Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2014 r. – Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-466/14)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: A. Rubio González, Abogado del Estado)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

Stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji z dnia 14 kwietnia 2014 r., w której stwierdza się, że umorzenie cła przywozowego zgodnie z art. 236 w związku z art. 220 ust. 2 lit. b) wspólnotowego kodeksu celnego [rozporządzenie (EWG) nr 2913/92] jest uzasadnione oraz ze umorzenie celnych należności przywozowych w innej wysokości nie jest uzasadnione w konkretnym przypadku (sprawa REM/02/2013) w zakresie odmowy umorzenia celnych należności przywozowych, które uznano niesłusznie za nieuzasadnione, i

Obciążenie kosztami pozwanej instytucji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do dobrej administracji w związku z art. 872a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, s. 1).

W tym zakresie stwierdza się, że w ramach postępowania takiego jak postępowanie w sprawie umorzenia, w którym Komisja może wystąpić o udzielenie wszelkich dodatkowych informacji, jakie uzna za stosowane, i powinna poinformować o powodach wydania decyzji odmownej, sprzeczna z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej jest decyzja, która zawiera odmowę z innych powodów, niż powody zawarte w jej wcześniejszym powiadomieniu.Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, s. 1).Zdaniem skarżącej spełnione zostały przesłanki ustanowione przez utrwalone orzecznictwo i które są podstawą licznych decyzji Komisji o umorzeniu w sektorze tuńczyka w przeszłości. W szczególności, mamy do czynienia ze złożonością stanu prawnego, brakiem nieprawidłowej wersji ze strony eksportera, różnej wykładni przepisów na podstawie nieprawidłowej informacji, częściową odpowiedzialności

ą Komisji i utrzymywaniem się w czasie błędu właściwych organów, które nigdy nie stosowały we właściwy sposób przepisu.