Προσφυγή της 9ης Ιουλίου 2007 - Air One κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-266/06)
Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική
Διάδικοι
Προσφεύγουσα: Air One SpA (εκπρόσωποι: M. Merola και P. Ziotti, δικηγόροι)
Καθής: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων
Αιτήματα της προσφεύγουσας
Η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:
να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της 23ης Απριλίου 2007 [κοινοποιηθείσα υπό τον αριθμό Ε (2007)1712], σχετικά με την επιβολή υποχρεώσεων δημόσιας υπηρεσίας σε ορισμένες γραμμές από και προς τη Σαρδηνία, κατά το μέρος που καλείται η Ιταλική Κυβέρνηση να επιτρέψει σε όλους τους αερομεταφορείς που αποδέχονται τις σχετικές υποχρεώσεις δημόσιας υπηρεσίας (ΥΔΥ) να εκτελούν πτήσεις μεταξύ της Σαρδηνίας και της Ηπειρωτικής Ιταλίας, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η εκ μέρους τους αποδοχή των ως άνω υποχρεώσεων έλαβε χώρα πριν ή μετά την περίοδο των τριάντα ημερών που προβλέπει η εθνική κανονιστική ρύθμιση (άρθρο 1, στοιχείο α΄, της προσβαλλόμενης αποφάσεως)·
να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.
Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα
Η προσφεύγουσα ζητεί την ακύρωση, βάσει του άρθρου 230, τέταρτο εδάφιο, ΕΚ, του άρθρου 1, στοιχείο α΄, της αποφάσεως της Επιτροπής, της 23ης Απριλίου 2007, σχετικά με την επιβολή υποχρεώσεων δημόσιας υπηρεσίας σε ορισμένες γραμμές από και προς τη Σαρδηνία βάσει του άρθρου 4 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2408/92 του Συμβουλίου για την πρόσβαση των κοινοτικών αερομεταφορέων σε δρομολόγια ενδοκοινοτικών αεροπορικών γραμμών.
Προς στήριξη των αιτημάτων της, η προσφεύγουσα προβάλλει τον ακόλουθο λόγο ακυρώσεως:
Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως, έλλειψη λογικής συνοχής και αντιφατικότητα της αιτιολογήσεως. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει προπάντων ότι η Επιτροπή -απαιτώντας από την Ιταλική Κυβέρνηση να επιτρέψει σε όλους τους αερομεταφορείς που εξέφρασαν την πρόθεσή τους να τηρήσουν τις ΥΔΥ για την πραγματοποίηση των εν λόγω πτήσεων, ανεξάρτητα από τον χρόνο κατά τον οποίο κοινοποίησαν την πρόθεσή τους να αρχίσουν την παροχή των υπηρεσιών τους και από την ημερομηνία διαβιβάσεως της εν λόγω κοινοποιήσεως, ήτοι εντός ή μετά την παρέλευση της προθεσμίας των τριάντα ημερών που προβλέπει η εθνική κανονιστική ρύθμιση- προέβη σε εσφαλμένη εκτίμηση του θεσπισθέντος εκ μέρους της Ιταλικής Κυβερνήσεως καθεστώτος υπό το φως της ratio και του σκοπού της συναφούς κοινοτικής ρυθμίσεως. Ειδικότερα, η προσφεύγουσα συνάγει ότι το άρθρο 4 του κανονισμού 2408/92 επιβάλλει στα κράτη μέλη την υποχρέωση επιτεύξεως του στόχου περί εδαφικής συνεχείας, επιβάλλοντας ΥΔΥ, οι οποίες, μολονότι αποτελούν παρέκκλιση από την αρχή της ελεύθερης προσβάσεως των κοινοτικών αερομεταφορέων στις ενδοκοινοτικές γραμμές, πρέπει να είναι σύμφωνες με την αρχή της αναλογικότητας και να περιορίζουν κατά το δυνατό τις περιπτώσεις παραχωρήσεως αποκλειστικών δικαιωμάτων και/ή χρηματικών αντισταθμίσεων. Κατά την άποψη της προσφεύγουσας, η Ιταλική Κυβέρνηση εφάρμοσε πλήρως το πνεύμα της κοινοτικής κανονιστικής ρυθμίσεως δεδομένου ότι η πρόβλεψη αποσβεστικής προθεσμίας κατά την "πρώτη φάση" της διαδικασίας επιβολής των ΥΔΥ:
αποτελεί κίνητρο για την υποβολή των προσφορών εκ μέρους των αερομεταφορέων και την κατανομή των συναφών ΥΔΥ εκ μέρους της κρατικής αρχής κατά τη διάρκεια της ως άνω "πρώτης φάσεως" και
περιορίζει το ενδεχόμενο, κατά τη μετάβαση στη "δεύτερη φάση", η Κυβέρνηση να είναι υποχρεωμένη να παραχωρήσει, μέσω διαγωνισμού, αποκλειστικό δικαίωμα, φέρουσα ενδεχομένως το βάρος της σχετικής χρηματικής αντισταθμίσεως.
Εξάλλου, είναι προφανές ότι -σε αντίθεση προς όσα υποστηρίζει έμμεσα η Επιτροπή- ο ανταγωνισμός μεταξύ αερομεταφορέων στις γραμμές όπου ισχύουν οι ΥΔΥ δεν μπορεί να λειτουργεί κατά τον ίδιο τρόπο όπως συμβαίνει στις μη υποκείμενες σε παρόμοιες υποχρεώσεις γραμμές και τούτο εφόσον είναι εκ των προτέρων δεδομένο, στα πλαίσια των καθεστώτων των ΥΔΥ, ότι οι σχετικές γραμμές χαρακτηρίζονται από προβλήματα επιχειρηματικής αποδοτικότητας σε σημείο ώστε κανένας μεταφορέας να μην επιλέγει την εξυπηρέτησή τους, κατά τρόπο συνάδοντα προς το κοινό συμφέρον, υπό συνήθεις όρους της αγοράς: Οπότε καθίσταται αναγκαίο να θεσπισθούν μηχανισμοί διαφυλάξεως υπέρ των ικανών και επιμελών μεταφορέων.
Επιπλέον, η προσφεύγουσα χαρακτηρίζει το κανονιστικό πρότυπο που επιβάλλει η Επιτροπή ως εισάγον δυσμενή διάκριση δεδομένου ότι η κατάργηση της αποσβεστικής προθεσμίας για την αποδοχή των ΥΔΥ σε "πρώτη φάση" ευνοεί κυρίως τους μεταφορείς που διαθέτουν σημαντική ισχύ στην αγορά, επιτρέποντάς τους να υποβάλουν υποψηφιότητα για τις γραμμές ΥΔΥ μετά την εκπνοή της προθεσμίας, ενώ παρουσιάστηκαν ως ανταγωνιστές, με κύριο σκοπό να παρακάμψουν τις εν λόγω ποσοστώσεις αγοράς.
Τέλος, κατά την άποψη της προσφεύγουσας, η συλλογιστική της Επιτροπής πάσχει πλάνη περί το δίκαιο καθόσον αφορά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της διαδικασίας επιβολής ΥΔΥ. Συναφώς, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η πρόβλεψη μη αποσβεστικής προθεσμίας έχει ως αποτέλεσμα τη sine die παράταση της "πρώτης φάσεως" της διαδικασίας, γεγονός το οποίο στερείται λογικής, αλλά και έρχεται σε αντίθεση με τον ισχυρισμό της Επιτροπής ότι η διαδικασία επιβολής των ΥΔΥ, αν και ενιαία, συνίσταται σε δυο φάσεις.
____________