Προσφυγή της 8ης Νοεμβρίου 2007 - Ryanair κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-404/07)
Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική
Διάδικοι
Προσφεύγουσα: Ryanair Ltd (Δουβλίνο, Ιρλανδία) (εκπρόσωπος: E. Vahida, δικηγόρος)
Καθής: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων
Αιτήματα της προσφεύγουσας
Η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:
να αναγνωρίσει, κατά το άρθρο 232 EΚ, ότι η Επιτροπή παρέλειψε να ενεργήσει σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που υπέχει από τη Συνθήκη ΕΚ καθόσον δεν έλαβε θέση επί της καταγγελίας την οποία υπέβαλε η προσφεύγουσα στην Επιτροπή στις 8 Μαΐου 2006 και την οποία ακολούθησε η αποστολή εγγράφου οχλήσεως στις 31 Ιουλίου 2007·
να καταδικάσει την Επιτροπή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα κατά την παρούσα διαδικασία έστω και αν, κατόπιν της ασκήσεως της προσφυγής, η Επιτροπή ενεργήσει κατά τρόπον ώστε, κατά την κρίση του Πρωτοδικείου, να καταστεί άνευ αντικειμένου η έκδοση αποφάσεως ή αν το Πρωτοδικείο απορρίψει την προσφυγή ως απαράδεκτη· και
περαιτέρω, να λάβει τα μέτρα που το Πρωτοδικείο θεωρεί ενδεδειγμένα.
Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα
Η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή παρέλειψε να ενεργήσει καθόσον δεν έλαβε θέση, μολονότι εκλήθη προς τούτο κατά το άρθρο 232 EΚ, επί της υποβληθείσας στην Επιτροπή στις 8 Μαΐου 2006 καταγγελίας της προσφεύγουσας σχετικά με i) ενίσχυση που χορήγησε παρανόμως, όπως υποστηρίζεται, η Γαλλία στην Air France υπό τη μορφή διαφοροποιημένων αερολιμενικών τελών που επιβάλλουν οι γαλλικοί αερολιμένες ανάλογα με τον προορισμό των πτήσεων, ή ii) επικουρικώς, τη θίγουσα τον ανταγωνισμό διάκριση υπέρ της Air France, κατά παράβαση του άρθρου 82 EΚ, αν θεωρηθεί ότι οι γαλλικοί αερολιμένες ενήργησαν αυτοτελώς.
Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή υπείχε την υποχρέωση να διεξαγάγει επιμελή και αμερόληπτη εξέταση της υποβληθείσας καταγγελίας προκειμένου:
να εκδώσει απόφαση με την οποία να αναγνωρίζεται είτε ότι τα επίμαχα μέτρα δεν συνιστούσαν κρατική ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 87, παράγραφος 1, EΚ, είτε ότι τα μέτρα αυτά έπρεπε να θεωρηθούν ως κρατική ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 87, παράγραφος 1, ΕΚ, αλλά συμβιβάζονταν με την κοινή αγορά δυνάμει του άρθρου 87, παράγραφοι 2 και 3, ΕΚ, ή
να κινήσει διαδικασία δυνάμει του άρθρου 88, παράγραφος 2, ΕΚ.
Επικουρικώς, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή όφειλε, αφότου παρέλαβε την επικουρική καταγγελία της προσφεύγουσας ότι παραβιάσθηκε το δίκαιο του ανταγωνισμού, είτε να κινήσει διαδικασία επί του θέματος της καταγγελίας είτε να λάβει οριστική απόφαση περί απορρίψεως της καταγγελίας, αφού παράσχει στην προσφεύγουσα τη δυνατότητα να υποβάλει παρατηρήσεις.
Περαιτέρω, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι, υπό τις περιστάσεις αυτές και λαμβανομένης υπόψη της εξοικείωσης της Επιτροπής με τα σχετικά ζητήματα, το χρονικό διάστημα των δεκατεσσάρων μηνών που διέρρευσε μεταξύ της υποβολής της καταγγελίας της προσφεύγουσας και της αποστολής του εγγράφου οχλήσεως από αυτή ήταν αδικαιολογήτως μακρό και ότι η αδράνεια της Επιτροπής κατά το χρονικό αυτό διάστημα συνιστά παράλειψη προς ενέργεια κατά την έννοια του άρθρου 232 EΚ.
Τέλος, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι το άρθρο 232 EΚ παρέχει σε μια επιχείρηση το δικαίωμα να ασκήσει προσφυγή κατά της παραλείψεως της Επιτροπής να λάβει μέτρα τα οποία θα αφορούσαν άμεσα και ατομικά την εν λόγω επιχείρηση και ότι τα μέτρα που παρέλειψε να λάβει η Επιτροπή στην υπό κρίση υπόθεση αφορούσαν άμεσα και ατομικά την προσφεύγουσα ως ανταγωνίστρια της Air France.
____________