WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)
z dnia 13 września 2011 r.
Sprawa F‑4/10
Christiana Nastvogel
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Służba publiczna – Ocena – Sprawozdania z oceny – Opinia komitetu do spraw sprawozdań – Obniżenie ocen analitycznych – Dialog pomiędzy ocenianym a oceniającym – Zasięgnięcie opinii poszczególnych przełożonych – Znajomość pracy ocenianego przez drugiego oceniającego – Uzasadnienie – Uwzględnienie zwolnień chorobowych
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której C. Nastvogel żąda stwierdzenia nieważności swojego sprawozdania z oceny sporządzonego za okres od dnia 1 lipca 2006 r. do dnia 31 grudnia 2007 r.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność sprawozdania z oceny skarżącej sporządzonego za okres od dnia 1 lipca 2006 r. do dnia 31 grudnia 2007 r. Rada pokrywa całość kosztów postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, art. 43)
2. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Opinia komitetu do spraw sprawozdań
(regulamin pracowniczy, art. 43)
3. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Obniżenie oceny w stosunku do oceny wcześniejszej – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 43)
4. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Usprawiedliwione nieobecności
(regulamin pracowniczy, art. 43)
5. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Obowiązek zasięgnięcia opinii bezpośrednich przełożonych
(regulamin pracowniczy, art. 43)
6. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Drugi oceniający
(regulamin pracowniczy, art. 43)
7. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Dialog pomiędzy oceniającym a ocenianym
(regulamin pracowniczy, art. 43)
1. Nie jest zadaniem Sądu do spraw Służby Publicznej zastępowanie własną oceną oceny osób odpowiedzialnych za dokonywanie oceny pracy danej osoby, ponieważ instytucje Unii korzystają z szerokiego zakresu uznania przy ocenie pracy swych urzędników. Tym samym, z wyjątkiem błędu co do stanu faktycznego, oczywistego błędu w ocenie lub nadużycia władzy, do Sądu nie należy kontrola zasadności oceny administracji co do zdolności urzędnika do należytego wypełniania obowiązków zawodowych, jeśli ta zawiera złożone oceny wartościujące, które przez sam swój charakter nie mogą być poddane obiektywnej weryfikacji.
(zob. pkt 32)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑96/04 Cwik przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑7/09 Faria przeciwko OHIM, 23 lutego 2010 r., pkt 44
2. Drugi oceniający nie jest związany opinią komitetu do spraw sprawozdań. W związku z tym jedynie gdyby opinia komitetu do spraw sprawozdań stwierdzała zaistnienie szczególnych okoliczności, mogących podawać w wątpliwość ważność lub zasadność oceny zawartej w sprawozdaniu z oceny, rozbieżność między tą opinią a treścią sprawozdania z oceny mogłaby powodować stwierdzenie nieważności zaskarżonego sprawozdania z oceny. Ponadto, jeżeli zaskarżone sprawozdanie zawiera wystarczające uzasadnienie, a opinia komitetu nie stwierdza zaistnienia szczególnych okoliczności mogących podawać w wątpliwość ważność lub zasadność oceny pierwszego oceniającego, od drugiego oceniającego nie można wymagać udzielenia dodatkowych wyjaśnień dotyczących powodów, które skłoniły go do postąpienia niezgodnie z zaleceniami komitetu do spraw sprawozdań.
(zob. pkt 33, 63)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑187/01 Mellone przeciwko Komisji, 12 czerwca 2002 r., pkt 33; sprawa T‑98/02 Lebedef‑Caponi przeciwko Komisji, 5 listopada 2003 r., pkt 61
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑124/07 Behmer przeciwko Parlamentowi, 10 września 2009 r., pkt 60
3. Administracja ma obowiązek uzasadniać wszystkie sprawozdania z oceny w sposób dostateczny i szczegółowy, aby umożliwić zainteresowanemu przedstawienie uwag w przedmiocie tego uzasadnienia, przy czym przestrzeganie tego wymogu jest tym bardziej istotne wówczas, gdy ocena zostaje obniżona w stosunku do wcześniejszej oceny. W tym względzie obowiązek ten jest spełniony, jeżeli oceniający stwierdzi, że w okresie objętym kwestionowanym sprawozdaniem zainteresowany nie wykazał się nadzwyczajnie wysokimi kompetencjami przy wypełnianiu niektórych ze swych zadań. Aby ocenić, czy sprawozdanie z oceny jest wystarczająco uzasadnione, należy brać pod uwagę wszystkie informacje, które przekazano zainteresowanemu urzędnikowi, a nie tylko informacje zawarte w omawianym sprawozdaniu.
(zob. pkt 58, 61)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑1/91 Della Pietra przeciwko Komisji, 16 lipca 1992 r., pkt 32; sprawy połączone T‑78/96 i T‑170/96 W przeciwko Komisji, 28 maja 1998 r., pkt 141; ww. sprawa Mellone przeciwko Komisji, pkt 27; sprawa T‑50/04 Micha przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., pkt 36
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑93/08 N przeciwko Parlamentowi, 10 listopada 2009 r., pkt 86
4. O ile ocena wydana urzędnikowi za wydajność może zostać podwyższona w taki sposób, aby uwzględniała warunki, w jakich wykonywał swoje obowiązki, chociaż dysponował faktycznie krótszym czasem pracy z uwagi na nieobecności z powodu choroby, o tyle takie uwzględnienie nie jest automatyczne. Stanowi ono jedynie możliwość po stronie osób sporządzających sprawozdanie z oceny, która przekształca się w obowiązek, jedynie gdy uzasadniają to okoliczności.
Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie sprawozdania z oceny spełnia wymogi przepisów szczególnych art. 43 regulaminu pracowniczego winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać kontekst, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę. Zatem w sytuacji, gdy oceniający nie ma powodów, by uznać, że usprawiedliwione nieobecności ocenianego mogły mieć znaczący wpływ na zwiększenie jego wydajności, nie można mu zarzucać, że nie wspomniał o tej okoliczności ani nie uwzględnił jej w sprawozdaniu z oceny.
(zob. pkt 65, 66)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑277/03 Vlachaki przeciwko Komisji, 8 marca 2005 r., pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑102/08 P Sundholm przeciwko Komisji, 6 października 2009 r., pkt 39, 40
5. Aby ocenić w pełni osiągnięcia urzędnika za cały objęty oceną okres, oceniający powinien zwrócić się do przełożonych, pod których kierownictwem urzędnik pracował przez istotny okres czasu. Przekazanie opinii danej osoby na piśmie jest równoważne z zasięgnięciem jej opinii.
(zob. pkt 85, 86)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 263/83 Turner przeciwko Komisji, 21 marca 1985 r., pkt 18, 20
6. W razie wniosku o zmianę sprawozdania sporządzonego przez pierwszego oceniającego z art. 2 ust. 2 i art. 8 ust. 4 ogólnych przepisów wykonawczych do art. 43 regulaminu pracowniczego przyjętych przez Radę wynika, że, po pierwsze, drugi oceniający powinien działać z dystansu wystarczającego do tego, by ocenić całość sprawy, a nie, w odróżnieniu od pierwszego oceniającego, znajdować się wystarczająco blisko urzędnika, by móc z pełną znajomością rzeczy ocenić jego osiągnięcia, zaś po drugie, że powinien on odnieść się wyraźnie do omawianego sprawozdania w celu sporządzenia ostatecznego sprawozdania z oceny. Rola drugiego oceniającego polega więc na w pełni niezależnym sprawdzeniu ocen wydanych przez pierwszego oceniającego, a zatem może on, jeżeli uzna to za wskazane, poprzestać na potwierdzeniu oceny pierwszego oceniającego.
(zob. pkt 89)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone 36/81, 37/81, 218/81 Seton przeciwko Komisji, 1 czerwca 1983 r., pkt 20
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑114/07 Wenning przeciwko Europolowi, 29 września 2009 r., pkt 100
7. Dialog między ocenianym i oceniającym ma swoje źródło w prawie do obrony urzędnika w ramach dotyczącego go postępowania w sprawie oceny i w związku z tym sprawozdania z oceny nie można przyjąć, nie dawszy najpierw urzędnikowi możliwości przedstawienia w sposób użyteczny stanowiska.
W trakcie postępowania w sprawie oceny dialog i jego cel z samej swej natury wymagają bezpośredniego kontaktu między ocenianym i oceniającym. Bez bezpośrednich kontaktów między oceniającym a ocenianym ocena nie spełniałaby w pełni swojej funkcji narzędzia zarządzania zasobami ludzkimi i wspierania zainteresowanego na ścieżce rozwoju zawodowego. Ponadto wyłącznie bezpośrednie kontakty mogą sprzyjać szczeremu i głębszemu dialogowi między oceniającym i ocenianym, umożliwiając im, po pierwsze, dokładne zrozumienie rodzaju, powodów i zakresu dzielących ich ewentualnie rozbieżności, a po drugie, osiągnięcie lepszego wzajemnego zrozumienia.
(zob. pkt 90, 93)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑155/03, T‑157/03, T‑331/03 Cwik przeciwko Komisji, 13 grudnia 2005 r., pkt 156; sprawa T‑173/04 Carius przeciwko Komisji, 25 października 2006 r., pkt 71; sprawa T‑27/05 Lo Giudice przeciwko Komisji, 25 października 2007 r., pkt 49