Sprawa T‑287/13

Husky CZ s.r.o.

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy HUSKY – Rzeczywiste używanie znaku towarowego – Częściowe wygaśnięcie prawa do znaku – Przedłużenie terminu – Zasada 71 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 – Tłumaczenie na język postępowania

Streszczenie – wyrok Sądu (pierwsza izba) z dnia 13 lutego 2015 r.

1.      Prawo Unii – Wykładnia – Teksty wielojęzyczne – Rozbieżności pomiędzy różnymi wersjami językowymi – Uwzględnienie ogólnej systematyki i celu danego uregulowania

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Termin – Przedłużenie terminu wyznaczonego przez Urząd – Przesłanki

(rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 71 ust. 1, 2)

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Rozpatrywanie wniosku – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Tłumaczenie przedstawionych dokumentów

[rozporządzenia: Rady nr 207/2009, art. 51 ust. 1 lit. a); Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 22 ust. 2–4, 6, art. 1 zasada 40 ust. 5]

4.      Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Rozpatrywanie wniosku – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Kryteria oceny

(rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 22 ust. 3, art. 1 zasada 40 ust. 5)

1.      Konieczność jednolitego stosowania i jednolitej wykładni aktu Unii Europejskiej wyklucza jego rozpatrywanie w jednej wersji językowej w oderwaniu od innych, lecz wymaga, przeciwnie, dokonywania wykładni w zależności zarówno od rzeczywistej woli autora tego aktu, jak i od przyświecającego mu celu, a zwłaszcza w świetle wszystkich wersji istniejących w innych językach urzędowych.

(por. pkt 37)

2.      Zasadę 71 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy interpretować w ten sposób, że w wypadku gdy w ramach postępowania inter partes jedna ze stron wnosi o przedłużenie terminu, Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) może, nie mając jednak takiego obowiązku, wezwać drugą stronę do udzielenia zgody. Przepis ten należy także interpretować w związku z ust. 1 tejże zasady, skutkiem czego Urząd uwzględnia – zwłaszcza gdy zdecyduje się nie wzywać drugiej strony do udzielenia zgody – okoliczności związane z wnioskiem o przedłużenie terminu.

(por. pkt 46)

3.      Zasada 22 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego uzupełnia i uściśla postanowienia zasady 22 ust. 2–4 tego rozporządzenia, stosowane mutatis mutandis do postępowań w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku zgodnie z zasadą 40 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia. W tych okolicznościach zasadę 22 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 stosuje się do postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku opartego na art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Z zasady 22 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 wynika, że Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) ma możliwość zażądania tłumaczenia dokumentów, które nie zostały przedstawione w języku postępowania, od strony, która przedstawiła wspomniane dokumenty.

(por. pkt 55, 56)

4.      Zgodnie z zasadą 22 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, którą stosuje się mutatis mutandis do postępowań w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku zgodnie z zasadą 40 ust. 5 tegoż rozporządzenia, dowód rzeczywistego używania znaku towarowego musi – tytułem przesłanek kumulatywnych – zawierać wskazanie miejsca, czasu, zakresu oraz charakteru używania znaku towarowego.

Ocena rzeczywistego charakteru używania znaku towarowego powinna opierać się na wszystkich faktach i okolicznościach właściwych dla ustalenia prawdziwości wykorzystania handlowego tego znaku, a w szczególności na używaniu uznanym za uzasadnione w rozpatrywanym sektorze gospodarki w celu utrzymania lub zdobycia udziałów w rynku dla towarów lub usług chronionych przez znak towarowy, charakterze tych towarów lub usług, cechach rynku oraz na zakresie i częstotliwości używania znaku towarowego.

By rozpatrzyć w danym wypadku rzeczywisty charakter używania wcześniejszego znaku towarowego, należy dokonać całościowej oceny przy uwzględnieniu wszystkich czynników istotnych w danej sprawie. Ocena ta zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników.

O ile zasada 22 rozporządzenia nr 2868/95 wymienia wskazania dotyczące miejsca, czasu, zakresu oraz charakteru używania i podaje przykłady dopuszczalnych dowodów, takich jak opakowania, etykiety, cenniki, katalogi, faktury, fotografie, ogłoszenia prasowe oraz pisemne oświadczenia, o tyle zasada ta w żaden sposób nie wskazuje, że każdy dowód musi koniecznie zawierać informacje o każdym z czterech elementów, których powinien dotyczyć dowód rzeczywistego używania, czyli miejsca, czasu, charakteru i zakresu używania.

Ponadto nie można wykluczyć, że zbiór dowodów pozwoli ustalić okoliczności faktyczne, które podlegają udowodnieniu, mimo że żaden z tych dowodów rozpatrywany odrębnie nie mógłby stanowić dowodu prawdziwości tych okoliczności faktycznych.

Ustalenie dowodu rzeczywistego używania spornego znaku towarowego musi wynikać z rozpatrzenia całego materiału dowodowego przedłożonego ocenie izby odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

(por. pkt 62–67)