Language of document : ECLI:EU:T:2019:379

WYROK SĄDU (ósma izba)

z dnia 6 czerwca 2019 r.(*)

Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający pojazd VW Caddy – Wcześniejszy wzór wspólnotowy – Podstawa unieważnienia – Indywidualny charakter – Poinformowany użytkownik – Inne całościowe wrażenie – Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 – Ciężar dowodu spoczywający na wnoszącym o unieważnienie prawa do wzoru – Wymogi dotyczące przedstawienia wcześniejszego wzoru

W sprawie T‑192/18

Rietze GmbH & Co. KG, z siedzibą w Altdorfie (Niemcy), reprezentowana przez adwokata M. Krogmanna,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez S. Hannego, działającego w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest

Volkswagen AG, z siedzibą w Wolfsburgu (Niemcy), reprezentowany przez adwokata Ch. Klawittera,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 stycznia 2018 r. (sprawa R 1244/2016‑3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Rietze a Volkswagen,

SĄD (ósma izba),

w składzie: A.M. Collins (sprawozdawca), prezes, M. Kancheva i G. De Baere, sędziowie,

sekretarz: R. Ūkelytė, administratorka,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 16 marca 2018 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 31 maja 2018 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 29 maja 2018 r.,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 24 stycznia 2019 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Interwenient, Volkswagen AG, jest właścicielem rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską dotyczącej wzoru zgłoszonego w dniu 1 lutego 2010 r. i zarejestrowanego tego samego dnia pod numerem DM/073118-3 w Biurze Międzynarodowym Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO), a także opublikowanego w Biuletynie Biura Międzynarodowego WIPO w dniu 31 października 2010 r. (zwanego dalej „spornym wzorem”).

2        Produkty, w których zakwestionowany wzór ma być stosowany, należą do klasy 12-08 w rozumieniu Porozumienia ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych podpisanego w Locarno dnia 8 października 1968 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „pojazdy silnikowe”. Sporny wzór wygląda następująco:


Image not found


Image not found



Image not found

Widok 1

Widok 2

Widok 3


Image not found


Image not found


Image not found

Widok 4

Widok 5

Widok 6


Image not found


Image not found


Image not found

Widok 7

Widok 8

Widok 9


Image not found


Widok 10


3        W dniu 5 stycznia 2015 r. skarżąca, Rietze & GmbH & Co. KG, która prowadzi sprzedaż modeli samochodów, wniosła do Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) wniosek o unieważnienie skutków spornego wzoru w Unii Europejskiej oparty na art. 106f rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) w związku z art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, ponieważ sporny wzór jest pozbawiony nowości, wymaganej przez art. 5 tego rozporządzenia, oraz indywidualnego charakteru, wymaganego przez art. 6 tego rozporządzenia.

4        Na poparcie swojego wniosku o unieważnienie skarżąca wskazała, że sporny wzór przedstawia model pojazdu dostawczo-osobowego VW Caddy, wprowadzony na rynek przez interwenienta w 2011 r. Aby dowieść wcześniejszego ujawnienia wzoru, skarżąca powołała się na wcześniejszy model tego pojazdu, a mianowicie model VW Caddy (2K) Life, wprowadzony na rynek przez interwenienta w 2004 r. Skarżąca oparła swój wniosek między innymi na wzorze wspólnotowym nr 49895-0002, którego rejestracja, zawnioskowana przez interwenienta w dniu 7 lipca 2003 r., została opublikowana w dniu 9 grudnia 2003 r. (zwanym dalej „wcześniejszym wzorem”).

5        Decyzją z dnia 20 czerwca 2016 r. Wydział Unieważnień EUIPO unieważnił prawo do spornego wzoru z uwagi na brak indywidualnego charakteru wymaganego przez art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.

6        W dniu 7 lipca 2016 r. interwenient wniósł na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002 odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.

7        Decyzją z dnia 11 stycznia 2018 r. (sprawa R 1244/2016‑3) (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła odwołanie, uchylając decyzję Wydziału Unieważnień i oddalając wniosek o unieważnienie prawa do spornego wzoru. Stwierdziła ona, że sporny wzór był nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 i wykazywał indywidualny charakter w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia.

 Żądania stron

8        Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        unieważnienie prawa do spornego wzoru;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

9        EUIPO i interwenient wnoszą do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

10      Na poparcie skargi skarżąca podnosi jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 4 ust. 1 i art. 6 tego aktu. W istocie kwestionuje ona stwierdzenie Izby Odwoławczej, że sporny wzór ma indywidualny charakter, ponieważ wrażenie wywierane przez niego na poinformowanym użytkowniku różni się od wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wzór wcześniejszy.

11      Zarzut ten składa się z czterech części. Zdaniem skarżącej, po pierwsze, Izba Odwoławcza błędnie poprzestała na zwykłym wyliczeniu domniemanych różnic między kolidującymi ze sobą wzorami, nie dokonując ich wyważenia i nie wprowadzając rozróżnienia między walorami estetycznymi a właściwościami technicznymi. Po drugie, w przypadku części poinformowanych użytkowników przyjęła ona zbyt wysoki poziom uwagi, przez co przypisała zbyt duże znaczenie różnicom występującym między kolidującymi ze sobą wzorami. Po trzecie, Izba Odwoławcza popełniła błędy przy dokonywaniu oceny swobody twórcy. Po czwarte i ostatnie, pominęła ona niektóre dowody.

12      EUIPO i interwenient kwestionują argumenty skarżącej.

13      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że rozporządzenie Rady (WE) nr 1891/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 6/2002 i (WE) nr 40/94 w celu nadania skuteczności przystąpieniu Wspólnoty Europejskiej do Aktu genewskiego Porozumienia haskiego dotyczącego międzynarodowej rejestracji wzorów przemysłowych (Dz.U. 2006, L 386, s. 14) wprowadziło do rozporządzenia nr 6/2002 tytuł XIa zawierający art. 106a–106f.

14      Na podstawie art. 106a rozporządzenia nr 6/2002 każdy zapis w rejestrze międzynarodowym prowadzonym przez Biuro Międzynarodowe WIPO odnoszący się do rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską ma taki sam skutek jak zapis w rejestrze wzorów wspólnotowych prowadzonym przez EUIPO, a każda publikacja rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską w Biuletynie Biura Międzynarodowego WIPO wywołuje taki sam skutek jak publikacja w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych.

15      Artykuł 106f rozporządzenia nr 6/2002 stanowi, że skutki rejestracji międzynarodowej w Unii mogą zostać uznane przez EUIPO – zgodnie z procedurą opisaną w tytułach VI i VII – za częściowo lub w całości nieważne.

16      Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 stanowi, że wzór wspólnotowy powinien zostać unieważniony, jeżeli nie spełnia wymogów ustanowionych w art. 4–9 tego rozporządzenia.

17      Zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 6/2002 wzór jest chroniony jako wzór wspólnotowy w zakresie, w jakim jest on nowy i posiada indywidualny charakter.

18      Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 wzór jest uznany za posiadający indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji, od której wzór ma być chroniony, lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa. Artykuł 6 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 uściśla, że przy ocenie indywidualnego charakteru bierze się pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru.

19      I tak, indywidualny charakter wzoru wynika z odmiennego całościowego wrażenia lub braku „déjà vu” z punktu widzenia poinformowanego użytkownika w stosunku do ogółu istniejących wcześniej wzorów, z pominięciem różnic, które nie są wystarczająco uwydatnione, ażeby wpłynąć na wspomniane całościowe wrażenie, nawet jeśli wykraczają poza nieznaczące szczegóły, z uwzględnieniem jednak różnic wystarczająco uwydatnionych, by stworzyć odmienne całościowe wrażenie [zob. wyrok z dnia 7 listopada 2013 r., Budziewska/OHIM – Puma (Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku), T‑666/11, niepublikowany, EU:T:2013:584, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo].

20      Przy dokonywaniu oceny indywidualnego charakteru wzoru na tle ogółu istniejących wcześniej wzorów należy wziąć pod uwagę charakter produktu, w którym wzór jest zastosowany lub zawarty, a w szczególności sektor przemysłu, do którego należy, stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru, ewentualne nasycenie stanu sztuki wzorniczej, które może sprawić, że poinformowany użytkownik będzie bardziej wrażliwy na różnice między porównywanymi wzorami, a także sposób, w jaki produkt jest używany, zwłaszcza z punktu widzenia zabiegów, jakim zwykle wówczas podlega (zob. wyrok z dnia 7 listopada 2013 r., Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku, T‑666/11, niepublikowany, EU:T:2013:584, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

21      Należy wreszcie wskazać, że zgodność z prawem decyzji izb odwoławczych należy oceniać wyłącznie na podstawie rozporządzenia nr 6/2002, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii, a nie w oparciu o orzecznictwo krajowe, nawet jeżeli zostało wydane na gruncie przepisów analogicznych do przepisów tego rozporządzenia [zob. wyrok z dnia 4 lipca 2017 r., Murphy/EUIPO – Nike Innovate (Bransoletka elektroniczna z zegarkiem), T‑90/16, niepublikowany, EU:T:2017:464, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo].

22      Powyższe uwagi należy uwzględnić przy analizie argumentów skarżącej.

23      Rozpatrzenie w pierwszej kolejności drugiej części jedynego zarzutu, dotyczącej poziomu uwagi wykazywanego przez poinformowanego użytkownika, będzie użyteczne dla rozpoznania następnie pierwszej części tego zarzutu, odnoszącej się do oceny, z punktu widzenia tego użytkownika, całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory, tak aby na koniec przejść do analizy części trzeciej i czwartej owego jedynego zarzutu.

 W przedmiocie drugiej części jedynego zarzutu, dotyczącej poziomu uwagi wykazywanego przez poinformowanego użytkownika

24      Zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza przyjęła w przypadku części poinformowanych użytkowników zbyt wysoki poziom uwagi, przez co przypisała zbyt duże znaczenie występującym między kolidującymi ze sobą wzorami różnicom.

25      Przede wszystkim skarżąca twierdzi, że poinformowany użytkownik nie jest w stanie dokonać rozróżnienia – w zakresie wykraczającym poza doświadczenie, jakie zgromadził w związku z użytkowaniem produktu, w którym zawarty jest sporny wzór – między aspektami wyglądu produktu podyktowanymi jego funkcją techniczną a tymi, które są dowolne. Wymienione przez Izbę Odwoławczą różnice między kolidującymi ze sobą wzorami dotyczą szczegółów technicznych, których nie może dostrzec osoba posiadająca pewien zakres wiedzy na temat elementów, jakie zwykle zawierają pojazdy silnikowe. Jest tak w szczególności w przypadku zderzaków, reflektorów, kierunkowskazów i klapy tylnej.

26      Następnie skarżąca podnosi, że poinformowany użytkownik przywiązuje mniejszą wagę do różnic między modelami pojazdów tego samego producenta, które są wprowadzane na rynek kolejno po sobie, niż do różnic między modelami pojazdów poszczególnych wytwórców. Co się tyczy modeli pojazdów tego samego producenta, poinformowany użytkownik zwraca mniejszą uwagę na wzór niż na nowości techniczne i ulepszone rozwiązania w zakresie bezpieczeństwa, wydajności i komfortu prowadzenia pojazdu. Ponadto, po pierwsze, nabywca nie opiera swojej decyzji o zakupie VW Caddy na analizie porównawczej z wcześniejszymi modelami, ale na analizie porównawczej z pojazdami innych wytwórców. Na poparcie tego argumentu skarżąca powołuje się na decyzję Wydziału Unieważnień z dnia 13 września 2016 r. wydaną w postępowaniu w sprawie unieważnienia o sygnaturze ICD 9742. Po drugie, sukces VW Caddy wynika nie z jego wyglądu, ale z jego niezawodności.

27      Wreszcie skarżąca przywołuje artykuł zamieszczony w niemieckiej prasie motoryzacyjnej, w którym zwrócono szczególną uwagę na brak różnic między kolidującymi ze sobą wzorami. Skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że nie uwzględniła treści tego artykułu, i zaznacza, że artykuł ten zawiera konkretne przesłanki co do charakterystycznego dla poinformowanego użytkownika sposobu postrzegania.

28      Należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem przymiot „użytkownika” oznacza, że dana osoba używa produktu, w którym zawiera się wzór, zgodnie z przeznaczeniem tego produktu. Określenie „poinformowany” sugeruje ponadto, że nie będąc twórcą ani ekspertem technicznym, użytkownik zna różne wzory istniejące w danej branży, posiada pewien zakres wiedzy na temat elementów, jakie te wzory zwykle posiadają, i w związku z zainteresowaniem danymi produktami wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy ich używaniu [zob. wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 22 czerwca 2010 r., Shenzhen Taiden/OHIM – Bosch Security Systems (Urządzenie komunikacyjne), T‑153/08, EU:T:2010:248, pkt 46, 47].

29      Pojęcie poinformowanego użytkownika należy rozumieć jako pojęcie pośrednie między pojęciem przeciętnego konsumenta stosowanym w dziedzinie znaków towarowych – od którego to konsumenta nie wymaga się żadnej szczególnej wiedzy i który na ogół nie dokonuje bezpośredniego porównania kolidujących ze sobą znaków – a pojęciem znawcy w danej dziedzinie, oznaczającym eksperta, który posiada pogłębioną wiedzę techniczną. Tak więc pojęcie poinformowanego użytkownika można rozumieć jako określające nie użytkownika wykazującego przeciętną uwagę, lecz osobę szczególnie uważną, czy to z racji swojego osobistego doświadczenia, czy posiadanej rozległej wiedzy w danym sektorze (wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 53).

30      Wreszcie Trybunał orzekł, że sam charakter poinformowanego użytkownika zakłada, że jeżeli jest to możliwe, dokona on bezpośredniego porównania wcześniejszego znaku towarowego i zaskarżonego wzoru (zob. podobnie wyrok z dnia 18 października 2012 r., Neuman i Galdeano del Sel/Baena Grup, C‑101/11 P i C‑102/11 P, EU:C:2012:641, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).

31      W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza opisała poinformowanego użytkownika, w pkt 18 i 20 zaskarżonej decyzji, jako osobę, która nie będąc twórcą ani ekspertem technicznym, zna różne wzory istniejące w branży motoryzacyjnej, posiada pewien zakres wiedzy na temat cech wykazywanych zwykle przez pojazdy silnikowe oraz w związku z zainteresowaniem tymi produktami wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy ich używaniu. Poinformowany użytkownik pojazdów silnikowych jest osobą, która interesuje się tymi pojazdami, kieruje nimi i ich używa, a w następstwie zapoznawania się z odpowiednimi czasopismami oraz odwiedzania wystaw i salonów samochodowych orientuje się, jakie modele są dostępne na rynku. Poinformowany użytkownik jest w ocenie Izby Odwoławczej świadom faktu, że producenci regularnie modernizują modele obecne na rynku od dawna, zarówno pod względem technicznym, jak i pod względem ich wyglądu. Wie on również, że ten „face lifting modeli” służy dostosowaniu się do pewnych trendów, bez całkowitego odejścia jednak od cech wyglądu danego modelu pojazdu. Zdaniem Izby Odwoławczej żadna z różnic wymienionych w pkt 40–42 poniżej nie umknęłaby uwadze tak opisanego poinformowanego użytkownika.

32      Należy stwierdzić, że argumenty skarżącej nie podważają przytoczonej powyżej oceny poziomu uwagi wykazywanego przez poinformowanego użytkownika, jakiej dokonała Izba Odwoławcza.

33      Przede wszystkim należy odrzucić argument skarżącej, jakoby poinformowany użytkownik nie był w stanie dostrzec wskazanych przez Izbę Odwoławczą różnic dotyczących zderzaków, reflektorów, kierunkowskazów i klapy tylnej z tego względu, że odnoszą się one do szczegółów technicznych. Po pierwsze, Izba Odwoławcza nie stwierdziła w przypadku kolidujących ze sobą wzorów różnic dotyczących kierunkowskazów. Po drugie, z zaskarżonej decyzji wynika, że stwierdzone przez Izbę Odwoławczą różnice dotyczące zderzaków, reflektorów i klapy tylnej mają związek z ich wyglądem, a nie szczegółami technicznymi. W rezultacie poinformowany użytkownik będzie w stanie je dostrzec. Okoliczność, że zmiany wprowadzone w niektórych z tych części samochodowych mogłyby wywoływać skutki na płaszczyźnie technicznej, nie ma tu znaczenia.

34      Następnie nie można uwzględnić argumentu skarżącej, że poinformowany użytkownik przywiązuje mniejszą wagę do różnic między wprowadzanymi na rynek kolejno po sobie modelami pojazdów tego samego producenta aniżeli do różnic między modelami pojazdów różnych producentów. Skarżąca nie wskazała bowiem na poparcie tego argumentu żadnej okoliczności faktycznej lub prawnej, która mogłaby podważyć dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę poziomu uwagi wykazywanego przez poinformowanego użytkownika w kontekście porównania kolidujących ze sobą wzorów. Przytoczona przez skarżącą na poparcie omawianego argumentu część decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 13 września 2016 r. nie jest w tym zakresie istotna, ponieważ nie dotyczy ona poziomu uwagi, jaką poinformowany użytkownik poświęca wprowadzanym po sobie modelom tego samego producenta, w stosunku do poziomu uwagi wykazywanego w przypadku modeli różnych producentów. Ponadto w świetle orzecznictwa przywołanego w pkt 28 i 29 powyżej należy stwierdzić, że argument skarżącej dotyczący względów motywujących decyzje o zakupie oraz fakt, że zdaniem skarżącej sukces VW Caddy wynika nie z jego wyglądu, lecz z jego niezawodności, są pozbawione znaczenia.

35      Wreszcie argument, zgodnie z którym Izba Odwoławcza powinna była wziąć pod uwagę punkt widzenia wyrażony w niemieckiej prasie motoryzacyjnej, nie zasługuje na uwzględnienie. Choć nie można wykluczyć, że artykuły prasowe mogłyby zostać wzięte pod uwagę, Izba Odwoławcza nie jest do tego zobowiązana, jeśli uzna, że – tak jak w niniejszej sprawie – wyrażony punkt widzenia niczego nie wnosi, ponieważ nie odzwierciedla całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku.

36      Wynika stąd, że drugą część jedynego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie pierwszej części jedynego zarzutu, dotyczącej całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku

37      Skarżąca twierdzi, że z orzecznictwa wynika, iż EUIPO powinno dokonać wyważenia cech kolidujących ze sobą wzorów, ponieważ poszczególne cechy mogą bardziej lub mniej wpływać na wygląd wzoru. A zatem z jednej strony Izba Odwoławcza powinna była poddać analizie elementy wspólne kolidującym ze sobą wzorom. Taka analiza doprowadziłaby ją do stwierdzenia, że kolidujące ze sobą wzory są prawie identyczne, jeśli chodzi o podstawowy kształt karoserii, sylwetkę, kształt i rozmieszczenie okien, szybę przednią i maskę, kratkę chłodnicy oraz reflektory. Z drugiej strony powinna ona była dokonać rozróżnienia między walorami estetycznymi a właściwościami technicznymi, ponieważ z powodu głównie technicznej funkcji reflektorów oraz różnic dotyczących wyłącznie koloru zderzaków i kratki chłodnicy poinformowany użytkownik przypisałby im w swoim całościowym odbiorze jedynie drugorzędne znaczenie. Natomiast zwykłe wyliczenie domniemanych różnic między kolidującymi ze sobą wzorami, takie jak to dokonane przez Izbę Odwoławczą w pkt 24 i nast. oraz w pkt 33 i nast. zaskarżonej decyzji, nie pozwala ocenić, czy poinformowany użytkownik odniesie inne całościowe wrażenie.

38      Należy zauważyć, że w pkt 23–31 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przeprowadziła ocenę indywidualnego charakteru spornego wzoru, porównując go z wzorem wcześniejszym. Za podstawę tej oceny przyjęła ona następujące widoki kolidujących ze sobą wzorów:

Sporny wzór

Wcześniejszy wzór


Image not found


Image not found


Image not found


Image not found


Image not found


Image not found


Image not found


Image not found


Image not found



Image not found

2/5

Image not found

1/5

Image not found

3/5

Image not found

5/5

Image not found

4/5




39      Izba Odwoławcza doszła do wniosku, w pkt 24–29 zaskarżonej decyzji, że kolidujące ze sobą wzory wykazywały wyraźne różnice.

40      Po pierwsze, Izba Odwoławcza, na podstawie rozpatrywanych łącznie widoków bocznych, z przodu i z tyłu, stwierdziła, że maska w spornym wzorze jest krótsza, a pojazd w ramach całościowego wrażenia wydaje się dłuższy i bardziej przysadzisty, podczas gdy pojazd odpowiadający wcześniejszemu wzorowi wydaje się węższy i bardziej podobny do skrzyni.

41      Po drugie, Izba Odwoławcza, na podstawie widoków z przodu, stwierdziła, że między tymi wzorami występują różnice dotyczące kształtu i rozmieszczenia reflektorów oraz przedniego zderzaka. W spornym wzorze przyciemniona wąska kratka chłodnicy dochodzi harmonijnie do reflektorów, które są skierowane na zewnątrz, przez co przypominają kocie oczy. Górna część zderzaka przedniego jest tego samego koloru co samochód, podczas gdy jego dolna część jest ciemna, z dwoma małymi dodatkowymi okrągłymi lampami, których nie ma we wcześniejszym wzorze. Przednie reflektory we wcześniejszym wzorze mają prawie prostokątny kształt i są wyraźnie oddzielone od przyciemnionej kratki chłodnicy o tej samej wysokości, która wraz z również ciemnym zderzakiem tworzy kompaktową całość kontrastującą dzięki swoim kolorom z resztą karoserii (widok 1/5). Z uwagi na lekko pochylone reflektory widok spornego wzoru z przodu przypomina stylizowany koci pyszczek, którego to wrażenia nie odnosi się w przypadku wcześniejszego wzoru. Następnie w spornym wzorze lusterka boczne są tego samego koloru co samochód, mogą się składać i ogólnie mają obły kształt, natomiast lusterka boczne we wcześniejszym wzorze są płaskie, w ciemnym kolorze i w związku z tym kontrastują z kolorem samochodu.

42      Po trzecie, Izba Odwoławcza stwierdziła, na podstawie widoków z tyłu, że sporny wzór ukazuje jednoczęściową tylną klapę i zderzak w tym samym kolorze co samochód. We wcześniejszym wzorze tylna klapa znajduje się powyżej tablicy rejestracyjnej, a zderzak w ciemnym kolorze odróżnia się wizualnie od koloru samochodu. Z uwagi na wizualnie zintegrowany z karoserią zderzak widok spornego wzoru z tyłu jest ogólnie bardziej „muskularny” niż widok wcześniejszego wzoru z tyłu. Widok boczny spornego wzoru (widoki 3.3 i 3.7) ukazuje wyraźnie ubarwienie zderzaków przedniego i tylnego oraz przednie reflektory. Natomiast w widoku bocznym wcześniejszego wzoru przyciemnione zderzaki wyraźnie odcinają się od koloru samochodu, a przednie reflektory są ledwo widoczne.

43      Izba Odwoławcza uznała, że żadna z różnic wskazanych w pkt 40–42 poniżej nie umknęłaby uwadze poinformowanego użytkownika. Wpływają one na całościowe wrażenie pojazdu odpowiadającego spornemu wzorowi, które różni się od całościowego wrażenia wywieranego przez pojazd odpowiadający wcześniejszemu wzorowi. Stwierdziła ona w szczególności, że inny kształt i inne rozmieszczenie reflektorów przednich nadaje pojazdowi odmienny wygląd, który wpływa na całościowe wrażenie.

44      Należy stwierdzić, że argumenty skarżącej nie podważają przybliżonej w pkt 40–43 powyżej oceny poziomu uwagi wykazywanego przez poinformowanego użytkownika, jakiej Izba Odwoławcza dokonała w pkt 24–31 zaskarżonej decyzji.

45      Przede wszystkim należy zauważyć, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza nie poprzestała na zwykłym wyliczeniu różnic między kolidującymi ze sobą wzorami. Z jednej strony z pkt 24 zaskarżonej decyzji wynika, że wzięła ona pod uwagę zbieżność kolidujących ze sobą wzorów pod względem karoserii w kształcie skrzyni oraz liczby i rozmieszczenia okien, drzwi, reflektorów, świateł tylnych i lusterek bocznych. Z drugiej strony z pkt 25–31 zaskarżonej decyzji wynika, że oceniła ona całościowe wrażenie wywierane przez kolidujące ze sobą wzory, dokonując analizy opartej na widokach z przodu, widokach bocznych i widokach z tyłu rozpatrywanych zarówno odrębnie, jak i łącznie.

46      Na poparcie swojego argumentu, że Izba Odwoławcza powinna była przeanalizować elementy wspólne kolidującym ze sobą wzorom, skarżąca powołuje się na fakt, że w pkt 73 wyroku z dnia 22 czerwca 2010 r., Urządzenie komunikacyjne (T‑153/08, EU:T:2010:248), Sąd stwierdził, iż stylizowana dekoracja występująca w wzorze, którego dotyczyła tamta sprawa, nie mogła stanowić przeciwwagi dla stwierdzonych podobieństw, a w rezultacie nie wystarczała, by nadać owemu wzorowi indywidualny charakter. W tym względzie należy zauważyć, że powyższe stwierdzenie stanowi ustalenie faktyczne dotyczące konkretnie danej sprawy, a nie wymóg prawny w zakresie sposobu oceny charakteru indywidualnego wzoru.

47      Następnie należy stwierdzić, że przytoczone w pkt 19 i 20 powyżej utrwalone orzecznictwo Trybunału nie wymaga wyważenia cech dla dokonania oceny, czy sporny wzór wywiera na poinformowanym użytkowniku całościowe wrażenie inne niż wzór wcześniejszy. W sytuacji gdy – jak w niniejszym wypadku – ocena wystarczająco uwydatnionych różnic między kolidującymi wzorami wskazuje z wystarczającym stopniem jasności, że sporny wzór wywiera na poinformowanym użytkowniku całościowe wrażenie inne od wrażenia wywieranego przez wzór wcześniejszy, nie można wymagać od EUIPO, by dokonało wyważenia każdej z właściwości kolidujących ze sobą wzorów.

48      Wreszcie nie można uwzględnić argumentu skarżącej, zgodnie z którym Izba Odwoławcza powinna była wprowadzić rozróżnienie między walorami estetycznymi a właściwościami technicznymi. Po pierwsze, należy stwierdzić, że skarżąca nie przedstawia żadnej okoliczności faktycznej ani prawnej na poparcie swojego twierdzenia, że poinformowany użytkownik przypisuje w swoim całościowym odbiorze jedynie drugorzędne znaczenie reflektorom oraz różnicom dotyczącym koloru zderzaków i kratki chłodnicy, a to z powodu ich głównie technicznej funkcji. Po drugie, nawet jeżeli właściwości te pełnią funkcję techniczną, nie mają one charakteru czysto funkcjonalnego, a ich wygląd może się zmieniać, wobec czego ewentualne różnice w ich kształcie oraz w ich rozmieszczeniu mogą wpływać na całościowe wrażenie produktu, w jakim są one zawarte (zob. podobnie wyrok z dnia 4 lipca 2017 r., Bransoletka elektroniczna z zegarkiem, T‑90/16, EU:T:2017:464, pkt 61).

49      W związku z powyższym pierwszą część jedynego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie trzeciej części jedynego zarzutu, dotyczącej swobody twórcy

50      Izba Odwoławcza opisała w pkt 17 zaskarżonej decyzji swobodę twórców pojazdów osobowych. Stwierdziła ona, że swoboda ta jest ograniczona ze względu na techniczną funkcję pojazdu silnikowego, który służy do przewożenia osób i ładunków. Ponadto wskazała na to, że istnieją wymogi prawne, w szczególności w dziedzinie bezpieczeństwa drogowego. Natomiast swoboda twórcy nie podlega żadnym ograniczeniom, jeśli chodzi o projektowanie w ramach wymogów technicznych i prawnych. Potencjalne oczekiwania rynku lub niektóre trendy w dziedzinie wzornictwa nie stanowią ograniczeń istotnych z punktu widzenia swobody twórcy.

51      Skarżąca zwraca uwagę, po pierwsze, że argumenty podnoszone w ramach dwóch pierwszych części jedynego zarzutu są istotne tym bardziej, że twórca cieszy się ogromną swobodą. Po drugie, twierdzi ona, że istnienia ewentualnych ograniczeń narzuconych twórcy przez rynek nie należy brać pod uwagę przy dokonywaniu oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru.

52      EUIPO odpowiada, że skarżąca nie formułuje jakiegokolwiek zarzutu i w związku z tym nie może ono przedstawić uwag w tym zakresie.

53      Należy przypomnieć, że na podstawie art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mającego zastosowanie do postępowania przed Sądem zgodnie z art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz art. 177 § 1 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem skarga powinna zawierać w szczególności zwięzłe przedstawienie podnoszonych zarzutów. Wskazanie to powinno być wystarczająco jasne i dokładne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi. To samo odnosi się do wszelkich żądań, którym muszą towarzyszyć zarzuty i argumenty pozwalające zarówno stronie pozwanej, jak i Sądowi ocenić ich zasadność. Z powyższego wynika, że istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których opiera się skarga, muszą wynikać, nawet jeśli zwięźle, to w sposób spójny i zrozumiały z tekstu samej skargi. Podobne wymogi są przewidziane w odniesieniu do zarzutów szczegółowych lub argumentów powoływanych na poparcie podniesionych zarzutów [zob. wyrok z dnia 13 marca 2013 r., Biodes/OHIM – Manasul Internacional (FARMASUL), T‑553/10, niepublikowany, EU:T:2013:126, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo].

54      Należy stwierdzić, że skarżąca nie kwestionuje ustaleń Izby Odwoławczej, zgodnie z którymi swoboda twórcy jest ograniczona z jednej strony funkcją techniczną pojazdu silnikowego, który służy do przewożenia osób i ładunków, a z drugiej strony istnieniem wymogów prawnych, w szczególności w zakresie bezpieczeństwa drogowego. Ponadto zarówno EUIPO, jak i skarżąca przyznają, że potencjalne oczekiwania rynku czy niektóre trendy w dziedzinie wzornictwa nie stanowią ograniczeń istotnych z punktu widzenia swobody twórcy [zob. podobnie wyrok z dnia 4 lutego 2014 r., Sachi Premium-Outdoor Furniture/OHIM – Gandia Blasco (Fotel), T‑357/12, niepublikowany, EU:T:2014:55, pkt 23, 24 i przytoczone tam orzecznictwo].

55      Co więcej, warto przypomnieć, że na poparcie tej części jedynego zarzutu skarżąca nie przedstawia żadnej okoliczności faktycznej lub prawnej. Nie wyjaśnia ona też, na czym polega błąd, którego miała dopuścić się Izba Odwoławcza przy dokonywaniu oceny stopnia swobody twórcy.

56      Wynika stąd, że trzecią część jedynego zarzutu należy odrzucić jako niedopuszczalną.

 W przedmiocie czwartej części jedynego zarzutu, dotyczącej tego, że Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić określone dowody

57      Skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić, po pierwsze, ilustrację zatytułowaną „VW Caddy Life (2004–2010)”, zawartą w artykule encyklopedii internetowej Wikipedia, oraz po drugie, ilustrację zamieszczoną w ofercie pojazdu używanego, które to ilustracje zostały załączone do jej wniosku o unieważnienie. Uwzględnienie tych ilustracji było istotne, ponieważ przedstawiony na nich pojazd ma zderzak tego samego koloru co reszta pojazdu. Różnica w kolorze zderzaka, podkreślana kilkakrotnie w zaskarżonej decyzji, nie powinna mieć zatem znaczenia.

58      Skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej również to, że nie wzięła ona pod uwagę artykułu zaczerpniętego z Internetu, ponieważ nie został on tej izbie przedłożony. Zdaniem skarżącej artykuł ten stanowił załącznik do skierowanego do Izby Odwoławczej pisma z dnia 13 stycznia 2017 r.

59      Należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza słusznie pominęła w swej analizie ilustrację zawartą w artykule encyklopedii internetowej Wikipedia. Przypomnienia wymaga, że by dokonać oceny mocy dowodowej dokumentu, należy zweryfikować prawdopodobieństwo i prawdziwość zawartych w nim informacji. Należy zatem wziąć pod uwagę w szczególności pochodzenie dokumentu, okoliczności jego sporządzenia oraz jego adresata, a następnie na podstawie jego treści zadać sobie pytanie, czy wydaje się on sensowny i wiarygodny [zob. wyrok z dnia 9 marca 2012 r., Coverpla/OHIM – Heinz-Glas (Wazon), T‑450/08, niepublikowany, EU:T:2012:117, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo]. W niniejszej sprawie, ze względu na to, że Wikipedia jest encyklopedią internetową, w której w dowolnym momencie zmiany może wprowadzać każdy internauta, należy stwierdzić, że wspomniana ilustracja ma ściśle ograniczoną wartość dowodową [zob. podobnie wyrok z dnia 10 lutego 2010 r., O2 (Germany)/OHIM (Homezone), T‑344/07, EU:T:2010:35, pkt 46].

60      Co się tyczy zarzutu szczegółowego, zgodnie z którym Izba Odwoławcza nie uwzględniła ilustracji zamieszonej w ofercie pojazdu używanego, należy zauważyć, że instancje EUIPO nieodzownie powinny dysponować ilustracją wcześniejszego wzoru, która umożliwia zorientowanie się w wyglądzie produktu, w którym wzór ten jest zawarty, i określenie w sposób precyzyjny i pewny wcześniejszego wzoru do celów przeprowadzenia, na podstawie art. 5–7 rozporządzenia nr 6/2002, oceny nowego i indywidualnego charakteru spornego wzoru oraz wynikającego z tej oceny porównania między rozpatrywanymi wzorami. Aby zbadać, czy sporny wzór jest rzeczywiście pozbawiony nowości lub indywidualnego charakteru, należy bowiem mieć do dyspozycji konkretny i określony wcześniejszy wzór (wyrok z dnia 21 września 2017 r., Easy Sanitary Solutions i EUIPO/Group Nivelles, C‑361/15 P i C‑405/15 P, EU:C:2017:720, pkt 64).

61      To do strony, która występuje z wnioskiem o unieważnienie, należy dostarczenie EUIPO niezbędnych wskazówek, a w szczególności dokładne i kompletne wskazanie i przedstawienie wzoru, na którego pierwszeństwo się powołuje, tak aby wykazać, że sporny wzór nie może być zarejestrowany w sposób ważny (wyrok z dnia 21 września 2017 r., Easy Sanitary Solutions i EUIPO/Group Nivelles, C‑361/15 P i C‑405/15 P, EU:C:2017:720, pkt 65).

62      Od EUIPO nie można wymagać, by dokonywało, w szczególności w ramach oceny nowego charakteru spornego wzoru, połączenia różnych elementów wcześniejszego wzoru, ponieważ to do wnoszącego o unieważnienie należy przekazanie kompletnego przedstawienia wcześniejszego wzoru. Ponadto wszelkie ewentualne kombinacje zawierałyby niedoskonałości, ponieważ ich uzyskanie w sposób konieczny wiązałoby się z dokonywaniem przybliżeń (wyrok z dnia 21 września 2017 r., Easy Sanitary Solutions i EUIPO/Group Nivelles, C‑361/15 P i C‑405/15 P, EU:C:2017:720, pkt 69). Podobnie jest w przypadku oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru. W istocie, aby wzór można było uznać za posiadający indywidualny charakter, całościowe wrażenie, które ów wzór wywiera na poinformowanym użytkowniku, powinno być inne od wrażenia wywartego na takim użytkowniku nie przez kombinację poszczególnych elementów wyodrębnionych z kilku wcześniejszych wzorów, lecz przez jeden lub więcej z wcześniejszych wzorów rozpatrywanych odrębnie (wyrok z dnia 19 czerwca 2014 r., Karen Millen Fashions, C‑345/13, EU:C:2014:2013, pkt 35).

63      W niniejszej sprawie skarżąca oczekuje od EUIPO nie tylko tego, że zestawi różne przedstawienia produktu, w którym wcześniejszy wzór został zawarty, ale również, że zastąpi jeden z elementów widoczny na kilku z tych przedstawień, a mianowicie zderzak w kolorze innym niż pojazd, elementem, który został ukazany na jednym tylko przedstawieniu, a mianowicie zderzakiem w tym samym kolorze co pojazd. Skarżąca nie wskazała zatem EUIPO i nie przedstawiła w sposób dokładny i kompletny wzoru, którego pierwszeństwo podnoszone jest w ramach niniejszego zarzutu. Wynika stąd, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, nie uwzględniając okoliczności, iż produkt, w którym wcześniejszy wzór został zawarty, widniejący w ofercie samochodu używanego, ma zderzak w tym samym kolorze co pojazd.

64      Co się tyczy pominiętego przez Izbę Odwoławczą artykułu zaczerpniętego z Internetu, należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza nie była zobowiązana wziąć go pod uwagę z powodu braku jego istotności powodowanej tym, że – jak wynika z pkt 34 zaskarżonej decyzji – nie dostarczał on informacji na temat całościowego wrażenia wywieranego przez wzór na poinformowanym użytkowniku. Ponadto spostrzeżenie, również zawarte w pkt 34 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym artykuł ten nie został w rzeczywistości załączony do uwag skarżącej, zostało poczynione pomocniczo, w związku z czym zarzut szczegółowy skarżącej oparty na tym, ze Izba Odwoławcza powinna była wziąć go pod uwagę, ponieważ z pewnością został on załączony, jest bezskuteczny.

65      Z powyższego wynika, że należy oddalić czwartą część jedynego zarzutu, a w rezultacie – skargę w całości, i to bez potrzeby orzekania w przedmiocie dopuszczalności drugiego żądania skargi, mającego na celu unieważnienie przez Sąd prawa do spornego wzoru.

 W przedmiocie kosztów

66      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałym zakresie oddalona.

2)      Rietze GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

Collins

Kancheva

De Baere

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 czerwca 2019 r.

Podpisy


*      Język postępowania: niemiecki.