WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (pierwsza izba)
z dnia 1 kwietnia 2009 r.
Sprawa T‑385/04
Gregorio Valero Jordana
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie – Awans – Przyznanie punktów pierwszeństwa
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot stwierdzenie nieważności: po pierwsze, decyzji dyrektora generalnego służby prawnej Komisji o przyznaniu skarżącemu jednego punktu pierwszeństwa w ramach dyrekcji generalnej w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r., przekazanej mu w dniu 7 lipca 2003 r. i potwierdzonej decyzją organu powołującego, doręczoną w dniu 16 grudnia 2003 r.; po drugie, decyzji organu powołującego o przyznaniu skarżącemu łącznie 20 punktów w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r., doręczonej w dniu 16 grudnia 2003 r.; listy z punktami za osiągnięcia urzędników w grupie zaszeregowania A5 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w Informacjach administracyjnych nr 69‑2003 z dnia 13 listopada 2003 r.; listy urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A4 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w Informacjach administracyjnych nr 73‑2003 z dnia 27 listopada 2003 r.; decyzji o niewpisaniu skarżącego na wymienione listy; po trzecie, decyzji organu powołującego o nieprzyznaniu skarżącemu dodatkowego punktu pierwszeństwa w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r., wynikającej z pisma z dnia 22 lutego 2007 r. i decyzji z dnia 17 kwietnia 2007 r. oraz wniosek o odszkodowanie w wysokości 5000 EUR.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji Komisji o ustaleniu łącznej liczby punktów awansu Gregoria Valera Jordany na 20 punktów i o odmowie wpisania go na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A4 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – System awansowania wprowadzony przez Komisję – Zakończenie postępowania w sprawie awansu w drodze aktu obejmującego decyzję ustanawiającą listę awansowanych urzędników oraz decyzję ustalającą liczbę punktów przyznanych urzędnikom – Odrębne decyzje podlegające zaskarżeniu w drodze odrębnych skarg lub w drodze jednej skargi
(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1, art. 90, 91)
2. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Przedmiot sporu – Zmiana w toku postępowania
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 48 § 2; regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Sposoby – Wyrażenie osiągnięć w ujęciu liczbowym celem przyznania punktów
(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1)
1. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji – w którym postępowanie w sprawie awansu kończy się wydaniem aktu posiadającego złożony charakter, ponieważ zawiera on dwie odrębne decyzje organu powołującego: decyzję ustanawiającą listę urzędników awansowanych oraz decyzję określającą całkowitą liczbę punktów, na której opiera się pierwsza z wymienionych decyzji – decyzja określająca całkowitą liczbę punktów stanowi odrębny akt, który jako taki może stanowić przedmiot zażalenia a, w razie potrzeby, skargi w ramach środków prawnych przewidzianych w regulaminie pracowniczym.
W rezultacie urzędnik nieawansowany z uwagi na rzekomo nieuzasadnione przyznanie mu niewystarczającej liczby punktów, niepozwalającej na osiągnięcie progu awansu, mógłby skierować swą skargę zarówno przeciwko decyzji organu powołującego określającej całkowitą liczbę punktów, jak i przeciwko decyzji ustanawiającej listę urzędników awansowanych.
Natomiast decyzja o przyznaniu skarżącemu punktów pierwszeństwa oraz decyzja o niewpisaniu go na listę z punktami za osiągnięcia, jak również sama lista jako taka stanowią akty przygotowawcze, które nie mogą być przedmiotem odrębnej skargi o stwierdzenie nieważności. Jednak ich zgodność z prawem może zawsze być podważona w ramach skargi skierowanej przeciwko decyzji ostatecznej.
(zob. pkt 69–72)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑134/02 Tejada Fernández przeciwko Komisji, 9 kwietnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑125, II‑609, pkt 18; sprawa T‑311/04 Buendía Sierra przeciwko Komisji, 19 października 2006 r., Zb.Orz. s. II‑4137, pkt 90, 93, 96–98
2. Artykuł 48 § 2 regulaminu Sądu, na którego podstawie podnoszenie nowych zarzutów w toku postępowania jest dopuszczalne, gdy ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania, może w pewnych przypadkach znajdować zastosowanie do zmiany żądań. Ze względu bowiem na ekonomikę postępowania, jeśli zaskarżony akt zostaje zastąpiony w trakcie postępowania aktem mającym ten sam przedmiot, to ten ostatni stanowi nową okoliczność umożliwiającą skarżącym dostosowanie swoich żądań i zarzutów. Z drugiej strony, z art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego wynika, że skarga na akt niekorzystny, jakim jest decyzja organu powołującego, jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy zainteresowany złożył uprzednio zażalenie do wspomnianego organu i gdy to zażalenie zostało w sposób wyraźny lub dorozumiany oddalone.
(zob. pkt 76–78)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑161/00 Tsarnavas przeciwko Komisji, 6 lipca 2001 r., RecFP s. I‑A‑155, II‑721, pkt 26–28; sprawa T‑55/03 Brendel przeciwko Komisji, 26 października 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑311, II‑1437, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo
3. W celu dokonania oceny osiągnięć, jakie powinny być uwzględnione w ramach decyzji w sprawie awansowania na mocy art. 45 regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji także w ramach decyzji o przyznaniu punktów pierwszeństwa w systemie awansowania, w którym taka ocena wyrażana jest w ujęciu liczbowym, administracja korzysta z szerokiego zakresu uznania, a kontrola sądu wspólnotowego powinna się ograniczać do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy których zastosowaniu administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ona ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny.
(zob. pkt 131)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑261/04 Crespinet przeciwko Komisji, 3 maja 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo