Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 21 czerwca 2023 r. w sprawie T-571/17 RENV, UG / Komisja, wniesione w dniu 29 sierpnia 2023 r. przez UG
(Sprawa C-546/23 P)
Język postępowania: francuski
Strony
Wnosząca odwołanie: UG (przedstawiciel: M. Richard, avocat)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:
uchylenie wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) z dnia 21 czerwca 2023 r. wydanego w sprawie T-571/17 RENV między jej stronami, w zakresie w jakim Sąd uznał zwolnienie wnoszącej odwołanie za zasadne i obciążył ją jedną trzecią kosztów Komisji;
w ramach rozpoznania sprawy – zasądzenie na rzecz wnoszącej odwołanie kwoty 68 000 EUR tytułem naprawienia poniesionej przez nią szkody materialnej;
zasądzenie na rzecz wnoszącej odwołanie kwoty 40 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
nakazanie Komisji zwrotu wszystkich zasądzonych na jej rzecz kosztów i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, jakie wnosząca odwołanie musi ponieść celem podjęcia obrony w ramach niniejszego postępowania, oszacowanych tymczasowo na 10 000 EUR, z wyraźnym zastrzeżeniem, że mogą one wzrosnąć;
nakazanie Komisji zwrotu wszystkich zasądzonych na jej rzecz kosztów i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wnoszącej odwołanie związanych z niniejszym sporem, oszacowanych na 30 000 EUR.
Zarzuty i główne argumenty
W pierwszej kolejności zaskarżony wyrok miał naruszyć zakaz zwolnienia ze względu na urlop rodzicielski, wynikający z przepisów art. 42a rozporządzenia nr 31 ustanawiającego regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) w związku z minimalnymi wymogami przewidzianymi w klauzuli 5 ust. 4 porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego (dyrektywa 2010/18/UE1 ) oraz art. 33 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).
Ponieważ decyzja o zwolnieniu wnoszącej odwołanie miała być wyraźnie oparta na skorzystaniu przez nią z urlopu rodzicielskiego, stanowi ona dyskryminację i narusza art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „europejską konwencją praw człowieka”, w skrócie „EKPC”) w związku z art. 8 EKPC gwarantującym prawo do życia rodzinnego oraz art. 1 protokołu nr 12 do EKPC.
W drugiej kolejności zaskarżony wyrok miał przeinaczyć brzmienie pisma zawierającego uzasadnienie zwolnienia oraz dokumentów zawartych w aktach dotyczących wnoszącej odwołanie poprzez pominięcie faktu, że zwolnienie było umotywowane jej działalnością związkową jako przedstawicielki pracowników wybranej do lokalnego komitetu pracowniczego i do centralnego komitetu pracowniczego.
W każdym przypadku decyzja o zwolnieniu przedstawiciela pracowników ze względów innych niż poważne narusza minimalne wymogi przewidziane w art. 7 dyrektywy 2002/14/WE1 oraz art. 12 karty. Ponadto stanowi dyskryminację ze względu na wykonywanie funkcji związkowych, zakazaną przez art. 14 EKPC w związku z jej art. 11.
W trzeciej kolejności zaskarżony wyrok miał także nie wskazać wszystkich oczywistych błędów w ocenie popełnionych przez Komisję w piśmie zawierającym uzasadnienie zwolnienia, i w ten sposób między innymi postawił Komisję w uprzywilejowanej względem wnoszącej odwołanie pozycji proceduralnej, a tym samym nie zagwarantował równości broni, z naruszeniem art. 6 EKPC i art. 47 karty gwarantujących prawo do skutecznego środka zaskarżenia.
Wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że: jej prawo do przedstawienia stanowiska wynikające z art. 51 ust. 2 regulaminu pracowniczego zostało potraktowane niepoważnie; uzasadnienie zwolnienia jej nieprecyzyjne; zaprzecza ona, by były jej udziałem nieusprawiedliwione nieobecności; zarzucane jej nienależyte wykonywanie obowiązków nie zostało wykazane.
W czwartej kolejności, pomocniczo, wnosząca odwołanie kwestionuje proporcjonalność sankcji orzeczonych wobec niej.
Wreszcie, wnosząca odwołanie żąda – poza obciążeniem Komisji kosztami postępowania – odszkodowania w kwocie 68 000 tytułem naprawienia poniesionej przez nią szkody materialnej oraz kwoty 40 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.
____________
1 Dyrektywa Rady 2010/18/UE z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie wdrożenia zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez BUSINESSEUROPE, UEAPME, CEEP i ETUC oraz uchylająca dyrektywę 96/34/WE (Dz.U. 2010, L 68, s. 13).
1 Dyrektywa 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiająca ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej (Dz.U. 2002, L 80, s. 29).