Αναίρεση που άσκησε στις 14 Φεβρουαρίου 2013 η Diana Grazyte κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 5 Δεκεμβρίου 2012 στην υπόθεση F-76/11, Grazyte κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-86/13 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Diana Grazyte (Utena, Λιθουανία) (εκπρόσωπος: R. Guarino, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 5ης Δεκεμβρίου 2012, στην υπόθεση F-76/11 (Grazyte κατά Επιτροπής)·

να ακυρώσει την απόφαση του Διευθυντή της ΓΔ HR D, υπό την ιδιότητα της Αρμόδιας Αρχής για τη σύναψη συμβάσεων προσλήψεως, της 29ης Απριλίου 2011 και, κατά συνέπεια, να αναγνωρίσει το δικαίωμα της αναιρεσείουσας σε αποζημίωση αποδημίας που προβλέπεται από το άρθρο 4 του παραρτήματος VII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων·

επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης προς εκδίκαση·

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα προβάλλει τρεις λόγους.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παραβίαση και/ή εσφαλμένη ερμηνεία του κοινοτικού δικαίου όσον αφορά τις ερμηνευτικές μεθόδους του δικαίου και το πνεύμα και τον σκοπό του άρθρου 4 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ, καθώς και από έλλειψη αιτιολογίας.

Υποστηρίζεται συναφώς ότι, τόσο από το γράμμα της διατάξεως (όπου γίνεται επί λέξει μνεία σε "άλλους λόγους εκτός από την άσκηση καθηκόντων στην υπηρεσία κράτους ή σε διεθνή οργανισμό") όσο και από το πνεύμα και τον σκοπό της διατάξεως αυτής προκύπτει ότι δεν λαμβάνει αποζημίωση όποιος έχει εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής του χωρίς να δημιουργήσει μόνιμο δεσμό με τη χώρα όπου έχει μετακινηθεί ακριβώς διότι απασχολείται από διεθνή οργανισμό. Ούτε από το γράμμα αλλ' ούτε και από τον σκοπό και το πνεύμα της διατάξεως μπορεί να συναχθεί, όπως έκρινε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης που εξέδωσε την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, ότι οι διαδοχικές περίοδοι υπηρεσίας σε διεθνή οργανισμό πρέπει να μη συνεκτιμώνται όταν η μετακίνηση έχει γίνει για συναισθηματικούς λόγους.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από παραβίαση και/ή εσφαλμένη ερμηνεία του κοινοτικού δικαίου όσον αφορά τον χαρακτηρισμό των Οργανισμών της Ένωσης ως διεθνών οργανισμών υπό την έννοια του άρθρου 4 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ

Υποστηρίζεται συναφώς ότι η έννοια του διεθνούς οργανισμού κατά το άρθρο 4 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ ορίζεται κατά ιδιαίτερα σαφή τρόπο από τη νομολογία. Με την απόφαση που εξέδωσε στις 30 Νοεμβρίου 2006 στην υπόθεση J κατά Επιτροπής (βλ., ιδίως, σκέψεις 42 και 43), το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκρινε ότι, προκειμένου να θεωρηθεί ένας οργανισμός ως διεθνής για την εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο α΄, του παραρτήματος VII, πρέπει ο οργανισμός αυτός να χαρακτηρίζεται ή να θεωρείται επισήμως ως τέτοιος από τα άλλα κράτη μέλη ή από τους άλλους διεθνείς οργανισμούς που συστήνουν τα κράτη μέλη. Εν πάση περιπτώσει, για την εκτίμηση του διεθνούς χαρακτήρα ενός οργανισμού, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη μόνον η σύσταση του οργανισμού καθαυτού και όχι το γεγονός ότι αποτελεί μέλος άλλων οργανισμών η σύσταση των οποίων τους προσδίδει διεθνή χαρακτήρα. Υπό το πρίσμα αυτών των αυστηρών κριτηρίων, ούτε η EFSA ούτε το ETF μπορούν να θεωρηθούν ως διεθνείς οργανισμοί κατά την έννοια του άρθρου 4.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από παραβίαση της αρχής της ισότητας

Υποστηρίζεται συναφώς ότι η ερμηνεία της διατάξεως από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είναι αντίθετη προς τη λογική και έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία διακρίσεως μεταξύ δύο κατηγοριών υπαλλήλων μη βασιζόμενης σε αντικειμενικά στοιχεία, εξομοιώνοντας με τον τρόπο αυτό την κατάσταση του προσώπου που βρίσκεται εκτός της χώρας καταγωγής του αποκλειστικά και μόνο για λόγους ασκήσεως καθηκόντων στην υπηρεσία κράτους ή σε διεθνή οργανισμό (και επομένως χωρίς να διακόψει τους δεσμούς με την πατρίδα του) με εκείνη του προσώπου που μετακινείται από τη χώρα καταγωγής για προσωπικούς λόγους, αποδυναμώνοντας τους δεσμούς του με αυτή, και το οποίο μόνο μεταγενέστερα ανέλαβε υπηρεσία σε κράτος ή σε διεθνή οργανισμό. Αφετέρου, κατά την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, θα έπρεπε να τύχει διαφορετικής μεταχειρίσεως η κατάσταση δύο υπαλλήλων οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει για περισσότερα από δέκα έτη τη χώρα καταγωγής τους προκειμένου να δημιουργήσουν νέα οικογένεια στην αλλοδαπή, αποκλειστικώς διότι ένας εξ αυτών, μετά από πολλά έτη διαβιώσεως στη νέα χώρα, προσλήφθηκε σε διεθνή οργανισμό.

____________