WYROK SĄDU (trzecia izba w składzie powiększonym)

z dnia 22 listopada 2023 r.(*)

Unia gospodarcza i walutowa – Unia bankowa – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) – Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular Español – Decyzja SRB odmawiająca przyznania rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom dotkniętym działaniami w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – Wycena różnicy w traktowaniu – Niezależność podmiotu dokonującego wyceny

W sprawie T‑304/20

Laura Molina Fernández, zamieszkała w Madrycie (Hiszpania), którą reprezentowali adwokaci S. Rodríguez Bajón, A. Gómez-Acebo Dennes oraz A. Ruiz Ojeda,

strona skarżąca,

przeciwko

Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), którą reprezentowali M. Fernández Rupérez, A. Lapresta Bienz, L. Forestier i J. Rius Riu, w charakterze pełnomocników, tych zaś wspierali adwokaci H.-G. Kamann, F. Louis, V. Del Pozo Espinosa de los Monteros i L. Hesse,

strona pozwana,

popieranej przez

Królestwo Hiszpanii, które reprezentowała A. Gavela Llopis, w charakterze pełnomocnika,

interwenient,

SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym),

w składzie podczas narady: M. van der Woude, prezes, G. De Baere (sprawozdawca), G. Steinfatt, K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie,

sekretarz: P. Nuñez Ruiz, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 8 września 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W swej opartej na art. 263 TFUE skardze Laura Molina Fernández wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji SRB/EES/2020/52 z dnia 17 marca 2020 r., w której Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) miała ustalić, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom Banco Popular Español, SA, których dotyczyły środki restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do tego banku (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

 Okoliczności powstania sporu

2        Skarżąca była akcjonariuszką Banco Popular Español (zwanego dalej „Banco Popular”), zanim przyjęto w odniesieniu do niego program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

3        W dniu 7 czerwca 2017 r. podczas sesji wykonawczej SRB wydała decyzję SRB/EES/2017/08 dotyczącą przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular (zwanego dalej „programem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”) na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

4        Przed przyjęciem tego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w dniu 23 maja 2017 r., po przeprowadzeniu postępowania przetargowego SRB w ramach przygotowania ewentualnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular zaangażowała w charakterze rzeczoznawcy kancelarię Deloitte Réviseurs d’Entreprises (zwaną dalej „wyceniającym”). Wyceniającemu, który ubiegał się o zamówienie w ramach wielokrotnej umowy ramowej o świadczenie usług, którą SRB podpisała z sześcioma kancelariami, w tym z wyceniającym, udzielono zamówienia na wykonanie konkretnych usług. Zgodnie z tym zamówieniem wyceniający miał przeprowadzić wycenę Banco Popular przed ewentualną restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz, już po ewentualnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wycenę różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014.

5        W dniu 5 czerwca 2017 r. SRB przyjęła pierwszą wycenę w zastosowaniu art. 20 ust. 5 lit. a) rozporządzenia nr 806/2014, której celem było dostarczenie informacji pozwalających ustalić, czy zostały spełnione określone w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 warunki wymagane do wszczęcia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

6        W dniu 6 czerwca 2017 r. wyceniający przekazał SRB drugą wycenę (zwaną dalej „wyceną nr 2”), która została sporządzona w zastosowaniu art. 20 ust. 10 rozporządzenia nr 806/2014. Celem wyceny nr 2 było oszacowanie wartości aktywów i zobowiązań Banco Popular, przedstawienie szacunkowego sposobu potraktowania akcjonariuszy i wierzycieli, w przypadku gdyby Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, a także dostarczenie informacji pozwalających na podjęcie decyzji w sprawie akcji i instrumentów właścicielskich, które mają zostać przeniesione, i umożliwiających SRB określenie warunków handlowych do celu zastosowania instrumentu zbycia działalności.

7        W ramach programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji SRB, uznawszy, że zostały spełnione warunki przewidziane w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, postanowiła objąć Banco Popular procedurą restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. SRB podjęła decyzję o umorzeniu i konwersji instrumentów kapitałowych Banco Popular na podstawie art. 21 rozporządzenia nr 806/2014 oraz o zastosowaniu instrumentu zbycia działalności na podstawie art. 24 rozporządzenia nr 806/2014 poprzez przeniesienie akcji na nabywcę.

8        SRB postanowiła anulować 100 % akcji Banco Popular, dokonać konwersji i umorzenia wartości całej kwoty głównej wyemitowanych przez Banco Popular instrumentów dodatkowych w Tier I oraz dokonać konwersji całej kwoty wyemitowanych przez Banco Popular instrumentów w Tier II na „nowe akcje II”. Po przeprowadzeniu przez hiszpański organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Fondo de Reestructuración Ordenada Bancaria (FROB, fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków, Hiszpania) przejrzystego i otwartego procesu sprzedaży „nowe akcje II” zostały przeniesione na Banco Santander SA w zamian za zapłatę ceny zakupu w wysokości 1 EUR. Efektem tego w dniu 28 września 2018 r. Banco Santander wstąpił w drodze sukcesji uniwersalnej w prawa i obowiązki Banco Popular, w ramach połączenia poprzez przejęcie.

9        W dniu 7 czerwca 2017 r. Komisja Europejska przyjęła decyzję (UE) 2017/1246 zatwierdzającą program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular (Dz.U. 2017, L 178, s. 15).

10      W dniu 14 czerwca 2018 r. wyceniający przekazał SRB wycenę różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014, przeprowadzoną w celu ustalenia, czy akcjonariusze i wierzyciele zostaliby lepiej potraktowani, gdyby instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją została objęta standardowym postępowaniem upadłościowym (zwaną dalej „wyceną nr 3”). W dniu 31 lipca 2018 r. wyceniający przesłał SRB addendum do tej wyceny, w którym zostały skorygowane pewne błędy formalne.

11      W wycenie nr 3 wyceniający oszacował, w jaki sposób zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdyby w chwili przyjęcia tego programu Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym. Dokonał on tej wyceny w ramach scenariusza likwidacji w zastosowaniu Ley 22/2003, Concursal (ustawy 22/2003 – prawo upadłościowe) z dnia 9 lipca 2003 r. (BOE nr 164 z dnia 10 lipca 2003 r., s. 26905).

12      Wyceniający wskazał, że hipotetyczny scenariusz likwidacji został przygotowany na podstawie niepoddanych audytowi informacji finansowych z dnia 6 czerwca 2017 r. lub, jeżeli nie były one dostępne, na podstawie informacji z dnia 31 maja 2017 r. Uznał on, że wszczęcie w odniesieniu do Banco Popular standardowego postępowania upadłościowego w dniu 7 czerwca 2017 r. doprowadziłoby do nieplanowanej likwidacji. W celu dokonania oceny wartości upłynniania aktywów wyceniający wziął pod uwagę trzy alternatywne scenariusze czasowe likwidacji, wynoszące 18 miesięcy, 3 lata i 7 lat, w ramach których przewidziano najlepszą i najgorszą wersję tego scenariusza. Stwierdził on, że, w przypadku akcjonariuszy, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, i wierzycieli podporządkowanych, w ramach żadnego z tych scenariuszy nie oczekiwano jakiegokolwiek odzyskiwania środków w ramach standardowego postępowania upadłościowego, w związku z czym nie zachodziła różnica w traktowaniu w porównaniu z traktowaniem wynikającym z działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

13      W dniu 6 sierpnia 2018 r. SRB opublikowała na swojej stronie internetowej komunikat z dnia 2 sierpnia 2018 r. dotyczący wstępnej decyzji w sprawie konieczności przyznania rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom, w stosunku do których zastosowano działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular, rozpoczęcia procedury w związku z prawem do bycia wysłuchanym (SRB/EES/2018/132) (zwanej dalej „decyzją wstępną”), a także jawną wersję wyceny nr 3. W dniu 7 sierpnia 2018 r. opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenie dotyczące tego komunikatu SRB (Dz.U. 2018, C 277 I, s. 1).

14      W decyzji wstępnej SRB uznała, że z wyceny nr 3 wynika, iż nie istnieje różnica między sposobem, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, a sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby wobec tego banku przeprowadzono w chwili przyjęcia tego programu standardowe postępowanie upadłościowe. Na wstępie SRB uznała, że nie jest zobowiązana do wypłaty rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w zastosowaniu art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

15      Celem podjęcia ostatecznej decyzji w przedmiocie tego, czy ma ona przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, SRB zwróciła się do nich o poinformowanie jej o tym, czy są oni zainteresowani skorzystaniem z prawa do bycia wysłuchanym w odniesieniu do tej decyzji wstępnej, zgodnie z art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

16      SRB wskazała, że procedura dotycząca prawa do bycia wysłuchanym zostanie przeprowadzona w dwóch etapach.

17      Na pierwszym z nim, etapie rejestracji, akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostali wezwani do wyrażenia – za pomocą specjalnego formularza zgłoszeniowego, dostępnego w Internecie do dnia 14 września 2018 r. – chęci skorzystania z prawa do bycia wysłuchanym. Następnie SRB powinna była sprawdzić, czy każda ze stron, które wyraziły taką chęć, miała status akcjonariusza lub wierzyciela, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular. Zainteresowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, musieli przedstawić poświadczenie swojej tożsamości, jak również poświadczenie tego, że w dniu 6 czerwca 2017 r. posiadali co najmniej jeden instrument kapitałowy Banco Popular, który został umorzony lub poddany konwersji i przeniesiony w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

18      Na drugim z etapów, polegającym na konsultacji, akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular i którzy wyrazili zainteresowanie skorzystaniem z prawa do bycia wysłuchanym na pierwszym etapie, i których status został sprawdzony przez SRB, mogli przedstawić swoje uwagi na temat decyzji wstępnej, do której została załączona wycena nr 3.

19      W dniu 16 października 2018 r. SRB ogłosiła, że kwalifikujący się do tego akcjonariusze i wierzyciele zostaną wezwani do przedłożenia pisemnych uwag na temat decyzji wstępnej od dnia 6 listopada 2018 r. W dniu 6 listopada 2018 r. SRB przesłała akcjonariuszom i uprawnionym wierzycielom spersonalizowany link umożliwiający im dostęp do formularza umożliwiającego im przedstawienie do dnia 26 listopada 2018 r. uwag na temat decyzji wstępnej oraz jawnej wersji wyceny nr 3.

20      Po zakończeniu etapu konsultacji SRB przeanalizowała przedstawione przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, mające znaczenie dla sprawy uwagi dotyczące decyzji wstępnej. Zwróciła się ona do wyceniającego o dostarczenie jej dokumentu zawierającego sporządzoną przezeń ocenę odpowiednich uwag dotyczących wyceny nr 3 oraz o zbadanie, czy wycena nr 3 pozostaje w świetle tych uwag ważna.

21      W dniu 18 grudnia 2019 r. wyceniający przedstawił SRB swoją ocenę zatytułowaną „Dokument wyjaśniający wycenę różnicy w traktowaniu” (zwany dalej „dokumentem wyjaśniającym”). W tym dokumencie wyjaśniającym wyceniający potwierdził, że strategia i różne hipotetyczne scenariusze likwidacji, które zostały wyszczególnione w wycenie nr 3, a także zastosowane metody i przeprowadzone analizy pozostają aktualne.

22      W dniu 17 marca 2020 r. SRB wydała zaskarżoną decyzję. Komunikat dotyczący tej decyzji został opublikowany w dniu 20 marca 2020 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz.U. 2020, C 91, s. 2).

23      W zaskarżonej decyzji SRB uznała, że wyceniający był niezależny zgodnie z wymogami przewidzianymi w art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 i w rozdziale IV rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1075 z dnia 23 marca 2016 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających treść planów naprawy, planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz grupowych planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, minimalne kryteria, które właściwy organ ma poddać ocenie w odniesieniu do planów naprawy i grupowych planów naprawy, warunki udzielenia wsparcia finansowego w ramach grupy, wymagania wobec niezależnych rzeczoznawców, umowne uznanie uprawnień do umorzenia i konwersji, procedury i treść wymogów dotyczących powiadomienia i obwieszczenia o zawieszeniu oraz sposób funkcjonowania kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2016, L 184, s. 1).

24      W tytule 5 (dotyczącym „wyceny nr 3”) zaskarżonej decyzji SRB streściła treść wyceny nr 3 i uznała, że była ona zgodna z mającymi zastosowanie ramami prawnymi oraz uzasadniona i wyczerpująca w stopniu wystarczającym, aby stanowić podstawę decyzji wydanej na podstawie art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014. Uznała ona, że w wycenie nr 3 zostały ocenione niezbędne elementy przewidziane w art. 20 ust. 17 rozporządzenia nr 806/2014 i w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2018/344 z dnia 14 listopada 2017 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria dotyczące metod wyceny różnicy w traktowaniu w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2018, L 67, s. 3).

25      W tytule 6 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła „uwagi przekazane przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular oraz ich wycenę”. W tytule 6.1 (dotyczącym „oceny adekwatności”) zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła, że niektóre z tych uwag, które nie dotyczyły ani jej decyzji wstępnej, ani wyceny nr 3, nie są istotne, ponieważ nie są objęte procedurą dotyczącą prawa do bycia wysłuchanym. W tytule 6.2 zaskarżonej decyzji SRB zbadała pogrupowane tematycznie „istotne uwagi” przekazane przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, dotyczące niezależności wyceniającego i treści wyceny nr 3.

26      SRB doszła do wniosku, że z wyceny nr 3 w związku z dokumentem wyjaśniającym i wnioskami zawartymi w tytule 6.2 zaskarżonej decyzji wynika, iż nie ma różnicy między sposobem, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, a sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym.

27      W związku z tym SRB wydała następującą decyzję:

„Artykuł 1

Wycena

W celu ustalenia, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, w stosunku do których zastosowano działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español […], sporządzono wycenę różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014; została ona sporządzona zgodnie z załącznikiem I do niniejszej decyzji w związku z dokumentem wyjaśniającym zawartym w załączniku II do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Rekompensata

Akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, nie mają prawa do rekompensaty z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zastosowaniu art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

Artykuł 3

Adresaci decyzji

Decyzja ta jest skierowana do FROB działającego w charakterze krajowego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 806/2014”.

 Żądania stron

28      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie SRB kosztami postępowania.

29      SRB, wspierana przez Królestwo Hiszpanii, wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skarg;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

30      Skarżąca podnosi w jego uzasadnieniu trzy zarzuty. W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi, że wycena nr 3 nie została przeprowadzona przez niezależnego rzeczoznawcę, co stanowi naruszenie art. 20 rozporządzenia nr 806/2014 i rozdziału IV rozporządzenia delegowanego 2016/1075. W zarzucie drugim skarżąca podnosi, że w wycenie nr 3 dopuszczono się błędów. W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że w wycenie nr 3 przyjęte zostało błędne założenie dotyczące sytuacji, w jakiej znajdował się Banco Popular w chwili jego restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

31      Na wstępie należy zauważyć, że orzecznictwo ograniczyło zakres kontroli sprawowanej przez Sąd zarówno w sytuacjach, w których zaskarżony akt opiera się na ocenie wysoce złożonych okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym, jak i w przypadku złożonych ocen ekonomicznych.

32      Z jednej strony, jeśli chodzi o sytuacje, w których organy Unii Europejskiej dysponują szerokim zakresem uznania, w szczególności w odniesieniu do oceny – w celu określenia charakteru i zakresu stosowania przyjmowanych przez nie środków – bardzo złożonych okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym, kontrola sądu Unii musi ograniczać się do zbadania, czy przy wykonywaniu takiego uprawnienia nie dopuszczono się oczywistego błędu, czy nie stanowi nadużycia władzy lub też czy władze te w sposób oczywisty nie przekroczyły granic przysługującego im uznania. W takim kontekście sąd Unii nie może bowiem zastępować swą oceną okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym oceny, która została dokonana przez organy Unii, będące z kolei jedynymi organami, którym traktat FUE powierzył to zadanie [zob. wyroki: z dnia 21 lipca 2011 r., Etimine, C‑15/10, EU:C:2011:504, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 105 i przytoczone tam orzecznictwo].

33      Z drugiej strony, co się tyczy kontroli, jaką sądy Unii sprawują nad dokonywanymi przez organy Unii złożonymi ocenami ekonomicznymi, jest ona kontrolą o zawężonym zakresie, która musi ograniczyć się do weryfikacji poszanowania uregulowań proceduralnych, uzasadnienia, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy. Również w ramach tej kontroli sąd Unii nie może zastąpić oceny ekonomicznej dokonanej przez właściwy organ Unii swoją własną oceną [zob. wyroki: z dnia 2 września 2010 r., Komisja/Scott, C‑290/07 P, EU:C:2010:480, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 106 i przytoczone tam orzecznictwo].

34      Ponieważ decyzje SRB mające na celu ustalenie, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą podjęte wobec danego podmiotu działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, opierają się na wysoce złożonych ocenach ekonomicznych i technicznych, należy uznać, że zasady wynikające z orzecznictwa, o którym mowa w pkt 32 i 33 powyżej, mają zastosowanie do kontroli, którą ma przeprowadzić sąd Unii.

35      Chociaż zaś SRB przysługuje zakres uznania w dziedzinie ekonomicznej i technicznej, nie oznacza to, że sąd Unii powinien powstrzymać się od kontroli dokonanej przez SRB interpretacji danych o charakterze ekonomicznym, na których opiera się jej decyzja. Jak bowiem orzekł Trybunał, nawet w przypadku złożonych ocen sąd Unii powinien w szczególności nie tylko zbadać materialną prawdziwość przytoczonych dowodów, ich wiarygodność i spójność, ale także sprawdzić, czy te dowody stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy mogą one stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na ich podstawie [zob. wyroki: z dnia 11 listopada 2021 r., Autostrada Wielkopolska/Komisja i Polska, C‑933/19 P, EU:C:2021:905, pkt 117 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 108 i przytoczone tam orzecznictwo].

36      W tym względzie, aby strona skarżąca na podstawie przedstawionych dowodów mogła wykazać, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, dający podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, dowody te muszą być wystarczające do pozbawienia wiarygodności dokonanej w tej decyzji oceny okoliczności faktycznych [zob. analogicznie wyroki: z dnia 7 maja 2020 r., BTB Holding Investments i Duferco Participations Holding/Komisja, C‑148/19 P, EU:C:2020:354, pkt 72; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 109 i przytoczone tam orzecznictwo].

37      Tak więc, jeżeli pomimo przedstawionych przez stronę skarżącą dowodów podważaną ocenę można nadal uznać za prawdziwą lub wiarygodną, zarzut oczywistego błędu w ocenie należy oddalić (zob. wyroki: z dnia 27 września 2018 r., Spiegel-Verlag Rudolf Augstein i Sauga/EBC, T‑116/17, niepublikowany, EU:T:2018:614, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 25 listopada 2020 r., BMC/Wspólne Przedsięwzięcie „Czyste Niebo 2”, T‑71/19, niepublikowany, EU:T:2020:567, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

38      Ponadto z utrwalonego orzecznictwa wynika, że, w sytuacji gdy instytucjom przysługują uprawnienia dyskrecjonalne, poszanowanie gwarancji przyznanych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych nabiera jeszcze większego znaczenia. Wśród tych gwarancji zapewnianych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych znajduje się w szczególności zasada dobrej administracji, usankcjonowana w art. 41 ust. 2 lit. a) karty, z którą związany jest obowiązek starannego i bezstronnego zbadania przez właściwą instytucję wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku. Tylko w ten sposób sąd Unii jest w stanie zweryfikować, czy zostały spełnione okoliczności faktyczne i prawne, od których jest uzależnione skorzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych (zob. podobnie wyrok z dnia 21 listopada 1991 r., Technische Universität München, C‑269/90, EU:C:1991:438, pkt 14).

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego błędów w wycenie nr 3

39      W zarzucie drugim skarżąca podnosi w istocie, że SRB w zaskarżonej decyzji i wyceniający w wycenie nr 3, ustalając, czy sposób, w jaki zostali potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, byłby lepszy, gdyby bank ten został w chwili przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, popełnili błąd, opierając się na hipotetycznym scenariuszu, zgodnie z którym bank ten zostałby zlikwidowany jako przedsiębiorstwo, które zaprzestało prowadzonej działalności.

40      Skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji SRB oparła się na błędnym założeniu, ponieważ w art. 20 ust. 18 rozporządzenia nr 806/2014 nie wskazano, iż sposób potraktowania w ramach hipotetycznego postępowania upadłościowego akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, należy oceniać w świetle kryterium, zgodnie z którym podmiot objęty restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją zaprzestałby prowadzenia działalności. Wycena jest zaś różna w zależności od tego, czy została ona oparta na kryterium likwidacji, czyli zaprzestania działalności, czy też na kryterium kontynuowania działalności, czyli jego dalszego prowadzenia.

41      Utrzymuje ona, że powołanie się w rozporządzeniu nr 806/2014 na standardowe postępowanie upadłościowe należy rozumieć w ten sposób, iż dotyczy ono postępowania uregulowanego w prawie hiszpańskim, a mianowicie w ustawie 22/2003. Podnosi ona, że zgodnie z art. 44 ust. 1 ustawy 22/2003 „ogłoszenie upadłości nie przerywa prowadzenia działalności zawodowej lub gospodarczej przez dłużnika”, co oznacza, że w prawie hiszpańskim fakt, iż dłużnik zadeklarował niewypłacalność, nie skutkuje zaprzestaniem prowadzonej przezeń działalności czy też likwidacją jego majątku. Podobnie w art. 100 ust. 3 ustawy 22/2003 przewidziano rozwiązanie zachowawcze i dalsze prowadzenie działalności w drodze zawarcia układu. Ustawa ta przewiduje sprzedaż, w całości lub w części, jednostki operacyjnej w ramach systemu przewidującego dalsze prowadzenie, w całości lub w części, działalności zgodnie z kryterium przedsiębiorstwa prowadzącego działalność, nie zaś likwidacji aktywów nieprodukcyjnych, co zostało wyraźnie wykluczone. Zdaniem skarżącej ustawa 22/2003 przewiduje dalsze prowadzenie działalności niezależnie od tego, na jakim etapie znajduje się postępowanie upadłościowe. W zaskarżonej decyzji SRB dopuściła się błędu w ocenie i przyjęła błędną wykładnię ustawy 22/2003, uznawszy, że przewidziane w tej ustawie postępowanie upadłościowe doprowadziłoby do likwidacji Banco Popular.

42      Ponadto skarżąca utrzymuje, że kryterium likwidacji, zastosowane przez firmę oceniającą w wycenie nr 3 i zatwierdzone przez SRB w zaskarżonej decyzji, jest niezgodne z restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją w określonej w rozporządzeniu nr 806/2014 postaci, w szczególności z jej celem polegającym na zapewnieniu ciągłości funkcji krytycznych tej instytucji, a także z przyjętym przez SRB instrumentem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a mianowicie sprzedażą Banco Popular jako przedsiębiorstwa nadal prowadzącego swą działalność. Skarżąca uważa, że ta różnica w traktowaniu została oparta na mającym hipotetyczny charakter porównaniu dwóch procedur umożliwiających postawienie instytucji kredytowych w stan upadłości. Ponieważ ocena różnicy w traktowaniu dokonana w wycenie nr 3 wymaga dokonania porównania transakcji równoważnych, aby dokonać odpowiedniej wyceny w ramach scenariusza niewypłacalności, należałoby oprzeć się na założeniu podobnym do tego przyjętego w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a mianowicie na dalszym prowadzeniu działalności przez podmiot.

43      W zaskarżonej decyzji SRB zauważyła, że zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 806/2014 w wycenie nr 3 należało ustalić, czy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostali w tych ramach potraktowani gorzej niż w sytuacji, gdyby Banco Popular został „zlikwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego”. SRB wskazała, podobnie jak wyceniający w dokumencie wyjaśniającym (pkt 5.1.5), że w Ley 11/2015 de recuperación y resolución de entidades de crédito y empresas de servicios de inversión (ustawie 11/2015 o odbudowie i restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i firm świadczących usługi inwestycyjne) z dnia 18 czerwca 2015 r. (BOE nr 146 z dnia 19 czerwca 2015 r., s. 50797), która transponuje dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190) przewidziano w szczególności, że wyceny różnicy w traktowaniu należy dokonywać, wychodząc z założenia, iż wobec danego podmiotu zostało wszczęte postępowanie likwidacyjne.

44      W pierwszej kolejności, w odniesieniu do mających znaczenie w niniejszej sprawie przepisów rozporządzenia nr 806/2014, należy przypomnieć, że wycena przewidziana w art. 20 ust. 16 tego rozporządzenia ma na celu ustalenie, czy akcjonariusze i wierzyciele zostaliby potraktowani lepiej, gdyby wobec objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją instytucji przeprowadzono standardowe postępowanie upadłościowe.

45      W zastosowaniu art. 20 ust. 17 rozporządzenia nr 806/2014 wycena, o której mowa w ust. 16 tego artykułu, określa różnicę pomiędzy sposobem, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby w chwili podjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przeprowadzono standardowe postępowanie upadłościowe.

46      Wycena ta ma na celu wdrożenie zasady niepogarszania sytuacji wierzycieli, ustanowionej w art. 15 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 806/2014, zgodnie z którym to przepisem „żaden z wierzycieli nie ponosi większych strat niż te, które poniósłby, gdyby podmiot, o którym mowa w art. 2, został zlikwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego zgodnie z zabezpieczeniami przewidzianymi w art. 29”.

47      W zastosowaniu tej zasady w art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014 wskazano, że SRB może skorzystać z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) w celu „wypłaty rekompensat akcjonariuszom lub wierzycielom, jeżeli, według oceny na podstawie art. 20 ust. 5, ponieśli oni większe straty, niż by to miało miejsce, według wyceny na podstawie art. 20 ust. 16, w wyniku likwidacji w ramach standardowego postępowania upadłościowego”.

48      Z ww. przepisów rozporządzenia nr 806/2014 wynika zatem jasno, że, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, zawarte w art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014 odniesienie do sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele danego podmiotu, gdyby został on objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, ma za punkt odniesienia ich hipotetyczne potraktowanie w przypadku likwidacji tego podmiotu.

49      Ponadto, zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/344, metoda przeprowadzenia wyceny sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, w odniesieniu do których podjęto działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdyby podmiot ten w dniu podjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, polega wyłącznie na określeniu zdyskontowanej kwoty oczekiwanych przepływów pieniężnych w ramach standardowego postępowania upadłościowego. Czynniki, które należy uwzględnić przy ocenie tych przepływów pieniężnych, określone w art. 4 ust. 4 i 5 rozporządzenia delegowanego 2018/344, mają na celu określenie wartości aktywów, w zależności od tego, czy są one przedmiotem obrotu na aktywnym rynku w ramach hipotetycznego zbycia. W art. 4 ust. 8 rozporządzenia delegowanego 2018/344 przewidziano również, że hipotetyczne przychody wynikające z wyceny są przypisywane akcjonariuszom i wierzycielom według kolejności zaspokajania ich roszczeń zgodnie z obowiązującym prawem upadłościowym.

50      Wynika stąd, że metoda wyceny sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele danej instytucji w ramach hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego zdefiniowanego w rozporządzeniu delegowanym 2018/344, odpowiada upłynnieniu aktywów tej instytucji, a zatem likwidacji w postaci, w jakiej została ona zdefiniowana w art. 3 ust. 1 pkt 42 rozporządzenia nr 806/2014.

51      Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, okoliczność polegająca na tym, że różnica w traktowaniu jest oceniana w drodze przeprowadzenia porównania tego, jak zostali rzeczywiście potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, z hipotetycznym scenariuszem, w którym bank ten zostałby objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, nie oznacza, że ten kontrfaktyczny scenariusz powinien opierać się na hipotezie podobnej do tej przyjętej w odniesieniu do restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i polegającej na tym, że bank będzie dalej prowadził swą działalność.

52      Należy zauważyć, że argument ten wynika z błędnego zrozumienia ustanowionego w rozporządzeniu nr 806/2014 mechanizmu rekompensaty dla akcjonariuszy i wierzycieli podmiotu objętego działaniem w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

53      W tym względzie w motywie 62 rozporządzenia nr 806/2014 wskazano, co następuje:

„Ingerencja w prawa własności nie powinna być nieproporcjonalna. W związku z powyższym zaangażowani akcjonariusze i wierzyciele nie powinni ponosić większych strat niż te, które ponieśliby, gdyby podmiot został zlikwidowany w chwili, gdy podejmowana jest decyzja o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W przypadku częściowego przeniesienia aktywów instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją na rzecz nabywcy prywatnego lub instytucji pomostowej pozostała część danej instytucji powinna zostać zlikwidowana w ramach standardowego postępowania upadłościowego. W celu ochrony akcjonariuszy i wierzycieli podmiotu podczas postępowania upadłościowego powinni być oni uprawnieni do otrzymania ich należności w kwocie nie mniejszej od szacowanej kwoty, którą odzyskaliby, gdyby cały podmiot został zlikwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego”.

54      Zgodnie z art. 20 ust. 18 lit. a) i b) rozporządzenia nr 806/2014 wycena różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16 tego rozporządzenia, opiera się na założeniu, że instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, w odniesieniu do której podjęto jedno lub więcej działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, zostałaby w chwili podjęcia decyzji w sprawie działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji objęta standardowym postępowaniem upadłościowym oraz nie podjęto by działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

55      Należy również przypomnieć, że podjęcie w odniesieniu do danego podmiotu działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wiąże się z założeniem, iż spełnione zostały warunki przewidziane w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, a mianowicie że dany podmiot znajduje się na progu upadłości lub jest nią zagrożony, że nie istnieją żadne inne środki sektora prywatnego lub działania nadzorcze, które mogłyby zapobiec jego upadłości w rozsądnych ramach czasowych, oraz że działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest konieczne ze względu na interes publiczny. Zgodnie z art. 18 ust. 5 rozporządzenia nr 806/2014 działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uznaje się za będące w interesie publicznym, jeśli jest ono konieczne do osiągnięcia co najmniej jednego z celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i jest proporcjonalne do tych celów, a likwidacja podmiotu w ramach standardowego postępowania upadłościowego nie pozwoliłaby zrealizować tych celów w takim samym zakresie. Jak wskazuje skarżąca, przyjęcie mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ma w szczególności na celu, w zastosowaniu art. 14 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia, zapewnienie ciągłości funkcji krytycznych danego podmiotu.

56      Jak przyznaje skarżąca, działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji stanowi zatem, jeżeli wymaga tego interes publiczny, alternatywę dla likwidacji danego podmiotu.

57      Zgodnie z brzmieniem art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014, mającego na celu wdrożenie zasady, o której mowa w art. 15 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia, akcjonariuszom i wierzycielom przysługuje w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji prawo do wypłaty rekompensat czy też odszkodowania w odniesieniu do ich roszczeń, które nie byłyby niższe niż szacunkowa kwota, którą odzyskaliby, gdyby dane instytucja lub przedsiębiorstwo zostały zlikwidowane w ramach standardowego postępowania upadłościowego [zob. analogicznie wyrok z dnia 5 maja 2022 r., Banco Santander (Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular), C‑410/20, EU:C:2022:351, pkt 48].

58      Wynika z tego, że dokonywane w celu ustalenia, czy doszło do różnicy w traktowaniu, porównanie dotyczy sposobu, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania podjęte w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz wyceny ich sytuacji, w przypadku gdyby działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie zostało podjęte, a mianowicie gdyby dany podmiot został zlikwidowany. Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, ocena różnicy w traktowaniu nie jest przeprowadzana w oparciu o założenie, że porównywane są dwie podobne sytuacje, lecz że porównuje się dwa alternatywne rozwiązania. Zatem również niesłusznie skarżąca twierdzi, że scenariusz kontrfaktyczny dotyczy, podobnie jak restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja, procedury umożliwiającej zapewnienie ciągłości funkcji krytycznych instytucji kredytowych i podejmowanych w stosunku do nich działań naprawczych oraz że powinien on opierać się na tej samej hipotezie jak ta, która została przyjęta w programie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

59      W drugiej kolejności, co się tyczy mającego zastosowanie ustawodawstwa krajowego, należy zauważyć, że, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, ustawa 22/2003, w której uregulowane zostało standardowe postępowanie upadłościowe w Hiszpanii, nie jest jedynym aktem prawa hiszpańskiego mającego zastosowanie do wyceny różnicy w traktowaniu.

60      Real Decreto 1012/2015 por el que se desarrolla la Ley 11/2015, y por el que se modifica el Real Decreto 2606/1996, de 20 de diciembre, sobre fondos de garantía de depósitos de entidades de crédito (dekret królewski 1012/2015 wdrażający ustawę 11/2015 i zmieniający dekret królewski nr 2606/1996 z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie funduszy gwarancyjnych depozytów instytucji kredytowych) z dnia 6 listopada 2015 r. (BOE nr 267 z dnia 7 listopada 2015 r., s. 105911), który transponuje dyrektywę 2014/59, zawiera bowiem przepisy szczególne dotyczące oceny różnicy w traktowaniu.

61      Jak zaś wskazuje Królestwo Hiszpanii, ustawodawca hiszpański, wprowadzając regulację wyceny różnicy w traktowaniu, nie przewidział sytuacji innych niż likwidacja w ramach standardowego postępowania upadłościowego.

62      W art. 10 ust. 2 dekretu królewskiego 1012/2015 przewidziano bowiem, że w wycenie należy określić sposób, w jaki akcjonariusze i wierzyciele zostaliby potraktowani, gdyby podmiot objęty restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją został w chwili przyjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji poddany postępowaniu likwidacyjnemu.

63      W tym względzie w art. 10 ust. 3 lit. a) dekretu królewskiego 1012/2015 wskazano, że ta ocena opiera się na założeniu, iż podmiot, wobec którego zastosowano działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, zostałby w chwili podjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zlikwidowany w ramach postępowania upadłościowego.

64      I tak, w ramach oceny różnicy w traktowaniu będącej efektem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o której zadecydował FROB, prawo hiszpańskie przewiduje, że scenariuszem kontrfaktycznym jest scenariusz likwidacji podmiotu z uwzględnieniem przepisów ustawy 22/2003 dotyczących likwidacji.

65      W tym względzie, jak podnosi Królestwo Hiszpanii, pojęcie „likwidacji”, o którym mowa w art. 148 i 149 ustawy 22/2003, polega na sprzedaży aktywów dóbr i praw przedsiębiorstwa w stanie upadłości w celu zaspokojenia wierzycieli z tego, co zostało uzyskane, i odpowiada definicji zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 42 rozporządzenia nr 806/2014.

66      Ponadto, jak wskazuje SRB, wspomniany przez skarżącą i dotyczący układu art. 100 ustawy 22/2003 został zawarty w tytule V tej ustawy: „Etapy postępowania: likwidacja lub układ”. Wynika z tego, że w ustawie 22/2003, która jest ogólnym prawem upadłościowym, przewidziano, iż zawarcie układu z wierzycielami stanowi rozwiązanie alternatywne względem likwidacji po zakończeniu wspólnego dla nich etapu postępowania upadłościowego.

67      W związku z tym dekret królewski 1012/2015, w którym przewidziano wyraźnie, że różnicę w traktowaniu należy oceniać, wychodząc z założenia, iż dany podmiot znajduje się na etapie likwidacji, wykluczył możliwość zastosowania alternatywnego rozwiązania polegającego na zawarciu układu z wierzycielami.

68      Wynika z tego, że, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, w mających zastosowanie przepisach prawa hiszpańskiego przewidziano, iż określenie różnicy w traktowaniu powinno opierać się na scenariuszu likwidacji, co wyklucza możliwość scenariusza opartego na ciągłości prowadzonej przez podmiot działalności i na zawartym z wierzycielami układzie.

69      Po trzecie, w niniejszej sprawie należy przypomnieć, że, gdyby program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie został przyjęty, alternatywą byłaby likwidacja Banco Popular w ramach standardowego postępowania upadłościowego [wyrok z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 421].

70      W tym względzie w zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że, zgodnie z wyceną nr 3 i w świetle okoliczności niniejszej sprawy, a w szczególności niezdolności Banco Popular do spłaty swoich długów w terminie ich wymagalności, wszczęcie standardowego postępowania upadłościowego w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji doprowadziłoby do likwidacji Banco Popular, która wiązałaby się z przyspieszonym upłynnieniem aktywów bez wiążącej ceny minimalnej, oraz z zapłatą na rzecz wierzycieli możliwej do uzyskania wartości netto zgodnie z ustanowioną w ustawie 22/2003 hierarchią.

71      Należy również wspomnieć, że argument skarżącej, zgodnie z którym scenariusz kontrfaktyczny w stosunku do działania przeprowadzonego w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie musiał oznaczać przyjęcia hipotezy likwidacji Banco Popular, został już podniesiony w ramach postępowania w sprawie prawa do bycia wysłuchanym przez niektórych z akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular.

72      W zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że albo twierdzili oni, iż można było znaleźć rozwiązanie analogiczne do tych mających zastosowanie w sektorze prywatnym, albo że scenariusz kontrfaktyczny powinien zostać oparty na sprzedaży Banco Popular jako przedsiębiorstwa nadal prowadzącego działalność, skoro w dniu przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nadal prowadził on działalność na rynku. W szczególności SRB wskazała, że niektórzy z akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, twierdzili, iż wierzyciele mogli zawrzeć umowę (układ), która uniemożliwiłaby likwidację Banco Popular. Inni zauważyli, że hiszpańskie postępowanie upadłościowe przewiduje możliwość z góry określonej upadłości, w wyniku której rentowne aktywa danego podmiotu zostają oddzielone i sprzedane jako przedsiębiorstwo prowadzące działalność. Stwierdzili oni, że wyceniający przy określaniu strategii likwidacji powinien był rozważyć to rozwiązanie, skoro pozwoliłoby ono na lepsze zachowanie wartości franczyzy Banco Popular.

73      SRB zauważyła, że, bez uszczerbku dla wymogów przewidzianych w rozporządzeniu nr 806/2014 i w mającym zastosowanie prawie krajowym wyceniający przedstawił w dokumencie wyjaśniającym powody, dla których w przypadku Banco Popular nie było możliwości sprzedania go jako przedsiębiorstwa prowadzącego działalność (przeprowadzając procedurę z góry określonej upadłości lub w inny sposób) ani zawarcie układu z wierzycielami. W tym względzie, z jednej strony, wyceniający wskazał, że, biorąc pod uwagę sytuację płynnościową Banco Popular w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz dokonaną przez Europejski Bank Centralny (EBC) ocenę tego, czy Banco Popular znajduje się na progu upadłości lub jest nią zagrożony, bank ten nie mógłby w czasie prowadzenia negocjacji nadal prowadzić działalności, co prowadziłoby do znacznego spadku jego wartości. SRB dodała, że pismo dyrektora generalnego Banco Popular z dnia 6 czerwca 2017 r. potwierdzało wniosek, zgodnie z którym sytuacja płynnościowa tego banku nie pozwalała mu na dalsze prowadzenie działalności. Z drugiej strony, wyceniający uznał, że licencja bankowa Banco Popular została cofnięta, gdyż zostały spełnione przewidziane w prawie hiszpańskim w tym względzie warunki. Wyceniający wskazał, że ta licencja bankowa jest niezbędna do przyjmowania depozytów klientów, co miało istotne znaczenie dla kontynuowania działalności przez Banco Popular lub jego sprzedaży jako przedsiębiorstwa prowadzącego działalność.

74      SRB dodała, że wyceniający w dokumencie wyjaśniającym wspomniał, iż ustawa 22/2003 nie przewiduje utworzenia „dobrego banku” i „złego banku” i że w każdym razie wdrożenie takiego rozwiązania wymagałoby czasu, którym nie dysponowano.

75      SRB doszła do wniosku, że wyceniający przeprowadził odpowiednią ocenę scenariusza likwidacji zastosowanego w wycenie nr 3.

76      Wynika stąd, że w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular nie był w stanie kontynuować swojej działalności ze względu na swoją sytuację płynnościową, ze względu na to, że znajdował się na progu upadłości lub był nią zagrożony, oraz na to, że możliwe było cofnięcie jego licencji bankowej, z czego wynikało, iż niewykonalne były zarówno układ, jak i scenariusz niewypłacalności zakładający, że przedsiębiorstwo kontynuuje prowadzoną działalność.

77      W związku z tym i wbrew temu, co twierdzi skarżąca, zarówno mające zastosowanie przepisy prawne, jak i sytuacja faktyczna, w jakiej znajdował się Banco Popular w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wykluczały zastosowanie kontrfaktycznego scenariusza zakładającego, że dane przedsiębiorstwo kontynuuje prowadzoną działalność.

78      Wynika stąd, że bez znaczenia jest argument skarżącej dotyczący różnicy w wartości, która ma wynikać z zastosowania raczej kryterium ciągłości działalności, niż kryterium likwidacji dotyczącego wyceny niechronionych aktywów Banco Popular z tytułu podatków odroczonych.

79      Z całości powyższych rozważań wynika, że skarżąca nie wykazała, iż SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, zatwierdzając sporządzoną przez wyceniającego ocenę, zgodnie z którą ocena sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w przypadku gdyby został on objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, powinna była zostać przeprowadzona zgodnie ze scenariuszem likwidacji przedsiębiorstwa, które zaprzestało prowadzenia działalności.

80      W związku z tym zarzut drugi należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 20 rozporządzenia nr 806/2014 i rozdziału IV rozporządzenia delegowanego 2016/1075, ponieważ wycena nr 3 nie została przeprowadzona przez niezależnego rzeczoznawcę

81      Skarżąca podnosi, że wyceniający nie spełniał przesłanek koniecznych do uznania go za niezależnego do celów sporządzenia wyceny nr 3 i że wyznaczenie go przez SRB narusza przepisy rozdziału IV rozporządzenia delegowanego 2016/1075 i art. 20 rozporządzenia nr 806/2014.

82      W zaskarżonej decyzji SRB uznała, że wyceniający był niezależny zgodnie z wymogami art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 i rozdziału IV rozporządzenia delegowanego 2016/1075. SRB zauważyła, że wyceniający został wybrany w ramach postępowania przetargowego, po którego przeprowadzeniu Rada uznała, iż wyceniający posiada kwalifikacje, doświadczenie, umiejętności, wiedzę i zasoby wymagane do przeprowadzenia wyceny nr 3, bez nadmiernego polegania na którymkolwiek z właściwych organów publicznych czy też na Banco Popular, zgodnie z wymogami określonymi w art. 38 pkt 1 i art. 39 rozporządzenia delegowanego 2016/1075. SRB uznała, że, biorąc pod uwagę charakter, zakres i złożoność wyceny, którą należy przeprowadzić, wyceniający dysponuje zasobami ludzkimi i technicznymi odpowiednimi do przeprowadzenia wyceny nr 3 zgodnie z wymogami określonymi w art. 39 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

83      Co więcej, SRB uznała, że wyceniający był podmiotem prawnym niezależnym od organów publicznych i Banco Popular i był w tym względzie w pełni niezależny od SRB i nie został zaangażowany w coroczną rachunkowość Banco Popular.

84      Wreszcie SRB zauważyła, że jeśli chodzi o brak rzeczywistych lub potencjalnych wspólnych istotnych interesów lub ich konfliktu, w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, wyceniający przeprowadził audyt wewnętrzny w świetle mających zastosowanie standardów zawodowych. Biorąc pod uwagę wyniki tego audytu, wyceniający uznał, że zachodzi konflikt interesów uniemożliwiający wyznaczenie go na niezależnego rzeczoznawcę. W tym względzie SRB wspomniała o różnego rodzaju oświadczeniach dotyczących braku konfliktu interesów, które zostały złożone przez wyceniającego w trakcie postępowania przetargowego i już po jego wyznaczeniu, i miały na celu zagwarantowanie niezależności wyceniającego i członków jego zespołów, a w szczególności zespołu odpowiedzialnego za przeprowadzenie wyceny nr 3.

85      Biorąc pod uwagę te oświadczenia i zapewnienia złożone przez wyceniającego, SRB uznała, że firma ta daje gwarancje wystarczające, aby uniknąć występowania jakiegokolwiek faktycznego czy też potencjalnego istotnego wspólnego interesu lub też konfliktu interesów z właściwym organem publicznym lub Banco Popular. SRB odesłała również do pkt 6.2.1 zaskarżonej decyzji, w którym ustosunkowała się do dotyczących niezależności wyceniającego uwag przedstawionych w czasie postępowania w sprawie prawa do bycia wysłuchanym przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular. W tytule tym SRB wyjaśniła, że wyceniający w chwili wyznaczenia go i w trakcie przeprowadzania wyceny nr 3 nie miał jakiegokolwiek faktycznego czy też potencjalnego istotnego wspólnego interesu lub też konfliktu interesów z właściwym organem publicznym lub właściwą jednostką w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

86      SRB stwierdziła, że wyceniający był niezależny zgodnie z wymogami określonymi w art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014 i art. 39–41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

87      W tym względzie, w zastosowaniu art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014, SRB zapewnia przeprowadzenie wyceny przez niezależną osobę, o której mowa w ust. 1 tego artykułu, a mianowicie przez osobę niezależną od wszelkich organów publicznych, w tym od SRB i krajowego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także od odnośnego podmiotu.

88      Przepisy dotyczące niezależności rzeczoznawców zawarte zostały w rozdziale IV rozporządzenia delegowanego 2016/1075, którego art. 38 stanowi:

„Do pełnienia funkcji rzeczoznawcy można wyznaczyć osobę prawną lub fizyczną. Rzeczoznawcę uznaje się za niezależnego od jakiegokolwiek właściwego organu publicznego oraz właściwej jednostki, jeżeli spełnione zostały wszystkie następujące warunki:

1)       rzeczoznawca posiada wymagane kwalifikacje, doświadczenie, umiejętności, wiedzę i zasoby i może skutecznie przeprowadzać wycenę bez nadmiernego polegania na jakimkolwiek właściwym organie publicznym lub właściwej jednostce zgodnie z art. 39;

2)       rzeczoznawca jest prawnie oddzielony od właściwych organów publicznych oraz od właściwej jednostki zgodnie z art. 40;

3)       rzeczoznawca nie posiada istotnego wspólnego interesu ani nie jest w konflikcie interesów w rozumieniu art. 41”.

89      Artykuł 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, dotyczący wspólnych lub sprzecznych istotnych interesów, przewiduje:

„1.      Między niezależnym rzeczoznawcą a jakimkolwiek właściwym organem publicznym lub właściwą jednostką nie występuje faktyczny ani potencjalny istotny wspólny interes lub konflikt interesów.

2.      Do celów ust. 1 faktyczny lub potencjalny interes uznaje się za istotny, jeżeli w ocenie organu powołującego lub innego organu, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim, uznano, że mógłby mieć on wpływ lub być zasadnie uważany za mający wpływ na osąd niezależnego rzeczoznawcy w przeprowadzaniu wyceny.

3.      Do celów ust. 1 za istotne uznaje się wspólne interesy lub konflikt interesów co najmniej z następującymi stronami:

a)       kadrą kierowniczą wyższego szczebla i członkami organu zarządzającego właściwej jednostki;

b)       osobami prawnymi lub fizycznymi kontrolującymi lub posiadającymi znaczny pakiet akcji we właściwej jednostce;

c)       wierzycielami wskazanymi przez organ powołujący lub inny organ, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim, jako istotni w oparciu o informacje udostępnione organowi powołującemu lub innemu organowi, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim;

d)       każdym podmiotem powiązanym.

4.      Do celów ust. 1 za istotne uznaje się co najmniej następujące kwestie:

a)       świadczenie przez niezależnego rzeczoznawcę usług, w tym świadczenie usług w przeszłości, na rzecz właściwej jednostki oraz osób, o których mowa w ust. 3, w szczególności związek między tymi usługami a elementami mającymi znaczenie dla wyceny;

b)       relacje osobiste i finansowe między niezależnym rzeczoznawcą a właściwą jednostką oraz osobami, o których mowa w ust. 3;

c)       inwestycje lub inne istotne interesy finansowe niezależnego rzeczoznawcy;

d)       w stosunku do osób prawnych jakąkolwiek odrębność organizacyjną lub inne ustalenia, które zostają wprowadzone, aby zapewnić reagowanie na takie zagrożenia dla niezależności, takie jak kontrola własna, interes własny, rzecznictwo, znajomość, stosunek zaufania lub zastraszanie, w tym ustalenia służące rozróżnieniu między tymi pracownikami, którzy mogą być zaangażowani w proces wyceny, a innymi członkami personelu.

[…]”.

90      Na wstępie należy zauważyć, że skarżąca nie kwestionuje tego, iż wyceniający spełnił warunki przewidziane w art. 38 pkt 1 i 2 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, a mianowicie posiadał kwalifikacje, doświadczenie, umiejętności, wiedzę i zasoby wymagane do skutecznego przeprowadzenia wyceny nr 3 oraz że był on pod względem prawnym podmiotem odrębnym od właściwych organów publicznych i od Banco Popular.

91      Nie twierdzi ona również, że wyceniający miał faktyczny czy też potencjalny istotny wspólny interes – lub że miał miejsce konflikt interesów – z właściwym organem publicznym, czyli SRB, lub z właściwą jednostką, czyli Banco Popular, w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

92      Skarżąca podnosi, że wyceniający nie spełniał warunków uznania go za niezależny podmiot, ponieważ miał on faktyczne czy też potencjalne istotne interesy, które mogłyby mieć wpływ lub być zasadnie uważane za mające wpływ na jego osąd, w rozumieniu art. 41 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, przy przeprowadzaniu wyceny nr 3.

93      Twierdzi ona w istocie, że istnienie takich interesów należy oceniać nie tylko w świetle powiązań łączących z jednej strony, wyceniającego, i, z drugiej strony, SRB czy też Banco Popular, lecz również w świetle wszystkich okoliczności sprawy. Tak więc zarzuca ona SRB, że ta nie uwzględniła, po pierwsze, okoliczności polegającej na tym, że wyceniający przeprowadził już wycenę nr 2, i, po drugie, powiązań, jakie istniały między wyceniającym a Banco Santander.

 W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej okoliczności, że wyceniający przeprowadził wyceny nr 2 i nr 3

94      Skarżąca podnosi, że, z uwagi na to, iż to wyceniający przeprowadził wycenę nr 2, nie było właściwe, w świetle poszanowania zasady staranności zawodowej i obiektywizmu przy wyborze niezależnego rzeczoznawcy, powierzenie mu przeprowadzenia wyceny nr 3. Uważa ona, że znajdował się on pod silną presją, by zachować swoją reputację zawodową, co skłoniło go do uniknięcia jakiegokolwiek sprostowania lub zmiany wniosków zawartych w wycenie nr 2.

95      Skarżąca przypomina, że SRB jest zobowiązana do przestrzegania ustanowionej w art. 41 karty zasady dobrej administracji oraz wymogu bezstronności, mającego na celu w szczególności uniknięcie sytuacji, w których zachodzi konflikt interesów. SRB ograniczyła się zaś do formalnego stwierdzenia, że wyznaczenie rzeczoznawcy było zgodne z wymogami określonymi w rozporządzeniu delegowanym 2016/1075, nie biorąc pod uwagę pozycji zajmowanej przez wyceniającego w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ani też tego, czy zachowywał on bezstronność. Nie wystarczy bowiem, by przestrzegane były wymogi dotyczące odrębności organizacyjnej i istotnych interesów, należy również uchronić tę procedurę od jakichkolwiek podejrzeń o stronniczość.

96      W replice skarżąca przyznaje, że, jak twierdzi SRB, niewątpliwie prawdą jest, iż mające zastosowanie przepisy, w szczególności art. 20 rozporządzenia nr 806/2014, nie stoją na przeszkodzie temu, by wyceny nr 2 i nr 3 były przeprowadzane przez tego samego rzeczoznawcę. Podnosi ona jednak, że okoliczność polegająca na tym, iż wyceniający przeprowadził wycenę nr 2, stanowiła okoliczność uniemożliwiającą uznanie, że jest on obiektywny i niezależny.

97      W swoich argumentach skarżąca zarzuca w istocie SRB, że ta wyznaczyła wyceniającego jako niezależnego rzeczoznawcę w celu przeprowadzenia wyceny nr 3 bez uwzględnienia okoliczności polegającej na tym, że, skoro firma ta przeprowadziła już wycenę nr 2, nie można było uznać, że spełnia ona ustanowiony w art. 41 ust. 1 karty wymóg bezstronności zgodnie z jego dokonaną w orzecznictwie Trybunału wykładnią.

98      W tym względzie art. 41 ust. 1 karty stanowi w szczególności, że każdy ma prawo do bezstronnego rozpatrzenia swojej sprawy przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.

99      Zgodnie z orzecznictwem wymóg bezstronności, który ciąży na instytucjach, organach i jednostkach organizacyjnych w wykonywaniu ich zadań, ma na celu zapewnienie równego traktowania leżącego u podstaw Unii. Wymóg ten w szczególności służy zapobieganiu sytuacjom potencjalnego konfliktu interesów w odniesieniu do urzędników i pracowników działających w imieniu instytucji, organów i jednostek organizacyjnych. Ze względu na fundamentalne znaczenie gwarancji niezależności i nieskazitelności, jeśli chodzi zarówno o wewnętrzne funkcjonowanie, jak i zewnętrzny wizerunek instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii, wymóg bezstronności dotyczy każdej sytuacji, którą urzędnik mający zająć stanowisko w sprawie winien w rozsądny sposób postrzegać jako mogącą wywoływać u osób trzecich wrażenie, że może ona wpłynąć na jego niezależność w danej kwestii (zob. wyrok z dnia 27 marca 2019 r., August Wolff i Remedia/Komisja, C‑680/16 P, EU:C:2019:257, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

100    Dlatego te instytucje, organy i jednostki organizacyjne muszą zastosować się do dwóch elementów składowych wymogu bezstronności, którymi są, po pierwsze, bezstronność subiektywna, na mocy której żaden z członków zainteresowanej instytucji nie może okazywać stronniczości lub osobistych uprzedzeń, oraz po drugie, bezstronność obiektywna, zgodnie z którą instytucja ta musi zapewnić wystarczające gwarancje, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do ewentualnych uprzedzeń (zob. wyrok z dnia 27 marca 2019 r., August Wolff i Remedia/Komisja, C‑680/16 P, EU:C:2019:257, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).

101    Jak zaś wskazano w pkt 87 powyżej, SRB powinna była, zgodnie z art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014, zapewnić niezależność wyceniającego w świetle okoliczności niniejszej sprawy.

102    Prawdą jest, że co do zasady nie można wykluczyć, iż w oczach osób trzecich okoliczność polegająca na tym, że wyceniający brał już udział w procedurze restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular, przeprowadzając jeszcze przed przyjęciem programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wycenę nr 2, może wydawać się okolicznością uniemożliwiającą jej obiektywne i bezstronne przeprowadzenie wyceny nr 3.

103    W tym względzie należy zauważyć, że w zaskarżonej decyzji SRB wskazała, iż szereg zainteresowanych akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, przedstawił uwagi dotyczące niezależności wyceniającego i utrzymywał, że, ze względu na to, iż przeprowadził on już wycenę nr 2, nie powinna był przeprowadzać wyceny nr 3. W niektórych z tych uwag wskazano na fakt, że wycena nr 2 zawierała sporządzone ex ante oszacowanie sposobu, w jaki zostałaby potraktowana każda kategoria akcjonariuszy lub wierzycieli w ramach standardowego postępowania upadłościowego, czemu towarzyszyło twierdzenie, że wyceniający dążył do potwierdzenia wniosków płynących z analizy zasady niepogarszania sytuacji wierzycieli, która to analiza została przeprowadzona w wycenie nr 2.

104    Należy jednak zauważyć, że okoliczności niniejszej sprawy, po pierwsze, nie świadczą o tym, iż na dokonaną przez wyceniającego wycenę nr 3 miało wpływ to, że przeprowadził on wycenę nr 2, i, po drugie, przeczą podniesionemu przez skarżącą argumentowi, zgodnie z którym racjonalnie rzecz biorąc można go było uznać za nieobiektywnego lub też stronniczego.

105    Przede wszystkim należy przypomnieć, że wycena nr 2 składa się z dwóch części, z których pierwsza zawiera wycenę wstępną Banco Popular do celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, druga zaś polega na przeprowadzeniu symulacji scenariusza likwidacji. Część pierwsza zawiera ocenę aktywów i pasywów Banco Popular i ma na celu określenie wartości ekonomicznej tego banku w ramach zastosowania instrumentu zbycia działalności. Ta pierwsza część została uwzględniona przez SRB przy przyjmowaniu programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Zawarta w części drugiej symulacja scenariusza likwidacji ma na celu, zgodnie z art. 20 ust. 9 rozporządzenia nr 806/2014, oszacowanie zakładanego sposobu traktowania poszczególnych kategorii akcjonariuszy i wierzycieli, gdyby podmiot, którego dotyczy działanie podjęte w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, był likwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego mającego zastosowanie na gruncie przepisów prawa hiszpańskiego.

106    Przeprowadzona w wycenie nr 3 analiza różnicy w traktowaniu opiera się na sposobie, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular. Wycena aktywów i zobowiązań Banco Popular, jakiej dokonano do celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o której mowa w pierwszej części wyceny nr 2, nie została uwzględniona w wycenie nr 3, a zatem nie mogła mieć wpływu na wyceniającego przy jej przeprowadzaniu.

107    Podniesiony przez skarżącą argument dotyczy zatem jedynie drugiej części wyceny nr 2, która odpowiada symulacji scenariusza likwidacji.

108    W tym względzie SRB w zaskarżonej decyzji podkreśliła, że w mających zastosowanie ramach prawnych uznano, iż wstępne oszacowanie sposobu, w jaki mogliby zostać potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, gdyby podmiot ten został zlikwidowany w ramach wyceny nr 2, nie mogło być tak dokładne jak oszacowanie zawarte w wycenie nr 3 z kilku powodów, a mianowicie, w szczególności, ze względu na ograniczenia czasowe i brak danych wystarczająco zbliżonych do daty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w ramach wyceny nr 2. I tak zgodnie z art. 20 ust. 9 rozporządzenia nr 806/2014 wycena nr 2 obejmuje „oszacowanie” tego sposobu traktowania, podczas gdy art. 20 ust. 17 tego rozporządzenia przewiduje, że wycena nr 3 powinna „określać” ten sposób traktowania. SRB wskazała, że sam fakt, iż wstępne oszacowania zawarte w wycenach nr 2 i nr 3 miały podobne rezultaty, lecz zostały oparte na innych założeniach, nie może być sam w sobie uznany za wystarczający dowód na to, że wycena nr 3 nie została przeprowadzona zgodnie z wymogami określonymi w ustawie.

109    Po pierwsze, należy zauważyć, że w wycenie nr 2 wyceniający wyjaśnił, iż nie dysponuje wszystkimi niezbędnymi informacjami i danymi ani też czasem wystarczającym na dokonanie na tym etapie oszacowania bardziej dokładnego niż jedynie orientacyjne. Wyceniający wskazał wielokrotnie, że symulacja scenariusza likwidacji została oparta na licznych niewiadomych i że gdy dostępne będą bardziej szczegółowe informacje, będzie on w stanie doprecyzować swoje założenia i przygotować bardziej „rzetelny” i bardziej wiarygodny scenariusz likwidacji.

110    Wyceniający wspomniał w szczególności, że „[z]e względu na to, iż nie podano do jej wiadomości struktury przedsiębiorstwa czy też bilansów jej poszczególnych jednostek, [jej] scenariusz likwidacji został opracowany orientacyjnie na zasadzie skonsolidowanej” i że „[f]aktyczna likwidacja na podstawie [ustawy 22/2003] dotyczyłaby poszczególnych jednostek”. Wyceniający dodał, że „po otrzymaniu tych dodatkowych informacji będzie w stanie przedstawić bardziej rzetelną symulację scenariusza likwidacji opartą na indywidualnych podstawach”.

111    Z jednej strony wynika z tego, że w wycenie nr 2 zawarty został szereg zastrzeżeń co do wiarygodności symulacji scenariusza likwidacji. Po drugie, z pkt 105 i 106 powyżej wynika, że ważności tej wyceny nie może podważyć ocena Banco Popular zawarta w scenariuszu likwidacji przestawionym w wycenie nr 3, odmienna od tej zawartej w symulacji przedstawionej w wycenie nr 2.

112    W związku z tym skarżąca nie może skutecznie podnosić, że wyceniający, mając na celu ochronę swojej reputacji zawodowej, uznał się przy przeprowadzaniu wyceny nr 3 za związanego wnioskami zawartymi w wycenie nr 2, ani że różnica między tymi dwiema wycenami mogła naruszyć tę reputację, a zatem prowadzić do braku obiektywizmu po jego stronie.

113    Po drugie, podniesionemu przez skarżącą argumentowi, zgodnie z którym wyceniający skłaniał się do unikania wszelkich korekt lub zmian wniosków wyciągniętych w wycenie nr 2, przeczą okoliczności, w jakich dokonano wycen nr 2 i nr 3.

114    W tym względzie w zaskarżonej decyzji, w odpowiedzi na uwagi, o których mowa w pkt 103 powyżej, SRB wskazała, że choć zawarte w wycenie nr 2 i przeprowadzone ex ante oszacowanie sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular w ramach hipotetycznego postępowania upadłościowego, zostało dokonane w szczególnym momencie i oparte zostało na informacjach, którymi wyceniający dysponował przed restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, a mianowicie głównie na informacjach dostępnych w dniu 31 marca 2017 r., to wycena nr 3 została oparta na bardziej szczegółowych informacjach z dnia 6 czerwca 2017 r., to jest z dnia zamknięcia działalności, kiedy były już one dostępne. SRB uznała, że, biorąc pod uwagę różnego rodzaju informacje, na których oparto te oceny, oraz ich odmienny cel, wyceniający mógł w nich dojść do odmiennych wniosków.

115    Należy przypomnieć, z jednej strony, że symulacja scenariusza likwidacji zawarta w wycenie nr 2 opierała się siłą rzeczy na danych sprzed przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, podczas gdy wycena nr 3 powinna uwzględniać dane, które w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji były już dostępne. Nie można zatem domniemywać, że, jeśli chodzi o ocenę Banco Popular, w hipotetycznym scenariuszu likwidacji przeprowadzonym w wycenie nr 3 wyceniający doszedłby do takiego samego rezultatu jak ten osiągnięty w symulacji zawartej w wycenie nr 2.

116    Z drugiej strony skarżąca przyznaje, że wycena nr 2 musiała zostać przeprowadzona w trybie pilnym. Tak więc, jak wskazał wyceniający w wycenie nr 2, symulacja scenariusza likwidacji została oparta na niezweryfikowanych założeniach, które należało doprecyzować.

117    Wynika stąd, że po otrzymaniu wyceny nr 2 SRB została poinformowana o tym, iż wyceniający powinien oprzeć się w wycenie nr 3 na nowych danych, a zatem – zmienić ocenę dokonaną w symulacji scenariusza likwidacji. Skarżąca nie może zatem skutecznie podnosić, że okoliczność polegająca na tym, iż wyceniający przeprowadził wycenę nr 2, powinna była skłonić SRB do powzięcia wątpliwości co do jego obiektywizmu i bezstronności.

118    Po trzecie, skarżąca nie kwestionuje tego, że wyceny nr 2 i nr 3 zostały przeprowadzone w różnych celach i w zastosowaniu różnego rodzaju podejść.

119    Na rozprawie skarżąca wyjaśniła, że SRB powinna była w celu przeprowadzenia wyceny według innej metody zwrócić się do innego rzeczoznawcy, podczas gdy wyceniający zastosował w wycenach nr 2 i nr 3 tę samą metodologię, a mianowicie ocenę według scenariusza likwidacji.

120    Ponieważ zaś z analizy zarzutu drugiego wynika, że oceny sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, gdyby został on objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, należało dokonać zgodnie ze scenariuszem likwidacji, skarżąca nie może skutecznie podnosić, że wybór tej metody mógł świadczyć o wątpliwości co do braku obiektywizmu po stronie wyceniającego. Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, każdy inny rzeczoznawca, który zostałby wyznaczony do przeprowadzenia wyceny nr 3, powinien był oprzeć się na hipotetycznym scenariuszu likwidacji Banco Popular.

121    Ponadto należy zauważyć, że sporządzając wycenę nr 3 wyceniający nie ograniczył się do potwierdzenia wyniku symulacji zawartej w wycenie nr 2.

122    I tak, na przykład, w wycenie nr 2 łączna wartość aktywów Banco Popular upłynnionych dla wierzycieli w przypadku przyjęcia trzyletniego scenariusza likwidacji została oszacowana na 120,9 mld EUR w najlepszym przypadku i na 116,5 mld EUR w najgorszym. W wycenie nr 3, w odniesieniu do trzyletniego scenariusza likwidacji, przeprowadzona ocena aktywów doprowadziła do uzyskania innego wyniku, a mianowicie 101,546 mld EUR w najlepszym przypadku i 97,593 mld EUR w najgorszym.

123    Sam fakt, że wyceniający doszedł do tego samego wniosku, a mianowicie, że akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w przypadku likwidacji tego banku nie odzyskaliby swych środków, nie może wystarczyć do tego, by wykazać, że przy przeprowadzaniu wyceny nr 3 uznał się on za związanego oceną dokonaną w wycenie nr 2.

124    Z powyższego wynika, że argument mający na celu wykazanie wątpliwości co do braku obiektywności wyceniającego ze względu na to, że przeprowadził on wycenę nr 2, nie opiera się na żadnej konkretnej okoliczności i jest sprzeczny z samą treścią wyceny nr 3.

125    W związku z tym w okolicznościach niniejszej sprawy, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, okoliczność polegająca na tym, że wyceniający przeprowadził wycenę nr 2, nie pozwala na podważenie jego niezależności przy przeprowadzaniu wyceny nr 3 oraz wyznaczenia go przez SRB jako niezależnego rzeczoznawcy.

126    Z powyższego wynika, że pierwszą część zarzutu należy oddalić.

 W przedmiocie części drugiej, dotyczącej powiązań między wyceniającym a Banco Santander

127    Skarżąca utrzymuje, że SRB, dokonując oceny niezależności wyceniającego, błędnie nie wzięła pod uwagę stosunków łączących go z Banco Santander.

128    W pierwszej kolejności podnosi ona, że, biorąc pod uwagę usługi świadczone przez wyceniającego na rzecz Banco Santander przed restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją Banco Popular oraz już po nich SRB powinna była stwierdzić, że wyceniający nie spełnia przesłanek wymaganych do uznania go za niezależnego rzeczoznawcę, ponieważ miał on faktyczne lub potencjalne istotne interesy, które mogłyby mieć wpływ lub być zasadnie uważane za mające wpływ na jego osąd, w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, przeprowadzony w ramach wyceny nr 3.

129    Po pierwsze, skarżąca podnosi, że SRB nie uwzględniła faktu, iż wyceniający pracował jako biegły rewident Banco Santander przez 25 lat, aż do 2016 r.

130    W tym względzie należy zauważyć, że w toku postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym niektórzy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, przedstawili uwagi dotyczące niezależności wyceniającego, na którą miała mieć wpływ okoliczność polegająca na tym, że firma ta świadczyła w przeszłości, jeszcze przed przyjęciem programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, usługi audytorskie dla Banco Santander.

131    W zaskarżonej decyzji, w odpowiedzi na te uwagi, SRB uznała, że świadczonych na rzecz Banco Santander przez wyceniającego usług audytorskich nie należało brać pod uwagę przy ocenie niezależności dokonanej przez SRB w chwili podjęcia zobowiązania w dniu 23 maja 2017 r., ponieważ ocena ta została dokonana w odniesieniu do Banco Popular. SRB wskazała, że w tym dniu nie przeprowadzono oceny niezależności wyceniającego od potencjalnych nabywców, ponieważ, z jednej strony, nie było to przewidziane w mających zastosowanie ramach prawnych, i, z drugiej strony, procedura wyceny nie była tożsama z procedurą sprzedaży, w ramach której określa się nabywcę. W szczególności wyceniający nie miał przed przyjęciem programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dostępu do informacji dotyczących nazw potencjalnych nabywców lub tożsamości nabywcy.

132    SRB uznała, że, ze względu na zakres i cel wyceny nr 3 usługi audytorskie świadczone w przeszłości przez wyceniającego na rzecz Banco Santander nie kolidowały z niezależnością wyceniającego w zakresie dotyczącym przeprowadzenia wyceny nr 3 i nie powodowały powstania rzeczywistego lub potencjalnego istotnego interesu wspólnego ani konfliktu interesów w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075. W szczególności SRB wskazała, że wycena nr 3 dotyczyła wyłącznie aktywów i pasywów Banco Popular przed jego sprzedażą na rzecz Banco Santander, nie zaś aktywów i pasywów Banco Santander.

133    Należy zatem uznać, że w dniu wyznaczenia wyceniającego jako niezależnego rzeczoznawcy, czyli w dniu 23 maja 2017 r., tożsamość nabywcy nie była znana, a zatem nie było możliwe uwzględnienie powiązań mogących łączyć wyceniającego z Banco Santander. Co więcej, należy zauważyć, że wspomniana kancelaria w chwili wyznaczenia jej jako wyceniającego nie świadczyła już usług audytorskich na rzecz Banco Santander, czego zresztą skarżąca nie twierdzi.

134    Ponadto zgodnie z art. 41 ust. 4 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2016/1075, przy ustalaniu, czy istnieje rzeczywisty lub potencjalny istotny wspólny interes lub konflikt interesów w rozumieniu ust. 1 tego artykułu, istotne jest to, czy miało miejsce, również w przeszłości, świadczenie przez niezależnego rzeczoznawcę usług na rzecz właściwej jednostki i osób, o których mowa w ust. 3, w szczególności zaś znaczenie ma związek między tymi usługami a informacjami istotnymi dla dokonania wyceny.

135    Skarżąca nie podnosi zaś żadnego argumentu, który miałby na celu wykazanie istnienia związku między usługami audytorskimi świadczonymi na rzecz Banco Santander przez wyceniającego a informacjami istotnymi dla dokonania wyceny nr 3, która dotyczyła wyłącznie oceny Banco Popular, nie zaś oceny Banco Santander.

136    Po drugie, skarżąca podnosi, że zatrudnienie przez Banco Santander wyceniającego w charakterze doradcy w zakresie transakcji, które doprowadziły do zawarcia porozumień między tym bankiem a niektórymi inwestorami Banco Popular, którzy zakwestionowali je na drodze sądowej lub pozasądowej, świadczy o istnieniu faktycznych lub potencjalnych interesów, które byłyby wspólne dla rzeczoznawcy i tego podmiotu w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075. Zdaniem skarżącej osoba, która bezpośrednio po restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji doradza nabywcy podmiotu objętego restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją w sprawach bezpośrednio związanych ze sporami wynikającymi z tej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, nie może zostać uznana za niezależną od osoby, która ją zatrudnia. Ponadto jej zdaniem wyceniający został zatrudniony przez Banco Santander, ponieważ ze względu na swój udział w wycenie nr 2 posiadał on informacje na temat Banco Popular.

137    W trakcie postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym niektórzy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, przedstawili również uwagi dotyczące niezależności wyceniającego, której ich zdaniem zagrażała okoliczność polegająca na tym, że po restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular wyceniający świadczył na rzecz Banco Santander usługi dotyczące integracji Banco Popular lub przyznania przez Banco Santander częściowej rekompensaty niektórym wierzycielom Banco Popular.

138    W odpowiedzi na te uwagi w zaskarżonej decyzji SRB uznała, że usługi te nie świadczą o istnieniu istotnych wspólnych interesów czy też konfliktu interesów w rozumieniu art. 41 ust. 2 i 4 rozporządzenia delegowanego 2016/1075 z właściwą osobą w rozumieniu art. 41 ust. 3 tego rozporządzenia delegowanego.

139    Po pierwsze, SRB uznała, że, z uwagi na zakres i cel wyceny nr 3, świadczone przez wyceniającego po dacie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji usługi dotyczące przedsiębiorstwa nadal prowadzącego działalność pozostają bez wpływu na wycenę nr 3 i zawarte w niej informacje. Ponadto SRB wskazała, że wycena nr 3 nie może mieć wpływu na pozycję Banco Popular lub Banco Santander, ponieważ określono w niej jedynie to, czy akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, należy przyznać rekompensatę z SRF.

140    Po drugie, SRB uznała, że po przyjęciu programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wyceniający w każdym razie udzielił dodatkowych zapewnień w celu zagwarantowania, by świadczone na rzecz Banco Santander usługi nie mogły prowadzić do powstania rzeczywistych lub potencjalnych istotnych wspólnych interesów lub ich konfliktu. SRB zauważyła, że w oświadczeniu z dnia 18 grudnia 2019 r. wyceniający potwierdził, iż żadna ze świadczonych na rzecz Banco Santander usług nie ma związku z oceną aktywów lub zobowiązań będących przedmiotem wyceny nr 3 ani z dotyczącą ich sprawozdawczością finansową. Ponadto SRB wskazała, że wyceniający potwierdził, iż, ze względu na wprowadzone środki ochronne i związane z nimi protokoły poufności nie dochodzi do przepływu informacji między przeprowadzanymi czynnościami związanymi z wyceną a innymi projektami.

141    W szczególności, co się tyczy usług dotyczących integracji Banco Popular, SRB wskazała, że wyceniający przedstawił wystarczające wyjaśnienia, zgodnie z którymi, nawet jeśli świadczył on na rzecz Banco Santander usługi doradcze, to nie były one związane z usługami świadczonymi na rzecz SRB, nie dotyczyły jakiejkolwiek kwestii związanej z świadczonymi na rzecz SRB usługami wyceny ani też nie obejmowały związanych z Banco Popular usług w zakresie oceny czy też obsługi prawnej.

142    Jeśli chodzi o usługi dotyczące przyznania przez Banco Santander rekompensaty niektórym wierzycielom Banco Popular, SRB wskazała w motywie 93 zaskarżonej decyzji, że wyceniający wyjaśnił, iż usługi te nie były związane z doradztwem prawnym lub usługami doradczymi odnoszącymi się do tych roszczeń. W szczególności wyceniający został zaangażowany w celu opracowania i wdrożenia rozwiązania polegającego na stworzeniu jednolitego centrum koordynacyjnego mającego na celu zbieranie informacji dotyczących zarządzania roszczeniami pozasądowymi i sądowymi, a to w celu zwiększenia efektywności tego procesu i skrócenia czasu zarządzania nim. Dokładniej rzecz ujmując, zadania wyceniającego polegały na świadczeniu usług związanych z monitorowaniem i dokumentacją informacji administracyjnych oraz sporządzaniem sprawozdań okresowych. Ponadto SRB dodała, że wyceniający nie uczestniczył w pracach związanych z obroną prawną, ponieważ przy zarządzaniu tymi roszczeniami Banco Santander korzystał z usług zewnętrznych kancelarii prawnych, jak również wyceniający nie określił ani nie obliczył kwoty rekompensat proponowanych przez Banco Santander klientom Banco Popular.

143    Należy zauważyć, że podczas całej procedury dotyczącej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular SRB czuwała zgodnie ze swymi zobowiązaniami, aby wyceniający przestrzegał przewidzianych w art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075 wymogów niezależności, w szczególności zaś tych z nich, które dotyczą braku konfliktu interesów.

144    I tak, w trakcie postępowania przetargowego, które doprowadziło do udzielenia wyceniającemu konkretnego zamówienia, w dniu 18 maja 2017 r. wyceniający złożył SRB oświadczenie o braku konfliktu interesów z Banco Popular. W dniu 23 maja 2017 r., to jest w dniu wyznaczenia rzeczonego podmiotu jako wyceniającego, przedstawił on również oświadczenie dotyczące jego niezależności zgodnie z rozporządzeniem delegowanym 2016/1075, w którym wskazał on między innymi, że zapoznał się z wymogami prawnymi i że w razie konieczności dokonano odpowiednich ustaleń mających na celu zapewnienie, że ani wyceniający, ani żaden członek zespołu, który miał wykonać konkretne zamówienie, nie mają istotnego interesu w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075. Wyceniający zobowiązał się do poczynienia wszelkich ustaleń niezbędnych do zapewnienia, aby jakiekolwiek usługi, które będzie on świadczył w przyszłości na rzecz innych stron, nie podały w wątpliwość jego niezależności. Wyceniający podniósł, że dołączanie nowych członków do jego zespołu jest uzależnione od przestrzegania wymogów niezależności oraz od zatwierdzenia przez SRB.

145    Po wyznaczeniu rzeczonego podmiotu na rzeczoznawcę w dniach 21 września 2017 r. i 11 kwietnia 2019 r. wyceniający przedstawił, w następstwie dodania nowych członków do zespołu pracującego nad wyceną nr 3, dodatkowe oświadczenia dotyczące swojej niezależności. Ponadto w dniu 18 grudnia 2019 r. wyceniający złożył oświadczenie o braku konfliktu interesów, w którym potwierdził, że w dniu 15 listopada 2019 r., biorąc pod uwagę jego systemy i przeprowadzane w ich ramach kontrole, jest i był niezależny, do celów przeprowadzenia wyceny nr 3 oraz że nie wiedział o konfliktach z innymi realizowanymi przezeń zadaniami ani też o konfliktach indywidualnych.

146    Należy zauważyć, że w oświadczeniu z dnia 18 grudnia 2019 r., złożonym na wniosek SRB w następstwie uwag, jakie przedstawili akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w ramach procedury dotyczącej prawa do bycia wysłuchanym, wyceniający wskazał usługi, które świadczył na rzecz Banco Santander, i wyjaśnił, że nie ma związku między usługami, które świadczył na rzecz Banco Santander, a usługami świadczonymi na rzecz SRB w celu przeprowadzenia wyceny nr 3 lub dokumentu wyjaśniającego. Wyceniający dodał, że nie świadczył usług w zakresie oceny lub sprawozdawczości finansowej w przedmiocie aktywów i pasywów objętych wyceną nr 3.

147    Wyjaśnienia wyceniającego zostały powtórzone przez SRB w motywie 93 zaskarżonej decyzji, o którym mowa w pkt 142 powyżej. SRB stwierdziła zatem, że w oświadczeniu z dnia 18 grudnia 2019 r. wyceniający udzielił dodatkowych gwarancji w celu upewnienia się, iż usługi świadczone na rzecz Banco Santander dotyczące przyznania niektórym wierzycielom Banco Popular rekompensaty już po restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie mogą prowadzić do powstania aktualnego lub potencjalnego istotnego wspólnego interesu lub konfliktu interesów w rozumieniu art. 41 ust. 2 i art. 41 ust. 4 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

148    Skarżąca nie wyjaśnia zaś, w jaki sposób usługi te mogłyby wpłynąć na osąd wyceniającego przy przeprowadzaniu przezeń wyceny nr 3 w rozumieniu art. 41 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

149    Wynika stąd, że skarżąca poprzez swe argumenty nie jest w stanie podważyć oceny SRB, zgodnie z którą usługi świadczone przez wyceniającego na rzecz Banco Santander nie dowodziły istnienia faktycznych lub potencjalnych istotnych interesów, mogących mieć wpływ lub być zasadnie uważane za mające wpływ na osąd wyceniającego w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

150    W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że powiązania łączące wyceniającego z Banco Santander stwarzają w oczach osób trzecich podejrzenie stronniczości, uniemożliwiając uznanie go za niezależnego rzeczoznawcę. Bezstronność zakłada brak uprzedzeń lub faworytyzmu. Skarżąca uważa zaś, że wycena nr 3 mogłaby mieć negatywne skutki dla Banco Santander, zaszkodzić jego pozycji w sporach związanych z restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją Banco Popular czy też umożliwić byłym akcjonariuszom Banco Popular dochodzenie roszczeń odszkodowawczych.

151    Należy zauważyć, że, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 99 i 100 powyżej, stosowany wobec wyceniającego wymóg bezstronności obejmuje wszystkie okoliczności, które w oczach osób trzecich mogą być zasadnie uważane jako mogące mieć wpływ na jego niezależność. Do tego, aby móc stwierdzić naruszenie tego wymogu, powiązania łączące wyceniającego z Banco Santander powinny stanowić okoliczność tego rodzaju, że może wzbudzić uzasadnione wątpliwości co do ewentualnych uprzedzeń.

152    Tak więc stwierdzenie, że SRB powinna była uwzględnić wątpliwości co do braku obiektywności czy też bezstronności wyceniającego ze względu na jego powiązania z Banco Santander, wiąże się z wykazaniem, iż, w sytuacji gdy wyceniający uznał w wycenie nr 3, że sposób, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w ramach standardowego postępowania upadłościowego nie byłby lepszy niż ten, w jaki zostali oni potraktowani w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, zamierzał on uprzywilejować to drugie rozwiązanie.

153    W zaskarżonej decyzji SRB wskazała zaś, że, w świetle celu, dla którego przeprowadzono wycenę nr 3, i który polegał na ustaleniu, czy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostaliby lepiej potraktowani w ramach hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego, wycena ta nie mogła mieć wpływu na sprzedaż Banco Popular i na pozycję zajmowaną przez Banco Santander. SRB uznała, że wycena nr 3 wywołuje skutki jedynie w stosunku do niej, ponieważ to ona w przypadku różnicy w traktowaniu powinna wypłacić rekompensatę z SRF.

154    W tym względzie, po pierwsze, należy przypomnieć, że w wycenie nr 3 wyceniający ocenił wartość aktywów i zobowiązań Banco Popular w ramach hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego i uznał, że w przypadku akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, nie doszłoby do odzyskania środków, gdyby w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji bank ten został zlikwidowany. Porównując wynik tej oceny z rzeczywistą sytuacją, w której znaleźli się akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w efekcie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, SRB stwierdziła, że nie mają oni prawa do rekompensaty na podstawie art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

155    Nawet zaś wychodząc z założenia, że wyceniający w wycenie nr 3 stwierdził, iż akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostaliby w przypadku likwidacji tego banku potraktowani w sposób lepszy niż ten, w jaki potraktowano ich wskutek restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, będącą tego efektem rekompensata zostałaby wypłacona przez SRF, nie zaś przez Banco Santander.

156    Po drugie, należy zauważyć, że hipoteza, zgodnie z którą wycena przeprowadzona na podstawie art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014 wykazałaby, iż akcjonariusze i wierzyciele danego podmiotu zostaliby potraktowani lepiej niż w wyniku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji tego podmiotu, stanowi integralną część funkcjonowania mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przewidzianego w rozporządzeniu nr 806/2014, ponieważ ustanawia on mechanizm rekompensaty na podstawie ustanowionej w art. 15 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia zasady niepogarszania sytuacji wierzycieli.

157    Ponadto należy podkreślić, że okoliczność polegająca na tym, iż akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, mogli uzyskać spłatę części swoich wierzytelności w ramach standardowego postępowania upadłościowego, nie oznacza, że decyzja o objęciu danego banku procedurą restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji była błędna oraz że przeprowadzenie tej procedury nie było konieczne i uzasadnione, ponieważ celem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji było uniknięcie likwidacji banku o znaczeniu systemowym.

158    Wbrew bowiem temu, co podniosła skarżąca na rozprawie, wynik wyceny nr 3 pozostaje bez wpływu na zgodność z prawem decyzji o objęciu Banco Popular restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją i na wynik, do którego ten proces doprowadził, a mianowicie na sprzedaż tego banku Banco Santander.

159    Ponadto należy przypomnieć, że wycena nr 2 dotyczyła czegoś innego niż wycena nr 3, a mianowicie oszacowania wartości, jaką ma cały Banco Popular dla ewentualnego nabywcy w ramach zastosowania instrumentu zbycia działalności. Tym samym dokonane w wycenie nr 3 oszacowanie wartości aktywów Banco Popular w ramach hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego nie może podważać wyceny dokonanej w wycenie nr 2 ani, co za tym idzie, sprzedaży Banco Popular Banco Santander za 1 EUR.

160    Ponadto w zastosowaniu art. 85 ust. 4 akapit ostatni dyrektywy 2014/59 ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie może prowadzić do zmiany warunków sprzedaży Banco Popular na rzecz Banco Santander. W związku z tym, niezależnie od wyniku wyceny nr 3, nie można podważyć sprzedaży Banco Popular na rzecz Banco Santander za cenę 1 EUR.

161    Po trzecie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, ocena dokonana w wycenie nr 3 nie może skutkować przyznaniem akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, prawa do odszkodowania ze strony Banco Santander.

162    W tym względzie wystarczy zauważyć, że Trybunał orzekł, iż zarówno powództwo o stwierdzenie odpowiedzialności odszkodowawczej, jak i powództwo o stwierdzenie nieważności sprowadzają się bowiem do żądania, aby instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna objęte postępowaniem w sprawie restrukturyzacji lub uporządkowanej likwidacji lub następca tych podmiotów wypłacili odszkodowania akcjonariuszom za straty poniesione w wyniku wykonywania przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uprawnień do obniżenia wartości i konwersji w odniesieniu do pasywów tej instytucji lub firmy, lub do żądania całkowitego zwrotu kwot zainwestowanych w związku z subskrypcją akcji, które zostały umorzone w wyniku zastosowania tego postępowania w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Takie powództwa podważałyby całą wycenę, na której opiera się decyzja o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ponieważ struktura kapitału należy do obiektywnych danych tej wyceny. Jak zauważył rzecznik generalny J. Richard de la Tour w pkt 82 i 95 opinii, zakwestionowane zostałoby zatem samo postępowanie w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jak również cele realizowane przez dyrektywę 2014/59 [wyrok z dnia 5 maja 2022 r., Banco Santander (Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular), C‑410/20, EU:C:2022:351, pkt 43].

163    Z powyższego wynika, że, w zakresie, w jakim wycena nr 3, niezależnie od jej wyniku, nie mogła wpłynąć na sytuację Banco Santander, wyceniający nie miał możliwości faworyzowania tego banku. W związku z tym istniejące między nimi powiązania nie mogą budzić uzasadnionych wątpliwości co do istnienia ewentualnych uprzedzeń czy też prowadzić do braku obiektywizmu lub bezstronności wyceniającego. Powiązania te nie stanowiły okoliczności mogącej podważyć niezależność wyceniającego przy przeprowadzaniu wyceny nr 3 i wyznaczenie go przez SRB na niezależnego rzeczoznawcę.

164    Należy zatem oddalić drugą część zarzutu, a w konsekwencji – zarzut pierwszy w całości.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego tego, że wycena nr 3 wychodzi z błędnego założenia dotyczącego sytuacji Banco Popular w chwili jego restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji

165    W swej skardze w ramach zarzutu trzeciego skarżąca wniosła w istocie do Sądu o nakazanie, w drodze środka dowodowego, przedstawienia przez Juzgado Central de instrucción n° 4 de l’Audiencia Nacional (sędziego śledczego nr 4 przy sądzie centralnym, Hiszpania) dotyczącej Banco Popular ekspertyzy banku Hiszpanii [Banco de España] z dnia 8 kwietnia 2019 r.

166    Pismem złożonym w Sądzie w dniu 2 września 2022 r. skarżąca przedstawiła tę ekspertyzę jako nowy wniosek dowodowy w oparciu o art. 85 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem. Skarżąca wskazała, że w związku z tym cofa swój wniosek o przeprowadzenie środka dowodowego.

167    Na rozprawie skarżąca podniosła, że w tej ekspertyzie banku Hiszpanii przedstawiony został stan aktywów Banco Popular bezpośrednio przed restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, co pozwalało na dokonanie oceny potencjału tego banku w zakresie zarządzania jego aktywami i zobowiązaniami w ramach dalszego prowadzenia przezeń działalności. Wyjaśniła ona, że ekspertyza ta ma zasadnicze znaczenie dla możliwości zastosowania kryterium przedsiębiorstwa nadal prowadzącego swą działalność i przeprowadzenia na podstawie tego kryterium wyceny odmiennej niż wycena nr 3.

168    SRB i Królestwo Hiszpanii podniosły, że ta ekspertyza była bez znaczenia dla sprawy, ponieważ dotyczyła wartości Banco Popular w grudniu 2016 r. SRB utrzymuje w szczególności, że ta ekspertyza dotyczy okoliczności faktycznych, które są bez znaczenia dla oceny alternatywnego traktowania lub też porównania dokonanego w wycenie nr 3 i które nie zostały ocenione w zaskarżonej decyzji.

169    Jak wskazało Królestwo Hiszpanii, owa ekspertyza została przedstawiona w ramach postępowania karnego dotyczącego odpowiedzialności Banco Popular i jego zarządu w związku z podwyższeniem kapitału dokonanym w roku budżetowym 2016, które opierało się na dotyczących sprawozdań finansowych i księgowych banku informacjach przekazanych inwestorom w prospekcie emisyjnym nieodzwierciedlającym jego rzeczywistej sytuacji gospodarczej.

170    Należy zauważyć, że bank Hiszpanii przedstawił pokrótce główne wnioski tej ekspertyzy w następujący sposób: po pierwsze, przyczyną restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular były trzy epizody ucieczki depozytów w drugim kwartale 2017 r., po drugie, zawarte w prospekcie emisyjnym podwyższenia kapitału z 2016 r. roczne sprawozdanie finansowe nie uwzględniało niektórych aspektów uregulowań dotyczących rachunkowości, w szczególności kwalifikacji operacji refinansujących jako wątpliwych, i, po trzecie, niektóre z założeń przyjętych w celu dokonania oszacowań zawartych w tym prospekcie emisyjnym były zbyt optymistyczne.

171    W skardze skarżąca utrzymuje, że w tej ekspertyzie banku Hiszpanii wskazano, iż straty inwestorów nie zostały spowodowane tym, iż majątek Banco Popular był niewystarczający do pokrycia strat, lecz niemożnością uczynienia zadość dużej liczbie wniosków o wycofanie depozytów. W ekspertyzie tej wskazano, że, zgodnie z rocznym sprawozdaniem finansowym za 2016 r. aktywa netto Banco Popular wynosiły 11,088 mld EUR i bank ten generował zyski, że restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular była spowodowana problemem z wycofywaniem depozytów, że w dniu 23 maja 2017 r., w następstwie wywiadu udzielonego przez przewodniczącą SRB na kanale telewizyjnym Bloomberg, doszło do wycofania szczególnie dużej ilości depozytów, że w dniu 5 czerwca 2017 r. Banco Popular skorzystał z awaryjnego wsparcia płynnościowego w wysokości 9,5 mld EUR z banku Hiszpanii i że zarząd Banco Popular zwrócił się pismem z dnia 6 czerwca 2017 r. do EBC o uznanie tego banku za znajdujący się na progu upadłości lub nią zagrożony, jednakże Banco Popular wskazał również, że należy nadal szukać prywatnego rozwiązania zaistniałej sytuacji. Z ekspertyzy tej wynika, że, gdyby Banco Popular miał poważny problem z płynnością, jego fundusze własne pozostawałyby dodatnie przed restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, nawet uwzględniając korekty księgowe, których należało jeszcze dokonać, i to pomimo ewentualnego nieprzestrzegania ustawowych współczynników wypłacalności.

172    W tym względzie wystarczy przypomnieć, że dokonana w wycenie nr 3 ocena różnicy w traktowaniu polegała na porównaniu sposobu, w jaki faktycznie potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli Banco Popular w wyniku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji tego banku, ze sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby podmiot ten został w chwili przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji objęty standardowym postępowaniem upadłościowym. Ekspertyza banku Hiszpanii dotyczy zaś zdarzeń, które miały miejsce przed restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją Banco Popular, a mianowicie podwyższenia kapitału w 2016 r. i ucieczki depozytów w pierwszym kwartale 2017 r., które nie miały znaczenia dla przeprowadzenia wyceny nr 3.

173    Ponadto skarżąca nie wyjaśnia, w jaki sposób przeanalizowane w ekspertyzie banku Hiszpanii wydarzenia, odnoszące się do sytuacji, w jakiej znajdował się Banco Popular przed restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacji, powinny były zostać uwzględnione w wycenie nr 3 lub w zaskarżonej decyzji. Nie wskazuje ona również tego, którego z podniesionych w skardze lub w replice argumentów ekspertyza ta miałaby stanowić poparcie.

174    Należy zaś zauważyć, że skarżąca zwróciła się o przedstawienie tej ekspertyzy w celu umożliwienia dokonania własnej wyceny. Na rozprawie skarżąca wyjaśniła, że ekspertyza ta była konieczna do przeprowadzenia wyceny Banco Popular jako przedsiębiorstwa nadal prowadzącego swą działalność.

175    W tym względzie wystarczy przypomnieć, że z analizy zarzutu drugiego wynika, iż w wycenie nr 3 należało uwzględnić scenariusz likwidacji. Tym samym wycena, którą skarżąca zamierza przeprowadzić na podstawie ekspertyzy banku Hiszpanii, jest w każdym razie bez znaczenia dla sprawy i nie pozwala na wykazanie, że w wycenie nr 3 dopuszczono się oczywistego błędu.

176    Należy zatem uznać, że nowy wniosek dowodowy przedstawiony przez skarżącą w dniu 2 września 2022 r., a mianowicie ekspertyza banku Hiszpanii, jest bez znaczenia dla oceny zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, bez konieczności badania, czy skarżąca uzasadniła opóźnienie w jego przedstawieniu.

177    Co się tyczy argumentów podniesionych w skardze, z wyjątkiem żądania przedstawienia ekspertyzy banku Hiszpanii, skarżąca ogranicza się do twierdzenia, że ze względu na to, iż decyzję o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular podjęto, zważywszy na brak płynności, nie zaś z powodu nierównowagi aktywów, zaskakujące jest to, że wycena nr 3 nie odnosi się do wartości giełdowej Banco Popular w momencie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, która stanowiłaby dolną wartość graniczną dla celów wyceny wszystkich spółek, które są notowane na giełdzie. W dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wartość giełdowa Banco Popular wynosiła 1,33 mld EUR, zaś cena, po której akcje te były oferowane na zamknięciu ostatniej sesji giełdowej, wynosiła 0,317 EUR.

178    Wystarczy stwierdzić, że skarżąca nie wyjaśnia, w jaki sposób uwzględnienie wartości giełdowej Banco Popular byłoby użyteczne dla określenia sposobu traktowania akcjonariuszy i wierzycieli w ramach standardowego postępowania upadłościowego przy przeprowadzaniu wyceny zgodnie ze scenariuszem likwidacji. W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/344 metoda dokonywania tej wyceny ogranicza się do określenia zdyskontowanej kwoty oczekiwanych przepływów pieniężnych w ramach standardowego postępowania upadłościowego.

179    Argument ten należy zatem oddalić jako bezskuteczny.

180    Z powyższego wynika, że należy oddalić zarzut trzeci, i, co za tym idzie, skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

181    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem SRB – obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez SRB.

182    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do postępowania w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty. Królestwo Hiszpanii pokrywa zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Laura Molina Fernández pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB).

3)      Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

van der Woude De Baere Steinfatt

Kecsmár       Kingston

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 22 listopada 2023 r.

Podpisy

*      Język postępowania: hiszpański.