Sprawa T‑396/11

ultra air GmbH

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy ultrafilter international – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Nadużycie prawa

Streszczenie – wyrok Sądu (druga izba) z dnia 30 maja 2013 r.

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Wniosek o unieważnienie – Dopuszczalność – Przesłanki – Interes prawny

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 56 ust. 1 lit. a)]

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Odrębne badanie różnych podstaw odmowy rejestracji – Wykładnia podstaw odmowy rejestracji w świetle interesu ogólnego chronionego przez każdą z nich

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 7 ust. 1 lit. b), c)]

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Wniosek o unieważnienie – Dopuszczalność – Nadużycie prawa – Brak wpływu

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 52 ust. 1 lit. a), art. 56 ust. 1 lit. a)]

4.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Uprawnienie Sądu do zmiany zaskarżonej decyzji – Granice

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65 ust. 3)

1.      Wniosek o unieważnienie prawa do znaku na podstawie art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego wchodzi w zakres postępowania administracyjnego, nie sądowego.

Artykuł 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 przewiduje, że wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na bezwzględnej podstawie unieważnienia może zostać złożony przez każdą osobę fizyczną lub prawną oraz przez każdą grupę lub każdy podmiot utworzony do celów reprezentacji interesów wytwórców, producentów, usługodawców, handlowców lub konsumentów, który posiada zdolność pozywania lub bycia pozwanym we własnym imieniu. Natomiast art. 56 ust. 1 lit. b) i c) tego rozporządzenia dotyczący wniosków o unieważnienie prawa do znaku, opartych na względnych podstawach unieważnienia, zastrzega uprawnienie do wystąpienia z takim wnioskiem jedynie dla określonych osób, mających interes prawny w takim działaniu. Zatem ze struktury tego artykułu wynika, że prawodawca pragnął ograniczyć krąg osób uprawnionych do złożenia wniosku o unieważnienie prawa do znaku w tym drugim przypadku, natomiast nie w pierwszym.

Podczas gdy względne podstawy odmowy rejestracji chronią interesy właścicieli niektórych wcześniejszych praw, bezwzględne podstawy odmowy rejestracji mają na celu ochronę leżącego u ich podstaw interesu ogólnego, co wyjaśnia, że art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 nie wymaga od wnioskodawcy wykazania interesu prawnego.

(por. pkt 16–18)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 19)

3.      Postępowanie administracyjne przewidziane w art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w związku z art. 52 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia ma na celu między innymi umożliwienie Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) weryfikacji ważności rejestracji znaku towarowego i zajęcia stanowiska, które powinien on zająć w razie potrzeby z urzędu na podstawie art. 37 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009.

W tym kontekście do Urzędu należy ocena, czy będący przedmiotem badania znak towarowy ma charakter opisowy lub czy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, przy czym powody lub wcześniejsze zachowanie wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku nie mogą mieć możliwości wpływu na zakres zadania, jakie zostało przyznane Urzędowi, jeżeli chodzi o ogólne interesy leżące u podstaw art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009. W istocie, zważywszy, że stosując przedmiotowe przepisy w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku, Urząd nie rozstrzyga kwestii, czy prawo właściciela znaku towarowego ma pierwszeństwo przed jakimkolwiek prawem wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku, lecz dokonuje weryfikacji, czy prawo właściciela znaku zostało prawidłowo ustanowione w świetle przepisów regulujących jego zdolność rejestracyjną, nie może być mowy o kwestii „nadużycia prawa” po stronie wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku.

Tak więc fakt, iż wnioskujący o unieważnienie prawa do znaku może złożyć swój wniosek w celu późniejszego umieszczenia przedmiotowego oznaczenia na swych towarach, odpowiada właśnie ogólnemu interesowi dostępności i swobodnego używania chronionemu w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. W konsekwencji tego rodzaju okoliczność nie może w żadnym wypadku stanowić nadużycia prawa. Taką ocenę potwierdza art. 52 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym prawo do wspólnotowego znaku towarowego może również zostać unieważnione na podstawie roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, co z góry zakłada, że pozwany w tym postępowaniu może uzyskać unieważnienie prawa do znaku, nawet jeżeli używał on przedmiotowego znaku towarowego i ma zamiar w dalszym ciągu go używać.

(por. pkt 20–22)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 29)