Language of document : ECLI:EU:T:2022:506

WYROK SĄDU (pierwsza izba)

z dnia 7 września 2022 r.(*)

Środowisko naturalne – Rozporządzenie (UE) nr 517/2014 – Fluorowane gazy cieplarniane – Wprowadzenie do obrotu – Dopuszczenie do swobodnego obrotu – Elektroniczny rejestr kontyngentów na wprowadzanie wodorofluorowęglowodorów do obrotu – Decyzja o wpisie – Upoważnienie do wykorzystania kontyngentów

W sprawie T‑123/21

Stowarzyszenie chłodnictwa klimatyzacji i pomp ciepła,  z siedzibą w Warszawie (Polska), które reprezentował radca prawny A. Galos,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowali E. Sanfrutos Cano i M. Rynkowski, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD (pierwsza izba),

w składzie: H. Kanninen, prezes, M. Jaeger (sprawozdawca) i O. Porchia, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

uwzględniając, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek o przeprowadzenie rozprawy, i postanawiając na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem orzec z pominięciem ustnego etapu postępowania,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE skarżący – Stowarzyszenie chłodnictwa klimatyzacji i pomp ciepła – żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 15 grudnia 2020 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) dotyczącej wpisania do elektronicznego rejestru kontyngentów na wprowadzanie wodorofluorowęglowodorów (HFC) do obrotu (zwanego dalej „rejestrem HFC”) redukcji jego kontyngentów na podstawie art. 25 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 517/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 842/2006 (Dz.U. 2014, L 150, s. 195).

 Okoliczności powstania sporu

2        HFC są kategorią fluorowanych gazów cieplarnianych wykorzystywanych między innymi w systemach chłodzących i klimatyzacyjnych, aerozolach i w produkcji pianek izolacyjnych.

3        W ramach walki z emisjami gazów cieplarnianych Unia Europejska stała się stroną Konwencji wiedeńskiej o ochronie warstwy ozonowej i Protokołu montrealskiego w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (zwanego dalej „protokołem montrealskim”) na mocy decyzji Rady 88/540/EWG z dnia 14 października 1988 r. dotyczącej zawarcia Konwencji wiedeńskiej o ochronie warstwy ozonowej oraz Protokołu montrealskiego w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (Dz.U. 1988, L 297, s. 8). Następnie Unia zatwierdziła szereg poprawek do protokołu montrealskiego, przy czym ostatnia z nich została zatwierdzona decyzją Rady (UE) 2017/1541 z dnia 17 lipca 2017 r. w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej poprawki z Kigali do Protokołu montrealskiego w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (Dz.U. 2017, L 236, s. 1).

4        Ponadto Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej przyjęły rozporządzenie nr 517/2014.

5        W ramach rozporządzenia nr 517/2014 stopniowe ograniczanie ilości HFC, które mogą być wprowadzone do obrotu, zostało uznane za najbardziej skuteczny i racjonalny pod względem kosztów sposób redukcji emisji tych substancji w perspektywie długoterminowej.

6        W celu wdrożenia tej stopniowej redukcji rozporządzenie nr 517/2014 przewiduje, że Komisja musi w szczególności określać każdego roku maksymalną ilość HFC, która może być wprowadzona do obrotu w Unii, jak również kontyngenty HFC, które producenci lub importerzy są uprawnieni wprowadzić do obrotu.

7        W tym względzie art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 definiuje wprowadzanie do obrotu jako „dostarczanie lub udostępnianie na rzecz innej strony w Unii po raz pierwszy, za opłatą lub nieodpłatnie, lub stosowanie na własny rachunek w przypadku producenta i obejmuje dopuszczenie celne do swobodnego obrotu w Unii”.

8        Zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014 przedsiębiorstwa, którym przydzielono kontyngenty, przedkładają Komisji roczne sprawozdanie informujące w szczególności o ilościach HFC, które te przedsiębiorstwa wyprodukowały lub przywiozły do Unii. Ponadto zgodnie z art. 19 ust. 6 tego rozporządzenia każde przedsiębiorstwo, które na podstawie jego ust. 1 zgłosiło wprowadzenie do obrotu co najmniej 10 000 ton ekwiwalentu CO2 HFC w poprzednim roku kalendarzowym, zapewnia, by prawidłowość tych danych była weryfikowana przez niezależnego kontrolera.

9        Poza tym zgodnie z art. 25 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 przedsiębiorstwom, które przekroczyły kontyngent na wprowadzanie do obrotu HFC, który został im przydzielony zgodnie z art. 16 ust. 5 tego rozporządzenia lub przeniesiony na ich rzecz zgodnie z jego art. 18, przyznaje się wyłącznie zredukowany kontyngent na tę część okresu objętego przydziałem, która rozpoczyna bieg od stwierdzenia przekroczenia kontyngentu, a wielkość redukcji oblicza się jako 200% ilości, o którą został przekroczony kontyngent.

10      Skarżący jest wpisany do rejestru HFC od dnia 10 października 2014 r. jako importer HFC luzem.

11      Skarżącemu przydzielono kontyngenty na wprowadzanie HFC do obrotu na lata 2015–2020, obliczone na podstawie deklaracji ilości HFC, które miał zamiar wprowadzić do obrotu, zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014.

12      Skarżący nie zgłosił żadnego wprowadzenia HFC do obrotu za lata 2015 i 2016 na podstawie art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014. W 2017 r. zgłosił on wprowadzenie do obrotu 34 047 ton ekwiwalentu CO2 HFC.

13      W dniu 31 marca 2019 r. skarżący przedłożył zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 597/2014 sprawozdanie roczne, w którym wskazał, że większość przywiezionych przez niego ilości HFC nie została dopuszczona do swobodnego obrotu.

14      Sprawozdanie to nie zostało przyjęte przez Komisję. Wskazała ona bowiem skarżącemu, że wbrew temu, co uczynił, nie mógł zadeklarować przywiezionych ilości jako zapasów niewprowadzonych do obrotu wcześniej, podając sekcję 4H tabeli zawartej w załączniku do rozporządzenia wykonawczego Komisji nr 1191/2014 z dnia 30 października 2014 r. określającego format i sposób składania sprawozdania, o którym mowa w art. 19 rozporządzenia nr 517/2014 (Dz.U. 2014, L 318, s. 5).

15      Ponieważ skarżący nie zareagował, Komisja wpisała do rejestru HFC następujący komentarz:

„Sprawozdania nie zostały zakończone. Ponadto sprawozdawczość dotycząca zapasów w ostatniej puli wydaje się nieprawidłowa. Zapasy, które zostały dopuszczone do swobodnego obrotu, zostały z definicji wprowadzone do obrotu i w związku z tym nie mogą być zgłoszone w [sekcji] 4H. Wydaje się, że przekroczył Pan/Pani kontyngent”.

16      W dniu 22 maja 2020 r. władze polskie poinformowały Komisję, że skarżący przekroczył swój kontyngent na wprowadzanie HFC do obrotu w 2018 r., wprowadzając na rynek 149 857 ton ekwiwalentu CO2.

17      W dniu 3 lipca 2020 r. Komisja skierowała do skarżącego pismo, w którym stwierdziła, że na podstawie informacji przedstawionych przez władze polskie oraz biorąc pod uwagę, iż kontyngent, który został mu przydzielony na rok 2018, wynosił 11 650 ton ekwiwalentu CO2, przekroczył on wspomniany kontyngent, a przekroczenie to wyniosło 138 207 ton ekwiwalentu CO2. Komisja wskazała, że zgodnie z art. 25 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 obowiązująca w takim przypadku sankcja wynosi 276 414 ton ekwiwalentu CO2, czyli 200% ilości przekraczającej kontyngent. Komisja wskazała ponadto, że z naruszeniem art. 19 rozporządzenia nr 517/2014 skarżący nie przedłożył zakończonego sprawozdania rocznego dotyczącego działalności związanej z HFC za lata 2018 i 2019. Zwróciła się ona wreszcie do skarżącego o potwierdzenie prawdziwości informacji wskazanych w tym piśmie.

18      Pismem z dnia 31 lipca 2020 r. skarżący zakwestionował treść pisma Komisji z dnia 3 lipca 2020 r., podnosząc w szczególności, że samo wprowadzenie HFC na obszar celny Unii nie jest jednoznaczne z wprowadzaniem HFC do obrotu w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014. W tym celu wskazał on, że ilości HFC wymienione w piśmie Komisji z dnia 3 lipca 2020 r., odnoszące się do roku 2018, były zdeponowane w magazynach i przewidziane do wprowadzenia do obrotu w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 w terminach przyszłych. Dodał, że z powodu kryzysu związanego z COVID-19 nie przedstawił za rok 2019 sprawozdania rocznego przewidzianego w art. 19 rozporządzenia nr 517/2014.

19      W dniu 10 sierpnia 2020 r. Komisja wysłała do skarżącego wiadomość e-mail, w której wskazała, że zgodnie z art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 dopuszczenie HFC do swobodnego obrotu jest równoznaczne z wprowadzeniem HFC do obrotu w rozumieniu tego przepisu. Dodała, że na późniejszym etapie wyśle mu obszerniejsze pismo dotyczące tej kwestii.

20      W tym właśnie kontekście Komisja wysłała do skarżącego pismo, w którym wskazała zasadniczo, że władze polskie stwierdziły, iż w 2018 r. dokonał przywozu 149 857 ton ekwiwalentu CO2 HFC i przekroczył w ten sposób o 138 207 ton ekwiwalentu CO2 kontyngent 11 650 ton ekwiwalentu CO2 przydzielony mu na ten okres. W tym względzie Komisja wskazała, że HFC dopuszczone do swobodnego obrotu zostały wprowadzone do obrotu w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014. Komisja wyjaśniła, że po wprowadzeniu na rynek sprzedane danemu przedsiębiorstwu HFC nie zaliczają się do kontyngentu tego przedsiębiorstwa na wprowadzanie do obrotu. Komisja stwierdziła, że w niniejszej sprawie w związku z przekroczeniem przez skarżącego kontyngentu w 2018 r. wysokość sankcji nałożonej na niego na podstawie art. 25 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 wynosi 276 414 ton ekwiwalentu CO2 HFC i będzie zaliczana na poczet jego przyszłych przydziałów kontyngentów na wprowadzanie do obrotu HFC aż do osiągnięcia całkowitej wielkości redukcji. Komisja poinformowała wreszcie skarżącego, że przekazuje kopię tego pisma władzom polskim, aby podjęły one wszelkie stosowne środki na podstawie art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014.

21      Zaskarżoną decyzją w dniu 15 grudnia 2020 r. Komisja wpisała do rejestru HFC, po pierwsze, że łączna kwota sankcji nałożonych na skarżącego wynosi 276 414 ton ekwiwalentu CO2 HFC, po drugie, że kontyngent skarżącego na rok 2021 został zmniejszony o 2727 ton ekwiwalentu CO2 HFC, wobec czego wyniósł on 0 ton ekwiwalentu CO2, a po trzecie, że kwota pozostająca do potrącenia wynosi 273 687 ton ekwiwalentu CO2 HFC.

 Żądania stron

22      Skarżący wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie dopuszczalności skargi;

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

23      Komisja wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej lub oddalenie jej jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności

24      Na wstępie należy zauważyć, że nie podnosząc formalnie zarzutu niedopuszczalności na podstawie art. 130 regulaminu postępowania przed Sądem, Komisja utrzymuje, że skarga jest niedopuszczalna.

25      Komisja podnosi, że pismo wspomniane w pkt 20 powyżej, w odniesieniu do którego wskazuje, że zostało doręczone skarżącemu w dniu 10 listopada 2020 r., definitywnie ustaliło jej stanowisko w odniesieniu do redukcji kontyngentu wynikającej z sankcji począwszy od 2019 r., wobec czego pismo to należy uznać za decyzję w rozumieniu art. 263 TFUE. Informacja przekazana do rejestru HFC w dniu 15 grudnia 2020 r. stanowiła jedynie wykonanie tej wcześniejszej decyzji. W konsekwencji aktem, który skarżący powinien był zaskarżyć, jest to pismo, a nie informacja wpisana do rejestru HFC.

26      Skarżący twierdzi, że jego skarga jest dopuszczalna.

27      Należy przypomnieć, że sąd Unii ma prawo ocenić, biorąc pod uwagę okoliczności konkretnej sprawy, czy prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości uzasadnia oddalenie skargi co do istoty bez uprzedniego orzekania w przedmiocie jej dopuszczalności (zob. podobnie wyrok z dnia 26 lutego 2002 r., Rada/Boehringer, C‑23/00 P, EU:C:2002:118, pkt 52).

28      Otóż w niniejszej sprawie, kierując się względami ekonomii procesowej, należy zbadać na wstępie żądanie skarżącego dotyczące stwierdzenia nieważności, bez uprzedniego orzekania o dopuszczalności skargi, ponieważ skarga ta jest w każdym razie bezzasadna ze względów przedstawionych poniżej.

 Co do istoty

29      W jedynym zarzucie przywołanym na poparcie żądania stwierdzenia nieważności skarżący podnosi naruszenie art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014. Na poparcie tego jedynego zarzutu skarżący przedstawia trzy zastrzeżenia.

30      W ramach zastrzeżenia pierwszego skarżący utrzymuje, że art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 nie oznacza, iż pojęcie „wprowadzenia do obrotu” ma zastosowanie, gdy HFC są dopuszczane do swobodnego obrotu w Unii, w okolicznościach, w których towary są magazynowane, ale nie mają być koniecznie przedmiotem obrotu w Unii.

31      Taka wykładnia znajduje potwierdzenie w angielskiej wersji językowej rozporządzenia nr 517/2014, która odnosi się do pojęcia „placing on the market”, które oznacza „umieszczenie na rynku” w celu bezpośredniej sprzedaży. Zdaniem skarżącego należy zatem odrzucić interpretację Komisji, zgodnie z którą „wprowadzenie do obrotu” następuje w momencie dokonania odprawy celnej.

32      W tym względzie skarżący powołuje się na rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. 2013, L 269, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2013, L 287, s. 90, zwane dalej „unijnym kodeksem celnym”), które uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (Dz.U. 2008, L 145, s. 1). Twierdzi on, że pojęcie „procedury celnej” zdefiniowane w art. 5 pkt 16 unijnego kodeksu celnego wyklucza, by pojęcie „wprowadzenia do obrotu” użyte w rozporządzeniu nr 517/2014 można było uznać za tożsame z pojęciem „dopuszczenia do obrotu” określonym w języku angielskim wyrażeniem „release for free circulation”.

33      W zastrzeżeniu drugim skarżący utrzymuje, że wykładnia pojęcia „wprowadzenia do obrotu” powinna być zgodna z celem rozporządzenia nr 517/2014. Podnosi on, że wspomniane rozporządzenie zostało przyjęte w ramach walki z emisjami gazów cieplarnianych. Z motywów 13 i 14 tego rozporządzenia wynika, że jego celem jest stopniowe ograniczanie ilości HFC, które mogą być wprowadzone do obrotu w Unii, w celu redukcji emisji tych substancji w perspektywie długoterminowej. Zdaniem skarżącego trudno jest uznać, że samo sprowadzenie towaru i jego magazynowanie ma wpływ na emisje gazów cieplarnianych, dopóki nie zostaną one odprzedane, to znaczy, zgodnie z jego interpretacją, dopóki nie zostaną one rzeczywiście wprowadzone do obrotu.

34      W ramach zastrzeżenia trzeciego skarżący podnosi, że skoro podmiot gospodarczy nie może na etapie zgłoszenia celnego wskazywać na przyszłe przeznaczenie towarów, należy dokonać rozróżnienia pomiędzy HFC dostarczonymi lub udostępnionymi osobie trzeciej w Unii, które należy zaliczyć do przydzielonych kontyngentów na wprowadzanie HFC do obrotu, a tymi, które objęte są zakresem stosowania art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 i nie powinny być do nich zaliczone. Zdaniem skarżącego każda inna wykładnia prowadziłaby do ograniczenia wykonywania działalności gospodarczej, ponieważ podmioty gospodarcze nie mogłyby kupować większej ilości towarów w celu ich odprzedaży w przyszłości w Unii lub w celu ich wywozu do państw trzecich.

35      Taka wykładnia znajduje według niego potwierdzenie w treści art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014, który przewiduje w szczególności w lit. c), że ilości przeznaczone na wywóz nie są zaliczane do przydzielonych kontyngentów na wprowadzanie HFC do obrotu, wobec czego Komisja niesłusznie nie zastosowała tego wyjątku.

36      Komisja wnosi o oddalenie wszystkich zastrzeżeń podniesionych przez skarżącego.

37      W trzech zastrzeżeniach jego jedynego zarzutu, które należy przeanalizować łącznie, skarżący podnosi zasadniczo, że HFC „dopuszczonych do swobodnego obrotu” nie można uznać za „wprowadzone do obrotu” w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014, jeżeli są one jedynie magazynowane, a nie są przy tym wykorzystywane ani udostępniane osobom trzecim w Unii, i jeżeli mogą one ewentualnie zostać wywiezione, jak przewidziano w art. 15 ust. 2 lit. c) tego rozporządzenia.

38      W tym względzie należy zauważyć, że pojęcie „dopuszczenia celnego do swobodnego obrotu” użyte w art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 stanowi jedną z trzech procedur celnych określonych w art. 5 pkt 16 unijnego kodeksu celnego.

39      Ponadto art. 201 unijnego kodeksu celnego, którego brzmienie jest podobne do brzmienia art. 129 rozporządzenia nr 450/2008, przewiduje, że dopuszczenie do obrotu wymaga pobrania należnych należności celnych przywozowych, pobrania – w stosownych przypadkach – innych należności zgodnie z właściwymi obowiązującymi przepisami dotyczącymi pobierania tych należności, zastosowania środków polityki handlowej oraz zakazów i ograniczeń, jeżeli nie musiały one być stosowane na wcześniejszym etapie, oraz załatwienia pozostałych formalności wymaganych przy przywozie danych towarów. Nadaje ono unijny status celny towarom, które wcześniej go nie posiadały.

40      Tymczasem należy zauważyć, że Sąd orzekł już, kiedy zastosowanie miało jeszcze rozporządzenie nr 450/2008, że pojęcie „dopuszczenia do swobodnego obrotu” użyte w art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 należy interpretować jako pojęcie zdefiniowane w art. 129 rozporządzenia nr 450/2008.

41      W pkt 54 i 55 wyroku z dnia 24 czerwca 2015 r., GHC/Komisja (T‑847/14, EU:T:2015:428), Sąd orzekł bowiem, że ilości HFC przywiezione przez stronę skarżącą w owej sprawie, które spełniały warunki określone w art. 129 rozporządzenia nr 450/2008, należy uznać za dopuszczone do swobodnego obrotu, a tym samym za „wprowadzone do obrotu” zgodnie z art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014. Uznał on zatem, że z art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 nie wynika i nie można go interpretować tak, iż ilości HFC dopuszczone do swobodnego obrotu, aby mogły zostać uznane za „wprowadzone do obrotu”, muszą poza tym być przedmiotem rzeczywistej sprzedaży, wobec czego wyłączone byłyby ilości dopuszczone do swobodnego obrotu, które są magazynowane i jeszcze niesprzedane, przy czym żaden inny przepis rozporządzenia nr 517/2014 nie pozwala na podtrzymanie takiej wykładni tego artykułu.

42      Ze względu na to, że prawodawca Unii w art. 201 unijnego kodeksu celnego przejął w całości brzmienie art. 129 rozporządzenia nr 450/2008, wykładnię art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 dokonaną w wyroku z dnia 24 czerwca 2015 r., GHC/Komisja (T‑847/14, EU:T:2015:428), można przenieść na grunt niniejszej sprawy w ramach stosowania unijnego kodeksu celnego.

43      W konsekwencji należy stwierdzić, że z chwilą dopuszczenia HFC do obrotu w rozumieniu unijnego kodeksu celnego uznaje się, że HFC są wprowadzane do obrotu w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014. Poprzez dopuszczenie do obrotu owe HFC stają się bowiem towarami unijnymi, a ponieważ mogą zostać odprzedane na terytorium Unii, mogą zostać zaliczone do przydzielonego kontyngentu na wprowadzanie HFC do obrotu niezależnie od faktu, że mogą one następnie w szczególności zostać wywiezione do państwa trzeciego.

44      Wniosek, zgodnie z którym dopuszczenie HFC do obrotu w rozumieniu unijnego kodeksu celnego oznacza ich wprowadzenie do obrotu w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014, jest tym bardziej uzasadniony, że w braku takiej wykładni dokonane w tych przepisach odniesienie do pojęcia dopuszczenia do obrotu byłoby pozbawione wszelkiej skuteczności. Z wyjątkiem trzeciego przypadku, o którym mowa w art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014, a mianowicie sytuacji, gdy producent zużywa HFC wyprodukowane przez siebie w Unii, dwa pierwsze przypadki wymienione w tych przepisach, a mianowicie, po pierwsze, dostarczenie HFC na rzecz innej strony, a po drugie, udostępnienie HFC na rzecz innej strony w Unii po raz pierwszy, za opłatą lub nieodpłatnie, zakładają siłą rzeczy dopuszczenie HFC do swobodnego obrotu w przypadku ich przywozu z państwa trzeciego, wobec czego odniesienie do tego pojęcia należy uznać za stanowiące autonomiczny przypadek wprowadzenia HFC do obrotu.

45      Twierdzenia skarżącego nie mogą podważyć stwierdzeń zawartych w pkt 38–44 powyżej.

46      Po pierwsze, nie ma bowiem znaczenia, że ani art. 5 pkt 16, ani art. 201 unijnego kodeksu celnego nie odnoszą się do systemu wprowadzania do obrotu przewidzianego w art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014, ponieważ to właśnie ten przepis w celu zdefiniowania pojęcia „wprowadzenia do obrotu” odnosi się do celnego pojęcia „dopuszczenia do swobodnego obrotu”, a nie odwrotnie.

47      Po drugie, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wszystkim wersjom językowym aktu Unii należy co do zasady przypisać taką samą wartość. W celu zachowania jednolitości wykładni prawa Unii należy zatem w przypadku rozbieżności między tymi wersjami dokonać wykładni danego przepisu z uwzględnieniem systematyki i celu uregulowania, którego część stanowi (zob. wyrok z dnia 20 lutego 2018 r., Belgia/Komisja, C‑16/16 P, EU:C:2018:79, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

48      W niniejszej sprawie należy przypomnieć, że zarówno wersja angielska, na którą powołuje się skarżący, jak i wersje francuska i włoska art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 i art. 201 unijnego kodeksu celnego świadczą o tym, że pojęcie „wprowadzenia do obrotu” („placing on the market” w języku angielskim i „immissione in commercio” w języku włoskim) [oraz „mise sur le marché” w języku francuskim] dotyczy faktu, że HFC są dostarczane bezpłatnie lub odpłatnie osobie trzeciej, używane lub dopuszczone do swobodnego obrotu („release for free circulation” w języku angielskim i „in libera pratica nell’Unione” w języku włoskim) [oraz „en libre pratique” w języku francuskim].

49      Otóż w każdej z tych trzech wersji językowych, w szczególności w wersji angielskiej, pojęcie „dopuszczenia do swobodnego obrotu” jest wymienione i zdefiniowane w art. 5 pkt 16 i w art. 201 unijnego kodeksu celnego. Skarżący nie może zatem powoływać się na rozbieżności językowe powodujące brak konieczności odwoływania się do unijnego kodeksu celnego w celu określenia pojęcia „dopuszczenie celne do swobodnego obrotu” zawartego w art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014. W każdym razie, zakładając nawet, że rozbieżność językowa, na którą powołuje się skarżący, została wykazana, art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 należy interpretować w świetle systematyki i celu uregulowania, którego jest on częścią, wobec czego ze względów wskazanych w pkt 40–44 powyżej ilość HFC, która została dopuszczona do obrotu w rozumieniu unijnego kodeksu celnego, należy uznać za wprowadzoną do obrotu w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014.

50      Po trzecie, prawdą jest, że art. 15 ust. 2 lit. a)–f) rozporządzenia nr 517/2014, na który powołuje się skarżąca w skardze, przewiduje sześć wyjątków dotyczących zaliczenia HFC na roczne kontyngenty na wprowadzanie do obrotu przydzielone producentom lub importerom HFC, w szczególności zasadniczo gdy HFC są przywożone w celu ich zniszczenia, gdy mają być przedmiotem wywozu poza Unię i nie zostały wcześniej udostępnione innej stronie w obrębie Unii lub też gdy mają być stosowane w sprzęcie wojskowym.

51      Należy jednak zauważyć, że w niniejszej sprawie skarżący w żadnym momencie przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie powołał się na jeden z wyjątków przewidzianych w art. 15 ust. 2 lit. a)–f) rozporządzenia nr 517/2014, a w szczególności na wyjątek przewidziany w art. 15 ust. 2 lit. c) tego rozporządzenia dotyczący bezpośredniego wywozu HFC do państw trzecich.

52      Skarżący nie twierdzi bowiem ani nie udowadnia, że w sprawozdaniu rocznym sporządzonym zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014 przekazał informacje przewidziane w sekcji 5 rozporządzenia wykonawczego nr 1191/2014, która umożliwia producentom i importerom HFC zgłoszenie Komisji ilości i charakteru wyjątku, o którego zastosowanie wniesiono na podstawie art. 15 ust. 2 lit. a)–f) rozporządzenia nr 517/2014.

53      Przeciwnie, komentarz wpisany przez Komisję do rejestru HFC, wspomniany w pkt 15 powyżej, wskazuje na to, że Komisja uznała, iż skarżący niesłusznie wpisał w przekazanym jej sprawozdaniu rocznym całość swoich zapasów do sekcji 4H tabeli zawartej w załączniku do rozporządzenia wykonawczego nr 1191/2014, która odpowiada zapasom HFC, które nie zostały wprowadzone do obrotu, ponieważ nie zostały dopuszczone do swobodnego obrotu.

54      Ponadto nic w aktach sprawy nie pozwala uznać, że na etapie postępowania administracyjnego prowadzonego w jego sprawie przez Komisję skarżący powołał się na jeden z wyjątków przewidzianych w art. 15 ust. 2 lit. a)–f) rozporządzenia nr 517/2014, co powinien był uczynić w ramach lojalnej współpracy w celu umożliwienia Komisji wypowiedzenia się w tej kwestii. I tak w piśmie z dnia 31 lipca 2020 r., o którym mowa w pkt 18 powyżej, skarżący podniósł jedynie, że HFC, których przywozu dokonał, były magazynowane oraz że ponieważ nie zostały jeszcze wprowadzone do obrotu, nie powinny być traktowane jako takie. Nie powołał się natomiast na to, by zastosowanie miał jeden z wyjątków przewidzianych w art. 15 ust. 2 lit. a)–f) rozporządzenia nr 517/2014.

55      W każdym wypadku należy zauważyć, że przepisy art. 15 ust. 2 lit. a)–f) rozporządzenia nr 517/2014 należy interpretować w związku z przepisami art. 12 ust. 7–12 tego rozporządzenia.

56      Przepisy art. 12 ust. 7–12 rozporządzenia nr 517/2014 przewidują bowiem zasadniczo od chwili wprowadzenia HFC do obrotu obowiązek etykietowania ich pojemnika, aby wskazać cel, dla którego są przeznaczone, w świetle jednego z sześciu wyjątków przewidzianych w art. 15 ust. 2 lit. a)–f) tego rozporządzenia.

57      Oznacza to, że od etapu wprowadzenia do obrotu, a zatem z przyczyn wymienionych w pkt 38–44 powyżej, na etapie dopuszczenia do swobodnego obrotu importerzy HFC, których ostateczne zastosowanie odpowiada jednemu z wyjątków przewidzianych w art. 15 ust. 2 lit. a)–f) rozporządzenia nr 517/2014, powinni je zidentyfikować jako objęte jednym z tych wyjątków i oznaczyć je jako takie na etykiecie ich pojemników.

58      Tymczasem skarżący, powołując się na przepisy art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014, nigdy jednak ani w toku postępowania administracyjnego w jego sprawie, ani przed Sądem, nie wskazał w sposób wyraźny i jednoznaczny zastosowania, do jakiego przeznaczył przywiezione ilości HFC. Przeciwnie, wskazuje on, że magazynuje te HFC na czas nieokreślony, nie znając ich docelowego i ostatecznego przeznaczenia, pozostawiając sobie swobodę późniejszego zdecydowania o tym, co z nimi uczyni. Ponadto skarżący w żaden sposób nie poparł swojego twierdzenia, zgodnie z którym na etapie odprawy celnej importer nie może określić zastosowania, jakie przewidział dla przywiezionych przez niego HFC.

59      Skoro zatem ani w sprawozdaniu rocznym przekazanym zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014, ani w toku postępowania administracyjnego prowadzonego w jego sprawie skarżący nie zadeklarował konkretnego zastosowania, jakie przewidział dla przywiezionych przez siebie HFC, w świetle wyjątków przewidzianych w art. 15 ust. 2 lit. a)–f) tego rozporządzenia, ani też nie wskazał go w toku niniejszego postępowania, należy stwierdzić, że Komisja nie naruszyła art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014 interpretowanego w świetle art. 15 ust. 2 tego rozporządzenia.

60      Ponadto odnosząc się do twierdzenia skarżącego, zgodnie z którym gdyby dopuszczenie HFC do swobodnego obrotu oznaczało ich wprowadzenie do obrotu w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 517/2014, mogłoby to naruszyć swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, należy zaznaczyć, że na podstawie art. 15 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 517/2014 producenci i importerzy HFC są zobowiązani do zapewnienia, aby ilości HFC, które wprowadzają do obrotu, nie przekroczyły rocznego kontyngentu, który został im przydzielony, a jeżeli tak się stanie, wymaga się od nich uzyskania kontyngentów na wprowadzanie do obrotu HFC luzem zgodnie z art. 18 ust. 1 tego rozporządzenia.

61      Wreszcie, należy zaznaczyć, że ścisłe warunki dotyczące wprowadzania HFC do obrotu są uzasadnione samym celem rozporządzenia nr 517/2014, który, jak potwierdza jego motyw 13, polega na stopniowym ograniczaniu ilości HFC wprowadzanych do obrotu w Unii w celu redukcji emisji tych substancji w perspektywie długoterminowej.

62      W tym względzie należy oddalić argument skarżącego, zgodnie z którym wykładnia celowościowa rozporządzenia nr 517/2014 oznacza, że dopuszczenie HFC do swobodnego obrotu nie pociąga za sobą automatycznie wprowadzenia ich do obrotu, a zatem ich zaliczenia na poczet przydzielonych kontyngentów na wprowadzanie HFC do obrotu.

63      Dopuszczenie do swobodnego obrotu poprzez nadanie HFC statusu towarów unijnych zwiększa bowiem ilość HFC obecną i będącą przedmiotem obrotu na terytorium Unii niezależnie od tego, czy w danej postaci są one uwalniane do środowiska, czy też nie.

64      To zresztą wynika z art. 1 pkt 6 protokołu montrealskiego, którego Unia jest stroną i który definiuje pojęcie „zużycia” jako „produkcję plus importy pomniejszone o eksport substancji kontrolowanych [do których należą HFC]”. Tak więc protokół montrealski, włączając przywóz do definicji i obliczenia zużycia HFC, potwierdza interpretację przedstawioną w pkt 41 powyżej.

65      W świetle powyższego i bez potrzeby orzekania w przedmiocie dopuszczalności skargi należy ją oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie kosztów

66      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

67      Ponieważ skarżący przegrał sprawę, zgodnie z żądaniem Komisji należy obciążyć go kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Stowarzyszenie chłodnictwa klimatyzacji i pomp ciepła zostaje obciążone kosztami.

Kanninen

Jaeger

Porchia

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 września 2022 r.

Sekretarz

 

Prezes

E. Coulon

 

S. Papasavvas


*      Język postępowania: polski.