WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 15 lutego 2011 r.
Sprawa F-81/09
Luigi Marcuccio
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Urzędnicy – Renta inwalidzka – Błąd w obliczeniach – Zapłata zaległych kwot – Należne odsetki za zwłokę – Mająca zastosowanie stopa procentowa – Roczna kapitalizacja – Szkoda materialna i krzywda
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której L. Marcuccio żąda zasadniczo po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji w sprawie częściowego oddalenia jego wniosku o wypłatę odsetek za zwłokę od zaległych kwot renty inwalidzkiej, jakie omawiana instytucja mu wypłaciła, a po drugie, zasądzenia od Komisji na jego rzecz kwoty równej różnicy pomiędzy wysokością odsetek za zwłokę obliczonych według kryteriów, które jego zdaniem należało zastosować, a kwotą faktycznie wypłaconą, do której to różnicy należy doliczyć odsetki za zwłokę.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa własne koszty oraz jedną czwartą kosztów poniesionych przez skarżącego. Skarżący pokrywa trzy czwarte własnych kosztów.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek uzasadnienia – Zakres – Niewystarczające uzasadnienie – Konwalidacja w trakcie postępowania spornego – Warunki
(art. 253 WE; regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi)
2. Akty instytucji – Rozporządzenia – Stosowanie w drodze analogii – Przesłanki
3. Zarzut niezgodności z prawem – Zakres – Akty, na których niezgodność z prawem można się powołać – Akt o charakterze generalnym stanowiący podstawę zaskarżonej decyzji
(art. 241 WE)
4. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35 § 1 lit. d), e))
1. Obowiązek uzasadnienia określony w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, stanowiący jedynie powtórzenie ogólnego obowiązku określonego w art. 253 WE, ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wystarczających wskazówek dla oceny zasadności niekorzystnego dla niego aktu i możliwości wniesienia skargi do Sądu do spraw Służby Publicznej, a po drugie, umożliwienie Sądowi sprawowania kontroli nad zgodnością aktu z prawem. Z powyższego wynika, że tak sformułowany obowiązek uzasadnienia stanowi istotną zasadę prawa Unii, od której można odstąpić wyłącznie z nadrzędnych względów.
Po pierwsze, nawet w toku postępowania sądowego można zaradzić pewnym brakom – lecz nie całkowitemu brakowi – uzasadnienia decyzji, jeżeli przed wniesieniem skargi zainteresowany posiadał już informacje stanowiące zaczątek uzasadnienia, po drugie, można uznać decyzję za wystarczająco uzasadnioną, jeżeli została ona wydana w kontekście znanym danemu urzędnikowi, pozwalającym mu zrozumieć jej zakres.
(zob. pkt 39, 40)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd: sprawa T‑248/08 P Doktor przeciwko Radzie, 2 marca 2010 r., pkt 93 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Zakres stosowania rozporządzenia jest zwykle określony jego własnymi przepisami i zasadniczo nie może zostać rozszerzony na sytuacje inne niż te, których ma dotyczyć. W pewnych wyjątkowych wypadkach może jednak być inaczej. I tak podmioty gospodarcze słusznie mogą powoływać się na analogiczne stosowanie rozporządzenia, które w normalnych warunkach nie znajduje wobec nich zastosowania, jeśli po pierwsze, uzasadnią, że system prawny, jakiemu podlegają jest ściśle porównywalny z systemem, o którego analogiczne stosowanie wnioskują, a po drugie, że system prawny, jakiemu podlegają, zawiera lukę, która jest niezgodna z zasadą ogólną prawa Unii, a luka ta może zostać wypełniona dzięki analogicznemu zastosowaniu rozporządzenia, które w normalnych warunkach nie znajdowałoby wobec tych podmiotów zastosowania.
Tym samym analogiczne stosowanie przepisu jest uzależnione od spełnienia dwóch kumulatywnych przesłanek, to znaczy po pierwsze, istnienia ścisłego związku porównywalności pomiędzy systemem prawnym mającym zwykle zastosowanie a regulacją, którą zamierza się zastosować w drodze analogii, a po drugie, istnienia luki w omawianym systemie prawnym, która jest niezgodna z zasadą ogólną prawa Unii i która może zostać wypełniona przez regulację, którą zamierza się zastosować w drodze analogii.
(zob. pkt 55)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 64/74 Reich, 20 lutego 1975 r., sprawa 6/78 Union française de Céréales, 11 lipca 1978 r., sprawa 165/84 Krohn, 12 grudnia 1985 r., pkt 13, 14
3. Artykuł 241 WE wyraża zasadę ogólną, zgodnie z którą każda osoba ma prawo do kwestionowania, w celu doprowadzenia do stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej jej bezpośrednio i indywidualnie, ważności wcześniejszych aktów instytucji stanowiących podstawę prawną zaskarżonej decyzji, jeśli osoba ta nie była uprawniona do wniesienia skargi bezpośredniej na podstawie art. 230 WE na te akty, których skutki ponosi, chociaż nie mogła żądać stwierdzenia ich nieważności.
Artykuł 241 WE ma tym samym na celu ochronę podmiotu przed zastosowaniem niezgodnego z prawem aktu prawnego, przy czym rozumie się, że skutki wyroku stwierdzającego brak obowiązywania danego aktu ograniczają się jedynie do stron sporu i że wyrok ten nie podważa aktu jako takiego, który stał się niezaskarżalny.
(zob. pkt 60)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 92/78 Simmenthal przeciwko Komisji, 6 marca 1979 r., pkt 39; sprawa 262/80 Andersen i in. przeciwko Parlamentowi, 19 stycznia 1984 r., pkt 6
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑177/94 i T‑377/94 Altmann i in. przeciwko Komisji, 12 grudnia 1996 r., pkt 119; sprawa T‑308/04 Ianniello przeciwko Komisji, 20 listopada 2007 r., pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo
4. Na podstawie art. 35 § 1 lit. d) i e) regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej skarga, o której mowa w art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości, powinna wskazywać, między innymi, przedmiot sporu oraz zawierać przywołane zarzuty i argumenty co do prawa i stanu faktycznego.
Te elementy winny być na tyle jasne i precyzyjne, by umożliwiały stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, jeśli zajdzie taka potrzeba bez dodatkowych informacji.
(zob. pkt 61, 62)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑87/05 Ott i in. przeciwko Komisji, 30 czerwca 2006 r., pkt 38; sprawa F‑95/06 Taruffi przeciwko Komisji, 14 maja 2008 r., pkt 121–125; sprawa F‑16/09 de Britto Patrício-Dias przeciwko Komisji, 30 listopada 2009 r., pkt 42