POSTANOWIENIE SĄDU (szósta izba)
z dnia 16 września 2015 r.(*)
REACH – Opłata należna za rejestrację substancji – Obniżka przyznana mikro-, małym i średnim przedsiębiorstwom – Błąd w oświadczeniu dotyczącym rozmiaru przedsiębiorstwa – Decyzja nakładająca opłatę administracyjną – Zalecenie 2003/361/WE – Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej
W sprawie T‑89/13
Calestep, SL, z siedzibą w Estepa (Hiszpania), reprezentowana przez adwokata E. Cabezasa Mateosa,
strona skarżąca,
przeciwko
Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA), reprezentowanej przez M. Heikkilä, A. Iber oraz C. Schultheissa, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata C. Garcię Molyneux,
strona pozwana,
mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności decyzji ECHA SME (2012) 4028 z dnia 21 grudnia 2012 r. stwierdzającej, że skarżąca nie spełnia przesłanek skorzystania z obniżki opłaty przewidzianej dla małych przedsiębiorstw, i nakładającej na nią opłatę administracyjną,
SĄD (szósta izba),
w składzie: S. Frimodt Nielsen, prezes, F. Dehousse (sprawozdawca) i A.M. Collins, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 29 listopada 2010 r. skarżąca Calestep, SL, przystąpiła do rejestracji dwóch substancji na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1).
2 W trakcie postępowania rejestracyjnego skarżąca wskazała, że jest „małym przedsiębiorstwem” w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definiowania mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 124, s. 36). Złożenie tego oświadczenia pozwoliło jej skorzystać z obniżki opłaty pobieranej od wszystkich wniosków o rejestrację, przewidzianej w art. 6 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006. Zgodnie z art. 74 ust. 1 tego rozporządzenia wspomniana opłata została zdefiniowana w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 340/2008 z dnia 16 kwietnia 2008 r. w sprawie opłat i należności wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Chemikaliów na mocy rozporządzenia nr 1907/2006 (Dz.U. L 107, s. 6). Załącznik I do rozporządzenia nr 340/2008 określa wysokość opłat pobieranych od wniosków o rejestrację składanych na podstawie art. 6 rozporządzenia nr 1907/2006, a także ulgi przyznane mikro-, małym i średnim przedsiębiorstwom. Ponadto zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 340/2008, jeżeli osoba fizyczna lub prawna, która twierdzi, że jest uprawniona do ulgi lub zwolnienia z opłaty, nie może udowodnić, że jest do takiej ulgi lub zwolnienia uprawniona, wówczas Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) pobiera pełną opłatę lub należność oraz opłatę administracyjną. W tym względzie zarząd ECHA przyjął w dniu 12 listopada 2010 r. decyzję MB/D/29/2010 w sprawie klasyfikacji usług, od których pobierane są opłaty (zwaną dalej „decyzją MB/D/29/2010”). W art. 2 i w tabeli 1 tej decyzji, w brzmieniu obowiązującym w chwili wystąpienia okoliczności faktycznych, wskazano, że opłata administracyjna, o której mowa w art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 340/2008, wynosi 20 700 EUR dla dużych przedsiębiorstw, 14 500 EUR dla średnich przedsiębiorstw, 8300 EUR dla małych przedsiębiorstw i 2070 EUR w wypadku mikroprzedsiębiorstw.
3 W dniu 29 listopada 2010 r. ECHA wystawiła dwie faktury (nr 10024188 i 10024196), obie opiewające na kwotę 9300 EUR. Zgodnie z obowiązującym w chwili wystąpienia okoliczności faktycznych załącznikiem I do rozporządzenia nr 340/2008 wskazana kwota odpowiadała opłacie pobieranej od małego przedsiębiorstwa za wspólne przedłożenie informacji w odniesieniu do substancji w ilości powyżej 1000 ton.
4 W dniu 28 lutego 2011 r. skarżąca została wezwana przez ECHA do dostarczenia pewnej liczby dokumentów w celu zweryfikowania jej oświadczenia, w którym wskazała, że jest małym przedsiębiorstwem.
5 W dniu 21 grudnia 2012 r. po wymianie dokumentów i korespondencji elektronicznej ECHA skierowała do skarżącej decyzję SME (2012) 4028 stwierdzającą, że skarżąca nie spełnia warunków do skorzystania z obniżki opłaty przewidzianej dla małych przedsiębiorstw, i nakładającą na nią opłatę administracyjną (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). W decyzji tej ECHA poinformowała skarżącą, że należy ją uznać za średnie przedsiębiorstwo i że wystawi skarżącej fakturę pokrywającą różnicę między pierwotnie uiszczoną opłatą a opłatą ostatecznie należną oraz fakturę w wysokości 14 500 EUR tytułem opłaty administracyjnej.
6 W wykonaniu zaskarżonej decyzji ECHA skierowała do skarżącej w dniach 23 stycznia i 8 lutego 2013 r. trzy faktury opiewające odpowiednio na kwoty 6975 EUR, 6975 EUR i 14 500 EUR.
Przebieg postępowania i żądania stron
7 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 lutego 2013 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.
8 W dniu 19 lutego 2013 r. skarżąca złożyła wniosek w przedmiocie środka tymczasowego mający na celu zawieszenie wykonania zapłaty faktur z dnia 23 stycznia i 8 lutego 2013 r.
9 Postanowieniem z dnia 11 marca 2013 r., Calestep/ECHA (T‑89/13 R, EU:T:2013:123) sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego oddalił ten wniosek i pozostawił rozstrzygnięcie o kosztach sądowi wydającemu orzeczenie kończące postępowanie w sprawie.
10 Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony do szóstej izby, której w rezultacie w dniu 27 września 2013 r. przekazana została niniejsza sprawa.
11 W dniu 9 stycznia 2015 r. w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r. strony zostały wezwane do złożenia uwag odnośnie do ewentualnego znaczenia wyroku z dnia 2 października 2014 r., Spraylat/ECHA (T‑177/12, Zb.Orz., EU:T:2014:849), dla niniejszego sporu i do odpowiedzi na jedno pytanie. Strony zadośćuczyniły temu wezwaniu w wyznaczonym terminie.
12 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie ECHA kosztami postępowania.
13 ECHA wnosi do Sądu o:
– uznanie skargi za niedopuszczalną;
– posiłkowo o oddalenie skargi i potwierdzenie mocy prawnej zaskarżonej decyzji;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
14 Zgodnie z art. 126 regulaminu postępowania, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna albo prawnie oczywiście bezzasadna, Sąd może, na wniosek sędziego sprawozdawcy, w każdej chwili orzec postanowieniem z uzasadnieniem, bez dalszych czynności procesowych.
15 W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że po zapoznaniu się z aktami sprawy ma wystarczającą wiedzę, i postanawia orzec bez dalszych czynności procesowych.
W przedmiocie właściwości Sądu
16 Chociaż strony nie kwestionują właściwości Sądu, Sąd uważa za stosowne, by na wstępie wypowiedzieć się co do swojej właściwości do rozpoznania niniejszej skargi o stwierdzenie nieważności. Należy przypomnieć w tym względzie, że ponieważ właściwość Sądu zalicza się do bezwzględnych przesłanek procesowych, Sąd może badać ją z urzędu (zob. wyrok z dnia 15 marca 2005 r., GEF/Komisja, T‑29/02, Zb.Orz., EU:T:2005:99, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo).
17 Artykuł 94 ust. 1 rozporządzenia REACH przewiduje, że „[s]karga na decyzję podjętą przez Radę Odwoławczą ECHA lub, w sytuacji gdy nie przysługuje odwołanie do tej Rady, przez ECHA, może zostać wniesiona przed Sąd […] lub Trybunał Sprawiedliwości zgodnie z postanowieniami art. [263 TFUE]”.
18 W tym względzie art. 91 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006 przewiduje, że do Rady Odwoławczej „[m]ożna wnieść odwołanie od decyzji [ECHA] podjętych zgodnie z przepisami art. 9, art. 20, art. 27 ust. 6, art. 30 ust. 2 i 3 oraz art. 51 [rozporządzenia nr 1907/2006]”.
19 Tymczasem zaskarżona decyzja nie została podjęta na podstawie przepisów, o których mowa w art. 91 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006, lecz na podstawie art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 340/2008 i art. 2 decyzji MB/D/29/2010. Należy również podkreślić, że ani rozporządzenie nr 340/2008, ani decyzja MB/D/29/2010 nie zostały przyjęte na podstawie przepisów, o których mowa w art. 91 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006.
20 Ponadto należy zaznaczyć, że przepisy art. 9, 27, 30 i 51 rozporządzenia nr 1907/2006, o których mowa w art. 91 ust. 1 tego rozporządzenia, dotyczą decyzji, które nie mają związku z opłatą należną od przedsiębiorstw dokonujących zgłoszenia.
21 Co się tyczy art. 20 rozporządzenia nr 1907/2006, wskazuje on „obowiązki [ECHA]”. Ustęp 5 tego artykułu przewiduje, że „[o]d decyzji [ECHA] podjętych na mocy przepisów ust. 2 niniejszego artykułu przysługuje odwołanie zgodnie z przepisami art. 91, 92 i 93” rozporządzenia nr 1907/2006. Ustęp 2 dotyczy prowadzonej przez ECHA weryfikacji „kompletności” każdej rejestracji, w tym uiszczenia opłaty. Należy jednak zaznaczyć, że ta weryfikacja „nie obejmuje oceny jakości lub adekwatności przedłożonych danych ani uzasadnień”. Poza tym art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006 przewiduje, że jeżeli dokumenty rejestracyjne „są niekompletne” i rejestrujący „nie dostarczy w ustalonym terminie brakujących danych”, ECHA „odmawia rejestracji”. Otóż w niniejszym przypadku zaskarżona decyzja nie tylko nie jest oparta na art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006, ale też nie zawiera ona odmowy rejestracji danych substancji.
22 W świetle całości tych rozważań należy zatem uznać, że Sąd jest właściwy do rozpoznania niniejszej skargi.
W przedmiocie dopuszczalności skargi
23 ECHA podnosi, że skarga i wniosek w przedmiocie środka tymczasowego wskazują jako dane przedstawiciela skarżącej siedzibę tej ostatniej, jak też adres elektroniczny przedsiębiorstwa, które należy do grupy przedsiębiorstw, której członkiem jest także skarżąca. Ta sytuacja budzi jej zdaniem wątpliwości co do niezależności przedstawiciela skarżącej przed Sądem. Dokumenty dostarczone przez skarżącą w replice nie usuwają tych wątpliwości. W szczególności przedstawiciel skarżącej mógłby jak najbardziej być wpisany jako niezależny adwokat i w tym samym czasie utrzymywać stosunek pracy z pracodawcą.
24 W replice skarżąca wskazuje, że jej przedstawiciel jest wpisany na listę adwokatów w Sewilli (Hiszpania) od roku 1975 i że pracuje tylko na rachunek klientów, których sam wybiera, a ci otrzymują fakturę z zastosowaniem odpowiedniej stawki podatku od wartości dodanej (VAT). Innymi słowy, adwokata skarżącej nie łączą z nią żadne więzy podporządkowania pracowniczego. Wybór wskazania w skardze siedziby i adresu elektronicznego skarżącej został dokonany tylko po to, by ułatwić komunikację, ale nie przesądza żadnych więzów podporządkowania. Ponadto skarżąca dołącza do repliki szereg dokumentów dotyczących działalności jej przedstawiciela.
25 Zgodnie z brzmieniem art. 19 akapity pierwszy, trzeci i czwarty statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mającego zgodnie z art. 53 tego statutu zastosowanie do Sądu:
„Państwa członkowskie i instytucje Unii reprezentuje przed Trybunałem Sprawiedliwości pełnomocnik, ustanawiany dla każdej sprawy; pełnomocnika może wspomagać doradca albo adwokat lub radca prawny.
[…]
Inne strony muszą być reprezentowane przez adwokatów lub radców prawnych.
Jedynie adwokat lub radca prawny uprawniony do występowania przed sądem państwa członkowskiego lub innego państwa, które jest stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, może reprezentować lub wspomagać stronę przed Trybunałem”.
26 Artykuł 21 akapit pierwszy statutu Trybunału stanowi ponadto, co następuje:
„Wniesienie skargi do Trybunału Sprawiedliwości następuje poprzez skierowanie jej w formie pisemnej do sekretarza Trybunału. Skarga musi zawierać nazwisko i adres zamieszkania skarżącego oraz charakter, w jakim występuje osoba podpisująca […]”.
27 Zgodnie z art. 43 § 1 akapit pierwszy regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r.:
„Oryginał każdego pisma procesowego podpisuje pełnomocnik albo adwokat lub radca prawny strony”.
28 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z przytoczonych powyżej przepisów, a w szczególności z użycia pojęcia „reprezentowane” w art. 19 akapit trzeci statutu Trybunału, wynika, że aby wnieść skargę do Sądu, „strona” w rozumieniu tego artykułu nie może działać sama, lecz musi uciec się do skorzystania z usług osoby trzeciej, uprawnionej do występowania przed sądem państwa członkowskiego lub państwa, które jest stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym [postanowienia: z dnia 5 grudnia 1996 r., Lopes/Trybunał Sprawiedliwości, C‑174/96 P, Rec, EU:C:1996:473, pkt 11; z dnia 8 grudnia 1999 r., Euro-Lex/OHIM (EU-LEX), T‑79/99, Rec, EU:T:1999:312, pkt 27; z dnia 19 listopada 2009 r., EREF/Komisja, T‑40/08, EU:T:2009:455, pkt 25].
29 Wymóg posłużenia się osobą trzecią odpowiada koncepcji roli adwokata, zgodnie z którą postrzegany jest on jako współpracownik wymiaru sprawiedliwości, którego zadanie polega na zapewnianiu, przy zachowaniu całkowitej niezależności i w nadrzędnym interesie wymiaru sprawiedliwości, obsługi prawnej, której potrzebuje klient. Koncepcja ta jest zgodna z tradycjami prawnymi wspólnymi państwom członkowskim i widoczna jest również w porządku prawnym Unii Europejskiej, co wyraźnie wynika z art. 19 statutu Trybunału Sprawiedliwości (ww. w pkt 28 postanowienia: EU-LEX, EU:T:1999:312, pkt 28; EREF/Komisja, EU:T:2009:455, pkt 26).
30 O ile w niniejszej sprawie wskazanie siedziby skarżącej i poczty elektronicznej przedsiębiorstwa należącego do tej samej grupy co skarżąca jako danych adwokata skarżącej może co prawdo budzić a priori wątpliwości co do jego niezależności, wątpliwości te rozwiewają dokumenty przedstawione w postępowaniu i wyjaśnienia udzielone na etapie repliki.
31 W szczególności z dokumentów załączonych do repliki wynika bowiem, po pierwsze, że adwokat skarżącej jest wpisany na listę adwokatów w Sewilli od roku 1975 jako adwokat „por cuenta propia” (na własny rachunek), co odróżnia go od adwokatów „por cuenta ajena” (na rachunek osoby trzeciej); po drugie, adwokat skarżącej posiada własny adres i numer telefoniczny oraz faksu; po trzecie, adwokat skarżącej deklaruje we własnym imieniu pracownika w kategorii „Pomocnik administracyjny”; po czwarte, deklaracje podatku dochodowego i podatku VAT wskazują, że adwokat skarżącej deklaruje działalność jako adwokat, niezwiązaną ze skarżącą. Ponadto skarżąca wyraźnie wskazała w replice, że z jej adwokatem nie wiąże jej żaden związek podporządkowania pracowniczego.
32 Wobec powyższego należy stwierdzić, że skarga jest dopuszczalna.
Co do istoty
33 Niniejsza skarga opiera się na jednym zarzucie, dotyczącym zasadniczo błędu w zakwalifikowaniu skarżącej jako „średniego” przedsiębiorstwa.
34 W szczególności, odsyłając do art. 2 ust. 2 załącznika do zalecenia 2003/361, skarżąca podnosi, że o ile grupa, do której ona należy, faktycznie zatrudnia ponad 50 osób, to inne przesłanki dotyczące rocznych obrotów lub całkowitego bilansu rocznego nie są spełnione. Skarżąca powinna zatem zostać zakwalifikowana jako „małe”, a nie „średnie” przedsiębiorstwo.
35 ECHA kwestionuje tę interpretację. Artykuł 2 ust. 2 załącznika do zalecenia 2003/361 nie pozostawia żadnych wątpliwości co do faktu, że przedsiębiorstwo może być uznane za małe przedsiębiorstwo tylko wtedy, gdy spełnia dwie przesłanki kumulatywne, którymi są zatrudnianie mniej niż 50 osób i osiąganie obrotów lub całkowitego bilansu rocznego poniżej 10 mln EUR. Wynika to z literalnej treści tego artykułu, jak i z orzecznictwa Unii.
36 Na wstępie należy zaznaczyć, że skarżąca kwestionuje jedynie interpretację art. 2 ust. 2 załącznika do zalecenia 2003/361, zgodnie z którą przesłanka dotycząca progu zatrudnienia w przedsiębiorstwie jest przesłanką kumulatywną tego, by móc być zakwalifikowanym jako „małe” przedsiębiorstwo.
37 W tym względzie zarówno rozporządzenie nr 1907/2006 w art. 3, jak i rozporządzenie nr 340/2008 w motywie 9 i art. 2 odsyłają do zalecenia 2003/361 w celach zdefiniowania przedsiębiorstw mikro, małych i średnich. W szczególności art. 2 rozporządzenia nr 340/2008 przewiduje, że małe przedsiębiorstwo oznacza „małe przedsiębiorstwo w rozumieniu zalecenia 2003/361”.
38 Zalecenie 2003/361 zawiera załącznik, którego tytuł 1 dotyczy „[d]efinicji mikro-, małych lub średnich przedsiębiorstw przyjętej przez Komisję”. Artykuł 2 tego tytułu ma nagłówek „Próg zatrudnienia i pułapy finansowe określające kategorię przedsiębiorstwa”.
39 Artykuł 2 ust. 2 załącznika do zalecenia 2003/361 przewiduje, że „przedsiębiorstwo małe definiuje się jako przedsiębiorstwo zatrudniające mniej niż 50 pracowników i którego roczny obrót lub całkowity bilans roczny nie przekracza 10 milionów EUR”.
40 Z literalnej interpretacji tego tekstu wynika, że kryteria dotyczące progu zatrudnienia w przedsiębiorstwie (zwane dalej „kryterium zatrudnienia”) z jednej strony i dotyczące pułapów finansowych (zwane dalej „kryterium finansowym”) z drugiej strony są kryteriami kumulatywnymi w ramach art. 2 ust. 2 załącznika do zalecenia 2003/361. Wynika to jasno z użycia spójnika łącznego „i”, który oznacza kumulatywny charakter kryteriów, w odróżnieniu od użycia spójnika „albo”, który oznacza charakter alternatywny (zob. podobnie wyroki: z dnia 17 lipca 1997 r., Ferriere Nord/Komisja, C‑219/95 P, Rec, EU:C:1997:375, pkt 13–15; z dnia 24 maja 2012 r., MasterCard i in./Komisja, T‑111/08, Rec, EU:T:2012:260, pkt 139).
41 Ponadto należy podkreślić, że kryterium zatrudnienia jest kryterium decydującym dla rozstrzygnięcia, czy dane przedsiębiorstwo jest mikro-, małym lub średnim przedsiębiorstwem w rozumieniu zalecenia 2003/361. Jak słusznie zaznaczyła ECHA w swoich pismach, zgodnie z motywem 4 zalecenia 2003/361, „[k]ryterium [zatrudnienia] jest niewątpliwie w dalszym ciągu jednym z najważniejszych i musi być stosowane jako kryterium główne; wprowadzenie kryterium finansowego jest niemniej jednak koniecznym uzupełnieniem, mającym na celu ogarnięcie rzeczywistej skali i efektywności działania przedsiębiorstwa oraz jego pozycji w porównaniu z jego konkurencją”. Poza tym należy zaznaczyć, że o ile państwa członkowskie, Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) i Europejski Fundusz Inwestycyjny (EFI) mogą na podstawie art. 2 zalecenia 2003/361 ustalić niższe progi czy wręcz nie przyjmować kryterium finansowego dla wdrożenia niektórych ze swoich polityk, kryterium zatrudnienia musi być przyjęte zawsze.
42 W końcu należy zaznaczyć, że w ramach wykładni zalecenia Komisji 96/280/WE z dnia 3 kwietnia 1996 r. dotyczącego definicji małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 107, s. 4), które zostało zastąpione zaleceniem 2003/361 i które zawiera zasadniczo podobne przedstawienie kryterium zatrudnienia i kryterium finansowego, w orzecznictwie przyjęto, że kryteria te są kumulatywne (zob. podobnie wyrok z dnia 8 lipca 2004 r., Dalmine/Komisja, T‑50/00, Rec, EU:T:2004:220, pkt 285, 286).
43 Interpretacja skarżącej zmierzająca do uznania zasadniczo, że przedsiębiorstwo, które zatrudnia więcej niż 50 osób, tak jak w niniejszej sprawie, może być zakwalifikowane jako małe przedsiębiorstwo w rozumieniu zalecenia 2003/361, jest zatem oczywiście błędna.
44 Wobec powyższego należy oddalić jedyny zarzut podniesiony przez skarżącą i w konsekwencji skargę w całości jako oczywiście pozbawioną podstawy prawnej.
W przedmiocie kosztów
45 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem ECHA obciążyć ją kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środka tymczasowego.
Z powyższych względów
SĄD (szósta izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Calestep, SL pokrywa oprócz własnych kosztów koszty poniesione przez Europejską Agencję Chemikaliów (ECHA), w tym koszty postępowania w przedmiocie środka tymczasowego.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 18 września 2015 r.
E. Coulon | | S. Frimodt Nielsen |