WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 22 maja 2007 r.
Sprawa F‑97/06
Adelaida López Teruel
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Urzędnicy – Niezdolność do pracy – Odmowa uwzględnienia wniosku o zwołanie komisji ds. niezdolności do pracy
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której A. López Teruel żąda stwierdzenia nieważności decyzji OHIM z dnia 6 października 2005 r. odmawiającej uwzględnienia jej wniosku o zwołanie komisji ds. niezdolności do pracy zgodnie z art. 78 regulaminu pracowniczego.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji OHIM z dnia 6 października 2006 r. oddalającej wniosek skarżącej o zwołanie komisji ds. niezdolności do pracy. OHIM zostaje obciążony kosztami postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Niezdolność do pracy – Wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy – Przesłanki
(regulamin pracowniczy, art. 59 ust. 4, art. 78 akapit pierwszy; załącznik VIII, art. 13)
2. Urzędnicy – Niezdolność do pracy – Wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy – Przesłanki
(regulamin pracowniczy, art. 59 ust. 1, art. 78 akapit pierwszy; załącznik VIII, art. 13)
1. Przysługujące urzędnikowi prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy gwarantowanej przepisami art. 78 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego i art. 13 ust. 1 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, która może zostać przyznana dopiero po zakończeniu postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy, obejmuje w sposób dorozumiany, lecz konieczny uprawnienie urzędnika do wszczęcia tego postępowania, jeśli spełni on warunki przewidziane w przytoczonych przepisach. Przepisy te nie przyznają organowi powołującemu uprawnień dyskrecjonalnych, ani też a fortiori nie pozostawiają mu prostej możliwości podjęcia decyzji o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy, za to przyznają mu kompetencję wiązaną, w tym znaczeniu, że właściwy organ ma obowiązek wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy, jeśli stwierdzi, że przesłanki przewidziane w tych przepisach zostały spełnione. Przyznanie, że zwołanie komisji ds. niezdolności do pracy stanowi w każdym przypadku jedynie prostą możliwość leżącą po stronie administracji, byłoby sprzeczne z art. 78 regulaminu pracowniczego, ponieważ takie warunki zwołania tej komisji prowadziłby do pozbawienia skuteczności prawa przysługującego urzędnikowi. Organ powołujący może odmówić wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy jedynie wówczas, gdy jedna z przesłanek nie jest spełniona. Tym samym urzędnik, którego niezdolność do pracy nie zmusza do zawieszenia wykonywania obowiązków służbowych, czy to z powodu wcześniejszego uzyskania uprawnień emerytalnych, czy też z powodu wcześniejszego złożenia rezygnacji, nie może wnosić o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy.
Artykuł 59 ust. 4 regulaminu pracowniczego, zgodnie z którym organ powołujący może skierować do komisji ds. niezdolności do pracy sprawę urzędnika, który przebywał na zwolnieniu chorobowym przez ponad 12 miesięcy w dowolnym okresie trzyletnim, co oznacza, że zwołanie komisji ds. niezdolności do pracy stanowi po prostu możliwość leżącą po stronie administracji, nie jest stosowany w sytuacji, gdy urzędnik zwrócił się do administracji o zwołanie komisji ds. niezdolności do pracy. Przepis ten w szczególności dotyczy sytuacji, gdy z inicjatywą wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy występuje administracja. Dlatego też zezwala on organowi powołującemu na wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy jedynie wówczas, gdy łączny okres zwolnienia chorobowego urzędnika przekroczy pewien okres: taki warunek czasowy gwarantuje urzędnikowi rozsądny termin na odzyskanie sił i powrót do pracy zanim zostanie on obowiązkowo skierowany na rentę. Wynika stąd, że organ powołujący nie może odmówić wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy na żądanie zainteresowanego ze względu na to, że jego zwolnienie chorobowe nie przekroczyło wymaganych 12 miesięcy i tym samym nie spełnia ono warunku dotyczącego okresu, o którym mowa w art. 59 ust. 4 regulaminu pracowniczego, gdyż nie można powoływać się na taki warunek w odniesieniu do wniosku przedstawionego na podstawie art. 78 regulaminu pracowniczego.
(zob. pkt 48–53, 56)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 12/83 Bähr przeciwko Komisji, 17 maja 1984 r., Rec. str. 2155, pkt 12, 13; sprawa C‑181/03 P Nardone przeciwko Komisji, 13 stycznia 2005 r., Zb.Orz. str. I‑199, pkt 39
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑84/98 C przeciwko Radzie, 16 czerwca 2000 r., RecFP str. I‑A‑113, II‑497, pkt 68; sprawa T‑302/01 Birkhoff przeciwko Komisji, 21 października 2003 r., RecFP str. I‑A‑245, II‑1185, pkt 38
Sąd do Spraw Służby Publicznej: sprawa F‑119/05 Gesner przeciwko OHIM, 16 stycznia 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 33
2. Przepisy art. 59 ust. 1 regulaminu pracowniczego, który dotyczy zwolnień chorobowych, i art. 78 akapit pierwszy, który dotyczy renty z tytułu niezdolności do pracy, regulują – ze względu na odmienne cele – niezależne postępowania. Z jednoznacznego sformułowania art. 13 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, ustanawiającego zgodnie z art. 78 tego regulaminu pracowniczego przesłanki nabycia uprawnienia do renty z tytułu niezdolności do pracy, wynika jednak, że postępowanie w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy może zostać wszczęte jedynie w stosunku do urzędnika, który musi zawiesić wykonywanie obowiązków służbowych ze względu na niemożność dalszego ich wykonywania z powodu niezdolności do pracy. Wynika stąd, że urzędnik, który nie wykazuje niemożności wykonywania swoich obowiązków służbowych z powodu stanu zdrowia w oczywisty sposób nie może występować o przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy.
Dlatego też pomimo niezależnego charakteru postępowań przewidzianych w art. 59 ust. 1 i art. 78 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego, administracja może oprzeć się na wynikach jednego postępowania arbitrażowego zakończonego stwierdzeniem zdolności urzędnika do pełnienia służby, aby odmówić mu badania przez komisję ds. niezdolności do pracy, jeśli schorzenie, które urzędnik zamierza poddać ocenie komisji ds. niezdolności do pracy jest takie samo jak to, które badał lekarz arbiter. Podobnie administracja może uzasadnić odmowę zwołania komisji ds. niezdolności do pracy takimi wynikami, jeśli wniosek urzędnika nosił ślady nadużycia, w szczególności jeśli jego jedynym celem byłoby zakwestionowanie, mimo braku nowych informacji, wyników arbitrażu medycznego lub też bezpodstawne twierdzenie, że pojawiło się nowe schorzenie.
(zob. pkt 59–61)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone 42/74 i 62/74 Vellozzi przeciwko Komisji, 9 lipca 1975 r., Rec. str. 871, pkt 25–27; ww. sprawa Bähr przeciwko Komisji, pkt 12; ww. sprawa Nardone przeciwko Komisji, pkt 39