Προσφυγή της 24ης Ιουνίου 2014 – Ισπανία κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-466/14)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Προσφεύγoν: Βασίλειο της Ισπανίας (εκπρόσωπος: A. Rubio González, Abogado del Estado)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα του προσφεύγοντος

Το προσφεύγον ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει μερικώς την απόφαση της Επιτροπής της 14ης Απριλίου 2014, με την οποία διαπιστώθηκε ότι δεν δικαιολογείται η διαγραφή εισαγωγικών δασμών δυνάμει του άρθρου 236, σε συνδυασμό με το άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο β΄, του κοινοτικού τελωνειακού κώδικα [κανονισμός (ΕΟΚ) 2913/92], καθώς και ότι δεν δικαιολογείται η διαγραφή εισαγωγικών δασμών για άλλο ποσό σε μια συγκεκριμένη περίπτωση (REM 02/2013), στο μέτρο που η απόφαση αυτή δεν δέχεται τη διαγραφή ορισμένων εισαγωγικών δασμών την οποία κακώς κρίνει αδικαιολόγητη· και

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής, το προσφεύγον προβάλλει δύο λόγους.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως, σε σχέση προς το άρθρο 872α του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93 της Επιτροπής, της 2ας Ιουλίου 1993, για τον καθορισμό ορισμένων διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου για τη θέσπιση του κοινοτικού τελωνειακού κώδικα (ΕΕ L 253, σ. 1).

Συναφώς, το προσφεύγον υποστηρίζει ότι, στο πλαίσιο διαδικασίας όπως αυτή της διαγραφής δασμών, κατά την οποία η Επιτροπή μπορεί να ζητήσει οποιεσδήποτε συμπληρωματικές πληροφορίες κρίνει σκόπιμο και οφείλει να ενημερώσει για τους λόγους που οδήγησαν στην έκδοση μη ευνοϊκής αποφάσεως, αρνητική απόφαση στηριζόμενη σε λόγους που δεν έχουν ανακοινωθεί εκ των προτέρων συνιστά παράβαση του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Ο δεύτερος λόγος αντλείται από παράβαση του άρθρου 220, παράγραφος 2, στοιχείο β΄, του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 1992, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα (ΕΕ L 302, σ. 1).Κατά το προσφεύγον, πληρούνται οι προϋποθέσεις που έχουν τεθεί από πάγια νομολογία και επί των οποίων στηρίχθηκαν, στο παρελθόν, πολυάριθμες αποφάσεις της Επιτροπής υπέρ της διαγραφής δασμών στον τομέα του τόννου. Ειδικότερα, πληρούνται οι προϋποθέσεις σχετικά με την πολυπλοκότητα της νομοθεσίας, τη μη ανακριβή έκθεση των πραγματικών περιστατικών από τον εξαγωγέα, τη διαφορετική ερμηνεία της νομοθεσίας βάσει ορθών πληροφοριών, τη μερική ευθύνη της Επιτροπής και το γεγονός ότι οι αρμόδιες αρχές διέπρατταν σταθερά το ίδιο λάθος χωρίς ποτέ να εφαρμόσουν

ορθώς τη νομοθεσία.