Skarga wniesiona w dniu 27 września 2011 r. - Al-Aqsa przeciwko Radzie

(Sprawa T-503/11)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Stowarzyszenie Al-Aqsa (Herrlen, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat A. van Eik)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) nr 687/2011 w zakresie, zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej;

stwierdzenie, że rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 nie ma zastosowania do skarżącej;

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziesięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący faktu, iż rozporządzenie wykonawcze nr 687/2001¹, w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej, narusza [zasadę] dobrej administracji wymiaru sprawiedliwości i [zasadę] ekonomii procesowej, z powodu odwołania od wyroku Sądu wydanego w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-348/07 Al-Aqsa przeciwko Radzie, które stanowi przedmiot postępowania zawisłego przed Trybunałem i z powodu decyzji niderlandzkiego ministra spraw zagranicznych z dnia 18 kwietnia 2011 r. w sprawie zastosowania Sanctieregeling Terrorisme 2007-II (ministerialnego zarządzenia w sprawach sankcji w dziedzinie terroryzmu) względem skarżącej.

Zarzut drugi dotyczący faktu, iż skarżąca nie jest objęta zakresem zastosowania Wspólnego Stanowiska².

Zarzut trzeci dotyczący faktu, iż decyzja nie została podjęta przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 Wspólnego Stanowiska. Za decyzję właściwej władzy nie można uznać ani orzeczenia wydanego w dniu 3 czerwca 2003 r. w postępowaniu w sprawie zastosowania środków tymczasowych, ani decyzji z dnia 18 kwietnia 2011 r., w której uznano, że Sanctieregeling Terrorisme 2007-II ma zastosowanie względem względem skarżącej.

Zarzut czwarty dotyczący faktu, iż zdaniem skarżącej brak jest dowodu, że miała ona świadomość, wymaganą zgodnie z art. 1 ust. 3 lit. k) Wspólnego Stanowiska.

Zarzut piąty dotyczący faktu, iż nie można przyjmować, że skarżąca ułatwia (jeszcze) dokonanie aktów terrorystycznych, ponieważ wniosku takiego nie można wywieść ani z orzeczenia wydanego w dniu 3 czerwca 2003 r. w postępowaniu w sprawie zastosowania środków tymczasowych, ani z decyzji niderlandzkiego ministra spraw zagranicznych z dnia 18 kwietnia 2011 r. w sprawie zastosowania Sanctieregeling Terrorisme 2007-II względem skarżącej.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia istotnych przepisów formalnoprawnych i przekroczenia [przez Radę] granic kompetencji przysługujących jej w zakresie oceny. Zdaniem skarżącej Rada niesłusznie zaniechała przeprowadzenia nowego postępowania wyjaśniającego i w ten sposób nie wywiązała się ze spoczywającego na niej ciężaru dowodu jeżeli chodzi o wydawanie decyzji dotyczących ponownego zastosowania [środków].

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

Zarzut ósmy dotyczący naruszenia art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej poprzez fakt, iż rozporządzenie wykonawcze ingeruje w nieproporcjonalnym stopniu w prawo do poszanowania własności.

Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia art. 296 TFUE.

Zarzut dziesiąty dotyczący [naruszenia] prawa do skutecznego środka odwoławczego oraz prawa do obrony, poprzez fakt, iż Rada udzielała specyficznych i konkretnych informacji uzasadniających konieczność utrzymania w mocy wykazu w niedostatecznym stopniu.

____________

¹ - Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 687/2011 z dnia 18 lipca 2011 r. dotyczące wdrożenia art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzeń wykonawczych (UE) nr 610/2010 oraz (UE) nr 83/2011 (Dz.U. L 188, s. 2)

² - Wspólne stanowisko Rady z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. L 344, s. 93)