Προσφυγή της 21ης Μαρτίου 2013 - Pesquerias Riveirenses κ.λπ. κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση T-180/13)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες: Pesquerias Riveirenses, SL (Ribeira, España)· Pesquerias Campo de Marte, SL (Ribeira)· Pesquera Anpajo, SL (Ribeira)· Arrastreros del Barbanza, SA (Ribeira)· Martínez Pardavila e Hijos, SL (Ribeira)· Lijo Pesca, SL (Ribeira)· Frigoríficos Hermanos Vidal, SA (Ribeira) · Pesquera Boteira, SL (Ribeira)· Francisco Mariño Mos y Otros, CB (Ribeira)· Juan Antonio Pérez Vidal y Hermano, CB (Ribeira)· Marina Nalda, SL (Ribeira)· Portillo y Otros, SL (Ribeira)· Vidiña Pesca, SL (Ribeira)· Pesca Hermo, SL (Ribeira)· Pescados Oubiña Perez, SL (Ribeira)· Manuel Pena Graña (Ribeira)· Campo Eder, SL (Ribeira)· Pesquera Laga, SL (Ribeira)· Pesquera Jalisco, SL (Ribeira)· Pesquera Jopitos, SL (Ribeira) ·και Pesca-Julimar, SL (Ribeira) (εκπρόσωπος: J. Tojeiro Sierto, δικηγόρος)

Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα των προσφευγουσών

Οι προσφεύγουσες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει τον κανονισμό (ΕΕ) 40/2013 του Συμβουλίου, της 21ης Ιανουαρίου 2013, στο μέτρο που λαμβάνει υπόψη από κοινού τη βόρεια και τη νότια συνιστώσα του αποθέματος του είδους προσφυγάκι του βορειοανατολικού Ατλαντικού για τους σκοπούς του καθορισμού του TAC (συνολικού επιτρεπόμενου αλιεύματος) του είδους προσφυγάκι που προβλέπεται στα παραρτήματα IA και IB (σελίδες 84 και 103, αντιστοίχως· ΕΕ L 23 της 25.1.2013, σ. 54/153).

Λόγοι ακυρώσεως

Προς στήριξη της προσφυγής τους, οι προσφεύγουσες προβάλλουν τρεις λόγους.

Πρώτος λόγος, που στηρίζεται σε παράβαση του άρθρου 39 ΣΛΕΕ

Υποστηρίζεται συναφώς ότι το άρθρο 39 ΣΛΕΕ προβλέπει, ως έναν από τους στόχους της κοινής γεωργικής και της κοινής αλιευτικής πολιτικής, την ορθολογική διαχείριση των πόρων, ο δε προσβαλλόμενος κανονισμός αντιβαίνει στη διάταξη αυτή, στο μέτρο που, καθόσον δεν διακρίνει μεταξύ της βόρειας και της νότιας συνιστώσας του αποθέματος του είδους προσφυγάκι του Βόρειου Ατλαντικού, δεν συμβαδίζει με ό,τι πρέπει να νοείται ως ορθολογική διαχείριση των πόρων. Οι προσφεύγουσες δέχονται ότι η κατάσταση της βόρειας συνιστώσας απαιτεί περιοριστικά μέτρα όσον αφορά τη διαχείριση της αλιείας, τούτο όμως δεν ισχύει για τη νότια συνιστώσα, ως προς τα είδη της οποίας δεν συντρέχει κατάσταση υπεραλιεύσεως. Αυτός ο τρόπος δράσης αντιβαίνει επίσης στην αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων, που επιτάσσει, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, οι παρόμοιες καταστάσεις να μην αντιμετωπίζονται κατά διαφορετικό τρόπο και οι διαφορετικές καταστάσεις να μην αντιμετωπίζονται κατά τον ίδιο τρόπο, εκτός αν η μεταχείριση αυτή δικαιολογείται αντικειμενικώς.

Δεύτερος λόγος, που βασίζεται σε παράβαση του άρθρου 2, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 2371/2002 και του άρθρου 6 της Συμφωνίας της Νέας Υόρκης του 1995

Υποστηρίζεται συναφώς ότι το άρθρο 2, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 2371/2002 του Συμβουλίου, για τη διατήρηση και βιώσιμη εκμετάλλευση των αλιευτικών πόρων στο πλαίσιο της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής, καθιερώνει την προληπτική δράση ως αρχή που πρέπει να διέπει τη λήψη μέτρων διατηρήσεως και βιώσιμης εκμεταλλεύσεως των αλιευτικών πόρων, η ίδια δε αρχή προβλέπεται στο άρθρο 6 της "Συμφωνίας για την εφαρμογή των διατάξεων της σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας της 10ης Δεκεμβρίου 1982, όσον αφορά τη διατήρηση και διαχείριση των αλληλοεπικαλυπτόμενων και των άκρως μεταναστευτικών αποθεμάτων ιχθύων" (Νέα Υόρκη, 1995· ΕΕ L 189 της 3.7.1998, σ. 14/41), στην οποία προσχώρησε η ΕΕ και τα τότε ανήκοντα σε αυτήν κράτη μέλη στις 19.12.2003 και η οποία τέθηκε σε ισχύ στις 18.1.2004. Οι προσφεύγουσες θεωρούν ότι η διαχείριση του αποθέματος του είδους προσφυγάκι στον Βορειοανατολικό Ατλαντικό από τον προσβαλλόμενο κανονισμό, στο μέτρο που δεν διακρίνει μεταξύ της βόρειας και της νότιας συνιστώσας του αποθέματος, επιβάλλει σε τέτοιο βαθμό δραστική και συλλήβδην μείωση των αλιευμάτων στη νότια συνιστώσα που να δημιουργεί "κίνδυνο" ο οποίος θα απαιτούσε την εφαρμογή της αρχής της προληπτικής δράσεως.

Τρίτος λόγος, που βασίζεται σε προσβολή της αρχής της αναλογικότητας

Οι προσφεύγουσες θεωρούν συναφώς ότι η διαχείριση του αποθέματος του είδους προσφυγάκι στον Βορειοανατολικό Ατλαντικό εκ μέρους της ΕΕ για το 2013 (προσβαλλόμενος κανονισμός του Συμβουλίου), στο μέτρο που δεν διακρίνει μεταξύ της βόρειας και της νότιας συνιστώσας, επιβάλλει στη νότια συνιστώσα ακραία μέτρα (μείωση του TAC) που υπερβαίνουν το αναγκαίο μέτρο για την επίτευξη του προβαλλόμενου σκοπού (επαναφορά του αποθέματος του είδους προσφυγάκι στον Βορειοανατολικό Ατλαντικό) και ότι, ως εκ τούτου, προσβάλλει την αρχή της αναλογικότητας.

____________