WYROK SĄDU (pierwsza izba)

z dnia 24 kwietnia 2017 r.(1)

Służba publiczna – Personel kontraktowy do zadań pomocniczych – Artykuł 3b WZIP – Kolejne zatrudnienia w charakterze pracownika – Umowy na czas określony – Decyzja o nieprzedłużeniu – Nadużycie władzy – Wniosek o udzielenie wsparcia – Prawo do bycia wysłuchanym – Odpowiedzialność pozaumowna

W sprawie T‑584/16

HF, zamieszkała w Bousval (Belgia), reprezentowana przez adwokata A. Tymen,

strona skarżąca,

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu, reprezentowanemu przez L. Deneys oraz S. Alves, działające w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot wniosek złożony na podstawie art. 270 TFUE, zmierzający, po pierwsze, do stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu o nieprzedłużaniu ze skarżącą umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, a po drugie, do naprawienia szkody, jaką skarżąca miała ponieść zasadniczo wskutek tej decyzji,

SĄD (pierwsza izba),

w składzie I. Pelikánová, prezes, P. Nihoul i J. Svenningsen (sprawozdawca), sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Skarżąca, HF, była zatrudniana przez organ upoważniony do zawierania umów o pracę Parlamentu Europejskiego (zwany dalej „OUZU”) na podstawie kolejnych umów o pracę: od 6 stycznia do 14 lutego 2003 r., od 15 lutego do 31 marca 2003 r., od 1 kwietnia do 30 czerwca 2003 r. oraz od 1 lipca do 31 lipca 2003 r., w charakterze członka personelu pomocniczego, którą to kategorię przewidywały Warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwane dalej „WZIP”), w brzmieniu obowiązującym przed 1 maja 2004 r. Skarżąca była zatrudniona w departamencie ds. audiowizualnych, który następnie został przemianowany na wydział (zwany dalej „wydziałem ds. audiowizualnych”), w dyrekcji ds. środków przekazu (zwanej dalej „dyrekcją ds. środków przekazu”) w ramach Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Informacji i Public Relations, przemianowanej następnie na Dyrekcję Generalną (DG) ds. Komunikacji. Wykonywała tam zadania asystenta w kategorii B, grupa V, klasa 3.

2        Następnie w okresie od 1 sierpnia 2003 r. do 31 lipca 2004 r. skarżąca była zatrudniona w charakterze administratorki produkcji przez spółkę z siedzibą we Francji, świadczącą usługi na rzecz Parlamentu, w celu zaspokojenia potrzeb wynikających ze zwiększonej działalności w zakresie administracji produkcji wydziału ds. audiowizualnych. Umowa ta między skarżącą a świadczącą usługi spółką została przedłużona za porozumieniem stron na okres od 1 sierpnia 2004 r. do 31 stycznia 2005 r., a następnie, zgodnie z umową z dnia 31 stycznia 2005 r., stosunek pracy skarżącej w tej spółce został przekształcony w stosunek pracy na czas nieokreślony.

3        W dniu 1 kwietnia 2005 r. skarżąca zaprzestała wykonywania działalności w Parlamencie w imieniu tej spółki, ponieważ została ponownie bezpośrednio zatrudniona przez OUZU w charakterze członka personelu kontraktowego, która to kategoria zatrudnienia została utworzona przez WZIP w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. Została zaszeregowana do grupy 9 grupy funkcyjnej III w ceku wypełniania „[o]bowiązków wykonawczych, redakcyjnych, rachunkowych i innych równoważnych im obowiązków technicznych, realizowanych pod kierownictwem urzędnik[ów] lub pracowników tymczasow[ych]” w części wydziału ds. audiowizualnych pod nazwą „Newsdesk Hotline” (zwanej dalej „Newsdesk Hotline”) przez okres wstępny dziewięciu miesięcy, czyli do dnia 31 grudnia 2005 r. Zatrudnienie to, w tej samej grupie zaszeregowania i w ramach tej samej grupy funkcyjnej, zostało przedłużone na okres od 1 stycznia do 31 marca 2006 r.

4        Zgodnie z umową o pracę podpisaną przez OUZU i skarżącą, odpowiednio w dniach 24 i 25 stycznia 2006 r., strony uzgodniły, że skarżąca będzie odtąd, od 1 lutego 2006 r. do 31 grudnia 2007 r., zatrudniona na podstawie art. 2 lit. b) WZIP w charakterze członka personelu tymczasowego przez sześciomiesięczny okres próbny. W drodze dwóch kolejnych aneksów do umowy zatrudnienie to zostało przedłużone na okres, odpowiednio, od 1 stycznia do 31 grudnia 2008 r. i od 1 stycznia 2009 r. do 31 stycznia 2010 r., czyli łącznie na okres trzech lat. Zgodnie z brzmieniem umowy podpisanej przez OUZU i skarżącą, odpowiednio w dniach 26 i 27 stycznia 2010 r., strony uzgodniły, że umowa skarżącej zostanie przedłużona na okres dwóch lat, do dnia 31 stycznia 2012 r. Umowa ta przewidywała, że „[z]godnie z art. 8 [ust. 2] WZIP żadne dalsze przedłużenie […] nie jest dopuszczalne”.

5        Pismem wydziału ds. konkursów i postępowań w sprawie naboru (zwanego dalej „wydziałem konkursów”) DG ds. Personelu z dnia 26 września 2011 r. skarżąca została poinformowana o tym, że nie uzyskała oceny wystarczającej do dopuszczenia do kolejnego etapu procedury wewnętrznego konkursu Parlamentu na stanowisko asystenta w grupie zaszeregowania AST 5.

6        W umowie z dnia 31 stycznia 2012 r. OUZU i skarżąca uzgodnili, że ta ostatnia będzie zatrudniona od 1 lutego do 31 lipca 2012 r. w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych na podstawie art. 3b WZIP, zaszeregowanego na 1 szczebel grupy zaszeregowania 11 w grupie funkcyjnej III, w celu wypełniania „[o]bowiązków wykonawczych, redakcyjnych, rachunkowych i innych równoważnych im obowiązków technicznych, […] pod kierownictwem urzędnik[ów] lub pracowników tymczasow[ych]”. Zatrudnienie to zostało zaproponowane skarżącej w następstwie bezowocnej publikacji ogłoszenia o naborze nr 136691 na stanowisko w grupie funkcyjnej asystentów (AST) „producent audiowizualny”, które powinno zostać obsadzone w pierwszej kolejności poprzez przeniesienie urzędnika.

7        Kolejnymi aneksami do umowy zatrudnienie skarżącej w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych zostało przedłużone na okres od 1 sierpnia do 31 grudnia 2012 r., od 1 stycznia do 31 marca 2013 r., od 1 kwietnia do 31 grudnia 2013 r., od 1 stycznia do 31 marca 2014 r., od 1 kwietnia do 30 czerwca 2014 r., a także od 1 lipca do 31 grudnia 2014 r. Owe przedłużenia umowy zostały w identyczny sposób uzasadnione potrzebą „[n]iezbędnego wzmocnienia sprawnego funkcjonowania Newsdesk Hotline wydziału [ds.] audiowizualnych”.

8        Począwszy od dnia 26 września 2014 r. skarżąca przebywała na zwolnieniu chorobowym i od tego czasu nie podjęła na nowo działalności zawodowej w Parlamencie.

9        Wiadomością elektroniczną z dnia 20 listopada 2014 r. skarżąca zwróciła się do jednego ze swych kolegów z wydziału ds. audiowizualnych z pytaniem, czy ma wiadomości na temat przedłużenia jej umowy o pracę, a ten odpowiedział w dniu 27 listopada 2014 r., że właśnie został poinformowany, iż jej umowa zostanie przedłużona do dnia 31 grudnia 2015 r.

10      Ponadto w wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 26 listopada 2014 r. kierownik wydziału ds. audiowizualnych (zwany dalej „kierownikiem wydziału”) został poinformowany przez urzędnika DG ds. Personelu, że dyrekcja ta potwierdziła, iż umowy o pracę trzech pracowników jego wydziału, w tym skarżącej, zostaną przedłużone do dnia 31 grudnia 2015 r., którą to informację kierownik wydziału przekazał trzem zainteresowanym pracownikom w wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną następnego dnia. Z wiadomości tej wynika, że „trzy wnioski o przedłużenie umów z członkami personelu kontraktowego na 2015 r. zostały ostatecznie przyjęte”, lecz „[dyrektor generalny DG ds. Personelu] wyraźnie jednak wskazał, że w 2016 r. sprawy będą zdecydowanie bardziej skomplikowane i że trzeba się spodziewać drastycznej redukcji członków personelu kontraktowego”.

11      Wiadomością elektroniczną z dnia 27 listopada 2014 r. kierownik wydziału wskazał, że jego zdaniem „najkorzystniej byłoby przedłużyć umowy [członków personelu kontraktowego] na cały rok [2015], a nie w transzach o długości [trzech] lub [sześciu] miesięcy, gdyż to znacznie utrudniało sprawy w sensie zawodowym, a przede wszystkim ludzkim”. W tej samej wiadomości elektronicznej ogłosił także, że wkrótce w wydziale zostanie zatrudniony urzędnik w grupie funkcyjnej administratorów (AD), będący laureatem konkursu w dziedzinie audiowizualnej, którego główne obowiązki polegać będą na koordynacji części produkcji i zarządzaniu strategią „Promocji”, w tym na koordynacji Newsdesk Hotline i „Akredytacji”. Trzech zainteresowanych pracowników, w tym skarżąca, zostało ponadto poinformowanych o tym, że ich obowiązki zostaną dostosowane do potrzeb nowej organizacji wydziału, która ma na celu lepszą realizację priorytetów dyrekcji ds. środków przekazu i DG ds. Komunikacji, a także do zmiany metod pracy wymaganych przez sekretarza generalnego Parlamentu (zwanego dalej „sekretarzem generalnym”).

12      Aneksem podpisanym przez OUZU w dniu 9 grudnia 2014 r. umowa ze skarżącą o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych została przedłużona do dnia 31 marca 2015 r., z mocą od dnia 1 stycznia 2015 r. W tym względzie skarżąca została poinformowana pismem przesłanym pocztą elektroniczną w dniu 10 grudnia 2014 r., że „w odniesieniu do przedłużenia [jej] umowy o pracę do dnia 31 [marca] 2015 r., która niedawno została [jej] doręczona, wniosek, który został złożony do DG [ds. Personelu] dotyczył faktycznie przedłużenia [jej umowy] o rok, do dnia 31 [grudnia] 2015 r.”, że „[j]ednak przed ustosunkowaniem się do wniosku o przedłużenie DG [ds. personelu] przeprowadziła analizę akt [skarżącej]” i że „w efekcie stwierdzono, że [skarżąca] nie jest laureatką [postępowania w sprawie naboru] CAST [i że] skoro warunek ten nie jest spełniony, kolejna umowa może zostać [z nią] zawarta tylko pod warunkiem, że komisja ds. naboru pracowników kontraktowych wyda pozytywną opinię”. W tejże wiadomości elektronicznej wyjaśniono, że DG ds. Personelu postanowiła przedłużyć umowę ze skarżącą na trzy miesiące, aby w tym czasie uregulować sytuację pod kątem tego warunku. Zainteresowana została wezwana w rzeczonej wiadomości elektronicznej do wypełnienia formularza kandydata i dostarczenia kompletu dokumentów w odpowiednim czasie po to, aby jej akta mogły zostać zbadane przez komisję ds. naboru pracowników kontraktowych (zwaną dalej „CoSCon”) podczas zebrania komisji w styczniu 2015 r., a w przypadku pozytywnej opinii komitetu umowa o pracę ze skarżącą mogła zostać przedłużona do dnia 31 grudnia 2015 r.

13      W dniu 11 grudnia 2014 r. skarżąca podpisała aneks z dnia 9 grudnia tego samego roku, przewidujący przedłużenie jej zatrudnienia do dnia 31 marca 2015 r. Pismem również z dnia 11 grudnia 2014 r., skierowanym do sekretarza generalnego, a w kopii do przewodniczącego komitetu doradczego ds. mobbingu i jego przeciwdziałania w miejscu pracy (zwanego dalej „komitetem doradczym”), jak też do przewodniczącego Parlamentu i do dyrektora generalnego DG ds. Personelu, skarżąca złożyła także na podstawie art. 90 ust. 1 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) wniosek o udzielenie wsparcia w rozumieniu art. 24 regulaminu pracowniczego (zwany dalej „wnioskiem o udzielenie wsparcia”), ponieważ wspomniane przepisy znajdowały analogiczne zastosowanie do członków personelu kontraktowego na podstawie, odpowiednio, art. 92 WZIP i 117 WZIP. W uzasadnieniu tego wniosku twierdziła, że była ofiarą mobbingu ze strony kierownika wydziału, a mobbing ten wyrażał się poprzez zachowania oraz wypowiedzi ustne i pisemne tego ostatniego, w szczególności podczas spotkań służbowych. Zażądała w istocie, aby zostały podjęte pilne środki celem udzielenia jej natychmiastowej ochrony przed wskazanym sprawcą mobbingu i aby OUZU wszczęło dochodzenie administracyjne celem ustalenia rzeczywistego charakteru okoliczności.

14      Pismem z dnia 13 stycznia 2015 r. kierownik wydziału ds. zasobów ludzkich (zwanego dalej „wydziałem ds. zasobów ludzkich”) dyrekcji zasobów w ramach DG ds. Personelu, który zresztą był przewodniczącym komitetu doradczego, potwierdził odbiór wniosku o udzielenie wsparcia i poinformował skarżącą, że wniosek ten zostanie przekazany dyrektorowi generalnemu DG ds. Personelu, który rozstrzygnie w jego przedmiocie jako OUZU w terminie czterech miesięcy, po którego upływie w stosownym wypadku można będzie przyjąć, że zapadła decyzja dorozumiana oddalająca ten wniosek o udzielenie wsparcia, na którą można będzie następnie złożyć zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

15      Pismem z dnia 23 stycznia 2015 r. prawnik skarżącej podał do wiadomości dyrektora generalnego DG ds. Personelu w szczególności okoliczność, że kierownik wydziału został poinformowany o złożeniu wniosku o udzielenie wsparcia i o wszczęciu dochodzenia administracyjnego przez OUZU. Ta informacja została bowiem zapisana w protokole ze spotkania wydziału ds. audiowizualnych, co przyczyniło się do rozpowszechnienia niektórych informacji nie tylko wśród współpracowników skarżącej, lecz również wśród pewnych osób spoza instytucji. Podczas tego spotkania kierownik wydziału miał również ogłosić, że skarżąca nie powróci do wydziału ds. audiowizualnych i że w rezultacie należy planować restrukturyzację Newsdesk Hotline.

16      Wiadomością elektroniczną przesłaną w dniu 26 stycznia 2015 r. pracownik wydziału ds. rekrutacji członków personelu kontraktowego i akredytowanych asystentów parlamentarnych (zwanego dalej „wydziałem rekrutacji członków personelu kontraktowego”) dyrekcji ds. rozwoju zasobów kadrowych (zwanej dalej „dyrekcją HR”) w ramach DG ds. Personelu sekretariatu generalnego Parlamentu przesłał skarżącej „pismo potwierdzające zmianę służby [jej] zatrudnienia począwszy od dnia 21 [stycznia] 2015 r.”. W piśmie tym, datowanym również na dzień 26 stycznia 2015 r. (zwanym dalej „decyzją o przeniesieniu z urzędu”), poinformowano skarżącą, że została zatrudniona z mocą wsteczną z dniem 21 stycznia 2015 r. w wydziale programu wizyt Unii Europejskiej (EUVP) (zwanym dalej „wydziałem programu wizyt”) dyrekcji ds. kontaktów z obywatelami w ramach DG ds. Komunikacji i że poza zmianą wydziału zatrudnienia nie nastąpi żadna inna zmiana w jej umowie o pracę.

17      Pismem z dnia 4 lutego 2015 r. (zwanym dalej „decyzją z dnia 4 lutego 2015 r.”) dyrektor generalny DG ds. Personelu udzielił odpowiedzi na pismo prawnika skarżącej z dnia 23 stycznia 2015 r. i poinformował, że na rzecz skarżącej przyjęto rozwiązanie mające na celu odseparowanie jej od kierownika wydziału ds. audiowizualnych, polegające na przeniesieniu jej z urzędu do wydziału programu wizyt. Ponadto dyrektor generalny DG ds. Personelu poinformował skarżącą, że po dokładnym rozpatrzeniu jej sprawy i w odpowiedzi na jej wniosek o wszczęcie dochodzenia administracyjnego zdecydowano się przekazać sprawę do komitetu doradczego, którego przewodniczący będzie ją informował na bieżąco o wszelkich dalszych krokach. Dyrektor generalny DG ds. Personelu uznał, że w ten sposób ustosunkował się do wniosku o udzielenie wsparcia, a to spowodowało „zamknięcie sprawy” skarżącej w obszarze jego kompetencji.

18      Pismem z dnia 12 lutego 2015 r. prawnik skarżącej między innymi zwrócił się do dyrektora generalnego DG ds. Personelu o wyjaśnienie zakresu środka zapowiedzianego w decyzji z dnia 4 lutego 2015 r., a w szczególności o wskazanie, czy rozwiązanie w postaci odseparowania skarżącej od wydziału zostało przyjęte tymczasowo.

19      W formularzu zatytułowanym „Wniosek o pracownika kontraktowego – O[dnowienie]”, wypełnionym i podpisanym przez dyrektora generalnego DG ds. Komunikacji w dniu 2 marca 2015 r. w celu przekazania go DG ds. Personelu przynajmniej na trzy tygodnie przed wygaśnięciem umowy skarżącej, stwierdzono, że dyrektor generalny DG ds. Komunikacji zwrócił się o przedłużenie umowy o pracę za skarżącą o dwa miesiące, czyli od 1 kwietnia do 31 maja 2015 r., i że przedłużenie to było uzasadnione koniecznością wzmocnienia wydziału programu wizyt „w celu sprostania większemu obciążeniu pracą z uwagi na 40. rocznicę powstania programu [wizyt], w związku z którą zostanie zorganizowany szereg imprez okolicznościowych do końca maja [2015 r.]”. Zostało również w tym kontekście wyjaśnione, że wniosek ten został złożony „po zaakceptowaniu przez CoSCon [podczas jej spotkania] w dniu 25 [luteg]o 2015 r. [do której zwrócono się] na wniosek wydziału ds. rekrutacji [członków personelu kontraktowego i akredytowanych asystentów parlamentarnych dyrekcji ds. rozwoju zasobów kadrowych] DG ds. Personelu [w następstwie] kontroli akt [członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych] [skarżącej], z którą umowa o pracę [w charakterze członka personelu kontraktowego] zastała zawarta po wygaśnięciu umowy o pracę [w charakterze członka personelu tymczasowego]”, lecz że „[skarżąca] nie była laureatką listy CAST ani postępowania CoSCon leżącego u jej podstawy”.

20      Ponadto pismem kierownika wydziału ds. konkursów i postępowań w sprawie naboru dyrekcji HR z dnia 2 marca 2015 r. skarżąca została poinformowana o tym, że jej nazwisko zostało umieszczone na liście rezerwy kadrowej kandydatów na stanowisko członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III, która była ważna do dnia 29 lutego 2016 r.

21      Pismem z dnia 4 marca 2015 r. dyrektor generalny DG ds. Personelu powtórzył swoje stanowisko, zgodnie z którym poprzez decyzję o przekazaniu komitetowi doradczemu wniosku o udzielenie wsparcia „zamknął sprawę w obszarze [swoich] kompetencji”. Ponadto poinformował on, że rozwiązanie mające na celu odseparowanie skarżącej od wydziału ds. audiowizualnych i przeniesienie jej do wydziału programu wizyt zostało przeprowadzone zarówno na wniosek zainteresowanej, zawarty we wniosku o udzielenie wsparcia, jak i „w interesie służby, aby sprostać rosnącym potrzebom w [wydziale programu wizyt]”, i że przeniesienie to pozostanie w mocy do momentu wygaśnięcia jej umowy.

22      Wiadomością elektroniczną przesłaną w dniu 9 marca 2015 r. skarżąca została wezwana przez komitet doradczy celem przesłuchania w dniu 25 marca tego samego roku.

23      W aneksie podpisanym przez OUZU i skarżącą w dniu 27 marca 2015 r. uzgodniono, że z dniem 1 kwietnia 2015 r. „umowa o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, która weszła w życie w dniu 1 [lutego] 2012 r.” zostaje przedłużona do dnia 31 maja 2015 r.

24      Pismem z dnia 24 kwietnia 2015 r. skarżąca złożyła na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego zażalenie, po pierwsze, na decyzję o przeniesieniu z urzędu, w zakresie, w jakim na mocy tej decyzji OUZU dokonało jej przeniesienia na stałe, a nie tymczasowo, do wydziału programu wizyt, po drugie, na decyzję z dnia 4 lutego 2015 r., na mocy której dyrektor generalny ds. personelu rozstrzygnął w przedmiocie wniosku o udzielenie wsparcia w związku z zamknięciem sprawy „w zakresie swoich kompetencji”, i po trzecie, na decyzję, która zapadła w dniu 11 kwietnia 2015 r. i poprzez którą OUZU w sposób dorozumiany odrzuciło jej wniosek o udzielenie wsparcia.

25      W dniu 29 kwietnia 2015 r. zostało opublikowane ogłoszenie nr AST/157554 o naborze na wakujące stanowisko asystenta „Relacje publiczne – Audiowizualne” w wydziale ds. audiowizualnych, w którym opis stanowiska odpowiadał co do zasady obowiązkom pełnionym wcześniej przez skarżącą w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych w tym wydziale. Stanowisko to miało zostać obsadzone zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. a) regulaminu pracowniczego, czyli w drodze przeniesienia lub awansu urzędnika pełniącego służbę. W dniu 12 maja 2015 r. zostało opublikowane ogłoszenie o naborze nr 11051 dotyczące innego stanowiska asystenckiego, attaché prasowego, wakującego w wydziale ds. audiowizualnych.

26      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w dniu 17 listopada 2015 r. i zarejestrowanym pod sygnaturą F‑142/15 skarżąca na podstawie art. 270 TFUE zażądała stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji OUZU wydanej w dniu 11 kwietnia 2015 r., w drodze której OUZU oddalił jej wniosek o udzielenie wsparcia z dnia 11 grudnia 2014 r., a także o zasądzenie od Parlamentu odszkodowania w wysokości 50 000 EUR tytułem naprawienia poniesionej przez nią szkody majątkowej. W sprawie tej został wydany wyrok z dnia 24 kwietnia 2017 r., HF/Parlament (T‑570/16).

27      Wiadomością elektroniczną z dnia 22 maja 2015 r., z kopią do sekretarza generalnego, skarżąca wystąpiła na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego z wnioskiem o przedłużenie umowy o pracę (zwanym dalej „wnioskiem o przedłużenie umowy”).

28      W tym względzie skarżąca przypomniała we wniosku o przedłużenie umowy, że chociaż kierownik wydziału poinformował ją pismem przesłanym pocztą elektroniczną w dniu 26 listopada 2014 r. o przedłużeniu z nią umowy o pracę do dnia 31 grudnia 2015 r., OUZU zdecydował o przedłużeniu z nią umowy o pracę wyłącznie na okres trzech miesięcy, a następnie kolejnych dwóch miesięcy – czyli od 1 stycznia do 31 maja 2015 r. Dalej wyjaśniła, że na podstawie art. 88 lit. b) WZIP OUZU mógł jeszcze przedłużyć z nią umowę o pracę do dnia 31 stycznia 2018 r., czyli na łączny okres dwóch lat i ośmiu miesięcy. Wreszcie skarżąca podkreśliła, wskazując jednak, iż przebywała na zwolnieniu chorobowym, że z jednej strony potrzeby wydziału programu wizyt rosły, co uzasadniało „doskonale przedłużenie [z nią] umowy”, a z drugiej strony wydział ds. audiowizualnych również potrzebował wzmocnienia, gdyż Newsdesk Hotline liczył zaledwie dwóch pracowników. Tak więc skarżąca uważała, że dyrekcja ds. środków przekazu DG ds. Komunikacji także potrzebowała nowych zasobów ludzkich.

29      Wiadomością elektroniczną z dnia 28 maja 2015 r., wysłaną przez pracownika wydziału ds. personelu dyrekcji zasobów DG ds. Komunikacji w imieniu kierownika tego wydziału (zwaną dalej „decyzją z dnia 28 maja 2015 r.”), skarżąca została poinformowana, że DG ds. Komunikacji nie zamierza przedłużyć jej zatrudnienia w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych. Wiadomość ta była sformułowana w sposób następujący:

„Jak już to Pani wyjaśniłem podczas naszego spotkania w dniu 4 lutego 2015 r., wydział ten potrzebował wzmocnienia w celu przygotowania dużej imprezy okolicznościowej, mianowicie 40. rocznicy [programu wizyt], która [była] zaplanowana na dzień 26 maja 2015 r. Zważywszy, że po tym, gdy odbyła się ta impreza potrzeba wzmocnienia wydziału [programu wizyt] nie jest już uzasadniona, nie złożono do właściwego organu (OUZU) wniosku o przedłużenie z Panią umowy”.

30      W dniu 31 maja 2015 r. skarżąca wysłała o godz. 18:44 wiadomość elektroniczną do służb Parlamentu zajmujących się sprawami administracyjnymi, w której wskazała, że została poinformowana o tym, iż jej umowa o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego nie zostanie przedłużona i wygaśnie w tym samym dniu, 31 maja 2015 r. W związku z tym zwróciła się z pytaniem na temat działań, jakie powinna podjąć w celu otrzymania zasiłku dla bezrobotnych przewidzianego we WZIP. W tym samym dniu, według oświadczenia skarżącej, odcięto jej dostęp do jej służbowej skrzynki poczty elektronicznej. Niemniej jednak przedstawiła ona wiadomość elektroniczną z dnia 1 czerwca 2015 r., wysłaną o godz. 10:26 przez Biuro Administrowania i Rozliczania Należności Indywidualnych (PMO) na jej służbowy adres poczty elektronicznej w Parlamencie.

31      W piśmie wysłanym do skarżącej listem poleconym w dniu 14 lipca 2015 r. przez kierownika wydziału rekrutacji członków personelu kontraktowego dyrekcji HR w ramach DG ds. Personelu przypomniano skarżącej, że w odpowiedzi na jej wiadomość elektroniczną z dnia 22 maja 2015 r., w której zwróciła się o przedłużenie umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, kierownik wydziału ds. personelu dyrekcji zasobów DG ds. Komunikacji przekazał jej „jasną odpowiedź z uzasadnieniem”, czyli wiadomość elektroniczną z dnia 28 maja 2015 r. W piśmie z dnia 14 lipca 2015 r. wyjaśniono ponadto, że wydział programu wizyt, w którym skarżąca była zatrudniona od dnia 21 stycznia 2015 r., „potrzebował wzmocnienia w celu przygotowania dużej imprezy okolicznościowej, mianowicie 40. rocznicy tego wydziału, która była zaplanowana na 26 maja 2015 r., [i że z właśnie] tego powodu umowa o pracę w tym wydziale została [z nią] przedłużona jedynie na dwa miesiące, od 1 kwietnia do 31 maja 2015 r.”.

32      W piśmie z dnia 14 lipca 2015 r. wskazano również, że po upływie tego okresu DG ds. Komunikacji nie będzie już potrzebowała wzmocnienia wydziału programu wizyt, wobec czego ta dyrekcja generalna nie widzi już uzasadnienia ponownego przedłużenia umowy ze skarżącą, a tym samym nie złożyła takiego wniosku do DG ds. Personelu. W tym względzie, wypowiadając się na podstawie delegacji w imieniu OUZU, kierownik wydziału rekrutacji członków personelu kontraktowego poinformował skarżącą, że może jedynie potwierdzić powody, które zostały jej przedstawione przez kierownika wydziału ds. personelu dyrekcji zasobów DG ds. Komunikacji, ponieważ nie miał „żadnego obiektywnego powodu, aby kwestionować ewentualne potrzeby wskazane przez służby operacyjne” i że „nieprzekazanie [jej] służbie wniosku o przedłużenie umowy o pracę jest zwyczajowym sposobem, w jaki [d]yrekcje [g]eneralne informują o zamiarze zakończenia swojego stosunku umownego z pracownikiem po wygaśnięciu jego umowy”. Zwrócił na koniec uwagę skarżącej na przysługującą jej na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego możliwość wniesienia zażalenia „na nieprzedłużenie z nią umowy z dnia 31 [maja] 2015 r. w terminie trzech miesięcy od dnia wygaśnięcia umowy”.

33      Pismem z dnia 22 lipca 2015 r. skarżąca złożyła na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego zażalenie na decyzję z dnia 28 maja 2015 r. w brzmieniu potwierdzonym pismem z dnia 14 lipca 2015 r. W uzasadnieniu swojego zażalenia podniosła nadużycie władzy, naruszenie art. 88 lit. b) WZIP, naruszenie art. 12a ust. 2 regulaminu pracowniczego oraz naruszenie prawa do bycia wysłuchaną przewidzianego w art. 41 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, naruszenie obowiązku należytej staranności, naruszenie art. 30 karty praw podstawowych, błąd w uzasadnieniu oraz oczywisty błąd w ocenie.

34      W tym względzie skarżąca podkreśliła w szczególności, że potrzeby wydziału ds. audiowizualnych, w którym była zatrudniona przed jej odseparowaniem, były rzeczywiste i uzasadniały przedłużenie z nią umowy o pracę. Na dowód tego przedstawia okoliczność, że w dniu 29 kwietnia 2015 r. zostało opublikowane ogłoszenie o naborze na stanowisko w grupie funkcyjnej AST. Opis zadań związanych z tym stanowiskiem odpowiadał jej zdaniem obowiązkom, które były jej powierzane w tym wydziale przez 12 lat, co potwierdzałoby istnienie potrzeby dalszego korzystania przez wydział z jej pracy.

35      Ponadto skarżąca zakwestionowała uzasadnienie przedstawione przez pracownika dyrekcji zasobów DG ds. Komunikacji na poparcie decyzji z dnia 28 maja 2015 r., a mianowicie fakt, że potrzeby wydziału programu wizyt, w którym była tymczasowo zatrudniona w ramach odseparowania od sprawcy zgłoszonego przez nią mobbingu, miały jedynie charakter doraźny, a po zakończeniu obchodów 40. rocznicy rzeczony wydział nie potrzebował już jej usług. W tym względzie skarżąca uważa, że w żadnym momencie OUZU nie miał uzasadniać jej przeniesienia do wydziału programu wizyt koniecznością wzmocnienia tych służb w związku z potrzebami wynikającymi z tych obchodów lub wyłącznie z tymi obchodami. Przeciwnie, potrzeby tego wydziału były uznane przez OUZU w decyzji z dnia 4 lutego 2015 r. za rosnące. Zatem zmiana przez OUZU w piśmie z dnia 14 lipca 2015 r. powodu przeniesienia skarżącej do tego wydziału, a tym samym uzasadnienia decyzji o nieprzedłużaniu z nią umowy, miała charakter nagły. W każdym wypadku, zdaniem skarżącej, poniosła ona, z naruszeniem art. 12a ust. 2 regulaminu pracowniczego, konsekwencje złożenia wniosku o udzielenie wsparcia, ponieważ gdyby nie została przeniesiona do wydziału, którego potrzeby były jedynie doraźne, lecz pozostała w wydziale ds. audiowizualnych, OUZU postanowiłby przedłużyć z nią umowę w granicach określonych w art. 88 lit. b) WZIP, czyli w niniejszym przypadku do dnia 31 stycznia 2018 r.

36      Pismem z dnia 20 sierpnia 2015 r. (zwanym dalej „decyzją z dnia 20 sierpnia 2015 r.”) sekretarz generalny jako OUZU postanowił częściowo uwzględnić zażalenie złożone przez skarżącą w dniu 24 kwietnia 2015 r. Jeśli chodzi o przeniesienie skarżącej do wydziału programu wizyt, sekretarz generalny przypomniał, że przeniesienie to z konieczności miało charakter tymczasowy i powinno było zostać utrzymane podczas całego okresu dochodzenia administracyjnego, które było wciąż w toku, i zasadniczo oddalił argumenty przedstawione przez skarżącą w odniesieniu do zasadności lub zasad rozwiązania mającego na celu odseparowanie jej od sprawcy mobbingu.

37      Natomiast sekretarz generalny w decyzji z dnia 20 sierpnia 2015 r. postanowił zmienić decyzję z dnia 4 lutego 2015 r. w tym zakresie, że w tej ostatniej dyrektor generalny DG ds. Personelu błędnie uznał, iż OUZU zamknęło postępowanie w sprawie wniosku o udzielenie wsparcia. W tym kontekście uściślił, że w sprawie tego wniosku o udzielenie wsparcia wydana zostanie decyzja ostateczna dyrektora generalnego DG ds. Personelu, a zatem, w przeciwieństwie do tego, co twierdzi skarżąca, w dniu 11 kwietnia 2015 r. nie zapadła żadna dorozumiana decyzja oddalająca wniosek o udzielenie wsparcia, a tym samym jej zażalenie było w tym zakresie niedopuszczalne.

38      Pismem z dnia 10 września 2015 r. skarżąca uzupełniła swoje zażalenie w odniesieniu do treści pisma z dnia 20 sierpnia 2015 r., które uznała za nową okoliczność. Tym samym zarzuciła decyzji o nieprzedłużaniu z nią umowy o pracę oczywisty błąd w ocenie popełniony przez OUZU co do wskazania służb, w których należałoby uznać, że była zatrudniona, a co za tym idzie oczywisty błąd w dokonanej przez OUZU ocenie potrzeb, które powinny zostać zbadane w celu określenia – w świetle interesu służby – możliwości ewentualnego przedłużenia z nią umowy o pracę. Zdaniem skarżącej ze względu na tymczasowy charakter jej przeniesienia do wydziału programu wizyt, jako środka odseparowania, potrzeby tego wydziału nie mogły być bowiem brane pod uwagę przez OUZU przy wydawaniu decyzji o nieprzedłużaniu z nią umowy o pracę. Wyłącznie potrzeby wydziału jej pierwotnego zatrudnienia, czyli wydziału ds. audiowizualnych czy też, bardziej ogólnie, dyrekcji ds. środków przekazu, powinny być brane pod uwagę przez OUZU.

39      Decyzją z dnia 7 grudnia 2015 r. (zwaną dalej „decyzją w przedmiocie zażalenia”) sekretarz generalny, jako OUZU, rozstrzygnął zażalenie skarżącej z dnia 22 lipca 2015 r., uzupełnione w dniu 10 września 2015 r., stwierdzając w szczególności, że aktem niekorzystnym w niniejszej sprawie była dorozumiana decyzja odmowna OUZU o nieprzedłużaniu umowy ze skarżącą.

40      Potwierdzając zasadność decyzji o nieprzedłużaniu umowy ze skarżącą, sekretarz generalny w decyzji w przedmiocie zażalenia uznał, że skarżąca została poinformowana przez swoich przełożonych, iż jej umowa o pracę zostanie przedłużona do dnia 31 grudnia 2015 r. W tych okolicznościach postanowił, również w świetle stażu pracy zainteresowanej w instytucji, przyznać jej kwotę w wysokości 22 000 EUR, odpowiadającą wynagrodzeniu, które otrzymałaby, gdyby pozostała w służbie do tego dnia.

41      Jednakże sekretarz generalny poinformował skarżącą, że OUZU nie był w stanie zaoferować jej innego stanowiska po 31 grudnia 2015 r. W tym względzie podniósł on, że nie było już możliwości zatrudnienia skarżącej w wydziale ds. audiowizualnych, ponieważ w międzyczasie podjęto decyzję o powierzeniu zadań, w celu wykonywania których została początkowo zatrudniona, urzędnikowi, a z uwagi na szczególny profil skarżącej i obowiązki przez nią pełnione DG ds. Komunikacji nie mogła zaoferować jej innego stanowiska odpowiadającego jej kwalifikacjom po 31 grudnia 2015 r.

42      Pismem z dnia 8 grudnia 2015 r. dyrektor generalny DG ds. Personelu poinformował skarżącą o zamiarze uznania jej wniosku o udzielenie wsparcia za bezzasadny, w szczególności po przesłuchaniu przez komitet doradczy kierownika wydziału i 14 innych urzędników i pracowników wydziału ds. audiowizualnych.

43      Pismem z dnia 18 lutego 2016 r. prawnik skarżącej zażądał wyjaśnień od sekretarza generalnego w sprawie propozycji „odszkodowania w wysokości 22 000 EUR, odpowiadającego wynagrodzeniu, jakie [skarżąca] otrzymałaby w okresie od 1 czerwca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r.”, a w szczególności kwestii tego, czy kwota ta miałaby wpływ na prawo zainteresowanej do otrzymania całości jej zasiłku dla bezrobotnych przewidzianego we WZIP.

44      W dniu 16 kwietnia 2016 r. kwota 22 000 EUR została przelana przez OUZU na rachunek bankowy skarżącej.

45      Decyzją z dnia 3 czerwca 2016 r. OUZU oddalił wniosek o udzielenie wsparcia, od której to decyzji skarżąca, jak wskazała w replice, zamierzała wnieść odwołanie.

 Postępowanie i żądania

46      Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 14 marca 2016 r., skarżąca wniosła niniejszą skargę, zarejestrowaną początkowo pod sygnaturą F‑14/16.

47      Na podstawie art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2016/1192 z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie przekazania Sądowi właściwości do rozpoznawania w pierwszej instancji sporów między Unią Europejską a jej pracownikami (Dz.U. 2016, L 200, s. 137) niniejsza sprawa została przekazana do Sądu na etapie, na jakim znajdowała się w dniu 31 sierpnia 2016 r., i od tego momentu była rozpatrywana zgodnie z regulaminem postępowania przed Sądem. Tym samym sprawa ta została zarejestrowana pod sygnaturą T‑584/16 i przydzielona pierwszej izbie.

48      W następstwie drugiej wymiany pism, na którą Sąd do spraw Służby Publicznej zezwolił na podstawie art. 55 regulaminu postępowania, pisemny etap postępowania został zamknięty zgodnie z regulaminem postępowania przed Sądem.

49      Ponieważ strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy na podstawie art. 106 § 1 regulaminu postępowania, Sąd uznał, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy, i zdecydował o wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania.

50      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 28 maja 2015 r.;

–        w razie potrzeby stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji z dnia 31 maja 2015 r., w drodze której OUZU odmówił przedłużenia z nią umowy o pracę, oraz, w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji w przedmiocie zażalenia;

–        zasądzenie od Parlamentu zadośćuczynienia, ustalonego ex aequo et bono na 115 000 EUR tytułem naprawienia krzywdy, której miała doznać;

–        obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

51      Parlament wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

 Co do przedmiotu skargi i prawidłowego przebiegu postępowania poprzedzającego jej wniesienie

52      W swych trzech pierwszych żądaniach skarżąca kwestionuje kolejno decyzję z dnia 28 maja 2015 r., decyzję dorozumianą OUZU, która w ocenie skarżącej została wydana w chwili wygaśnięcia jej umowy, czyli w dniu 31 maja 2015 r., na mocy której OUZU postanowił o nieprzedłużeniu rzeczonej umowy, a także decyzję w przedmiocie zażalenia.

 W przedmiocie określenia zaskarżonej decyzji pierwotnej

53      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że w sytuacji, w której umowa o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego może zostać przedłużona, decyzja OUZU o nieodnawianiu tej umowy, wydana po zakończeniu procedury przewidzianej specjalnie w tym celu (zob. podobnie wyrok z dnia 1 marca 2005 r. Smit/Europol, T‑143/03, EU:T:2005:71, pkt 28–31) lub w odpowiedzi na wniosek złożony przez zainteresowaną osobę na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, jako osobę, której dotyczy regulamin pracowniczy (zob. podobnie wyrok z dnia 14 września 2006 r., Komisja/Fernández Gómez, C‑417/05 P, EU:C:2006:582, pkt 38), stanowi akt niekorzystny, odrębny od umowy, który może być przedmiotem zażalenia lub skargi na podstawie art. 270 TFUE w terminach określonych w regulaminie pracowniczym (wyrok z dnia 15 października 2008 r., Potamianos/Komisja, T‑160/04, EU:T:2008:438, pkt 21, utrzymany w mocy w postępowaniu odwoławczym postanowieniem z dnia 23 października 2009 r., Komisja/Potamianos i Potamianos/Komisja (C‑561/08 P i C‑4/09 P, EU:C:2009:656, pkt 46).

54      W niniejszym przypadku wniosek o przedłużenie umowy o pracę, jak skarżąca wyjaśniła w tymże wniosku, powinien być rozumiany jako wniosek skierowany do OUZU na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego. We wniosku tym skarżąca przedstawiła powody, dla których uważała, iż w jej interesie i w interesie służby leży przedłużenie z nią umowy po upływie jej terminu, tj. po 31 maja 2015 r.

55      W tym względzie należy stwierdzić, że chociaż wniosek o przedłużenie został wysłany z kopią skierowaną do sekretarza generalnego, odpowiedź, której na niego udzielono, a mianowicie decyzja z dnia 28 maja 2015 r., formalnie nie została wydana przez osobę uprawnioną do działania w imieniu OUZU w tym obszarze właściwości. Odpowiedź ta została bowiem udzielona w imieniu kierownika wydziału ds. personelu dyrekcji zasobów w DG ds. Komunikacji.

56      Niemniej jednak z uwagi na treść pisma z dnia 14 lipca 2015 r. pochodzącego od kierownika wydziału ds. rekrutacji członków personelu kontraktowego w dyrekcji HR DG ds. Personelu, działającego „na podstawie delegacji” jako OUZU, wydaje się, że udzielając odpowiedzi w wiadomości elektronicznej z dnia 28 maja 2015 r., kierownik wydziału ds. personelu dyrekcji zasobów DG ds. Komunikacji działał w uzgodnieniu z OUZU, a w każdym razie, mając na względzie status tego urzędnika, skarżąca mogła zasadnie stwierdzić, że owa odpowiedź z dnia 28 maja 2015 r. na wniosek o przedłużenie umowy pochodziła od OUZU, a tym samym stanowi decyzję tego organu (zob. podobnie wyroki: z dnia 19 stycznia 1984 r., Erdini/Rada, 65/83, EU:C:1984:24, pkt 7; z dnia 30 czerwca 1993 r., Devillez i in./Parlament, T‑46/90, EU:T:1993:54, pkt 13; z dnia 28 czerwca 2006 r., Le Maire/Komisja, F‑27/05, EU:F:2006:56, pkt 40).

57      W konsekwencji decyzja z dnia 28 maja 2015 r. stanowiła decyzję OUZU o nieprzedłużeniu umowy ze skarżącą, a zatem akt niekorzystny, na który mogła ona wnieść zażalenie i w odniesieniu do którego mogła podnieść pierwszą część swoich wniosków o stwierdzenie nieważności.

58      Druga część żądań zmierza natomiast do stwierdzenia nieważności decyzji dorozumianej o tym samym zakresie, która miałaby zostać wydana w chwili wygaśnięcia umowy, czyli w dniu 31 maja 2015 r. Jest to decyzja, do której nawiązał sekretarz generalny w decyzji w przedmiocie zażalenia, uznając, że zwrócono się do niego w postępowaniu poprzedzającym wniesienie skargi o rozstrzygnięcie kwestii zgodności z prawem takiej dorozumianej decyzji.

59      W tym względzie, zważywszy, że OUZU nie ma regulaminowego obowiązku skorzystania z przewidzianej we WZIP możliwości przedłużenia umowy o pracę z pracownikiem ani poinformowania zainteresowanej osoby w określonym terminie o swoim zamiarze w tym względzie, nie można zarzucać OUZU, że w chwili wygaśnięcia umowy zapadła dorozumiana decyzja odmowna w kwestii skorzystania z tej możliwości. Jest to zresztą powód, dla którego sąd Unii Europejskiej uznał, że pismo ograniczające się do przypomnienia pracownikowi postanowień jego umowy dotyczących wygaśnięcia tejże umowy, które nie zawiera żadnego nowego elementu w stosunku do wspomnianych postanowień, nie stanowi aktu niekorzystnego (zob. podobnie wyroki: z dnia 9 lipca 1987 r., Castagnoli/Komisja, 329/85, EU:C:1987:352, pkt 10, 11; z dnia 14 września 2006 r., Komisja/Fernández Gómez, C‑417/05 P, EU:C:2006:582, pkt 45–47; postanowienie z dnia 2 lutego 2001 r., Vakalopoulou/Komisja, T‑97/00, EU:T:2001:38, pkt 14).

60      Zatem aby decyzja OUZU dotycząca przedłużenia umowy mogła zostać uznana za wydaną, musi ona być efektem ponownego zbadania przez OUZU interesu służby oraz interesu zainteresowanej osoby, a OUZU musi dokonać nowej oceny w odniesieniu do warunków pierwotnej umowy przewidujących już termin wygaśnięcia umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 23 października 2013 r., Solberg/EMCDDA, F‑124/12, EU:F:2013:157, pkt 18, 20, 34).

61      Tymczasem decyzja ta została wydana w sposób wyraźny w dniu 28 maja 2015 r. w odpowiedzi na wniosek o przedłużenie. W przeciwieństwie do tego, co zostało przyjęte przez sekretarza generalnego w decyzji w przedmiocie zażalenia, która wyjaśnia przedstawione przez skarżącą żądania stwierdzenia nieważności takiego aktu, żadna dorozumiana decyzja OUZU dotycząca przedłużenia umowy skarżącej po jej zakończeniu nie została przyjęta po wydaniu decyzji z dnia 28 maja 2015 r.

62      W rezultacie druga część żądań skarżącej jest bezprzedmiotowa i należy odrzucić ją jako niedopuszczalną.

63      Z powyższych rozważań wynika, że aktem pierwotnym OUZU, którego stwierdzenia nieważności domaga się skarżąca, jest w niniejszej sprawie decyzja z dnia 28 maja 2015 r., zawarta w wiadomości elektronicznej z dnia 28 maja 2015 r., w brzmieniu potwierdzonym decyzją z dnia 14 lipca 2015 r. (zwana dalej w całości „zaskarżoną decyzją pierwotną”).

 W przedmiocie prawidłowości postępowania poprzedzającego wniesienie skargi

64      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dopuszczalność skargi wniesionej do Sądu na podstawie art. 270 TFUE i art. 91 regulaminu pracowniczego jest uzależniona od prawidłowego przebiegu postępowania poprzedzającego wniesienie skargi i przestrzegania przewidzianych w nim terminów (zob. podobnie wyroki: z dnia 6 lipca 2004 r., Huygens/Komisja, T‑281/01, EU:T:2004:207, pkt 125; z dnia 9 stycznia 2007 r., Van Neyghem/Komitet Regionów, T‑288/04, EU:T:2007:1, pkt 53; a także postanowienie z dnia 14 stycznia 2014 r., Lebedef/Komisja, F‑60/13, EU:F:2014:6, pkt 37).

65      W tym względzie należy przypomnieć, że terminy do złożenia zażalenia i do wniesienia skargi ustanowione w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego mają charakter bezwzględnie wiążący i nie mogą być pozostawione uznaniu stron lub sądu, który też ma obowiązek zweryfikować, nawet z urzędu, czy zostały one dochowane. Terminy te stanowią odpowiedź na wymóg pewności prawa i potrzebę uniknięcia wszelkiej dyskryminacji czy arbitralnego traktowania w zarządzaniu wymiarem sprawiedliwości (wyrok z dnia 7 lipca 1971 r., Müllers/KES, 79/70, EU:C:1971:79, pkt 18; postanowienie z dnia 22 kwietnia 2015 r., ED/ENISA, F‑105/14, EU:F:2015:33, point 28).

66      Tym samym okoliczność, że w decyzji w przedmiocie zażalenia instytucja czy agencja, tak jak w niniejszej sprawie, odpowiedziała na argumenty dotyczące istoty sprawy, nie wskazując na ewentualność, że argumenty te zostały przedstawione w zażaleniu złożonym z przekroczeniem terminu i w związku z tym niedopuszczalnym, czy też okoliczność, że wyraźnie wskazano zainteresowanemu, że przysługuje mu prawo do podważenia decyzji na drodze sądowej, nie mają wpływu na dokonaną przez Sąd ocenę dopuszczalności wniesionej następnie na tę decyzję skargi. Takie okoliczności nie mogą bowiem skutkować odstąpieniem od terminów zawitych określonych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego ani tym bardziej zwalniać Sądu z ciążącego na nim obowiązku zapewnienia przestrzegania regulaminowych terminów (zob. podobnie wyrok z dnia 18 marca 1997 r., Rasmussen/Komisja, T‑35/96, EU:T:1997:36, pkt 30; postanowienia: z dnia 15 stycznia 2009 r., Braun-Neumann/Parlament, T‑306/08 P, EU:T:2009:6, pkt 37; z dnia 20 marca 2014 r., Michel/Komisja, F‑44/13, EU:F:2014:40, pkt 68).

67      W niniejszym przypadku Sąd stwierdza, że na zaskarżoną decyzję pierwotną skarżąca w dniu 22 lipca 2015 r. złożyła zażalenie w regulaminowym terminie trzech miesięcy. Skarżąca chciała natomiast uzupełnić to zażalenie i przedstawiła w piśmie z dnia 10 września 2015 r., uznanym za zażalenie uzupełniające, nowe argumenty w odniesieniu do pisma z dnia 20 sierpnia 2015 r., w drodze którego sekretarz generalny w międzyczasie, po pierwsze, rozstrzygnął drugie zażalenie, wniesione przez skarżącą w dniu 24 kwietnia 2015 r., na decyzję o przeniesieniu z urzędu, i po drugie, zmienił decyzję z dnia 4 lutego 2015 r. w zakresie, w jakim w tej ostatniej decyzji dyrektor generalny niesłusznie uznał postępowanie w sprawie wniosku o udzielenie wsparcia za zakończone.

68      W tym względzie pismo z dnia 14 lipca 2015 r., w drodze którego OUZU utrzymał w mocy decyzję z dnia 28 maja 2015 r., nie miało z pewnością skutku w postaci przywrócenia terminu trzech miesięcy do złożenia zażalenia na tę ostatnią decyzję, chociaż pismo to mogło stanowić dla OUZU okazję uzupełnienia uzasadnienia tej decyzji (zob. podobnie postanowienie z dnia 22 kwietnia 2015 r., ED/ENISA, F‑105/14, EU:F:2015:33, pkt 38–42). Jednakże należy wziąć pod uwagę fakt, że – jak twierdziła skarżąca – pismo z dnia 20 sierpnia 2015 r. stanowiło nową okoliczność, a w każdym razie w decyzji w przedmiocie zażalenia, wydanej po upływie regulaminowego terminu do udzielenia odpowiedzi wynoszącego cztery miesiące, ale w terminie do wniesienia skargi przewidzianym w art. 270 TFUE, OUZU w sytuacji, o której mowa w art. 91 ust. 3 tiret drugie regulaminu pracowniczego, wziął pod uwagę argumenty uzupełniające przedstawione przez skarżącą w piśmie z dnia 10 września 2015 r.

69      Stąd należy uznać, że postępowanie poprzedzające wniesienie skargi zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy.

 W przedmiocie żądań mających na celu stwierdzenie nieważności decyzji w przedmiocie zażalenia

70      Jeśli chodzi o żądania o stwierdzenie nieważności decyzji w przedmiocie zażalenia, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w dziedzinie prawa służby publicznej Unii zażalenie administracyjne, takie, o którym mowa w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, i jego oddalenie – w sposób wyraźny lub dorozumiany – stanowią integralną część złożonej procedury i są jedynie wstępną przesłanką wniesienia sprawy do sądu. W tych okolicznościach skarga, nawet jeżeli formalnie skierowana jest przeciwko oddaleniu zażalenia, skutkuje przedłożeniem do oceny sądu aktu niekorzystnego, którego dotyczyło zażalenie (wyrok z dnia 17 stycznia 1989 r., Vainker/Parlament, 293/87, EU:C:1989:8, pkt 7, 8), chyba że oddalenie zażalenia ma inny zakres niż akt, na który zażalenie zostało wniesione (wyrok z dnia 25 października 2006 r., Staboli/Komisja, T‑281/04, EU:T:2006:334, pkt 26).

71      Wyraźna decyzja oddalająca zażalenie może bowiem ze względu na swoją treść nie stanowić decyzji potwierdzającej akt podważany przez skarżącego. Jest tak w przypadku decyzji oddalającej zażalenie, w której ponownie zbadano sytuację skarżącego w świetle nowych okoliczności prawnych lub faktycznych, lub decyzji, która zmienia albo uzupełnia decyzję wydaną pierwotnie. W tych wypadkach oddalenie zażalenia stanowi akt podlegający kontroli sądu, który bierze go pod uwagę w ocenie zgodności z prawem kwestionowanego aktu, a nawet uznaje za akt niekorzystny wstępujący w miejsce tego ostatniego (zob. wyrok z dnia 21 września 2011 r., Adjemian i in/Komisja, T‑325/09 P, EU:T:2011:506, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

72      Jako że w systemie regulaminu pracowniczego lub WZIP zainteresowany powinien złożyć zażalenie na decyzję, z którą się nie zgadza, i wnieść skargę na decyzję oddalającą to zażalenie, Trybunał orzekł, że skarga jest dopuszczalna niezależnie od tego, czy jest skierowana przeciwko samej decyzji będącej przedmiotem zażalenia, decyzji o oddaleniu zażalenia, czy obu tym decyzjom łącznie, o ile zażalenie i skarga zostały wniesione w terminach określonych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego (wyrok z dnia 26 stycznia 1989 r., Koutchoumoff/Komisja, 224/87, EU:C:1989:38, pkt 7). Jednak zgodnie z zasadą ekonomii procesowej sąd może postanowić, iż nie ma potrzeby rozstrzygania żądań dotyczących konkretnie decyzji o oddaleniu zażalenia, jeżeli stwierdzi, że nie mają one autonomicznej treści i w rzeczywistości pokrywają się z żądaniami dotyczącymi decyzji, na którą złożono zażalenie (zob. podobnie wyrok z dnia 17 stycznia 1989 r., Vainke/Parlament, 293/87, EU:C:1989:8, pkt 8, 9).

73      W niniejszym przypadku z treści decyzji w przedmiocie zażalenia wynika, że sekretarz generalny poza potwierdzeniem zasadności zaskarżonej decyzji pierwotnej postanowił ex gratia przyznać skarżącej kwotę w wysokości 22 000 EUR, uznając, że skarżąca powzięła uzasadnione oczekiwania ze względu na zapewnienia, które zostały jej przekazane przez jej przełożonych w grudniu 2014 r. w odniesieniu do przyszłego przedłużenia z nią umowy do dnia 31 grudnia 2015 r. Co więcej, decyzja w przedmiocie zażalenia wyjaśnia też, w treści decyzyjnej o charakterze autonomicznym w stosunku do zaskarżonej decyzji pierwotnej, powody, dla których OUZU nie był ponadto w stanie w dniu 7 grudnia 2015 r. zaoferować skarżącej stanowiska po 31 grudnia 2015 r.

74      W tych okolicznościach należy orzec łącznie, po pierwsze, w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji pierwotnej w zakresie, w jakim dotyczy ona odmowy przedłużenia umowy ze skarżącą po 31 maja 2015 r., biorąc pod uwagę uzasadnienie zawarte w decyzji w przedmiocie zażalenia, i po drugie, w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności tej ostatniej decyzji w zakresie, w jakim OUZU postanowił w niej, aby nie przedłużać umowy ze skarżącą na okres po 31 grudnia 2015 r.

 W przedmiocie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Parlament

75      W odpowiedzi na skargę Parlament podnosi, że skarżąca nie wykazała interesu prawnego w zaskarżeniu zaskarżonej decyzji pierwotnej ze względu na to, że po pierwsze, roszczenie skarżącej w odniesieniu do wniosku o przedłużenie umowy zostało zaspokojone w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, ponieważ otrzymała ona od OUZU, oprócz przewidzianego we WZIP zasiłku dla bezrobotnych, kwotę w wysokości 22 000 EUR, odpowiadającą wynagrodzeniu, jakie otrzymałaby, gdyby jej umowa została przedłużona na okres od dnia 1 kwietnia do dnia 31 grudnia 2015 r. Po drugie, zdaniem Parlamentu, ewentualne stwierdzenie przez Sąd nieważności zaskarżonej decyzji pierwotnej nie może samo w sobie powodować przywrócenia skarżącej do pracy w Parlamencie.

76      W tym względzie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, skarga o stwierdzenie nieważności jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy skarżący ma interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu. Interes ten zakłada, że samo stwierdzenie nieważności takiego aktu będzie miało wiążące skutki prawne dla zainteresowanego lub, innymi słowy, że w wyniku skargi strona skarżąca będzie mogła uzyskać jakąś korzyść (zob. postanowienie z dnia 22 kwietnia 2015 r., ED/ENISA, F‑105/14, EU:F:2015:33, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo).

77      Tymczasem, jak zresztą słusznie podnosi skarżąca, we wniosku o przedłużenie zażądała ona przedłużenia jej umowy na okres wykraczający poza dzień 31 maja 2015 r. i nie występowała wyłącznie o przedłużenie do dnia 31 grudnia 2015 r. W tym względzie wskazała nawet bardziej szczegółowo, że według niej jej umowa o pracę mogła zostać przedłużona do dnia 31 stycznia 2018 r.

78      Tym samym, niezależnie od tego, że otrzymała kwotę w wysokości 22 000 EUR tytułem, w szczególności, lecz nie wyłącznie, zrekompensowania wynagrodzenia, jakie otrzymałaby, gdyby nadal pełniła swoje funkcje aż do dnia 31 grudnia 2015 r., skarżąca zachowuje interes prawny, chociażby dlatego, że w decyzji w przedmiocie zażalenia OUZU wskazał, iż nie był w stanie zaproponować jej umowy o pracę po 31 grudnia 2015 r.

79      Jeśli chodzi o argument Parlamentu, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji pierwotnej skarżąca nie może jednak zostać przywrócona do pracy, nie wystarcza on do wykazania braku interesu prawnego skarżącej w stosunku do zaskarżonej decyzji pierwotnej oraz decyzji w przedmiocie zażalenia. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem celem wypełnienia obowiązku nałożonego na instytucję na mocy art. 266 TFUE w przypadku orzeczenia przez sąd Unii nieważności aktu przyjętego przez tę instytucję jest ona zobowiązana do określenia, jakich środków wymaga wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność, korzystając z przysługującego jej w tym zakresie uznania, z poszanowaniem sentencji i uzasadnienia wyroku, który zobowiązana jest wykonać, jak również z poszanowaniem obowiązujących przepisów prawa Unii (zob. podobnie wyroki: z dnia 9 sierpnia 1994 r., Parlement/Meskens, C‑412/92 P, EU:C:1994:308, pkt 28, 30; z dnia 8 października 1992 r., Meskens/Parlement, T‑84/91, EU:T:1992:103, pkt 80; z dnia 6 października 2015 r., CH/Parlement, F‑132/14, EU:F:2015:115, pkt 82).

80      Tymczasem, po pierwsze, w przeciwieństwie do tego, co zdaje się twierdzić Parlament, skarżąca w swych żądaniach nie wystąpiła formalnie o przywrócenie jej do pracy na poprzednie stanowisko. Po drugie, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji pierwotnej i decyzji w przedmiocie zażalenia OUZU również niekoniecznie będzie zmuszony do przywrócenia skarżącej do pracy w ramach środka wykonania orzeczenia Sądu.

81      W takim bowiem przypadku na mocy art. 266 TFUE wyłącznie do instytucji należy określenie wymaganych środków, które mogą polegać, w szczególności, na przywróceniu skarżącej do służby w Parlamencie, ale też na potwierdzeniu – z innych powodów – decyzji o nieprzedłużaniu z nią umowy o pracę na okres po 31 grudnia 2015 r. lub też na przyznaniu skarżącej godziwej rekompensaty finansowej w ramach ewentualnego porozumienia ugodowego (zob. podobnie wyrok z dnia 5 lutego 2016 r., GV/ESDZ, F‑137/14, EU:F:2016:14, pkt 91–93 i przytoczone tam orzecznictwo).

82      Należy zatem oddalić podniesiony przez Parlament zarzut niedopuszczalności.

 W przedmiocie żądań mających na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji pierwotnej i decyzji w przedmiocie zażalenia

83      W uzasadnieniu swych żądań dotyczących stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji pierwotnej i decyzji w przedmiocie zażalenia skarżąca podnosi w istocie cztery zarzuty, dotyczące odpowiednio:

–        po pierwsze, nadużycia władzy oraz naruszenia art. 88 lit. b) WZIP, art. 12a ust. 2 regulaminu pracowniczego i art. 41 ust. 1 karty praw podstawowych;

–        po drugie, naruszenia art. 30 karty praw podstawowych;

–        po trzecie, oczywistego błędu w ocenie i naruszenia obowiązku staranności;

–        po czwarte, naruszenia art. 41 ust. 2 karty praw podstawowych, obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i prawa do bycia wysłuchanym.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego

84      Na poparcie zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że z uwagi na wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie przedstawione przez OUZU w zaskarżonej decyzji pierwotnej i w decyzji w przedmiocie zażalenia powołane jako podstawa nieprzedłużania z nią umowy o pracę OUZU dopuścił się nadużycia władzy. Prawdziwym bowiem powodem decyzji o zaprzestaniu korzystania z jej usług, po ponad 13 latach współpracy w sposób bezpośredni lub pośredni w ramach Newsdesk Hotline wydziału ds. audiowizualnych, była okoliczność, że skarżąca złożyła wniosek o udzielenie wsparcia. Zaskarżona decyzja jest więc zdaniem skarżącej środkiem odwetu wobec niej.

85      Na dowód tego podnosi ona, że mimo iż OUZU przedłużał z nią umowy o pracę nieprzerwanie od 2005 r. i że poinformował ją w grudniu 2014 r., że jej umowa zostanie przedłużona do dnia 31 grudnia 2015 r., postanowił, aby w ramach środka odseparowania przenieść ją do wydziału programu wizyt na okres skrócony trzech miesięcy, a następnie na okres dwóch miesięcy. Tymczasem, chociaż zostało stwierdzone w dniu 4 marca 2015 r., że potrzeby wydziału rosną, OUZU ostatecznie posłużył się do uzasadnienia swojej podjętej ostatecznie decyzji o nieprzedłużaniu ze skarżącą umowy o pracę pretekstem, że wydział ów w rzeczywistości miał jedynie doraźne potrzeby wzmocnienia w związku z organizacją obchodów swojego 40‑lecia, a poza tym żadnych tego rodzaju potrzeb nie miał. Tymczasem skarżąca twierdzi, iż nie wiedziała, że to jednorazowe wydarzenie było powodem ostatniego – na okres wyłącznie dwóch miesięcy – przedłużenia z nią umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych.

86      Zresztą w odniesieniu do decyzji o przeniesieniu z urzędu kierownik zainteresowanego wydziału nie skonsultował się z dyrektorem dyrekcji ds. środków przekazu w celu poznania potrzeb tej dyrekcji w zakresie kompetencji skarżącej.

87      Skarżąca kwestionuje również powierzenie przez DG ds. Komunikacji jej obowiązków urzędnikowi, którą to decyzję można jej zdaniem wytłumaczyć rozmyślnym zamiarem „pozbycia się [jej]” przez OUZU.

88      Ostatecznie zaskarżona decyzja pierwotna i decyzja w przedmiocie zażalenia nie zostały wydane w interesie służby, a przy ich podejmowaniu interes skarżącej nie został w wystarczającym stopniu lub w ogóle wzięty pod uwagę. Tymczasem, jej zdaniem, stanowi to naruszenie prawa przysługującego jej zgodnie z art. 41 ust. 1 karty praw podstawowych do rozpatrzenia jej sprawy w sposób sprawiedliwy i bezstronny. Ponadto w zakresie, w jakim, zdaniem skarżącej, decyzje te stanowią w rzeczywistości środki odwetowe podjęte przez OUZU w odpowiedzi na złożenie wniosku o udzielenie wsparcia, skarżąca utrzymuje, że decyzje te zostały wydane z naruszeniem art. 12a ust. 2 regulaminu pracowniczego. Dodatkowo w zakresie, w jakim OUZU posiadał na podstawie art. 88 lit. b) WZIP możliwość przedłużenia umowy ze skarżącą do dnia 31 stycznia 2018 r., odmowa skorzystania przez OUZU z tej możliwości w jej przypadku również stanowi naruszenie tego przepisu.

89      Parlament wnosi o oddalenie zarzutu pierwszego jako bezzasadnego, podnosząc, że nic nie może uzasadniać twierdzenia skarżącej, zgodnie z którym decyzja o nieprzedłużeniu z nią umowy miała na celu zaszkodzenie jej lub była uzasadniona zamiarem represjonowania jej w odpowiedzi na wniosek o udzielenie wsparcia. Zarzut dotyczący naruszenia art. 88 WZIP, który zdaniem skarżącej pozwalał na przedłużenie z nią umowy do dnia 31 stycznia 2018 r., jest bezskuteczny w świetle orzecznictwa wynikającego w szczególności z wyroku z dnia 21 maja 2014 r., Komisja/Macchia (T‑368/12 P, EU:T:2014:266, pkt 51).

90      Parlament podkreśla, że o ile propozycja przedłużenia umowy na okres trzech miesięcy od 1 stycznia do 31 marca 2015 r. została złożona z inicjatywy kierownika wydziału, którego skarżąca oskarża o mobbing, o tyle propozycja przedłużenia o dwa miesiące, do dnia 31 maja 2015 r., pochodziła od kierownika wydziału programu wizyt, tak samo jak jego decyzja, aby nie występować do DG ds. Personelu o kolejne przedłużenie umowy ze skarżącą w związku z potrzebami służby. W każdym razie Parlament kwestionuje fakt, że OUZU przedstawił skarżącej wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie decyzji o nieprzedłużaniu z nią umowy o pracę, i uważa, że przestrzegał zasady należytej staranności, w szczególności ze względu na to, że przedłużył umowę ze skarżącą nawet po złożeniu przez nią wniosku o udzielenie wsparcia, a co więcej, w decyzji w przedmiocie zażalenia przyznał jej ex gratia rekompensatę, uznając, iż mogła powziąć uzasadnione oczekiwania, że jej zatrudnienie zostanie przedłużone do dnia 31 grudnia 2015 r.

91      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uznaje się, że nadużycie władzy istnieje i wpływa na domniemanie zgodności z prawem aktu organu upoważnionego do zawierania umów o pracę tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, iż przyjmując sporny akt organ ten realizował cel inny niż cel przewidziany przez sporne uregulowanie, lub wtedy, gdy z obiektywnych, istotnych i spójnych przesłanek wynika, że dany akt został wydany w celu osiągnięcia innych celów niż wskazane (zob. podobnie wyrok z dnia 3 października 2006 r., Nijs/Trybunał Obrachunkowy, T‑171/05, EU:T:2006:288, pkt 64; postanowienie z dnia 22 października 2015 r., Macchia/Komisja, T‑80/15 P, EU:T:2015:845, pkt 67; wyrok z dnia 26 marca 2015 r., CW/Parlament, F‑41/14, EU:F:2015:24, pkt 86 i przytoczone tam orzecznictwo).

92      W tym względzie twierdzenie skarżącej dotyczące stosowania wobec niej mobbingu przez przełożonego nie wystarczy, by wykazać, że każdy akt przyjęty przez OUZU, szczególnie w okresie dochodzenia administracyjnego, jest sprzeczny z prawem. Konieczne jest bowiem jeszcze, aby zainteresowana wykazała wpływ działań, które stanowią mobbing, na treść zaskarżonego aktu (zob. podobnie wyroki: z dnia 24 lutego 2010 r., Menghi/ENISA, F‑2/09, EU:F:2010:12, pkt 69; z dnia 26 marca 2015 r., CW/Parlament, F‑41/14, EU:F:2015:24, pkt 89; z dnia 12 maja 2016 r., FS/EKES, F‑50/15, EU:F:2016:119, pkt 109), ponieważ w takim przypadku oznaczałoby to, że OUZU, za pośrednictwem swoich urzędników i pracowników znajdujących się wyżej w sensie hierarchicznym, skorzystał z przysługującej mu władzy do osiągnięcia celu bezprawnego w świetle art. 12a regulaminu pracowniczego, który przewiduje, że „[u]rzędnicy powstrzymują się od jakichkolwiek form nękania psychicznego oraz molestowania seksualnego”.

93      W niniejszym przypadku z akt sprawy wynika, że powód, dla którego umowa skarżącej została przedłużona jedynie na okres trzech miesięcy, czyli od 1 stycznia do 31 marca 2015 r., a nie na okres jednego roku, jak została uprzedzona, w szczególności przez kierownika wydziału, skarżąca, nie może w sposób racjonalny ani obiektywny być związany z nagłą decyzją podjętą przez kierownika wydziału lub, bardziej ogólnie, przez OUZU w następstwie złożenia przez skarżącą wniosku o udzielenie wsparcia.

94      O ile bowiem w przesłanej pocztą elektroniczną wiadomości z dnia 26 listopada 2014 r. kierownik wydziału zapowiedział skarżącej, pozostającej wówczas na zwolnieniu chorobowym, a także innym członkom personelu kontraktowego, że ich umowy powinny być przedłużone o cały jeden rok i że próbuje w ramach swoich kompetencji uzyskać w miarę możliwości przedłużenie ich zatrudnienia w jego wydziale na dłuższy okres niż wcześniej, o tyle podkreślił jednak trudności, w szczególności budżetowe, jakie stały na drodze przedłużeniu ich zatrudnienia, a także ich obowiązków w przyszłości.

95      Następnie w dniu 10 grudnia 2014 r. została wysłana wiadomość elektroniczna, z którą, jak można domniemywać, skarżąca zapoznała się, pomimo nieobecności z powodu choroby, w szczególności dlatego, że w trakcie tej nieobecności korzystała ze swojej służbowej skrzynki pocztowej (zob. podobnie postanowienie z dnia 14 stycznia 2014 r., Lebedef/Komisja, F‑60/13, EU:F:2014:6, pkt 45, 46). I tak w rzeczonej wiadomości elektronicznej, wysłanej dzień przed złożeniem przez skarżącą wniosku o udzielenie wsparcia, został zainteresowanej zrozumiale wyjaśniony obiektywny powód, dla którego umowa o pracę zostanie przedłużona z nią nie na okres jednego roku, jak mógł jej to zapowiedzieć kierownik wydziału oraz jeden z jej kolegów, ale tylko na okres trzech miesięcy. Tym powodem był fakt, że nie była ona laureatką procedury wyboru CAST i że jej akta muszą w konsekwencji zostać zbadane przez CoSCon w styczniu 2015 r., aby możliwe było przedłużenie z nią umowy o pracę na okres dłuższy niż owe trzy miesiące. W konsekwencji skarżąca nie może zasadnie utrzymywać, że decyzja OUZU o przedłużeniu z nią umowy tylko na okres trzech miesięcy była związana z wnioskiem o udzielenie wsparcia, który w tym wypadku został złożony następnego dnia po otrzymaniu przez skarżącą informacji od OUZU na temat skróconego przedłużenia z nią umowy i powodów uzasadniających tę decyzję.

96      Z formularza z dnia 2 marca 2015 r. wypełnionego przez dyrektora DG ds. Komunikacji wynika, że w następstwie przeniesienia skarżącej, w ramach jej odseparowania od wskazanego sprawcy mobbingu, do wydziału programu wizyt wniosek o przedłużenie umowy ze skarżącą o dwa dodatkowe miesiące, czyli na okres od 1 kwietnia do 31 maja 2015 r., został przedstawiony po wydaniu przez CoSCon pozytywnej opinii podczas posiedzenia w dniu 25 lutego 2015 r., kiedy to nazwisko skarżącej powinno było już być umieszczone w wykazie wspomnianym w formularzu z dnia 2 marca 2015 r., o którym mowa w pkt 19 niniejszego wyroku.

97      W tym względzie formularz z dnia 2 marca 2015 r. wskazuje, że żądane przedłużenie było uzasadnione koniecznością wzmocnienia wydziału programu wizyt „w celu sprostania większemu obciążeniu pracą z uwagi na obchody 40. rocznicy powstania programu […], w związku z którą zostanie zorganizowany szereg imprez okolicznościowych do końca maja [2015 r.]”. Skarżąca jednakże kwestionuje to, że została poinformowana, iż ten właśnie powód doprowadził do ostatniego przedłużenia z nią umowy.

98      Niezależnie od tego skarżąca nie podważa tego, że uczestniczyła w spotkaniu, które odbyło się w dniu 4 lutego 2015 r. Jednak w przesłanej pocztą elektroniczną wiadomości z dnia 28 maja 2015 r. kierownik wydziału ds. personelu dyrekcji zasobów w DG ds. Komunikacji stwierdził, czego skarżąca nie zakwestionowała ani na etapie poprzedzającym wniesienie skargi, ani w postępowaniem sądowym, że wyjaśnił jej w trakcie tego spotkania w dniu 4 lutego 2015 r., iż w związku z potrzebą jej przeniesienia tytułem odseparowania od sprawcy ewentualnego mobbingu wybór OUZU padł, w obrębie DG ds. Komunikacji, na wydział programu wizyt w związku z potrzebami wzmocnienia tego wydziału z uwagi na obchody 40. rocznicy jego powstania, które zostały zaplanowane na 26 maja 2015 r.

99      W świetle tych okoliczności skarżąca nie może też twierdzić, że OUZU, podejmując decyzję o przedłużeniu z nią umowy wyłącznie o dodatkowy okres dwóch miesięcy – od 1 kwietnia do 31 maja 2015 r. – miał na celu ukaranie jej za złożenie wniosku o udzielenie wsparcia.

100    W każdym razie o ile w zarzucie pierwszym skarżąca zmierza do podważenia zgodności z prawem decyzji OUZU o przedłużeniu z nią umowy o pracę tylko na okres od 1 kwietnia do 31 maja 2015 r. lub o przedłużeniu jej wyłącznie na podstawie potrzeb wydziału programu wizyt, a nie wydziału ds. audiowizualnych, gdzie była początkowo zatrudniona, o tyle należy stwierdzić, że niezależnie od faktu, iż podpisała ona rozpatrywany aneks w dniu 27 marca 2015 r., skarżąca nie zakwestionowała tej decyzji w drodze zażalenia w trybie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. W konsekwencji nie może w ramach niniejszej skargi podważać zgodności z prawem tej decyzji, która stała się ostateczna.

101    Mając powyższe na względzie, Sąd stwierdza, że okoliczności podniesione przez skarżącą w odniesieniu do nieprzedstawienia DG ds. Personelu przez wydział programu wizyt wniosku o przedłużenie z nią umowy nie mogą być uznane za obiektywne, istotne i spójne poszlaki wskazujące na to, że decyzja OUZU o nieprzedłużaniu z nią umowy na okres po dniu 31 maja 2015 r. została wydana dla osiągnięcia celów innych niż wskazane przez OUZU, podczas gdy z akt sprawy wynika, że decyzja ta została wydana z powodu braku złożenia wniosku o przedłużenie tejże umowy przez dyrekcję zasobów DG ds. Komunikacji na podstawie wniosku jednego z wydziałów podlegających do tej dyrekcji generalnej.

102    Jeśli chodzi o okoliczność, że po przeniesieniu skarżącej do wydziału programu wizyt OUZU postanowił powierzyć urzędnikom obowiązki wykonywane wcześniej przez skarżącą w wydziale ds. audiowizualnych, co skutkowało brakiem zasadności jakiegokolwiek późniejszego wniosku o przedłużenie z nią umowy o pracę w ramach tego wydziału, pomimo że skarżąca pełniła w nim obowiązki od 2003 r., należy przypomnieć, po pierwsze, że stałe stanowiska w instytucjach powinny być co do zasady obsadzane przez urzędników i jedynie wyjątkowo mogą być zajmowane przez członków personelu kontraktowego (wyrok z dnia 21 września 2011 r., Adjemian i in./Komisja, T‑325/09 P, EU:T:2011:506, pkt 78). Po drugie, administracji przysługuje szeroki zakres uznania w zakresie organizacji i budowania struktur swoich służb i może ona zdecydować, że zadania, które nie zostały wyraźnie określone lub które ewoluowały z biegiem czasu, a które były wcześniej powierzone członkom personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, ewentualnie w zastępstwie urzędników lub członków personelu tymczasowego, powinny obecnie należeć do zakresu obowiązków stanowisk stałych.

103    Instytucje i agencje Unii mają bowiem również swobodę w zakresie budowy struktur swych jednostek administracyjnych, z uwzględnieniem czynników takich jak charakter i skala powierzonych im zadań oraz możliwości budżetowe (wyroki: z dnia 17 grudnia 1981 r., Bellardi-Ricci i in./Komisja, 178/80, EU:C:1981:310, pkt 19; z dnia 25 września 1991 r., Sebastiani/Parlament, T‑163/89, EU:T:1991:49, pkt 33; z dnia 9 lutego 1994 r., Lacruz Bassols/Trybunał Sprawiedliwości, T‑109/92, EU:T:1994:16, pkt 88). Swoboda ta wiąże się ze swobodą w zakresie likwidacji miejsc pracy i zmiany przydziału zadań w interesie większej wydajności organizacji pracy lub w celu spełnienia nałożonych przez instancje polityczne Unii wymogów budżetowych odnośnie do cięć w zatrudnieniu, a także kompetencji w zakresie zmiany przydziału zadań wykonywanych poprzednio przez osobę obsadzoną na likwidowanym stanowisku pracy, przy czym ta likwidacja stanowiska zatrudnienia nie musi podlegać warunkowi, by wszystkie wymagane zadania były wykonywane przez mniej osób niż przed reorganizacją. Ponadto likwidacja stanowiska pracy nie musi oznaczać utraty ważności zadań, które były wykonywane na tym stanowisku (zob. wyroki: z dnia 11 lipca 1997 r., Cesaratto/Parlament, T‑108/96, EU:T:1997:115, pkt 49–51; z dnia 10 września 2014 r., Tzikas/ERA, F‑120/13, EU:F:2014:197, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).

104    Tak więc w niniejszej sprawie OUZU mógł swobodnie decydować o powierzeniu urzędnikom zadań wykonywanych wcześniej przez skarżącą w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych i przez jedną z jej współpracowniczek, będącą również członkiem personelu kontraktowego do zadań pomocniczych. Jednakże w zakresie, w jakim w przesłanej pocztą elektroniczną wiadomości z dnia 26 listopada 2014 r., czyli przed złożeniem wniosku o udzielenie wsparcia, kierownik wydziału zapowiedział już skarżącej oraz dwóm innym członkom personelu kontraktowego o zbliżającej się reorganizacji Newsdesk Hotline w związku z zatrudnieniem urzędnika należącego do grupy funkcyjnej administratorów (AD), skarżąca nie może zasadnie utrzymywać, że decyzja OUZU o zatrudnieniu urzędnika do wykonywania funkcji, które w wydziale ds. audiowizualnych pełniła poprzednio ona, była dowodem czy nawet tylko obiektywną i istotną poszlaką wskazującą na zamiar ukarania jej za złożenie wniosku o udzielenie wsparcia. Wiele wskazuje bowiem na to, że decyzja ta obiektywnie stanowiła odpowiedź na wymóg racjonalnej organizacji służb i na wdrożenie decyzji OUZU o przyznaniu większego znaczenia Newsdesk Hotline poprzez zatrudnienie w tym sektorze urzędników.

105    Mając na względzie całość powyższych rozważań, należy stwierdzić, że skarżąca nie przedstawiła obiektywnych, istotnych i spójnych poszlak na poparcie podniesionego przez nią zarzutu nadużycia władzy.

106    Z tych samych względów skarżąca nie może też utrzymywać, po pierwsze, że w zaskarżonej decyzji pierwotnej i decyzji w przedmiocie zażalenia OUZU naruszył art. 12a ust. 2 regulaminu pracowniczego, zgodnie z którym fakt nękania psychicznego lub molestowania seksualnego lub dostarczenia dowodów nękania psychicznego lub molestowania seksualnego nie może powodować dla urzędnika, który padł jego ofiarą, jakichkolwiek negatywnych skutków ze strony instytucji, ani po drugie, że w odniesieniu do art. 41 ust. 1 karty praw podstawowych jej sprawa nie została rozpatrzona przez OUZU bezstronnie, sprawiedliwie i w rozsądnym terminie.

107    W przedmiocie podnoszonego przez skarżącą naruszenia art. 88 lit. b) WZIP należy stwierdzić, iż w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r., przewidują one w odniesieniu do „pracownika kontraktowego [do zadań pomocniczych] określonego w art. 3b”, że „rzeczywisty okres zatrudnienia w danej instytucji wraz z wszelkimi przedłużeniami umowy nie może być dłuższy niż trzy lata” i że w wersji wynikającej z wejścia w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, EURATOM) nr 1023/2013 z dnia 22 października 2013 r. zmieniającego regulamin pracowniczy i [WZIP] (Dz.U. 2013, L 287, s. 15) okres ten został przedłużony do sześciu lat. O ile jednak przepis ten określa maksymalny okres zatrudnienia w tej kategorii, o tyle jednak w żaden sposób nie narzuca OUZU minimalnego okresu zatrudnienia pracownika należącego do tej kategorii zatrudnienia.

108    W konsekwencji okoliczność, że w zaskarżonej decyzji pierwotnej i decyzji w przedmiocie zażalenia OUZU nie wyczerpał maksymalnego okresu zatrudnienia skarżącej w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, w sposób oczywisty nie narusza art. 88 lit. b) WZIP.

109    Wreszcie skarżąca nie może podnosić jako poszlaki nadużycia władzy okoliczności, że według niej OUZU „nagle” zmienił do niej podejście po złożeniu wniosku o udzielenie wsparcia, ponieważ zawsze, „od dnia 6 stycznia 2003 r. znajdował rozwiązanie umożliwiające utrzymanie [jej] na stanowisku”. Okoliczność, że skarżąca, która nie była w stanie zostać ani laureatką konkursów otwartych organizowanych przez EPSO, ani konkursu wewnętrznego Parlamentu, mogła być nadal zatrudniana przez OUZU w drodze różnych kolejnych umów podlegających różnym kategoriom stanowisk w celu pełnienia zasadniczo identycznych obowiązków, w żaden sposób nie zobowiązywała OUZU do utrwalenia stosunku pracy z zainteresowaną, ponieważ zasadniczą cechą umów o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego jest ich nietrwałość w czasie, odpowiadająca samemu celowi tych umów, którym jest wykonywanie przez personel dobierany doraźnie zadań czasowych – z natury lub z powodu nieobecności osoby powołanej na czas nieokreślony (zob. podobnie wyrok z dnia 21 września 2011 r., Adjemian i in./Komisja, T‑325/09 P, EU:T:2011:506, pkt 86), a członkowie służby publicznej Unii zatrudnieni na podstawie umowy o pracę na czas określony nie mogą nie mieć świadomości tymczasowego charakteru ich zatrudnienia oraz faktu, iż nie daje im ono gwarancji pracy (zob. podobnie wyrok z dnia 4 grudnia 2013 r., ETF/Schuerings, T‑107/11 P, EU:T:2013:624, pkt 84).

110    Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe rozważania, zarzut pierwszy należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego

111    Skarżąca uznaje, że stosunek pracy z nią został przez OUZU rozwiązany z nadużyciem władzy, i twierdzi, że było to nieuzasadnione zwolnienie, które w związku z tym zostało przeprowadzone z naruszeniem art. 30 karty praw podstawowych, zgodnie z którym „[k]ażdy pracownik ma prawo do ochrony w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy, zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwami i praktykami krajowymi”. Ponadto skarżąca zarzuca OUZU, że nie ustosunkował się do tego argumentu w decyzji w przedmiocie zażalenia, przez co „kwestionowane decyzje powinny zostać uchylone”.

112    Parlament uważa, iż drugi zarzut jest bezskuteczny, ponieważ umowa ze skarżącą wygasłą w dniu określonym w umowie, a co za tym idzie, nie została rozwiązana przez OUZU.

113    W tym względzie należy stwierdzić, że zarzut drugi podniesiony przez skarżącą kryje w sobie w sposób oczywiście błędny tezę, że OUZU w niniejszej sprawie podjął decyzję o zwolnieniu na podstawie art. 47 lit. b) ppkt (ii) WZIP czy nawet art. 49 WZIP, podczas gdy umowa o pracę ze skarżącą wygasła „w dniu przewidzianym w umowie” na mocy art. 47 lit. b) ppkt (i) WZIP, mającego zastosowanie do personelu kontraktowego do zadań pomocniczych zgodnie z art. 119 WZIP.

114    W konsekwencji zarzut drugi należy w każdym wypadku odrzucić jako oczywiście bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego

115    Na poparcie zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja pierwotna i decyzja w przedmiocie zażalenia są obarczone oczywistym błędem w ocenie. Błąd ów można ustalić na podstawie samego tylko faktu, że OUZU przedstawił wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie swojej decyzji o nieprzedłużaniu z nią umowy o pracę, co świadczy o tym, że względy powołane przez OUZU były pozbawione wiarygodności. Podnosi ona także, że OUZU naruszył ciążący na nim obowiązek staranności.

116    Parlament wnosi o oddalenie zarzutu trzeciego, wyjaśniając, że OUZU zadecydował o restrukturyzacji wydziału ds. audiowizualnych w 2009 r., ponieważ wydział ów, który zaczął wykonywać wiele zadań i otrzymał pokaźny budżet, zatrudniał dużą liczbę członków personelu kontraktowego. Wobec tego zorganizowano liczne konkursy i procedury selekcyjne, które pozwoliły większości pracowników tymczasowych pełniących służbę w tym wydziale otrzymać status urzędnika. Tymczasem skarżąca nie przeszła tych procedur selekcyjnych, a więc nie mogła zostać zatrudniona w tym wydziale na stanowisku urzędnika.

117    Jeśli chodzi o wniosek o przedłużenie, OUZU zbadał go z całą możliwą starannością, lecz nie posiadał żadnego wakującego stanowiska, które dawałoby możliwość przedłużenia zawartej ze skarżącą umowy członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych. Parlament na dowód tego utrzymuje, że po 31 maja 2015 r., dniu wygaśnięcia umowy ze skarżącą, w dyrekcji ds. środków przekazu został zatrudniony tylko jeden członek personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, na okres od 3 sierpnia 2015 r. do 2 lutego 2016 r., na zastępstwo za pracownika wydziału „Europarl TV” dyrekcji ds. środków przekazu. Tymczasem podczas formułowania wniosku o zatrudnienie tego pracownika w dniu 15 kwietnia 2015 r. skarżąca, mimo iż znajdowała się na liście selekcyjnej CAST, nie była dostępna, ponieważ nadal przebywała na zwolnieniu chorobowym, które rozpoczęło się w listopadzie 2014 r. Parlament wyjaśnia, że w wydziale ds. audiowizualnych pozostaje obecnie tylko jeden członek personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, zaszeregowany do grupy funkcyjnej IV, po przeniesieniu, które nastąpiło w trakcie obowiązywania umowy, innego członka personelu kontraktowego z tej samej grupy funkcyjnej tego wydziału do wydziału „Europarl TV”. Ponadto Parlament przypomina, że koordynację zespołu Newsdesk Hotline wydziału ds. audiowizualnych obecnie wykonuje urzędnik, że zadania bieżące, które w swoim czasie wykonywała skarżąca, zostały powierzone urzędnikowi i że w celu uzupełnienia tego zespołu został zatrudniony trzeci urzędnik. Co się tyczy wydziału programu wizyt, po dniu 31 maja 2015 r. nie został zatrudniony w tym wydziale żaden członek personelu kontraktowego do zadań pomocniczych. Wyjaśnienia te pokazują, iż nie było żadnej możliwości kontynuowana umowy ze skarżącą w żadnym z dwu wspomnianych wydziałów ani, bardziej ogólnie, w dyrekcji ds. środków przekazu.

118    W tym względzie należy przede wszystkim przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przedłużenie umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego jest możliwością pozostawioną uznaniu właściwego organu, w niniejszej sprawie OUZU.

119    Instytucje unijne korzystają bowiem z szerokiego zakresu uznania w zakresie organizacji swoich służb w zależności od zadań, jakie zostały im powierzone, oraz – mając na uwadze ich realizację – w obsadzaniu stanowisk personelem pozostającym w ich dyspozycji, pod warunkiem jednakże, że odbywa się ono w interesie służby. Wobec tego właściwy organ jest zobowiązany przy podejmowaniu decyzji dotyczącej sytuacji pracownika uwzględnić wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję, czyli nie tylko interes służby, lecz także w szczególności interes tego pracownika. Wynika to bowiem ze spoczywającego na administracji obowiązku staranności, który odzwierciedla wzajemną równowagę praw i obowiązków stworzoną przez regulamin pracowniczy oraz, w drodze analogii, przez WZIP w stosunkach pomiędzy organem władzy publicznej i jej pracownikami (zob. wyrok z dnia 24 listopada 2015 r., Komisja/D’Agostino, T‑670/13 P, EU:T:2015:877, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

120    Jednak WZIP nie nakłada na administrację obowiązku wcześniejszego zbadania możliwości przeniesienia członka personelu tymczasowego do służby innej niż ta, w której był on zatrudniony ani w przypadku rozwiązania umowy o pracę na czas nieokreślony (zob. podobnie wyroki: z dnia 4 grudnia 2013 r., ETF/Schuerings, T‑107/11 P, EU:T:2013:624, pkt 98; z dnia 4 grudnia 2013 r., ETF/Michel, T‑108/11 P, EU:T:2013:625, pkt 99), ani w sytuacji nieprzedłużenia umowy o pracę na czas określony (zob. podobnie wyrok z dnia 21 maja 2014 r., Komisja/Macchia, T‑368/12 P, EU:T:2014:266, pkt 57). Podobnie obowiązek ów nie istnieje w odniesieniu do członków personelu kontraktowego, takich jak skarżąca, którzy nie są zatrudnieni na stanowisku znajdującym się w planie zatrudnienia załączonym do sekcji budżetu odnoszącej się do każdej instytucji. Natomiast nawet w przypadku tej ostatniej kategorii pracowników, mimo że nie są oni zatrudnieni na stanowisku znajdującym się w planie zatrudnienia, administracja jest zobowiązana przy podejmowaniu decyzji dotyczącej wniosku o przedłużenie umowy o pracę złożonego przez pracownika uwzględnić wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję, czyli nie tylko interes służby, lecz także w szczególności interes tego pracownika (zob. wyrok z dnia 24 listopada 2015 r., Komisja/D’Agostino, T‑670/13 P, EU:T:2015:877, pkt 34).

121    W szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy, w których OUZU w celu spełnienia obowiązku wspomagania na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego postanowił przenieść skarżącą do wydziału innego niż ten, w którym była zatrudniona, organ ów miał za zadanie dokonać przy rozpatrywaniu wniosku o przedłużenie i zgodnie z obowiązkiem staranności, z uwzględnieniem wyrażonej przez skarżącą woli kontynuowania stosunku pracy, niezależnie od faktu, iż w praktyce od października 2014 r. przebywała ona na zwolnieniu chorobowym, oceny, czy interes służby, zarówno w kontekście wydziału, do którego skarżąca była pierwotnie przydzielona, jak i wydziału, do którego została przeniesiona, wymaga zatrudnienia pracownika o profilu takim jak skarżąca.

122    W tym względzie, biorąc pod uwagę szeroki zakres uznania przyznany instytucjom w tym względzie, kontrola sprawowana przez sąd ogranicza się do ustalenia, czy nie wystąpił oczywisty błąd lub nadużycie władzy (zob. wyrok z dnia 24 listopada 2015 r., Komisja/D’Agostino, T‑670/13 P, EU:T:2015:877, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

123    W niniejszym przypadku z akt sprawy wynika wyraźnie, że na etapie wydawania zaskarżonej decyzji pierwotnej OUZU wziął pod uwagę zarówno interes służby związany z wydziałem programu wizyt, jak i interes skarżącej, znajdujący wyraz we wniosku o przedłużenie. Jednakże doszedł on do wniosku, że nie jest w stanie zaproponować skarżącej przedłużenia zatrudnienia w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, i to niezależnie od okoliczności, iż skarżąca znajdowała się wówczas na liście selekcyjnej personelu kontraktowego.

124    Ponadto, jeśli chodzi o stwierdzenie OUZU, zgodnie z którym po obchodach 40‑lecia utworzenia wydziału programu wizyt nie istniała już potrzeba administracyjnego wzmocnienia tego wydziału – w świetle argumentów i dokumentów przedstawionych przez Parlament nie zawiera ono żadnego oczywistego błędu w ocenie. W tym względzie okoliczność, że w wiadomości elektronicznej z dnia 4 marca 2015 r. dyrektor generalny DG ds. Personelu odwołał się do rosnących potrzeb tego wydziału w tym czasie, nie jest w stanie podważyć tego stwierdzenia. Po pierwsze bowiem, odniesienie do rosnących potrzeb może być związane z potrzebami dotyczącymi obchodów 40‑lecia. Po drugie, jest w każdym wypadku bezsporne, że żaden członek personelu kontraktowego do zadań pomocniczych nie został zatrudniony przez OUZU do wykonywania obowiązków w wydziale programu wizyt po dacie wygaśnięcia umowy ze skarżącą, co stanowi potwierdzenie faktu, że potrzeby te, nawet jeśli rosły, w rzeczywistości rosły jedynie chwilowo, a w żadnym wypadku nie uzasadniały zatrudnienia pracownika po dniu 31 maja 2015 r.

125    Tak więc w świetle art. 11 ust. 2 decyzji Prezydium Parlamentu z dnia 3 maja 2004 r. ustanawiającej przepisy wewnętrzne dotyczące naboru urzędników i innych pracowników (zwanej dalej „wewnętrzną decyzją w sprawie zatrudniania”), zgodnie z którym członkowie personelu kontraktowego do zadań pomocniczych są na mocy art. 3b WZIP zatrudniani w celu zapewnienia ciągłości służby, OUZU mógł uznać, że po obchodach 40. rocznicy nie ma już potrzeby ani zatrudniania tego rodzaju pracowników w wydziale programu wizyt, ani w szczególności korzystania z usług pracownika o profilu zawodowym takim jak profil skarżącej.

126    Jeśli chodzi o uwzględnienie interesu służby związanego z wydziałem ds. audiowizualnych, z akt sprawy wynika wprawdzie, że jak twierdzi skarżąca, OUZU na potrzeby zajęcia stanowiska przyjętego w zaskarżonej decyzji pierwotnej nie zbadał potrzeb tego wydziału, gdyż w dniach 28 maja i 14 lipca 2015 r. istniały wątpliwości, które skarżąca starała się podnieść w zażaleniu z dnia 24 kwietnia 2015 r., w przedmiocie tożsamości wydziału, który powinien być uważany za wydział, w którym skarżąca była rzeczywiście zatrudniona. Jednakże to z inicjatywy tego właśnie wydziału ewentualny wniosek o przedłużenie umowy ze skarżącą powinien zostać złożony do dyrekcji zasobów DG ds. Komunikacji, która mogłaby następnie wystąpić o takie przedłużenie do DG ds. Personelu działającej jako OUZU.

127    W odpowiedzi z dnia 20 sierpnia 2015 r. na zażalenie skarżącej z dnia 24 kwietnia 2015 r. sekretarz generalny rozwiał jednak ową niejasność, potwierdzając tymczasowy charakter przeniesienia skarżącej do wydziału programu wizyt. W zażaleniu uzupełniającym z dnia 10 września 2015 r. skarżąca podważyła brak interesu służby w przedłużeniu z nią umowy o pracę w świetle potrzeb wydziału ds. audiowizualnych, w którym należało uznać, że pozostawała zatrudniona na czas trwania postępowania administracyjnego wszczętego przez OUZU w reakcji na wniosek o udzielenie wsparcia.

128    W celu podjęcia decyzji w przedmiocie zażalenia OUZU, w odpowiedzi na argumenty podniesione w zażaleniu uzupełniającym z dnia 10 września 2015 r., przeanalizował interes służby, mając na uwadze potrzeby wydziału ds. audiowizualnych. Doszedł jednak do wniosku, że pomimo istnienia interesu skarżącej w przedłużeniu jej zatrudnienia, wydział ów nie ma potrzeb uzasadniających przedłużenie zatrudnienia skarżącej ani w tym wydziale, ani ogólniej w DG ds. Komunikacji. Wynika stąd, że zarzut skarżącej dotyczący nieuwzględnienia interesu służby musi zostać oddalony jako bezzasadny.

129    W tym względzie należy jeszcze zauważyć, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, OUZU może, w odniesieniu do decyzji o nieprzedłużeniu umowy, zmienić lub zastąpić uzasadnienie takiej decyzji na etapie zażalenia, jak to uczynił w niniejszym przypadku (zob. podobnie wyroki: z dnia 21 maja 2014 r. Mocová/Komisja, T‑347/12 P, EU:T:2014:268, pkt 33–46; z dnia 10 września 2014 r., Tzikas/ERA, F‑120/13, EU:F:2014:197, pkt 79). Dopiero bowiem w chwili udzielenia odpowiedzi na zażalenie ustalone zostaje ostateczne stanowisko instytucji, a więc to w odniesieniu do tego etapu należy zbadać, czy OUZU przestrzegał obowiązku staranności w świetle uzasadnienia zarówno decyzji pierwotnej, jak i odpowiedzi na zażalenie (zob. podobnie wyrok z dnia 17 stycznia 2017 r., LP/Europol, T‑719/15 P, niepublikowany, EU:T:2017:7, pkt 54).

130    Skarżąca podkreśla ponadto w replice, że w niniejszej sprawie Parlament w odpowiedzi na skargę „wymienia różne wydziały – wydział [»]Europarl TV[«], wydział ds. audiowizualnych, zespół Hotline Newsdesk – [do których OUZU] zwracał się z pytaniami o możliwość przedłużenia umowy ze skarżącą” w celu przedstawienia „in tempore suspecto” nowego uzasadnienia zaskarżonej decyzji pierwotnej i decyzji w przedmiocie zażalenia. Tymczasem takie uzasadnienie jest, zdaniem skarżącej, niedopuszczalne.

131    W tym względzie należy przypomnieć, że o ile w ramach skargi wniesionej na podstawie art. 270 TFUE całkowitemu brakowi uzasadnienia nie można zaradzić za pomocą informacji przekazanych po wniesieniu skargi, ponieważ na tym etapie takie wyjaśnienia nie spełniają swojej roli (zob. podobnie wyroki: z dnia 26 listopada 1981 r., Michel/Parlament, 195/80, EU:C:1981:284, pkt 22; z dnia 9 grudnia 1993 r., Parlament/Volger, C‑115/92 P, EU:C:1993:922, pkt 23; z dnia 23 lutego 1994 r., Coussios/Komisja, T‑18/92 i T‑68/92, EU:T:1994:19, pkt 74–76), o tyle nie jest tak w przypadku niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonego aktu przyjętego przez OUZU albo przez organ powołujący pozwanej instytucji.

132    W tym ostatnim wypadku pozwana instytucja może bowiem w toku postępowania sądowego dostarczyć dodatkowe informacje, które spowodują, że zarzut oparty na braku uzasadnienia stanie się bezprzedmiotowy (zob. podobnie wyroki: z dnia 30 maja 1984 r., Picciolo/Parlament, 111/83, EU:C:1984:200, pkt 22; z dnia 8 marca 1988 r., Sergio i in./Komisja, 64/86, od 71/86 do 73/86 i 78/86, EU:C:1988:119, pkt 52; z dnia 30 listopada 1993 r., Perakis/Parlament, T‑78/92, EU:T:1993:107, pkt 52). W takim przypadku pozwana instytucja nie może jednak zastąpić całkowicie nowym uzasadnieniem początkowego, błędnego uzasadnienia zaskarżonego aktu (zob. podobnie wyroki: z dnia 7 lutego 1990 r., Culin/Komisja, C‑343/87, EU:C:1990:49, pkt 15; z dnia 6 listopada 1997 r., Berlingieri Vinzek/Komisja, T‑71/96, EU:T:1997:170, pkt 79).

133    W niniejszym przypadku Sąd stwierdza, że w decyzji w przedmiocie zażalenia OUZU wyraźnie wskazał, po pierwsze, że „nie było już możliwości ponownego zatrudnienia [skarżącej] w wydziale ds. audiowizualnych, ponieważ w międzyczasie podjęto decyzję o powierzeniu wykonywania zadań, w celu wykonywania których została początkowo zatrudniona, urzędnikowi”, a po drugie, że „z uwagi na szczególny profil [skarżącej] i obowiązki przez nią pełnione DG ds. K[omunikacji] nie mogła zaoferować jej innego stanowiska, odpowiadającego jej kwalifikacjom po 31 grudnia 2015 r.”.

134    Tym samym przedstawione w postępowaniu sądowym przez Parlament informacje na temat różnych wydziałów dyrekcji ds. środków przekazu oraz dyrekcji ds. kontaktów z obywatelami należących do DG ds. Komunikacji, w odniesieniu do których OUZU przeanalizował możliwość przedłużenia umowy ze skarżącą, stanowią jedynie dodatkowe wyjaśnienia w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 132 niniejszego wyroku, zważywszy, że informacje te, w zakresie, w jakim dotyczą okoliczności wcześniejszych lub jednoczesnych z decyzją w przedmiocie zażalenia, są w związku z tym zgodne z zasadą legalności (wyrok z dnia 21 maja 2014 r., Mocová/Komisja, T‑347/12 P, EU:T:2014:268, pkt 27). Bezsporne jest bowiem, że zarówno w decyzji w przedmiocie zażalenia, jak i na etapie sądowym, wskazanym przez OUZU i przywołanym przez Parlament powodem odmowy przedłużenia umowy ze skarżącą po dniu 31 grudnia 2015 r. był brak stanowisk w DG ds. Komunikacji pozwalających, zważywszy na profil skarżącej, na takie przedłużenie.

135    Ponadto należy podnieść w tym względzie, że w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 119 i 120 niniejszego wyroku OUZU nie był zobowiązany, w wykonaniu ciążącego na nim obowiązku staranności, do zbadania możliwości przedłużenia umowy ze skarżącą w celu przydzielenia jej do wydziałów innych niż wydziały ds. audiowizualnych i programu wizyt, ponieważ takie podejście sprowadzałoby się do nadania skarżącej prawa pierwszeństwa, które istnieje wyłącznie w odniesieniu do urzędników, co miałoby negatywny wpływ na interesy pracowników owych innych wydziałów pragnących uzyskać przedłużenie umów o pracę w tych wydziałach lub kandydatów w postępowaniach selekcyjnych na wakujące stanowiska w tych wydziałach (zob. podobnie wyrok z dnia 4 grudnia 2013 r., ETF/Schuerings, T‑107/11 P, EU:T:2013:624, pkt 87). Tymczasem w niniejszym przypadku, wychodząc poza to, co nakłada na OUZU obowiązek staranności, organ ten w decyzji w przedmiocie zażalenia zbadał wolne stanowiska w całej DG ds. Komunikacji, ale doszedł do wniosku, że nie ma odpowiedniego stanowiska pozwalającego na takie przedłużenie wykraczające po 31 grudnia 2015 r.

136    Stwierdzenie to nie jest w żadnym razie obarczone jakimkolwiek oczywistym błędem w ocenie.

137    Skarżąca w dniu wydania decyzji o nieprzedłużeniu z nią umowy o pracę zajmowała bowiem stanowisko członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych. W tym względzie, jak wskazał kierownik wydziału w przesłanej pocztą elektroniczną wiadomości z dnia 26 listopada 2014 r., wydział ów, jak wynika z informacji i danych przekazanych przez Parlament, był przedmiotem reorganizacji polegającej na tym, że OUZU miał powierzyć zadania wykonywane uprzednio przez skarżącą urzędnikom, co jak zostało wskazane powyżej należało do przysługującego mu szerokiego zakresu uznania w odniesieniu do organizacji jego służb. Tym samym mógł on w pierwszej kolejności obsadzić stanowisko będące przedmiotem ogłoszenia o naborze o sygnaturze AST/157554 poprzez przeniesienie urzędnika w grupie funkcyjnej asystentów, którego to statusu skarżąca nie posiadała. Ponadto dokumenty przedstawione przez Parlament wskazują, że tylko jeden członek personelu kontraktowego do zadań pomocniczych został zatrudniony w 2016 r. po odejściu skarżącej do dyrekcji ds. środków przekazu. Pracownik ten został zatrudniony w celu zastąpienia w okresie od 3 sierpnia 2015 r. do 2 lutego 2016 r. osoby przebywającej na urlopie macierzyńskim. Jednakże ów pracownik został zatrudniony do wykonywania funkcji w wydziale „Europarl TV”, odrębnym od wydziałów ds. audiowizualnych i programu wizyt, a po pierwsze, w chwili jego zatrudnienia skarżąca nie była dostępna na potrzeby takiego zastępstwa, ponieważ sama przebywała na zwolnieniu chorobowym, oraz po drugie, nic nie wskazuje na to, że jej profil byłby właściwy dla potrzeb tego zastępstwa.

138    Skarżąca podnosi również fakt, że mimo złożonych przez nią wniosków konkursy wewnętrzne, które zostały zorganizowane w Parlamencie, dotyczyły jedynie profili „bardzo szczególnych i technicznych […], odnoszących się do archiwistów, montażystów, grafików i producentów […]”. Trzeba jednak przypomnieć, że zgodnie z art. 27 regulaminu pracowniczego „[p]rzy zatrudnianiu [urzędników] dąży się do pozyskania do służby urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości, rekrutowanych spośród obywateli państw członkowskich Unii z uwzględnieniem możliwie szerokiego zasięgu geograficznego”. W związku z powyższym żaden pracownik nie może żądać zorganizowania konkursu odpowiadającego jego profilowi, ponieważ, niezależnie od art. 4 ust. 3 wewnętrznej decyzji w sprawie zatrudniania, instytucja nie może ułatwiać swoim pracownikom dostępu do statusu urzędnika w sposób, który byłby sprzeczny z zasadą równego traktowania.

139    Wreszcie skarżąca powołuje się na okoliczność, że ostatecznie przez ponad 13 lat wykonywała te same obowiązki na podstawie różnych umów o pracę, a zatem, ze względu na obowiązek staranności, OUZU powinien był przedłużyć jej ostatnią umowę.

140    W tym względzie należy zauważyć, że nawet gdy skarżąca pracowała dla spółki świadczącej usługi na rzecz Parlamentu, OUZU zaproponował jej bezpośrednie zatrudnienie w charakterze członka personelu kontraktowego począwszy od dnia 1 kwietnia 2005 r., zaś od dnia 1 lutego 2006 r. była zatrudniona jako członek personelu tymczasowego. Zgodnie z art. 8 akapit drugi WZIP ta umowa o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego musiała zostać zakończona wraz z upływem maksymalnego sześcioletniego okresu zatrudnienia w tym charakterze i należy uznać, że zatrudnienie to, stanowiące wyjątek od zasady, zgodnie z którą stałe stanowiska powinny być obsadzane poprzez powołanie urzędników, mogło mieć na celu jedynie odpowiedź na potrzeby wydziału ds. audiowizualnych (zob. podobnie wyrok z dnia 21 września 2011 r., Adjemian i in./Komisja, T‑325/09 P, EU:T:2011:506, pkt 79).

141    Niemniej jednak po zakończeniu zatrudnienia po upływie maksymalnego sześcioletniego okresu w charakterze członka personelu tymczasowego OUZU zadbał o to, aby skarżąca mogła pozostać zatrudniona, tym razem w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, nawet jeśli w tym względzie skarżąca twierdzi, że były jej powierzane niezmiennie te same obowiązki, tak w charakterze członka personelu tymczasowego, jak i członka personelu pomocniczego lub członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, co ostatecznie podaje w wątpliwość zasadność posłużenia się przez OUZU jedną czy drugą z tych typów zatrudnienia.

142    Ponadto OUZU zgodził się przyznać skarżącej ex gratia kwotę 22 000 EUR.

143    Wszystkie te okoliczności świadczą tym samym o staranności OUZU wobec zainteresowanej.

144    Z uwagi całość powyższych rozważań należy stwierdzić, iż OUZU nie popełnił oczywistego błędu w ocenie i nie naruszył ciążącego na nim obowiązku należytej staranności poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie nie był w stanie przedłużyć umowy ze skarżącą, przynajmniej po 31 grudnia 2015 r.

145    W konsekwencji trzeci zarzut należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu czwartego

146    W zarzucie czwartym skarżąca podnosi, że z naruszeniem art. 41 ust. 2 karty praw podstawowych OUZU przed wydaniem zaskarżonej decyzji pierwotnej nie wysłuchał skarżącej. Tymczasem gdyby została ona wysłuchana, mogłaby podnieść argument, że potrzeby wydziału programu wizyt rosły i wymagały przedłużenia z nią umowy o pracę. Wobec tego OUZU mógłby zwrócić się do tego wydziału z pytaniem o jego rzeczywiste potrzeby i wyjaśnić oczywiste sprzeczności między rzeczywistym stanem potrzeb a zaskarżoną decyzją pierwotną, w której zaprzeczono ich istnieniu. Skarżąca mogłaby również zwrócić uwagę OUZU na fakt, że w dniu 24 kwietnia 2015 r. złożyła zażalenie na decyzję o przeniesieniu z urzędu w celu podważenia stałego charakteru tego przeniesienia, podobnie jak mogłaby podnieść też, że inne wydziały DG ds. Komunikacji miały potrzeby w zakresie zasobów ludzkich, w szczególności dyrekcja ds. środków przekazu, a w jej obrębie wydział ds. audiowizualnych. Publikacja czterech ogłoszeń o naborze w okresie od 27 marca do 29 maja 2015 r. również była okolicznością, na którą mogłaby powołać się przed OUZU w celu wykazania istnienia rzeczonych potrzeb. Wreszcie na poparcie wniosku o przedłużenie skarżąca mogła uzyskać oświadczenie dyrektora dyrekcji ds. środków przekazu na temat stanu potrzeb owej dyrekcji.

147    Poza faktem, że zaskarżona decyzja pierwotna mogłaby być inna, gdyby skarżąca została wcześniej wysłuchana przez OUZU w sprawie przedłużenia z nią umowy, skarżąca podnosi, że zastąpienie przez OUZU na etapie wydawania decyzji w przedmiocie zażalenia uzasadnienia decyzji pierwotnej przez całkowicie nowe uzasadnienie, sprzeczne z pierwszym, stanowiło naruszenie obowiązku uzasadnienia. To samo dotyczy okoliczności, że OUZU w decyzji w przedmiocie zażalenia nie odpowiedział na niektóre z zarzutów skarżącej.

148    Parlament wnosi o oddalenie zarzutu czwartego, podnosząc, że w niniejszym przypadku skarżąca mogła podać powody uzasadniające według niej przedłużenie z nią umowy we wniosku o jej przedłużenie. Tymczasem OUZU należycie uwzględnił argumenty przedstawione w tym zakresie przez skarżącą, w szczególności dlatego, że postanowił w decyzji w przedmiocie zażalenia uwzględnić jej żądanie przedłużenia umowy do dnia 31 grudnia 2015 r. na podstawie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań. W każdym razie, zakładając nawet, że OUZU naruszył w niniejszym przypadku prawo skarżącej do bycia wysłuchaną, Parlament uważa, że gdyby skarżąca została należycie wysłuchana, wydałby taką samą decyzję o nieprzedłużaniu z nią umowy o pracę. Twierdzi on bowiem, że argumenty podniesione w skardze, które skarżąca mogła podnieść przed wydaniem zaskarżonej decyzji pierwotnej, są identyczne z tymi, które opisała we wniosku o przedłużenie i w zażaleniu z dnia 22 lipca 2015 r., na które udzielił odpowiedzi zarówno w zaskarżonej decyzji pierwotnej, jak i w decyzji w przedmiocie zażalenia.

149    Na wstępie należy przypomnieć, że prawo do obrony, wynikające obecnie z art. 41 karty praw podstawowych, która zdaniem sądu Unii, ma powszechne zastosowanie (wyrok z dnia 11 września 2013 r., L/Parlement, T‑317/10 P, EU:T:2013:413, pkt 81), obejmuje, chociaż jest znacznie szersze, przewidziane w art. 41 ust. 2 lit. a) prawo proceduralne danej osoby do bycia wysłuchany zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jej sytuację (wyrok z dnia 5 lutego 2016 r., GV/ESDZ, F‑137/14, EU:F:2016:14, pkt 71).

150    Zatem prawo do bycia wysłuchanym, które musi być zagwarantowane nawet w braku odpowiednich przepisów, wymaga, aby dana osoba była w stanie skutecznie przedstawić swój punkt widzenia w przedmiocie okoliczności, które mogą być uwzględnione w odniesieniu do niej w akcie, który ma zostać wydany (zob. podobnie wyroki: z dnia 3 czerwca 2015 r., BP/FRA, T‑658/13 P, EU:T:2015:356, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 12 maja 2016 r., FS/EKES, F‑50/15, EU:F:2016:119, pkt 115).

151    W tym względzie należy zauważyć, że decyzja organu administracji o nieskorzystaniu z przysługującej mu na mocy WZIP możliwości przedłużenia umowy o pracę na czas określony z pracownikiem nie stanowi formalnie decyzji wydanej w wyniku postępowania wszczętego przeciwko zainteresowanej.

152    Jednakże w przypadku gdy pracownik, będący osobą podlegającą regulaminowi pracowniczemu, złożył na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego wniosek o przedłużenie z nim umowy o pracę przed wygaśnięciem tej umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 14 września 2006 r., Komisja/Fernández Gómez C‑417/05 P, EU:C:2006:582, pkt 38) lub gdy instytucja przewiduje w swoich przepisach wewnętrznych wszczęcie w odpowiednim czasie, przed wygaśnięciem tej umowy, konkretnego postępowania dotyczącego przedłużenia tej umowy, należy uznać, że po zakończeniu takiego postępowania lub w odpowiedzi na taki wniosek regulaminowy decyzja dotycząca przedłużenia umowy zainteresowanego zostaje wydana przez OUZU i że o ile decyzja taka jest niekorzystna dla zainteresowanego, powinien on zostać wysłuchany przez OUZU zanim ten wyda rzeczoną decyzję, która ponadto powinna być uzasadniona, jak tego wymaga art. 25 regulaminu pracowniczego, znajdujący zastosowanie na zasadzie analogii do personelu kontraktowego do zadań pomocniczych zgodnie z art. 92 WZIP.

153    W sytuacji, w której OUZU decyduje, pod warunkiem że taka możliwość została przewidziana we WZIP, nie skorzystać z przysługującej mu w ramach WZIP możliwości przedłużenia umowy o pracę z pracownikiem, taka decyzja o nieprzedłużeniu może zostać wydana jedynie po zapewnieniu zainteresowanemu możliwości przedstawienia w skuteczny sposób swojego stanowiska, w stosownych przypadkach poprzez samo powiadomienie przez OUZU o jego zamiarze i przyczynach nieskorzystania z możliwości przedłużenia umowy o pracę, w ramach nawet krótkotrwałej wymiany informacji na piśmie lub ustnie (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 18 grudnia 2008 r., Sopropé, C‑349/07, EU:C:2008:746, pkt 49–52; z dnia 3 lipca 2014 r., Kamino International Logistics i Datema Hellmann Worldwide Logistics, C‑129/13 i C‑130/13, EU:C:2014:2041, pkt 33; z dnia 10 września 2014 r., Tzikas/ERA, F‑120/13, EU:F:2014:197, pkt 59). Ta wymiana powinna zostać zainicjowana przez OUZU, na którym spoczywa ciężar dowodu w tym zakresie (zob. podobnie wyrok z dnia 6 grudnia 2007 r., Marcuccio/Komisja, C‑59/06 P, EU:C:2007:756, pkt 47; z dnia 3 czerwca 2015 r., BP/FRA, T‑658/13 P, EU:T:2015:356, pkt 54; z dnia 12 maja 2016 r., FR/EKES, F‑50/15, EU:F:2016:119, pkt 116).

154    W tym względzie również zgodnie z orzecznictwem zasada poszanowania prawa do obrony obowiązuje tym bardziej wyraźnie, gdy, tak jak w niniejszym przypadku, decyzja o nieprzedłużeniu umowy o pracę została wydana w sytuacji charakteryzującej się trudnościami relacyjnymi (zob. podobnie wyroki: z dnia 3 czerwca 2015 r., BP/FRA, T‑658/13 P, EU:T:2015:356, pkt 51; z dnia 12 maja 2016 r., FS/EKES, F‑50/15, EU:F:2016:119, pkt 114), przy czym należy jednak przypomnieć, że istnienie naruszenia prawa do bycia wysłuchanym powinno być oceniane na podstawie, w szczególności, przepisów prawnych regulujących daną dziedzinę (wyrok z dnia 10 września 2013 r., G. i R., C‑383/13 PPU, EU:C:2013:533, pkt 34).

155    W niniejszym przypadku, po złożeniu wniosku o przedłużenie, na sześć dni roboczych przed wygaśnięciem umowy w dniu 31 maja 2015 r., niezależnie od faktu, że administracji przysługiwał w tym względzie zgodnie z art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego termin czterech miesięcy na odpowiedź (zob. podobnie wyrok z dnia 17 stycznia 2017 r., LP/Europol, T‑719/15 P, niepublikowany, EU:T:2017:7, pkt 64), a skarżąca przebywała na zwolnieniu chorobowym, OUZU był w stanie udzielić odpowiedzi na wniosek o przedłużenie umowy w czasie krótszym niż jeden tydzień. Niemniej jednak formalnie pominął on etap uprzedniego wysłuchania zainteresowanej w tym względzie, chociaż wdrożenie wymogów wynikających z art. 41 ust. 2 lit. a) karty praw podstawowych nie przedstawia żadnej szczególnej trudności dla starannego organu administracji, a wysłuchanie zainteresowanej stanowi gwarancję minimum, gdy administracja działa, jak w niniejszej sprawie, w obszarze, w którym dysponuje szerokim zakresem uznania (zob. podobnie wyrok z dnia 5 lutego 2016 r., GV/ESDZ, F‑137/14, EU:F:2016:14, pkt 77). Tym samym OUZU formalnie nie wsłuchał skarżącej przed wydaniem decyzji potwierdzającej z dnia 14 lipca 2015 r.

156    Wynika stąd, że w niniejszej sprawie OUZU naruszył prawo skarżącej do bycia wysłuchaną, a co za tym idzie – art. 41 ust. 2 lit. a) karty praw podstawowych.

157    Jednakże zgodnie z orzecznictwem nawet w przypadku naruszenia prawa do obrony zarzut może zostać uwzględniony tylko wtedy, gdyby w wypadku niewystąpienia takiej nieprawidłowości postępowanie mogło doprowadzić do innego rezultatu (zob. postanowienie z dnia 14 kwietnia 2016 r., Dalli/Komisja, C‑394/15 P, niepublikowane, EU:C:2016:262, pkt 41; wyroki: z dnia 6 lutego 2007 r., Wunenburger/Komisja, T‑246/04 i T‑71/05, EU:T:2007:34, pkt 149; z dnia 18 września 2015 r., Wahlström/Frontex, T‑653/13 P, EU:T:2015:652, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).

158    W tym względzie Sąd stwierdza, że argumenty wysunięte przez skarżącą na etapie sądowym odpowiadają zasadniczo argumentom, które opisała we wniosku o przedłużenie. Tymczasem OUZU wziął pod uwagę takie argumenty, ponieważ właśnie w odpowiedzi na ten wniosek wydał zaskarżoną decyzję pierwotną, mianowicie decyzję z dnia 28 maja 2015 r., potwierdzoną decyzją z dnia 14 lipca 2015 r.

159    Ponadto te same argumenty zostały powtórzone i rozwinięte w zażaleniu i w zażaleniu uzupełniającym. W decyzji w przedmiocie zażalenia OUZU ustosunkował się do tej argumentacji, podtrzymując swoją decyzję o nieprzedłużaniu umowy ze skarżącą. Co więcej, jeśli chodzi o cztery pozostałe ogłoszenia o naborze, które skarżąca mogłaby wysunąć jako argument, gdyby została wysłuchana, wystarczy stwierdzić, że dotyczyły one stanowisk w grupie funkcyjnej administratorów, które powinny zostać obsadzone przede wszystkim w drodze przeniesienia lub powołania urzędników.

160    A zatem należy stwierdzić, że nawet gdyby skarżąca została formalnie wysłuchana przed wydaniem zaskarżonej decyzji pierwotnej, to – w świetle informacji przedstawionych przez nią na etapie sądowym – dochowanie tej formalności nie pozwoliłoby na osiągnięcie innego rezultatu w odniesieniu do przedłużenia z nią umowy o pracę.

161    Mając na uwadze powyższe rozważania, zarzut czwarty, zmierzający do uzyskania stwierdzenia nieważności, należy oddalić, a w konsekwencji należy oddalić żądania stwierdzenia nieważności w całości.

 W przedmiocie roszczeń odszkodowawczych

162    Na poparcie swoich żądań odszkodowawczych skarżąca podnosi, że doznała krzywdy ze względu na niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji pierwotnej i decyzji w przedmiocie zażalenia, w szczególności ze względu na to, że decyzje te stanowiły nadużycie władzy przez OUZU i że były równoważne ze zwolnieniem na skutek złożenia wniosku o udzielenie wsparcia. Skarżąca, która doznała urazu psychicznego, wyjaśniła, że musiała poddać się terapii, i uważa, że jej godność została naruszona przez praktyki decyzyjne OUZU. Wskazuje ona, że w takich okolicznościach doznała krzywdy, która powinna zostać naprawiona poprzez przyznanie jej zadośćuczynienia w wysokości 100 000 EUR.

163    Ponadto, powołując się na inne aspekty dotyczące sposobów komunikacji OUZU z jego pracownikami pod koniec umowy, w tym blokadę skrzynki poczty elektronicznej w dniu 31 maja 2015 r., a także automatyczną wysyłkę wiadomości elektronicznych informujących o działaniach administracyjnych związanych z zakończeniem umowy, które zainteresowani są proszeni ignorować, ponieważ ich umowa ma zostać niezwłocznie przedłużona, skarżąca uważa, iż stanowią one odrębne przewinienie administracji, wyrządzające jej krzywdę, która powinna zostać naprawiona poprzez przyznanie zadośćuczynienia w wysokości 15 000 EUR.

164    Parlament wnosi o oddalenie żądań odszkodowawczych jako bezzasadnych, podkreślając, że jego służby nie popełniły żadnego przewinienia, ani w ramach wydawania decyzji w sprawie nieprzedłużenia umowy ze skarżącą, ani ogólniej rzecz ujmując, w zakresie sposobu potraktowania jej przypadku.

165    W tym względzie wystarczy przypomnieć, że roszczenia o odszkodowanie za szkody materialne czy o zadośćuczynienie za krzywdę należy oddalić, w sytuacji gdy – jak w niniejszej sprawie – mają one ścisły związek z żądaniami stwierdzenia nieważności, które same zostały odrzucone jako niedopuszczalne lub oddalone jako bezzasadne (zob. podobnie wyroki: z dnia 6 marca 2001 r., Connolly/Komisja, C‑274/99 P, EU:C:2001:127, pkt 129; z dnia 14 września 2006 r., Komisja/Fernández Gómez, C‑417/05 P, EU:C:2006:582, pkt 51; z dnia 30 kwietnia 2014 r., López Cejudo/Komisja, F‑28/13, EU:F:2014:55, pkt 105).

166    W konsekwencji żądania odszkodowawcze, w zakresie, w jakim dotyczą żądania zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji pierwotnej i decyzji w przedmiocie zażalenia, należy oddalić.

167    Natomiast w zakresie, w jakim żądania te zmierzają do uzyskania naprawienia krzywdy związanej z odrębnym przewinieniem administracji, dowody przedstawione przez skarżącą nie pozwalają w żaden sposób na stwierdzenie zarzucanego administracji uchybienia. Skoro bowiem poczta elektroniczna jest ściśle zastrzeżona do użytku bezpośrednio związanego z zadaniami wykonywanymi przez pracownika, nie jest rzeczą odbiegającą od normy, że OUZU zdezaktywował skrzynkę pocztową skarżącej po wygaśnięciu jej zatrudnienia (zob. podobnie wyrok z dnia 6 października 2015 r., CH/Parlament, F‑132/14, EU:F:2015:115, pkt 74). Ponadto OUZU mógł ze względów związanych z funkcjonowaniem służby postanowić o automatycznym wysyłaniu, zgodnie z określonym harmonogramem, wiadomości elektronicznych do pracowników, których umowy mają wygasnąć.

168    Z powyższego wynika, że żądania odszkodowawcze związane z zarzucanym odrębnym przewinieniem służbowym OUZU należy również oddalić.

169    Ponieważ żądania stwierdzenia nieważności i żądania odszkodowawcze zostały oddalone, należy oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

170    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

171    Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami, zgodnie z żądaniem Parlamentu.

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      HF zostaje obciążona kosztami postępowania.

Pelikánová Nihoul Svenningsen

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 24 kwietnia 2017 r.

Podpisy

1 Język postępowania: francuski.