WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 30 kwietnia 2013 r.(*)
Dumping – Przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny – Wartość normalna – Reprezentatywny charakter sprzedaży krajowej – Marża zysku – Zwykły obrót handlowy
W sprawie T‑304/11
Alumina d.o.o., z siedzibą w Zvorniku (Bośnia i Hercegowina), reprezentowanej przez adwokatów J.F. Bellisa oraz B. Servaisa,
strona skarżąca,
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez J.P. Hixa, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez adwokatów G. Berrischa oraz A. Polcyn
strona pozwana,
popieranej przez
Komisję Europejską, reprezentowaną przez É. Gippiniego Fourniera oraz H. van Vlieta, działających w charakterze pełnomocników,
interwenient,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 464/2011 z dnia 11 maja 2011 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny (Dz.U. L 125, s. 1), w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej,
SĄD (druga izba),
w składzie: N.J. Forwood (sprawozdawca), prezes, F. Dehousse i J. Schwarcz, sędziowie,
sekretarz: C. Kristensen, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 15 stycznia 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W następstwie skargi złożonej w dniu 4 stycznia 2010 r. Komisja Europejska opublikowała w dniu 17 lutego 2010 r. zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny (Dz.U. C 40, s. 5).
2 Skarżąca Alumina d.o.o., będąca członkiem grupy Birac, dostarczyła swą odpowiedź na kwestionariusz antydumpingowy w dniu 9 kwietnia 2010 r. Komisja dokonała kontroli w siedzibie skarżącej w dniach od 29 czerwca do 1 lipca 2010 r.
3 Na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 1036/2010 z dnia 15 listopada 2010 r. nakładającego tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny (Dz.U. L 298, s. 27 zwanego dalej „rozporządzeniem tymczasowym”) Komisja ustanowiła cło antydumpingowe w wysokości 28,1% na przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej nazywanego również zeolitem NaA lub zeolitem 4A w postaci sproszkowanej pochodzącym z Bośni i Hercegowiny. Zgodnie z motywem 11 rozporządzenia tymczasowego dochodzenie objęło okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r.
4 Z motywów 3 i 10 rozporządzenia tymczasowego wynika, iż grupa Birac, do której należy skarżąca, jest jedynym producentem eksportującym omawianego produktu w Bośni i Hercegowinie.
5 Przy obliczaniu wartości normalnej Komisja wykorzystała metodykę opisaną w art. 2 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51, sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22, zwane dalej „rozporządzeniem podstawowym”), ponieważ sprzedaż skarżącej na rynku krajowym nie była reprezentatywna w rozumieniu art. 2 ust. 2 tegoż rozporządzenia. Dla celów skonstruowania wartości normalnej Komisja wykorzystała średni ważony zysk osiągnięty przez grupę, do której należy skarżąca, ze sprzedaży krajowej produktu podobnego (motywy 21–26 rozporządzenia tymczasowego).
6 Pismem z dnia 16 listopada 2010 r. Komisja przekazała skarżącej na podstawie art. 20 rozporządzenia podstawowego kopię rozporządzenia tymczasowego, zawiadomienie o szczegółowym obliczaniu marginesu dumpingu, zawiadomienie o szczegółowym obliczaniu marginesu szkody i wreszcie odpowiedź na argumenty podniesione przez skarżącą w przedmiocie wszczęcia postępowania.
7 W piśmie z dnia 1 grudnia 2010 r. skarżąca przedstawiła swe uwagi, w których powołała się na naruszenie art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, uzasadniając, iż dla celów skonstruowania wartości normalnej wykorzystano marżę zysku osiągniętą przy sprzedaży na rzecz jej jedynego klienta krajowego, która to sprzedaż była obciążona dużym ryzykiem braku płatności lub opóźnienia płatności i w konsekwencji nie stanowiła zwykłego obrotu handlowego.
8 W piśmie z dnia 16 marca 2011 r. Komisja przekazała skarżącej zgodnie z art. 20 rozporządzenia podstawowego dokument zawierający ostateczne ustalenia oraz odpowiedź odrzucającą twierdzenia dotyczące sprzedaży krajowej wspomniane w poprzednim punkcie. W piśmie z dnia 18 marca 2011 r. skarżąca powtórzyła między innymi stanowisko przedstawione w poprzednim punkcie.
9 Ostateczne cło w wysokości 28,1% stosowane do cen netto na granicy Unii Europejskiej, przed ocleniem, zostało zastosowane do produktów wymienionych w pkt 3 powyżej na mocy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 464/2011 z dnia 11 maja 2011 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny (Dz.U. L 125, s. 1, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”).
10 Jeżeli chodzi o konstruowanie ceny normalnej, Rada Unii Europejskiej wskazuje w motywach 19 i 20 zaskarżonego rozporządzenia, że uwzględniona sprzedaż krajowa była dokonywana w ramach zwykłego obrotu handlowego i że instytucje mogły oprzeć się na wynikających z niej danych, pomimo iż nie miały one charakteru reprezentatywnego w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Jako że omawiana sprzedaż dokonywana była z zyskiem, skonstruowana wartość normalna była taka sama jak wartość, która byłaby wynikiem zastosowania art. 2 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego.
11 W decyzji 2011/279/UE Komisji z dnia 13 maja 2011 r. w sprawie przyjęcia zobowiązania złożonego w związku z postępowaniem antydumpingowym w odniesieniu do przywozu zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny (Dz.U. L 125, s. 26) instytucja ta przyjęła ofertę zobowiązania w formie ceny minimalnej złożoną przez skarżącą.
Przebieg postępowania i żądania stron
12 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 czerwca 2011 r. skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.
13 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 lipca 2011 r. Komisja Europejska wniosła o dopuszczenie jej do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady. Postanowieniem z dnia 12 września 2011 r. prezes drugiej izby Sądu dopuścił tę interwencję.
14 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w odniesieniu do niej;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
15 Rada wnosi do Sądu o
– – oddalenie skargi;
– – obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
16 Komisja wnosi do Sądu o oddalenie skargi.
Co do prawa
17 Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, a drugi naruszenia art. 2 ust. 6 zdanie pierwsze tegoż rozporządzenia.
18 W ramach pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, jeżeli sprzedaż krajowa jest niewystarczająca, wartość normalną należy konstruować zgodnie z ust. 6 tegoż artykułu. Ta operacja odzwierciedlająca stałą praktykę instytucji, w wypadku gdy sprzedaż krajowa nie przekracza progu reprezentatywności, nie może z definicji być identyczna z obliczaniem wartości normalnej na podstawie niereprezentatywnej sprzedaży krajowej w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Okoliczności niniejszej sprawy wymagają natomiast zastosowania uzasadnionej marży zysku zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Tymczasem średnia ważona marża zysku grupy, do której należy skarżąca, wynosząca 58,89% wyrażona w stosunku do kosztu produkcji oraz 37,06% wyrażona w stosunku do obrotu i wykorzystywana dla celów obliczenia wartości normalnej jest w oczywisty sposób nieuzasadniona, o czym świadczy zresztą porównanie z marżą w wysokości 5,9% uwzględnioną w celu obliczenia usunięcia szkody dla przemysłu Unii.
19 W ramach pierwszej części drugiego zarzutu skarżąca wskazuje, iż zgodnie z orzecznictwem Trybunału sprzedaży niereprezentatywnej w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego nie można uznać za dokonaną w zwykłym obrocie handlowym. Pojęcia po pierwsze sprzedaży reprezentatywnej i po drugie sprzedaży dokonanej w zwykłym obrocie handlowym są bowiem ze swej istoty powiązane. Skoro uwzględniona przez instytucje sprzedaż krajowa stanowi jedynie 1,9% wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem, należy stwierdzić, że instytucje oparły obliczenie wartości normalnej na transakcjach niereprezentatywnych i w konsekwencji niedokonanych w zwykłym obrocie handlowym z naruszeniem art. 2 ust. 6 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego.
20 W drugiej części zarzutu skarżąca dodaje, że w każdym razie Komisja otrzymała podczas procedury administracyjnej dowody wykazujące, iż ceny sprzedaży na rzecz spółki D, będącej jedynym wziętym pod uwagę klientem skarżącej, zostały podwyższone o 25% ze względu na premię z tytułu ryzyka spóźnionej płatności lub braku płatności, przez co ceny te nie stanowią odbicia zwykłego obrotu handlowego. W tym względzie nie ma znaczenia okoliczność, iż Komisja zdecydowała się nie sprawdzać tych dowodów podczas kontroli na miejscu. Ponadto według informacji przekazanych Komisji przez skarżącą długi spółki D względem skarżącej zostały uregulowane w przedłużonym okresie w drodze kompensacji lub cesji wierzytelności, ze względu na co sprzedaż na rzecz tej spółki należy do działalności polegającej na wymianie barterowej i porozumieniu kompensacyjnym tworzącym szczególną sytuację rynkową w rozumieniu art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.
21 Jak wynika to z pkt 27, 29 i 50 skargi argumenty przedstawione przez skarżącą w ramach każdego zarzutu zmierzają do wykazania, iż art. 2 ust. 6 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego nie może być stosowane. Skarżąca opiera swe żądania zasadniczo na dwóch podstawach. Po pierwsze na tym, iż w ramach konstruowania wartości na podstawie marży zysku uzyskaną przy sprzedaży na rzecz spółki D będącej jedynym uwzględnionym krajowym klientem skarżącej, wzięto pod uwagę wyłącznie niereprezentatywne transakcje, co jest sprzeczne z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego (zarzut pierwszy). Po drugie na tym, iż sprzedaż na rzecz spółki nie została dokonana w ramach zwykłego obrotu handlowego, ponieważ po pierwsze nie była ona reprezentatywna a po drugie do cen sprzedaży zostało zastosowane dodatkowe podwyższenie marży związane z sytuacją ekonomiczną rzeczonego klienta (zarzut drugi).
22 W odpowiedzi na pytanie zadane na rozprawie skarżąca wskazała, iż nawet gdyby sprzedaż krajowa przekraczała próg reprezentatywności ustanowiony w art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, to zakwestionowałaby ona również ocenę, wedle której sprzedaż ta została dokonana w ramach zwykłego obrotu, na tej podstawie, iż instytucje uwzględniły dodatkową marżę związaną z sytuacją ekonomiczną spółki D.
23 W tym kontekście należy zaznaczyć, iż badanie drugiego zarzutu związanego – w odniesieniu do pojęcia zwykłego obrotu handlowego – z reprezentatywnym charakterem sprzedaży krajowej oraz uwzględnieniem premii w wysokości 25% przy obliczaniu marży zysku odpowiada centralnemu punktowi argumentacji skarżącej, z uwagi na co należy zbadać go w pierwszej kolejności.
24 W tym względzie w odniesieniu do pierwszej części tego zarzutu należy zaznaczyć, iż zasadniczo kwestia reprezentatywności sprzedaży krajowej w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, który to wprowadza kryterium ilościowe, różni się od kwestii tego, czy sprzedaży dokonano w ramach zwykłego obrotu handlowego w rozumieniu art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, który to wprowadza kryterium jakościowe związane z charakterem sprzedaży jako takiej (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 13 lutego 1992 r. w sprawie C‑105/90 Goldstar przeciwko Radzie, Rec. s. I‑677, pkt 13). Niemniej jednak wielkość sprzedaży krajowej stanowi czynnik mogący mieć wpływ na kształtowanie się cen przez co obydwa kryteria mogą współdziałać, jeżeli przykładowo rynek krajowy jest tak ograniczony, iż ceny nie wynikają z mechanizmu podaży i popytu (zob. podobnie ww. wyrok Goldstar przeciwko Radzie pkt 15–18).
25 Ta możliwość współdziałania nie oznacza jednak, że jeżeli próg reprezentatywności w wysokości 5% nie zostaje osiągnięty, nie należy uważać, że sprzedaży krajowej dokonano w ramach zwykłego obrotu handlowego. Nie można bowiem bezwzględnie wykluczyć, że pomimo niewielkiej wielkości sprzedaży krajowej jest ona dokonywana w ramach zwykłego obrotu handlowego, jeżeli odzwierciedla mimo wszystko zwykłe zachowanie uczestniczących podmiotów. W tych warunkach należy po pierwsze wypowiedzieć się w przedmiocie uwzględnienia premii w wysokości 25% przy obliczaniu marży zysku i w konsekwencji zbadać drugą część drugiego zarzutu przedstawioną w pkt 20 powyżej.
26 W tym względzie należy zaznaczyć, iż zgodnie z definicją pojęcia dumpingu znajdującą się w art. 1 ust. 2 rozporządzenia podstawowego cenę eksportową należy porównywać z ceną produktu podobnego ustaloną w kraju wywozu w zwykłym obrocie handlowym, co powtarza art. 2 ust. 1 akapit pierwszy i w art. 2 ust. 6 tegoż rozporządzenia i o czym wspomina jego motyw 5, zgodnie z którym wartość normalna powinna w każdym przypadku być oparta na reprezentatywnej sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym.
27 Ponadto jeżeli wartości normalnej nie można ustalić na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, jej konstruowanie na mocy art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego ma na celu określenie wartości normalnej jak najbliższej cenie sprzedaży produktu, takiej jaką byłaby ona, gdyby dany produkt sprzedawano w państwie pochodzenia lub wywozu w zwykłym obrocie handlowym (wyrok Trybunału z dnia 10 marca 1992 r. w sprawie C‑178/87 Minolta Camera przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1577, pkt 17).
28 Z powyższego wynika, iż ustalenie wartości normalnej ma na celu umożliwienie instytucjom oceny, czy praktyka dumpingowa została zrealizowana w okresie objętym dochodzeniem na podstawie uregulowań mających obiektywny zakres bez uszczerbku dla wyniku tej operacji. Pojęcie zwykłego obrotu handlowego ma więc na celu wykluczenie przy ustalaniu wartości normalnej sytuacji, w których sprzedaż na rynku krajowym nie jest dokonywana w takich warunkach, w szczególności jeżeli produkt jest sprzedawany po cenie niższej od kosztów produkcji lub gdy transakcje nastąpiły pomiędzy partnerami powiązanymi lub którzy zawarli porozumienie kompensacyjne (ww. w pkt 24 wyrok w sprawie Goldstar przeciwko Radzie, pkt 13). Jak wynika z art. 2 ust. 1 akapit trzeci oraz z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i jak podkreśla to Rada w pkt 57 odpowiedzi na skargę, okoliczności te stanowią przykłady sprzedaży, co do której można uważać, iż nie nastąpiła w zwykłym obrocie handlowym.
29 W tym kontekście pojęcie sprzedaży dokonanej w zwykłym obrocie handlowym ma obiektywny zakres i mogą się na nie powołać nie tylko instytucje w celu neutralizacji praktyk mogących ukrywać istnienie dumpingu lub jego rozmiary (porozumienia kompensacyjne podające sztucznie niskie ceny, sprzedaż krajowa po cenach niższych od kosztów produkcji w długich okresach), lecz również określone podmioty, jeżeli występują okoliczności mające wpływ na zwykły charakter omawianego obrotu (zob. tytułem przykładu wyrok Trybunału z dnia 9 stycznia 2003 r. C‑76/00 P Petrotub i Republica, Rec. s. I‑79, pkt 65–68, 84–86).
30 W konsekwencji przy obliczaniu wartości normalnej instytucje zobowiązane są wykluczyć sprzedaż, której nie dokonano w ramach zwykłego obrotu handlowego, gdy cena sprzedaży jest wyższa lub niższa od ceny, jaka zostałaby zastosowana w ramach takiego obrotu, niezależnie od powodu, dla którego transakcja nie nastąpiła w ramach zwykłego obrotu handlowego i niezależnie od wpływu tego wykluczenia na wniosek dotyczący istnienia dumpingu lub jego rozmiaru. Jak bowiem stwierdził organ apelacyjny Światowej Organizacji Handlu (WTO) w odniesieniu do art. 2.1 Porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (GATT) (Dz.U. L 336, s. 103) znajdującego się w załączniku 1A do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) (Dz.U. 1994, L 336, s. 3), uwzględnienie sprzedaży dokonywanej poza zwykłym obrotem handlowym, zarówno po niskich, jak i wysokich cenach, zniekształcałoby to, co jest definiowane jako wartość „normalna” (sprawozdanie organu apelacyjnego WTO z dnia 24 lipca 2011 r. w sprawie „Stany Zjednoczone – Środki antydumpingowe stosowane do pewnych produktów ze stali walcowanych na gorąco pochodzących z Japonii”, pkt 144, 145).
31 W niniejszej sprawie skarżąca wskazała w swej odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy z dnia 9 kwietnia 2010 r., że stosunki finansowe ze spółką D, będącą jej jedynym klientem krajowym, pogorszyły się z powodu opóźnień w płatnościach, co uzasadniało zastosowanie premii z tytułu ryzyka podnoszącej cenę sprzedaży zeolitu A. Uzupełniające informacje w tym zakresie zostały dostarczone w uwagach skarżącej w piśmie z dnia 1 grudnia 2010 r. (zob. pkt 7 powyżej), do których załączona była między innymi umowa z dnia 29 maja 2009 r. pomiędzy skarżącą i spółką D ustalająca wysokość omawianej premii na 25%.
32 W odpowiedzi na te argumenty Komisja wskazała w piśmie z dnia 16 marca 2011 r. (zob. pkt 8 powyżej), iż zważywszy na to, że spółka D jest jedynym klientem krajowym skarżącej, nie mogła sprawdzić, czy ceny sprzedaży na rzecz tej spółki obejmowały również premię z tytułu ryzyka w wysokości 25%. Komisja uznała zatem, że twierdzenia skarżącej muszą zostać odrzucone bez potrzeby badania nawet, czy omawiane okoliczności pozwalają uznać, iż związanej z nimi sprzedaży nie dokonano w ramach zwykłego obrotu handlowego. Niemniej jednak zgodnie z motywem 20 zaskarżonego rozporządzenia „w dochodzeniu ustalono, że dane i dowody dostarczone przez Birac stanowią wiarygodną podstawę dla ustalenia wartości normalnej” z uwagi na co argument skarżącej, wedle którego nie należy uważać, że sprzedaż krajowa została dokonana w ramach zwykłego obrotu handlowego, musiał zostać odrzucony.
33 W tym względzie należy po pierwsze zaznaczyć, że wbrew twierdzeniom Komisji w jej piśmie z dnia 16 marca 2011 r. brak sprzedaży krajowej na rzecz klientów innych niż spółka D nie uniemożliwia odnoszącej się do niej kontroli. Przede wszystkim bowiem informacja o zastosowaniu premii z tytułu ryzyka została podana już w odpowiedzi skarżącej na kwestionariusz antydumpingowy, czyli przed kontrolą. Następnie umowa przekazana Komisji przez skarżącą (zob. pkt 31 powyżej) jasno wspomina w pkt 6 o omawianej premii, o obliczeniu marży zysku w wysokości 58,89% w stosunku do kosztów produkcji lub w wysokości 37,06% w stosunku do obrotu, które to okoliczności stanowią poważne wskazówki faktycznego zastosowania tejże premii z tytułu ryzyka. Ponadto z załączników 3.2 i 3.3 do pisma skarżącej z dnia 1 grudnia 2010 r. wynika, że spółka D spłacała swe długi z opóźnieniem co najmniej od 2008 r., a tendencja ta utrzymała się w 2009 r., o czym świadczy tabela znajdująca się w załączniku 2 do tegoż pisma. Wreszcie w piśmie z dnia 16 marca 2011 r. Komisja uznała, a nawet wykorzystała argument dotyczący faktycznego naliczenia premii w wysokości 25%, aby odeprzeć inny argument skarżącej o zwykłym charakterze omawianej sprzedaży odnoszący się tym razem do porozumienia kompensacyjnego zawartego ze spółką D.
34 Po drugie twierdzenie Komisji, zgodnie z którym skarżąca nie zakwestionowała zwykłego charakteru omawianego obrotu handlowego, pomija okoliczność, iż w kwestionariuszu antydumpingowym skarżąca wskazała, iż ceny naliczone spółce D były podwyższone o premię z tytułu ryzyka, i rozwinęła ten argument bardziej na stronach 7–9 pisma z dnia 1 grudnia 2010 r.
35 Po trzecie Rada wskazała w pkt 30 swej dupliki, iż Komisja nie sprawdziła tych informacji, ponieważ stwierdziła, że należy odrzucić te twierdzenia skarżącej, gdyż okoliczności te nie powodowały, że omawiany obrót nabrał „niezwykłego” charakteru. Jeżeli motyw 20 zaskarżanego rozporządzenia należy rozumieć w ten sposób (zob. pkt 32 powyżej), to należy zauważyć, co następuje.
36 Premia z tytułu ryzyka taka jak omawiana stanowi w rzeczywistości zrównoważenie ryzyka, które dostawca ponosi, sprzedając produkty konkretnemu klientowi i wyznaczając mu termin na dokonanie płatności. Premia ta nie stanowi więc części wartości sprzedanego produktu ani nie jest związana z jego cechami, lecz zawdzięcza swe istnienie i wysokość tożsamości klienta i dokonanej przez dostawcę ocenie zdolności finansowych klienta. W konsekwencji skutkiem uwzględnienia takiej premii przy konstruowaniu wartości normalnej jest włączenie do obliczeń czynnika, którego przeznaczeniem nie jest ustalenie ceny, za jaką produkt byłby sprzedawany w państwie pochodzenia (zob. pkt 27 powyżej), lecz który dotyczy wyłącznie zdolności finansowej konkretnego nabywcy krajowego.
37 W tym kontekście twierdzenie Rady zawarte w pkt 58 jej odpowiedzi na skargę, zgodnie z którym ryzykiem związanym z kondycją finansową klienta można zarządzać poprzez wykorzystanie odszkodowania, akredytyw lub zaliczek, lecz nie poprzez premię z tytułu ryzyka podnoszącą cenę sprzedaży, nie wyjaśnia, dlaczego na podjęcie decyzji o zastosowaniu takiej premii nie pozwala się sprzedającemu, i w konsekwencji dlaczego istnienie takiego ryzyka nie uzasadnia podniesienia ceny sprzedaży w drodze premii mającej na celu skompensowanie zarówno wspomnianego ryzyka, jak i ewentualnych kosztów, na jakie narażałby się dostawca, w wypadku gdyby był ostatecznie zmuszony pozwać klienta do sądu.
38 W okolicznościach niniejszej sprawy włączenie takiej jak omawiana premii z tytułu ryzyka do obliczeń marży zysku ustalonego w celu skonstruowania wartości normalnej uwzględnia czynnik nieodzwierciedlający części wartości sprzedanego produktu, który w ten sposób sztucznie podwyższa wynik obliczeń wartości normalnej, przez co wynik ten nie odzwierciedla na tyle wiernie, jak to możliwe – z zastrzeżeniem zastosowania następnie odpowiedniego dostosowania zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego – ceny sprzedaży produktu takiej, jaka byłaby ona, gdyby omawiany produkt został sprzedany w państwie pochodzenia w ramach zwykłego obrotu handlowego (zob. pkt 27–30 powyżej).
39 Należy dodać, że w niniejszej sprawie nie można uwzględnić przedstawionych na rozprawie przez Radę i Komisję argumentów dotyczących okoliczności, iż powody, dla których producent realizuje praktyki dumpingowe, nie mają znaczenia dla celów ustanowienia ceł antydumpingowych. Jakkolwiek w tym względzie prawdą jest, iż powody, które mogły skłonić eksportera do praktyk dumpingowych, są bez różnicy dla związanych z tym obliczeń, to stwierdzenie dumpingu, będące pierwszym etapem badania kwestii konieczności nałożenia cła antydumpingowego, opiera się na czysto obiektywnym porównaniu wartości normalnej i ceny eksportowej (wyrok Sądu z dnia 24 października 2006 r. w sprawie T‑274/02 Ritek i Prodisc Technology przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑4305, pkt 59). W niniejszej sprawie uchybienie związane z uwzględnieniem premii z tytułu ryzyka, na które powołuje się skarżąca, ma wpływ na prawidłowość obliczenia wartości normalnej ustalonej dla celów oceny istnienia dumpingu i występuje na etapie poprzedzającym wniosek dotyczący zaistnienia takiej praktyki, przez co może mieć wpływ na prawidłowość samego wniosku.
40 Podobnie Rada nie może oprzeć się na orzecznictwie dotyczącym sprzedaży krajowej po cenach rzekomo podwyższonych ze względu na ochronę, z jakiej korzystał wytwórca danego produktu na mocy patentu (wyrok Trybunału z dnia 3 maja 2001 r. w sprawach połączonych C‑76/98 P i C‑77/98 P Ajinomoto i NutraSweet przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. I‑3223; wyrok Sądu z dnia 18 grudnia 1997 r. w sprawach połączonych T‑159/94 i T‑160/94, Ajinomoto i NutraSweet przeciwko Radzie, Rec. s. II‑2461). W tym zakresie należy przypomnieć, że – jak zauważył Sąd i Trybunał – skarżące w powyższych sprawach nie podniosły, iż istnienie wspomnianego patentu nie odpowiadało rzeczywistej sytuacji na rynku określonego państwa trzeciego ani że uwzględniona sprzedaż nie odbywała się w ramach zwykłego obrotu handlowego (ww. wyroki: w sprawach połączonych Ajinomoto i NutraSweet przeciwko Radzie i Komisji, pkt 41; w sprawach połączonych Ajinomoto i NutraSweet przeciwko Radzie pkt 127–129). W tym kontekście należy dodać, iż rozporządzenie Rady (EWG) nr 2423/88 z dnia 11 lipca 1988 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. L 209, s. 1), w ramach którego zostało wypracowane wspomniane orzecznictwo, opierało się w tym zakresie na filozofii innej niż rozporządzenie podstawowe, gdyż nie przewidywało możliwości dostosowania wartości normalnej, w sytuacji gdy nabywcy regularnie płacą różne ceny na rynku krajowym ze względu na pewne czynniki właściwe dla tego rynku i mające wpływ na porównywalność cen, którą to możliwość przewiduje natomiast art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego.
41 W świetle powyższych rozważań i bez potrzeby orzekania w przedmiocie zgodności z prawem stosowania art. 2 ust. 6 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego w świetle argumentów przedstawionych w ramach pierwszego zarzutu należy uwzględnić skargę i stwierdzić nieważność zaskarżonego rozporządzenia, w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej.
W przedmiocie kosztów
42 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Rada przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniami skarżącej obciążyć ją kosztami postępowania. Zgodnie z art. 87 § 4 akapit pierwszy regulaminu postępowania instytucje, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. Wobec tego Komisja pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 464/2011 z dnia 11 maja 2011 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny, w zakresie, w jakim dotyczy ono Alumina d.o.o.
2) Rada Unii Europejskiej pokrywa, oprócz własnych kosztów, również koszty poniesione przez Aluminę.
3) Komisja Europejska pokrywa własne koszty.
Forwood | Dehousse | Schwarcz |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 30 kwietnia 2013 r.
Podpisy