Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych T-721/18 i T-81/19, Apostolopoulou i Apostolopoulou-Chrysanthaki/Komisja, wniesione w dniu 21 lutego 2022 r. przez Zoï Apostolopoulou i Anastasię Apostolopoulou-Chrysanthaki
(Sprawa C-124/22 P)
Język postępowania: grecki
Strony
Wnoszące odwołanie: Zoï Apostolopoulou i Anastasia Apostolopoulou-Chrysanthaki (przedstawiciel: Dionysios Gkouskos, dikigoros)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych T-721/18 i T-81/191 ;
Uwzględnienie w całości skarg w sprawach połączonych T-721/18 i T-81/19;
obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszące odwołanie w obydwu instancjach: w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu odwołania wnoszące odwołanie podnoszą pięć (5) zarzutów.
1. Zarzut pierwszy dotyczący wewnętrznie sprzecznego i błędnego uzasadnienia w odniesieniu do naruszenia przez Komisję zasady dobrej administracji
W zaskarżonym wyroku Sąd odrzucił jako niedopuszczalny zarzut wnoszących odwołanie dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji i uznał, że w skargach w sprawach połączonych nie przedstawiono okoliczności faktycznych i prawnych, na których oparty jest ten zarzut, innymi słowy Sąd oparł się na błędnym i wewnętrznie sprzecznym uzasadnieniu, ponieważ: 1. sam Sąd orzekł, że przedmiot skarg wszczynających postępowanie jest precyzyjny, jasny i szczegółowy i oddalił podniesiony przez Komisję zarzut niedopuszczalności, dotyczący nieprecyzyjnego sformułowania wspomnianych skarg (pkt 73 zaskarżonego wyroku); 2. Sąd orzekł także (pkt 124 zaskarżonego wyroku), że Komisja rzeczywiście podniosła w pismach procesowych wobec wnoszących odwołanie nieprawdziwe zarzuty, które wnoszące odwołanie uważają za stanowiące zachowanie sprzeczne z zasadą dobrej administracji. Innymi słowy, nie tylko zostały przedstawione konieczne okoliczności faktyczne i prawne, (co ponadto wynika z samej treści skarg wszczynających postępowanie), lecz sam Sąd wypowiedział się już w ich przedmiocie. 3. Dokonane przez Sąd ustalenie, że Komisja przedstawiła nieprawdziwe zarzuty wobec wnoszących odwołanie w ramach postępowania sądowego w celu odzyskania kwot, które NIE zostały przyznane wnoszącym odwołanie, sama w sobie potwierdza oczywiste naruszenie zasady dobrej administracji przez Komisję. W odmiennym przypadku należałoby przyznać, że kłamliwe twierdzenia instytucji Unii przed sądem krajowym na szkodę obywateli Unii, są praktyką zgodną z zasadami dobrej administracji.
2. Zarzut drugi, dotyczący niewystarczającego uzasadnienia opartego na argumentach, które nie zostały podniesione i braku rozstrzygnięcia w przedmiocie żądań przedstawionych w skargach dotyczących zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z niektórych konkretnych, nieprawdziwych i obraźliwych zarzutów Komisji
Zamiast zbadać poszczególne, nieprawdziwe i obraźliwe zarzuty podniesione przeciwko wnoszącym odwołanie i fragmenty znajdujące się w pismach procesowych Komisji, które stanowiły okoliczności leżące u podstaw wniesienia dwóch skarg i ich przedmiot celem ustalenia, czy stanowią one naruszenie dóbr osobistych wnoszących odwołanie i czy mogą stanowić podstawę zadośćuczynienia za krzywdę, czego domagają się wnoszące odwołanie w skargach, Sąd orzekł, że Komisja nie zarzuciła wnoszącym odwołanie, że dopuściły się nadużyć finansowych i na tej podstawie oddalił skargi w sprawach połączonych. Tymczasem taka ocena nie ma związku z przedmiotem skarg w sprawach połączonych, ponieważ wnoszące odwołanie nie żądają w swych skargach odszkodowania z tego powodu, że Komisja zarzuciła im domniemane nadużycia finansowe. Orzekając w ten sposób, Sąd wypowiada się w przedmiocie zarzutu, który nie został podniesiony przez wnoszące odwołanie, skutkiem czego ta ocena nie stanowi wystarczającego uzasadnienia. Sąd, po pierwsze nie orzekł zatem w przedmiocie skarg wnoszących odwołanie i, po drugie, nie uzasadnił wyroku w wystarczający sposób.
3. Zarzut trzeci, dotyczący przeinaczenia argumentacji wnoszących odwołanie i wewnętrznie sprzecznych ocen co do naruszenia zasady rzetelności postępowania i prawa do rzetelnego procesu
W całkowicie wewnętrznie sprzeczny sposób Sąd, słusznie twierdząc, że wnoszące odwołanie podniosły, iż zachowanie, które zarzucają Komisji w sprawie T-81/19, jest niezgodne zarówno ze spoczywającym na stronach postępowania obowiązkiem prawdomówności i uczciwości, który jest wspólną zasadą prawa państw członkowskich, jak i z podstawową ogólną zasadą należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości (prawem do rzetelnego procesu), następnie orzekł, iż wnoszące odwołanie nie powołały się na naruszenie normy prawa Unii. Niemniej jednak właśnie to wynika z samej treści ich skarg. Tym samym Sąd nie orzekł w przedmiocie tej części skargi w sprawie T-81/19 i przedstawił wewnętrznie sprzeczne i niewystarczające uzasadnienie.
4. Zarzut czwarty, oparty na przeinaczeniu przedmiotu skarg oraz błędnej wykładni i błędnym zastosowaniu art. 299, 268 i 340 TFUE
Sąd niesłusznie uznał, że: 1. przedmiotem sporu było zachowanie przedstawicieli Komisji (jako przedstawicieli prawnych), chociaż to sama Komisja jest stroną w sporze i odpowiada za wypłatę odszkodowania z tytułu odpowiedzialności pozaumownej; 2. naruszenie obowiązku prawdomówności przez Komisję i naruszenie prawa wnoszących odwołanie do rzetelnego procesu sądowego wchodzą w zakres kontroli prawidłowości przeprowadzenia egzekucji, dokonanie której to kontroli jest zadaniem sądów krajowych, podczas gdy uchybienia popełnione przez Komisję, o których mowa w skargach, stanowią naruszenia praw podstawowych obywateli Unii przez instytucję Unii podlegające odszkodowaniu z tytułu odpowiedzialności pozaumownej, ponieważ Sąd ma w tym zakresie wyłączną właściwość na podstawie art. 268 i 340 TFUE; oraz, że 3. wnoszące odwołanie powołują się na naruszenie krajowego przepisu proceduralnego, podczas gdy powołują się one na naruszenie wspólnych dla państw członkowskich zasad prawnych, ogólnej zasady prawa Unii i podstawowych praw podmiotowych chronionych w prawie Unii, co wynika z samej treści skarg, i co sam Sąd przyznał w pozostałych fragmentach wydanego przez siebie wyroku.
5. Zarzut piąty, dotyczący błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 299, 317 i 325 TFUE
Sąd, uznając całkowicie zasadność argumentów, zgodnie z którymi Komisji zarzucano „nieprawdziwe sprawozdania” na szkodę wnoszących odwołanie, rozszerza w całkowicie arbitralny sposób zakres prawa Komisji do przyśpieszenia egzekucji wierzytelności, paradoksalnie i w sposób bezprecedensowy w nauce prawa nie uwzględnia tego, że Komisja nie może korzystać z tego niezbywalnego prawa w sposób kłamliwy i naruszając podstawowe prawa podmiotowe wnoszących odwołanie stanowiące minimalny, demokratyczny próg w odniesieniu do każdego bezprawnego zachowania instytucji Unii.
____________
1 ECLI:EU:T:2021:933.