod kontrolą”. Podobnie osoby trzecie nie mogłyby ustalić zakresu stosowania ratione personae podjętych środków. Taka sytuacja jest niezgodna zarówno ze spoczywającym na Radzie obowiązkiem uzasadnienia, jak i z zasadami pewności prawa i przejrzystości.

147    W tym przypadku Rada wskazała, zarówno w tytule zaskarżonej decyzji, jak w jej motywie drugim, że przyjęte środki oparte są na art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007.W pkt 4 tabeli B załącznika do zaskarżonej decyzji stwierdzono, że BMI jest zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej w oparciu o powody podane w pkt 11 powyżej. Na koniec w pkt 4 tabeli B załącznika do zaskarżonej decyzji wymieniono skarżącą wśród „oddziałów i filii” BMI.

148    W tych okolicznościach Sąd uważa, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji w odniesieniu do skarżącej, chociaż wyjątkowo zwięzłe, jest wystarczające, mając na uwadze orzecznictwo przytoczone w pkt 143–145 powyżej. Po pierwsze bowiem, skarżąca mogła w zaskarżonej decyzji zidentyfikować art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007 jako podstawę prawną zastosowanego wobec niej środka w postaci zamrożenia funduszy, ponieważ z jednej strony art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia został wymieniony jako przepis wdrażany i z drugiej strony skarżąca została w nim uznana za jeden z „oddziałów i filii” BMI, co oznacza, że art. 7 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia, który ma w szczególności zastosowanie do podmiotów pozostających w posiadaniu lub pod kontrolą, a zatem przede wszystkim do filii, został w stosunku do niej wdrożony.

149    Po drugie, w zaskarżonej decyzji Rada podaje powody, dla których uznała, że BMI jest zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 423/2007.

150    Po trzecie, fakt, że skarżąca została uznana w zaskarżonej decyzji za „filię”, oznacza, że Rada uznała, iż ze względu na to, że jej kapitał należy w całości do BMI, skarżąca znajduje się w jego „posiadaniu” w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007.

151    Opinię, zgodnie z którą uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest wystarczające, potwierdza dodatkowo treść skargi w sprawie T‑246/08. W piśmie tym skarżąca twierdzi bowiem, że pod względem prawnym, jak i funkcjonalnym była ona odrębna od BMI i że nie można przypisywać jej domniemanego zaangażowania BMI w rozprzestrzenianie broni jądrowej. Utrzymuje ona również, że fakt zamrożenia jej funduszy nie ma wpływu na rozprzestrzenianie broni jądrowej, w szczególności dlatego, że w każdym razie wykonała ona zaskarżoną decyzję, zamrażając wszystkie będące w jej posiadaniu fundusze BMI i zaprzestając realizowania wszelkich transakcji z BMI. Z argumentacji tej wynika, że w chwili składania pierwszej skargi skarżąca wiedziała o istnieniu związku między zamrożeniem jej funduszy a zarzucanym jej spółce matce BMI zaangażowaniem w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

152    Uwzględniając całość powyższych rozważań, należy oddalić niniejszy zarzut i w związku z tym należy oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

153    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem Rady należy obciążyć ją kosztami, włącznie z kosztami postępowań w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych.

154    Zgodnie z art. 87 § 4 akapit pierwszy regulaminu państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. Wobec powyższego Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Republika Francuska i Komisja pokrywają własne koszty, włącznie z kosztami postępowań w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skargi zostają oddalone.

2)      Melli Bank plc pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, włącznie z kosztami postępowań w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych.

3)      Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Republika Francuska i Komisja Wspólnot Europejskich pokrywają własne koszty, włącznie z kosztami postępowań w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych.

Pelikánová Jürimäe Soldevila Fragoso

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 9 września 2009 r.

Podpisy

Spis treści

Okoliczności powstania sporu

Środki ograniczające przyjęte wobec Islamskiej Republiki Iranu

Zaskarżona decyzja

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

W przedmiocie dopuszczalności

W przedmiocie dopuszczalności twierdzeń skarżącej odnoszących się do braku uczestnictwa BMI w finansowaniu rozprzestrzeniania broni jądrowej

W przedmiocie dopuszczalności podniesionego przez skarżącą zarzutu niezgodności z prawem

Co do istoty

W przedmiocie intensywności kontroli sądowej

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie wykładni art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie zarzutu niezgodności z prawem art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie kwalifikacji skarżącej jako podmiotu „pozostającego w posiadaniu lub pod kontrolą” w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 423/2007

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie zarzutu opartego na naruszeniu „zasady niedyskryminacji”

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie zarzutu opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie kosztów

* Język postępowania: angielski.