Wydanie tymczasowe
WYROK SĄDU (ósma izba)
z dnia 17 kwietnia 2024 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego in Insajderi – Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy INSAJDERI i wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy in Insajderi Gazetë online – Względna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Zakres badania przeprowadzanego przez izbę odwoławczą – Artykuł 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625 – Brak przedstawienia dowodów – Tłumaczenie – Artykuł 7 rozporządzenia delegowanego 2018/625 – Prawo do bycia wysłuchanym – Artykuł 41 karty praw podstawowych – Artykuł 94 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 – Możliwość przyjęcia przez izbę odwoławczą dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed tą izbą – Artykuł 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 – Artykuł 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001
W sprawie T‑119/23
Insider LLC, z siedzibą w Prisztinie (Republika Kosowa), którą reprezentował M. Ketler, adwokat,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentował D. Gája, w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO był
Florim Alaj, zamieszkały w Zugu (Szwajcaria),
SĄD (ósma izba),
w składzie: A. Kornezov, prezes, K. Kecsmár (sprawozdawca) i S. Kingston, sędziowie,
sekretarz: V. Di Bucci,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek stron o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, Insider LLC, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 grudnia 2022 r. (sprawa R 1152/2022‑5) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 16 czerwca 2020 r. druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą, Florim Alaj, dokonała w EUIPO zgłoszenia unijnego znaku towarowego dla następującego oznaczenia graficznego:
3 Zgłoszony znak towarowy oznaczał usługi należące do klasy 41 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, odpowiadające następującemu opisowi: „udostępnianie informacji, wiadomości i komentarzy w dziedzinie wydarzeń bieżących w związku z edukacją, rozrywką i sportem za pośrednictwem internetu”.
4 Skarżąca wniosła sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla usług wskazanych w pkt 3 powyżej.
5 Sprzeciw oparto na następujących dwóch wcześniejszych znakach towarowych, zarejestrowanych w Kosowie, zgłoszonych w dniu 5 maja 2020 r. i oznaczających usługi należące do klas 35, 38 i 41:
– słownym kosowskim znaku towarowym nr 27 062 INSAJDERI;
– przedstawionym poniżej kosowskim graficznym znaku towarowym nr 27 063:
6 W uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 8 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).
7 W dniu 10 maja 2022 r. Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw i odmówił rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla wszystkich usług wskazanych w pkt 3 powyżej.
8 W dniu 30 czerwca 2022 r. druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą wniosła odwołanie do EUIPO od decyzji Wydziału Sprzeciwów.
9 W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uwzględniła odwołanie, uchyliła decyzję Wydziału Sprzeciwów i oddaliła sprzeciw w całości na tej podstawie, że skarżąca nie wykazała przed upływem terminu wyznaczonego na przedstawienie faktów, dowodów i argumentów na poparcie sprzeciwu, że zastrzeżone wcześniejsze znaki towarowe istnieją i że jest ich właścicielem zgodnie z art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001. Uznała ona w szczególności, że poświadczone tłumaczenia świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych, przedstawione przez skarżącą jako dowód istnienia wspomnianych znaków towarowych i okoliczności, że jest ich właścicielem (zwane dalej „tłumaczeniami”), stanowią nieoficjalne tłumaczenia, w których oryginalny tekst nie jest widoczny, uniemożliwiając sprawdzenie tego, czy w oryginalnym świadectwie zostały wskazane podstawowe informacje.
Żądania stron
10 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania.
11 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi w całości;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania w przypadku wezwania stron na rozprawę.
Co do prawa
12 Na poparcie skargi skarżąca podnosi w istocie trzy zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie 2017/1001 oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1), drugi – naruszenia art. 7 wspomnianego rozporządzenia delegowanego oraz art. 24–26 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/626 z dnia 5 marca 2018 r. określającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia 2017/1001 oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1431 (Dz.U. 2018, L 104, s. 37), a trzeci – naruszenia art. 41 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) w związku z art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001.
13 Należy zbadać najpierw zarzut pierwszy, następnie zarzut trzeci, a wreszcie, w razie potrzeby, zarzut drugi.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625
14 Skarżąca twierdzi, że druga strona postępowania nie zakwestionowała przed Izbą Odwoławczą istnienia wcześniejszych znaków towarowych. Dlatego też, badając ten element oraz autentyczność tłumaczeń z własnej inicjatywy, Izba Odwoławcza naruszyła jej zdaniem art. 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625. W tym względzie skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza nie wyjaśniła, dlaczego badanie to było konieczne do zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia 2017/1001 ani w jaki sposób dotyczyło ono istotnych wymogów proceduralnych w rozumieniu art. 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625. Wreszcie, skarżąca twierdzi w istocie, że kwestia autentyczności tłumaczeń jest raczej kwestią faktyczną niż kwestią prawną, wobec czego wyżej wspomniany przepis nie ma zastosowania w tym względzie.
15 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
16 Na wstępie należy przypomnieć, że istnieje ciągłość funkcjonalna między poszczególnymi instancjami EUIPO z jednej strony a izbami odwoławczymi z drugiej strony. Sprawowana przez izby odwoławcze kontrola nie ogranicza się do kontroli zgodności z prawem decyzji będącej przedmiotem wniesionego do nich odwołania, lecz – z uwagi na dewolutywny charakter odwołania – wymaga ponownego rozpatrzenia sporu w całości, jako że izby odwoławcze mają obowiązek ponownie rozpatrzyć początkowy wniosek, uwzględniając przedstawione w odpowiednim czasie dowody. Z art. 71 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 wynika zatem, że wskutek wniesionego do niej odwołania izba odwoławcza jest zobowiązana dokonać ponownej i całkowitej oceny sprzeciwu pod względem merytorycznym, pod kątem okoliczności zarówno faktycznych, jak i prawnych [zob. podobnie wyrok z dnia 7 grudnia 2017 r., Coca-Cola/EUIPO – Mitico (Master), T‑61/16, EU:T:2017:877, pkt 115 i przytoczone tam orzecznictwo].
17 Jak wynika z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625, strona wnosząca sprzeciw przedkłada dowód istnienia, ważności i zakresu ochrony jej wcześniejszego znaku lub wcześniejszego prawa, w szczególności za pomocą świadectw zgłoszeniowych, świadectw rejestracji lub odnowienia, a także dowód swojego uprawnienia do wniesienia sprzeciwu w terminie wyznaczonym na przedstawienie stanu faktycznego, dowodów i argumentów na poparcie sprzeciwu. W szczególności, jeżeli sprzeciw opiera się na art. 8 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001, strona wnosząca go przedstawia dowód na to, że jest właścicielem wcześniejszego znaku, oraz dowód jej stosunku względem agenta lub pełnomocnika. Ponadto z art. 7 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 wynika, że świadectwa zgłoszeniowe i świadectwa rejestracji lub odnowienia muszą być sporządzone w języku postępowania lub dołącza się do nich tłumaczenie na ten język.
18 To w świetle powyższych rozważań należy zbadać, czy Izba Odwoławcza mogła, po pierwsze, podnieść z urzędu brak przedstawienia oryginalnych świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych i zbadać istnienie, ważność i zakres ochrony wcześniejszych znaków towarowych oraz to, czy skarżąca jest ich właścicielem, a po drugie, sprawdzić z urzędu autentyczność tłumaczeń.
19 W tym względzie z art. 27 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego 2018/625 wynika, że izba odwoławcza może rozpatrzyć kwestie prawne niepodniesione przez strony, gdy zachodzi konieczność ich rozwiązania w celu zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia 2017/1001 po uwzględnieniu stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony lub gdy dotyczą one istotnych wymogów proceduralnych.
20 Z art. 7 rozporządzenia delegowanego 2018/625 wynika, że uzasadnienie sprzeciwu za pomocą dowodu istnienia, ważności i zakresu ochrony wcześniejszych znaków towarowych, na których opiera się sprzeciw, oraz uprawnienie wnoszącego sprzeciw do jego wniesienia zgodnie z art. 8 rozporządzenia 2017/1001 są warunkami niezbędnymi dla uwzględnienia tego sprzeciwu.
21 A zatem Izba Odwoławcza słusznie zbadała z urzędu kwestię uzasadnienia wcześniejszego znaku towarowego zgodnie z art. 7 rozporządzenia delegowanego 2018/625, jako że dowód istnienia, ważności i zakresu ochrony wcześniejszych znaków towarowych, na których opiera się sprzeciw, a także dowód okoliczności, że wnoszący sprzeciw jest ich właścicielem, są przesłankami koniecznymi do zastosowania względnych podstaw odmowy rejestracji zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001. Wynika z tego, że to uzasadnienie praw wcześniejszych jest objęte zakresem stosowania art. 27 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego 2018/625.
22 Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, kwestia autentyczności tłumaczeń stanowi kwestię prawną. Jak wskazano bowiem w pkt 17 powyżej, przestrzeganie obowiązku udokumentowania sprzeciwu i dostarczenia tłumaczenia na język postępowania przedłożonych w tym celu dowodów stanowi kwestię, którą izba odwoławcza jest zobowiązana zbadać zgodnie z art. 7 rozporządzenia delegowanego 2018/625 i która może mieć wpływ na dokonaną przez nią ocenę wniesionego do niej odwołania. Ponadto w braku możliwości upewnienia się, że tłumaczenia są zgodne z oryginalnymi dokumentami, zgłaszający znak towarowy mógł nie być w stanie podjąć odpowiedniej obrony [zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 13 grudnia 2016 r., Guiral Broto/EUIPO – Gastro & Soul (CAFE DEL SOL), T‑549/15, niepublikowany, EU:T:2016:719, pkt 28].
23 Izba Odwoławcza miała zatem podstawy, po pierwsze, aby podnieść z urzędu brak przedstawienia oryginalnych świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych i zbadać istnienie, ważność i zakres ochrony wcześniejszych znaków towarowych oraz to, czy skarżąca jest ich właścicielem, a po drugie, aby sprawdzić z urzędu autentyczność tłumaczeń.
24 Wynika z tego, że zarzut pierwszy należy oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 41 ust. 1 Karty w związku z art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001
25 Skarżąca twierdzi w istocie, że podnosząc z urzędu, po pierwsze, brak przedstawienia oryginalnych świadectw rejestracji kolidujących znaków towarowych, a po drugie, wątpliwości co do autentyczności tłumaczeń tych dokumentów, bez wcześniejszego wezwania jej do przedstawienia uwag w tej kwestii, Izba Odwoławcza naruszyła art. 41 ust. 1 Karty, ponieważ pozbawiła ją prawa do bycia wysłuchaną.
26 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej, podnosząc najpierw, że skarżąca nie przedstawiła w toku postępowania administracyjnego żadnego oryginalnego świadectwa rejestracyjnego wcześniejszych znaków towarowych, mimo że otrzymała w dniu 8 marca 2021 r. powiadomienie, w którym EUIPO podkreśliło obowiązek udokumentowania przez skarżącą wcześniejszych praw w wyznaczonym terminie. Jego zdaniem Izba Odwoławcza nie była zobowiązana oprzeć się wyłącznie na tłumaczeniach i nie mogła sprawdzić jedynie na tej podstawie, czy w oryginalnym świadectwie zostały podane podstawowe informacje, takie jak data zgłoszenia, właściciel lub wykaz usług. Ponadto EUIPO twierdzi, że Izba Odwoławcza nie naruszyła prawa skarżącej do bycia wysłuchaną, ponieważ obowiązek przedstawienia dowodów mających na celu wykazanie istnienia, ważności i zakresu ochrony wcześniejszych znaków towarowych oraz dowodów wykazujących uprawnienie skarżącej do wniesienia sprzeciwu był znany skarżącej na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625. Wreszcie, Izba Odwoławcza nie musiała poinformować skarżącej o brakach w dowodach, które przedłożyła na poparcie sprzeciwu, zgodnie z art. 8 ust. 1 i 9 wspomnianego rozporządzenia delegowanego.
27 Przede wszystkim należy przypomnieć, że zgodnie z art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001 decyzje EUIPO wydawane są wyłącznie w oparciu o przyczyny lub dowody, co do których zainteresowane strony miały możliwość przedstawiania swojego stanowiska. Przepis ten stanowi szczególne zastosowanie ogólnej zasady ochrony prawa do obrony, wyrażonej zresztą w art. 41 ust. 2 lit. a) Karty, zgodnie z którą to zasadą osoby, na których interesy oddziałują decyzje organów publicznych, muszą mieć możliwość przedstawienia w sposób użyteczny swojego stanowiska [wyrok z dnia 8 czerwca 2022 r., Apple/EUIPO – Swatch (THINK DIFFERENT), od T‑26/21 do T‑28/21, niepublikowany, EU:T:2022:350, pkt 40].
28 Wszystkie akty Unii muszą bowiem gwarantować przestrzeganie praw podstawowych uznanych w Karcie, przy czym przestrzeganie to stanowi przesłankę ich zgodności z prawem, a kontrola, czy przesłanka ta jest spełniona, należy do sądu Unii w ramach zupełnego systemu środków prawnych ustanowionego w traktacie FUE, przy czym od instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii wymaga się przestrzegania Karty [zob. podobnie wyrok z dnia 3 września 2008 r., Kadi i Al Barakaat International Foundation/Rada i Komisja, C‑402/05 P i C‑415/05 P, EU:C:2008:461, pkt 283–285; opinia 2/13 (Przystąpienie Unii do EKPC) z dnia 18 grudnia 2014 r., EU:C:2014:2454, pkt 169, 171].
29 Prawo do bycia wysłuchanym w każdym postępowaniu, o którym to prawie mowa w art. 41 ust. 2 lit. a) Karty, stanowiące integralną część poszanowania prawa do obrony, gwarantuje każdej osobie możliwość użytecznego i skutecznego przedstawienia jej stanowiska w trakcie postępowania administracyjnego i przed wydaniem jakiejkolwiek decyzji, która mogłaby negatywnie wpłynąć na jej interesy (zob. wyrok z dnia 27 lipca 2022 r., RT France/Rada, T‑125/22, EU:T:2022:483, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo).
30 Ponadto prawo do bycia wysłuchanym rozciąga się na wszystkie okoliczności faktyczne i prawne, które stanowią podstawę aktu decyzyjnego, jednak nie na ostateczne stanowisko, jakie organ administracji zamierza zająć [zob. wyrok z dnia 7 lutego 2007 r., Kustom Musical Amplification/OHIM (Kształt gitary), T‑317/05, EU:T:2007:39, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo].
31 To na EUIPO spoczywa obowiązek umożliwienia stronom postępowania toczącego się przed jego instancjami przedstawienia ich stanowiska w odniesieniu do wszystkich elementów, które stanowią podstawę decyzji tych instancji [zob. wyrok z dnia 20 marca 2019 r., Prim/EUIPO – Primed Halberstadt Medizintechnik (PRIMED), T‑138/17, niepublikowany, EU:T:2019:174, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo].
32 W niniejszym przypadku jest bezsporne, że Izba Odwoławcza oddaliła sprzeciw na podstawie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625, przy czym skarżąca nie miała możliwości zajęcia stanowiska w przedmiocie decydującej podstawy tej decyzji. Izba Odwoławcza sama bowiem podniosła brak oryginalnych wersji świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych oraz wątpliwości co do autentyczności tłumaczeń i wywiodła z tego na tej jedynej podstawie – jak wskazano w pkt 9 powyżej – że skarżąca nie wykazała, iż wcześniejsze znaki towarowe istnieją i jest ich właścicielem, i że w związku z tym sprzeciw należy oddalić. Jak twierdzi skarżąca w zarzucie trzecim, okoliczność, że Izba Odwoławcza zbadała tę kwestię z urzędu bez wysłuchania skarżącej w tym przypadku co do tego zagadnienia, stanowi nieprawidłowość proceduralną (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2016 r., CAFE DEL SOL, T‑549/15, niepublikowany, EU:T:2016:719, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).
33 Naruszenie prawa do obrony można jednak stwierdzić tylko wtedy, gdy nieuwzględnienie stanowiska zainteresowanej strony miało konkretny wpływ na możliwość podjęcia obrony przez zainteresowanego. Jednakże nie można zobowiązać strony skarżącej do wykazania, że w braku stwierdzonego naruszenia zaskarżona decyzja miałaby inną treść, a jedynie, że takiej ewentualności nie można całkowicie wykluczyć, w razie gdyby strona miała możliwość lepszego zagwarantowania swej obrony w braku nieprawidłowości proceduralnej (zob. podobnie wyroki: z dnia 1 października 2009 r., Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware/Rada, C‑141/08 P, EU:C:2009:598, pkt 94 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 20 marca 2019 r., PRIMED, T‑138/17, niepublikowany, EU:T:2019:174, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).
34 Należy zatem zbadać, czy nie jest całkowicie wykluczone, że w braku nieprawidłowości proceduralnej, o której mowa w pkt 32 powyżej, postępowanie doprowadziłoby do innego rezultatu.
35 Tak jest w niniejszym przypadku. Gdyby bowiem Izba Odwoławcza umożliwiła skarżącej przedstawienie w użyteczny sposób jej stanowiska w kwestii braku oryginalnych wersji świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych, skarżąca byłaby w stanie je dostarczyć, dając Izbie Odwoławczej możliwość ich zbadania i upewnienia się co do autentyczności tłumaczeń.
36 W związku z tym zaskarżoną decyzję wydano z naruszeniem prawa do bycia wysłuchanym zagwarantowanego w art. 41 ust. 2 lit. a) Karty.
37 Wniosku tego nie podważają argumenty EUIPO. Otóż, po pierwsze, co się tyczy argumentu EUIPO, zgodnie z którym przedstawienie wspomnianych oryginalnych świadectw na tym etapie było spóźnione, należy przypomnieć, że na mocy art. 95 rozporządzenia 2017/1001 EUIPO może nie wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie.
38 Jak orzekł Trybunał, z brzmienia tego przepisu wynika, że co do zasady i z zastrzeżeniem odmiennych przepisów przedstawienie okoliczności faktycznych i dowodów przez strony możliwe jest także po upływie terminów, którym podlega ich przedstawienie zgodnie z przepisami rozporządzenia 2017/1001, oraz że w żaden sposób nie zabrania się EUIPO uwzględnienia powołanych czy przedstawionych w ten sposób z opóźnieniem okoliczności faktycznych i dowodów (zob. wyrok z dnia 20 marca 2019 r., PRIMED, T‑138/17, niepublikowany, EU:T:2019:174, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).
39 Uściślając, iż EUIPO „może” nie wziąć pod uwagę takich dowodów, art. 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 powierza w istocie EUIPO szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie podjęcia decyzji – przy założeniu, że zostanie ona w tym względzie uzasadniona – co do tego, czy należy wziąć takie dowody pod uwagę (zob. wyrok z dnia 20 marca 2019 r., PRIMED, T‑138/17, niepublikowany, EU:T:2019:174, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).
40 Ponadto z orzecznictwa wynika, że żadna zasadnicza przyczyna związana z charakterem postępowania toczącego się przed izbą odwoławczą czy też właściwością tej instancji nie stoi na przeszkodzie temu, by w celu rozpatrzenia wniesionego do niej odwołania izba ta uwzględniła przedstawione po raz pierwszy przed nią okoliczności faktyczne czy dowody (zob. wyrok z dnia 20 marca 2019 r., PRIMED, T‑138/17, niepublikowany, EU:T:2019:174, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo).
41 Co więcej, zgodnie z art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 izba odwoławcza może przyjąć dowody przedstawione jej po raz pierwszy tylko wtedy, gdy dowody te spełniają dwie przesłanki: otóż „prima facie mogą one mieć znaczenie [dla] wyniku sprawy”, a ponadto „nie zostały one przedstawione w odpowiednim czasie z istotnych przyczyn, w szczególności jeżeli stanowią one jedynie uzupełnienie istotnych faktów i dowodów, które zostały już przedłożone w odpowiednim czasie, lub zostały one złożone w celu zakwestionowania ustaleń poczynionych lub zbadanych w pierwszej instancji z własnej inicjatywy w decyzji, od której służy odwołanie”.
42 W niniejszym przypadku, skoro Izba Odwoławcza zakwestionowała autentyczność tłumaczeń i uznała, że nie dostarczając oryginalnych wersji świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych leżących u podstaw sprzeciwu, skarżąca nie spełniła wymogów przewidzianych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625 w zakresie dowodu istnienia znaków towarowych i okoliczności, że skarżąca jest ich właścicielem, wobec czego jej sprzeciw został oddalony jako bezzasadny, jak stwierdzono w pkt 35 powyżej, nie można wykluczyć, że gdyby skarżąca została wysłuchana w tej kwestii, mogłaby przedłożyć oryginalne wersje wspomnianych świadectw, że zgodnie z art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 Izba Odwoławcza mogłaby je przyjąć i że w konsekwencji postępowanie w sprawie sprzeciwu doprowadziłoby do innego rezultatu.
43 Po drugie, wbrew temu, co twierdzi EUIPO, nie można uznać, że skierowane do skarżącej powiadomienie z dnia 8 marca 2021 r. stanowi wezwanie tej ostatniej do zajęcia stanowiska w przedmiocie braku oryginalnych wersji świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych lub autentyczności tłumaczeń. W niniejszym przypadku chodzi bowiem o zestandaryzowane powiadomienie, w którym w żaden sposób nie są wzmiankowane kwestie dotyczące istnienia, ważności i zakresu ochrony wcześniejszych znaków towarowych oraz ich własności, które Izba Odwoławcza zamierzała podnieść z urzędu na podstawie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625.
44 Ponadto okoliczność, że na etapie postępowania przed Wydziałem Sprzeciwów skarżącą poinformowano o obowiązku udokumentowania wcześniejszych znaków towarowych w wyznaczonym terminie, jest bez znaczenia dla oceny poszanowania prawa do obrony na etapie postępowania przed Izbą Odwoławczą. Skoro bowiem kompetencje izb odwoławczych wymagają ponownego rozpatrzenia decyzji wydanych przez wydziały EUIPO, a w niniejszym przypadku Izba Odwoławcza podniosła z własnej inicjatywy brak dowodu na istnienie, ważność i zakres ochrony wcześniejszych znaków towarowych, nie można uznać, że wspomniana informacja umożliwiła skarżącej przedstawienie w użyteczny sposób jej stanowiska przed Izbą Odwoławczą w przedmiocie oddalenia jej sprzeciwu ze względu na brak przedłożenia oryginalnych wersji świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych i wątpliwości co do autentyczności tłumaczenia wspomnianych świadectw (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 13 grudnia 2016 r., CAFE DEL SOL, T‑549/15, niepublikowany, EU:T:2016:719, pkt 43).
45 Po trzecie, z brzmienia art. 8 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625 wynika, że jeżeli w wyznaczonym terminie nie przedłożono żadnego dowodu lub przedłożone dowody są jednoznacznie nieistotne lub jednoznacznie niewystarczające, aby spełnić wymogi określone w art. 7 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia delegowanego w odniesieniu do wcześniejszych praw, sprzeciw odrzuca się jako bezzasadny. Taki wniosek nie nasuwa się natomiast w sytuacji, jeżeli niektóre z tych dowodów przedłożono w terminie lub jeżeli nie są jednoznacznie nieistotne lub jednoznacznie niewystarczające. W niniejszym przypadku jest zaś bezsporne, że skarżąca przedłożyła Wydziałowi Sprzeciwów w wyznaczonym terminie tłumaczenia świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych. Dowody te nie są jednoznacznie nieistotne lub jednoznacznie niewystarczające, ponieważ przy założeniu, że skarżąca zostałaby wysłuchana i przedłożyłaby oryginały wspomnianych świadectw w toku postępowania przed Izbą Odwoławczą, Izba Odwoławcza nie byłaby w żadnym przypadku zobowiązana do odrzucenia sprzeciwu na podstawie art. 8 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625. Wspomniany przepis nie stanowi bowiem normy uniemożliwiającej izbie odwoławczej skorzystanie z zakresu uznania przyznanego jej w art. 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001, ponieważ art. 8 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625 należy interpretować w taki sposób, aby był on zgodny z nadrzędnymi normami prawa ustanowionymi w rozporządzeniu 2017/1001 i w art. 41 Karty (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2016 r., CAFE DEL SOL, T‑549/15, niepublikowany, EU:T:2016:719, pkt 38).
46 Po czwarte, w zakresie, w jakim EUIPO podnosi, że nie może być zobowiązane do wyraźnego wezwania strony do przedłożenia dowodów, należy przypomnieć, że do Izby Odwoławczej należało upewnienie się, że przesłanki określone w art. 41 ust. 2 Karty i w art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001 zostały spełnione, co nie miało miejsca w niniejszym przypadku (zob. podobnie wyrok z dnia 20 marca 2019 r., PRIMED, T‑138/17, niepublikowany, EU:T:2019:174, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).
47 Ze wszystkich powyższych względów należy uwzględnić zarzut trzeci i, bez konieczności orzekania w przedmiocie zarzutu drugiego, stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie kosztów
48 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
49 Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć je kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 grudnia 2022 r. (sprawa R 1152/2022‑5).
2) EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Insider LLC.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 17 kwietnia 2024 r.
Podpisy