POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 17 grudnia 2009 r.

Sprawa T‑567/08 P

Bart Nijs

przeciwko

Trybunałowi Obrachunkowemu Unii Europejskiej

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Decyzja o nieawansowaniu wnoszącego odwołanie w postępowaniu w sprawie awansu za 2005 r. – Odwołanie częściowo oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne

Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 9 października 2008 r. w sprawie F‑49/06 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze.

Orzeczenie: Odwołanie zostaje częściowo odrzucone, a częściowo oddalone. Bart Nijs pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej w postępowaniu odwoławczym.

Streszczenie

1.      Odwołanie – Przedstawienie w skardze zarzutów i argumentów co do prawa – Przedstawienie argumentów w sposób bezładny i nieuporządkowany – Niedopuszczalność

(regulamin Sądu, art. 138 § 1 lit. c))

2.      Odwołanie – Zarzuty – Zarzut oparty na uwzględnieniu stwierdzeń zawartych we wcześniejszym wyroku, który nie był przedmiotem skargi o wznowienie postępowania – Powaga rzeczy osądzonej – Oddalenie

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 44; regulamin Sądu, art. 126)

1.      Zgodnie z art. 138 § 1 lit. c) regulaminu Sądu odwołanie powinno zawierać zarzuty oraz argumenty podnoszone przez wnoszącego odwołanie. Powinny one być na tyle jasne i precyzyjne, by umożliwiały stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie, jeśli zajdzie taka potrzeba bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby zarzut był dopuszczalny, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, będące jego podstawą, wynikały – przynajmniej w streszczonej formie – w sposób spójny i zrozumiały z samej treści odwołania. W przeciwnym razie Sąd ogranicza się do dokonania analizy argumentów, które zdołał zrozumieć.

(zob. pkt 17)

Odesłanie: Sąd, sprawa T‑85/92 De Hoe przeciwko Komisji, 28 kwietnia 1993 r., Rec. s. II‑523, pkt 20; Sąd, sprawa T‑110/98 RJB Mining przeciwko Komisji, 25 lipca 2000 r., Rec. s. II‑2971, pkt 23; Sąd, sprawa T‑167/04 Asklepios Kliniken przeciwko Komisji, 11 lipca 2007 r., Zb.Orz. s. II‑2379, pkt 39, 40

2.      Wnoszący odwołanie nie może czynić Sądowi do spraw Służby Publicznej zarzutu z faktu, że sąd zaniechał ponownego zbadania stwierdzeń zawartych we wcześniejszym dotyczącym go wyroku Sądu ani że nie wezwał strony przeciwnej do przedstawienia nowych dowodów, jeżeli wspomniany wyrok nabył powagi rzeczy osądzonej, w braku wystąpienia z wnioskiem o wznowienie postępowania w rozumieniu art. 44 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości.

Powaga rzeczy osądzonej, odnosząca się do kwestii faktycznych i prawnych, które faktycznie zostały rozstrzygnięte lub musiały zostać rozstrzygnięte w orzeczeniu sądu, może bowiem zostać podważona wyłącznie w ramach wznowienia postępowania. Wznowienie postępowania wymaga ujawnienia się okoliczności faktycznych, które wydarzyły się przed ogłoszeniem wyroku, a do chwili wydania wyroku nie były znane ani sądowi, który wydał ten wyrok, ani stronie żądającej wznowienia, które to okoliczności, gdyby mogły zostać uwzględnione przez sąd, mogłyby skłonić sąd do wydania innego rozstrzygnięcia w sporze. Zgodnie z przepisami art. 44 akapit drugi statutu Trybunału w związku z art. 126 regulaminu Sądu wznowienie postępowania w sprawie wyroku Sądu wszczyna się na mocy wyroku tego sądu, wyraźnie stwierdzającego istnienie nowej okoliczności faktycznej i uznającego, że posiada ona cechy powodujące wznowienie postępowania, w następstwie wniesienia przez jedną ze stron wniosku o wznowienie postępowania.

(zob. pkt 32–34, 39)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑281/89 Włochy przeciwko Komisji, 19 lutego 1991 r., Rec. s. I‑347, pkt 14; Trybunał, sprawa C‑130/91 REV II ISAE/VP i Interdata przeciwko Komisji, 16 stycznia 1996 r., Rec. s. I‑65, pkt 6; Trybunał, sprawa C‑442/04 Hiszpania przeciwko Radzie, 15 maja 2008 r., Zb.Orz. s. I‑3517, pkt 25; Sąd, sprawa T‑91/96 REV Rada przeciwko Hankart, 12 listopada 1998 r., RecFP s. I‑A‑597, II‑1809, pkt 13