Language of document : ECLI:EU:T:2022:404

WYROK SĄDU (szósta izba w składzie powiększonym)

z dnia 29 czerwca 2022 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy La Irlandesa 1943 – Bezwzględne podstawy unieważnienia – Unieważnienie prawa do znaku przez Wielką Izbę Odwoławczą EUIPO – Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem – Data właściwa do zbadania bezwzględnej podstawy unieważnienia – Znak towarowy mogący wprowadzić w błąd odbiorców – Artykuł 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) 2017/1001] – Zła wiara – Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]

W sprawie T‑306/20

Hijos de Moisés Rodríguez González, SA, z siedzibą w Las Palmas de Gran Canaria (Hiszpania), którą reprezentował adwokat, J. García Domínguez,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowali A. Folliard‑Monguiral, D. Hanf i E. Markakis, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Wielką Izbą Odwoławczą EUIPO była:

Irlandia

oraz

w której drugą stroną w postępowaniu przed Wielką Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest:

Ornua Co-operative Ltd, z siedzibą w Dublinie (Irlandia), którą reprezentowali adwokaci E. Armijo Chávarri i A. Sanz Cerralbo,

SĄD (szósta izba w składzie powiększonym),

w składzie: A. Marcoulli, prezes, S. Frimodt Nielsen, J. Schwarcz (sprawozdawca), C. Iliopoulos i R. Norkus, sędziowie,

sekretarz: A. Juhász-Tóth, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 3 lutego 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, spółka Hijos de Moisés Rodríguez González, SA, domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 2 marca 2020 r. (sprawa R 1499/2016-G) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

 Okoliczności powstania sporu

2        W dniu 6 sierpnia 2013 r. skarżąca dokonała w EUIPO zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2016, L 71, s. 322; Dz.U. 2016, L 79, s. 44; Dz.U. L 261, s. 10; Dz.U. 2016, L 261, s. 10; Dz.U. 2016, L 267, s. 1; Dz.U. 2017, L 37, s. 28), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

3        Znakiem towarowym, o którego rejestrację wniesiono, jest następujące oznaczenie graficzne:

Image not found

4        W dniu 3 stycznia 2014 r. zgłoszony znak towarowy został zarejestrowany dla następujących towarów należących do klasy 29 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami: „mięso, ryby, drób i dziczyzna; mięsne (ekstrakty–); owoce i warzywa konserwowane, suszone i gotowane; galarety (żele), konfitury, kompot; jaja, mleko i produkty nabiałowe; oleje jadalne i tłuszcze”.

5        W dniu 7 stycznia 2015 r. Irlandia i interwenient, spółka Ornua Co‑operative (dawniej Irish Dairy Board Co‑operative Ltd), złożyli wniosek o unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich towarów wymienionych w pkt 4 powyżej.

6        We wniosku o unieważnienie prawa do znaku podniesiono, że znak towarowy wprowadza w błąd w rozumieniu art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) i art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia 2017/1001] oraz że zgłoszenia tego znaku dokonano w złej wierze w rozumieniu art. 52 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001].

7        Decyzją z dnia 15 czerwca 2016 r. Wydział Unieważnień oddalił w całości wniosek o unieważnienie prawa do znaku. W jego ocenie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009 nie ma zastosowania, ponieważ stwierdzenie, że sporny znak towarowy wprowadza w błąd, musi nastąpić w momencie dokonania zgłoszenia. W niniejszej sprawie każde ewentualne wprowadzenie w błąd jest rezultatem używania tego znaku towarowego po wygaśnięciu umowy handlowej zawartej między skarżącą a interwenientem, która obowiązywała w latach 1967–2011. Tymczasem taka sytuacja podlega jednej z podstaw wygaśnięcia prawa do znaku towarowego uregulowanych w art. 51 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001]. Wydział Unieważnień oddalił również argument podniesiony na podstawie art. 52 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, stwierdzając, że z faktu, iż sporny znak towarowy został zgłoszony po ustaniu stosunków handlowych z interwenientem, nie można wyciągnąć żadnego wniosku dotyczącego złej wiary.

8        W dniu 12 sierpnia 2016 r. Irlandia i interwenient wnieśli do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.

9        Decyzją z dnia 6 grudnia 2017 r. prezydium izb odwoławczych przydzieliło sprawę do rozpoznania Wielkiej Izbie Odwoławczej.

10      W zaskarżonej decyzji Wielka Izba Odwoławcza EUIPO stwierdziła, że w dniu dokonania zgłoszenia sporny znak towarowy był używany w sposób wprowadzający w błąd. Stwierdziła też, że zgłoszenia znaku towarowego dokonano w złej wierze. W rezultacie uchyliła ona decyzję Wydziału Unieważnień i unieważniła prawo do spornego znaku towarowego.

 Żądania stron

11      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EUIPO i interwenientów kosztami postępowania.

12      EUIPO i interwenient wnoszą do Sądu o:

–        oddalenie skargi,

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

13      Irlandia nie złożyła odpowiedzi na skargę i w konsekwencji nie przedstawiła żadnych argumentów w niniejszej sprawie.

 Co do prawa

14      Z uwagi na datę dokonania rozpatrywanego zgłoszenia do rejestracji, dzień 6 sierpnia 2013 r., która jest rozstrzygająca dla ustalenia mających zastosowanie przepisów prawa materialnego, okoliczności faktyczne niniejszej sprawy podlegają przepisom materialnoprawnym zawartym w rozporządzeniu nr 207/2009 [zob. podobnie wyrok z dnia 29 września 2021 r., Univers Agro/EUIPO – Shandong Hengfeng Rubber & Plastic (AGATE), T‑592/20, niepublikowany, EU:T:2021:633, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo]. Ponadto w zakresie, w jakim zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy proceduralne mają co do zasady zastosowanie w momencie ich wejścia w życie [zob. podobnie wyrok z dnia 8 września 2021 r., Qx World/EUIPO – Mandelay (EDUCTOR), T‑84/20, niepublikowany, EU:T:2021:555, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo], niniejszy spór podlega przepisom proceduralnym ustanowionym w rozporządzeniu 2017/1001.

15      W związku z tym w niniejszej sprawie, jeśli chodzi o przepisy materialnoprawne, odniesienia do art. 59 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 2017/1001 dokonane przez Wielką Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji oraz przez strony postępowania należy rozumieć jako odniesienia do art. 52 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009, których treść jest w istocie identyczna.

 W przedmiocie dowodów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem

16      EUIPO i interwenient powołują się na niedopuszczalność załączników A.6–A.8 do skargi. Jak podnoszą, załączniki te zawierają dokumenty, które nigdy nie zostały przedstawione w ramach postępowania administracyjnego przed EUIPO, a zatem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem powinny zostać uznane za niedopuszczalne.

17      Należy stwierdzić, zgadzając się w tym względzie z EUIPO i interwenientem, że załączniki A.6–A.8 do skargi zostały przedstawione po raz pierwszy przed Sądem. Załączniki A.6 i A.7 zawierają dokumenty odnoszące się do wydatków na reklamę oraz niektórych faktur i danych dotyczących rocznej sprzedaży towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym. Mają one wykazać udział w rynku i rozpoznawalność tego znaku towarowego na Wyspach Kanaryjskich (Hiszpania), jak również uzyskany przez niego charakter odróżniający. Załącznik A.8 zawiera oświadczenia złożone pod przysięgą w dniu 15 maja 2020 r. przez jednego z przedstawicieli skarżącej, a więc już po dacie wydania zaskarżonej decyzji, czyli dniu 2 marca 2020 r.

18      Dokumenty te, przedstawione po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem, nie mogą zostać wzięte pod uwagę. Skarga do Sądu ma na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izby odwoławczej EUIPO w rozumieniu art. 72 rozporządzenia 2017/1001, w związku z czym zadaniem Sądu nie jest ponowne rozpoznanie stanu faktycznego w świetle dokumentów przedstawionych przed nim po raz pierwszy. W konsekwencji dokumenty te należy odrzucić bez konieczności badania ich wartości dowodowej [zob. podobnie wyroki: z dnia 24 listopada 2005 r., Sadas/OHMI – LTJ Diffusion (ARTHUR ET FELICIE), T‑346/04, EU:T:2005:420, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 18 marca 2016 r., Karl‑May‑Verlag/OHIM – Constantin Film Produktion (WINNETOU), T‑501/13, EU:T:2016:161, pkt 17].

 Co do istoty

 Uwagi wstępne w przedmiocie zarzutów podniesionych przez skarżącą i w przedmiocie struktury zaskarżonej decyzji

19      Interwenient powołuje dwa zarzuty, dotyczące naruszenia art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009, które dotyczą znaków towarowych mogących wprowadzać odbiorców w błąd (zarzut pierwszy), oraz naruszenia art. 52 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, który dotyczy zgłoszeń znaków towarowych dokonanych w złej wierze (zarzut drugi).

20      Uzasadnienie zaskarżonej decyzji opiera się na dwóch podstawach, które odpowiadają zarzutom pierwszemu i drugiemu.

21      W sytuacji gdy sentencja decyzji opiera się na wielu podstawach uzasadnienia, z których każda wystarczyłaby do uzasadnienia tej sentencji, nieważność tego aktu prawnego można w zasadzie stwierdzić tylko wtedy, gdy każda z tych podstaw jest dotknięta wadami. W takim przypadku błąd lub inna wada prawna, które dotyczyły tylko jednej z podstaw uzasadnienia, nie uzasadniają stwierdzenia nieważności spornej decyzji, ponieważ taki błąd nie mógł mieć decydującego wpływu na rozstrzygnięcie decyzji przez wydającą ją instytucję [wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., Jareš Procházková i Jareš/EUIPO – Elton Hodinářská (MANUFACTURE PRIM 1949), T‑656/18, niepublikowany, EU:T:2021:17, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 29 stycznia 2020 r., Vinos de Arganza/EUIPO – Nordbrand Nordhausen (ENCANTO), T‑239/19, niepublikowany, EU:T:2020:12, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo].

22      W konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji może nastąpić tylko wtedy, gdy wadliwe są obie podstawy uzasadnienia decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej.

23      Ponadto należy stwierdzić, że przed ustaleniem, czy sporny znak towarowy wprowadzał w błąd i czy został zgłoszony w złej wierze, Wielka Izba Odwoławcza zbadała jego istotne cechy, na których oparła się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Najpierw należy zatem ustalić, czy badanie to zostało przeprowadzone prawidłowo, a dopiero potem rozpatrzyć oba zarzuty przedstawione przez skarżącą.

 W przedmiocie istotnych cech spornego znaku towarowego i w przedmiocie oznaczonych nim towarów

24      Wielka Izba Odwoławcza stwierdziła, że sporny znak towarowy jest oznaczeniem graficznym, złożonym ze słów „la” i „irlandesa” zapisanych białymi literami na zielonej etykiecie z żółtą obwódką i z rysunkiem pod tymi wyrazami, również w kolorze żółtym, oraz napisem „1943” zapisanym małą czcionką.

25      Następnie z faktu, że słowa zawarte w znaku towarowym są hiszpańskie, Wielka Izba Odwoławcza wywiodła, że właściwym kręgiem odbiorców jest przeciętny konsument hiszpańskojęzyczny, dla którego są przeznaczone rozpatrywane towary, a mianowicie artykuły spożywcze należące do klasy 29. Jej zdaniem elementem dominującym spornego znaku towarowego jest element słowny, który przekazuje temu konsumentowi jasny komunikat, że ktoś (kobieta) lub coś pochodzi z Irlandii.

26      Wielka Izba Odwoławcza dodała, że powszechnie wiadomo, iż kolor zielony jest używany na oznaczenie Irlandii, na przykład podczas międzynarodowych uroczystości takich jak obchody Dnia Świętego Patryka. Zauważyła też, że Irlandia jest znana pod nazwą „Szmaragdowej Wyspy”, co ma nawiązywać do jej zielonego krajobrazu. Doszła ona zatem do wniosku, że kolor ten utwierdza odbiorców w przekonaniu, że towary oznaczone zakwestionowanym znakiem towarowym są pochodzenia irlandzkiego, zwłaszcza że chodzi o artykuły spożywcze, które mogą być produkowane w Irlandii, przy czym w odniesieniu do niektórych z nich, takich jak mięso, ryby i masło, istnieje przekonanie, że ich irlandzkie pochodzenie jest wyznacznikiem dobrej jakości.

27      Nic nie podważa analizy dokonanej przez Wielką Izbę Odwoławczą w odniesieniu do istotnych cech spornego znaku towarowego i jego znaczenia dla właściwego kręgu odbiorców.

28      Z uwagi bowiem na jego relatywny rozmiar i centralne umiejscowienie element słowny dominuje w spornym znaku towarowym, w szczególności w porównaniu z napisem „1943”, który jest zapisany małą czcionką. Element ten dominuje też nad żółtym wzorem znajdującym się bezpośrednio pod nim. W tym względzie należy przypomnieć, że w przypadku gdy, jak w niniejszej sprawie, znak towarowy składa się z elementów słownych i graficznych, pierwsze z nich winny być co do zasady traktowane jako bardziej odróżniające niż te drugie, gdyż przeciętnemu konsumentowi łatwiej będzie skojarzyć rozpatrywane towary poprzez przytoczenie ich nazwy aniżeli poprzez opisanie graficznego elementu znaku [zob. wyroki: z dnia 7 maja 2015 r., Cosmowell/OHMI – Haw Par (GELENKGOLD), T‑599/13, EU:T:2015:262, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 5 maja 2021 r., Grangé i Van Strydonck/EUIPO – Nema (âme), T‑442/20, niepublikowany, EU:T:2021:237, pkt 38].

29      Skarżąca przyznała w skardze do Sądu, że zgadza się z wnoszącymi o unieważnienie prawa do znaku przynajmniej co do następujących znaczeń elementu słownego „la irlandesa” stanowiącego część spornego znaku towarowego: „osoba pochodzenia irlandzkiego, z Irlandii” lub „kobieta pochodzenia irlandzkiego”, z dodanym do tych słów żeńskim rodzajnikiem określonym „la”. Podkreśla ona, że takie właśnie znaczenia podają zarówno słownik języka hiszpańskiego Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, jak i słownik języka angielskiego Collinsa, przy czym oba te znaczenia są jej zdaniem właściwe w niniejszej sprawie.

30      Należy zatem stwierdzić, że znaczenie dominującego elementu słownego spornego znaku towarowego w języku hiszpańskim jest takie, że element ten w sposób oczywisty wskazuje przeciętnemu hiszpańskojęzycznemu konsumentowi na pochodzenie irlandzkie, co potwierdza wniosek Wielkiej Izby Odwoławczej

31      Co się tyczy koloru zielonego w spornym znaku towarowym, należy przypomnieć, że fakty powszechnie znane są definiowane jako fakty, które mogą być znane przez każdą osobę lub które mogą być znane z powszechnie dostępnych źródeł [zob. wyroki: z dnia 13 grudnia 2018 r., Monolith Frost/EUIPO – Dovgan (PLOMBIR), T‑830/16, EU:T:2018:941, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 10 czerwca 2020 r., Louis Vuitton Malletier/EUIPO – Wisniewski (Przedstawienie wzoru w szachownicę), T‑105/19, niepublikowany, EU:T:2020:258, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo].

32      Wielka Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że powszechnie wiadomo, iż kolor zielony jest używany na oznaczenie Irlandii. Przekonująco też wyjaśniła, że kolor ten odgrywa taką rolę podczas obchodów irlandzkiego Dnia Świętego Patryka i że Irlandia znana jest pod nazwą „Szmaragdowej Wyspy”, która nawiązuje w jej zielonego krajobrazu.

33      Chociaż nie każdy musi być świadomy roli koloru zielonego w przedstawieniu Irlandii, to może się o tym dowiedzieć z ogólnie dostępnych źródeł.

34      W tym względzie skarżąca powołuje się w skardze na argument, który przedstawiła przed Wydziałem Unieważnień, zgodnie z którym kolor zielony był tylko jednym z elementów „sugestywnego współgrania [spornego] oznaczenia ze świeżością (zielone łąki) i słońcem (żółty)”. Nie można jednakże uwzględnić tego argumentu, ponieważ nawet przy założeniu, że kolor zielony rzeczywiście odgrywa taką rolę, nie stoi on w sprzeczności z powszechnie znanym faktem stwierdzonym przez Wielką Izbę Odwoławczą, że kolor ten reprezentuje Irlandię. Dodatkowo skarżąca nie przedstawiła Sądowi żadnego dowodu w celu zakwestionowania prawdziwości tego powszechnie znanego faktu.

35      Ponadto, bez potrzeby wypowiadania się w kwestii ogólnej jakości towarów pochodzących z Irlandii, należy zauważyć, że skarżąca nie zakwestionowała również tego, iż kraj ten produkuje mięso, ryby i produkty mleczne, z których wszystkie trzy są objęte zakwestionowanym znakiem towarowym.

36      W konsekwencji, mając na względzie dominujący element słowny „la irlandesa” i jego znaczenie dla właściwego kręgu odbiorców, potwierdzone przez otaczający go zielony kolor, Wielka Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że w przypadku umieszczenia spornego znaku towarowego na towarach, do których się on odnosi, hiszpańskojęzyczni konsumenci bez głębszego zastanowienia stwierdziliby bezpośredni związek między znaczeniem tego elementu słownego a cechą tych towarów, a mianowicie ich pochodzeniem geograficznym, oraz że widząc znak towarowy umieszczony na tych towarach, byliby w związku z tym przekonani, że towary te pochodzą z Irlandii.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009

37      Zarzut pierwszy dzieli się na trzy części. W ramach części pierwszej skarżąca zarzuca Wielkiej Izbie Odwoławczej zastosowanie do postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku przesłanek odnoszących się do podstaw stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku. Dalej, w ramach części drugiej, skarżąca utrzymuje, że w zaskarżonej decyzji błędnie zastosowano art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009. Wreszcie w części trzeciej zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że Wielka Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić charakter odróżniający uzyskany przez sporny znak towarowy.

38      W pierwszej kolejności należy zbadać część trzecią zarzutu pierwszego, a następnie łącznie jego części pierwszą i drugą.

–       W przedmiocie części trzeciej zarzutu pierwszego, dotyczącej tego, że Wielka Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić charakter odróżniający uzyskany przez sporny znak towarowy

39      Skarżąca zarzuca Wielkiej Izbie Odwoławczej nieuwzględnienie niektórych elementów wskazujących na to, że z biegiem czasu sporny znak towarowy uzyskał charakter odróżniający. W tym względzie powołuje się ona na nieprzerwane używanie znaku towarowego od 1967 r., na fakt, że jako jedyna używała tego znaku towarowego w Hiszpanii, oraz na swój duży udział w rynku masła, jaki od dawna posiada na Wyspach Kanaryjskich dzięki temu znakowi towarowemu.

40      EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

41      Należy stwierdzić, jak słusznie podnosi EUIPO, że przepisy rozporządzenia nr 207/2009 dotyczące charakteru odróżniającego uzyskanego przez znak towarowy w następstwie jego używania, stanowiące wyjątek od niektórych bezwzględnych podstaw odmowy lub unieważnienia prawa do znaku, nie mają zastosowania do znaków towarowych uznawanych za wprowadzające w błąd. Ani bowiem art. 7 ust. 3, ani art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 i art. 59 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001) nie odnoszą się do art. 7 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia. Oba te przepisy odnoszą się wyłącznie do podstaw określonych w art. 7 ust. 1 lit. b)–d) tego rozporządzenia [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b)–d) rozporządzenia 2017/1001].

42      W związku z tym trzecią część zarzutu pierwszego należy oddalić jako nieistotną dla sprawy.

–       W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej tego, że Wielka Izba Odwoławcza nie powinna była zastosować do postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku przesłanek odnoszących się do podstaw wygaśnięcia prawa do znaku, oraz w przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, dotyczącej błędnego zastosowania art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009

43      W ramach części pierwszej zarzutu pierwszego skarżąca zauważa, że w prawie Unii Europejskiej w dziedzinie znaków towarowych istnieje rozróżnienie między podstawami unieważnienia a podstawami wygaśnięcia prawa do znaku. Tymczasem w niniejszej sprawie Wielka Izba Odwoławcza błędnie zastosowała do postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku przepisy dotyczące wygaśnięcia prawa do znaku, co powoduje powstanie niepewności prawnej.

44      Skarżąca zwraca uwagę, że postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku wymaga przeprowadzenia analizy na dzień dokonania zgłoszenia znaku towarowego, skupiającej się między innymi na jego charakterze, jego elementach oraz oznaczonych nim towarach, podczas gdy w postępowaniu w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku sprawdza się sposób używania znaku przez jego właściciela po jego rejestracji. Wielka Izba Odwoławcza miała popełnić błąd, uzasadniając nieważność spornego znaku towarowego w świetle jego używania po jego zgłoszeniu, zamiast skupić się na dacie zgłoszenia.

45      Zdaniem skarżącej Wydział Unieważnień słusznie stwierdził, że wnoszący o unieważnienie prawa do znaku usiłowali wykazać, iż sporny znak towarowy wprowadza w błąd, opierając się na działaniach, które miały miejsce długo po zgłoszeniu znaku towarowego do EUIPO, że działania te mogły być wprawdzie istotne w postępowaniu w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku, ale już nie w postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do znaku, oraz że w dniu dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego nie istniała wyraźna sprzeczność między tym znakiem a oznaczonymi nim towarami, co wyklucza wprowadzający w błąd charakter.

46      Skarżąca zwraca uwagę na to, że należy domniemywać, z zastrzeżeniem przedstawienia dowodu przeciwnego, że sporny znak towarowy był używany w dobrej wierze, którą to dobrą wiarę powinno się oceniać na dzień dokonania zgłoszenia znaku towarowego, a nie jedynie w odniesieniu do późniejszego jego używania przez właściciela.

47      W odpowiedzi na część pierwszą zarzutu pierwszego skarżącej EUIPO podnosi, że zgodnie z obowiązującym prawem Wielka Izba Odwoławcza rozpatrzyła wniosek o unieważnienie prawa do znaku na dzień zgłoszenia spornego znaku towarowego. W ocenie EUIPO ten znak towarowy z samej swej natury wprowadza w błąd, w szczególności ze względu na swą kolorystykę, elementy graficzne i renomę Irlandii w zakresie produktów rolnych oznaczonych spornym znakiem towarowym. Wobec braku wyraźnego ograniczenia wykazu tych towarów do towarów pochodzenia irlandzkiego sporny znak towarowy wprowadza właściwy krąg odbiorców w błąd co do ich pochodzenia geograficznego. Dowody pochodzące z okresu po dokonaniu zgłoszenia znaku towarowego, takie jak katalog z 2014 r., potwierdzają jedynie ocenę dokonaną przez Wielka Izbę Odwoławczą, tak jak powinna była ona zostać dokonana w dniu zgłoszenia spornego znaku towarowego.

48      W odniesieniu do pierwszej części zarzutu pierwszego argumenty interwenienta pokrywają się w istocie z argumentami EUIPO.

49      W części drugiej zarzutu pierwszego skarżąca wskazuje, że sam związek spornego znaku towarowego z Irlandią nie wystarczy, by wprowadzić konsumenta w błąd co do charakteru towarów lub ich pochodzenia geograficznego, ponieważ oznaczenie to jest postrzegane jako sugestywne, w szczególności ze względu na to, że zawiera elementy liczbowe i graficzne. Oznaczenie to jest zatem postrzegane jako znak towarowy, a nie jako wskazanie określonego pochodzenia geograficznego.

50      Ponadto skarżąca kwestionuje zaskarżoną decyzję w zakresie, w jakim opiera się ona na wcześniejszych decyzjach Oficina Española de Patentes y Marcas (hiszpańskiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych) odrzucających wnioski o rejestrację podobnych znaków towarowych zawierających element „la irlandesa”, a także na decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO w sprawie unieważnienia prawa do takiego znaku. Zdaniem skarżącej decyzje te dotyczą odmiennych znaków towarowych, które były używane dla oznaczenia masła, a w niektórych przypadkach także produktów mlecznych, podczas gdy sporny znak towarowy w niniejszej sprawie oznacza produkty należące do klasy 29 w całości.

51      W odpowiedzi na część drugą zarzutu pierwszego EUIPO stoi przedstawia stanowisko, że argument skarżącej oparty na tym, jakoby sporny znak towarowy miał mieć sugestywny charakter, jest nieprzekonujący. W odniesieniu do wcześniejszych decyzji, na które powołano się w zaskarżonej decyzji, EUIPO odpowiada skarżącej, że są one istotne w odniesieniu do sposobu postrzegania spornego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców i że Wielka Izba Odwoławcza miała prawo powoływać się na nie w celu potwierdzenia swoich ustaleń.

52      Interwenient podziela w istocie argumenty EUIPO dotyczące części drugiej zarzutu pierwszego.

53      Należy przypomnieć, że na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009 znak towarowy podlega unieważnieniu, jeżeli został on zarejestrowany, mimo że może on wprowadzać odbiorców w błąd, na przykład co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towaru lub usługi.

54      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem jedyną datą właściwą do rozpatrzenia wniosku o unieważnienie prawa do znaku jest data dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego (postanowienia: z dnia 24 września 2009 r., Bateaux mouches/OHIM, C‑78/09 P, niepublikowane, EU:C:2009:584, pkt 18; z dnia 23 kwietnia 2010 r., OHIM/Frosch Touristik, C‑332/09 P, niepublikowane, EU:C:2010:225, pkt 41). Jednakże orzecznictwo dopuszcza możliwość uwzględnienia okoliczności późniejszych w stosunku do tej daty, pod warunkiem że odnoszą się one do sytuacji istniejącej w dniu dokonania zgłoszenia znaku towarowego [wyrok z dnia 3 czerwca 2009 r., Frosch Touristik/OHIM – DSR touristik (FLUGBÖRSE), T‑189/07, EU:T:2009:172, pkt 19, 28].

55      Przypadki, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009, zakładają możliwość rzeczywistego wprowadzenia konsumenta w błąd lub wystarczająco poważnego ryzyka wprowadzenia go w błąd [zob. wyrok z dnia 26 października 2017 r., Alpirsbacher Klosterbräu Glauner/EUIPO (Klosterstoff), T‑844/16, EU:T:2017:759, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].

56      Ocena podstawy odmowy rejestracji wskazanej w art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009 może zostać przeprowadzona wyłącznie, po pierwsze, w odniesieniu do rozpatrywanych towarów lub usług, a po drugie, w odniesieniu do sposobu postrzegania znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców [zob. wyrok z dnia 22 marca 2018 r., Safe Skies/EUIPO – Travel Sentry (TSA LOCK), T‑60/17, niepublikowany, EU:T:2018:164, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo].

57      Ponadto art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009 wymaga wystarczająco szczegółowego określenia potencjalnych cech towarów i usług oznaczonych znakiem towarowym. Znak towarowy wprowadza w błąd tylko wtedy, gdy docelowy konsument jest przekonany, że towary i usługi mają pewne cechy, których w rzeczywistości nie posiadają [zob. wyrok z dnia 29 listopada 2018 r., Khadi and Village Industries Commission/EUIPO – BNP Best Natural Products (Khadi Ayurveda), T‑683/17, niepublikowany, EU:T:2018:860, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo].

58      Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001) art. 7 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części Unii.

59      W niniejszej sprawie Wielka Izba Odwoławcza zbadała najpierw istotne cechy spornego znaku towarowego w celu ustalenia sposobu jego postrzegania przez właściwy krąg odbiorców, biorąc pod uwagę towary wskazane w zgłoszeniu znaku towarowego. Uznała, że widząc sporny znak towarowy umieszczony na przedmiotowych towarach, hiszpańskojęzyczni konsumenci mieliby przekonanie, że pochodzą one z Irlandii.

60      Wielka Izba Odwoławcza wywiodła z tej analizy spornego znaku towarowego, że rozpatrywany znak wprowadzał właściwy krąg odbiorców w błąd „już w chwili dokonania zgłoszenia”. W celu „potwierdzenia” tego wniosku wzięła ona pod uwagę dowody przedstawione przez wnoszących o unieważnienie prawa do znaku, w szczególności decyzję Wydziału Unieważnień EUIPO z dnia 25 września 2002 r., w której unieważniono znak towarowy zawierający element „la irlandesa” podobny do spornego znaku towarowego. Dowody obejmowały też następujące elementy, późniejsze w stosunku do daty zgłoszenia znaku towarowego:

–        katalog internetowy skarżącej z 2014 r.;

–        fotografie produktów spożywczych opatrzonych spornym znakiem towarowym, wyprodukowanych w 2016 r. i zakupionych w Hiszpanii w tym samym roku.

61      Zdaniem Wielkiej Izby Odwoławczej dowody te, a w szczególności informacje na opakowaniach towarów i ich etykietach, napisane bardzo małą czcionką lub w formie kodów lub numerów krajowych odnoszących się do ich wartości odżywczej, wskazują, że towary te zostały wyprodukowane w krajach innych niż Irlandia. Skarżąca przyznała zresztą w uwagach przedstawionych przed Wielką Izbą Odwoławczą, że sporny znak towarowy „nie był ograniczony jedynie do towarów pochodzących z Irlandii”.

62      Wielka Izba Odwoławcza powołała się również na orzeczenia sądów hiszpańskich oraz na decyzję hiszpańskiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych, które poprzedzały datę dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego, w celu „potwierdzenia” wprowadzającego w błąd charakteru tego znaku.

63      Należy zauważyć, że artykuły 52–54 rozporządzenia nr 207/2009 (art. 53 i 54 stały się art. 60 i 61 rozporządzenia 2017/1001) regulują podstawy unieważnienia prawa do unijnego znaku towarowego, podczas gdy odrębny przepis – art. 51 wspomnianego rozporządzenia – dotyczy podstaw stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku.

64      Należy też zauważyć, że wprowadzający w błąd charakter znaku towarowego stanowi bezwzględną podstawę unieważnienia prawa do tego znaku na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009, a ponadto podstawę stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku na podstawie art. 51 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia.

65      Tymczasem art. 51 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 wyraźnie stanowi, że wprowadzający w błąd charakter zarejestrowanego znaku towarowego, który uzasadnia stwierdzenie wygaśnięcia praw jego właściciela, wynika z jego faktycznego używania, podczas gdy przepisy art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) wspomnianego rozporządzenia, które dotyczą unieważnienia prawa do zarejestrowanego znaku towarowego pomimo jego wprowadzającego w błąd charakteru, nie zawierają żadnego odniesienia do takiego używania.

66      Z powyższego wynika, że co do zasady badanie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku w rozumieniu art. 51 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 wymaga wzięcia pod uwagę faktycznego używania znaku towarowego, a zatem dowodów późniejszych w stosunku do daty zgłoszenia tego znaku, podczas gdy nie jest tak w przypadku rozpatrywania wniosku o unieważnienie prawa do znaku złożonego na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009. Rozpatrzenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku wymaga bowiem wykazania, że już samo oznaczenie zgłoszone do rejestracji w charakterze znaku towarowego stwarza prawdopodobieństwo wprowadzenia konsumenta w błąd, i to już w chwili dokonywania jego zgłoszenia, przy czym sposób późniejszego zarządzania tym oznaczeniem jest bez znaczenia (zob. podobnie wyrok z dnia 8 czerwca 2017 r., W.F. Gözze Frottierweberei i Gözze, C‑689/15, EU:C:2017:434, pkt 55, 56).

67      Zasada ta znajduje potwierdzenie w orzecznictwie, zgodnie z którym jedyną datą właściwą dla rozpatrzenia wniosku o unieważnienie prawa do znaku jest data dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego (postanowienia: z dnia 24 września 2009 r., Bateaux mouches/OHIM, C‑78/09 P, niepublikowane, EU:C:2009:584, pkt 18; z dnia 23 kwietnia 2010 r., OHIM/Frosch Touristik, C‑332/09 P, niepublikowane, EU:C:2010:225, pkt 41) i zgodnie z którym elementy późniejsze w stosunku do daty zgłoszenia znaku towarowego mogą być brane pod uwagę tylko wtedy, gdy odnoszą się do sytuacji mającej miejsce w tej dacie [wyrok z dnia 3 czerwca 2009 r., FLUGGBÖRSE, T‑189/07, EU:T:2009:172, pkt 19, 28].

68      Innymi słowy, w sprawach dotyczących unieważnienia prawa do znaku należy ustalić, czy nie jest tak, że znak towarowy nie powinien był zostać zarejestrowany ab initio ze względu na podstawy istniejące już w chwili dokonania zgłoszenia znaku towarowego, ponieważ uwzględnienie okoliczności późniejszych może służyć jedynie wyjaśnieniu okoliczności istniejących w tej dacie.

69      To właśnie w świetle powyższych rozważań należy ustalić, czy Wielka Izba Odwoławcza słusznie zdecydowała o unieważnieniu prawa do spornego znaku towarowego ze względu na to, że może on wprowadzić odbiorców w błąd co do pochodzenia geograficznego rozpatrywanych towarów.

70      Jak stwierdzono w pkt 36 powyżej, Wielka Izba Odwoławcza prawidłowo uznała, że właściwy krąg odbiorców będzie postrzegał sporny znak towarowy jako wskazujący, że objęte nim towary pochodzą z Irlandii.

71      Natomiast, jak słusznie zauważyła skarżąca, do celów stosowania art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009 Wielka Izba Odwoławcza powinna była sprawdzić, czy w dniu dokonania zgłoszenia nie istniała sprzeczność między informacją, którą komunikuje sporny znak towarowy, a cechami towarów wskazanych we tym zgłoszeniu [zob. podobnie wyroki: z dnia 27 października 2016 r., Caffè Nero Group/EUIPO (CAFFÈ NERO), T‑29/16, niepublikowany, EU:T:2016:635, pkt 45–50; z dnia 13 maja 2020 r., SolNova/EUIPO – Canina Pharma (BIO‑INSECT Shocker), T‑86/19, EU:T:2020:199, pkt 70–87]. Tymczasem należy zauważyć, że wykaz towarów objętych spornym znakiem towarowym nie zawierał żadnego wskazania pochodzenia geograficznego, a zatem mógł obejmować towary pochodzące z Irlandii. W związku z tym, w odróżnieniu od okoliczności, na podstawie których Sąd wydał wyżej wymienione wyroki CAFFÈ NERO (T‑29/16, niepublikowany, EU:T:2016:635) i BIO‑INSECT Shocker (T‑86/19, EU:T:2020:199), w chwili dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego nie istniała sprzeczność między tym znakiem a oznaczonymi towarami, w związku z czym wykluczone było stwierdzenie, iż w tej dacie wspomniany znak towarowy wprowadzał w błąd.

72      Ponieważ w dniu dokonania zgłoszenia nie istniała sprzeczność między zakwestionowanym znakiem towarowym a objętymi nim towarami, Wielka Izba Odwoławcza niesłusznie zarzuciła skarżącej, że ta nie ograniczyła wykazu tych towarów do towarów pochodzących z Irlandii. Wprowadzenie takiego ograniczenia w tym wykazie nie było bowiem wymagane przez art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009, który ma na celu uniemożliwienie rejestracji znaków towarowych mogących wprowadzić odbiorców w błąd.

73      Ponadto ze względu na to, że w dacie dokonania zgłoszenia do rejestracji, w 2013 r., spornego znaku towarowego nie można uznać za wprowadzający w błąd, późniejsze dowody pochodzące z lat 2014 i 2016 wzięte pod uwagę przez Wielką Izbę Odwoławczą nie mogły potwierdzić takiego wprowadzającego w błąd charakteru. W świetle akt sprawy nie zostało wykazane, że te późniejsze dowody dotyczyły sytuacji istniejącej na dzień dokonania zgłoszenia znaku towarowego, a w konsekwencji orzecznictwo wynikające w wyroku z dnia 3 czerwca 2009 r., FLUGBÖRSE (T‑189/07, EU:T:2009:172), które mogłoby pozwolić na uwzględnienie takich dowodów, nie znajdowało zastosowania w niniejszej sprawie.

74      Ponadto Wielka Izba Odwoławcza wskazała, że „zostało wykazane – i [skarżąca temu] nie zaprzeczyła – że znak towarowy był używany jeszcze przed datą dokonania zgłoszenia”. Jednakże nie wyjaśnia ona, w jaki sposób to używanie spornego znaku towarowego poprzedzające jego zgłoszenie „zostało wykazane” i w jaki sposób takie wcześniejsze używanie świadczy o wprowadzającym w błąd charakterze tego znaku towarowego.

75      Co się tyczy decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO z dnia 25 września 2002 r., a także decyzji hiszpańskich organów sądowych oraz decyzji hiszpańskiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych przytoczonych w zaskarżonej decyzji i poprzedzających datę dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego, należy przypomnieć, że ani praktyka decyzyjna EUIPO, ani decyzje organów krajowych nie mogą wiązać Sądu [zob. podobnie wyroki: z dnia 9 marca 2012 r., Ella Valley Vineyards/OHIM – HFP Diffusion (ELLA VALLEY VINEYARDS), T‑32/10, EU:T:2012:118, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 28 października 2020 r., Electrolux Home Products/EUIPO – D. Consult (FRIGIDAIRE), T‑583/19, niepublikowany, EU:T:2020:511, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo]. Decyzje te nie pozwalają na pominięcie ram analizy ustanowionych w prawie Unii i wymaganych przy rozpatrywaniu wniosku o unieważnienie prawa do znaku, takiego jak rozpatrywany w niniejszej sprawie, ponieważ ramy te nie są takie same jak ramy mające zastosowanie do rozpatrywania wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku.

76      Z powyższego wynika, że część trzecia zarzutu pierwszego jest bezzasadna. Zasadne są natomiast jego części pierwsza i druga, ponieważ Wielka Izba Odwoławcza błędnie zastosowała art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009.

77      Błąd ten rzutuje na zgodność z prawem pierwszej podstawy, na której opiera się zaskarżona decyzja. Jednakże okoliczność ta może prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji tylko wówczas, gdy wadliwa jest także druga podstawa tej decyzji.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

78      Skarżąca utrzymuje, że Wielka Izba Odwoławcza nie wykazała, że w chwili dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego skarżąca działała w złej wierze. Zwraca ona uwagę, że przez ponad 40 lat używała podobnych znaków towarowych zawierających element „la irlandesa”, które są wciąż ważne, i że nie można z faktu zakończenia przez nią stosunków handlowych z interwenientem w 2011 r. wyprowadzić wniosku, iż działała w złej wierze. Wielka Izba Odwoławcza niesłusznie skupiła się na przykładach sporów lub odmów rejestracji w odniesieniu do podobnych znaków towarowych zawierających element „la irlandesa” i błędnie uznała za oznaki złej wiary skarżącej pewne cechy spornego znaku towarowego, w szczególności jego elementy graficzne, jego kolor oraz fakt, że przywołuje on pochodzenie geograficzne.

79      EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

80      Należy zauważyć, że zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 prawo do unijnego znaku towarowego podlega unieważnieniu, w przypadku gdy zgłaszający działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku.

81      Z tego samego przepisu wynika, że chwilą istotną dla oceny istnienia złej wiary zgłaszającego jest moment dokonania przez zainteresowanego zgłoszenia do rejestracji (wyrok z dnia 11 czerwca 2009 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli, C‑529/07, EU:C:2009:361, pkt 35). Jednakże używanie spornego znaku towarowego może stanowić okoliczność, którą należy wziąć pod uwagę w celu scharakteryzowania zamiaru, który towarzyszył zgłoszeniu do rejestracji, w tym używania spornego oznaczenia po dniu owego zgłoszenia [zob. podobnie wyroki: z dnia 1 lutego 2012 r., Carrols/OHIM – Gambettola (Pollo Tropical CHICKEN ON THE GRILL), T‑291/09, EU:T:2012:39, pkt 76; z dnia 8 maja 2014 r., Simca Europe/OHIM – PSA Peugeot Citroën (Simca), T‑327/12, EU:T:2014:240, pkt 48; z dnia 23 maja 2019 r., Holzer y Cia/EUIPO – Annco (ANN TAYLOR i AT ANN TAYLOR), T‑3/18 i T‑4/18, EU:T:2019:357, pkt 126].

82      Pojęcie złej wiary, o którym mowa w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, nie jest ani zdefiniowane, ani wydzielone, ani w jakikolwiek sposób opisane w przepisach prawa Unii [zob. wyroki: z dnia 11 lipca 2013 r., SA.PAR./OHMI – Salini Costruttori (GRUPPO SALINI), T‑321/10, EU:T:2013:372, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 8 marca 2017 r., Biernacka‑Hoba/EUIPO – Formata Bogusław Hoba (Formata), T‑23/16, niepublikowany, EU:T:2017:149, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo]. Zgodnie z orzecznictwem pojęcie to nie może być sprowadzone do ograniczonej kategorii szczególnych okoliczności. Przyświecający temu przepisowi cel interesu ogólnego, polegający na udaremnieniu rejestracji znaków stanowiących nadużycie lub sprzecznych z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu, byłby bowiem zagrożony, gdyby złą wiarę można było wykazać jedynie okolicznościami wyliczonymi enumeratywnie [zob. wyrok z dnia 21 kwietnia 2021 r., Hasbro/EUIPO – Kreativni Dogadaji (MONOPOLY), T‑663/19, EU:T:2021:211, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

83      Twierdzenie dotyczące złej wiary należy oceniać całościowo, z uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności faktycznych danego przypadku (wyrok z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 47).

84      A zatem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w ramach całościowej analizy dokonywanej na podstawie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 można uwzględnić pochodzenie zakwestionowanego oznaczenia, sposób jego używania od momentu stworzenia, strategię handlową, w jaką wpisuje się dokonanie zgłoszenia tego oznaczenia do rejestracji w charakterze unijnego znaku towarowego, a także chronologię wydarzeń, które doprowadziły do dokonania tego zgłoszenia (zob. wyrok z dnia 21 kwietnia 2021 r., MONOPOLY, T‑663/19, EU:T:2021:211, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

85      Do celów oceny istnienia złej wiary należy także wziąć pod uwagę przyświecający zgłaszającemu w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji zamiar, który stanowi element subiektywny, podlegający ustaleniu poprzez odniesienie się do obiektywnych okoliczności danego przypadku (wyroki: z dnia 11 czerwca 2009 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli, C‑529/07, EU:C:2009:361, pkt 41, 42; z dnia 8 marca 2017 r., Formata, T‑23/16, niepublikowany, EU:T:2017:149, pkt 44). W tym względzie należy zbadać zamiar zgłaszającego znak towarowy, który można wywieść z obiektywnych okoliczności i jego konkretnych działań, roli lub stanowiska, wiedzy, jaką posiadał na temat używania wcześniejszego oznaczenia, stosunków, jakie utrzymywał z wnoszącym o unieważnienie prawa do znaku na podstawie umów, przed wejściem w stosunek umowny lub po ustaniu umów, istnienia wzajemnych obowiązków lub zobowiązań oraz, bardziej ogólnie, wszystkich obiektywnych sytuacji dotyczących konfliktu interesów, w jakich działał zgłaszający znak towarowy (wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., GRUPPO SALINI, T‑321/10, EU:T:2013:372, pkt 28).

86      Opierający się na tej podstawie wnioskujący o unieważnienia prawa do znaku musi wykazać okoliczności umożliwiające stwierdzenie, że właściciel unijnego znaku towarowego działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia tego znaku [zob. wyrok z dnia 26 lutego 2015 r., Pangyrus/OHIM – RSVP Design (COLOURBLIND), T‑257/11, niepublikowany, EU:T:2015:115, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo].

87      Dobrej wiary domniemywa się do momentu przedstawienia dowodu przeciwnego (zob. wyrok z dnia 8 marca 2017 r., Formata, T‑23/16, niepublikowany, EU:T:2017:149, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

88      W niniejszej sprawie Wielka Izba Odwoławcza wymienia kilka elementów, które jej zdaniem pozwalają stwierdzić, że w momencie dokonywania zgłoszenia spornego znaku towarowego skarżąca działała w złej wierze.

89      Po pierwsze, Wielka Izba Odwoławcza powtarza swoje stwierdzenie, zgodnie z którym sporny znak towarowy wprowadza konsumenta hiszpańskojęzycznego w błąd, jako że wskazuje na wyraźny związek geograficzny z Irlandią, mimo że rozpatrywane towary nie pochodzą z tego kraju.

90      Po drugie, Wielka Izba Odwoławcza zwraca uwagę, że w wyniku tego wprowadzającego w błąd charakteru znaki towarowe zawierające element „la irlandesa”, podobne do znaku towarowego rozpatrywanego w niniejszej sprawie i obejmujące bardziej szczegółowe wykazy towarów, zostały unieważnione lub odrzucone przez EUIPO oraz hiszpańskie organy sądowe i administracyjne, przy czym skoro te niekorzystne dla skarżącej decyzje zostały wydane w latach 2000, 2001 i 2002, a więc na długo przed datą zgłoszenia spornego znaku towarowego w 2013 r., skarżąca musiała o nich wówczas wiedzieć. Wiedzę tę potwierdza fakt, że skarżąca uzyskała następnie hiszpańskie rejestracje w odniesieniu do podobnych znaków towarowych poprzez wyraźne umieszczenie w opisie towarów ograniczenia geograficznego dotyczącego Irlandii, czego nie uczyniła w odniesieniu do spornego znaku towarowego.

91      Po trzecie, Wielka Izba Odwoławcza stwierdza, że skarżąca przez wiele lat była wyłącznym przedstawicielem interwenienta i kupowała od niego masło irlandzkie w ilościach hurtowych, pakowała je i sprzedawała na Wyspach Kanaryjskich. Uważa ona, że hiszpański znak towarowy La Irlandesa zgłoszony przez skarżącą w 1967 r. miał na celu promowanie w Hiszpanii sprzedaży masła pochodzącego z Irlandii, że ów znak towarowy powstał w wyniku stosunku umownego między skarżącą a interwenientem oraz że był on związany z irlandzkim pochodzeniem towarów, do sprzedaży których skarżąca była uprawniona na mocy tego stosunku. Zdaniem Wielkiej Izby Odwoławczej po zakończeniu tych stosunków handlowych w 2011 r. skarżąca nadal sprzedawała towary oznaczone znakami towarowymi zawierającymi słowa „la” i „irlandesa”, mimo że nie były już one pochodzenia irlandzkiego. Skarżąca nie wykazała uzasadnionych powodów biznesowych wyjaśniających zgłoszenie spornego znaku towarowego ani gospodarczych powodów jego używania po zakończeniu stosunków handlowych z interwenientem w 2011 r. Jedynym zamiarem skarżącej było zatem uzyskiwanie nienależnych korzyści z zakończonych stosunków handlowych w celu dalszego korzystania z wizerunku towarów irlandzkich.

92      Po czwarte, Wielka Izba Odwoławcza uznała, że z uwagi na wprowadzające w błąd używanie spornego znaku towarowego, wcześniejsze decyzje EUIPO i organów hiszpańskich oraz wcześniejsze i obecnie zakończone stosunki handlowe z interwenientem skarżąca, zgłaszając sporny znak towarowy, miała zamiar nadal wprowadzać odbiorców w błąd co do pochodzenia geograficznego rozpatrywanych towarów i korzystać z dobrego wizerunku towarów irlandzkich. Rozmyślne zgłoszenie spornego znaku towarowego w celu wywołania skojarzenia z Irlandią wskazywałoby zatem na to, że skarżącej przyświecał nieuczciwy zamiar.

93      Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, Wielka Izba Odwoławcza uznała, że w momencie dokonywania zgłoszenia spornego znaku towarowego skarżąca działała w złej wierze. W konsekwencji unieważniła ona ten znak towarowy również na tej podstawie.

94      Na wstępie należy przypomnieć, że z orzecznictwa przytoczonego w pkt 81 powyżej wynika, iż w celu rozstrzygnięcia kwestii, czy w momencie zgłaszania spornego znaku towarowego skarżąca działała w złej wierze, Wielka Izba Odwoławcza mogła skutecznie oprzeć się na dowodach pochodzących z okresu po dacie zgłoszenia spornego znaku towarowego, ponieważ dowody te stanowiły wskazówki dotyczące sytuacji we właściwej dacie, a nawet do używania spornego znaku towarowego po dokonaniu zgłoszenia.

95      W niniejszej sprawie, po pierwsze, jeśli chodzi o używanie spornego znaku towarowego w sposób wprowadzający w błąd, strony są zgodne co do tego, że skarżąca przez dziesięciolecia sprzedawała oznaczone tym znakiem towarowym masło pochodzące z Irlandii w ramach stosunku umownego z interwenientem oraz że po ustaniu tych stosunków nadal sprzedawała pod tym znakiem towarowym artykuły spożywcze, z których znaczna część, w tym produkty mleczne i wędliny, nie pochodziła z Irlandii. W każdym razie skarżąca nie twierdziła, że wszystkie towary, które sprzedawała pod spornym znakiem towarowym, pochodzą z Irlandii.

96      Innymi słowy, skarżąca sprzedawała towary oznaczone spornym znakiem towarowym, mimo że znaczna ich część nie pochodziła z Irlandii, a zatem nie odpowiadała wyobrażeniom właściwego kręgu odbiorców.

97      O ile okoliczność ta nie ma znaczenia dla analizy zarzutu pierwszego, opartego na art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009, o tyle inaczej jest przy badaniu zarzutu drugiego, dotyczącego złej wiary skarżącej.

98      W istocie wraz z rozszerzeniem przez skarżącą używania spornego znaku towarowego na towary inne niż masło pochodzące z Irlandii konsumenci hiszpańskojęzyczni, którzy stanowią właściwy krąg odbiorców, mogli zostać wprowadzeni w błąd co do pochodzenia geograficznego tych towarów, ponieważ przez dziesięciolecia byli przyzwyczajeni do umieszczania spornego znaku towarowego na maśle pochodzącym z Irlandii. Takie działanie świadczy o złej wierze, ponieważ wskazuje na to, że dokonując zgłoszenia spornego znaku towarowego, skarżąca niesłusznie usiłowała przenieść korzyść wynikającą ze skojarzenia z Irlandią na towary, które nie mają tego pochodzenia geograficznego, w szczególności po zakończeniu stosunków handlowych z interwenientem, który dostarczał jej irlandzkie masło.

99      W tym względzie informacje, które mogą znajdować się na opakowaniach i etykietach produktów sprzedawanych przez skarżącą, nie są w stanie same wyeliminować ryzyka wprowadzenia konsumenta w błąd. Nie ma bowiem pewności, że takie informacje, zapisane bardzo małą czcionką lub w postaci kodów krajów czy numerów dotyczących wartości odżywczych, systematycznie docierają do świadomości właściwego kręgu odbiorców społecznej świadomości.

100    W drugiej kolejności, jeśli chodzi o sprawy, w których znaki towarowe zawierające element „la irlandesa” podobne do znaku rozpatrywanego w niniejszej sprawie zostały unieważnione lub odrzucone przez EUIPO oraz hiszpańskie organy sądowe i administracyjne w latach 2000, 2001 i 2002, to o ile jest prawdą, że ich rozstrzygnięcia nie mogą być wiążące dla Sądu oraz że w każdym razie nie decydują one o tym, czy sporny znak towarowy wprowadza w błąd w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009, o tyle potwierdzają one, że sporny znak towarowy mógł być postrzegany przez właściwy krąg odbiorców jako wskazujący, że towary, na których został on umieszczony, pochodzą z Irlandii. Wskazują one również, że używanie zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do towarów niepochodzących z Irlandii było przedmiotem kontrowersji co do jego potencjalnie wprowadzającego w błąd charakteru, o czym skarżąca musiała wiedzieć w chwili dokonania zgłoszenia tego znaku towarowego i co w związku z tym potwierdza istnienie złej wiary w tym momencie.

101    W trzeciej i ostatniej kolejności Wielka Izba Odwoławcza słusznie oparła się na przedstawionych jej dowodach, które pozwoliły jej w szczególności ustalić chronologię wydarzeń charakteryzujących złożenie wniosku o rejestrację spornego znaku towarowego, aby stwierdzić, że skarżąca przyjęła strategię handlową polegającą na skojarzeniu ze znakami towarowymi zawierającymi element „la irlandesa”, które były związane z wcześniejszymi stosunkami handlowymi skarżącej z interwenientem (zob. podobnie wyroki: z dnia 8 maja 2014 r., Simca, T‑327/12, EU:T:2014:240, pkt 63; z dnia 23 maja 2019 r., ANN TAYLOR i AT ANN TAYLOR, T‑3/18 i T‑4/18, EU:T:2019:357, pkt 164) w celu dalszego czerpania korzyści z tego zakończonego stosunku i znaków towarowych, które były z nim związane [zob. podobnie wyrok z dnia 14 maja 2019 r., Moreira/EUIPO – Da Silva Santos Júnior (NEYMAR), T‑795/17, niepublikowany, EU:T:2019:329, pkt 49–51, 55].

102    Z powyższych rozważań można wywnioskować, że rejestracja spornego znaku towarowego była sprzeczna z uczciwymi praktykami przemysłowo‑handlowymi. Wielka Izba Odwoławcza słusznie zatem uznała, że w momencie dokonywania zgłoszenia spornego znaku towarowego skarżąca działała w złej wierze.

103    Wniosku tego nie podważa żaden z argumentów skarżącej.

104    Co się tyczy argumentów skarżącej, zgodnie z którymi przez ponad 40 lat używała ona podobnych znaków towarowych zarejestrowanych na szczeblu europejskim lub krajowym obejmujących element „la irlandesa”, które wciąż są ważne, i zgodnie z którymi Wielka Izba Odwoławcza nie powinna była koncentrować się wyłącznie na sporach lub wnioskach o rejestrację, które odrzucono, wystarczy ponownie przypomnieć, że w ramach kontroli zgodności z prawem Sąd nie jest związany ani praktyką decyzyjną EUIPO (zob. podobnie wyrok z dnia 28 października 2020 r., FRIGIDAIRE, T‑583/19, niepublikowany, EU:T:2020:511, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo), ani decyzjami wydanymi na szczeblu państwa członkowskiego stwierdzającymi zdolność rejestracyjną oznaczenia jako krajowego znaku towarowego [zob. podobnie wyrok z dnia 17 listopada 2021 r., Jakober/EUIPO (Kształt filiżanki), T‑658/20, niepublikowany, EU:T:2021:795, pkt 41]. Argumenty te należy zatem oddalić jako bezskuteczne.

105    Co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym z zakończenia jej stosunków handlowych z interwenientem w 2011 r. nie można wywieść jej złej wiary, należy go oddalić ze względu na to, że znaki towarowe zawierające element „la irlandesa”, podobnie jak sporny znak towarowy, są związane z tym stosunkiem i że jego zakończenie jest okolicznością istotną dla oceny zamiaru skarżącej przy dokonywaniu zgłoszenia spornego znaku towarowego [zob. podobnie wyrok z dnia 30 kwietnia 2019 r., Kuota International/EUIPO – Sintema Sport (K), T‑136/18, niepublikowany, EU:T:2019:265, pkt 45]. Otóż po ustaniu tego stosunku skarżąca nadal używała spornego znaku towarowego w odniesieniu do towarów niepochodzących z Irlandii, mimo że irlandzkie pochodzenie towarów stanowiło podstawowy aspekt tego stosunku i pierwotnego używania tego znaku.

106    Wreszcie, w odniesieniu do zarzutu, że Wielka Izba Odwoławcza uznała niektóre cechy spornego znaku towarowego, w szczególności jego elementy graficzne, kolor i fakt, że przywołuje on pochodzenie geograficzne, za przejawy złej wiary, należy przypomnieć, że jak wskazano w pkt 24–36 powyżej, Wielka Izba Odwoławcza słusznie uznała, że widząc sporny znak towarowy umieszczony na przedmiotowych towarach, hiszpańskojęzyczni konsumenci mogli przypuszczać, opierając się na samych cech tego znaku, że towary te pochodzą z Irlandii. Z drugiej strony, zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 83 powyżej, Wielka Izba Odwoławcza musiała wziąć pod uwagę wszystkie istotne okoliczności faktyczne w kontekście całościowej oceny sprawy, a zatem mogła skutecznie uwzględnić wśród tych wszystkich okoliczności sposób postrzegania przez właściwy krąg odbiorców spornego znaku towarowego w odniesieniu do rozpatrywanych towarów.

107    W świetle powyższego zarzut drugi należy oddalić.

108    W świetle wszystkich powyższych rozważań należy stwierdzić, że okoliczność, iż zarzut pierwszy jest zasadny, pozostaje bez wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, ponieważ zarzut drugi, dotyczący drugiej podstawy tej decyzji, nie jest zasadny, a owa druga podstawa sama może uzasadniać sentencję tej decyzji (zob. wyroki: z dnia 29 stycznia 2020 r., ENCANTO, T‑239/19, niepublikowany, EU:T:2020:12, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 20 stycznia 2021 r., MANUFACTURE PRIM 1949, T‑656/18, niepublikowany, EU:T:2021:17, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

109    W konsekwencji skargę należy oddalić.

 W przedmiocie kosztów

110    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

111    Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (szósta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Hijos de Moisés Rodríguez González, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

Marcoulli

Frimodt Nielsen

Schwarcz

Iliopoulos

 

Norkus

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 29 czerwca 2022 r.

 

Podpisy            

 

*      Język postępowania: angielski.