Language of document :

Odwołanie od postanowienia Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 29 listopada 2021 r. w sprawie T-726/20 Grupa Azoty i in./Komisja, wniesione w dniu w dniu 3 lutego 2022 r. przez Grupę Azoty S.A., Azomureș SA i Lipasmata Kavalas LTD Ypokatastima Allodapis

(Sprawa C-73/22 P)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Grupa Azoty S.A., Azomureș SA, Lipasmata Kavalas LTD Ypokatastima Allodapis (przedstawiciele: D. Haverbeke, L. Ruessmann i P. Sellar, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania strony wnoszącej odwołanie:

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz

uznanie wniesionego przez nie na podstawie art. 263 TFUE żądania stwierdzenia nieważności części komunikatu Komisji z dnia 25 września 2020 r. zatytułowanego „Wytyczne w sprawie niektórych środków pomocy państwa w kontekście systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych po 2021 r.”1 za dopuszczalne; lub

tytułem żądania ewentualnego – uchylenie zaskarżonego postanowienia ze względu na to, że Sąd powinien był odroczyć wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności do czasu rozpoznania skargi co do istoty; oraz

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania co do istoty; oraz

zasądzenie kosztów postępowania na rzecz strony wnoszącej odwołanie; oraz

rozstrzygnięcie kwestii kosztów postępowania przed Sądem w momencie zakończenia pełnego rozpatrywania żądań skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszące je podnoszą dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy: niewystarczające uzasadnienie.

Sąd nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku uzasadnienia. Po pierwsze, w pkt 34–48 i 49–51 zaskarżonego postanowienia Sąd nie ustosunkował się do argumentów podniesionych przez skarżące i nie wykazał okoliczności faktycznych zawisłej przed nim sprawy. Po drugie, nie wyjaśnił, dlaczego jedynie decyzje Komisji wydane na podstawie szczególnego aktu prawa wtórnego mogą dotyczyć skarżących bezpośrednio. Te braki przesądziły o treści pkt 38 zaskarżonego postanowienia.

Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo stwierdzając, że decyzja nie dotyczyła skarżących bezpośrednio.

Sąd w pkt 26–30 zaskarżonego postanowienia odwołuje się do utrwalonego orzecznictwa w celu przypomnienia kryterium bezpośredniego oddziaływania. W ramach przeprowadzanego testu bezpośredniego oddziaływania Sąd powinien dokonać oceny treści, charakteru, celu i istoty zaskarżonego aktu, jak również kontekstu faktycznego i prawnego, w jaki się on wpisuje. Nie czyniąc tego, Sąd naruszył prawo przy ocenie przewidzianej w art. 263 TFUE przesłanki dotyczącej istnienia „bezpośredniego oddziaływania”. Przesądziło to o treści pkt 34–48 zaskarżonego postanowienia. Sąd stworzył scenariusz, w którym skarżące zostałyby pozbawione środka zaskarżenia. Nie stosując prawidłowo kryterium służącego ocenie bezpośredniego oddziaływania Sąd dopuścił się naruszenia prawa.

Tytułem ewentualnym wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd powinien był pozostawić wniosek o rozstrzygnięcie w przedmiocie niedopuszczalności do rozstrzygnięcia w wyroku co do istoty sprawy.

W art. 130(3) § 7 i 8 regulaminu postępowania przed Sądem ustanowiony został wymóg, by Sąd pozostawił ten wniosek do rozstrzygnięcia w wyroku, jeżeli uzasadniają to szczególne okoliczności, a następnie wyznaczył nowe terminy dla dalszych czynności procesowych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem te szczególne okoliczności zachodzą, gdy to pozostawienie to rozstrzygnięcia jest konieczne dla prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości.

Sąd był zobowiązany do dokonania oceny charakteru, treści i kontekstu zaskarżonego aktu w celu ustalenia, czy dotyczy on skarżących bezpośrednio. W tym celu należy skupić się na istocie aktu i na ustaleniu, czy akt ten nakłada na państwa członkowskie autonomiczne obowiązki prawne. Ocena ta pokrywa się z pierwszym podniesionym co do istoty zarzutem odnoszącym się do braku kompetencji Komisji do przyjęcia załącznika I do spornego aktu. Nie pozostawiając wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję do momentu, w którym znałby on już argumenty podnoszone co do istoty, Sąd naruszył przepisy art. 130 § 7 i 8 swego regulaminu postępowania.

____________

1 Dz.U. 2020, C 317, s. 5.