Sprawa T‑167/04

Asklepios Kliniken GmbH

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Pomoc państwa – Szpitale publiczne – Rekompensata strat operacyjnych i udzielenie gwarancji – Skarga do Komisji – Niezajęcie stanowiska przez Komisję – Skarga na bezczynność – Legitymacja procesowa – Dopuszczalność – Rozsądny termin – Rozporządzenie (WE) nr 659/1999

Streszczenie wyroku

1.      Skarga na bezczynność – Osoby fizyczne lub prawne – Zaniechania dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie

(art. 88 ust. 2, 3 WE, art. 230 WE, 232 WE)

2.      Skarga na bezczynność – Zajęcie stanowiska w rozumieniu art. 232 akapit drugi WE – Pojęcie

(art. 88 ust. 2 WE, art. 232 akapit drugi WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 20)

3.      Pomoc przyznawana przez państwa – Badanie przez Komisję

(art. 88 ust. 3 WE)

1.      Jako że art. 230 WE i 232 WE sprowadzają się do jednego i tego samego środka zaskarżenia, wynika z tego, że jeśli dopuszczalna jest – wniesiona przez aktualnego lub potencjalnego konkurenta beneficjenta pomocy państwa celem zabezpieczenia jego praw proceduralnych jako strony zainteresowanej, które wywodzi on z art. 88 ust. 2 WE – skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w przedmiocie zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem wydanej bez wszczynania formalnego postępowania wyjaśniającego, to dopuszczalna jest skarga wniesiona przez niego celem stwierdzenia bezczynności Komisji w zakresie wydania decyzji na podstawie art. 88 ust. 3 WE w następstwie jego skargi, przy czym dla przyznania mu statusu strony zainteresowanej nie jest konieczne, aby wykazał on istnienie stosunku konkurencji między nim a każdym z beneficjentów pomocy, o której poinformowano, a na dopuszczalności takiej skargi na bezczynność nie może zaważyć liczba beneficjentów pomocy przyznanej rzekomo bezprawnie, o ile została ona rzeczywiście wypłacona i o ile nie stanowi ona programu pomocowego o ogólnym charakterze.

(por. pkt 45, 48, 50, 55, 56)

2.      Wydanie przez Komisję decyzji o charakterze generalnym określającej abstrakcyjne kryteria oceny zgodności z prawem finansowania państwowego porównywalnego z tym, które stanowi przedmiot konkretnej skargi informującej o środkach krajowych mogących stanowić bezprawną pomoc państwa, nie może stanowić, samo w sobie, zajęcia przez Komisję stanowiska w przedmiocie tej skargi, bowiem jedynie konkretne zastosowanie przez Komisję tych kryteriów w odniesieniu do sytuacji, o których poinformowano może stanowić zajęcie stanowiska w rozumieniu art. 232 akapit drugi WE. Podobnie nie można zrównać z wszczęciem formalnego postępowania wyjaśniającego z art. 88 ust. 2 WE okoliczności, że zainteresowane strony, w tym podmiot składający skargę, miały możliwość zajęcia stanowiska w przedmiocie treści projektu takiej decyzji o charakterze generalnym.

(por. pkt 77, 78)

3.      Ponieważ ocena zgodności pomocy państwa ze wspólnym rynkiem należy do wyłącznych kompetencji Komisji, jest ona zobowiązana – w interesie prawidłowego stosowania podstawowych postanowień traktatu dotyczących pomocy państwa – do przystąpienia bez zwłoki do sumiennego i bezstronnego badania skargi informującej o istnieniu pomocy niezgodnej ze wspólnym rynkiem, z czego nie zwalnia jej samo przygotowanie ogólnej decyzji w sprawie kategorii pomocy państwa, w które wpisuje się środek, o którym poinformowano.

Jednak ocena, czy czas trwania badania skargi do Komisji informującej o rzekomo bezprawnie przyznanej pomocy ma rozsądny charakter, powinna być dokonywana w oparciu o konkretne okoliczności danej sprawy, a zwłaszcza z uwzględnieniem jej kontekstu, różnych etapów postępowania, które Komisja powinna przeprowadzić, oraz stopnia złożoności sprawy. Komisja może zgodnie z prawem wstrzymać się z analizą niektórych aspektów przedstawionych w skardze aż do czasu wyjaśnienia ram prawnych, z punktu widzenia których należy przeprowadzić badanie tej skargi, co nastąpi po zakończeniu wspólnotowego postępowania sądowego istotnego dla oceny pomocy, o której poinformowano.

(por. pkt 81, 87, 89)