WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 25 września 2014 r.
Sprawa T‑86/13 P
Diana Grazyte
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Personel tymczasowy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunek przewidziany w art. 4 ust. 1 lit. b) załącznika VII do regulaminu pracowniczego – Dziesięcioletni okres odniesienia – Praca w organizacji międzynarodowej
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 5 grudnia 2012 r., Grazyte/Komisja (F‑76/11, Zb.Orz.SP, EU:F:2012:173).
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Diana Grazyte pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania – Praca wykonywana dla innego państwa lub organizacji międzynarodowej – Pojęcie – Praca świadczona w ramach Europejskiej Fundacji Kształcenia (ETF) oraz Europejskiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) – Zaliczenie
(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1)
2. Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania – Zwykłe miejsce zamieszkania poza państwem członkowskim zatrudnienia w trakcie okresu odniesienia – Obliczenie okresu – Neutralizacja okresów pracy świadczonej na rzecz państwa lub organizacji międzynarodowej – Dopuszczalność
[regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. b)]
3. Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania – Oparcie na obiektywnych elementach – Uwzględnienie przyczyn, które skłoniły daną osobę do opuszczenia państwa, którego jest lub była obywatelem – Brak
[regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. b)]
1. Europejską Fundację Kształcenia (ETF) oraz Europejski Urząd do spraw Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), jako podmioty utworzone przez Unię, należy zaliczyć do organizacji międzynarodowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego.
Ponadto, ponieważ w rozumieniu tego przepisu pracę wykonywaną w Komisji uważa się za pracę na rzecz organizacji międzynarodowej, inne rozwiązanie odnośnie do podmiotów Unii nie może być w żaden sposób uzasadnione.
(zob. pkt 33–35)
Odesłanie
Trybunał, wyrok z dnia 10 października 1989 r., Atala-Palmerini/Komisja, 201/88, Rec, EU:C:1989:365, pkt 6
Sąd, wyroki: z dnia 30 marca 1993 r., Vardakas/Komisja, T‑4/92, Rec, EU:T:1993:29, pkt 47; z dnia 3 maja 2001 r., Liaskou/Rada, T‑60/00, RecFP, EU:T:2001:129, pkt 49, 50
2. Co się tyczy warunków przyznania dodatku zagranicznego, to zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. b) załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędnik powinien wykazać, że posiadał stałe miejsce zamieszkania poza europejskim terytorium państwa zatrudnienia, którego jest lub był obywatelem, z przyczyn innych niż wykonywanie obowiązków w służbie państwowej lub na rzecz organizacji międzynarodowej. Jeśli urzędnik rzeczywiście zwykle przebywał poza terytorium państwa zatrudnienia, pracując jednak na rzecz państwa lub organizacji międzynarodowej, nie można uznać, że wspomniany urzędnik zerwał trwałe więzi stworzone z państwem zatrudnienia, którego jest lub był obywatelem. Tak więc to właśnie sam fakt pozostawania przez dziesięcioletni okres odniesienia w służbie państwowej lub na rzecz organizacji międzynarodowej obala domniemanie, zgodnie z którym trwałe więzi stworzone z państwem zatrudnienia, którego zainteresowany jest lub był obywatelem, można uznać za zerwane.
Dlatego przy obliczaniu dziesięcioletniego okresu odniesienia należy wziąć pod uwagę, poprzez ich neutralizację, okresy, w których zainteresowany świadczył pracę w służbie państwa lub organizacji międzynarodowej, co powoduje podobne przedłużenie okresu referencyjnego. Podejście, zgodnie z którym okoliczność świadczenia pracy na rzecz państwa lub organizacji międzynarodowej nie wywołuje żadnych skutków w zakresie wytyczenia okresu odniesienia, naruszałoby bowiem zarówno brzmienie, jak i cel art. 4 ust. 1 lit. b) załącznika VII do regulaminu pracowniczego, ponieważ prowadziłoby w praktyce do zrównania takiej pracy z pracą świadczoną na rzecz każdego innego pracodawcy.
(zob. pkt 50, 51, 54)
Odesłanie
Trybunał, wyrok z dnia 24 stycznia 2008 r., Adam/Komisja, C‑211/06 P, Zb.Orz.SP, EU:C:2008:34, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd, wyrok z dnia 27 września 2000 r., Lemaître/Komisja, T‑317/99, RecFP, EU:T:2000:218, pkt 59
3. Z brzmienia art. 4 ust. 1 lit. b) załącznika VII do regulaminu pracowniczego nie wynika w żaden sposób, aby do celów przyznania dodatku zagranicznego należało uwzględnić powody, które zdecydowały o podjęciu decyzji o przeprowadzce lub pozostaniu w nowym państwie. Szczegółowe badanie różnych powodów, które skłoniły daną osobę do opuszczenia państwa, którego jest lub była obywatelem, i osiedlenia się w innym państwie musiałoby być bowiem oparte na subiektywnych ocenach, co jest nie do pogodzenia zarówno z treścią, jak i z celami tego przepisu.
Co więcej, z art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego nie można w żaden sposób wywieść, że prawodawca miał zamiar przywiązać szczególną wagę do chwili przeniesienia miejsca zamieszkania poza granice państwa, którego zainteresowany jest albo był obywatelem, lub do przyczyn, które zdecydowały o takim przeniesieniu.
(zob. pkt 56, 58, 78)
Odesłanie
Sąd, wyroki: z dnia 8 kwietnia 1992 r., Costacurta Gelabert/Komisja, T‑18/91, Rec, EU:T:1992:56, pkt 42; z dnia 13 kwietnia 2000 r., Reichert/Parlament, T‑18/98, RecFP, EU:T:2000:113, pkt 25