Language of document : ECLI:EU:T:2021:781

WYROK SĄDU (dziesiąta izba)

z dnia 10 listopada 2021 r.(*)

Prawo instytucjonalne – Europejska inicjatywa obywatelska – Polityka spójności – Regiony, w których zamieszkują mniejszości narodowe – Decyzja o rejestracji – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt podlegający zaskarżeniu – Dopuszczalność – Artykuł 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 211/2011 – Obowiązek uzasadnienia

W sprawie T‑495/19

Rumunia, którą reprezentowali E. Gane, R. Haţieganu, L. Liţu i L.‑E. Baţagoi, w charakterze pełnomocników,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowali H. Stancu, I. Martínez del Peral i H. Krämera, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez

Węgry, które reprezentowali M. Fehér, M. Tátrai i K. Szíjjártó, w charakterze pełnomocników,

interwenient,

mającej za przedmiot oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/721 z dnia 30 kwietnia 2019 r. w sprawie proponowanej inicjatywy obywatelskiej „Polityka spójności w regionie na rzecz równości i zachowania kultury regionu” (Dz.U. 2019, L 122, s. 55),

SĄD (dziesiąta izba),

w składzie: A. Kornezov, prezes, E. Buttigieg (sprawozdawca) Kowalik‑Bańczyk, sędziowie,

sekretarz: I. Kurme, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 21 maja 2021 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 18 czerwca 2013 r. proponowana inicjatywa obywatelska, zatytułowana „Polityka spójności w regionie na rzecz równości i zachowania kultury regionu” (zwana dalej „proponowaną inicjatywą będącą przedmiotem sporu”) została przedstawiona Komisji Europejskiej zgodnie z art. 11 ust. 4 TUE i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 211/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie inicjatywy obywatelskiej (Dz.U. 2011, L 65, s. 1).

2        Z informacji dostarczonych przez organizatorów proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu – jako danych wymaganych do rejestracji inicjatywy obywatelskiej zgodnie z załącznikiem II do rozporządzenia nr 211/2011 – wynika, że inicjatywa ta zmierzała do poświęcenia w ramach polityki spójności Unii szczególnej uwagi regionom, które ze względu na cechy narodowe, etniczne, kulturowe, religijne lub językowe różnią się od regionów je otaczających. W takich regionach, w tym na obszarach geograficznych bez kompetencji administracyjnych, zapobieganie powstawaniu zaległości gospodarczych, zrównoważony rozwój i zachowanie warunków dla spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej powinny być prowadzone w sposób, który zapewnia, że cechy charakterystyczne tych regionów pozostaną niezmienione. Z tego względu takie regiony muszą mieć taką samą możliwość dostępu do różnych funduszy unijnych, a także zachowania swoich cech charakterystycznych; należy również zagwarantować ich właściwy rozwój gospodarczy, tak aby kontynuować rozwój Unii i utrzymać jej różnorodność kulturową

3        Decyzją C(2013) 4975 final z dnia 25 lipca 2013 r. i na podstawie art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 Komisja odmówiła rejestracji proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu ze względu na to, że inicjatywa ta wykraczała w sposób oczywisty poza kompetencje Komisji w zakresie przedkładania wniosków dotyczących unijnych aktów prawnych w celu wprowadzania w życie traktatów.

4        Wyrokiem z dnia 10 maja 2016 r., Izsák i Dabis/Komisja (T‑529/13, EU:T:2016:282) Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji C(2013) 4975 final.

5        Rozpatrując odwołanie, Trybunał wyrokiem z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177) uchylił wyrok z dnia 10 maja 2016 r., Izsák i Dabis/Komisja (T‑529/13, EU:T:2016:282) i sam, orzekając ostatecznie w sprawie, stwierdził nieważność decyzji C(2013) 4975 final.

6        W dniu 30 kwietnia 2019 r. Komisja przyjęła decyzję (UE) 2019/721 (Dz.U. 2019, L 122, s. 55, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) w sprawie proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, mocą której dokonała rejestracji tej inicjatywy w rozumieniu art. 4 rozporządzenia nr 211/2011.

7        W motywach 1 i 2 zaskarżonej decyzji Komisja określiła przedmiot i cele proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu zgodnie ze sformułowaniami przedstawionymi w pkt 2 powyżej.

8        W motywach 3 i 4 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że aby zachęcić obywatela Unii do korzystania z mechanizmu inicjatywy obywatelskiej, a ostatecznie uczestnictwa w życiu demokratycznym Unii, procedury i warunki wymagane dla inicjatywy obywatelskiej powinny być jasne, proste, przyjazne użytkownikowi i proporcjonalne do charakteru takiej inicjatywy.

9        W motywie 5 zaskarżonej decyzji Komisja uściśliła:

„W celu wprowadzenia w życie traktatów można przyjmować unijne akty prawne określające zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych, co może obejmować grupowanie funduszy, zgodnie z art. 177 traktatu [FUE]”.

10      W motywie 6 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu – „w zakresie, w jakim jej celem [były] wnioski Komisji dotyczące unijnych aktów prawnych określaj[ących] zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych, i pod warunkiem że działania, które m[iały] zostać objęte finansowaniem, prowadz[iły] do wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii” – nie wykraczała w sposób oczywisty poza te kompetencje, w rozumieniu z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia 211/2011

11      W motywie 7 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu spełniała warunki przewidziane w art. 4 ust. 2 lit. a), c) i d) rozporządzenia nr 211/2011, a w motywie 8 uznała, że należało tę inicjatywę zarejestrować.

12      Artykuł 1 zaskarżonej decyzji stanowi, co następuje

„1.      Niniejszym rejestruje się proponowaną inicjatywę obywatelską »Polityka spójności w regionie na rzecz równości i zachowania kultury regionu«.

2.      Deklaracje poparcia dla tej proponowanej inicjatywy obywatelskiej mogą być zbierane przy założeniu, że jej celem jest przedstawienie przez Komisję wniosków dotyczących aktów prawnych określających zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych oraz pod warunkiem że finansowane działania prowadzą do wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii”.

13      Artykuł 3 zaskarżonej decyzji stanowi, że jej adresatami są organizatorzy proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu.

 Postępowanie i żądania stron

14      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 lipca 2019 r. Rumunia wniosła niniejszą skargę.

15      Komisja złożyła odpowiedź na skargę w dniu 27 września 2019 r.

16      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 października 2019 r. Węgry złożyły wniosek o dopuszczenie do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

17      W dniu 16 grudnia 2019 r. została złożona replika.

18      Postanowieniem prezesa dziesiątej izby z dnia 7 stycznia 2020 r. Węgry zostały dopuszczone do sprawy w charakterze interwenienta.

19      Duplika została złożona w dniu 27 stycznia 2020 r.

20      Węgry złożyły uwagi interwenienta w dniu 18 lutego 2020 r., a Rumunia przedstawiła swe uwagi w przedmiocie tego pisma w dniu 21 maja 2020 r., w wyznaczonym terminie. Komisja nie przedstawiła uwag w przedmiocie wyżej wymienionych uwag interwenienta.

21      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 lipca 2020 r. Rumunia złożyła wniosek o wyznaczenie rozprawy zgodnie z art. 106 ust. 2 regulaminu postępowania przed Sądem.

22      Na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (dziesiąta izba) postanowił o otwarciu ustnego etapu postępowania i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania przed Sądem wezwał Komisję i Węgry do przedstawienia ewentualnych uwag w przedmiocie argumentów Rumunii dotyczących dopuszczalności skargi. Obie strony przedstawiły swoje uwagi w wyznaczonym terminie.

23      Podczas rozprawy, która odbyła się w dniu 21 maja 2021 r., wysłuchano wystąpień stron i ich odpowiedzi na pytania ustne zadane przez Sąd.

24      Rumunia wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

25      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie Rumunii kosztami postępowania.

26      Węgry wnoszą do Sądu o oddalenie skargi.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności skargi

27      Rumunia, odnosząc się do kwestii dopuszczalności skargi pod kątem zaskarżalności omawianej decyzji oraz istnienia interesu prawnego, twierdzi, że skarga ta jest dopuszczalna.

28      Komisja w swoich uwagach w przedmiocie argumentacji Rumunii (zob. pkt 22 powyżej) wyraziła wątpliwości co do dopuszczalności skargi.

29      Ściślej rzecz ujmując, Komisja wyraziła wątpliwości co do zaskarżalności omawianej decyzji w zakresie, w jakim można ją uznać za akt przygotowawczy, jako „pierwszy etap mechanizmu inicjatywy obywatelskiej”, który doprowadziłby do wydania przez Komisję komunikatu przewidzianego w art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 211/2011, który stanowiłby akt zaskarżalny. W tym względzie Komisja utrzymuje, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w przypadku aktów lub decyzji, których przygotowanie odbywa się wieloetapowo, w szczególności w ramach procedury wewnętrznej, jedynie te akty, które ostatecznie określają stanowisko danej instytucji na zakończenie tej procedury, z wyłączeniem aktów pośrednich, których celem jest przygotowanie ostatecznej decyzji, stanowią co do zasady akty, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności.

30      Aby uzasadnić swe wątpliwości, Komisja stwierdziła również, że z orzecznictwa Sądu wynika, iż skarga o stwierdzenie nieważności może zostać wniesiona, również państwo członkowskie, na akty mające na celu wywołanie skutków prawnych, które mogą być niekorzystne. Tymczasem zdaniem Komisji w przypadku decyzji o rejestracji proponowanej inicjatywy trudno jest przewidzieć, jakie skutki prawne wynikające z proponowanej treści mogłyby spowodować szkody i po czyjej stronie. Komisja powołała się w szczególności na wyrok z dnia 21 maja 2010 r., Francja/Komisja (T‑425/04, T‑444/04, T‑450/04 i T‑456/04 , EU:T:2010:216, pkt 119).

31      W świetle powyższych rozważań Komisja pozostawiła kwestię zaskarżalności omawianej decyzji do oceny Sądu.

32      Komisja przychyliła się natomiast do analizy Rumunii, zgodnie z którą korzystanie przez państwa członkowskie z prawa do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności aktu Unii nie jest uzależnione od wykazania interesu prawnego.

33      Węgry w swoich uwagach w przedmiocie argumentacji Rumunii (zob. pkt 22 powyżej) opowiedziały się za dopuszczalnością skargi, podnosząc w szczególności, że zaskarżona decyzja stanowi akt zaskarżalny. Węgry uznały również za uzasadnione, by Sąd wypowiedział się w tej kwestii prawnej w celu usunięcia wszelkich wątpliwości.

34      Z argumentacji trzech uczestników postępowania wynika, że nie kwestionują oni, iż korzystanie przez państwa członkowskie z prawa do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności aktu Unii nie jest uzależnione od wykazania interesu prawnego. Z orzecznictwa wynika bowiem, że państwo członkowskie, tak jak Rumunia w niniejszej sprawie, posiada legitymację procesową czynną do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności aktu wywołującego wiążące skutki prawne bez potrzeby wykazywania, że ma w tym interes prawny (zob. wyrok z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja, C‑463/10 P i C‑475/10 P, EU:C:2011:656, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo). A zatem aby skarga państwa członkowskiego była dopuszczalna, państwo to nie ma obowiązku wykazania, że akt Komisji, na który składa ono skargę, wywiera wobec niego skutki prawne (zob. wyrok z dnia 20 września 2012 r., Francja/Komisja, T‑154/10, EU:T:2012:452, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). Wyrok z dnia 21 maja 2010 r., Francja/Komisja (T‑425/04, T‑444/04, T‑450/04 i T‑456/04, EU:T:2010:216), na który powołuje się Komisja (zob. pkt 30 powyżej), który został zresztą uchylony w postępowaniu odwoławczym wyrokiem z dnia 19 marca 2013 r., Bouygues i Bouygues Télécom/Komisja i in. oraz Komisja/Francja i in. (C‑399/10 P i C‑401/10 P, EU:C:2013:175), w żaden sposób nie podważa przytoczonego powyżej orzecznictwa.

35      W zakresie, w jakim Komisja wyraziła wątpliwości co do zaskarżalności omawianej decyzji w rozumieniu art. 263 TFUE oraz biorąc pod uwagę wniosek Węgier o wyraźne rozstrzygnięcie tej kwestii przez Sąd, należy poczynić następujące rozważania.

36      Z utrwalonego orzecznictwa dotyczącego skarg o stwierdzenie nieważności wnoszonych przez państwa członkowskie lub instytucje wynika, że za akty podlegające zaskarżeniu w rozumieniu art. 263 TFUE uważa się wszelkie przepisy wydane przez instytucje, bez względu na ich formę, które mają na celu wywołanie wiążących skutków prawnych (zob. wyrok z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja, C‑463/10 P i C‑475/10 P, EU:C:2011:656, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

37      W celu ustalenia, czy dany akt wywołuje skutki prawne, należy więc w szczególności uwzględnić jego przedmiot, treść, istotę oraz kontekst faktyczny i prawny, w którym jest on umiejscowiony (zob. wyrok z dnia 23 kwietnia 2018 r., One of Us i in./Komisja, T‑561/14, EU:T:2018:210, pkt 70 i przytoczone tam orzecznictwo).

38      W niniejszej sprawie należy ocenić, czy zaskarżona decyzja, przyjęta przez Komisję na podstawie art. 4 rozporządzenia nr 211/2011, na mocy której instytucja ta dokonała rejestracji proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, zmierza do wywarcia wiążących skutków prawnych, stanowiąc tym samym akt zaskarżalny w rozumieniu art. 263 TFUE.

39      W tym względzie, jak wyjaśnił już sąd Unii (wyrok z dnia 23 kwietnia 2018 r., One of Us i in./Komisja, T‑561/14, EU:T:2018:210, pkt 73), rozporządzenie nr 211/2011, które obowiązywało w chwili przyjęcia zaskarżonej decyzji, określa procedury i warunki wymagane do przedstawienia inicjatywy obywatelskiej. W motywie 8 wyjaśnia się, że potrzebna jest minimalna struktura organizacyjna i w tym celu przewiduje utworzenie komitetu obywatelskiego złożonego z osób fizycznych (organizatorów) pochodzących z co najmniej siedmiu różnych państw członkowskich, który to komitet jest odpowiedzialny za przygotowanie inicjatywy obywatelskiej i przedłożenie jej Komisji. Rozporządzenie nr 211/2011 przewiduje w art. 4, że proponowana inicjatywa obywatelska powinna zostać zarejestrowana w rejestrze Komisji, do czego dochodzi, jeżeli Komisja stwierdzi, że określona liczba warunków wskazanych w wyżej wymienionym przepisie została spełniona. Jednym z tych warunków jest to, by dana proponowana inicjatywa nie wykraczała w sposób oczywisty poza kompetencje Komisji w zakresie przedkładania wniosków dotyczących unijnych aktów prawnych w celu wprowadzania w życie traktatów [art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011]. Artykuł 4 ust. 4 rozporządzenia nr 211/2011 przewiduje, że proponowana inicjatywa obywatelska, która została zarejestrowana, jest upubliczniana w rejestrze przewidzianym w art. 4 ust. 1 akapit drugi tego rozporządzenia.

40      Dopiero po dokonaniu rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej może rozpocząć się zbieranie deklaracji poparcia tej inicjatywy przez co najmniej milion sygnatariuszy z co najmniej jednej czwartej wszystkich państw członkowskich. Zbieranie deklaracji poparcia powinno odbywać się w ramach procedury i w warunkach określonych w sposób szczegółowy w art. 5–8 rozporządzenia nr 211/2011. W szczególności zgodnie z art. 8 rozporządzenia nr 211/2011 organizatorzy przedkładają zebrane deklaracje poparcia państwom członkowskim do celów weryfikacji i poświadczenia.

41      Artykuł 9 akapit pierwszy rozporządzenia nr 211/2011 przewiduje, pod warunkiem dopełnienia wszystkich stosownych procedur i warunków określonych w tym rozporządzeniu, możliwość przedłożenia inicjatywy obywatelskiej Komisji, z załączeniem informacji dotyczących wszelkiego wsparcia i finansowania otrzymanego na rzecz tej inicjatywy. Informacje te zostają opublikowane w rejestrze.

42      Artykuł 10 ust. 1 rozporządzenia nr 211/2011 stanowi, że w przypadku otrzymania inicjatywy obywatelskiej zgodnie z art. 9 tego rozporządzenia Komisja:

a)      niezwłocznie publikuje tę inicjatywę obywatelską w rejestrze;

b)      przyjmuje organizatorów na odpowiednim szczeblu, aby mogli szczegółowo wyjaśnić kwestie, których dotyczy [inicjatywa];

c)      w ciągu trzech miesięcy wydaje komunikat zawierający prawne i polityczne wnioski dotyczące tej inicjatywy obywatelskiej, informacje na temat ewentualnych działań, jakie zamierza podjąć, oraz uzasadnienie podjęcia lub niepodjęcia tych działań.

43      Artykuł 10 ust. 2 rozporządzenia nr 211/2011 przewiduje, że o wyżej wymienionym komunikacie powiadamia się organizatorów, a także Parlament Europejski i Radę oraz podaje się go do wiadomości publicznej.

44      Artykuł 11 rozporządzenia nr 211/2011 przewiduje w szczególności, że w terminie trzech miesięcy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia, organizatorom umożliwia się przedstawienie ich inicjatywy podczas publicznego wysłuchania w Parlamencie.

45      Z przepisów przedstawionych w pkt 39–44 powyżej wynika, że decyzja o zarejestrowaniu proponowanej inicjatywy obywatelskiej, taka jak zaskarżona decyzja w niniejszej sprawie, ma wywołać wiążące skutki prawne dla zainteresowanych organizatorów, instytucji i państw członkowskich.

46      Jeśli chodzi bowiem o organizatorów, wyżej wymieniona decyzja o rejestracji uruchamia mechanizm zbierania deklaracji poparcia i przyznaje im, po pierwsze, prawo do przedłożenia inicjatywy obywatelskiej Komisji oraz przedstawienia jej w sposób szczegółowy [zob. pkt 41 i pkt 42 lit. b) powyżej], po drugie, prawo żądania od Komisji wydania komunikatu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 211/2011 [zob. pkt 42 lit. c) powyżej], a po trzecie, prawo przedstawienia tej inicjatywy podczas wysłuchania publicznego w Parlamencie (zob. pkt 44 powyżej). Wyżej wymienione prawa przyznane organizatorom stanowią jednocześnie obowiązki zainteresowanych instytucji, to jest Komisji i Parlamentu, w zakresie, w jakim Komisja jest zobowiązana do przyjmowania organizatorów i wydania wskazanego powyżej komunikatu, a Parlament do zorganizowania wspomnianego wysłuchania publicznego.

47      W stosunku do państw członkowskich decyzja o rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej stwarza obowiązek zezwolenia na zbieranie deklaracji poparcia, ich weryfikacji i poświadczenia (zob. pkt 40 powyżej).

48      Wątpliwości Komisji dotyczące zaskarżalnego charakteru omawianej decyzji są bezzasadne.

49      W tym względzie należy odrzucić analizę, zgodnie z którą decyzja o rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej stanowi akt przygotowawczy lub tymczasowy, którego celem jest przygotowanie do wydania komunikatu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 211/2011 (zob. pkt 29 powyżej).

50      Zgodnie z tym, co stwierdził już sąd Unii, z jednej strony celem procedury rejestracji jest uniknięcie sytuacji, w której organizatorzy ponoszą bezskuteczne wysiłki na rzecz inicjatywy, o której od początku wiadomo, że nie może doprowadzić do pożądanego celu, a z drugiej strony decyzja o rejestracji lub odmowie zarejestrowania proponowanej inicjatywy wymaga pierwszej oceny tej inicjatywy pod kątem prawnym i nie przesądza o ocenie, jakiej Komisja dokona w ramach komunikatu przyjętego na podstawie art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 211/2011, który zawiera „prawne i polityczne wnioski” dotyczące inicjatywy, informacje na temat ewentualnych działań, jakie Komisja zamierza podjąć, oraz uzasadnienie podjęcia lub niepodjęcia tych działań (zob. podobnie wyrok z dnia 23 kwietnia 2018 r., One of Us i in./Komisja, T‑561/14, EU:T:2018:210, pkt 117 i przytoczone tam orzecznictwo).

51      Ponadto w wyroku z dnia 19 grudnia 2019 r., Puppinck i in./Komisja (C‑418/18 P, EU:C:2019:1113, pkt 70) Trybunał wyjaśnił, że szczególna wartość dodana tego mechanizmu nie polega na pewności co do jego rezultatu, lecz na możliwościach i szansach, jakie stwarza on obywatelom Unii w zakresie wszczynania debaty politycznej w instytucjach Unii bez konieczności oczekiwania na uruchomienie procedury prawodawczej. Jednakże, jak słusznie zauważa Komisja, debata polityczna zarówno z obywatelami, jak i z instytucjami odbywa się między innymi podczas kampanii zbierania deklaracji poparcia, podczas spotkania z Komisją oraz podczas wysłuchania publicznego w Parlamencie. Wydaje się zatem, że ta debata polityczna wynika z decyzji o rejestracji oraz z następującej po niej procedury i odbywa się przed wydaniem przez Komisję komunikatu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 211/2011.

52      Okazuje się wobec tego, że decyzja o rejestracji proponowanej inicjatywy stanowi zakończenie szczególnego etapu procesu inicjatywy obywatelskiej, który wywołuje wiążące skutki prawne odmienne od tych, jakie powoduje komunikat przewidziany w art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 211/2011, który stanowi zresztą również akt zaskarżalny zgodnie z wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2018 r., One of Us i in./Komisja (T‑561/14, EU:T:2018:210).

53      W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja stanowi akt zaskarżalny w rozumieniu art. 263 TFUE i że niniejsza skarga jest dopuszczalna.

 Co do istoty

54      Na poparcie skargi Rumunia podnosi dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011, a zarzut drugi naruszenia obowiązku uzasadnienia. W pierwszej kolejności należy zbadać zarzut drugi.

 W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia

55      Rumunia podnosi na wstępie, że Komisja dysponuje szerokim zakresem uprawnień dyskrecjonalnych w ramach badania przestrzegania warunku określonego w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 i że w konsekwencji ciążący na niej obowiązek uzasadnienia ma zasadnicze znaczenie.

56      W tym kontekście w pierwszej kolejności Rumunia zarzuca Komisji, że ta nie przedstawiła w zaskarżonej decyzji powodów, dla których miała ona jakoby kompetencje w zakresie promowania aktów dotyczących przedmiotu i celów proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, tak jak zostały one wskazane w zaskarżonej decyzji.

57      W drugiej kolejności Rumunia zarzuca Komisji, że ta nie uzasadniła w wystarczający sposób swego stanowiska przedstawionego w art. 1 ust. 2 rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji, które polegało na wyjaśnieniu, że deklaracje poparcia dla proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu mogą być zbierane „przy założeniu, że jej celem jest przedstawienie przez Komisję wniosków dotyczących aktów prawnych określających zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych oraz pod warunkiem że finansowane działania prowadzą do wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii”.

58      Zdaniem Rumunii uzasadnienie wspomnianego podejścia Komisji jest konieczne z uwagi, po pierwsze, na kontekst, w jakim wydano zaskarżoną decyzję, charakteryzujący się w szczególności tym, że Komisja początkowo, decyzją C(2013) 4975 final, odmówiła rejestracji proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu oraz że Trybunał, w wyroku z dnia 7 marca 2019 r. Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177), nie stwierdził naruszenia prawa, którego miałaby dopuścić się Komisja w tej decyzji, a po drugie, że zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 211/2011 decyzja o rejestracji proponowanej inicjatywa powinna opierać się na dokładnej analizie jej przedmiotu i celów, nawet jeśli analiza ta jest przeprowadzona w sposób abstrakcyjny i niekonkretny. Rumunia zauważa, że w przedmiotowej sprawie wydaje się, iż Komisja dokonała rejestracji proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, nie wiedząc, jaki jest jej faktyczny cel.

59      Rumunia stwierdza, że zaskarżona decyzja nie wyjaśnia, z jakiego powodu rejestracja proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu była możliwa i że Komisja naruszyła w niniejszej sprawie obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE.

60      Komisja i Węgry kwestionują argumentację Rumunii.

61      Należy przypomnieć, że przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE obowiązek uzasadnienia aktów prawnych dotyczy każdego aktu, który może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności (wyrok z dnia 1 października 2009 r., Komisja/Niemcy, C‑370/07, EU:C:2009:590, pkt 42). Wynika z tego, że niezależnie od okoliczności, iż art. 4 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 211/2011 odnosi się do spoczywającego na Komisji obowiązku informowania organizatorów o podstawach swojej decyzji jedynie w przypadku, gdy odmawia ona zarejestrowania proponowanej inicjatywy obywatelskiej, zaskarżona decyzja podlega obowiązkowi uzasadnienia, nawet jeśli stanowi ona ostateczną decyzję Komisji w sprawie rejestracji proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu (zob. podobnie wyrok z dnia 24 września 2019 r., Rumunia/Komisja, T‑391/17, odwołanie w toku, EU:T:2019:672, pkt 79).

62      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dotyczącym art. 296 TFUE uzasadnienie aktu prawnego powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji Unii, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi – dokonać jej kontroli (zob. wyrok z dnia 12 września 2017 r., Anagnostakis/Komisja, C‑589/15 P, EU:C:2017:663, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

63      Jak wynika również z utrwalonego orzecznictwa, wymóg uzasadnienia należy oceniać w świetle okoliczności danego przypadku. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna nie tylko opierać się na brzmieniu tego aktu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów regulujących daną dziedzinę prawa (zob. wyrok z dnia 12 września 2017 r., Anagnostakis/Komisja, C‑589/15 P, EU:C:2017:663, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

64      Ponadto należy odróżnić obowiązek uzasadnienia jako istotny wymóg proceduralny od kontroli zasadności uzasadnienia, która wchodzi w zakres kontroli zgodności z prawem istoty aktu i wymaga, aby sąd zbadał, czy uzasadnienie, na którym opiera się ten akt, nie jest obarczone błędami (zob. podobnie wyrok z dnia 2 kwietnia 1998 r., Komisja/Sytraval i Brink’s France, C‑367/95 P, EU:C:1998:154, pkt 66–68).

65      Należy również przypomnieć, że – jak zauważył już sąd Unii – Komisja nie dysponuje szerokimi uprawnieniami dyskrecjonalnymi w zakresie rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej, ponieważ art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 211/2011 stanowi, że instytucja ta „rejestruje” taką proponowaną inicjatywę, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 4 ust. 2 lit. a)–d) tego rozporządzenia, w szczególności w przypadku gdy proponowana inicjatywa obywatelska nie wykracza w sposób oczywisty poza kompetencje Komisji w zakresie przedkładania wniosku dotyczącego unijnego aktu prawnego w celu wprowadzania w życie traktatów. Przeciwnie, jeżeli w wyniku pierwszej analizy jest oczywiste, że ten ostatni warunek nie jest spełniony, Komisja „odmawia” zarejestrowania proponowanej inicjatywy obywatelskiej, zgodnie z brzmieniem art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 211/2011 (wyrok z dnia 24 września 2019 r., Rumunia/Komisja, T‑391/17, odwołanie w toku, EU:T:2019:672, pkt 84). Należy zatem odrzucić tezę Rumunii przedstawioną w pkt 55 powyżej.

66      To w świetle rozważań przedstawionych w pkt 61–65 powyżej należy ocenić w niniejszej sprawie, czy zaskarżona decyzja jest uzasadniona w sposób wystarczający pod względem prawnym.

67      Co się tyczy kontekstu, w jakim została wydana zaskarżona decyzja, należy przypomnieć, że Komisja w pierwszej kolejności decyzją C(2013) 4975 final odmówiła zarejestrowania proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu ze względu na to, że wykraczała ona w sposób oczywisty poza jej kompetencje w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011.

68      Komisja wskazała, że głównym celem proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu było zapewnienie „równości [w regionie] i zachowania kultury regionu” poprzez „[p]oświęcenie szczególnej uwagi w ramach polityki spójności Unii regionom, które ze względu na cechy narodowe, etniczne, kulturowe, religijne lub językowe różnią się od regionów [je] otaczających”. Komisja uznała, że art. 174–178 TFUE przywołane w tej proponowanej inicjatywie jako postanowienia traktatu mające znaczenie dla zaproponowanych działań nie mogą stanowić podstawy prawnej dla przyjęcia proponowanego aktu prawnego, ponieważ wszystkie środki przyjęte w ramach polityki spójności powinny mieć na celu wzmocnienie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, zgodnie z definicją zawartą w art. 174 TFUE. Zdaniem Komisji polepszenie sytuacji mniejszości narodowych nie mogło być rozumiane jako przyczyniające się do „zmniejszenia dysproporcji w poziomach rozwoju różnych regionów” i zrównoważenia słabszego rozwoju niektórych regionów, jak przewiduje art. 174 akapit drugi TFUE. W tym względzie Komisja uznała, że wykaz „niekorzystnych warunków” wymienionych w art. 174 akapit trzeci TFUE, które powodują obowiązek poświęcenia „szczególnej uwagi” danemu regionowi, jest wyczerpujący.

69      Decyzja Komisji została zatwierdzona przez Sąd, który oddalił skargę o stwierdzenie jej nieważności (wyrok z dnia 10 maja 2016 r., Izsák i Dabis/Komisja, T‑529/13, EU:T:2016:282).

70      W wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177) Trybunał uchylił wyrok, o którym mowa w pkt 69 powyżej.

71      W pierwszej kolejności Trybunał, udzielając wyjaśnień dotyczących obowiązków Komisji w ramach badania wymogu rejestracji przewidzianego w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011, przypomniał, po pierwsze, że ten warunek rejestracji powinien być interpretowany i stosowany przez Komisję w sposób zapewniający łatwy dostęp do danej inicjatywy obywatelskiej. W konsekwencji tylko w sytuacji, gdy proponowana inicjatywa obywatelska – w świetle jej przedmiotu i celów, jakie wynikają z obligatoryjnych i, w danym przypadku, dodatkowych informacji udzielonych przez organizatorów na podstawie załącznika II do rozporządzenia nr 211/2011 – wykracza w sposób oczywisty poza ramy kompetencji, w ramach których Komisja może przedstawić wniosek dotyczący unijnego aktu prawnego w celu wprowadzania w życie traktatów, Komisja jest uprawniona do odmówienia zarejestrowania takiej proponowanej inicjatywy na podstawie art. 4 ust. 2 lit. b) rzeczonego rozporządzenia (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis//Komisja, C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 53, 54).

72      Po drugie, Trybunał wyjaśnił, że kwestia, czy środek zaproponowany w kontekście danej inicjatywy obywatelskiej wchodzi w zakres kompetencji Komisji, nie stanowi prima facie kwestii odnoszącej się do stanu faktycznego lub oceny dowodów, podlegającej jako taka przepisom regulującym rozkład ciężaru dowodu, ale stanowi zasadniczo kwestię wykładni i stosowania rozpatrywanych postanowień traktatów. W ten sposób gdy Komisja otrzymuje wniosek o rejestrację proponowanej inicjatywy obywatelskiej, nie należy do niej na tym etapie sprawdzenie, czy przedstawiono dowody wszystkich podniesionych okoliczności faktycznych ani czy uzasadnienie tej propozycji i proponowanych środków jest wystarczające. Do celów oceny spełnienia warunku rejestracji przewidzianego w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 Komisja powinna ograniczyć się do zbadania, czy z obiektywnego punktu widzenia takie środki rozpatrywane w sposób abstrakcyjny mogłyby zostać podjęte na podstawie traktatów (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 61, 62).

73      W drugiej kolejności Trybunał stwierdził, że Sąd naruszył prawo, gdy uznał, że w celu zarejestrowania proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu organizatorzy byli zobowiązani przedstawić dowód na okoliczność, że warunek przewidziany w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 został spełniony. Zdaniem Trybunału Sąd błędnie zrozumiał przywołany wyżej warunek rejestracji i podział zadań pomiędzy organizatorami inicjatywy obywatelskiej a Komisją w ramach przewidzianego procesu rejestracyjnego (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 63 i 72).

74      W trzeciej kolejności Trybunał poddał kontroli wykładnię art. 174 TFUE w związku z art. 4 ust. 2 lit. c) TFUE dokonaną przez Sąd w wyroku, o którym mowa w pkt 69 powyżej. W tym kontekście Trybunał stwierdził, co następuje:

„68. […] jest prawdą, że art. 174 TFUE określa cele polityki spójności Unii w sposób ogólny i przyznaje Unii znaczny zakres swobody co do działań, jakie Unia może podjąć w dziedzinie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, biorąc pod uwagę szerokie rozumienie regionów, których mogą dotyczyć te działania.

69. W szczególności ujęty w art. 174 akapit trzeci TFUE wykaz regionów, »które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych«, ma charakter przykładowy, a nie wyczerpujący, na co wskazuje użycie w tym postanowieniu określeń »wśród regionów, o których mowa« i »takim jak«.

70. Niemniej jednak, jak podniósł Sąd w pkt 87 i 89 […] wyroku, swoistych cech etnicznych, kulturowych, religijnych lub językowych regionów, w których zamieszkują mniejszości narodowe nie można uznać za upośledzające w sposób systemowy ich rozwój gospodarczy w porównaniu do regionów otaczających.

71. Wynika z tego, że wykluczywszy w pkt 85–89 zaskarżonego wyroku, by w świetle swoich swoistych cech etnicznych, kulturowych, religijnych lub językowych region, w którym zamieszkują mniejszości narodowe mógł należeć w sposób systemowy do »region[ów], które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych« w rozumieniu art. 174 akapit trzeci TFUE, Sąd dokonał prawidłowej wykładni pojęcia »regionu, o którym mowa« zawartego w tym postanowieniu, a tym samym nie naruszył prawa w tej kwestii”.

75      W czwartej kolejności Trybunał uwzględnił odwołanie i uchylił zaskarżony wyrok, o którym mowa w pkt 69 powyżej, na podstawie wniosku przedstawionego w pkt 73 powyżej (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 73).

76      W piątej kolejności Trybunał, uznając, że stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia, stwierdził nieważność wydanej przez Komisję decyzji o odmowie zarejestrowania proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu. Ściślej rzecz ujmując Trybunał, opierając się na stwierdzeniu, że Sąd naruszył prawo [i uznając, iż w celu zarejestrowania proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu strona skarżąca była zobowiązana przedstawić dowód na okoliczność, że warunek przewidziany w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 został spełniony], uznał, iż zarzut skargi dotyczący naruszenia tego przepisu był zasadny. Z tego wniosku Trybunał wywiódł, że należy stwierdzić nieważność wydanej przez Komisję decyzji o odmowie zarejestrowania proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja, C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 74–77).

77      W następstwie wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177) Komisja przyjęła zaskarżoną decyzję, w której dokonała rejestracji proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu.

78      Z brzmienia zaskarżonej decyzji (zob. pkt 7–13 powyżej) wynika, że, w pierwszej kolejności, Komisja określiła przedmiot i cele proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu. W drugiej kolejności Komisja przeprowadziła wymaganą wstępną analizę prawną, wskazując z jednej strony w motywie 5 zaskarżonej decyzji podstawę prawną umożliwiającą jej przedstawienie wniosku dotyczącego unijnego aktu prawnego w celu nadania dalszego biegu proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, a mianowicie art. 177 TFUE, a z drugiej strony uściślając w motywie 6 oraz w art. 1 ust. 2 zaskarżonej decyzji, że działania finansowane w następstwie tej inicjatywy powinny mieć na celu wzmocnienie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii. Innymi słowy – w ramach tej analizy Komisja określiła granice kompetencji Unii w odniesieniu do proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu.

79      Mając na uwadze brzmienie zaskarżonej decyzji, kontekst jej wydania oraz właściwe przepisy prawne, Sąd uważa, że zaskarżona decyzja została uzasadniona w sposób wystarczający pod względem prawnym. Wniosku tego nie podważają argumenty Rumunii.

80      W odniesieniu do, po pierwsze, pierwszego zastrzeżenia Rumunii, w którym twierdzi ona, że Komisja nie wskazała podstaw, w oparciu o które była uprawniona do zaproponowania przyjęcia aktu prawnego Unii nadającego bieg proponowanej inicjatywie będącej przedmiotem sporu (zob. pkt 56 powyżej), z brzmienia zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja uznała, iż owa proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu jest związana z polityką Unii w dziedzinie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, o której mowa w tytule XVIII części trzeciej TFUE, oraz że art. 177 TFUE może stanowić podstawę prawną aktu Unii wprowadzającego w życie proponowaną inicjatywę będącą przedmiotem sporu. Komisja przedstawiła również w motywie 6 i w art. 1 ust. 2 zaskarżonej decyzji granice kompetencji Unii w tej dziedzinie. W tych okolicznościach pierwsze zastrzeżenie Rumunii jest bezzasadne i należy je oddalić.

81      W ramach drugiego zastrzeżenia (pkt 57 i 58 powyżej) Rumunia podnosi zasadniczo, że zaskarżona decyzja nie wyjaśnia w wystarczający sposób zmiany stanowiska Komisji w odniesieniu do proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, która to zmiana znajduje potwierdzenie w fakcie, że początkowo, w decyzji C(2013) 4975 final, Komisja odmówiła jej zarejestrowania.

82      Sąd uważa, że owo drugie zastrzeżenia również nie jest zasadne. Należy bowiem zauważyć, że zmiana stanowiska Komisji znajduje swoje wyjaśnienie w wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177), który stanowi część kontekstu wydania zaskarżonej decyzji.

83      Po pierwsze, w wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177) Trybunał stwierdził nieważność analizy Komisji przyjętej w decyzji C(2013) 4975 final, zgodnie z którą zawarty w art. 174 akapit trzeci TFUE wykaz regionów, „które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych” ma charakter wyczerpujący. Zdaniem Trybunału wykaz ten ma charakter przykładowy.

84      Po drugie, w wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 62) Trybunał wyjaśnił, że w przypadku gdy do Komisji wpłynął wniosek o rejestrację proponowanej inicjatywy obywatelskiej, musi ona ograniczyć się do zbadania, czy z obiektywnego punktu widzenia, bez weryfikowania powołanych okoliczności faktycznych i bez stwierdzenia, czy wystarczające jest uzasadnienie leżące u podstaw tej propozycji i proponowanych środków, środki takie, rozważane in abstracto, mogłyby zostać podjęte na podstawie traktatów.

85      Po trzecie, wyrokiem z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 62) Trybunał uchylił nie tylko wyrok Sądu, o którym mowa w pkt 4 powyżej, lecz również stwierdził nieważność decyzji Komisji C(2013) 4975 final. Komisja powinna była zatem wydać nową decyzję w sprawie proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, wyciągając wszystkie konsekwencje z ww. wyroku Trybunału.

86      Znane Rumunii dowody, przedstawione w pkt 83–85 powyżej, wyjaśniają fakt, że Komisja pomimo swojego pierwotnego stanowiska wyrażonego w decyzji C(2013) 4975 final ostatecznie dokonała rejestracji proponowanej inicjatywy będącą przedmiotem sporu w zaskarżonej decyzji. Dowody te wyjaśniają również podejście Komisji wyrażone w motywie 6 i art. 1 ust. 2 zaskarżonej decyzji, polegające na wskazaniu dziedziny, w której mogą być przyjmowane akty prawne Unii („pod warunkiem że działania, które mają zostać objęte finansowaniem, prowadzą do wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii), co odpowiada dziedzinie, w której organizatorzy proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu domagają się przedstawienia aktów prawnych („proponowana [inicjatywa będąca przedmiotem sporu], w zakresie, w jakim jej celem są wnioski Komisji dotyczące unijnych aktów prawnych określające zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych”), skąd można wywieźć, że proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu nie wykracza w sposób oczywisty poza kompetencje Komisji w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia 211/2011.

87      Co się tyczy twierdzenia Rumunii, zgodnie z którym wydaje się, iż Komisja dokonała rejestracji proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, nie wiedząc jaki jest jej faktyczny cel (zob. pkt 58 powyżej) – twierdzenie to dotyczy raczej istoty sporu i jest rozpatrywane w ramach badania pierwszego zarzutu.

88      W świetle powyższych rozważań niniejszy zarzut należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011

89      Rumunia twierdzi, że proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu wykracza w sposób oczywisty poza kompetencje Komisji w zakresie przedkładania wniosku dotyczącego unijnego aktu prawnego w celu wprowadzania w życie traktatów w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 i że w konsekwencji zaskarżona decyzja narusza ten przepis.

90      W pierwszej kolejności Rumunia podnosi, że art. 174–178 TFUE, dotyczące spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii, nie stanowią ważnej podstawy prawnej dla działania Unii w rozumieniu przyjętym w proponowanej inicjatywie będącej przedmiotem sporu.

91      W tym względzie Rumunia podnosi, że w dziedzinie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej (do której należy proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu) Unia może osiągnąć cel ochrony praw osób należących do mniejszości narodowych jedynie w takim zakresie, w jakim cel polityki spójności ustanowionej przez traktat służy osiągnięciu tego celu. Jakikolwiek inny sposób działania naruszałby zasadę kompetencji powierzonych wyrażoną w art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1 i 2 TUE.

92      Tymczasem zdaniem Rumunii polityka spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej ma na celu harmonijny rozwój całej Unii, w szczególności poprzez zmniejszenie dysproporcji w poziomach rozwoju różnych regionów i zrównoważenie słabszego rozwoju regionów najmniej uprzywilejowanych. W opinii Rumunii dla działania wpisującego się w ramy tej polityki znaczenie ma kryterium poziomu rozwoju różnych regionów, a nie cechy narodowe, etniczne, kulturowe, religijne lub językowe regionów. Ponadto nie można przyjąć istnienia znaczącego i trwałego związku między strukturą etniczną niektórych regionów a poziomem ich rozwoju w stosunku do regionów sąsiednich.

93      Rumunia stwierdza, że kryterium dotyczące szczególnych cech regionów, w których zamieszkują mniejszości narodowe nie jest istotne dla oceny poziomu rozwoju regionu, wobec czego nie może odgrywać najmniejszej roli w realizacji polityki spójności. W związku z tym akt oparty na takim kryterium nie pozwala na osiągnięcie celów polityki spójności zmierzających do zmniejszenia dysproporcji w poziomach rozwoju różnych regionów Unii i w konsekwencji nie może opierać się na art. 174–178 TFUE.

94      W tym kontekście Rumunia zauważa, że Trybunał w wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177) nie zajął się kwestią, czy środki, o których mowa w proponowanej inicjatywie będącej przedmiotem sporu i „rozpatrywane w sposób abstrakcyjny” „mogłyby zostać podjęte na podstawie traktatów”. Natomiast Trybunał potwierdził analizę Sądu, zgodnie z którą region, w którym zamieszkują mniejszości narodowe nie może, ze względu na swoje swoiste cechy etniczne, kulturowe, religijne lub językowe, stanowić systemowo części „region[ów], które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych” w rozumieniu art. 174 akapit trzeci TFUE. Rumunia wywodzi stąd, że Trybunał uznał, iż uregulowanie idące w kierunku zamierzonym przez organizatorów nie mogło opierać się na postanowieniach traktatu dotyczących polityki spójności.

95      W drugiej kolejności Rumunia podnosi, że brzmienie motywu 6 zaskarżonej decyzji wskazuje na istnienie zastrzeżenia w ocenie Komisji. Zastrzeżenie to wskazuje, że zdaniem Komisji przedmiot i cele proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu nie są jasne i że nie jest też jasne, w jaki sposób można je osiągnąć poprzez przyjęcie aktów prawnych opartych na art. 174–178 TFUE. Tymczasem takie działanie Komisji nie jest zgodne z rozporządzeniem nr 211/2011. Zgodnie ze stanowiskiem Rumunii decyzja o rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej powinna opierać się na dokładnej analizie jej przedmiotu i celów, nawet jeśli wspomniana analiza została przeprowadzona w sposób abstrakcyjny, a nie konkretny. Analiza ta nie może zostać przesunięta na późniejszy etap opracowywania inicjatywy obywatelskiej, taki jak ten ustanowiony w art. 10 rozporządzenia nr 211/2011.

96      W replice Rumunia, rozwijając argumentację przedstawioną w pkt 95 powyżej, zarzuca Komisji, że odnosi się ona jedynie do ograniczonej części informacji dostarczonych przez organizatorów proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, a mianowicie do zadeklarowanego ogólnego i niejasnego celu, błędnie interpretując w ten sposób pojęcie „abstrakcyjnej analizy”, do której Trybunał odniósł się w wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177). Rumunia twierdzi, że Komisja powinna była uwzględnić zarówno informacje obowiązkowe, jak i dodatkowe informacje dostarczone przez organizatorów na podstawie załącznika II do rozporządzenia nr 211/2011, i że w tym kontekście prawidłowe określenie przedmiotu i rzeczywistych celów proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu stanowi warunek sine qua non dla określenia obszaru kompetencji Unii lub podstawy prawnej ewentualnie przyjętego aktu Unii.

97      Dokładniej rzecz ujmując, Rumunia podnosi, że Komisja powinna była uwzględnić fakt, iż proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu wskazywała na konieczność opracowania definicji pojęcia „regionu, [w którym zamieszkują mniejszości narodowe]” oraz wykazu takich regionów. Komisja powinna była również uwzględnić fakt, że transpozycja proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu do prawodawstwa europejskiego wymagała zmiany struktury całego systemu statystycznego przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie ustanowienia wspólnej klasyfikacji Jednostek Terytorialnych do celów Statystycznych (NUTS) (Dz.U. 2003, L 154, s. 1) oraz zmiany sposobu organizacji administracyjnej na poziomie państw członkowskich w nowej konfiguracji terytorialnej, która powinna uwzględniać kryterium etniczne, religijne, językowe lub kulturowe. Tymczasem zdaniem Rumunii organizacja administracyjna i terytorialna państw członkowskich należy do ich wyłącznej kompetencji i zgodnie z art. 4 ust. 2 TUE Unia ma obowiązek przestrzegania konstytucyjnego porządku państw członkowskich.

98      Na podstawie argumentacji przedstawionej powyżej Rumunia uznała, że zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011.

99      Komisja i Węgry kwestionują argumentację Rumunii.

100    Przed przystąpieniem do szczegółowego rozpatrzenia argumentów podniesionych przez Rumunię wobec Komisji w ramach niniejszego zarzutu należy przypomnieć cechy badania, które Komisja powinna przeprowadzić na podstawie art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011.

101    W tym względzie należy przypomnieć, że warunek rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej powinien być interpretowany i stosowany przez Komisję w sposób zapewniający łatwy dostęp do takiej inicjatywy. W konsekwencji tylko w sytuacji, gdy propozycja inicjatywy obywatelskiej – w świetle jej przedmiotu i celów, jakie wynikają z obligatoryjnych i w danym przypadku dodatkowych informacji udzielonych przez organizatorów – wykracza w sposób oczywisty poza granice kompetencji, w ramach których Komisja może przedstawić wniosek dotyczący unijnego aktu prawnego w celu wprowadzania w życie traktatów, Komisja jest uprawniona do odmówienia zarejestrowania tej propozycji inicjatywy na podstawie art. 4 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia (zob. pkt 71 powyżej).

102    Ponadto istnieje różnica pomiędzy badaniem, które Komisja jest zobowiązana przeprowadzić na podstawie art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011, a badaniem, które jest ona zobowiązana podjąć na podstawie art. 10 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia.

103    Na podstawie art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 Komisja powinna ograniczyć się do zbadania, czy z obiektywnego punktu widzenia środki zaproponowane w ramach rozpatrywanej inicjatywy obywatelskiej, rozważane w sposób abstrakcyjny, mogłyby zostać podjęte na podstawie traktatów. Na tym etapie do Komisji nie należy sprawdzenie, czy przedstawiono dowody wszystkich podniesionych okoliczności faktycznych ani czy uzasadnienie proponowanej inicjatywy i proponowanych środków jest wystarczające (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 62).

104    Decyzja o rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej wymaga pierwszej oceny tej inicjatywy pod kątem prawnym i nie przesądza o ocenie, jakiej Komisja dokona w ramach komunikatu przyjętego na podstawie art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 211/2011, ponieważ komunikat ten zawiera ostateczne stanowisko Komisji w kwestii tego, czy przedstawi ona wniosek dotyczący aktu prawnego Unii w odpowiedzi na rozpatrywaną inicjatywę (zob. podobnie wyrok z dnia 23 kwietnia 2018 r., One of Us i in./Komisja, T‑561/14, EU:T:2018:210, pkt 77, 79, 117).

105    Z rozważań przedstawionych w pkt 100–104 powyżej wynika, że Komisja może odmówić rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej tylko wtedy, gdy podczas badania przeprowadzonego w ramach art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 dojdzie do wniosku, że można całkowicie wykluczyć możliwość przedstawienia przez nią wniosku dotyczącego unijnego aktu prawnego w celu wprowadzania w życie traktatów. Natomiast jeśli Komisja nie może dojść do takiego wniosku, jest ona zobowiązana do dokonania rejestracji proponowanej inicjatywy, o której mowa.

106    Wniosek przedstawiony w pkt 105 powyżej znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniu Trybunału, zgodnie z którym szczególna wartość dodana mechanizmu inicjatywy obywatelskiej polega nie na pewności co do jej rezultatu, lecz na możliwościach i okazjach, jakie stwarza ona obywatelom Unii w zakresie wszczynania debaty politycznej w instytucjach Unii bez konieczności oczekiwania na uruchomienie procedury prawodawczej (zob. pkt 51 powyżej). Z tego wyjaśnienia wynika, że nawet w obliczu poważnych wątpliwości co do tego, czy proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu wchodzi w zakres jej kompetencji w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011, Komisja powinna dokonać rejestracji tej proponowanej inicjatywy w celu umożliwienia wszczęcia w następstwie tej rejestracji debaty politycznej w łonie instytucji.

107    To w świetle rozważań przedstawionych w pkt 101–106 powyżej należy w niniejszej sprawie ocenić, czy zaskarżona decyzja została uzasadniona w sposób wystarczający pod względem prawnym.

108    W odniesieniu do zarzutu Rumunii przedstawionego w pkt 95–97 powyżej, zgodnie z którym Komisja nie uwzględniła wszystkich informacji dostarczonych przez organizatorów w ramach proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu i zasadniczo nie określiła prawidłowo treści tej proponowanej inicjatywy, należy na wstępie zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem informacje dotyczące przedmiotu i celów proponowanej inicjatywy obywatelskiej, których to informacji organizatorzy udzielają jej, obligatoryjnie bądź fakultatywnie, na podstawie załącznika II do rozporządzenia nr 211/2011, muszą być uwzględniane przez Komisję podczas przeprowadzania badania na podstawie między innymi art. 4 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 51, 54). Ponadto wyjaśniono, że gdy zgodnie z wyżej wymienionym załącznikiem II organizatorzy udzielają w załączniku do proponowanej inicjatywy obywatelskiej, tak jak uczynili to w niniejszej sprawie, bardziej szczegółowych informacji na temat przedmiotu, celów i kontekstu tej propozycji, Komisja jest zobowiązana do zbadania tych informacji, z zachowaniem staranności i bezstronności (wyrok z dnia 12 września 2017 r., Anagnostakis/Komisja, C‑589/15 P, EU:C:2017:663, pkt 35).

109    W niniejszym przypadku w pierwszej kolejności należy zauważyć, że w motywach 1 i 2 zaskarżonej decyzji Komisja określiła przedmiot i cele proponowanej inicjatywy, przytaczając obowiązkowe informacje dostarczone przez organizatorów na podstawie załącznika II do rozporządzenia nr 211/2011 (zob. pkt 2 powyżej).

110    W drugiej kolejności należy zauważyć, że art. 177 TFUE, wskazany przez Komisję w motywie 5 zaskarżonej decyzji jako potencjalna podstawa prawna aktów prawnych Unii, które mogą zostać przyjęte w następstwie nadania biegu proponowanej inicjatywie będącej przedmiotem sporu, znajdował się wśród postanowień przytoczonych przez organizatorów w tej proponowanej inicjatywie, na podstawie załącznika II do rozporządzenia nr 211/2011, jako postanowienia właściwe dla proponowanego działania.

111    W trzeciej kolejności należy przypomnieć, że Komisja dokonała rejestracji proponowanej inicjatywy będącą przedmiotem sporu „przy założeniu, że jej celem jest przedstawienie przez [nią] wniosków dotyczących aktów prawnych określających zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych” oraz „pod warunkiem że finansowane działania prowadzą do wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii” (art. 1 ust. 2 zaskarżonej decyzji).

112    Okoliczności przedstawione w pkt 108–111 powyżej, zbadane w świetle wszystkich informacji dostarczonych przez organizatorów proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, świadczą o tym, że Komisja, zgodnie z wyrokiem z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 62), zbadała, z obiektywnego punktu widzenia, zaproponowane środki, rozważane w sposób abstrakcyjny, ograniczając się w istocie do przedstawienia przedmiotu i celów proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu oraz do stwierdzenia, że owa proponowana inicjatywa wchodziła w zakres polityki spójności Unii. W ten sposób proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu została prawidłowo przedstawiona w zaskarżonej decyzji i nie można stwierdzić żadnego przeinaczenia jej treści.

113    Prawdą jest, jak podnosi Rumunia, że organizatorzy proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu powołali się, w ramach dodatkowych i fakultatywnych informacji przekazanych zgodnie z załącznikiem II do rozporządzenia nr 211/2011, na konieczność, by akt prawny Unii przyjęty w następstwie tej proponowanej inicjatywy zawierał definicję pojęcia „regionów [,w których zamieszkują mniejszości etniczne lub narodowe]” oraz wykaz tych regionów. Organizatorzy powołali się również na konieczność uwzględnienia przy określaniu regionów, o których mowa w rozporządzeniu nr 1059/2003, ich granic etnicznych, religijnych, językowych lub kulturowych.

114    Niemniej jednak należy stwierdzić, że z całości informacji przekazanych przez organizatorów wynika, iż informacje przedstawione w pkt 113 powyżej stanowią ich zdaniem środki służące osiągnięciu celu proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, który został opisany w motywie 2 zaskarżonej decyzji. Wynika stąd, że w zakresie, w jakim Komisja w trakcie badania przeprowadzonego na podstawie art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 ma obowiązek prawny zbadania z obiektywnego punktu widzenia zaproponowanych środków, rozpatrywanych w sposób abstrakcyjny, bez możliwości sprawdzenia, czy przedstawiono dowody wszystkich podniesionych okoliczności faktycznych ani czy uzasadnienie proponowanej inicjatywy obywatelskiej będącej przedmiotem sporu i proponowanych środków było wystarczające (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 62), należy stwierdzić, że nie zostało wykazane, iż Komisja nie uwzględniła wszystkich informacji dostarczonych przez organizatorów proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, w tym informacji dodatkowych i fakultatywnych, lub że Komisja przeinaczyła treść tej propozycji.

115    Ponadto należy oddalić argument Rumunii, zgodnie z którym Komisja obwarowała swą ocenę „zastrzeżeniem”, które jest w istocie sprzeczne z rozporządzeniem nr 211/2011 (zob. pkt 95 powyżej).

116    Należy bowiem stwierdzić, że działanie Komisji polegające na rejestracji proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu „przy założeniu, że jej celem jest przedstawienie przez [nią] wniosków dotyczących aktów prawnych określających zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych oraz pod warunkiem że finansowane działania prowadzą do wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii”, jest zgodne z rozporządzeniem nr 211/2011, będącym przedmiotem wykładni Trybunału, w szczególności w wyroku z dnia 7 marca 2019 r. Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177), w zakresie, w jakim, jak już wskazano, Komisja ma obowiązek interpretować i stosować wymóg rejestracji przewidziany w art. 4 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia w sposób zapewniający łatwy dostęp do inicjatywy obywatelskiej. Komisja może zatem w razie potrzeby przystąpić do ponownego „określenia ram”, do „kwalifikacji”, a nawet do częściowej rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej w celu zapewnienia łatwego do niej dostępu, pod warunkiem że dochowa spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia i że treść tej propozycji nie zostanie przeinaczona. Ten sposób postępowania pozwala bowiem Komisji zamiast odmówić rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej – zarejestrować ją w sposób kwalifikowany, aby zachować skuteczność celu realizowanego przez rozporządzenie nr 211/2011. Wniosek ten nasuwa się tym bardziej, że organizatorzy takiej proponowanej inicjatywy obywatelskiej nie są obowiązkowo prawnikami, odznaczającymi się precyzją w wypowiedzi pisemnej, znajomością kompetencji Unii oraz uprawnień Komisji. Ponadto należy zauważyć, że twierdzenie Rumunii, zgodnie z którym istnienie „zastrzeżenia” w ocenie Komisji wskazuje na istnienie wątpliwości i pytań z jej strony (zob. pkt 95 powyżej), nie tylko nie zostało wykazane, ale jest również nieistotne dla sprawy, ponieważ – jak już zauważono – istnienie takich wątpliwości i pytań nie powinno uniemożliwiać Komisji zarejestrowania proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu.

117    Ponadto takie działanie Komisji wynika z ciążącego na niej obowiązku przyjęcia nowej decyzji dotyczącej proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu w następstwie wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177), z uwzględnieniem wszystkich konsekwencji wynikających z tego wyroku, jak podkreślono w pkt 85 powyżej.

118    W świetle rozważań zawartych w pkt 108–117 powyżej zarzut Rumunii przedstawiony w pkt 95–97 powyżej należy oddalić.

119    Co się tyczy przedstawionego w pkt 90–94 powyżej zastrzeżenia Rumunii, zgodnie z którym art. 174–178 TFUE nie stanowią ważnej podstawy prawnej dla działania Unii w rozumieniu proponowanej inicjatywy będącej przedmiotem sporu, należy przypomnieć, że Komisja, nie popełniając błędu (zob. opinia w pkt 114 i 118 powyżej), dokonała rejestracji tej proponowanej inicjatywy „przy założeniu, że jej celem jest przedstawienie przez [nią] wniosków dotyczących aktów prawnych określających zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych”, przy czym przedstawienie to mogło nastąpić na podstawie art. 177 TFUE (art. 1 ust. 2 zaskarżonej decyzji w związku z jej motywem 5).

120    Artykuł 177 akapit pierwszy TFUE przewiduje bowiem w szczególności, że „Parlament […] i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą […] określają zadania, cele priorytetowe oraz organizację funduszy strukturalnych […]”. Artykuł 177 TFUE znajduje się w tytule XVIII, zatytułowanym „Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna”, części trzeciej traktatu FUE, zatytułowanej „Polityka Unii i działania wewnętrzne”.

121    Z art. 4 ust. 2 lit. c) TFUE wynika, że spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna znajduje się w obszarze kompetencji dzielonych między Unię a państwa członkowskie. Zgodnie z art. 2 ust. 6 TFUE zakres i warunki wykonywania tej kompetencji Unii są określane przez postanowienia tytułu XVIII części trzeciej traktatu FUE.

122    Artykuł 174 akapit pierwszy TFUE, znajdujący się w wyżej wspomnianym tytule XVIII, przewiduje, że w celu wspierania harmonijnego rozwoju całej Unii rozwija ona i prowadzi działania służące wzmocnieniu jej spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej.

123    Artykuł 174 akapit trzeci TFUE stanowi:

„Wśród regionów, o których mowa, szczególną uwagę poświęca się obszarom wiejskim, obszarom podlegającym przemianom przemysłowym i regionom, które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych, takim jak najbardziej na północ wysunięte regiony o bardzo niskiej gęstości zaludnienia oraz regiony wyspiarskie, transgraniczne i górskie”.

124    W tym względzie jest prawdą, że art. 174 TFUE określa cele polityki spójności Unii w sposób ogólny i przyznaje Unii znaczny zakres swobody co do działań, jakie Unia może podjąć w dziedzinie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, biorąc pod uwagę szerokie rozumienie regionów, których mogą dotyczyć te działania (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 68).

125    Ponadto Trybunał wyjaśnił, że zawarta w art. 174 akapit trzeci TFUE lista regionów, „które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych”, ma charakter przykładowy, a nie wyczerpujący (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja, C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 69).

126    Z rozważań przedstawionych w pkt 120–125 powyżej wynika, że Unia posiada kompetencje w dziedzinie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej. Ponadto należy przypomnieć, że art. 177 TFUE przewiduje przyjmowanie rozporządzeń w drodze zwykłej procedury ustawodawczej, która – jak uściślono w art. 289 ust. 1 TFUE – jest uruchamiana poprzez przedłożenie wniosku Komisji Parlamentowi i Radzie.

127    Z powyższych rozważań wynika, że Komisja mogła, nie popełniając błędu, stwierdzić w zaskarżonej decyzji, że proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu, w zakresie, w jakim jej celem były wnioski Komisji dotyczące unijnych aktów prawnych określających zadania, cele priorytetowe i organizację funduszy strukturalnych, i pod warunkiem że działania, które miały zostać objęte finansowaniem, prowadziłyby do wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii – nie wykraczały w sposób oczywisty poza te kompetencje w rozumieniu z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia 211/2011. Wniosek taki narzuca się w świetle wyjaśnienia Trybunału, zgodnie z którym kwestia, czy środek zaproponowany w kontekście danej inicjatywy obywatelskiej wchodzi w zakres kompetencji Komisji w rozumieniu przywołanych wyżej przepisów, stanowi prima facie i zasadniczo kwestię wykładni i stosowania rozpatrywanych postanowień traktatów (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 61).

128    Prawdą jest, że – jak zresztą zauważa Rumunia – Trybunał w wyroku z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja (C‑420/16 P, EU:C:2019:177) potwierdził analizę Sądu zawartą w wyroku z dnia 10 maja 2016 r., Izsák i Dabis/Komisja (T‑529/13, EU:T:2016:282), zgodnie z którą swoistych cech etnicznych, kulturowych, religijnych lub językowych regionów, w których zamieszkują mniejszości narodowe nie można uznać za zapewniające w sposób systemowy mniej korzystne warunki rozwoju gospodarczego niż regiony je otaczające. Trybunał uznał zatem, że Sąd, wykluczając, by w świetle swoich swoistych cech etnicznych, kulturowych, religijnych lub językowych region, w którym zamieszkuje mniejszość narodowa mógł należeć w sposób systemowy do „region[ów], które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych” w rozumieniu art. 174 akapit trzeci TFUE, Sąd dokonał prawidłowej wykładni pojęcia „regionu, o którym mowa” zawartego w tym postanowieniu (wyrok z dnia 7 marca 2019 r., Izsák i Dabis/Komisja C‑420/16 P, EU:C:2019:177, pkt 70, 71).

129    Powyższe wyjaśnienia przedstawione przez Trybunał nie podważają wniosku sformułowanego w pkt 127 powyżej, zgodnie z którym Komisja nie popełniła błędu, stwierdzając, że proponowana inicjatywa będąca przedmiotem sporu nie wykracza w sposób oczywisty poza jej kompetencje. Z jednej strony decyzja o rejestracji proponowanej inicjatywy obywatelskiej nie przesądza bowiem o ocenie, jakiej Komisja dokona w ramach komunikatu przyjętego na podstawie art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 211/2011, który zawiera jej „prawne i polityczne wnioski” dotyczące danej inicjatywy, działań, jakie zamierza ona podjąć, a także powodów podjęcia lub niepodjęcia tych działań, jak przypomniano w pkt 50 i 104 powyżej. Z drugiej strony, jak wyjaśniła Komisja w odpowiedzi na skargę, może ona podczas przygotowania tego komunikatu, jeśli uzna to za konieczne, zbadać, opierając się w szczególności na okolicznościach faktycznych, czy i w jakim zakresie cechy regionu, w którym zamieszkuje mniejszość narodowa mogą mieć wpływ na jego rozwój gospodarczy lub społeczny w stosunku do regionów go otaczających oraz czy i w jakim zakresie stwierdzone różnice między poziomami rozwoju gospodarczego lub społecznego wymagają działania mającego na celu wzmocnienie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej.

130    Na podstawie powyższych rozważań należy oddalić argumentację Rumunii przedstawioną w pkt 90–94 powyżej, a tym samym niniejszy zarzut. W konsekwencji należy oddalić skargę.

 W przedmiocie kosztów

131    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Rumunia przegrała sprawę, pokryje ona własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję, zgodnie z jej żądaniem.

132    W myśl art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. W związku z tym Węgry winny pokryć własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (dziesiąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Rumunia pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)      Węgry pokrywają własne koszty.

Kornezov

Buttigieg

Kowalik-Bańczyk

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 10 listopada 2021 r.

Podpisy


*      Język postępowania: rumuński.