WYROK SĄDU (piąta izba)
z dnia 18 października 2023 r.(*)
Służba publiczna – Urzędnicy – Zatrudnienie – Konkurs wewnętrzny COM/1/AD 10/18 – Decyzja o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej – Równość traktowania – Stałość składu komisji konkursowej – Nieograniczone prawo orzekania – Krzywda
W sprawie T‑535/22
NZ, którą reprezentował adwokat H. Tagaras,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, którą reprezentowali M. Brauhoff, T. Lilamand, I. Melo Sampaio i L. Vernier, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (piąta izba),
w składzie: J. Svenningsen (sprawozdawca), prezes, C. Mac Eochaidh i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie,
sekretarz: H. Eriksson, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 11 lipca 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze wniesionej na podstawie art. 270 TFUE skarżąca, NZ, żąda stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursowej z dnia 10 lutego 2022 r. oddalającej jej wniosek o ponowne rozpatrzenie decyzji komisji konkursowej z dnia 6 lutego 2020 r. o nieumieszczeniu jej nazwiska na liście rezerwy kadrowej konkursu wewnętrznego COM/1/AD 10/18 (zwanej dalej „decyzją z dnia 10 lutego 2022 r.”).
I. Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 20 listopada 2018 r. Komisja Europejska, na podstawie art. 29 ust. 1 lit. d) Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), opublikowała ogłoszenie o konkursie wewnętrznym przeprowadzanym w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy, którego celem było utworzenie listy rezerwy kadrowej dla naboru administratorów w grupach zaszeregowania AD 10 (COM/1/AD 10/18) i AD 12 (COM/2/AD 12/18) w pięciu dziedzinach.
3 Skarżąca i 217 innych osób zgłosiło się do konkursu wewnętrznego COM/1/AD 10/18 w dziedzinie „Koordynacja, komunikacja, zarządzanie zasobami ludzkimi i budżetami, audyt” (zwanej dalej „omawianą dziedziną”), w odniesieniu do którego organ powołujący zamierzał utworzyć listę rezerwową składającą się z 16 laureatów.
4 Pismem z dnia 10 października 2019 r. skarżąca została poinformowana, że podczas doboru na podstawie kwalifikacji uzyskała jedną z najlepszych ocen i że spełnia warunki zaproszenia do udziału w egzaminie ustnym.
5 W dniu 28 listopada 2019 r. skarżąca zdała egzamin ustny. W okresie od 28 listopada do 13 grudnia 2019 r. egzamin ustny zdało w sumie 43 kandydatów.
6 Pismem z dnia 6 lutego 2020 r. komisja konkursowa postanowiła nie umieszczać nazwiska skarżącej na liście rezerwy kadrowej ze względu na to, że uzyskała ona ogólną ocenę 15,5/20 z egzaminu ustnego, która była niższa od progu 16/20, który należało osiągnąć, aby znaleźć się wśród 16 najlepszych kandydatów (zwanym dalej „decyzją z dnia 6 lutego 2020 r.”).
7 Pismem z dnia 14 lutego 2020 r. skarżąca wniosła o ponowne rozpatrzenie decyzji z dnia 6 lutego 2020 r. Wniosek ten został oddalony decyzją komisji konkursowej z dnia 29 kwietnia 2020 r., na którą skarżąca wniosła skargę na podstawie art. 270 TFUE.
8 Wyrokiem z dnia 6 października 2021 r., NZ/Komisja (T‑668/20, niepublikowanym, EU:T:2021:667), Sąd stwierdził nieważność decyzji z dnia 29 kwietnia 2020 r. ze względu na to, że decyzja ta nie zawierała wystarczającego uzasadnienia.
9 W wykonaniu wyroku z dnia 6 października 2021 r., NZ/Komisja (T‑668/20, niepublikowanego, EU:T:2021:667), komisja konkursowa decyzją z dnia 10 lutego 2022 r., wydaną w procedurze pisemnej, poinformowała skarżącą, że postanowiła oddalić jej wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 14 lutego 2020 r. ze względu na to, że ocena uzyskana na egzaminie ustnym (15,742/20, zaokrąglona do 15,5/20) była niższa od minimalnej oceny wymaganej do umieszczenia na liście rezerwy kadrowej (15,75/20, zaokrąglona do 16/20).
10 W dniu 16 marca 2022 r. skarżąca, na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, złożyła zażalenie na decyzję z dnia 10 lutego 2022 r., które zostało oddalone decyzją organu powołującego z dnia 19 lipca 2022 r. (zwaną dalej „decyzją oddalającą zażalenie”).
II. Żądania stron
11 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 lutego 2022 r. i decyzji oddalającej zażalenie oraz, tytułem żądania ewentualnego, decyzji z dnia 6 lutego 2020 r.;
– w każdym razie obciążenie Komisji kosztami postępowania.
12 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
III. Co do prawa
A. Przedmiot sporu
13 Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w przypadku gdy kandydat biorący udział w konkursie wnosi o ponowne rozpatrzenie decyzji podjętej przez komisję konkursową, taka decyzja wydana po ponownej analizie sytuacji kandydata jest aktem, z którym wiążą się niekorzystne dla niego skutki w rozumieniu art. 90 ust. 2 lub ewentualnie art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Decyzja podjęta po ponownym rozpatrzeniu sprawy zastępuje tym samym pierwotną decyzję komisji konkursowej (zob. wyrok z dnia 6 października 2021 r., NZ/Komisja, T‑668/20, niepublikowany, EU:T:2021:667, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo).
14 W niniejszej sprawie należy zatem przyjąć, że aktem niekorzystnym dla skarżącej jest decyzja z dnia 10 lutego 2022 r. (zwana dalej „zaskarżoną decyzją”).
15 Co się tyczy żądań skierowanych przeciwko decyzji oddalającej zażalenie, należy przypomnieć, że zażalenie w drodze administracyjnej, o którym mowa w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, i jego oddalenie, w sposób wyraźny lub dorozumiany, stanowią integralną część złożonej procedury i są jedynie wstępną przesłanką wniesienia skargi do sądu. W tych okolicznościach skarga, nawet jeżeli formalnie skierowana jest przeciwko decyzji oddalającej zażalenie, skutkuje przedłożeniem ocenie sądu aktu niekorzystnego, którego dotyczyło zażalenie, chyba że decyzja oddalająca zażalenie ma inny zakres niż akt, na który zażalenie zostało złożone (zob. wyrok z dnia 21 maja 2014 r., Mocová/Komisja, T‑347/12 P, EU:T:2014:268, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).
16 Każda bowiem decyzja oddalająca zażalenie – wyraźna lub dorozumiana – jedynie utrzymuje w mocy akt lub potwierdza zasadność powstrzymania się od działania, na które złożono zażalenie, a sama w sobie nie stanowi aktu podlegającego zaskarżeniu (zob. wyrok z dnia 12 września 2019 r., XI/Komisja, T‑528/18, niepublikowany, EU:T:2019:594, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo), skutkiem czego żądania skierowane przeciwko takiej decyzji nieposiadającej niezależnej treści w stosunku do pierwotnej decyzji należy uważać za skierowane przeciwko pierwotnemu aktowi.
17 W tym względzie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, decyzja oddalająca zażalenie nie ma innego zakresu niż zaskarżona decyzja, ponieważ organ powołujący utrzymuje w mocy decyzję komisji konkursowej o nieumieszczeniu jej nazwiska na liście rezerwy kadrowej. Sam fakt, że w odpowiedzi na zażalenie organ powołujący musiał uzupełnić lub zmienić uzasadnienie zaskarżonej decyzji, nie może dawać podstaw do tego, by uznać decyzję oddalającą to zażalenie za samodzielny akt, który jest niekorzystny dla skarżącej. Uważa się bowiem, że uzasadnienie wspomnianej decyzji oddalającej jest zawarte w decyzji, którą zaskarżono i na którą zostało złożone to zażalenie (zob. podobnie wyrok z dnia 6 lipca 2022 r., VI/Komisja, T‑20/21, niepublikowany, EU:T:2022:427, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo).
18 W rezultacie niniejszą skargę należy uznać za skierowaną przeciwko zaskarżonej decyzji, której zgodność z prawem należy zbadać z uwzględnieniem uzasadnienia zawartego w decyzji oddalającej zażalenie.
B. Co do istoty
1. W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności
19 Na poparcie skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów.
20 W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza zasadę równego traktowania, ponieważ skład komisji konkursowej nie miał wystarczająco stałego charakteru w trakcie egzaminu ustnego, a środki koordynacyjne przyjęte przez tę komisję, przy założeniu, że zostaną wykazane, były nieodpowiednie i niewystarczające.
21 Komisja kwestionuje tę argumentację.
22 Uważa ona, że sposób pracy komisji konkursowej podczas egzaminów ustnych miał stały charakter z zastępcą przewodniczącej pełniącym obowiązki koordynacyjne i podstawowym zespołem egzaminatorów, którzy regularnie uczestniczyli w egzaminach.
23 Ten stały charakter komisji konkursowej nie wymagał działań koordynacyjnych o takim samym rygorze jak w przypadku organizowanych od 2010 r. konkursów otwartych, które przeprowadzane są w ośrodkach oceny zintegrowanej. W tym względzie Komisja uważa, że komisja konkursowa przyjęła wystarczające środki koordynacyjne, aby zapewnić poszanowanie zasady równego traktowania kandydatów.
24 W każdym razie skarżąca nie wykazała, w jaki sposób zmiany składu komisji konkursowej, nawet gdyby zostały wykazane, mogły wpłynąć na jej prawa.
a) Rozważania wstępne
25 Na wstępie należy przypomnieć, że ustanowiony w art. 27 regulaminu pracowniczego obowiązek naboru urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości, oznacza, że organ powołujący i komisja konkursowa muszą zapewnić, każdy w ramach wykonywania swoich uprawnień, by konkursy odbywały się z poszanowaniem zasad równego traktowania kandydatów i obiektywności oceny (zob. wyrok z dnia 6 lipca 2022 r., VI/Komisja, T‑20/21, niepublikowany, EU:T:2022:427, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).
26 W celu zagwarantowania przeprowadzania przez komisję konkursową oceny wszystkich egzaminowanych kandydatów w warunkach równości i zachowania obiektywizmu, ważne jest, by kryteria oceny były jednolite i stosowane wobec tych kandydatów w sposób spójny. Wymaga to w szczególności, aby w miarę możliwości skład komisji konkursowej pozostawał stały w trakcie przeprowadzania egzaminów konkursowych (zob. wyrok z dnia 7 lutego 2002 r., Felix/Komisja, T‑193/00, EU:T:2002:29, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 6 lipca 2022 r., VI/Komisja, T‑20/21, niepublikowany, EU:T:2022:427, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).
27 Wymóg ten ma szczególne znaczenie w ramach egzaminów ustnych, takich jak będące przedmiotem niniejszej sprawy, jako że egzaminy te są z natury w mniejszym stopniu ujednolicone niż egzaminy pisemne (zob. wyrok z dnia 13 stycznia 2021 r., Helbert/EUIPO, T‑548/18, EU:T:2021:4, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).
28 Jednakże zgodnie z orzecznictwem, utrzymanie stałego składu komisji konkursowej podczas egzaminów nie jest celem samym w sobie, lecz środkiem służącym zagwarantowaniu przestrzegania zasady równego traktowania, spójności i obiektywności oceny (zob. podobnie wyrok z dnia 6 lipca 2022 r., VI/Komisja, T‑20/21, niepublikowany, EU:T:2022:427, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
29 Zatem komisja konkursowa może skutecznie zapewnić spójność oceny i obiektywność ewaluacji za pomocą innych środków. W szczególności, biorąc pod uwagę organizację egzaminów konkursowych oraz organizację prac komisji konkursowej, utrzymanie stałości składu komisji konkursowej może być wystarczające jedynie na niektórych kluczowych etapach konkursu (zob. podobnie wyrok z dnia 6 lipca 2022 r., VI/Komisja, T‑20/21, niepublikowany, EU:T:2022:427, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo). W związku z tym, nawet jeśli skład komisji konkursowej nie był stały w czasie trwania egzaminów, ale komisja konkursowa ustanawia niezbędną koordynację w celu zapewnienia spójnego stosowania kryteriów oceny, równość traktowania kandydatów może zostać zapewniona (zob. podobnie wyrok z dnia 12 marca 2008 r., Giannini/Komisja, T‑100/04, EU:T:2008:68, pkt 208–216).
30 W niniejszym przypadku, w związku z tym, że organ powołujący zdecydował, że konkurs będzie obejmował pięć dziedzin, a także pięć odrębnych list rezerwy kadrowej, z których każda będzie zawierała inną liczbę laureatów, i uściślił dodatkowo, że kandydaci mogą zgłosić się tylko w jednej dziedzinie, wykluczył on wszelką możliwość porównania kandydatów z pięciu dziedzin danego konkursu wewnętrznego. Zatem sprawdzenia, czy przestrzegano zasady równego traktowania, należy dokonać jedynie w odniesieniu do kandydatów, którzy wybrali omawianą dziedzinę.
b) W przedmiocie zmiennego charakteru składu komisji konkursowej podczas egzaminów ustnych
31 Przede wszystkim należy zbadać, czy komisja konkursowa pracowała w sposób stały podczas egzaminów ustnych.
32 W niniejszej sprawie Komisja wskazała na rozprawie, że po przejściu na emeryturę jednego z członków komisji konkursowej, komisja ta podczas egzaminów ustnych składała się ostatecznie z dziesięciu członków. Egzaminy te odbywały się przez dziewięć dni, od 28 listopada do 13 grudnia 2019 r., a w ich trakcie przeprowadzono rozmowy z 43 kandydatami.
33 Na wstępie należy stwierdzić, że decyzją komisji konkursowej z dnia 5 września 2019 r. przewodniczenie komisji konkursowej w omawianej dziedzinie zostało powierzone A, jednemu z dwóch zastępców przewodniczącej. Ponadto z tabeli przedstawiającej codzienną konfigurację składu komisji konkursowej wynika, że zastępcy członków przyjęli rolę w zakresie szerszym niż zazwyczaj, ponieważ brali udział w znacznej większości egzaminów ustnych.
34 W tym względzie, o ile zastępca przewodniczącej może co do zasady działać jako przewodniczący komisji konkursowej tylko wtedy, gdy ten złożył rezygnację lub gdy nie jest w stanie zasiadać w komisji w wyniku zdarzeń niezależnych od administracji, okoliczność, że komisja konkursowa zdecydowała, iż jednej z dziedzin konkursu będzie systematycznie przewodniczył zastępca przewodniczącej, którego zdolności kierowania pracami komisji konkursowej skarżąca nie kwestionuje, nie zagraża sama w sobie równości i obiektywności konkursu. To samo rozumowanie ma zastosowanie do innych zastępców członków komisji konkursowej, których zdolności do wykonywania obowiązków nie zakwestionowano. Decyzja o powołaniu komisji konkursowej składającej się ze stałej liczby wykwalifikowanych członków może bowiem jedynie wzmocnić warunki sprzyjające równemu traktowaniu wszystkich kandydatów w tej samej dziedzinie (zob. analogicznie wyrok z dnia 10 listopada 2004 r., Vonier/Komisja, T‑165/03, EU:T:2004:331, pkt 37–41).
35 Niemniej jednak z tabeli przedstawiającej codzienny skład komisji konkursowej wynika, że w okresie zaledwie dziewięciu dni egzaminów komisja konkursowa zasiadała w dziesięciu różnych konfiguracjach, w liczbie trzech członków. Ponadto żaden członek ani zastępca członka, nie uczestniczył we wszystkich egzaminach.
36 Wynika z tego, że mimo iż do konkursu przystąpiła ograniczona liczba uczestników i że przebiegał on w krótkim okresie, skład komisji konkursowej ulegał znacznym zmianom.
37 Wprawdzie, jak podkreśla Komisja, w konkursach otwartych z dużą liczbą uczestników dopuszcza się pewne zmiany składu komisji konkursowej ze względu na praktyczne trudności związane z organizacją tych konkursów, to jednakże w niniejszym przypadku chodziło o konkurs wewnętrzny, do którego, z natury rzeczy, na tym etapie przystępuje mniejsza liczba uczestników.
38 W związku z tym w takim konkursie wewnętrznym można wymagać wyższego stopnia stałości składu komisji konkursowej niż w konkursie otwartym z dużą liczbą uczestników (zob. podobnie wyrok z dnia 29 września 2010 r., Brune/Komisja, F‑5/08, EU:F:2010:111, pkt 62).
39 Biorąc pod uwagę te istotne zmiany składu komisji konkursowej, należy wziąć pod uwagę wskaźnik obecności A, zastępcy przewodniczącej, który został wyznaczony do pełnienia funkcji przewodniczącego komisji konkursowej w omawianej dziedzinie, ze względu na jego dominującą rolę w komisji konkursowej.
40 Co do zasady ma on bowiem obowiązek uczestniczenia we wszystkich egzaminach w celu koordynacji prac komisji konkursowej i czuwania nad tym, by stosowała ona te same kryteria oceny w sposób jednolity i dokonywała porównawczej oceny wszystkich kandydatów (zob. wyrok z dnia 29 września 2010 r., Brune/Komisja, F‑5/08, EU:F:2010:111, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).
41 W niniejszej sprawie A był nieobecny na egzaminach w dniach 6 i 13 grudnia 2019 r. z powodu, po pierwsze, konfliktu interesów, a po drugie, niedostępności. Przewodniczył on zatem 33 z 43 rozmów kwalifikacyjnych.
42 Oczywiście nieobecność nie może sama w sobie prowadzić do naruszenia zasady równego traktowania (zob. podobnie wyrok z dnia 29 września 2010 r., Brune/Komisja, F‑5/08, EU:F:2010:111, pkt 51). Nieobecności przewodniczącego komisji konkursowej nie mają bowiem wpływu na spójność i obiektywność oceny, jeżeli jego zastępca, który zastępuje go podczas tych nieobecności, był również obecny podczas części egzaminów, którym przewodniczył, i to w celu ujednolicenia wytycznych w zakresie oceny dokonywanej przez komisję konkursową wdrożonych przez przewodniczącego (zob. podobnie wyrok z dnia 12 marca 2008 r., Giannini/Komisja, T‑100/04, EU:T:2008:68, pkt 211).
43 Jednakże ze względu na decyzję komisji konkursowej o wyznaczeniu zastępcy przewodniczącej do przewodniczenia komisji konkursowej w omawianej dziedzinie, ten nie mógł zostać zastąpiony przez swojego zastępcę.
44 Ponadto podczas dwóch dni nieobecności A każdorazowo był zastępowany przez dwie różne osoby, jedną rano i drugą po południu, a mianowicie przez B, przewodniczącą, a następnie przez C, drugiego zastępcę przewodniczącej. Co więcej obie te osoby nie zasiadały w komisji podczas żadnego z egzaminów przeprowadzonych pod przewodnictwem A, w celu ujednolicenia wytycznych w zakresie oceny, a tym samym zapewnienia ciągłości ocen komisji konkursowej i zapewnienia spójnego i obiektywnego stosowania kryteriów oceny.
45 W tym względzie Sąd zauważa, że nieobecności A można było przewidzieć, przynajmniej w odniesieniu do nieobecności z powodu konfliktu interesów, w związku z czym komisja konkursowa mogła zorganizować się w inny sposób w celu zapewnienia ciągłości oceniania przez komisję konkursową i jednolitego stosowania kryteriów oceny.
46 Wreszcie, niezależnie od obecności przewodniczącego komisji konkursowej podczas egzaminów, dla zagwarantowania spójności oceny oraz porównawczej oceny kandydatów wymagana jest dostateczna liczba egzaminatorów (zob. wyrok z dnia 29 września 2010 r., Honnefelder/Komisja, F‑41/08, EU:F:2010:112, pkt 48).
47 W tym względzie z tabeli przedstawiającej codzienny skład komisji konkursowej wynika, że dwaj najczęściej obecni członkowie komisji konkursowej zasiadali w niej, odpowiednio, tylko przez sześć (27 z 43 rozmów kwalifikacyjnych) i cztery (22 z 43 rozmów kwalifikacyjnych) dni egzaminów. Jeśli chodzi o konkurs wewnętrzny, zakładający ze swej natury udział ograniczonej liczby kandydatów, ten wskaźnik obecności jest niewystarczający.
48 Z całościowego badania organizacji egzaminów ustnych tego konkursu, w którym uczestniczyło stosunkowo mniej kandydatów, wynika, że przede wszystkim komisja konkursowa zasiadała w dziesięciu różnych konfiguracjach w ciągu dziewięciu dni, następnie, że A był nieobecny w trakcie dwóch dni egzaminów i nie był zastępowany przez innego przewodniczącego, który uczestniczył w części rozmów kwalifikacyjnych, którym wcześniej przewodniczył, w celu ujednolicenia wytycznych w zakresie oceny, a wreszcie, że wskaźnik obecności dwóch członków komisji konkursowej stanowiących „trzon egzaminatorów” nie jest bardzo wysoki w przypadku konkursu, w którym uczestniczyło stosunkowo mało kandydatów, takiego jak rozpatrywany w niniejszej sprawie.
49 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi Komisja, podczas egzaminów ustnych komisja konkursowa nie pracowała w sposób wystarczająco stały.
50 Jednakże zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 28 i 29 powyżej wniosek ten nie może sam w sobie prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.
c) W przedmiocie utrzymania stałości składu komisji konkursowej na kluczowych etapach konkursu i w przedmiocie środków koordynacyjnych przyjętych przez komisję konkursową
51 Należy zbadać, czy podczas kluczowych etapów konkursu skład komisji konkursowej zachował stały charakter i czy komisja ta przyjęła środki koordynacyjne niezbędne do prowadzenia jej prac z poszanowaniem zasady równego traktowania kandydatów.
52 W tym względzie należy zauważyć, że środki koordynacyjne, na które powołuje się Komisja, różnią się od środków zastosowanych w odniesieniu do egzaminów ustnych organizowanych w konkursach otwartych, które przeprowadzane są w ośrodkach oceny zintegrowanej. W konkursach tych przewidziano bowiem między innymi szereg środków mających na celu zneutralizowanie różnych błędów poznawczych stwierdzanych powszechnie u egzaminatorów i zapewnienie dzięki temu spójności oceny (zob. podobnie wyrok z dnia 12 lutego 2014 r., De Mendoza Asensi/Komisja, F‑127/11, EU:F:2014:14, pkt 24–26), których w niniejszej sprawie brakuje.
53 W niniejszym przypadku Komisja powołuje się wyłącznie na okoliczność, że komisja konkursowa odbywała regularne posiedzenia, przed egzaminami ustnymi, w ich trakcie i po ich zakończeniu. W tym względzie, w decyzji oddalającej zażalenie organ powołujący wskazał, że stałość i obiektywność oceny zapewniono poprzez wykorzystanie takich samych materiałów, które zostały określone w drodze konsensusu, oraz że cała komisja konkursowa zebrała się w celu podjęcia decyzji o procedurze egzaminów ustnych, uzgodnieniu indywidualnych ocen i zatwierdzeniu listy rezerwy kadrowej.
54 W tym względzie Sąd orzekł, że Komisja powinna wykazać, iż planowane posiedzenia koordynacyjne odbyły się i że wszyscy członkowie komisji konkursowej, a mianowicie przewodniczący, zastępcy przewodniczącego i egzaminatorzy, rzeczywiście uczestniczyli w tych posiedzeniach, co należy zbadać na podstawie dokumentów przedstawionych przez Komisję i list obecności na tych spotkaniach (zob. wyrok z dnia 6 lipca 2022 r., VI/Komisja, T‑20/21, niepublikowany, EU:T:2022:427, pkt 58).
1) W przedmiocie posiedzeń, które odbyły się przed egzaminami ustnymi
55 Na wstępie należy stwierdzić, że skład komisji konkursowej ulegał zmianom w toku postępowania konkursowego. W szczególności Komisja potwierdziła na rozprawie, że trzej członkowie komisji konkursowej, w tym A, zostali wyznaczeni w dniu 5 września 2019 r. lub po tej dacie. Nie uczestniczyli zatem w posiedzeniach koordynacyjnych komisji konkursowej organizowanych przed tą datą.
56 Co się tyczy posiedzeń, które odbyły się przed egzaminami ustnymi, po pierwsze, z akt sprawy wynika, że komisja konkursowa zebrała się w dniu 13 marca 2019 r., aby wziąć udział w szkoleniu prowadzonym przez Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO), na którym przekazano liczne praktyczne informacje na temat przebiegu postępowania konkursowego. Podczas tego posiedzenia nie podjęto żadnych działań koordynacyjnych.
57 Po drugie, w dniach 11 i 29 kwietnia 2019 r. komisja konkursowa zebrała się w celu odbycia szkolenia w zakresie technik i dobrych praktyk przeprowadzania rozmów kwalifikacyjnych, a także w celu przygotowania treści egzaminu ustnego i określenia wagi poszczególnych elementów tego egzaminu. Z protokołu tych dwóch posiedzeń wynika również, że komisja konkursowa rozpoczęła opracowywanie treści egzaminu ustnego, w szczególności określenia wagi poszczególnych elementów tego egzaminu, a także pytań, które miały być zadawane kandydatom. Przewidziano ponadto, że ostateczne wersje wagi, rozmów kwalifikacyjnych i tematów prezentacji zostaną sfinalizowane podczas posiedzenia plenarnego zaplanowanego na maj 2019 r.
58 Jednakże poza trzema członkami komisji konkursowej, którzy nie zostali jeszcze wyznaczeni do udziału w pracach komisji konkursowej, jeden zastępca był nieobecny na posiedzeniu w dniu 29 kwietnia 2019 r. Ponadto Komisja potwierdziła na rozprawie, że w maju 2019 r. nie odbyło się żadne posiedzenie.
59 Po trzecie, na posiedzeniu w dniu 5 września 2019 r. komisja konkursowa zebrała się w celu wyznaczenia nowego zastępcy przewodniczącego, który miał być odpowiedzialny za prace komisji konkursowej w omawianej dziedzinie. Podczas tego spotkania, na którym było nieobecnych czterech członków ostatecznego składu komisji konkursowej, nie podjęto żadnej innej decyzji dotyczącej egzaminów ustnych w tej dziedzinie.
60 Po czwarte, komisja konkursowa odbyła jeszcze posiedzenia w dniach 27 września i 4 października 2019 r. Jednakże wbrew temu, co twierdzi Komisja, z protokołów z tych posiedzeń wynika, że w ich trakcie nie odbyła się żadna dyskusja dotycząca treści egzaminów ustnych.
61 Po piąte, Komisja wskazuje, że komisja konkursowa zebrała się w dniu 13 listopada 2019 r. w celu zatwierdzenia treści egzaminów ustnych. Jednakże z wiadomości elektronicznej zastępującej protokół z tego posiedzenia, przekazanej EPSO przez B, przewodniczącą komisji konkursowej, wynika, że członkowie komisji konkursowej uzgodnili jedynie „timing” egzaminów ustnych w omawianej dziedzinie. Ponadto czterech członków ostatecznego składu komisji konkursowej było nieobecnych na tym spotkaniu.
62 Po szóste, Komisja wskazuje, że w dniu 18 listopada 2019 r. komisja konkursowa odbyła posiedzenie w celu sfinalizowania i zatwierdzenia treści egzaminu ustnego. Jednakże, o ile z listy obecności tego posiedzenia wynika, że niektórzy członkowie komisji konkursowej zebrali się w tym dniu, o tyle twierdzenie, że treść egzaminu ustnego została zatwierdzona i sfinalizowana podczas tego posiedzenia, nie znajduje potwierdzenia w protokole ze wspomnianego posiedzenia.
63 Ponadto z listy obecności członków komisji konkursowej wynika, że sześciu członków komisji konkursowej nie uczestniczyło w tym spotkaniu. Tymczasem zgodnie z protokołem z posiedzenia w dniu 29 kwietnia 2019 r. sama komisja konkursowa planowała zatwierdzić ostateczną wersję wagi poszczególnych elementów egzaminu, rozmowy kwalifikacyjnej i tematów na ustną prezentację na następnym posiedzeniu „plenarnym”. W związku z tym, nawet przy założeniu, że posiedzenie w dniu 18 listopada 2019 r. miało na celu zatwierdzenie takiej ostatecznej wersji, można jedynie stwierdzić, że do tego zatwierdzenia nie doszło na posiedzeniu „plenarnym”.
64 W tym względzie nie można przyjąć argumentu, że liczba członków komisji konkursowej obecnych na tym spotkaniu była wystarczająca do osiągnięcia kworum. Z orzecznictwa wynika bowiem, że wymiany opinii pomiędzy członkami komisji konkursowej mające miejsce w trakcie egzaminów i po nich mają szczególne znaczenie dla zagwarantowania równości traktowania kandydatów oraz spójności i obiektywności ich oceny (zob. podobnie wyrok z dnia 13 stycznia 2021 r., ZR/EUIPO, T‑610/18, niepublikowany, EU:T:2021:5, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto, jak przyznała Komisja na rozprawie, zasada kworum przyjęta przez komisję konkursową na posiedzeniu w dniu 13 marca 2019 r. miała na celu umożliwienie jej podejmowania „koniecznych, wiążących i nieprzewidzianych decyzji o ograniczonym wpływie”, co nie zaistniało w przypadku środków koordynacyjnych przyjętych w celu zapewnienia przestrzegania równości traktowania podczas egzaminów ustnych.
65 Po siódme, w dniach 19 i 22 listopada 2019 r. odbyły się posiedzenia komisji konkursowej. Jednakże Sąd nie dysponuje żadną informacją na temat treści tych posiedzeń, na których było nieobecnych odpowiednio sześciu i czterech członków komisji konkursowej.
66 Z powyższego wynika, że wbrew temu, co organ powołujący w szczególności stwierdził w decyzji oddalającej zażalenie, komisja konkursowa, w jej ostatecznym składzie, nigdy nie zebrała się w całości przed rozpoczęciem egzaminów ustnych. W szczególności wielu członków komisji konkursowej było nieobecnych na posiedzeniach w dniach 11 i 29 kwietnia oraz 18 listopada 2019 r., podczas których dyskutowano, a następnie zatwierdzono konkretną treść egzaminów ustnych.
67 Ponadto D, jeden z członków komisji konkursowej, który był obecny na egzaminie skarżącej, został powołany do składu w dniu 20 września 2019 r., w związku z planowanym przejściem w stan spoczynku innego członka komisji konkursowej w dniu 30 listopada 2019 r. Komisja wskazała na rozprawie, że D rozpoczął wykonywanie swoich obowiązków najpóźniej w chwili rozpoczęcia egzaminów ustnych, czyli w dniu 28 listopada 2019 r. Tym samym nie uczestniczył on w żadnym posiedzeniu koordynacyjnym przed tymi egzaminami.
68 Wynika z tego, że Komisji nie udało się wykazać, iż środki przyjęte podczas posiedzeń, które odbyły się przed egzaminami ustnymi, same w sobie umożliwiłyby zapewnienie spójności i obiektywności oceny wszystkich kandydatów podczas egzaminów.
2) W przedmiocie wymiany opinii pomiędzy członkami komisji konkursowej podczas egzaminów ustnych
69 Komisja podnosi, że w trakcie egzaminów ustnych, w gronie komisji konkursowej wymieniano opinie na temat każdego egzaminu na koniec każdego dnia w celu dokonania porównania osiągnięć egzaminowanych tego dnia kandydatów. W tym względzie Komisja przedstawiła oświadczenie przewodniczącej i zastępcy przewodniczącej.
70 O ile można wprawdzie przypuszczać, że członkowie komisji konkursowej, którzy przeprowadzali rozmowy z kandydatami, siłą rzeczy omawiali wystąpienia tych kandydatów po zakończeniu każdego egzaminu i pod koniec każdego dnia, o tyle należy jednak stwierdzić, że ta wymiana opinii, biorąc pod uwagę liczbę konfiguracji, w jakich zasiadała komisja konkursowa, pozwoliła jej na zdobycie co najwyżej częściowej wiedzy porównawczej o osiągnięciach każdego kandydata.
71 Ponadto, co się tyczy wymiany opinii pomiędzy przewodniczącą a zastępcą przewodniczącej, wyznaczonemu do przewodniczenia komisji konkursowej w omawianej dziedzinie, należy stwierdzić, że na rozprawie Komisja przyznała, iż oświadczenie zastępcy przewodniczącej nie było precyzyjne. W tych okolicznościach nie można stwierdzić, w braku innych dowodów ze strony Komisji, że przewodnicząca i dwaj zastępcy przewodniczącej rzeczywiście porozumiewali się między sobą przez cały czas trwania egzaminów ustnych, w celu zapewnienia spójnej oceny kandydatów.
72 Tymczasem wymiany opinii między A, B i C podczas egzaminów były istotne, tym bardziej że – jak wynika z pkt 44 powyżej – A był zastępowany albo przez B, albo przez C podczas dwóch dni egzaminów, przy czym ci ostatni nigdy nie uczestniczyli w egzaminach, którym przewodniczył A.
3) W przedmiocie obrad komisji konkursowej i przyjęcia listy rezerwy kadrowej po egzaminach ustnych
73 Po egzaminach ustnych komisja konkursowa zebrała się dwukrotnie, w dniach 17 grudnia 2019 r. i 31 stycznia 2020 r., w celu sporządzenia i zatwierdzenia listy rezerwy kadrowej w omawianej dziedzinie. Zgodnie z oświadczeniami złożonymi przez B i A posiedzenia te stanowiły dla członków komisji konkursowej okazję do przedyskutowania prezentacji niektórych kandydatów, w tym skarżącej, w celu dokonania oceny, czy posiadali oni równoważne osiągnięcia z kandydatami, którzy uzyskali minimalną ocenę 16/20 punktów, co uzasadniało umieszczenie ich na liście rezerwy kadrowej.
74 W tym względzie z list obecności wynika, że nie licząc członka komisji konkursowej, który przeszedł na emeryturę przed rozpoczęciem egzaminów ustnych, czterech członków komisji konkursowej było nieobecnych na posiedzeniu w dniu 17 grudnia 2019 r., a trzech członków komisji konkursowej nie uczestniczyło w posiedzeniu w dniu 31 stycznia 2020 r.
75 Ponadto D nie uczestniczył w żadnym z tych dwóch posiedzeń. W tej kwestii, o ile Komisja nie przyznaje, że ten członek komisji konkursowej był nieobecny na wszystkich posiedzeniach, o tyle podpis zainteresowanego nie znajduje się na żadnej liście obecności. W tym względzie przedstawione przez Komisję uzasadnienie, zgodnie z którym brak wzmianki na temat tego członka komisji konkursowej był związany z „brakiem aktualizacji list obecności” lub z faktem, że „nie było miejsca do złożenia podpisu” na wspomnianych listach, nie jest ani przekonujące, ani wiarygodne, zważywszy w szczególności na fakt, że ten członek komisji został wyznaczony w dniu 20 września 2019 r., czyli na długo przed naradą końcową. W każdym razie nic nie stało na przeszkodzie temu, by omawiany członek komisji konkursowej własnoręcznie dodał swoje nazwisko i podpis na listach obecności.
76 Tym samym, wbrew temu, co organ powołujący w szczególności stwierdził w decyzji oddalającej zażalenie, komisja konkursowa nie zebrała się w pełnym składzie w celu przedyskutowania ocen porównawczych kandydatów i potwierdzenia ich ocen końcowych na podstawie wyników egzaminów. Ponadto dwóch członków komisji konkursowej, którzy przeprowadzili rozmowy kwalifikacyjne z kandydatami w omawianej dziedzinie, było nieobecnych na posiedzeniach w dniach 17 grudnia 2019 r. i 31 stycznia 2020 r.
77 Tymczasem z orzecznictwa wynika, że ze względu na fakt, iż sporządzenie listy rezerwy kadrowej jest zadaniem o charakterze porównawczym, istotne jest, aby komisja konkursowa odbywała posiedzenia w pełnym składzie (zob. podobnie wyroki: z dnia 1 kwietnia 1971 r., Rabe/Komisja, 76/69, EU:C:1971:33, pkt 10; z dnia 6 lipca 2022 r., VI/Komisja, T‑20/21, niepublikowany, EU:T:2022:427, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo), co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.
78 Obecność wszystkich członków komisji konkursowej na naradzie końcowej stanowi bowiem dla kandydatów gwarancję, że lista rezerwowy kadrowej będzie wynikiem zestawienia wszystkich ocen porównawczych ich prezentacji podczas egzaminów, a tym samym wynikiem rzeczywistej analizy porównawczej.
79 Obecność wszystkich członków komisji konkursowej na tych posiedzeniach była istotna, tym bardziej że – jak wynika z pkt 70 powyżej – podczas egzaminów komisja ta uzyskała co najwyżej częściową wiedzę porównawczą na temat osiągnięć kandydatów ze względu na ilość różnych konfiguracji składów, które przeprowadzały rozmowy z kandydatami.
80 Należy jeszcze podkreślić, że komisja konkursowa nie przewidziała, aby zasada kworum mogła mieć zastosowanie do decyzji podjętych podczas narady końcowej dotyczącej listy rezerwy kadrowej.
81 W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja narusza zasadę równego traktowania.
82 Co się tyczy argumentu Komisji, zgodnie z którym skarżąca nie wykazała, że zmiany składu komisji konkursowej miały wpływ na jej prawa, wystarczy przypomnieć, że zważywszy na znaczenie zasady równego traktowania kandydatów, nieprzestrzeganie przez komisję konkursową stałości jej składu stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych. W konsekwencji należy stwierdzić nieważność decyzji dotkniętej taką wadą bez konieczności dowodzenia przez zainteresowanego szczególnego negatywnego wpływu na jego prawa podmiotowe czy wykazywania, że wynik konkursu mógłby być inny, gdyby przestrzegano istotnych wymogów proceduralnych (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 listopada 2004 r., Vonier/Komisja, T‑165/03, EU:T:2004:331, pkt 39; z dnia 13 stycznia 2021 r., Helbert/EUIPO, T‑548/18, EU:T:2021:4, pkt 113).
83 W każdym razie Sąd nie może wykluczyć ewentualności wpływu stwierdzonych powyżej nieprawidłowości na wyniki uzyskane przez skarżącą, tym bardziej że jej ogólna ocena (15,742/20 zaokrąglona do 15,5/20) jest niższa tylko o 0,008 pkt od oceny minimalnej (15,75/20 zaokrąglona do 16/20) wymaganej dla umieszczenia na liście rezerwy kadrowej (zob. analogicznie wyrok z dnia 24 września 2002 r., Bachotet/Komisja, T‑182/01, niepublikowany, EU:T:2002:223, pkt 33).
84 W konsekwencji należy uwzględnić zarzut trzeci i stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, bez konieczności badania pozostałych zarzutów podniesionych przez skarżącą ani orzekania w przedmiocie sformułowanych przez nią wniosków o zastosowanie środków organizacji postępowania.
2. W przedmiocie wniosku o skorzystanie z nieograniczonego prawa orzekania
85 Na rozprawie skarżąca wniosła do Sądu o skorzystanie z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania i nakazanie Komisji naprawienia szkody i krzywdy spowodowanych zaskarżoną decyzją.
86 Zapytana o tę kwestię na rozprawie Komisja wnosi do Sądu o oddalenie tego wniosku.
87 Przyznane sądom Unii Europejskiej w art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego nieograniczone prawo orzekania wiąże się z powierzeniem im zadania rozstrzygnięcia zawisłych przed nimi sporów w sposób zupełny. To nieograniczone prawo orzekania ma w szczególności umożliwiać sądom Unii zagwarantowanie praktycznej skuteczności wydawanych przez nie w sprawach dotyczących służby publicznej wyroków stwierdzających nieważność w ten sposób, że jeżeli stwierdzenie nieważności przyjętej przez organ powołujący niezgodnej z prawem decyzji nie wystarczy do egzekwowania praw danego urzędnika ani do tego, by jego interesy były skutecznie chronione, sąd Unii może zasądzić na jego rzecz odszkodowanie z urzędu (zob. wyrok z dnia 20 maja 2010 r., Gogos/Komisja, C‑583/08 P, EU:C:2010:287, pkt 49–50 i przytoczone tam orzecznictwo). Zatem nawet w braku prawidłowego żądania w tym względzie nie można podnieść zarzutu niedopuszczalności z powodu przekroczenia terminu w odniesieniu do kwestii, którą Sąd powinien ewentualnie zająć się z urzędu (zob. podobnie wyrok z dnia 10 lipca 1992 r., Barbi/Komisja, T‑68/91, EU:T:1992:90, pkt 43).
88 W niniejszej sprawie z orzecznictwa wynika, że gdy kandydat kwestionuje odrzucenie jego kandydatury w postępowaniu w sprawie naboru mającym na celu sporządzenie listy laureatów, co uniemożliwia mu późniejsze objęcie stanowiska w danej instytucji i skorzystanie ze związanych z tym korzyści finansowych, spór ma charakter majątkowy (zob. podobnie wyroki: z dnia 21 lutego 2008 r., Komisja/Girardot, C‑348/06 P, EU:C:2008:107, pkt 58; z dnia 6 czerwca 2006 r., Girardot/Komisja, T‑10/02, EU:T:2006:148, pkt 53–56).
89 W niniejszym przypadku z powyższego wynika, że komisja konkursowa nie była w stanie zapewnić równego traktowania kandydatów, z którymi przeprowadzano rozmowy kwalifikacyjne podczas egzaminów ustnych, ze względu na niestałość swego składu. Tym samym to ocena porównawcza osiągnięć wszystkich kandydatów była wadliwa ze względu na zmienność składu komisji konkursowej. W konsekwencji ta niezgodność z prawem ma wpływ nie tylko na ocenę skarżącej, ale również na próg 16 punktów na 20, uzależniający umieszczenie nazwiska kandydata na liście rezerwy kadrowej.
90 W pierwszej kolejności, co się tyczy szkody majątkowej wynikającej z niezgodności z prawem, o której mowa w poprzednim punkcie, należy przypomnieć, że szkoda majątkowa, której naprawienia się żąda, musi być rzeczywista i pewna (zob. wyrok z dnia 21 lutego 2008 r., Komisja/Girardot, C‑348/06 P, EU:C:2008:107, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).
91 W tym względzie skarżąca nie może powoływać się na szkodę majątkową wynikającą z faktu, że w wykonaniu niniejszego wyroku stwierdzającego nieważność jej nazwisko powinno zostać umieszczone bezpośrednio na liście rezerwy kadrowej. Taki wpis sprowadzałby się bowiem do zwolnienia jej z egzaminu ustnego określonego w pkt 4 ogłoszenia o konkursie, o którym mowa w pkt 2 powyżej, który to egzamin uzależnia wpis kandydata na listę rezerwy kadrowej od uzyskania najlepszej oceny na tym egzaminie ustnym oraz minimum wymaganego dla tego egzaminu (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 2014 r., Brune/Komisja, T‑269/13 P, EU:T:2014:424, pkt 57). W każdym razie umieszczenie nazwiska kandydata na liście rezerwy kadrowej nie przyznaje mu prawa do powołania na urzędnika, lecz jedynie możliwość bycia powołanym (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lipca 2007 r., Centeno Mediavilla i in./Komisja, T‑58/05, EU:T:2007:218, pkt 52).
92 Ponadto skarżąca nie utraciła również ostatecznie rzeczywistej szansy na bycie laureatką rozpatrywanego konkursu wewnętrznego, a w konsekwencji na powołanie na urzędnika Unii w grupie zaszeregowania AD 10, ponieważ organizacja nowego egzaminu ustnego, przeprowadzanego niezależnie od wyników pierwotnego egzaminu ustnego (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 2014 r., Brune/Komisja, T‑269/13 P, EU:T:2014:424, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo) ma właśnie na celu przywrócenie jej takiej szansy. W tym względzie skarżąca nie oświadczyła, że nie mogłaby skorzystać z takiego środka wykonania niniejszego wyroku stwierdzającego nieważność, a zatem Sąd nie może skorzystać z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, aby zobowiązać Komisję do naprawienia tej szkody majątkowej [zob. podobnie wyrok z dnia 16 września 2015 r., EMA/Drakeford, T‑231/14 P, EU:T:2015:639, pkt 47 (niepublikowany) i przytoczone tam orzecznictwo].
93 W związku z tym w odniesieniu do podnoszonej szkody Sąd uważa, że dowód istnienia rzeczywistej i pewnej szkody nie został spełniony.
94 W drugiej kolejności, w odniesieniu do krzywdy, Sąd stwierdza, że nawet jeśli ponowne otwarcie konkursu w odniesieniu do skarżącej i zorganizowanie egzaminu ustnego przeprowadzonego niezależnie od egzaminu ustnego dotkniętego wadą niezgodności z prawem stanowiłoby odpowiedni środek do wykonania niniejszego wyroku stwierdzającego nieważność, Komisja nie ma możliwości, w braku stwierdzenia nieważności wszystkich wyników konkursu, odtworzenia warunków, w jakich konkurs ten powinien był zostać zorganizowany w celu zagwarantowania równego traktowania wszystkich kandydatów i obiektywności oceny (zob. analogicznie wyrok z dnia 19 maja 2015 r., Brune/Komisja, F‑59/14, EU:F:2015:50, pkt 81).
95 W konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie wystarczy do zapewnienia skutecznej ochrony interesów skarżącej. To stwierdzenie nieważności nie może bowiem samo w sobie naprawić oczywistej krzywdy doznanej przez skarżącą z powodu braku możliwości przystąpienia w dniu 28 listopada 2019 r. do pierwotnego egzaminu ustnego w prawidłowy sposób. W tych okolicznościach Sąd, oceniając krzywdę poniesioną przez skarżącą ex aequo et bono, uważa, że kwota 4000 EUR stanowi odpowiednie zadośćuczynienie za krzywdę.
96 W świetle powyższego należy zasądzić od Komisji na rzecz skarżącej kwotę 4000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a w pozostałym zakresie oddalić żądanie odszkodowawcze.
IV. W przedmiocie kosztów
97 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą zgodnie z jej żądaniem.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 10 lutego 2022 r., na mocy której komisja konkursu wewnętrznego COM/1/AD 10/18, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, odmówiła umieszczenia NZ na liście rezerwy kadrowej do celów naboru administratorów w grupie zaszeregowania AD 10 w dziedzinie „Koordynacja, komunikacja, zarządzanie zasobami ludzkimi i budżetami, audyt”.
2) Komisja Europejska zostaje zobowiązana do zapłaty na rzecz NZ kwoty 4000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.
3) Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.
Svenningsen | Mac Eochaidh | Martín y Pérez de Nanclares |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 18 października 2023 r.
Podpisy