POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
z dnia 13 lutego 2014 r.
Sprawa F‑5/14 R
CX
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Postępowanie dyscyplinarne – Wydalenie ze służby – Wniosek o zawieszenie wykonania
Przedmiot: Wniosek złożony na podstawie art. 278 TFUE i 157 EWEA oraz art. 279 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w którym CX żąda zawieszenia wykonania decyzji z dnia 16 października 2013 r., w drodze której Komisja Europejska wydaliła go ze służby w trybie dyscyplinarnym ze skutkiem na dzień 1 listopada 2013 r. W tym samym dniu skarżący wniósł do Sądu skargę, głównie o stwierdzenie nieważności tej decyzji. Skarga dotycząca istoty sprawy została zarejestrowana w sekretariacie Sądu pod sygnaturą F‑5/14.
Orzeczenie: Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych CX zostaje oddalony. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – „Fumus boni iuris” – Analiza prima facie zarzutów podniesionych na poparcie skargi głównej
(art. 278 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)
2. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Przesłanki dopuszczalności – Skarga – Wymogi formalne – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Zarzuty prawne niepodniesione w skardze – Odesłanie do wszystkich załączników – Niedopuszczalność
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy; załącznik I, art. 7 § 3; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 34, 35)
3. Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne – Termin – Obowiązek działania administracji w rozsądnym terminie – Ocena – Nieprzestrzeganie – Szczególne okoliczności – Ciężar dowodu
(regulamin pracowniczy, załącznik IX, art. 22)
4. Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne – Termin – Obowiązek działania administracji w rozsądnym terminie – Nieprzestrzeganie – Konsekwencje
(regulamin pracowniczy, załącznik IX, art. 22)
5. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Poważna i nieodwracalna szkoda – Wyważenie wszystkich spornych interesów – Przewaga ochrony interesów finansowych Unii nad interesem skarżącego
(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2; decyzja Komisji 1999/352)
1. W celu ustalenia, czy przesłanka fumus boni iuris jest spełniona, należy przeprowadzić ocenę prima facie zasadności zarzutów podnoszonych przez skarżącego na poparcie skargi głównej, czyli zbadać, czy przynajmniej jeden z nich jest na tyle poważny, że nie można go oddalić w ramach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.
(zob. pkt 30)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑215/07 R Donnici przeciwko Parlamentowi, 15 listopada 2007 r., pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo
2. O ile poszczególne punkty skargi, która podlega zarówno w postępowaniu w przedmiocie środków tymczasowych, jak i w postępowaniu głównym zasadom określonym w art. 34 i 35 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, mogą zostać wsparte lub uzupełnione odesłaniami do określonych fragmentów dokumentów do niej załączonych, o tyle załączniki pełnią funkcję czysto dowodową i instrumentalną. Załączniki nie mogą tym samym służyć do rozwinięcia zarzutu, który został zwięźle przedstawiony w skardze, poprzez podniesienie zarzutów lub argumentów, które nie znajdują się w tej skardze, gdyż skarżący winien wskazać w skardze konkretne zarzuty, w których przedmiocie należy orzec, a także, przynajmniej skrótowo, okoliczności prawne i faktyczne, na których te zarzuty się opierają.
W związku z tym sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych nie może brać pod uwagę przedstawienia zarzutów faktycznych i prawnych wynikającego ze skargi dotyczącej istoty sprawy stanowiącej załącznik do skargi w przedmiocie środków tymczasowych, do której ta ostatnia odsyła.
(zob. pkt 31, 32)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑340/03 France Télécom przeciwko Komisji, 30 stycznia 2007 r., pkt 167
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑49/08 Giannini przeciwko Komisji, 2 lipca 2009 r., pkt 86
3. Choć terminy przewidziane w art. 22 załącznika IX do regulaminu pracowniczego, takie jak ogólnie terminy dokonywania czynności w postępowaniu dyscyplinarnym, nie są terminami zawitymi, ustanawiają one jednak zasadę dobrej administracji, w celu uniknięcia, w interesie zarówno administracji, jak i urzędników, nieuzasadnionej zwłoki w wydaniu decyzji kończącej postępowanie dyscyplinarne.
Stąd organy dyscyplinarne mają obowiązek prowadzić postępowanie dyscyplinarne sprawnie i działać w taki sposób, by każda czynność w postępowaniu następowała w rozsądnym terminie wobec czynności poprzedniej. Obowiązek sprawnego prowadzenia postępowania i przestrzegania rozsądnych terminów dotyczy także wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, w szczególności w wypadku i od tego momentu, gdy administracja powzięła wiadomości o czynach i zachowaniach mogących stanowić naruszenie obowiązków urzędnika wynikających z regulaminu pracowniczego.
Rozsądne granice czasu trwania postępowania muszą być oceniane w zależności od okoliczności właściwych dla każdej sprawy, a w szczególności od znaczenia sporu dla zainteresowanego, od złożoności sprawy, a także od zachowania skarżącego i właściwych organów.
Jeżeli postępowanie w sprawie urzędnika przekracza uznawane w normalnych warunkach za rozsądne granice czasu jego trwania, organ powołujący musi udowodnić występowanie szczególnych okoliczności uzasadniających przekroczenie tego czasu.
(zob. pkt 36, 37, 42, 44, 45)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 207/81 Ditterich przeciwko Komisji, 5 maja 1983 r., pkt 26; sprawa C‑185/95 P Baustahlgewebe przeciwko Komisji, 17 grudnia 1998 r., pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑26/89 de Compte przeciwko Parlamentowi, 17 października 1991 r., pkt 88; sprawa T‑24/98 E przeciwko Komisji, 3 lipca 2001 r., pkt 52; sprawa T‑307/01 François przeciwko Komisji, 10 czerwca 2004 r., pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo
4. Aby uchybienie proceduralne w przebiegu postępowania dyscyplinarnego mogło pociągać za sobą stwierdzenie nieważności danego aktu, w braku takiej nieprawidłowości postępowanie musiałoby móc zakończyć się innym rozstrzygnięciem.
W tym względzie naruszenie zasady przestrzegania rozsądnego terminu nie uzasadnia co do zasady stwierdzenia nieważności decyzji wydanej na zakończenie przewlekłego postępowania administracyjnego. Nieprzestrzeganie zasady rozsądnego terminu wpływa bowiem na ważność postępowania administracyjnego tylko w sytuacji, gdy zbytnia przewlekłość może mieć wpływ na samą treść decyzji wydanej w wyniku postępowania administracyjnego.
W każdym wypadku o ile akty dotknięte wadą, której waga jest tak oczywista, że nie może być tolerowana przez porządek prawny Unii, należy uznać za niewywołujące żadnego skutku prawnego, o tyle powaga skutków związanych z uznaniem aktu instytucji Unii za nieistniejący wymaga jednak, by takie stwierdzenie było ograniczone do skrajnych sytuacji.
(zob. pkt 40, 48, 50)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑142/87 Belgia przeciwko Komisji, 21 marca 1990 r., pkt 48
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑372/00 Campolargo przeciwko Komisji, 23 kwietnia 2002 r., pkt 39
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑116/12 Wahlström przeciwko Fronteksowi, 9 października 2013 r., pkt 40
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑9/09 P Marcuccio przeciwko Komisji, 24 listopada 2010 r., pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Jeśli chodzi o zestawienie wagi wchodzących w grę interesów w ramach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych, utrzymanie w służbie urzędnika, któremu zarzuca się właśnie działanie na szkodę interesów finansowych Unii, w czasie gdy był przez nią zatrudniony, a jego zachowanie powinno było być nieposzlakowane – w braku zarzutów wystarczająco poważnych i istotnych, by wykazać na etapie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych istnienie fumus boni iuris – może poważnie naruszać wiarygodność instytucji i zaufanie do nich państw członkowskich i opinii publicznej. W związku z tym gdyby nawet wykazano wystąpienie poważnej i nieodwracalnej szkody, interes danej instytucji, by nie być zmuszoną do utrzymania stosunku zatrudnienia, w sytuacji gdy urzędnik został zwolniony w wyniku postępowania dyscyplinarnego powinien przeważać nad interesem tego urzędnika w uzyskaniu zawieszenia zaskarżonej decyzji.
Jak wynika bowiem z preambuły decyzji 1999/352 ustanawiającej Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), instytucje i państwa członkowskie przywiązują dużą wagę do ochrony interesów finansowych Unii oraz do zwalczania nadużyć finansowych i wszelkiej innej nielegalnej działalności na szkodę tych interesów finansowych. Jest ponadto powszechnie wiadome, że opinia publiczna jest wyczulona na kwestie ochrony środków publicznych i europejskiego podatnika.
(zob. pkt 80, 81)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑198/02 R N przeciwko Komisji, 14 sierpnia 2002 r., pkt 60