ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 21ης Ιουνίου 2011

Υπόθεση T‑452/09 P

Eckehard Rosenbaum

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως – Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Κριτήρια βαθμολογικής κατατάξεως του υπαλλήλου κατά την πρόσληψη – Συνεκτίμηση της επαγγελματικής εμπειρίας του ενδιαφερομένου – Άρθρο 31 του ΚΥΚ – Υποχρέωση αιτιολογήσεως»

Αντικείμενο: Αίτηση αναιρέσεως κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δεύτερο τμήμα) της 10ης Σεπτεμβρίου 2009, F‑9/08, Rosenbaum κατά Επιτροπής (Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑A‑1‑299 και II‑A‑1‑1617).

Απόφαση: Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται. Ο Eckehard Rosenbaum φέρει τα δικαστικά του έξοδα καθώς και τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της πρωτόδικης δίκης. Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρεμβαίνον στην πρωτόδικη δίκη προς στήριξη των αιτημάτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

Περίληψη

1.      Αναίρεση – Λόγοι – Ανεπαρκής αιτιολογία – Παράθεση έμμεσης αιτιολογίας από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης – Επιτρέπεται – Προϋποθέσεις

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 36 και παράρτημα I, άρθρο 7 § 1)

2.      Διαδικασία – Αιτιολογία των αποφάσεων – Περιεχόμενο

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 36 και παράρτημα I, άρθρο 7 § 1)

3.      Αναίρεση – Λόγοι – Έλεγχος από το Γενικό Δικαστήριο της εκ μέρους του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης εκτιμήσεως των αποδεικτικών στοιχείων – Αποκλείεται πλην της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των εν λόγω στοιχείων

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 36 και παράρτημα I, άρθρο 11 § 1)

4.      Αναίρεση – Λόγοι – Λόγος αναιρέσεως κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης σχετικά με τα δικαστικά έξοδα – Απαράδεκτο σε περίπτωση απορρίψεως όλων των λοιπών λόγων αναιρέσεως

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 11 § 2)

1.      Η υποχρέωση αιτιολογήσεως δεν επιβάλλει στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης να παραθέτει αιτιολογία ακολουθούσα εξαντλητικώς και παρατακτικώς όλους τους λόγους που προβάλλουν οι διάδικοι. Κατά συνέπεια, η αιτιολογία μπορεί να είναι έμμεση, υπό την προϋπόθεση ότι παρέχει στους μεν ενδιαφερομένους τη δυνατότητα να γνωρίσουν τους λόγους για τους οποίους ελήφθησαν τα επίμαχα μέτρα, στο δε αρμόδιο δικαστήριο επαρκή στοιχεία για να ασκήσει τον έλεγχό του.

(βλ. σκέψη 26)

Παραπομπή:

ΔΕΕ, 7 Ιανουαρίου 2004, C‑204/00 P, C‑205/00 P, C‑211/00 P, C‑213/00 P, C‑217/00 P και C‑219/00 P, Aalborg Portland κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 2004, σ. I‑123, σκέψη 372· 8 Φεβρουαρίου 2007, C‑3/06 P, Groupe Danone κατά Επιτροπής, Συλλογή 2007, σ. I‑1331, σκέψη 46

2.      Καίτοι η υποχρέωση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης να αιτιολογεί τις αποφάσεις του δεν μπορεί να ερμηνεύεται ως συνεπαγόμενη την υποχρέωσή του να απαντά λεπτομερώς σε κάθε επιχείρημα που προβάλλουν οι διάδικοι, ειδικότερα αν δεν είναι αρκούντως σαφές και ακριβές και δεν στηρίζεται σε πρόσφορα αποδεικτικά στοιχεία, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης πρέπει τουλάχιστον να εξετάζει κάθε προβαλλόμενη ενώπιόν του προσβολή δικαιώματος.

(βλ. σκέψη 35)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ, 8 Ιουνίου 2009, T‑498/07 P, Krcova κατά Δικαστηρίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑B‑1‑35 και II‑B‑1‑197, σκέψεις 34 και 35 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

3.      Το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης είναι το μόνο αρμόδιο να αποφανθεί επί της ενδεχομένης ανάγκης συμπληρώσεως των πληροφοριακών στοιχείων που διαθέτει στις υποθέσεις των οποίων επιλαμβάνεται. Ο αποδεικτικός ή μη χαρακτήρας των στοιχείων της δικογραφίας εμπίπτει στην κυριαρχική εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών η οποία δεν υπάγεται στον έλεγχο του Γενικού Δικαστηρίου, εκτός αν τα αποδεικτικά στοιχεία που υποβλήθηκαν στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης έχουν διαστρεβλωθεί ή αν η ανακρίβεια του περιεχομένου των διαπιστώσεων του ως άνω δικαστηρίου προκύπτει από τα στοιχεία της δικογραφίας.

(βλ. σκέψη 41)

Παραπομπή:

ΔΕΕ, 10 Ιουλίου 2001, C‑315/99 P, Ismeri Europa κατά Ελεγκτικού Συνεδρίου, Συλλογή 2001, σ. I‑5281, σκέψη 19 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

4.      Από το άρθρο 11, παράγραφος 2, του παραρτήματος Ι του Οργανισμού του Δικαστηρίου προκύπτει ότι αναίρεση δεν χωρεί αποκλειστικά για τον καταλογισμό και το ύψος της δικαστικής δαπάνης. Ως εκ τούτου, εφόσον όλοι οι άλλοι λόγοι μιας αιτήσεως αναιρέσεως απορρίφθηκαν, το αίτημα σχετικά με φερόμενη παρατυπία της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοικήσεως περί της δικαστικής δαπάνης πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτο.

(βλ. σκέψη 46)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ, 9 Σεπτεμβρίου 2009, T‑375/08 P, Nijs κατά Ελεγκτικού Συνεδρίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑B‑1‑65 και II‑B‑1‑413, σκέψη 71 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία