Sprawa C‑323/12

E.ON Global Commodities SE

przeciwko

Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Soluţionare a Contestaţiilor

i

Direcţia Generală a Finanţelor Publice a Municipiului București – Serviciul de administrare a contribuabililor nerezidenţi

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti)

Dyrektywa 79/1072/EWG – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Podatnicy mający miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim – Zasady zwrotu podatku VAT – Podatnicy, którzy wyznaczyli przedstawiciela podatkowego zgodnie z przepisami krajowymi sprzed przystąpienia do Unii – Wyłączenie – Termin „podatnik niemający siedziby na terytorium danego kraju” – Warunek braku siedziby – Warunek braku dostawy towarów lub świadczenia usług – Dostawy energii elektrycznej do podatników-pośredników – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuł 171

Streszczenie – wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 6 lutego 2014 r.

1.        Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Świadczenie usług – Określenie miejsca opodatkowania – „Stały zakład” w rozumieniu szóstej dyrektywy – Pojęcie – Podatnik niemający siedziby na terytorium danego kraju – Pojęcie – Brak siedziby – Dostawy energii elektrycznej do podatników-pośredników

(dyrektywy Rady: 79/1072; 2006/112, art. 38, 171, 195)

2.        Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Odliczenie podatku naliczonego – Zasada neutralności podatkowej – Odmowa prawa do zwrotu lub prawa do odliczenia – Niedopuszczalność

(dyrektywy Rady: 79/1072; 2006/112)

3.        Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Podatnicy – Podatnik, który dokonał dostaw energii elektrycznej do podatników-pośredników z siedzibą w innym państwie członkowskim – Przysługujące temu podatnikowi prawo do zwrotu podatku naliczonego – Wyznaczenie przedstawiciela podatkowego – Brak wpływu

(dyrektywy Rady: 79/1072; 2006/112, art. 38, 171, 195)

1.        Aby móc uznać, że z daną siedzibą są związane dostawy towarów lub świadczenie usług podatnika, siedziba ta musi mieć wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić prowadzenie danych transakcji w sposób niezależny.

Zgodnie z art. 171 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą 2007/75, podatnicy, o których mowa w art. 1 ósmej dyrektywy 79/1072 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, którzy w danym państwie członkowskim dokonali wyłącznie dostaw towarów, w odniesieniu do których odbiorca został wyznaczony jako osoba zobowiązana do zapłaty podatku zgodnie z art. 195 dyrektywy 2006/112, są również uznawani, do celów stosowania ósmej dyrektywy, za podatników niemających siedziby w tym państwie członkowskim. Wskazany art. 195 ma w szczególności zastosowanie do dostaw energii elektrycznej do podatników-pośredników zidentyfikowanych do celów podatku od wartości dodanej w państwie członkowskim, w którym podatek jest należny, którym towary dostarczane są na warunkach określonych w art. 38 dyrektywy 2006/112.

W istocie identyfikacji spółki za pośrednictwem przedstawiciela podatkowego krajowy porządek prawny nie może traktować w sposób ważny jako wykazania, że tego rodzaju spółka faktycznie dostarczała towary lub świadczyła usługi w tym państwie członkowskim w rozumieniu art. 1 ósmej dyrektywy. W istocie z brzmienia tego artykułu, a także art. 171 dyrektywy 2006/112 wynika jasno, że w celu wyłączenia prawa do zwrotu w ramach ósmej dyrektywy konieczne jest ustalenie nie samej zdolności do realizacji transakcji podlegających opodatkowaniu w państwie, w którym złożony został wniosek o zwrot, lecz rzeczywistego zrealizowania takich transakcji.

(por. pkt 46, 52, 53)

2.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 55)

3.        Przepisy ósmej dyrektywy 79/1072 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, w związku z art. 38, 171 i 195 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą 2007/75, należy interpretować w ten sposób, że podatnik mający siedzibę w jednym z państw członkowskich, który dokonywał dostaw energii elektrycznej do podatników-pośredników z siedzibą w innym państwie członkowskim, ma prawo powołać się na ósmą dyrektywę w drugim z tych państw w celu uzyskania zwrotu naliczonego i zapłaconego podatku od wartości dodanej. Prawa tego nie wyłącza sam fakt wyznaczenia przedstawiciela podatkowego zidentyfikowanego do celów podatku od wartości dodanej w tym ostatnim państwie.

(por. pkt 57; sentencja)