aSprawa T‑207/20
Residencial Palladium, SL
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej
Wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 15 września 2021 r.
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy PALLADIUM HOTELS & RESORTS – Przesłanki dopuszczalności wniosku o unieważnienie prawa do znaku – Artykuł 53 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 60 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Artykuł 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 63 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001)
1. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Właściwość Sądu – Nakaz skierowany do Urzędu – Wyłączenie
(art. 263 i 266 TFUE; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001, art. 72 ust. 6)
(zob. pkt 19)
2. Znak towarowy Unii Europejskiej – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Wniosek o unieważnienie prawa do znaku – Wycofanie lub niedopuszczalność wniosku – Nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na tym samym wcześniejszym prawie – Dopuszczalność – Przesłanki – Pierwotny wniosek, który nie był przedmiotem rozstrzygnięcia co do istoty
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 56 ust. 3)
(zob. pkt 39, 41, 42, 47)
3. Znak towarowy Unii Europejskiej – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Wniosek o unieważnienie prawa do znaku – Wycofanie lub niedopuszczalność wniosku – Nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na odmiennym wcześniejszym prawie – Niedopuszczalność – Pierwotny wniosek, który nie był przedmiotem rozstrzygnięcia co do istoty – Brak wpływu
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 53 ust. 4)
(zob. pkt 39, 43–46, 48)
4. Znak towarowy Unii Europejskiej – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Wniosek o unieważnienie prawa do znaku – Wycofanie wniosku – Wniosek uznany za złożony
(rozporządzenie Komisji nr 2868/95, zasada 39 ust. 2; Rozporządzenie Komisji 2018/625, art. 15)
(zob. pkt 54)
5. Znak towarowy Unii Europejskiej – Procedura – Uzasadnienie decyzji – Artykuł 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 – Zakres identyczny z zakresem art. 296 TFUE
(art. 296 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001, art. 94)
(zob. pkt 62, 63, 77, 78)
6. Skarga o stwierdzenie nieważności – Zarzuty – Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych – Brak lub niewystarczający charakter uzasadnienia – Badanie z urzędu przez sąd
(art. 263 i 296 TFUE)
(zob. pkt 64)
Streszczenie
Palladium Gestión, SL, jest właścicielem graficznego unijnego znaku towarowego PALLADIUM HOTELS & RESORTS dla usług zaopatrzenia w żywność i napoje oraz tymczasowego zakwaterowania. W dniu 2 marca 2006 r. Residencial Palladium, SA, złożyła w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pierwszy wniosek o unieważnienie prawa do tego znaku oparty na istnieniu względnych podstaw unieważnienia. Wycofała ona ten pierwszy wniosek w dniu 18 kwietnia 2006 r.
W dniu 20 czerwca 2017 r. Residencial Palladium, obecnie Residencial Palladium, SL, złożyła drugi wniosek o unieważnienie prawa do znaku, oparty w szczególności na istnieniu względnych podstaw unieważnienia. W tym zakresie wniosek ten został uznany przez Wydział Unieważnień za niedopuszczalny. Izba Odwoławcza EUIPO utrzymała w mocy tę decyzję, uzasadniając to tym, że wniosek o unieważnienie prawa do znaku jest niedopuszczalny, gdy spełnione są dwie przesłanki: po pierwsze, gdy wnoszący o unieważnienie złożył wcześniej wniosek o unieważnienie prawa do tego samego znaku towarowego, a po drugie, gdy nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku opiera się na tym samym wcześniejszym prawie lub prawie innym niż to, które stanowiło podstawę pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, podczas gdy mogłoby ono zostać skutecznie podniesione w ramach tego pierwotnego wniosku.
Rozpatrując skargę o stwierdzenie nieważności, Sąd uznał, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo. Orzekł on, że jeżeli na to samo wcześniejsze prawo powołano się na poparcie nowego wniosku o unieważnienie, który odnosi się do tego samego przedmiotu i podstawy żądania oraz dotyczy tych samych stron, to ten nowy wniosek będzie niedopuszczalny tylko wtedy, gdy pierwotny wniosek był przedmiotem ostatecznego lub prawomocnego rozstrzygnięcia co do istoty. Natomiast jeżeli nowy wniosek opiera się na innych wcześniejszych prawach, będzie on niedopuszczalny nawet wtedy, gdy pierwotny wniosek nie był przedmiotem rozstrzygnięcia co do istoty.
Sąd stwierdził nieważność decyzji Izby Odwoławczej ze względu na naruszenie obowiązku uzasadnienia, co uniemożliwiło mu dokonanie oceny konsekwencji popełnionego naruszenia prawa.
Ocena Sądu
Na wstępie Sąd przypomniał, że na mocy art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009(1), w przypadku gdy właściciel wcześniejszych praw określonych w ust. 1 lub 2 wspomnianego art. 53 uprzednio wnioskował o unieważnienie unijnego znaku towarowego, nie może on składać nowego wniosku o unieważnienie na podstawie innych wymienionych praw, na które mógłby się powołać na poparcie swojego pierwszego wniosku. Ponadto art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 przewiduje, że wniosek o unieważnienie jest niedopuszczalny, jeżeli wniosek odnoszący się do tego samego przedmiotu i podstawy żądania oraz dotyczący tych samych stron został rozstrzygnięty co do istoty sprawy, a rozstrzygnięcie jest ostateczne lub prawomocne. W konsekwencji Sąd stwierdził, że rozporządzenie nr 207/2009 dokonuje rozróżnienia między wnioskami o unieważnienie prawa do znaku opartymi na tym samym wcześniejszym prawie a wnioskami opartymi na odmiennych wcześniejszych prawach.
Co się tyczy wniosków o unieważnienie prawa do znaku opartych na tym samym wcześniejszym prawie, Sąd zauważył, że niedopuszczalność przewidziana w art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 wymaga wydania rozstrzygnięcia co do istoty, które stało się ostateczne lub prawomocne. Nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku nie jest zatem niedopuszczalny, gdy pierwotny wniosek o unieważnienie uznano za niedopuszczalny lub gdy został on wycofany, zanim rozstrzygnięcie w przedmiocie tego wniosku stało się ostateczne lub prawomocne.
Co się tyczy wniosków o unieważnienie opartych na odmiennych wcześniejszych prawach, Sąd uznał, że nowy wniosek będzie niedopuszczalny niezależnie od tego, czy pierwotny wniosek był, czy nie był przedmiotem rozstrzygnięcia co do istoty. Przesłanka ta nie jest bowiem przewidziana w art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, którego celem jest uniemożliwienie złożenia przez wnoszącego o unieważnienie prawa do znaku odrębnych wniosków, opartych na odmiennych wcześniejszych prawach, jeśli można było się na nie powołać w chwili złożenia pierwotnego wniosku. W związku z tym nowy wniosek będzie niedopuszczalny, nawet jeśli pierwotny wniosek został wycofany lub uznany za niedopuszczalny.
W konsekwencji Sąd stwierdził, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo, uznając, że art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie, gdy powołano się zarówno na inne wcześniejsze prawo, jak i na to samo wcześniejsze prawo na poparcie nowego wniosku o unieważnienie prawa do znaku.
Sąd podkreślił jednak, że to naruszenie prawa prowadzi do stwierdzenia nieważności decyzji Izby Odwoławczej tylko wtedy, gdy pierwszy i drugi wniosek były oparte na tych samych wcześniejszych prawach. W tym względzie Sąd stwierdził, że z decyzji Izby Odwoławczej nie wynika jasno, na jakie prawa powołano się na poparcie każdego z wniosków o unieważnienie prawa do znaku. Decyzja Izby Odwoławczej nie pozwala zatem Sądowi na dokonanie oceny konsekwencji naruszenia prawa dla zgodności z prawem tej decyzji. Sąd orzekł tym samym, że Izba Odwoławcza naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia.