Αναίρεση που άσκησε στις 18 Αυγούστου 2023 το Instituto Cervantes κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (τρίτο τμήμα) στις 14 Ιουνίου 2023 στην υπόθεση T-376/21, Instituto Cervantes κατά Επιτροπής
(Υπόθεση C-534/23 P)
Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική
Διάδικοι
Αναιρεσείον: Instituto Cervantes (εκπρόσωπος: E. van Nuffel d'Heynsbroeck, avocat)
Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Βασίλειο της Ισπανίας
Αιτήματα
Το αναιρεσείον ζητεί από το Δικαστήριο:
να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 14ης Ιουνίου 2023, Instituto Cervantes κατά Επιτροπής (T-376/21, EU:T:2023:331), με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του να ακυρωθεί η απόφαση της Επιτροπής να αναθέσει το τμήμα αριθ. 3 (ισπανική γλώσσα) της δημόσιας σύμβασης σχετικά με τη σύναψη συμβάσεων-πλαισίων για γλωσσική κατάρτιση για τα θεσμικά και λοιπά όργανα και τους οργανισμούς της Ένωσης (HR/2020/OP/0014) στον όμιλο CLL Centre de Langues-Allingua, ως πρώτο κατά σειρά κατάταξης, και στο αναιρεσείον, ως δεύτερο κατά σειρά κατάταξης(
να εξετάσει την προσφυγή επί της ουσίας και να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση(
να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.
Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα
Προς στήριξη της αιτήσεως αναιρέσεως, το αναιρεσείον προβάλλει δύο λόγους.
1. Ο πρώτος λόγος αφορά το εύλογο σφάλμα στο οποίο υπέπεσε το αναιρεσείον όσον αφορά την κατανόηση των όρων σχετικά με τον τρόπο ηλεκτρονικής υποβολής των προσφορών, οι οποίοι είχαν ως συνέπεια, για την αξιολόγηση των χαρακτηριστικών της προσφοράς της, την απόρριψη ορισμένων τεχνικών εγγράφων που δεν είχαν κατατεθεί υλικώς μαζί με την προσφορά, αλλά στα οποία γινόταν παραπομπή μέσω συνδέσμου ενσωματωμένου στην υποβληθείσα προσφορά.
Το αναιρεσείον υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο παραμόρφωσε τα πραγματικά περιστατικά και υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι το σφάλμα δεν είναι εύλογο, ενώ, πρώτον, το σφάλμα οφείλεται σε αντίθετη προηγούμενη πρακτική παράλληλη με τη διαδικασία συνάψεως της επίδικης συμβάσεως και, δεύτερον, πολλοί εκ των προσφερόντων υπέπεσαν στο ίδιο σφάλμα.
Με τον λόγο αναιρέσεως το αναιρεσείον υποστηρίζει επίσης ότι η συλλογιστική την οποία ακολουθεί στη συνέχεια το Γενικό Δικαστήριο για να απορρίψει ως εκ περισσού την αιτίαση περί μη ελέγχου της ακεραιότητας του εγγράφου που ήταν προσβάσιμο μέσω του υπερσυνδέσμου ενέχει πλάνη περί το δίκαιο, δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν μπορεί πλέον, στο πλαίσιο του εύλογου σφάλματος, να απορρίψει το τεχνικό έγγραφο.
2. Ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως αφορά τη μη αποτελεσματική εκπλήρωση της υποχρέωσης σύγκρισης των σχετικών χαρακτηριστικών των προσφορών την οποία υπέχει η αναθέτουσα αρχή προκειμένου να προσδιορίσει την πλέον συμφέρουσα από οικονομική άποψη προσφορά, σύμφωνα με το άρθρο 167, παράγραφος 4, του κανονισμού (ΕΕ, Ευρατόμ) 2018/1046 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 18ης Ιουλίου 2018, σχετικά με τους δημοσιονομικούς κανόνες που εφαρμόζονται στον γενικό προϋπολογισμό της Ένωσης1 , δεδομένου ότι η προσφορά του αναδόχου αξιολογήθηκε και βαθμολογήθηκε με αμετάβλητους όρους για όλα τα τμήματα της συμβάσεως, ενώ οι ανταγωνιστικές προσφορές είναι διαφορετικές.
Το αναιρεσείον υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι, για τη σύγκριση των προσφορών, η αναθέτουσα αρχή δύναται να προβεί σε αυτοτελή αξιολόγηση κάθε προσφοράς και, στη συνέχεια, να προβεί σε απλή κατάταξη των προσφορών βάσει των επιμέρους αυτοτελών αξιολογήσεων, ενώ η ανάδειξη των σχετικών χαρακτηριστικών των ανταγωνιστικών προσφορών προϋποθέτει συγκεκριμένη αντιπαραβολή των υποβαλλόμενων τεχνικών προτάσεων υπό το πρίσμα των κριτηρίων αναθέσεως.
____________
1 Κανονισμός σχετικά με τους δημοσιονομικούς κανόνες που εφαρμόζονται στον γενικό προϋπολογισμό της Ένωσης, την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΕ) αριθ. 1296/2013, (ΕΕ) αριθ. 1301/2013, (ΕΕ) αριθ. 1303/2013, (ΕΕ) αριθ. 1304/2013, (ΕΕ) αριθ. 1309/2013, (ΕΕ) αριθ. 1316/2013, (ΕΕ) αριθ. 223/2014, (ΕΕ) αριθ. 283/2014 και της απόφασης αριθ. 541/2014/ΕΕ και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΕ, Ευρατόμ) αριθ. 966/2012 (ΕΕ 2018, L 193, σ. 1).