Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2013 r. – Taetel przeciwko Komisji

(Sprawa T-29/14)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Taetel, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: E. Navarro Varona, P. Vidal Martínez, J. López-Quiroga Teijero i G. Canalejo Lasarte, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej istnienie pomocy państwa i nakazała jej zwrot od inwestorów;

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1, 2 i 4 ust. 1 tej decyzji w zakresie, w którym Komisja wskazała inwestorów jako beneficjentów rzekomej pomocy, którzy powinni ją zwrócić;

tytułem żądania ewentualnego, odstąpienie od wykonania ustanowionego w art. 4 ust. 1 tej decyzji nakazu odzyskania pomocy od inwestorów ze względu na to, że narusza on zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na to, iż nie można było nakazać odzyskania pomocy przed publikacją decyzji o wszczęciu postępowania w sprawie;

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji i uznanie za niezgodną z prawem metodologii ustalania wartości rzekomej korzyści, którą mają zwrócić inwestorzy;

stwierdzenie w całości lub w części nieważności art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji dotyczącego zakazu „przenoszenia ciężaru odzyskania na inne podmioty” w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zakazu stosowania lub też rzekomej nieważności postanowień umownych przewidujących możliwość żądania od podmiotów trzecich kwot, jakie inwestorzy winni zwrócić państwu hiszpańskiemu, oraz

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza sprawa dotyczy tej samej decyzji, w przedmiocie której zostały wniesione skargi w sprawach T-700/13 Bankia przeciwko Komisji, T-719/13 Lico Leasing i Pequeños y Medianos Astilleros de Reconversión przeciwko Komisji oraz T-3/14 Anudal Industrial przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w ww. sprawach.

Skarżąca podnosi w szczególności zarzut naruszenia art. 107 TFUE ze względu na uznanie zaskarżonej decyzji, że rozpatrywany w niej system podatkowy mający zastosowanie do niektórych umów leasingu finansowego nowowybudowanych statków stanowi jako całość pomoc państwa.

Zdaniem skarżącej decyzja ta narusza również art. 107 TFUE w zakresie, w jakim uznano w niej, że zgodne z ww. systemem podatkowym środki stanowią „nową” pomoc państwa.

W dalszej kolejności skarżąca podnosi naruszenie zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz art. 107, 108 i 206 TFUE ze względu na błędne określenie beneficjentów pomocy i podlegających odzyskaniu kwot, a także art. 108 ust. 3 TFUE, art. 19 rozporządzenia nr 659/1999, art. 3 ust. 6 traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej ze względu na to, że w art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji Komisja ustanowiła zakaz stosowania postanowień umownych przewidujących możliwość żądania od podmiotów trzecich kwot, jakie inwestorzy winni byli zwrócić władzom hiszpańskim czy też uznała te postanowienia umowne za nieważne.