Sprawa C‑163/15

Youssef Hassan

przeciwko

Breiding Vertriebsgesellschaft mbH

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf)

Odesłanie prejudycjalne – Wspólnotowy znak towarowy – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuł 23 – Licencja – Rejestr wspólnotowych znaków towarowych – Prawo licencjobiorcy do występowania z powództwem o stwierdzenie naruszenia pomimo braku wpisu licencji do rejestru wspólnotowych znaków towarowych

Streszczenie – wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 4 lutego 2016 r.

Wspólnotowy znak towarowy – Wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności – Możliwość powołania się wobec osoby trzeciej – Prawo licencjobiorcy do występowania z powództwem o stwierdzenie naruszenia pomimo braku wpisu licencji do rejestru wspólnotowych znaków towarowych

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 23 ust. 1)

Artykuł 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy interpretować w ten sposób, że licencjobiorca może wystąpić z powództwem o stwierdzenie naruszenia prawa do wspólnotowego znaku towarowego stanowiącego przedmiot licencji, mimo że ta licencja nie została wpisana do rejestru wspólnotowych znaków towarowych. W istocie pomimo okoliczności, że powyższe zdanie mogłoby być interpretowane w ten sposób, że gdy licencja nie jest wpisana do rejestru, wówczas licencjobiorca nie może powoływać się na prawa wynikające z tej licencji wobec osób trzecich, w tym wobec podmiotu dopuszczającego się naruszenia prawa do znaku towarowego, Trybunał przypomniał, że należy brać pod uwagę nie tylko brzmienie przepisu prawa Unii, lecz także kontekst, w jakim zostało umieszczone, oraz cele regulacji, której stanowi ono część.

Co się tyczy celu ustanowionej w art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 reguły, należy stwierdzić, że niemożność powoływania się wobec osób trzecich na czynności prawne wskazane w art. 17, 19 i 22 rozporządzenia, które nie zostały wpisane do rejestru, ma na celu ochronę podmiotu, który dysponuje lub może dysponować prawami odnoszącymi się do wspólnotowego znaku towarowego jako przedmiotu własności. Z powyższego wynika, że wspomniany art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze nie stosuje się do sytuacji, w której osoba trzecia – używając w sposób niezgodny z prawem znaku towarowego – narusza uprawnienia wynikające ze wspólnotowego znaku towarowego.

(por. pkt 18, 19, 25, 26; sentencja)